Lögberg - 01.01.1931, Page 6

Bls. 6.
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 1. JANÚAR 1931.
KAUPIÐ AVALT
LUMBER
hjá
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD.
HENRVAVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN.
Yard Offlce: etti Floor, Bank of Hamilton Chamberi
Sonur Guðanna
Eftir
R E X B E A C H.
Hann sá dóttur sína varla, og aldrei svo lengi
í einu, að hann gæti talað nokkuð verulega við
hana, því hún kom alt af seint heim, var reglu-
söm í því, eins og Wagner komst að orði, og var
sjaldan ein. Annað hvort var einhver piltur
með henni, eða þá stúlka eða stúlkur og alt af
voru þær að reka eftir lienni og biðja hana
blessaða að flýta sér, því alt af var tíminn of
stuttur. fbúðarherbergi þeirra feðgina voru
orðin afar óvistleg. Lyktin af tóbaksreyknum
var orðin svo mögnuð, að það var ómögulegt að
losna við hana, þó gluggarnir væru láfnir standa
opnir, og innan um tóbakslyktina blandaðist
lyktin af afar-dýrum ilmvötnum. Allstaðar vom
öskubakkar með fjölda af hálfreyktum vindlum
og vindlingum. Þar að auki var þarna fjöldi
af glösum og flöskum, sem báru þess ljósan
vott, að eitthvað mundi hæft í því, að vínbanns-
lögin væru stundum brotin. Þessi staður var
eins ólíkur heimili eins og mest gat verið, það er
að segja heimili eins og það á að vera. Wagner
var að vísu einn þeirra manna, sem aldrei
hafði látið alt fyrir brjósti brenna, en þetta
framferði ofbauð honum hreint og beint. Hann
var inni í sínu eigi herbergi mest af tímanum,
og vildi helzt ekki tala við neinn. Honum fanst
hann vera að missa kjarki.
Eitthvað dálítið af þessu tagi gat Wagner
vel þolað, og meira að segja féll það heldur vel.
En þetta gekk fram úr öllu hófi. Hvernig stúlk-
an gat haldið þetta út alla daga vikunnar, var
meira en hann gat skilið. Honum fanst hann
eiga reglulega bágt.
Einstaka sinnum mátti sjá þess nokkur
mrki, að Alanna var heldur ekki allskostar
ánægð með þetta framferði, og tók faðir henn-
ar sérstaklega eftir því eitt kveldið, þegar hún
kom heim um klukkan tólf. Hún var, þreytuleg
og Wagner sá nú greinilega, að líkamsþróttur
hennar átti sér takmörk, engu síður en annars
fólks.
“Mikil ósköp eru að sjá þig,” sagði hann og
reyndi þó að vera eins glaðlegur, eins og hann
gat. “Þú ert öll orðin af þér gengin og það er
ómögulegt að þú getir haldið út mikið lengur
að lifa þessu lífi, sem þú lifir nú. ”
“Lifa J)essu lífi, hvað áttu við?”
“Eg á bara við þetta vitleysislíf, sem þú
lifir nú.”
“Blessaður vertu! Þetta er ekkert enn þá,
ég er rétt að byrja. Hvemig líkaði þér að fá
einn koss? Vertu elcki að standa upp. Eg næ
til þín.” Alanna beygði sig yfir stólinn, sem
faðir hennar sat á og þrýsti koss á skallann á
honum. “En hvað skallinn á þér er mjúkur og
notalegur, rétt eins og mélóna, bara ekki eins
kaldur. ”
“Þess verður ekki langt að bíða, að hann
verði kaldur, ef þessu heldur áfram,” sagði
hann. “ Eg er eins og maður, sem er áð .sökkva,
og mér hefir nú skotið upp í þriðja og síðasta
sinn. Bráðum sjást ekki nema bólurnar á vatn-
inu. þar sem eg hefi sokkið. Eg veit ekki hvað
hefir komið yfir þig, Alanna, en þú ert með
hverjum deginum meir og meir að líkjast móð-
ur þinni.”
“ Þetta er líklega það versta, sem þú hefir
nokkum tíma sagt um mömmu. Hún gæti aldr-
ei fyrirgefið þér það, og mér finst það heldur
ekki von. Þú átt að gæta þess, Albert, að hvað
sem ])ú sjálfur kant að hugsa um hana, þá átt
þú aldrei að tala um hana öðruvísi en virðu-
lega. ’ ’
“Eg vildi þú værir orðin gömul kona. Dett-
ur þér aldrei í hug, að þú þurfir að stillast dá-
lítið og haga þér öðru vísi heldur en þú gerir
nú?”
