Lögberg - 09.04.1931, Page 6

Bls. 6.
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 9. APRÍL, 1931.
r— LYDIA —
| EFTIR
, ALICE DUER MILLER.
“Viljið þér g>era svo vel, að ráða þetta við
yður — annað hvort?”
Lydíu langaði til að segja honum að fara
sína leið, en hana langaði líka til að fá aftur
það sem stolið hafði verið frá henni. Eftir
fáeinar mínútur þurfti hún að fara til Emmons-
fólksins, og það var miklu betra að gera það,
sem annars var hægt að gera í þessu, áður en
hún færi. Meðan hún var að hugsa um þetta,
leit hún til hans og henni fanst hann hafa bara
gaman af, hve þrá hún væri. Hún sá hann
brosa, og sér til mikillar undrunar, brosti hún
líka til hans, en það var þó ekki það sem hún
ætlaði að gera.
“Það er bezt að lofa honum að halda, að
hann sé að hafa það bezta af þessu.” hugsaði
hún með sér. “En í raun og veru er eg að
nota hann til þess, sem eg þarf að láta hann
gera.”
Hún hélt, að hann mundi verða ánægður
með brosið, en honum dugði ekkert minna en
talað orð. Hún komst ekki hjá því að segja,
að hún skyldi vera góð. En hún reyndi að
segja það eins og hún væri að leika einhvers-
konar bamaleik. Þegar hann hafði fengið
tryggingu fyrir því, að hún vildi tala við sig,
fór hann frá dyrunum og staðnæmdist rétt
fyrir framan hana og hallaði sér áfram á stól
sem þar var.
“Segið þér mér nú hvað kom fyrir,” sagði
hann.
Hún sagði honum, að seint um nóttina
hefði hún vaknað við einhvem umgang í næsta
herbergi. í'’yrst hefði hún haldið, að þetta
væri bara vindurinn, en svo hefði hún séð
ljós undir hurðinni. Þá hefði hún stokkið fram
úr rúminu, en þá fundið að herbergisdyrnar
vom læstar, og hún var lokuð inni. Hún
liringdi bjöllunni og barði í hurðina, og eftir
nokkra stund hepnaðist íhenni að vekja hitt
fólkið. Það var enginn í næsta herbergi, en
öryggisskápurinn hafði verið opnaður og alt
verðmætt, sem í honum var, farið, þar á meðal
nærri fimm hundruð dalir, sem hún hafði
unnið í spilunum.
“Hafið þér verið hepnar í spilum að und-
anfömu?” spurði hann.
“Eg hafð.i góðan mótspilamann,” sagði
hún og brosti.
Eftir þetta hafði hún farið einsömul um alt
húsið, — einsömul, nei ekki var það nú reynd-
ar, Morson hafði komið í humáttina á eftir
henni. Hann var óttalega hræddur við inn-
brotsþjófa, hafði rek’.st á þá einhversstaðar,
þar sem hann hafði verið áður. Hún hafði
líka haft skammbyssu. Hún vissi fullvel,
hveraig átti að nota hana, og var ekki hrædd
við það heldur. Hún ha'fði litið inn í hvert
einasta heúbergi.
Hann spurði ihana um vinnufólktið. Það
var kannske eitthvað gransamlegt við Evans.
Það var sjálfsagt hún, sem átti að loka skápn-
um, og það gat svo hæglega komið fyrir, að
hún hefði gleymt því, kveldið áður, eftir að
hún var búin að hjálpa Lydíu til að komast í
rúmið. Lydía tók því fjarri, að Evans liefði
nokkuð við þetta að gera. Stúlkan hefði ver-
ið hjá sér í f,imm ár.
“Eg held alveg fráleitt, að hún hafi kjark
til að stela,” sagði Lydía.
“Vitið þér nokkuð, hvernig högum hennar
er háttað? Hvort hún hefir nokkra sérstaka
þörf fyrir peninga rétt sem stendur?” spurði
hann.
Lydía hristi höfuðið.
“Eg hefi aldrei skilið, hvernig vinnufólk-
ið eyðir kaupinu sínu,” sagði hún. “En það
sem sérstaklega fullvissar mig um, að Evans
sé saklaus, er það, að eg er viss um, að hún
hefði kannast við það fyrir mér, þegar eg
spurði hana um þetta, en hún heldur bara á-
fram við sín verk, eins og ekkert sé um að
vera.”
