Lögberg - 12.03.1931, Blaðsíða 6

Bls. 6.
LÖGBERG, FIMTUDAGINN
12. MARZ, 1931.
*-
LYDIA
EFTIE
ALICE DUER MILLER.
*
í
“Það er eng'inn hægðarleikur, að taka
hennar pilta frá henni. ’ ’
“Svo þú hefir reynt það?’>
“Hún hefir furðu sterkt hald á þeim. Það
er vegna þess hvað hún er gáfuð. Hún er gáf
uð, og þeim þykir mikið til þess koma. Það eru
ekki margir af hennar vinum, er eg kæri mig
mikið um. Sumir eru hræðilegir. Manstu eftir
líffæ afræðingnum, sem hafði perluhnappa
á skónum sínum? Þessi er að fást við stjórn-
mál, eða eitthvað þess konar. Nafnið er eitt-
hvað skrítið — O’Bannon.”
“Já, einmitt það — O’Bannon.”
“Þekkir þú hann. ”
“Eg þekti hann, þegar hann var á háskól-
anum. Þá var hann nú ítækur og lítill reglu-
maður. Nú er ann saksóknari, kosinn af al-
menningi.”
“Hvað gera þeir, Bobby?”
“Þeir eru menn, sem fólkið kýs til að sækja
mál gegn allskonar afbrotamönnum, fyrir hönd
ríkisins—”
“Heyrðu, Bobbv. Ef Emmons fólkið býð-
ur þér að vera hjá sér yfir sunnudaginn sem
kemur, þá gerðu það, því eg verð þar. ” Hún
tók fram í fyrir Bobby, þegar hann var að
svara hennar eigán spurningu, vegna þess að
hún hafði spurt án þess að kæra sig í raun og
veru nokkra lifandi vitund um að vita hvað
þessi maður gerði. Bobby hafði heldur enga
löngun til að útskýra það fyrir henni. Það er
nokkuð sem er mjög algengt, að fólk spvr um
ýmislegt, sem það kærir sig ekkert um að fá
svar við.”
“Þér verður boðið, eða annars fer ég ekki.
Þú kemur seinni partinn á föstudaginn.”
“Það get ég ekki, Lydía. Ekki fyr en á
laugardaginn. ”
“Vertu ekki að segja þessa vitleysu. Þú
ætlar ekki að láta þennan gamla skrögg fara
með þig eins og þræl.”
Þær liugmyndir, sem Lydía gerði sér um
þá stöðu, sem Bobby hafði, voru ekki á góð-
um rökum bvgðar og ráku sig æfinlega hver á
aðra. Hún vildi að hann hefði mikil ráð og
kæmist til mikilla valda á sviði fjármálanna,
en hún gat ekki látið sér skiljast, að ef svo
ætti að geta orðið, þá hlaut hann að leggja hart
að sér, vera iðjusamur og reglusamur. Að
minsta kosti gat hún ekki skilið þetta, þegar
vinnan fór eitthvað í bága við hennar eigin
áætlanir. Annars sýndist Bobby heldur ólík-
íegur til þess, að ná hárri stöðu og ábyrgðar-
mikilli hjá nokkru viðskiftafélagi. Hann var
í heldur lítilfjörlegri stöðu hjá Gordon bank-
anum, sem á hundrað tuttugu og fimm árum
hafði náð afar miklurn vexti og viðgangi og
hafði afar mikil áhrif í viðskiftalífi Banda-
ríkjanna, og allstaðar þótti töluvert í það varið,
að geta sagt, að maður væri í þjénustu þessa
volduga félags. Þeirrar ánægju gat Bobby
notið, en um ráð og völd var naumast að tala.
Lydía talaði um, að hann mundi verða með-
eigandi áður en langt liði, en Bobby vissi bet-
ur, Stundum var hann að hugsa um að hætta,
en gat ekki fengið sig til þess, því staðan var
svo hæg og þægileg.
Betra var að vera dyravörður hjá Gor-
don and Co., heldur en meðeigandi í mörgum
öðrum félögum.
Honum þótti óendanlega skrítið, þegar
Lydía var að tala um, að Peter Gordon færi
með hann eins og þræl. Þessi virðulegi mið-
aldra maður, sem leit á félag sitt sem einhvern
helgan dóm ættarinnar, tþekti ekki einu sinni
skrifara sína í sjón.