“Nei, það dettur mér aldrei í hug. ”
“Eg vildi að einhver af þessum strákum
vildi giftast þér. Hann gæti aldrei verið svo
afleitur, að eg samþykti það ekki, og yrði feg-
inn. ’ *
“Nei, það kemur nú ekki til mála. Því
meira sem eg hugsa um giftingar, því betur lík-
ar mér eilífið. Nei, það kemur nú aldrei fyr-
ir, að eg fari að gifta mig. Eg er alveg ánægð
með að vera hjá þér, pabbi minn. Það er ósköp
gott að vera hjá þér. ’ ’
“Eg veit ekki, hvað eg hefi eiginlega gert
þér, Alanna, ” sagði Wagner hálf-raunalega.
“Ef þú í raun og vem vilt gera mér eitthvað til
þægðar, þá held eg þú ættir helzt að gifta þig
og búa með manni þínum. ”
“Er það mögulegt, að þú viljir endilega
losna við mig? Ótsköp ertu að verða ósann-
gjarn við mig. ”
“ bað er ekki það, sem ég er að hugsa um,
en ég þarf að lifa mínu eigin lífi. Eg er enn ekki
svo gamall, að eg geti ekki notið lífsins og gert
mér margt til gamans, ef eg væri ekki alt af
eins og á nálum út af þér og þinni framtíð.
Þetta gerir mig svo úttaugaðan, að eg get engr-
ar gleði notið. Það vantar lítið á, að þú sért
búin að gera mig að hreinum og beinum vesal-
ing. Manstu hvernig þú fórst að, þegar við
vrorum heima? Þú gerðir heimilið alveg ómögu-
legt. Þú gazt ekki haft nokkra manneskju á
heimilinu viku lengur. Þú rakst fólkið burtu
jafnóðum og eg réði það. Það var tekið af þér
stjórnarleyfið að mega keyra bíl, og það var
þér að kenna að ökumaðurinn okkar misti sitt
leyfisbréf líka.. Jafnvel hestarnir voru hrædd-
ir við þig. Þú getur ekki setið kyr nógu lengi
til þess að hægt væri að taka mynd af þér. Það
gildir einu, hvar við komum. Alt af sama sag-
an. Allstaðar er óverandi og alt öðru vísi en
það á að vera. Óímögulegt að una við það. Nú
erum við aftur komin til New York, en hvers
vegna, þætti mér gaman að vita. Hvað geng
ur eiginlega að þér? Hvað viltu? Þú ert að
verða mögur og torkennileg, rétt eins og ein-
hver afturganga. Þú getur ekki borðað. Hvers
vegna ?’ ’
“Eg skal segja þér hvernig þetta er,” sagði
Alanna með uppgerðar alvörusvip. “Eg gleypti
engisprettu. ”
Wagner svaraði þessu engu, en vanþóknun-
arsvipurinn á andliti hans var auðsær, og hún
hélt áfram: “Eg kæri mig ekki um neitt nema
þig, elskulegi feiti vinur. Alt sem eg þrái. er
ást þín og umhvggja og skilningur. Eg þrái
mest af öllu að vera þér til gleði . . . Hvað geng-
ur að mér? Það gengur alt að mér. En hvað
er heimili, án þess að þar sé eitthvað af þung-
lyndi og ímvndunarveiki? .... Ættum við ekki
að fá okkur drykk. ”
Wag-ner stökk á fætur, og gekk hröðum
skrefum aftur og fram um gólfið, og það var
harðneskjusvipur í augnaráðinu, þegar hann
leit á dóttur sína. Alt til þessa, hafði hann
reynt að tala vel og blíðlega við hana; nú var j
málrómurinn nokkuð öðruvísi.
“Eg hefi hugmynd um, að þetta sé alt þess-
um andstyggilega Kínverja að kenna.”
“Við skulum ekkert tala um hann,” svaraði
Alanna.
“Því ekki?” Wagner varð næstum illilegur
á svipinn — og stundarkorn horfðu þau fast
hvort á annað.
“Allir, sem vilja fá í staupinu, segi til á
vanalegan hátt,” sagði stúlkan hægt og kulda-
lega.