O’Bannon spurði hana ekki mikið meira,
en sagðist þurfa að tala við lögreglumanninn.
Lydía lrafði altaf kviðið því, að hann mundi
eitthvað vekja máls á því, sem komið hafði
fyrir kvöldið góða, en sem betur fór, gerði hann
það ekki.
“Þér bíðið hérna, þangað til eg er búinn
að tala við stúlkuna,” sagði hann, um leið og
hann fór út úr herberginu.
Hann sagði þetta blátt áfram og kurteis-
lega, en lienni fanst það hljóma eins og fyrir-
skipun. Henni hafði ekki dottið annað í hug
en að bíða, en nú var henni næst skapi að fara
og það alveg strax. Bíllinn stóð við dvmar
og það sem hún ætlaði að hafa með sér, var í
bílnum. Hún hélt, að það mundi áreiðanlega
gera honum gramt í geði, ef hún færi og biði
ekki eftir honum, eins og hann bjóst við. Ef
hún færi, þá væri það nokkurn veginn það
sama eins og hún segði v,ið hann: “Það er
embættisskylda yðar að hafa upp á því, sem
stolið hefir verið frá mér, en það er ekki mín
skylda, að hjálpa yður til þess, eða vera yður
þakklát fyrir það.”
Rétt í þessu komu þau inn, Miss Bennett
og1 lögreglumaðurinn, og vom að tala saman,
eða að minsta kosti var hann að tala.
“Það em miklar líkur til, að hún hafi gert
þetta,” sagði hann þegar hann kom inn, “og
ef hún hefir gert það, þá fær hann það upp úr
henni. Þess vegna bað eg hann að koma. Hann
er ágætur að fá fólk til að meðganga.” Svo
sneri hann sér að Lydíu. “Eg var rétt að segja
vinkonu yðar, Miss Thorne, að O’Bannon væri
ágætur að fá fólk til að meðganga afbrot
sín.”
“Einmitt það,” sagði Lydía. “Hvers vegna
ætti að það sé?”
HJann þóttist ekkert taka eftir efanum, sem
lýsti sér í málrómi hennar. “Flestir glæpa-
menn vilja viðurkenna afbrot sín. Það er ekk-
ert gaman að því að hafa glæpi á samvizk-
unni og allan heiminn á móti sér. Hann færir
sér það í nyt. Eg get sagt yður, Miss Thome,
að það er eitthvað sálarfræðilegt við þetta.
Sjáið þér til, eg greiði honum veg, segi að hon-
um hepnist æfinlega að fá fólk til að meðganga
og hvemig það hafi fj*elsað þennan og hinn
frá gálganum, og ýmislegt annað þessu líkt.
Eg býst við, að hann hafi líka einhverja hæfi-
leika til að dáleiða fólk. Hafið þér nokkurn
tíma tekið eftir augunum í honum?”
“Eg hefi tekið eftir því, að hann hefir
augu í höfðinu,” svaraði Lydía.
Miss Bennett sagðist hafa veitt þeim eft-
irtekt, strax þegar hann kom inn. Það var
kannske umhugsunin um þau, sem kom henni
til að segja, að hún vonaði að hann yrði ekki
alt of harður við vesalings stúlkuna.
“Það er engin hætta á því,” sagði lögreglu-
maðurinn. “Hann bara talar við hana svo
sem tíu eða fimtán mínútur, og þá segir hún
honum alt eins og er. Eg veit ekki hvernig
hann fer að þessu.”
Lydía stappaði niður fætinum.
“Hún er heimskingi, ef hún meðgengur,”
sagði hún æði harðýðgislega.
Svo það var það, sem þessi náungi lagði
fyrir sig, að segja kvenfólkinu hvernig það
ætti að haga sér. Húsmóðurinni niðri var
skipað að vera kurteis, og vinnustúlkunni uppi
var sagt að meðkenna glæp. Ef hún bara hefði
tíma til þess, þá mundi hún hafa gaman af því
að sýna honum, að hann gæti ekki haft alla
hluti eins og honum sýndist, ekki á þessu heim-
ili að minsta kosti. Hún óskaði þess næstum,
áð Evans meðkendi ekki. Það væri virði alls
sem hún hefði tapað, að sjá vandræðasvipinn
á honum, þegar hann kæmi ofan og yrði að
kannast við, að sér hefði mistekist.