“Það er nú ekki beinlínis þrældómur, þó
maður vinni hálfan laugardaginn, ” sagði hann
góðlátlega.
“Þeim þykir meira til þín koma og virða
þig meira, ef þú ert dálítið sjálfstæður og ferð
þinna ferða. Þú verður að koma á föstudag-
inn, Bobby. Mér leiðist svo mkið, ef þú ert
þar ekki.”
Þegar hann hugleiddi þetta mál, þá fanst
honum að heldur vildi hann nú tapa stöðunni
hjá Gordon and Co., þó hæg og þægileg væri,
heldur en tapa af stúlkunni, sem sat þarna
hjá honum.
“En hvað þú getur verið góð, kæra Lydía,
þegar þú vilt vera það — eins 0g allir harð-
stjórar.”
Þau voru komin að skýlinu, sem notað var
fyrir járnbrautarstöð, og Lydía stöðvaði bíl-
inn.
“Eg býst við, að það sé vitleysa, en samt
vil eg miklu síður að þú segir þetta, að eg sé
harðstjóri,” sagði hún vingjarnlega. “Eg vil
ekki vera það, en eg veit stundum öðrum betur.
hvað bezt á við. Var það t. d. ekki miklu betra
í dag, að spila úti undir heru lofti, heldur en
inni í heitum og loftlitlum herbergjunum? Var
það að vera harðstjóri, að vilja færa borðin
út?”
“Það var það áreiðanlega, Lydía, en mér
féll það vel. Eg vildi að eg mætti hafa dálít-
inn harðstjóra heima hjá mér. ”
Hún horfði beint fram undan sér, og það
leit út fyrir, að hún væri að hugsa um eitt
hvert annarlegt málefni. Hann hallaði sér
að henni og kysti á kinnina á henni.
“Vertu sæl, fjóða mín,” sagði hann.
Þessu var ekki illa tekið. Það leit út fyrir,
að hann hefði reynt eitthvað þessu líkt áður,
en var þó ekki viss um hvað hann mætti og
hvað hann mætti ekki.
“Eg held þú ættir ekki að gera þetta, ^
Bobby.” ]
“Er þér illa við það?”
“Ekki sérstaklega, en eg vil ekki að þú
haldir, að þú megir gera þetta þegar þér >
sýnist. ”
Ilann hló og lokaði hurðinni að bílnum.
Hann sá, að járnbrautarlestin var að koma.
“Eg held eg þori að hætta á það,” sagði
hann.
A heimleiðinni var hún að hugsa um, hvað
heimurinn væri í raun og veru ósanngjarn.
Alt af va‘ri verið að spyrja mann til ráða um
'liitt og þetta. En ef ráðin, sem gefin voru,
féllu ekki alveg í geð þess sem ráðanna leit-
aði, þá varð strax óánægja út af því. Það
varð þá íáðríki og afskiftasemi. Það var
ekkert vit í þessu. Það var ómögulegt að gefa
öðrum ráð, nema setja sig í kans spor og láta /
sér ant um að liann fylgdi þessum ráðum. Það
gerðu nú reyndar mjög fáir, nema hún sjálf.
Öllum j)ótti þó vænt um, að liún hélt, þegar
hennar ráðríki varð þeim til góðs. Bobby
hafði ekki þótt neitt að því, þó hún hefði fengið
Emmons fólkið til að bjóða honum að vera hjá
sér yfir sunnudaginn. Þó hélt hann, að þar
hefði hún verið of ráðrík. Hún vildi auðvitað
ekki fara og evða sunnudegipum hjá einhverju
fólki, nema hún væri fyrir fram viss um, að
þar væri einhver, sem gæti skemt lienni, og það
var nauðsynlegt að vera viss um það fyrir
fram. Kannske þetta fólk vildi fá hana til að
skemta einhverjum leiðinlegum vinum sínum,
eins og Benny. Það mundi hafa gert hana
ergilega. Hver veit, nema það hefði orðið til
þess, að allur vinskapurinn hefði farið út um
þúfur. Nú var öllu óhætt.
