Lögberg - 09.04.1931, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 9 APRÍL, 1931.
Bls. 3.
Sérstölj deild í blaðinu
SOLSKIN
Fyrir börn og unglinga

VIÐ BARN.
Kennarinn: “Úr hverju var drukkið, áður
en g'lerið var fundið upp?”
Pétur: “Úr flösku!'’
Sofðu, iitla sælan mín,
svefn er öllum friður;
gnð á himnum gæti þín,
g’uð, sem alla styður.
TIL GLEÐINNAR.
Þú, sem engin þekkir bönd,
þjóð og landi réttu hönd,
goðumborfia gleði;
græddu rós,
glæddu ljós,
gæfu reis af beði,
lífið leys úr veði,
græddu rós,
glæddu ljós.
Lífga þú alt,
liðið og kalt,
lamað og halt,
goðumborna gleði.
8. J. J. — Kvistir.
BEZTl KENNARINN.
E,inhver mætur kennimaður og> barnavin-
ur hefir sagt,: “Leyf þú mér að kenna litla
barninu þínu, þangað til það er sjö ára, og það,
sem þú kennir því eftir það, mun aldrei valda
varanlegii breytingu á stefnu þess í lífinu.”
Kæra barn! Hver er bezti kennarinn þinn
fyrstu sjö árin af æfi þ,inni?
Ef þú veizt það ekki, þá skal eg segja þér
það. Það er hún mamma þín — ástrík og guð-
elskandi móðir. Hún elskar þig mest, Drott-
ins vegna, og á því hægast með að skilja þig og
fræða þig.
Heilagt orð segir: Varðveit hjarta þitt
framar öllu öðru, því að þar eru uppsprettur
lífsins.
Það er tilgangur fræðslunnar á þessum ár-
um, að kenna barninu að varðveita hjarta sitt.
Þá fræðslu getur enginn veitt eins vel og guð-
rækin móðir. Á þeirri fræðslu ríður meira en
nokkurri annari fræðslu.
Þessari fræðslu er góðri móður af Guði
*tlað að veita ibaminu sínu. Þeirri skyldu má
hún ekki varpa á aðra að nauðsynjalausu. Hún
gæti það heldur ekki, af því að hún elskar.
Góð er sú móðir, sem getur svarað þessari
spurningu á réttan hátt: “Með hverju getur
hinn ungi haldið vegi sínum hreinum?” Hún
svarar: “Með því að halda sér við orð
Drottins.”
Geti móðirin ekki einhvetra hluta vegna
gognt þessari sjálfsögðu fræðsluskyldu sinni,
þá velur hún bami sínu þann kennara, sem
eiskar það Drottins vegna, því að hann skilur
barnið bezt og barnið á hægast með að skilja
hann.
Kærleikurinn til Drottins er eini áreiðan-
iegi leiðarvísirinn í þessu fræðslustarfi. Jes-
us elskar börnin og þráir heitar en nokkur
móðir, að þau gangi veginn, sem hann vísar
þeim á í orði sínu. Hann er vegurinn.
Margur kennarinn vill sjá mikinn árangur
af starfi sínu meðal barnanna, en verður fyrir
sárum vonbrigðum. Það kemur af því, að hann
elskar ekki börnin Drottins vegna, og þess
vegna rætast á honum þessi alvöruorð: “Ef
pi ottinn byggir ekki húsið, þá erfiða smiðirn-
ir til ónýtis.” — Honum fer þá líkt og smá-
dreng nokkrum, sem vildi eignast marga aura.
Hann átti tíeyring og gróf hann niður í mold,
eins og annað frækorn, og bjóst síðan við, að
hann mundi bera margfaldan ávöxt með tím-
anum!
Hver einn sker upp, eins og hann sáir.
Kæra barn! Elskaðu móður þína, lærðu af
áenni að varðveita hjarta þitt.
“Mér kendi móðir
mitt að geyma
hjarta frítt,
þótt heimur brygðist;
þaðan er mér kominn
kraftur vináttu,
ástin ótrauða,
sem mér aldrei deyr.” (B. G.)
■—Heimilisblaðið.
SIvRfTLUR.
Póstafgreiðslumaðurinn: “Það er fimtán
nnrum of mikið á bréfinu.”
Eonan: “Það var verra, þá fer það of
1&ngt.”
. Lg ætla að fá einn kassa af vindlingum —
nnnda. stúlku.”
“Virgina?”
‘Nei, hún heitir Soffía!”
Nona próf(essorsins: “Pétur, Pótur, það
Cru innbrotsþjóf^ar í húsinu! ’ *