Rétt í þessu var kallað ofan af loftinu og lög-
regluforinginn beðinn að senda menn sína
þangað upp.
Það glaðnaði heldur en ekki yfir honum.
“Sagði ég ykkur ekki? Honum hefir ekki
mistekist.” Hann flýtti sér sem mest hann
mátti út úr herberginu.
Þegar lögmaðurinn kom ofan eftir fáein-
ar mínútur, fann hann Miss Bennett eina.
Hann leit hæglátlega í kringum sig.
“Hvar er Miss Thorne?” spurði hann.
Miss Bennett hafði ekki viljað, að Lydía
færi, hún hafði beðið hana að fara ekki. Hvað
var þessi heimsókn til Emmons fjölskyldunnar
í samanburði við alla dýrgripina, og pening-
ana ? En nú tók hún upp fyrir hana engu að
síður.
“Hún mátti til að fara. Þurfti að ná í
járnbrautarlest. Var löngu búin að lofa að
fara þessa ferð. Henni þótti ósköp slæmt að
þurfa að fara, og hún skildi eftir allskonar
skilaboð og afsakanir. Þetta var nú vitaskuld
ekki alveg sannleikanum samkvæmt.
“Hún sýnist ekki neitt áhugasöm um að fá
þessa dýru muni sína aftur,” sagði hann.
O’Bannon brosti ofurlítið.
“Hún treystir vður fullkomlega í þessum
efnum,” sagði Miss Bennett.
Hún gerði það sjálf. Aldrei fanst henni
að hún hefði séð mann, sem hún treysti betur
til að vera foringi og leiðtogi annara. Hún sá
að hann var ekki ánægður með það, að Lydía
skyldi hafa farið.
Hann var það ekki heldur. Hann var reið-
ur við hana. Tilfinningar hans gagnvart henni
voru á einlægu flögri og gátu hvergi stað-
næmst. Honum þótti mikið til þess koma, hve
hugrökk hún var, að fara einsömul um alt hús-
ið, um hánótt, hálfklædd og með skammbyssu
í hendinni. Hún mátti heita einsömul fyrir
því, þó að Morson vær.i í humátt á eftir henni.
Hún var sýo sem ekkert að gorta af því held-
ur. Hún hafði talað rétt eins og hver önnur
stúlka mundi hafa gert'það sama. Það var
euðskilið, að hún hafði lítið umburðarlyndi
með glæpamönnum og var ekki að hugsa um
vægð.
Það var ekki sjáanlegt, að þetta rán hefði
haft mikil áhrif a Evans. Hun var að vinna
sín verk, eins og ekkert hefði komið fyrir. Hún
var rétt búin að taka til það sem Lydía ætlaði
að hafa með sér, og koma því út í bílinn.
Hún v ar ekki búin að taka til í svefnherberg-
inu. Það var ekki búið um rúmið og það var
töluvert af pappír og ýmsu öðm dóti á gólf-
inu. Ljoðabok la a borðinu, og þar var líka
mvnd af laglegum ungum manni. Ilmvatns-
lyktin var hin sama, eins og hann hafði fundið
íif hárinu á henni í þetta eina sinn, sem þau
höfðu fundist áður. Hann tók eftir öllu þessu,
áður- en hann veiýti nokkra eftirtekt dökk-
liærðu, fölleitu, uppburðarlitlu stúlkunni, Sem
Jrarna stóð.
“Setjist þér niður,” sagði hann.
, Það lýsti sér hvorki góðvild né valdboð í
málrómi hans, og þó talaði hann eins og það
væri alveg sjálfsagt, að hún gerði eins og hann
sagði.
Hann fór að tala við hana um Lydíu, og
mvndin af henni, sem hann fékk inn í huga sinn
yið það umtal, var full af ósamræmi: Blíðlyndi,
örlæti, kæruleysi, umburðarleysi, næstum því
grimd, virtist vera þar alt í einum graut, en
umfram alt skilningsleysi á mannlífinu og öllu
sem öðram kom við.