Hún kom ekki heim fyr en klukkan hálf-
átta, og hún átti að borða miðdegisverð klukk-
an átta, og hún þurfti að minsta kosti fimtán
mínútur til að komast þangað.
Henni þótti ávalt gott að koma heim, því
henni þótti vænt um heimilið sitt. Fvrir tíu
árum liafði faðir hennar keypt ]>etta hús. Það
var stórt og myndarlegt og töluvert frábrugð-
ið flestum öðrum húsum. Síðan höfðu verið
gerðar ýmsar breytingar á því, og hún hafði
ráðið þeim flestum. Það var því nokkum
veginn eins og hún vildi hafa það.
Hún leit inn í borðstofuna, þegar Miss Ben-
nett var rétt að byrja að borða.
“Halló, Benny! Verði þér að góðu. Eg
gleymdi að segja ])ér, að eg ætla að vera hjá
Emmons yfir sunnudaginn, svo ef þú vildir
bjóða einhverjum að koma héma og vera hér,
þér til skemtunar, þá bara gerðu það. Eg
verð að flýta mér, því eg er að verða sein.”
Miss Bennett brosti, ■ og kinkaði kollli.
Hún skildi þetta svo, að nú væri Lydía aftur
orðin sátt við sig. A fjórtán árum hafði liún |
lært vel að þekkja skapferli hennar, og henn-
ar mörgu góðu kosti.
Það vom fjórtán ár næsta vetur, síðan
Miss Bennett hafði fyrst kynst Mr. Thome og
dóttur hans. Joe Thorne hafði komið til hennar,
þar sem hún átti heima í New York. Það var
einn af vinum liennar, sem þar hafði verið
milligöngumaður. Forfeður hennar höfðu
lengi verið í New York, og þeir höfðu verið
efnaðir vel, en auðurinn hafði verið smátt og
smátt að ganga saman og 1893 hafði móðir
hennar tapað mestu af þvx, sem hun átti eftir,
og Adeline Bennett hafði verið hennar eina
barn. Ekki hafði hún verið alin upp í neinu
óhófi, en aldrei hafði hún sjálf vanist neinni
vinnu. Hún hafði alt af haft nóg til að geta
umgengist það fólk, sem hún þekti, en það var
alt auðugt fólk. Þær mæðgur höfðu eiginlega
aldrei neitað sér um neitt, sem þær þóttust
þurfa. Sama sið hafði Miss Bennett haldið,
eftir að hún varð ein síns liðs, en hún var rétt
um þrítugt, þegar hún misti móður sína. Þó
voru tekjur hennar af skoraum skamti, en þó
töluverðar. Hún tók sér heldur litla íbúð, en
þægilega og fallega. Franska stúlkan, sem
lengi hafði verið hjá þeim mæðgum, var enn
hjá henni og bjó til matinn fyrir hana og hjálp-
aði lienni með alt, sem hún þurfti. Þó hún léti
það heita svo, að hún gerði það fyrir spamað-
arsakir að vera kyrr í New York á sumrin, þá
var hún þó tímum saman í sumarbústöðum
vina sinna, eða þá á skemtiskipum þeirra. Hún
heimsótti marga og naut lífsins í töluvert rík-
um mæli.
Yinir hennar, og þeir voru margir, voru
samt ekki vel ánægðir fyrir hennar hönd. Þeim
fanst hún ætti að giftast, það væri rétti veg-
urinn. En einhvern veginn varð ekki neitt af
því. Hún hafði einhvem veginn ekki iag á
því, að vekja ást þeirra, sem nokkur veralegur
slægur var í, og hún var of varfærin til að gift-
ast eirihverjum, sem vafasamt var að mundi
farnast vel.
Hún var lítið eitt yfir fertugt, þegar Joe
Tliorne kom. Hún mundi enn vel eftir hon-
um, þegar hann kom inn til hennar í bláum yf-
irfrakka með flauelskraga. Stór og sterklegur
maður og hvasseygður eins og Bismarck, og
með mikið, svart yfirvararskegg. Hann hafði
komið til að gera sér grein fyrir því, hvort
hún mundi til þess fallin, að ala upp dóttur sína,
sem var farin að verða honum töluvert erfið,
þó hún væri ekki nema tíu ára gömul. Hann
ætlaðist til þess, að hún væri þannig uppalin, að
hún gæti tekið mikinn og góðan þátt í félags-
lífi heldra fólksins. Honum sýndist dálítið
undarlegt að stúlka, sem lifði eins einföldu
lífi, eins og Miss Bennett virtist gera, skyldi
hafa nokkra möguleika til að hafa nokkur vem-
leg áhrif í félagslífi þeirra, sem auðugir voru.
