Lögberg - 30.04.1931, Blaðsíða 6

Lögberg - 30.04.1931, Blaðsíða 6
Bls. 6. LÖGBERG, FIMTUDAGINN 30. APRÍL 1931. r— LYDSA —- | EFTIR i ALICE DUER MILLER. Lydía þáði boð Mrs. Galton og lofaði að saekja þetta samsæti. Mrs. Galton var nú ein- göngu að hugsa um hag félags síns, og þess vegna fékk hún Lydíu sæti næst hinum mikla manni, þar sem hún, eftir vanalegum reglum, átti þó engan rétt á að vera, svo ung og að- gerðalítil, sem hún var. Ríkisstjórinn kom seint, og þegar hann kom, var mikill asi á honum og hann hafði fingurna í vestisvasanum, eins og hann héldi um úrið sitt, og væri ekki um neitt að hugsa, nema það eitt, að hann væri orðinn of seinn. Sannleikurinn var nú reyndar sá, að hann haf'ði góða stund bara verið að lesa blööin með þeim ásetningi, að reyna að stytta tímann dá- lítið, sem hann þyrfti að vera þarna. Hann vissi, að hann mundi sitja næstur Mrs. Galton, sem hann að vísu bar töluverða virðingu fyrir, en sem honum þótti alt annað en skemtilegur sessunautur. Alt fór, eins og hann hafði ‘búist við. Hann settist Mrs. Galton til hægri handar og byrjaði srax að afsaka að hann hefði tafist, án þess hann gæti sjálfur að þ\n gert, auðvitað Það hafði litið út fyrir það um tíma, að hann mundi alls ekki geta komið, en það hafði hann með engu móti viljað láta bregðast, að koma, vegna málefnisins. Mrs Galton hafði heyrt' margt þessu líkt ótal sinnum áður, og hún vissi fullvel, að hann hafði aldrei ætlað sér að koma fyr en hann gerði. Hún brosti einstaklega góðlátlega. og lét ánægju sína í ljós yfir því láni, sem íVflagið hefði orðið fyrir, með því að fá slíkan ræðu mann, sem allur heimurinn— Nei, það var nú ekkert, en ríkisstjóranum þótti svo einstaklega vænt um það, að hafa tækifæri til að tala um þetta málefni, sem alt fólk ætti að bera fyrir brjósti — Þetta var mikill gleðidagur fyrir félagið. þegar annar eins maður og ríkisstjórinn léði málefni þess fylgi sitt, þá væri sigurinn unn- inn— Svona mundu þau hafa haldið áfram allan matmálstímann, ef ekki hefði viljað svo til, að Alibee leit sem snöggvast til vinstri handar. Þar sat Lydía, ung og fögur og mjög fallega og smekklega tiL fara. Mrs. Galton gerði þau kunnug, og hélt svo áfram að borða, og jafn- framt rendi hún augum yfir það, sem hún hafði skrifað sér til minnis, og sem hún ætlaði að segja, þegar hún kynti gestunum ræðu- manninn. Hún vissi, að hann mundi ekki ó- náða sig meira. Hann gerði það heldur ekki, en virtist nú ekki taka eftir neinum nema Lydíu. Nú varð hann eins og honum var eðlilegt að vera. Hann brosti glaðlega til Lydíu og sagði við hana, að því fyr sem þau kyntust, því betur þætti sér. “Við getum sparað mikinn tíma, ungfrú góð, ef þér bara segið mér umsvifalaust hver þér eiuð, hvað þér gerið og hvers vegna þér eruð hér.” Þetta féll Lydíu vel í geð. “Eg held,” sagði hún, “að þetta sé skemti- legasta byrjunin á samtali, sem eg hefi nokk- urn tíma heyrt. Eg býst við eg ætti að segja, að eg hafi koipið til að hlusta á yður.” “Já, auðvitað,” svaraði Albee, “í sama skilningi eins og eg kom til að kynnast vður. Það var einhver hepni, kannske mín heilladís, sem kom þessu svona fyrir. En hvers vegna eruð þér hér frá yðar eigin sjónarmiði?” “Eg býst við að eg sé hér af því mig langi til að láta eitthvað gott af mér leiða, hjálpa þeim, sem eiga bágt. Hafið þér ekki einhverj- jr slíkar tilfinningar?” ' “Eg hafði þær — hafði þær þegar eg var ungur,” sagði Albee og hallaði sér dálítið aft- ur á bak og horfði á hana, og það leyndi sér svo sem ekki, að með sjálfum sér dáðist hann mjög að fegurð hennar. “En því eruð þér hér?” spurði hún og leit til hans brosandi. Henni þótti vænt um að verða þess vör, að honum þótti hún falleg. “Eg var iétt að segja yður það,” svaraði Albee “Það er vegna þess, að mín heilladís hagaði því svona. ‘Þarna er nú aumingja gamli Stephen Al'bee’, hefir hún líklega hugs- að. ‘Hann hefir átt dauflega æfi og átt