nx ^ófessorinn (hálf sofandi): “Segðu þeim,
eg sé ekki heima.”
1 það er þiá nokkuð til að gráta af, þó
nic urinn þinn hafi drepist. Þegar frændi
luu<ió í síðustu viku, grét ég ekki neitt.”
-v Nei, en þú hafðir heldur ekki átt hann
au hann var hvólpur.”
Vátryg'gingarstjórinn: “Nú skuluð þér ekki
draga l>að lengur, að vátryggja yður, herra.”
“Nú, hvers vegna ekkif”
Vátryggingarstjórinn: “Þér sitjið á lfatti
þessa manns þarna, en hann er hnefaleika-
maður. ”
OF SEINT.
Maður einn varð fyrir þeirri sorg, að elzti
drengurinn hans var borinn heim til hans með-
vitundarlaus.
Alt var gert, sem liægt var til að lífga hann
við. En læknirinn sagði: “Hann deyr.”
“Læknir,” sagði faðirinn örvinglaður. “Er
ekkert hægt að gera, til þess að hann geti
fengið meðvitundina, þó að ekki væri nema í
svip ? ”
“Það kynni að vilja til,” sagði læknirinn,
“en lifað getur hann aldrei.”
Og föðurnum varð að ósk sinni eftir hræði-
lega angistarstund.
“Sonur minn,” sagVði hann, “læknirinn
segir, að þú hljótir að deyja.”
“Já, ” sagði pilturinn, “þú baðst aldrei fyr-
ir mér, pabbi; viltu nú biðja fyrir sálu
minni ? ’ ’
Faðir.,hans fór að gráta. Það var sátt, að
hann hafði aldrei beðið fyrir drengnum;
hann var án Guðs
Að skömmum tíma liðnum dó drengurinn
og sál hans hvarf inn í eilífðina.
Hversu hefði nú eigi þessi faðir gjarnan
viljað gefa alt, sem hann átti, til þess að
heimta aftur þennan son sinn úr helju. —
—Heimilisblaðið.
ERKIDJAKNINN BADAJOZ.
(Spánverskt æfintýri.)
Steingrímur Thorstejnsson þýddi.
Svo er frá sagt, að einu sinni var erki-
djákni í biskupsdæminu Badajoz. Hann var
lærðari öllum doktorum Spánarháskóla, kunni
öll tungumál, dauð og lifandi, og var heima í
öllum mannlegum og guðlegum fræðum. Töfra-
listin var það eina, sem hann átti ónumið, og
því gat hann með engu móti eirt, að sér skyldi
áfátt vera í þessu eina. Loksins frétti hann,
að í einu úthverfi borgarinnar Tóledó byggi
einn fyrirta'ks slyngur töframaður, Don Tor-
ribio að nafni. Hann lét því þegar í stað
leggja á múlasna og reið af stað til Tóledó.
Þangað kemur hann og stígur af baki við liús-
dyr þess hins mikla töframanns, er bjó í húsi
einu litlu og ósélegu.
“Mikli vitringur,” sag'ði komumaður, “eg
er erkidjákninn í Badajoz. Fræðimenn Spánar
gera mér reyndar þann sóma, að kalla mig
meistara sinn, en það segi eg yður satt, að ef
eg yrði svo lánssamur að mega nefnast læri-
sveinn vðar, þá tíeki ég þann sóma fram yfir
allan annan. Auðsýnið mér þá góðvild, að
leiða mig inn í leyndardóma listar yðvarrar
0g reiðið yður á það, að eg mun kappkosta að
reynast eins þakklátur og- samboðið er snilli
.kennarans og ágæti listarinnar. ”
Don Torribio tók þessum kurteisisorðum
fálega. Hann svaraði erkidjáknanum á þá
leið, að ekki væri til neins fyrir liann að biðj-
ast tilsagnar hjá sér í töfralist; hann væri orð-
inn leiður á kenslu, því hann hefði aldrei liaft
neitt upp úr henni, nema. fagurgala og eintóm
loforð. Hann kvaðst ekki fyrir nokkurn mun
vilja óvirða lengur sín leyndardómsfullu vís-
indi með því að kenna þau vanþakklátum nem-
endum.
“ Vanþakklátum nemendum,” kallaði erki-
djákninn upp. “Er það satt l Hafa menn
reynst Don Torribio vanþakklátir? En hvem-
ig getur hann, verið pvo óréttsýnn að setja
mig á band með slíkum mannfýlum?”
Og nú kom hann með mesta f jölda af máls-
háttum og spakmælum, sem hann hafði lesið