En honum hafði nú verið sagt þetta af þeim,
sem hann treysti, og hann hafði trúað því.
Hann var bóndason frá Kansas. Hann
liaíði farið unglingur að lieiman og sezt að í
smábæ og lært múraraiðn. Með mikilli iðju-
semi og sparsemi, hafði hann komist yfir nokk-
ur hundruð dali. Þessa peninga lagði hann í
landspildu utan við bæinn, þar sem mikið var
af möl og sandi, og það var hvergi annars stað-
ar möl að fá í nágrenninu, og hann fékk mikla
peninga fyrir hana. Þegar hann var búinn að
selja mestalla mölina og sandinn, fór bærinn að
vaxa í þá áttina, sem hans land var. Ætlaði
hann þá að selja landið í bæjarlóðum, en þá
kom nokkuð fvrir, sem varð honum til enn
meiri hagsmuna. Olía fanst þarna í nágrenn-
inu og í landi Thornes var auðugur olíubrunn
ur.
Ef forlögin hefðu ætlað honum að vera fá-
tækur alla æfi, þá hefði hann aldroi komist vf-
ir fyrstu þúsund dalina, því eftir það græddi
hann á tá og fingri og varð alt að fé. A einum
af ferðum sínum til olíubrannanna í Louisiana
kyntist hann grannvaxinni og fölleitri stúlku,
með dökk augu og dökkar augabrýr, en hvítri
á hörund, og giftist henni. Hún fylgdi honum
úr einum stað í annan, þangað til þau eign-
uðust dóttur. Þá settist hún að í Kansas Citv
og hann kom þar við og við, en oftast var hann
burtu af heimilinu og oft lengi í einu. Það
eina, sem hún nokkurn tíma gerði móti vilja
hans, var að deyja og skilja honum eftir átta
ára gamla dóttur.
Næstu árin reyndi liann margt. Hann fékk
útlendar kenslukonur, en iþaer lögðu meiri stund
á að revna að fá Thorne til að giftast sér, held-
ur en að kenna dóttur hans. Hann fékk vel
mentaðar Bandaríkjastúlkur, en þær ætluðust
til að hann tæki meiri þátt í uppeldi dótturinn-
ar heldur en hann þóttist hafa tíma til, og loks-
ins hafði hann fengið frænku sína, er lengi hafði
verið skólakennari og var farin að eldast tölu
vert, og hún hafði einurð á að segja honum
hvernig hann ætti ekki að haga sér, þegar lienni
bauð svo við að horfa. Loks flutti hann til
New York, því þar var hann bezt settur, vegna
sinna mörgu gróðafyrirtækja, sem alt af fóru
stórvaxandi. Var honum þá sagt frá Miss Ben-
nett. Það gerði lögmaður hans, sem Wiley hét.
Hann var talinn merkur lögmaður og þá um fer-
tugs aldur. Mörgum fanst hann æskilegt manns-
efni fyrir Miss Bennett. Þau vora gamlir og
góðir vinir, og hann vildi henni vel. Honum
datt Miss Bennett strax í hug, er Thorne sagði
honum, hvernig ástatt væri fvrir sér, og leitaði
hans ráða.