við margt að stríða Nú er bezt tað vera honum eitthvað til geðs; eg skal lofa honum að kynn- ast Miss Thorne’.” Kona, sem sat hinum megin við borðið, og sem hafði hugann allan á föngum og fangels- um, og sem eiginlega hataði alla, sem ekki gerðu það, ofbauð mjög að heyra til þeirra Albee og Lydíu. Það, sem þau voru að segja, var léttúðartal frá hennar sjónarmiði Hún heyrði það með sínum eigin eyrum, að þau komu sér saman um að finnast aftur, og það ekki bara einu sinni, heldur mörgum sinnum. Því var öllu Iokið, áður en Albee byrjaði að flytja ræðu sína. Þetta fór alt rétt eins og Mrs Galton hafði búist við og ætlast til. Ríkisstjórinn hafði hugsað sér að segja, að hann bæri mikla virð- ingu fyrir félaginu, sem hér væri um að ræða, og því mikla og góða verki, sem það væri að vinna. Síðan ætlaði hann að benda á nokkur dæmi, þar sem stjórn fangelsa hefði farið mjög í handaskolum. Svo ætlaði hann að segja, áð þjóðkunnur stjómmálamaður væri nú að bíða eftir sér, til að tala við sig um afar mikilsverð málefni, og svo mikið sem sér þætti fyrir því, þá yrði hann nú að fara, og gæti ekki sagt nærri því alt, sem hann vildi sagt hafa. Það, sem í raun og veru í huga hans, var það, að komast burtu sem fyrst, til að leika golf stundarkorn áður en færi að dimma. En nú lmfði þetta breyzt svo í huga hans, að þegar hann stóð upp til að tala, var hann ráðinn í því að flytja reglulega góða ræðu, eða. að minsta kosti svo góða, að Lydíu þætti mikið til hennar koma, og liann gerði það. Hann tah aði skýrt, látlaust og blátt áfram og hélt sig að efninu. Manni fanst, að hann hefði yfir miklu meiri mælsku að ráða, heldur en hann notaði, þar sem margir ræðumenn hafa svo afarmikið flóð af orðum, en lítið efni. Aheyr- endum skildist, þó liann segði það ekki bein- línis, að það eina, sem hefði haldið honum frá að gefa sig allan og óskiftan að því verki, sem hér væri um að ræða, væri það, að sér hefði fundist, að hann hefði öðrum skyldum að gegna í þarfir þjóðfélagsins, sem sér hefðu fundist jafnvel enn meira áríðandi að sinna, og það eina, sem héldi sér frá að gefa tilheyrendun- um nákvæmar lýsingar á fangavistinni á ýms- Um stöðum í landinu, væri sú, hve skelfileg hún væri. • ‘ Aheyrendumir létu óspart ánægju sína í Ijós yfir þessari ágætu ræðu, þegar ræðumað- urinn settist niður. Honum fanst þær vilja alt í sölurnar leggja fyrir veslings fangana og peningarnir streymdu inn. — Aður en næsti maður byrjaði að tala, stóð Lydía upp og fór út úr salnum, og rétt á eftir fór Albee, en sagði Mrs. Galton þó fyrst, að sér þætti mikið fyrir því, að þurfa að fara svo fljótt, en hann væri" nú þegar orðinn of seinn, því hann hafði lofað manni að hitta hann á vissum tíma, til að tala við hann um mjög mikilsvert málefni. Mr.s. Galton hneigði sig mjög kurteiselga. Hún Lærði sig ekki um hann lengur. Daginn eftir fór Lydía að hlusta á Albee, þar sem hann var að rannsaka mjög vanda- samt og flókið mál fyrir stjórnina. Henni fanst mikið til þess koma, hve mvndarlega og gáfu- lega honum fórst það. Henni fanst ekki um að villast, að Kíér væri um framúrskarandi skarpskygnan og gáfaðan mann að ræða. Eftir það kom hún á hverjum degi. Hún komst nú að því í fvrsta sinn, að liún hafði sjálf liæfi- leika til að skilja marga hluti, sem hún hafði aldrei áður hugsað um. Hún fór að lesa bæk- ur um réttarfar og stjórnmál og ýmislegt fleira, sem hún hafði aldre> áður liugsað neitt um. Hún liafði mikinn áhuga á þessum efn- um og fór að fylgjaSt með hinum stærri málum eftir beztu föngum. Staða konu, sem gift væri miklum stjórnmálaleiðtoga, var stöðugt í huga hennar. Elinóru fanst ]>að mesta vitleysa af Lydíu, að vera að hugsa um þessa hluti. Hún var gáf- uð stúlka og vel að sér, en hvað stjómmál og réttarfar snerti, þá var þar alt í föstum skorð- um í huga hennar, og varð þar engu um þok- að. Lydía aftur á móti hugsaði um málin, eins og ]>au komu henni