um þakklátsemina, og liagaði svo vel orðum
sínum og talaði svo heitt og hjartanlega um
þessa dvgð, að Don Torribio fór að hugsa sig
um og sagði loksins, að slíkan ágætismann
gæti hann ekki látið synjandi frá sér fara.
“Hýasintha,” kallaði hann til ráðskonu
sinnar,” sting’ tveimur akurhænum á steikar-
teininn, eg vona að herra erkidjákninn sýni
mér þann sóma, að borða með mér?”
Þar með tók hann erkidjáknann við hönd
sér og leiddi hann inn í lestrarstofu sína, og
er þeir voru inn komnir, snart hann enni hans
og tautaði þessi þrjú dularfullu orð: “Ortó-
bólan, Pistafríe, Onagríúf”, og tók síðan um-
svifalaust að útlista fyrir honum það, sem stóð
á fremstu blöðum töfrabókarinnar.
Lærisveinninn nýi hlýddi sólgnum eymm
á kennara sinn, og var sem hann gæfi sér varla
tíma til að draga andann, en þá kemur Hýas-
intha alt í einu inn og með henni maður á há-
um stíg\Télum, ataður aurslettum til axla;
kvaðst hann endilega þurfa að finna herra
erkidjáknann að máli um nokkuð, sem væri
lífsáríðandi. Þetta var þá þjónn föðurbróður
hans, biskupsins í Badajoz, sem sendur hafði
verið á eftir honum í skvndi og hlaupið á eftir
honum alt hvað af tók til þess að færa honum
þær fréttir, að biskupinn hefði fáum stundum
eftir burtför hans fengið heilablóðfall, og voru
menn hræddir um líf hans. Erkidjákninn varð
illur í skapi og bölvaði, en samt ekki nema í
hálfum hljóðum, sjúklingnum, sjúkdóminum
og skyndiboðanum, þar sem alt þetta truflaði
hann svo meinlega í náminu. ' Til þess nú að
verða laus við sendimanninn, skipaði hann
lionum, að hverfa þegar um hæl aftur til
Badajoz og kveðst sjálfur koma á eftir liið
bráðasta. Því næst sökti hann sér aftur niður
í námið með slíkum algleymings áhuga, að bæði
föðurbróðir hans og heilablóðfallið leið honum
alveg úr minni.
Uokkrum dögum síðar komu nýjar fréttir
frá Badajoz, sem meiri ástæða var til að láta
ekki sem vind um eyrun þjóta. Tveir elztu
kórsbræðumir komu til þess að láta erki-
djáknann vita, að nú væri föðurbróðir hans,
hinn háæruverðugi biskup, skilinn við, og að
kórsbræðurnir hefðu enn fremur samkvæmt
helgum lagafyrirmælum átt fund með sér og
kjörið hann til biskups í stað hins látna, og nú
væri það innileg tilmæli ]>eirra, að hann kæmi
sjálfur, kirkju Badajozbiskupsdæmi til harms-
bóta og huggunar, og tæki við hinu nýja em-
bætti.
Don Torribio hlýddi með athygli á ræðu
kórbræðranna, og sem hygginn maður lét hann
ekki svo gott tækifæri ónotað. Hann dró nýja
biskupinn afsjðis, óskaði honum til hamingju,
stutt og laglega, og tók svo til orða:
“Svo er mál með vexti, að son einn á eg,
Don Benjamín að nafni, vel greindan og vel
innrættan og hjartabezta mann, sem sökum
þess, að hann liafði upphaflega enga löngun til
þess að nema hin leyndardómsfullu vísindi,
enda hafði ekki orðið vart við, að liann hefði
neina hæfileika til þeirra, ])’á lét eg hann vevða
klerk. Þessa mína frómleiks ákvörðun hefir
Drottinn líka látið blessast, því mér til sann-
arlegs fagnaðar heyri ég alla segja, að hann sé
sómi og prýði stéttarbræðra sinna í Tóledó.
Nú með því að þér, háæruverðugi herra, mund-
uð ekki geta aðstaðið þetta tvent í einu, erki-
djáknastörfin og biskupsembættið, ])á vildi ég
auðmjúklega fara þess á leit við yður, a'ö þér
veittuð syni mínum erkidjákmAemibættið.”
“Æ,” svaraði biskupinn og var sem kæmi