Evans átti pdlt, Englending, siem verið
liafði þjónn á auðugu heimili. Hann lrafði
lent í tugthúsinu fyrir þjófnað, og var nú fyr-
ir skömmu búinn að útenda þann tíma, og var
orðinn veikur af tæringu. Evans hafði ver.ið
algerlega ráðvönd og heiðarleg meðan alt gekk
bærilega fyrir honum, en þegar ógæfan henti
hann og heylsuleysið sótti hann heim, tók hún
til þess ráðs, að afla peninga með óráðvöndu
móti, til að geta hjálpað honum. Hún hafði
gert þetta sjálf og enginn vissi neitt um það
nema hún ein. Það sem riðið hafði baggamun-
inn, að hún vann þetta ódáðaverk, var það,
hvað henni virtist Lydía kæra sig lítið um það,
þó húrr tapaði armbandinu.
“Ef hún kærði sig ekkert, þó hún tapaði
þessum hlutum, þá hélt eg, að ekki væri nema
jafngott, þó eg hjálpaði henni dálítið til þess,”
sagði hún gremjulega.
Það, sem O’Bannon þótti óskiljanlegt var
]>að, að Lydía skyldi ekki vita neitt um hagi
stúlkunnar, sem vann hjá henni. Hún hefði að
minsta kosti átt að vita, að vesalings stúlkan
átti v.ið einhverja mikla örðugleika að stríða.
Hann skildi betur en nokkru sinni fyr, aðstöðu
vinnukonunnar gagnvart húsmóðurinni. Þessi
umkomulausa vifnnustúlka ,var ibrjóstumkenn-
anleg.
“Vissi.ekki Miss Thorne, að það var eitt-
hvað viðsjárvert við þessa stúlku?” spurði
hann Miss Bennett, þegar hann kom ofan.
Miss Bennett féll þessi ungi lögmaður svo
vel í geð, að hana langaði til að segja honum
frá öllu sínu stríði og allra annara, sem eitt-
hvað vora bundnir við Lydu, en hún gætti þess
engu að síður, að gera það ekki.
“Nei, eg er hrædd um að hfin hafi ekki haft
neinn grun um það.” svaraði hún. “En er
það nokkuð, sem við getum gert fyrir vesalings
stúlkuna, úr því svona er nú komið fyrir
lienni?”
“Ekki rétt sem stendur”, svaraði hann.
“Það er alveg ljóst, að hún er sek. En þegar
að því kemur, að hún verði dæmd, þá gætuð
þið kannske gert eitthvað fyrir hana. Hvað
sem Miss Thorne gæti sagt henn.i til afsökun-
ar, mundi dómarinn vafalaust taka til athug-
unar að minsta kosti.”
“Segið þér mér rétt eins og er, hvað þér
viljið að hún segi,” sagði Miss Bennett, því
hún vildi hjálpa stúlkunni alt sem hún gæti.
“Það er ekkert um það að tala hvað eg
vil,” sagði O’Bannon heldur dræmt. “Mitt
verk er að sýna fram á, að hún sé sek. Eg er
að segja, hvað Miss Thome gæti gert, ef henni
finst ástæða til. Segjum t. cL að hún finni
sjálf, að hún hafi verið nokkuð kærulaus með
eignir sínar og segði dómaranum það, þá gæti
verið litið á það sem nokkra afsökun fyrir
stúlkuna.”
“Eg er alveg viss um að hún gerir það,”
sagði Miss Bennett, þó hún í raun og veru væri
nú ekki alveg viss um að Lydía múndi gera
þetta. “Okkar á mill,i sagt, Mr. O’Bannon, þá
er hún töluvert kæralaus. Hérna rétt um dag-
inn tapaði hún ljómandi fallegu armbandi. En
stúlka, sem er ung og fríð og rík—”
Hún komst. ekki lengra, því lögmaðurinn
beið ekki eftir því. Hann kvaddi og fór.
O’Bannon bauð lögreglumanninum að koma
með sér í bílnum og þáði hann það.