Wagner lét út úr sér óttalegt blótsyrði. “Eg i
segi þér alveg satt, að ef eg hefði hugsað—”
“Ef þú hefðir hugsað, þá værir þú orðinn
gamallegur og hrukkóttur. Varastu það, því
þetta gáfaða fólk, sem hugsar mikið, verður
fljótt gamallegt og svo lætur það skera í sund-
ur á sér andlitið, til að slétta úr hrukkunum. ”
“Ef eg hefði haldið, að þú í raun og veru
kærðir þig nokkuð um þennan Kínverja, þá
hefði ég kæft þig í koddunum þínum. ”
“Ekki þessar hótanir. ”
“Mér er alvara. Eg krefst þess—”
“Gerðu það fvrir mig, að hætta þessu.”
“ Þú verður að útrýma honum úr huga þín-
um. Ef þú gerir það ekki, þá skal ég gera það. ”
Það varð þögn svolitla stund. Alanna stóð
ekki a fætur, en hún seildist eftir símanum og
hringdi.
“Hvað ertu að gera? Við hvern ætlarðu að
tala á þessum tíma nætur?”
“Við Sam Lee, ” sagði hún.
Wagner ætlaði varla að ná andanum og það
leit út fyrir, að hann ætlað að ráðast á hana
og varna henni að síma, en Alanna hálf sneri sér
við og svipur hennar var slíkur, að Wagner
sýndist ráðlegast að láta hana afskiftalausa.
Hún varð alt í einu náföl í andliti.
“Svo þú manst hans símanúmer. Þú hefir
sfmað honum áður?”
Lg gætti að því. strax þegar eg kom frá
Evrópu og eg hefi haft það upp fyrir sjálfri mér
siðan hundrað þúsund sinnum. Eg reyndi að
•síma honum, en hann var þá farinn til Kína.”
“Hvað ætlar þú að .segja við hann?”
Lg veit ekki. Ef þú hreyfir þig, eða segir
nokkuð, þá segi eg honum að koma og sækja
mig. ”
“Alanna! Hvað ertu að segja?”
“Kæfðu mig í koddunum! Hristu mig alt
sem þú vilt! Eg varaði þig við þessum hótun-
um. um. Mig langar til að heyra til hans. Vita
að hann er hér í borginni. Eg var alveg utan
við mig, þegar eg kom inn og þú--------Halló”
Wagner heyrði að einhver svaraði, þó það
væri óljóst.
Krt það þú, Sam? Það er Alanna. — Al-
anna M agner. Áreiðanlega, Wagner. Eg er
viss um, að þú hefir ekki alveg gleymt mér.
Nei, þetta er ekki vinsamlegt. ó', það skýrir
málið. En því að sofa um þetta leyti dags ? Þú
hefir verið alveg horfinn um tíma, Sam.” Hún
hlo akaft og hun skalf eins og hrísla og augna-
iáð hennar vrar óeðlilegt.---“Það get eg ekki
sagt, eg veit ekki hvers vegna. Eg hefi aldrei
neinar ástægður fyrir því sem eg geri. Bara
geri það, sem mér dettur í hug. Mig langar til
að sjá þig. Já. Vitaskuld, eg þarf að tala við
þig. Það er nokkuð, sem eg þarf að segja við
þig. Pabbi og eg höfum verið að jagast út af
þer. ’ ’
Wagner fann svitann slá út um allan líkama
sinn, en hún helt áfram, rétt eins og faðir henn-
ar væri alls ekki nálægur.
“Við vorum svo sem ekki mikið að rífa.st,
>ara að jagast dálítið, eins og vanalega geng-
ur aður en við förum í rúmið. Við sláum' ekki
hvorf annað í roteða neitt þess konar. Gerðu
það, Sam. Því? Af því eg bið þig um það Er
það ekki nóg? . . . .Við erum í The Ambassador”
Gei ðu það .... Einhvern tíma á morgun. Hve-
nær sem þér er hentugast. . . . Þakka þér ósköp
vel, góði minn. Eg vonast eftir þér.”
“Guð hjálpi þér!” var alt sem Wagner gat
komið upp.
“Fyrirbænir hjálpa þér ekki neitt,” sagði
Alanna heldur kuldalega. “Þú þarft heldur
ekki að missa svefn út af þessu, því hér er engin
hætta á ferðum, þú bara sérð, að eg er ekki að
fara á bak við þig. Það kemur ekkert fyrir, ef
]>ú bara vilt lofa því, að vera góður drengur.