á hann fát, “svo feginn sem eg vildi vera yður,
til vilja í öllu, þá er mér það samt lífsómögu-
legt í þetta skifti. Eg á ættingja nokkum, sem
eg á að erfa þegar þar að kemur. Hann er
klerkur og til ára kominn og ekki í aðra stöðu
hæfur, en að vera erkidjákni. Ef eg nú svnj-
aði honum ]>essa embættis, þá'gerði eg lionum
þar með þá sárustu skapraun og ekki honum
einum, heldur einnig öllu mínu ættliði, sem eg
ann svo mjög og ber fyrir brjósti. En heyrið
þér,” mælti liann og blíðkaði sig í málrómi,
“viljið þér ekki fvlgjast með mér til Badajoz?
Getið þér verið svo harðbrjósta, að yfirgefa
mig einmitt nú, þegar eg er að verða þess
megnugur, að greiða eitthvað fyrir yður? Nei,
elsku vinur og kennari, eg vona þér verðið lijá
mér og ljúkið við að kenna mér. Þér megið
vera óhræddur um, að eitthvað legst til um
embættisframa Don Benjamíns. Það skal vera
mér hið fyrsta og æðsta áhugamál, og fyrr eða
síðar mun eg gera lionum meira til vegsauka
en faðir hans sjálfur fer fram á. Það er lield-
ur ekki svo, að þetta erkidjáknadæmi þarna sé
í nokkurn máta samboðið syni annars eins
manns 0g þér eruð.”
Don Torribio fylgdist þá með til Badajoz
og var þar hjá lærisveini sínum í hans nýju
upphefð. Þar bjó hann í einhverjum fegurstu
herbergjum biskupshallarinnar og sýndu allir
honurn lotningu, er þeir sáu að hann var svo
mikið uppáhald biskupsins og hugðu hann
miklu ráða um náðar\Teitingar lians. En af
biskupi er það að segja, að hann tók skjótum
framförum í hinum leyndardómsfullu vísind-
um, enda var kennarinn frábær snillingur. —
1 fyrstunni lá við, að biskupinn væri of ákaf-
ur við námið, en smám saman hægði liann á
sér og gætti þess vel, að töfranámið kæmi
hvergi í bága við skyldur þær, er hann hafði
að rækja í embætti sínu. Hann var á þeirri
skoðun, að ekki væri einhlítt fyrir mann í bisk-
upsstöðu að menta anda sinn með fjölbrevttri
og fágætri lærdómsþekkingu, heldur yrði hann
einnig að vísa öðram veg til liimna og gera sér
far um að liin helgu fræði bæru blóm og á-
vöxt í sálum trúaðra manna. Sakir ]>essa vit-
urlega ráðlags barst orðrómur hins hálærða
kirkjuhöföingja, um alla kristnina, og þegar
minst varði, var hann kjörinn erkibiskup í
Oompostella.
Eins og nærri má geta, fékk það bæði leik-
um og lærðum í Badajoz hinnar mestu hrygð-
ar, að verða að sjá á bak svo trúuðum og lærð-
um sálnaliirði og sýndu kórsbi'æðurnir honum
hinn síðasta virðingarvott, er þeir í einu hljóði
lögðu honum í sjálfsvalt að velja eftirmann
sinn. Don Torribio slepti ekki þessu tækifær’í
til að tala máli sonar síns. Hann bað erkibisk-
upinn nýja að veita honum biskupsembættið,
sem nú var orðið laust, en erkibiskupinn hafði
sig undan honum með vinsamlegum orðum: —
“Það veit hamingjan,” sagði hann, “að eg fyr-
irverð mig, og hvað mér þykir sárt, að eg neyð-
ist til þess að synja kennara mínum, sem eg
virði mest allra manna, um annað eins lítil-
ræði. En eg sé mér ekki annað fært. Don
Ferdinand de Lava jarl í Kastilíu, biður um
embættið handa einum af frændum sínum. Þessi
DR. B. J. BRANDSON 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone: 21 834 Office tímar: 2—3 Heimili 776 VICTOR ST. Phone: 27 122 IVinnipeg, Manitoba H. A. BERGMAN, K.C. tslenzkur lögfrœöingur Skrifstofa: Room 811 McArthur Building, Portage Ave. P. O. Box 1656 PHONES: 26 849 og 26 840