“Hún er lagleg, þessi stúlka,” sagði hann,
þegar hann var seztur inn í bílinn. “Það vant-
ar svo sem ekki, að hún er fríð. En ekki finst
mér hún eiginlega kvenleg. Farið þér varlega,
]>að er eitthvað að veginum hérna einhvers-
staðar. ”
“Eg veit það,” svaraði O’Bannon.
V. KAPITULI.
Þegar Lydía kom heim, seint á mánudag-
inn, hafði hún Bobby Dorset með sér. Miss
Bennett, sem eitthvað var að fást við blómin,
þegar þau komu, fanst þau nokkuð hávaðasöm
og kátínan heldur mikil. Lydía hafði ýinsar
fyrirskipanir að gefa og hún lét þær úti fljótt
og viðstöðulaust. Fyrst var nú það, að hafa
herbergið í lagi, þar sem Bobby átti að sofa
um nóttina. Svo þurfti hún að síma Elinóru og
biðja hana að koma og borða miðdagsverð með
þeim, og hún þurfti að senda bíl eftir hepni.
Elinóra var svo nærsýn, að hún gat ekki sjálf
keyrt bíl, og hún hafði þann sið, að lofa bflstjór-
anum að vera alt of mikið þar sem hann átti
heima, og það var óþægilegt að ná til hans, því
hann hafði ekki síma. Það var ekki nærri því
eíns og það átti að vera. Lydra hafði svo mikið
að segja, að Miss Bennettt komst ekki að til að
segja nokkurt orð. Hún vissi líka, að Lydía
bauð Elinóru að koma , fyrst og fremst til þess
að þau gætu spilað bridge. Henni þótti sjálfri
að vísu dálítið gaman að spila, en ekki við
Lydíu, sem alt af var að finna eitthvað að við
hana 0g segja henni, eftir lrvert spil, að hún
liefði ekki spilað rétt.
Lydía var nokkum veginn larrs við alla
hræðslu og kvíða, en samt sem áður átti hún í
sífeldu stríði og henni fanst /ið með engu öðru
móti væri hægt að ná rétti sínum; annars yrði
maður bara troðinn undir. Hún hafði ekki
ánægju af þessu stríði; það var bara nauðsvn-
legt, varð að vera. Þegar hún kom inn í svefn-
herbergi sitt, var þar alt í röð og reglu, eins
og vant var, og þar komin ný vinnukona,
frönsk stúlka, miðaldra, dökk á brún og brá.
Hún beið eftir henni, eins og Evans hafði gert.
An þess að geta gert sér nokkra grein fyr,ir
hvers vegna, greip hana alt í einu óskapleg
óánægja og gremja. Henni fanst alt lífið næst-
um óbærilegH. Eitthvað þessu líkt hafði
stundum komið fyrir hana áður. Hún hafði
KAUPIÐ AVALT
LUMBER
hjá
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD.
HENBV AVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN.
Yard Offiœ: 6th Floor, Bank of Hamilton Cliamljers.
aldrei verið hrædd við dauðann, en það graip
lrana stundum að liata lrfið. Hún reyndi aldr-
ei að gera sér nokkra grein fyrir því, hvern-
ig á þessu stæði.
Þegar hún kom ofan og var búin að klæða
sig, eins og við átti, tók enginn eftir því
nema Bobby, hvernig ástatt var með skaps-
muni hennar.
Við miðdagsverðarborðið mintist enginn á
þjófnaðinn, en eftir að máltíðinni var lokið,
kom Miss Bennett umtali um þetta af stað,
með því að spyrja Lydíu, hvernig henni hefði
litist á nýju vinnukonuna og hvort hún héldi
að hún yrði ánægð með hana.
Lydía bara ypti öxlum, en gerði sér enga
grein fyrir því, hve ant Miss Bennett hafði
gert sér Trm að útvega henni góða vinnukonu,
eða hve mikið hún hefði haft fyrir því.
Eldri konan sagði ekki neitt, en lrún varð
fyrir miklum vonbrigðum. Það varð alger þögn
dálitla stund, en Bobby rauf þögnina. “Hvað
varð um Evans?” spurði hann. “Þeir fóru
burt með hana.”
Lydía varð fyrir svörunum og ]>að var svo
sem auðséð, að hún var nokkuð þykkjuþung:
“Hún meðgekk,—hún var alt af mesti sauður.”