Strax þegar Thorne sá MLss Bennett, fanst
honum að þama væri einmitt stúlkan, sem liann
þurfti endilega að fá til ])ess að Hta eftir upp-
eldi dóttur sinnar. Hann bauð henni mikil
laun og fanst óhugsandi að hún mundi ekki taka
því tilboði. Henni fanst það líka næstum því
sjálfri, enda liafði hún aldrei vanið sig á að
stríða mikið á móti því, sem aðrir vildu, og sízt
af öllu þegar um áhrifamikla menn var að
ræða, eins og Thorne var, sem hafði rutt sér
braut til fjár og frama, þrátt fyrir erfiða að-
stöðu. Hún vissi ekki, hvort hún átti að segja
já eða nei, og það dróst viku eftir viku að
nokkuð væri afgert í þessu máli. Aumingja
Miss Bennett var alt af að ráðgast um þetta
við vini sína og í hvert sinn, sem Thorne kom
að sjá hana, gekk hún næstum inn á það, að
fara til han-s, en þegar hann var farinn, sím-
aði hún honum, að hún væri hætt við alt sam-
an. Það varð að eins til þess, að hann kom
aftur, sem var þá einmitt það sem hún vildi
ekki, og lagði enn fastar að henni að fara til
sín.
Sumir vinir Miss Bennettt voru því mót-
fallnir, að hún færi til þessa ekkjuma.nns, sem
ekki hafði einu sinni sem bezt orð á sér, hvað
kvenfólki við kom. Aðrir hugsuðu, þó þeir
segðu það kannske ekki, að ef hún færi til
hans og yrði svo heppin að giftast honum, þá
væri það meira lán fyrir hana heldur en hún
hefði eiginlega nokkurn rétt til að gera sér
vonir um. Hefði Miss Bennett fundist, að liún
gæti látið sér þykja verulega vænt um Lydíu,
þá hefði henni ekki verið þetta svo mjög ógeð-
felt, en þó hún væri ekki nema tíu ára, þá var
hún líklegri til að vekja ótta en ástúð hjá þeim,
sem kyntust henni.
Yesalings Adeline Bonnett varð föl og tor-
kennileg út af öllu þessu stríði. Loksins réði
hún ])að af, með ráðum vina sinna, að gera
enda á þessu ölllu saman með því, að segja
Joe Thorne lireint og beint, að hún vildi ekk-
ert við þetta eiga, og það væri ekki um það
að tala, að hún færi til hans, og hún vildi miklu
heldur Hfa eins og hiín hefði gert, þó ekki væri
neinum auð fyrir að fara.
En Joe Thorne var ekki af baki dottinn fyr-
ir þetta. Hann hélt áfram að sýna henni fram
á, að það væri henni að öllu leyti fyrir beztu,
að fara til sín, og hann hafði ótal ástæður fram
að færa sínu máli til stuðnings, en vitaskuld
var hans eigin auður aðal ástæðan. Hann hélt
áfram að sýna henni fram á, hve álitlegt tílboð
sitt væri og hve mikils hún gengi á mis, ef hún
hafnaði því, þangað til hún loksins gekk inn á
að fara til hans og var ástæðan aðallega sú,
að varnir hennar voru allar þrotnar.
Joe Thome átti þá heima í gömlu húsi á
Fifth Avenue. Það var afar stórt, en gamal-
dags og mjög óþægilegt að mörgu leyti, og mörg
herbergin svo dimm, að þar var ekki einu sinni
lesbjart um hábjartan daginn. Nokkru seinna
hafði hann keypt annað hús, sem var miklu
þægilegra og skemtilegra, og hafði Miss Ben-
nett ráðnð þar mestu um, og þar var Lydia nú
mest að vetrinum til. En það var húsið á
b ifth Avenue, sem Miss Bennett var í fyrst
eftir að hún kom til Thornes, og þar háði hún
hið mesta stríð, sem hun hafði háð á æfi sinni.
frhome var sokkinn niður í sín gróðafyrir-
KAUP® AVALT
LUMBER
hjá
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD.
H£NRYAVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN.
Yard OFfice: Sfch Floor, Bank of Hamilton Chamberi
tæki, og var oftast að heiman, en þegar hann
var heima, vildi hann ráða yfir Lyidíu með
harðri hendi, og ætlaðist til að liún gegndi sér
í öllu, án þess að réyna nokkuð að láta hana
skilja livers vegna. En hann var alt of há-
vaðasamur og ruddalegur til þess að Miss
Hennett gæti með nokkru móti látið sér geðj
ast að lionum. Þó varð koma hennar á heimil-
ið til þess, að draga heldur úr því valdi, sem
hann hafði yfir dóttur sinni. Ekki að hún
vildi það í raun og veru, ])ví vanalega var hún
á hans hlið, en hann veigraði sér við að taka
eíns hörðum tökum á dóttur sinni, þegar Miss
Bennott var viðstödd. Þar á móti fann Lvdia
ekkert til þess.