Hann skilur þetta, og það geri eg líka. Mundu
bara, að þú mátt ekki vera að jagast við mig.
Eg verð að sjá hann og tala við hann. Eg get
ekki haldið áfram svona. Fyrst og fremst þarf
eg að biðja hann fyrirgefningar, og svo þarf eg
*— ó, þetta er ekki til neins. Mig langar eftir
miklu, en eg kemst sjálfsagt einhvem veginn af
þó eg fái það ekki.” Hún reis á fætur, hægt og
þreytulega og gekk í áttina til svefnherbergis-
dyranna. “Góða nótt, vinur minn,” sagði hún
og leit um öxl sér. Svo fór hún inn í svefnher-
bergið.
Þetta samtal olli Sam töluverðrar áhyggju,
hann svaf ekki meira þá nóttina. Um morgun-
inn gat hann heldur ekki um annað liugsað en
það, að eiga nú aftur að sjá Alanna. Hann gerði
hvorttveggja í senn, hlakkaði til þess og kveið
fyrir ])ví. Hann hafði verið heimskur að ganga
inn á það, að koma og sjá hana, og það hafði
verið rangt af henni, að fara fram á það, því
hún hlyti að skilja rétt eins vel eins og hann, að
alt samband ]>eirra á milli, var með öllu ómögu-
legt. Og ])að var algerlega ranglátt af henni að
ætlast til þess, að hann kæmi á hennar fund.
En hvað var það, sem hafði komið henni til að
síma honum? Hún hafði verið eitthvað að jag-
ast vð föður sinn út af honum. Sam vissi ekki.
hvað hann átti að hugsa. Honum datt margt í
hug, en hann liratt þeim hugsunum frá sér jafn-
harðan og þær komu í huga hans. Að hugur
hennar gagnvart honum hefði breyzt, kom ekki
til nokkurra mála. Þau gátu ekkert meira haft
saman að sælda, það vissu þau bæði. Þetta voru
bara einhverjar kenjar, leit eftir nýjum æfintýr-
um. Hann ætti ekk að fara, það var bara vit-
leysa. En samt, hún hafði beðið hann svo vel að
koma. Það var ekki ómögulegt, að hún hefði
eitthvað að segja við hann, sem einhverju varð-
aði. Ef hann hætti nú við að koma, þá sýndi
það eitthvert kjarkleysi. Hann eyddi morgnin-
um þannig, að hann gekk aftur og fram um her-
bergi sín, áhyggjufullur og friðlaus.
Þegar tíminn kom, sem hann hafði tiltekið,
fór hann rakleitt af stað, eins og hann hafði í
raun og veru alt af ætlað sér. Hann gat ekki
frekar varist því, heldur en sárþjáður maður get-
ur varist að taka inn svefnlyf, þó hann viti að
hann verði enn veikari eftir en áður.
Sam ha.fði tiltekið þann tíma, sem liann vissi
að einna flestir gestir mundu vera í hinu stóra,
opinbera gestaherbergi og þar hitti Alanna
hann, eins og hann hafði óskað. Ef skapið hefði
verið óstiltara heldur en það var, mundi honum
hafa orðið hverft við að sjá hvemig hún leit út,
þegar hún kom niður, því hvín var mögur og föl
og ekki nema svipur hjá sjón í sambandi við það
sem hún hafði verið.
Það þurfti óneitanlega töluverðan kjark af
hennar hálfu til þess að mæta honum, eftir það
sem á undan var gengið, en engu að síður kom
hún beint til hans, rétt eins og þegar ör er skot-
ið. Hún rétti honum kalda hendina. og hún leit
til hans djarflega og einarðlega, en þó góðlega.
Hann var óvanalega fölur og einmitt þess vegna
bar meira en vanalega á örinni á andliti hans,
sem hún sjálf var völd að, og rétt í svipinn sá
hún ekkert annað. Oft og mörgum sinnum hafði
hún fundið til sárrar iðrunar yfir því, að hafa
unnið það ódáðaverk, en aldrei eins mikillar eins
og nú. Hún bað hann margfaldlega að fyrir-
gefa sér og útmálaði það fyrir honum, hve mik-
ið hún hefði liðið út af því að hafa gert þetta.
Hann brosti og hann hneigði sig kurteislega, en
heldur kuldaloga, og fullvissaði hana um, að
þetta væri ekki neitt og ekkert væri úr því ger-
andi.