DR. 0. BJORNSON 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone: 21 834 Office timar: 2—3 Heimili: 764 VICTOR ST. Phone: 27 586 Winnipeg, Manitoba Lindsl Buhr & Stefanson lslenzkir lögfrœöingar 356 MAIN ST. TALS.: 24 963 peir hafa einnig skrifstofur að Lundar, Riverton, Gimli og Piney og eru þar að hitta á eftirfylgj- andl tímum: Lundar: Fyrsta miðvikudag, Riverton: Fyrsta fimtudag, Gimli: Fyrsta miðvikudag, Piney: priðja föstudag 1 hverjum mánuði.

DR. B. H. OLSON 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone: 21 834 Office tfmar: 3—5 Heimili: 5 ST. JAMES PLACE Winnipeg, Manitoba

J. T. THORSON, K.C. íslenzkur lögfrœðingur Skrifst.: 411 PARIS BLDG. Phone: 24 471

DR. J. STEFANSSON 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone: 21 834 Stundar augna, eyrna, nef og kverka ejúkdóma.—Er að hitta kl. 10—12 f. h. og 2—5 e. h. Heimili: 373 RIVER AVE. Talsími: 42 691

J. Ragnar Johnson B.A., LL.B., LL.M. (Harv.) íslenzkur lögmaöur 910-911 Electric Railwa,y Chambers. Winnipeg, Cariada Sími 23 082 Heima: 71753

Dr. P. H. T. Thorlakson 205 Medical Arts Bldg. Cor. Graham and Kennedy Phone: 21 213—21 144 Heimili: 403 675 Winnipeg, Man.
G. S. THORVALDSON B.A., LL.B. Lögfrœöingur Skrifstofa: 702 CONFEDERATON LIFE BUILDING Main St. gegnt Cíty Hall Phone: 24 587