Oft hafði hún samt séð hann gefa dóttur
sinni utan undir, og svo mild sem liún var í
skapi, þótti henniheldur vænt um þetta. Þessi
harðneskja kom samt ekki að miklu haldi.
Lydía notaði hvert tækifæri til að láta aga'nn
líta út eins og ruddaskap af hendi föður síns.
Thorne var smátt og smátt að tapa áhrif-
um sínum og valdi vfir ’dóttur sinni. Samt gat
hann enn neytt liana til hlýðni, þegar hann
var heima. Hún fékk ekki að hafa þessa dönsku
hunda á heimilinu og hún fékk ekki að hafa
fjörugan hest og fallega kerru með rauðum
hjólum, sem hún hafði keypt, í orði kveðnu að
minsta kosti, án þess að fá leyfi til þess, eða
einu sinni biðja um það.
Kveldið eftir, að þetta kom fyrir, hafði
Thorne beðið Miss Bennett að giftast sér.
Hún skildi strax hvers vegna hann gerði það.
Lvdía hafði sagt við föður sinn, að hann hefði
koypt liana fvrir ærna peninga til að vera þar
á heimilinu. Sjálfum hafði honum fundist
þetta skynsamlegt ráð, sérstaklega ef sín skyldi
missa við. Miss Bennett tók alveg fvrir það
að giftaist honum. Hún reyndi að telja sjálfri
sér trú um, að þetta væri álitlegt, en í raun og
veru fanst henni það ekki. Hún gat ekki hrund-
ið því úr huga sínum, að hann væri í raun og
veru ruddalegur verkamaður, og henni þótti
heldur vænt um, heldur en hitt, í hvert sinn,
sem hann fór að heiman. Henni þótti vænt um,
að hann hélt þessu ekki fram frekar. En lengi
var það henni mikil gleði að hugsa til þess, að
hún hefði átt kost á að verða stjúpmóðir
Lydiu, ef hún hefði viljað.
Smátt og smátt tapaði Thome valdi vfir
dottur sinni meir og meir. Hann gat með engu
móti haldið kenslukonu, ef Lydíu féll hún ekki
í geð. Hún hafði það lag, að vera þeim svo
erfið, að þær hreint og beint gengu iir vistinni.
Hann gat aldrei fengið hana til að fara á
heimavistarskólann, eins og hann hafði ætlað
sér, eg sem Miss Bennett taldi rétt og nauð-
synlegt. En ])etta kom kannske, að nokkra
leyti til af því, að nú tók heilsa hans að bila.
J°e Thome dó 1912. t erfðaskrá sinni á-
nafnaði hann Miss Bennett tíu þúsund dala
árstekjur, og þar með var þess óskað, að hún
væri hjá dóttur hans þangað til hún giftist.
Henni ])ótti vænt um, að Thorne skyldi liafa
skilið, að með þessu móti aðeins gat hún hald-
ið áfram að vera hjá Lydíu. Það hefði hún
ekki getað, ef hún hefði ekki haft. sínar eigin
tekjur, en orðið að reiða sig á Lydíu. Með
]»essu móti gátu þær verið saman, að þær skildu
báðar, að hvorug var hinni verulega háð. Aldr-
ei efaðist Miss Bennett þó um það, að Lydíu
]>ætti vænt um sig og enn síður um það, að
hún þyrfti sín við.
AFMÆLHSVISA.
Vinur minn, lifðu sem lengst,
lifðu til frægðar og sóma;
alt sem er göfugt og gott,
gleðjist og hryggist með þér.
KRUQVIMAVISA.
Sorglegur er svipur þinn,
svangur ertu, krummi minn,
ég skal fara’ og flýta mér,
að finna ugga handa þér.
Sig. Júl. Jóhannesson.
EEE=^=^==== ■ " ■ . ■ ■ ■ ■ r=
DUSTLESS
COAL and COKE
Chemically Treated in Our Own Yard
Phone: 87 308 IVNREESE
D. D. WOOD & SONS
LIMITED
WARMING WINNIPEG HOMES
SINCE “82”