Hvomgt þeirra hafði nokkum tíma reynt
nokkuð, sem þau höfðu tekið eins nærri sér eins
og þetta. Þegar það var búið, settust þau og
töluðu saman vinsamlega. Sam hafði orðið að
beita hörðu við sjálfan sig og taka á öllu sínu
viljaþreki til að geta komið á fund hennar. En
nú, þegar hann var kominn, var eins og hans
inri maður hefði skiftst í tvent, þar væru tveir
menn í staðinn fyrir einn, og hvor um sig væri
að revna að útrýma hinum, eða ná vfirhöndinni.
Annar var kaldur og stiltur og skýnsamur, og
það var hann, sem sterkari var. Hinn var veik-
ur. ístöðulaus ov alls ekki treystandi eins og á
stóð. Það þurfti að hafa gætur á honum. Það
var hinn fyrnefndi, sem spurði kurteislega um
líðan hennar sjálfrar og föður hennar.
Ef Sam hefði ekki átt í eins miklu stríði við
sjálfan sig, eins og hann átti, þá hefði hann
vafalaust vel getað lesið hugsanir stúlkunnar
og tilfinningar hennar gagnvart sér, því þó hún
revndi sem bezt hún gat að dylja þær, þá hepn-
aðist henni það fremur illa. Smátt og smátt
tókst henni þó nokkum veginn að ná fullu valdi
yfir sjálfri sér. eða heni tókst að gera blæj-
una, sem hún huldi tilfinningar sínar með,
nokkum veginn ógagnsæja. En þetta gerði
hana veikari og óstyrkari og henduraar á
lienni skulfu svo mikið, að hún gat ekki kveikt
í vindlingnum, og Sam varð að hjálpa henni
til þess.
“Þakka þér fyrir, vinur minn. Þessir sterku
drykkir eru óttalegir nú á dögum og óáfengir
drvkkir eru heldur ekki nærri því eins gqðir
eins og þeir voru fyrir stríðið. Eg var í ein-
um af þessum næturklúbbum í gærkveldi, og eg
hefi líldega gert eitthvað, sem eg hefði ekki
átt að gera.” ’
“Eg býst við þú sért úti seint á kveldin,
engu síður en áður?” Þetta var ekki það sem
Sam vildi segja, en það var sterkari maðurinn
sem talaði. Sá veikari gleymdi öllu, nema
þeirri þrá, sem Sam bar í brjósti til Alanna.
“Eg býst við því. Pabbi segir að minsta
kosti, að eg sé ekki meira heima en vanalega.
Eg er samt sjaldan of sein fyrir morgunmat-
inn. Heyrðu, Sam! Eg varð að bregða lof-
orð mitt um að vera á öðmm stað, til að geta
fundið þig, til að biðja þig fyrirgefningar.
Blessaður farðu ekki strax. Þetta er í fyrsta
sinn nú lengi lengi, sem eg hefi verið í góðum
félagsskap og það er mér mikil hjálp. Ségðu
mér eitthvað um sjálfan þig og fyrirætlanir
þínar. ’ ’
“Maður hefir þúsund fyrirætlanir, en guð
ekki nema eina,” sagði Sam og brosti. “Eg
er hálfgerður forlagatrúarmaður. Þegar eg
verð þreyttur að horfa á sólaljósið, þá legg eg
aftur augun og læt mig dreyma.”
“Eg símaði þér daginn, sem eg kom frá
Evrópu, en þú varst þá farinn til Kína.”
“Þangað flutti eg föður minn dáinn. Það
var erfitt, skylduverk, en eg lagði hann til
hvíldar á fallegasta staðnum í öllu Kína-
veldi.”
“Mér skildist einhvern veginn, að þú hefð-
ir ætlað að setjast þar að.”
“Eg ætlaði að gera það, en Kína vildi
ekki hafa mig. Sumir málmar blandast ekki
saman. Svo er um fólkið frá vissum hlutum
jarðarinnar, það er eins og það geti með engu
móti samlagast.”
“Það er nú líklega rétt, en eg hélt það ætti
ekki við þig, þegar um Kína er að ræða.” Sam
skýrði fyrir henni hvernig þessu væri varið og
stúlkan samsinti það sem hann sagði. “Hvað
þetta er slæmt! Þessir hleypidómar, sem þjóð-
irnar liafa hver gegn annari eru svo afar ósann-
gjamir og ranglátir. En það á sér stað engu
að síður.”
‘ ‘ Eg hefi lengi hugsað um og reynt að skilja
hvernig á þessu stendur.”