DR. A. BLONDAL 202 Medical Arts Bldg. Stundar sérstaklega kvenna og barna sjökdóma. Er að hitta frá kl. 10—12 f. h. og 3—5 e. h. Office Phone: 22 296 Heimili: 806 VICTOR ST. Slmi: 28 180
E. G. Baldwinson, LL.B. tslenzkur lögfrœöingur 809 PARIS BLDG., WINNIPEG Residence Office Phone: 24 206 Phone: 89 991

Dr. S. J. JOHANNESSON stundar lœkningar og yfirsetur Til viðtals kl. 11 f. h. til 4 e. h. og frá kl. 6—8 að kveldinu 332 SHERBURN ST. SlMI: 30 877
J. J. SWANSON & CO. LIMITED 601 PARIS BLDG., WINNIPEG Fasteignasalar. Leigja hús. Út- vega peningalán og eldsábyrgð af öllu tagi. Phone: 26 349
—
Drs. H. R.& H. W. Tweed Tannlœknar 406 TORONTO GENERAL TRUST BUILDING Cor. Portage Ave. og Smith St. PHONE: 26 545 WINNIPEG
A. C. JOHNSON 907 Confederation Life Bldg. WIN'.IIPEG Annast um fasteignir manna. Tekur að sér að ávaxta sparifé fðlks. Selur eldsábyrgð og bif- reiða ábyrgðir. Skriflegum fyr- irspurnum svarað samstundis. Skrifstofus.: 24 263—Heimas.: 33 328

Dr. A. B. INGIMUNDSON Tannlœknir 602 MEDICAL ARTS BLDG. Sfmi: 28 840 Heimilis: 46 054 DR. C. H. VROMAN Tannlœknir 505 BOYD BLDG., WINNIPEG Phone: 24 171

Dr. Ragnar E. Eyjolfson Chiropractor Stundar sérstaklega Gigt, Bak- verk, Taugaveiklun og svefnleysi Skriftst. sími: 8Ö 726—Heima: 39 265 STE. 837 SOMERSET BLDG. 294 PORTAGE AVE. G. W. MAGNUSSON Nuddlœknir 125 SHERBROOKE ST. Phone: 36137 Viðtals tlmi klukkan 8 til 9 að morgninum

DR. A. V. JOHNSON tslenzkur Tannlœknir 212 CURRY BLDG., WINNIPEG Gegnt pósthúsinu Sími: 23 742 Heimilis: 33 328 A. S. BARDAL 848 SHÉRBROOKE ST. Selur llkkistur og annast um út- farir. Allsr fltbúnaður sá bezti Ennfremur selur hann allskonar mlnnisvarða og legsteina. Skrifstofu talsími: 86 607 Heimilis talslmi: 68 302
stórhöfðingi hefir gert mér svo margfaldan
greiða, að brýnasta skylda býður mér nú að
láta þennan eldri velgerðarmann ganga fyrir;
eg veit líka, Don Torribio, að þessi nákvæmni
mín í þakklátsseminni mun ekki ógleðja yður,
— síður en svo, því þar af sjáið þér liversu mik-
ils þér getið vænst, þegar röðin kemur að ýður,
en það verður undir eins við fyrsta tækifæri,
það megið þér vera viss um.”
Töframeistarinn var svo kurteis, að látast
taka trúanlegan þennan tilbúning um gömlu
velgerðirnar og gerði sér að góðu, þó Don Fer-
dinand sæti uppi með biskupsembættið.
Nú bjuggust þeir til ferðar, og komu til Com-
postella, en þar áttu þeir fremur skamma dvöl,
því að fáum mánuðum síðar kom einn af yfir-
gjaldkyrum páfans, og færði erkibiskupnum
kardínálahattinn ásamt einkar náðarsamlegu
bréfi frá hans heilagleik páfanum. 1 bréfi
þessu bað pgfinn hann að koma til Rómaborg-
ar og vera sín önnur hönd r stjórn kristninnar,
— og ekki þar með búið, sá heilagi faðir leyfði
honum einnig að veita erkibiskupsembættið í
Oompostella hverjum, sem hanrr vildi.
(Nlðurl. næst).