“Það sýnir ekki neina lreimsku,” sagði Miss
Bennett. “Það var einmitt það lang-viturleg-
asta, sem hún gat gert. Þessi lögmaður — góða
mín, ef eg væriá þínum aldri, og þessi maður—0
“Farðu varlega,” greip ,Lydra fram 1.
”Hann er mikill vinur Elinóru.”
“Mikill vinur Elinóru?” sagði Miss Bennett.
Hún var ekki hégómleg og liafði aldrei verið,
en hún hafði aldrei getað skilið, hvemig á því'
gat staðið, að piltunum gat litist vel á sumar
stúlkur, sem hún áleit að skorti mjög þá kven-
legu fegurð og kvenlegu dygðir, sem hún hafði
sjálf. Henni geðjaðist ekki að Elinóru, en
henni fanst hún þurleg og lrélt hún hefði lítið
aðdráttarafl-fyrir piltana. Hún gat ekki látið
sér skiljast, að Jressi glæsilegi, ungi lögmaður,
kærði sig mikið um lrana. “Er það áreiðan-
legt?”
“Já, hann er það,” sagði Lydía blátt á-
fram. Reynslan hafði kent henni, að það var
betra að tala varlega um þessi efni.
“Eg vildi þú hefðir beðið, Lydía”, sagði
Miss Bennett. “Það var merkilegt, hvemig
hann gat látið Evans segja sér alt, sem hún
vissi. Það var rétt eins og hann hefði dáleitt
hana. Þetta skifti heldur engum togum; rétt /
áður hafði hún verið þver, og ekki viljað við
neitt kannast. Þau voru inni í svefnherbergi
Lydíu, meðan hann talaði við hana.”
Lydfa stóð hálfbogin við eldstæðið, og
var eitthvað að skara í eldinn. Hún rétti sig
upp með skörunginn í hendinni og spuhði með
töluverðum ákafa: “Hvar? Hvar var þetta?”
“1 svefnherberginu þínu, góða mín. Evans
var þar. ”
“Þessi maður inni í svefnherberginu mínu!
Ekki nema það þó!” sagði Lydía og leyndi sér
ekki, að hún var orðin afar-reið.
“Mér kom ekki til hugar, að þú lrefðir
nokkuð á móti því, góða mín. Hann sagði—”
“Þú hefðir átt að skilja þetta. Þetta er
andstyggilegt, þessi drukni lögmaðuy r svefn-
heríberginu mínu. Þvílíkur viðibjóður!”
“Hvaða ástæðu hefir þú til að tala um Mr.
O’Bannon sem drykkjumann,” spurði Elinóra
með ískaldri rödd.
“Hanii drekkur. Bobby segir það. ”
“Eg hefi ekki sagt það.”
“Jú, Bobby, þú sagðir það.”
“Eg sagði að hann hefði drukkið, þegar
hann var í skóla.”
“Já, einmitt, drykkjurútur, sem hefir bætt
ráð sitt r bili,” sagði Lydía og ypti öxlum.
“Eg skil ekki, hvers vegna þú hefir gert þetta,
Benny, og skil það þó, því þú gerir æfinlega
alt, sem aðrir vilja láta þig gera.”
Orðin sjálf voru naumast eins móðgandi,
eins og hreimurinn og Miss Bennett gerði það
skynsamlegasta, sem hún gat gert eins 0g á
stóð. H3ún stóð upp 0g fór út úr herberginu.
Lydía stóð kyr lrjá eldstæðinu og stappaði
niður fætinum og var sjáanlega mikið nrðri
fyrir.
■*$**t**t**t**t**t**t**t**t**t**t**t**t**t**t**t**t**t**t**t**t**t**t**t**t**t*
“KIN GFISHER”
GILL NETTING
I
f
t
t
t
i
i
i
❖
Made by JOSEPH GUNDRY and CO. LIMITED
BRIDPORT, ENGLAND
Established Over 250 Years
Best Quallty Linen Gill Netting
Super Quality Sea Island Cotton
Fáið okkar prísa áður en þér kaupið
Office and Warehouse: 309 Scott Block, Winnipeg
W. FLOWERS, Sales Representative
PHONE 86 594
f
f
❖
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦*♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦*♦♦*♦♦*♦♦*♦♦£♦♦♦♦