“Það er ekki hægt að komast fram hjá stað-
reyndunum, góði minn. Okkar reyhsla er í
raun og veru merkileg. Trúlofun okkar var bygð
á einlægri ást, en samt fór alt út um þúfur, eins
og vínbannslögin. ”
Pfyrsta sinn grunaði Sam nú, að þessari
stúlku liði kannske alveg eins illa eins og hon-
um sjálfum. Hún tók sér kannske rétt eins
nærri, hvemig komið var, eins og hann. Hon-
um hafði aldrei áður dottið það í hug. Hans
sterkari innri maður sagði eitthvað á þessa
leið: “Kína vill ekkert hafa með mig að gera.
Þar halda þeir að eg sé ágjarn Bandaríkja-
maður, sem ætli að svíkja fé út úr þeim og ganga
á rétti þeirra. Hér er litið á mig eins og undir-
förulan Kínverja, sem á engan hátt sé jafningi
hvítra manna. Hvernig á maður að fara að
þessu? Það er bezt að gjalda þeim líku líkt.”
Kjörsonurinn
Framh. frá bls. 3.
bóndinn var orðinn hrumur og svaf í horninu við ofn-
inn. Bæði litu upp og ung maðurinn sagði:
“Góðan dag, faðir minn ! Sæl vert þú, móðir mín !’’
Þau stóðu á fætur felmtursfull. í fátinu lét bónda-
konan sápuna falla niður í vatnið og stamaði út úr sér:
“Ert það þú, barnið mitt? Ert það þú barnið?’’
Hann vafði hana örmum og þrýsti henni að brjósti sér
og tók hana upp aftur: “Sæl vert þú, mamma.’’ En öld-
ungurinn, sem allur skalf á beinunum, sagði með still-
ingunni, sem aldrei hafði yfirgefið hann: “Hér ert þú
þá kominn aftur, Jón,” ens og hann hefði verið þar
fyrir mánuði.
Þegar þau voru farin að kynnast, langaði foreldr-
ana til að fara með drenginn út í nágrennið og sýna.
Þau fóru með hann til borgarstjórans, prestsins og
skólameistarans.
Kalli stóð á þröskuldi kotbýlisins og horfði á eftir
honum, er hann gekk fram hjá.
Við kveldverð sagði hann við foreldra sína: “Þið
voruð ljótlega heimsk að láta Vallins-drenginn verða
fyrir slíku happi.”
Móðir hans svaraði með vanalegu stíflyndi: “Eg
vildi víst ekki selja barnið mitt!”
Faðir hans sagði ekkert. Sonurinn hélt áfram:
“Það var mikil óhamingja, að þið skylduð fórna
mér með þessu móti.” Þá sagði Tuvache gamli reiði-
lega:
“Ætlar þú að fara að ávíta okkur fyrir að hafa alið
þig upp ?” Og ungmennið svaraði aftur kuldalega:
“Já, eg get ekki annað en láð ykkur, að hafa verið
svo miklir fáráðlingar!”
Foreldrar eins og þið eru orsök í ófarsæld barna
sinna. Það er réttast eg fari frá ykkur.”
Gamla konan grét yfir diski sínum. Hún stundi
sárt um leið og hún kyngdi hverjum súpuspæni og setti
helminginn niður: “Til þess ‘arna slíta menn öllum
kröftum við upi>eldi barnanna !”
Þá sagði drengurinn hranalega: “Mér finst, að
heldur hefði eg aldrei viljað vera til, en vera það, sem
eg er; þegar eg sá hinn piltinn, hætti hjarta mitt að
slá: Þarna gtur þú séð, hvað þú sjálfur ættir að vera.”
Hann stóð á fætur: “Lítið á, eg held það væri
réttara fyrir mig að vera hér ekki lengur. Eg yrði ef
til vill frá morgni til kvelds að ásaka ykkur um þetta
og afla ykkur sorgar. Þið skiljið hve erfitt myndi fyrir
mig að gleyma þessu.”
Gömlu hjónin þögðu, horfðu í gaupnir sér—tárin
hrundu.
“Nei, hugsunin um þetta yrði mér of þungbær,”
hélt hann áfram. “Það er betra fyrir mig að vinna
fyrir mér einhvers annars staðar.”
Hann opnaði dyrnar. Fagnaðarómur barst inn.
Vallins- hjónin voru að halda fagnaðar-gildi út af
heimkomu sonarins.