fyrir sjónir, og var ekki 'bundin við neinar erfikenningar. Hún dáðist mjög mikið að Albee, næstum hættulega mikið, og hún vildi geta dáðst að honum enn meir. Hann var henni nokkurs- konar tákn valdsins og styrkleikans. Það kom oft fyrir, að henni þótti vænt um það, að ýmsir eldri menn, sem hún þekti, komu til hennar og báðu hana að koma sér í kynni við Albee. Henni þótti gaman að sjá tilraunir annara kvenna, að taka hann frá henni. Hann var oft með henni í bílnum og hún tók fljótt eftir því, að lögreglumennirnir, sem líta áttu eftir um- ferðinni, voru miklu betri við hana, þegar Al- bee var með henni, og þótti henni líka vænt um það, því það sýndi áhrif hans og vald. Henm þótti ekki vænt um þetta á sama hátt og öðrum stúlkum þykir vanalega vænt um slíka hluti, heldur vegna þess, að alt þetta var henni sönn- un fyrir því, að Albee var meiri maður en aðr- ir menn. Henni fanst, að ekkert gæti verið ánægjulegra, en að nota fegurð sína og æsku, þrek sitt og dugnað, auð sinn og alt annað gott, sem hún átti yfir að ráða, til að gpra hann enn meiri mann, heldur en hann var enn orð- inn. Að vísu hafði hann ekki enn beðið hana að giftast sér, ekkert sagt í þá átt, nema ef það kynni að vera eitthvað í þá áttina, að hann hafði oft dáðst að henni fyrir fegurð hennar og gúfur. En það var nokkuð, sem Lydía hugsaði ekki mikið um. Aðal atriðið fyrir hana var, að vera viss um hvað hún vildi sjálf. Lydía átti töluvert orðuga aðstöðu. Fyrst vikli hann ekki fara út með henni, því hann hélt, að það væri kannske ekki viðeigandi, en það breyttist fljótlega. og hann vildi vera með henni, jafnvel oftar, en henni þótti viðeigandi. Hann sagði henni, að hann hefði eiginlega aldr- ei notið lífsins, eins og hann hefði viljað njóta þess; skólaárin hefðu verið sér talsvert erfið, og alt af síðan hann lauk námi, hefði hann verið önnum kafinn við stjómmál og fjármál. Lydía hafði nokkur viss sæti í leikhúsinu, þar. sem hún gat verið nær sem hún vildi og tekið með sér nokkra vini sína. Þangað fóru þau oft, og Lydía tók þegar eftir því, að Albee hafði mjög mikla ánægju af scjfng og hljóðfæra- S'lætti. Mrs. Little átti sæti næst við Lydíu. Blöðin vöktu oft eftirtekt á henni, og allir, sem sáu þessa hvíthærðu, grannvöxnu, fyrirmann- legu konu, veittu henni eftirtekt. Lydíu þótti líka mikið til hennar koma, og þegar hún hugs- aði til þess, að sjálf mundi hún líka einhvern tíma verða gömul, þá óskaði hún sér, að verða lík Mrs. Little. Hitt athugaði Lydía ekki, að hún varð að skifta um hugarfar og lífsstefnu, ef hún átti að geta líkst þessari konu. Lydía Iiafði tö'luverðar áhyggjur út af ein- um meiri háttar dansleik, sem hún gat ekki vel ráðið við sig, hvort hún ætti að saikja eða ekki. Albee kom nokkrum sinnum til að tala við hana um þetta, en hún var alt af óráðin. En það réðist betur úr þessu, en á hrofðist, því Albee var kallaður til Wasliington til að bera vitni í einhverju máli, sem þingnefnd úr öldunga- deildinni var að rarmsaka. Hann bauð Lydíu og Miss Bennett að koma með sér, og þær voru báðar strax til með það, sérstaklega Lydía. Bobby Dorset féll þetta miður vel. “Getur það verið, að hún kæri sig í raun og veru nokkuð um þennan gamla stjóramála Jijarkl’ hugsaði liann með sjálfum sér. vii. é:apituli. Það var reglulega skemtilegt að ferðast með Albee, eða það fanst Lydíu. Hann hafði her- bergi í einum járnbrautarvagninum út af fyrir sig og sína gesti, og þar var nóg af blöðum og tímaritum og kassi af ljúffengum brjóstsykri. Skrifari hans kom samt við og við með einhver bréf fyrir hann að undirskrifa. Yfirmaðurinn á lestinni kom og spurði, hvort alt væri eins og Mr. Albee þóknaðist. Þeir, sem fram hjá gengu, reyndu að sjá eitthvað af ]>essum mikla manni, og Lydía gat heyrt ýmsa segja í hálfum hljóð- um: “Þetta er Albee, hann er að fara til Washington.” Lydía vissi svo sem ekkert um Washing- ton. ' Hún hafði komið þar einu sinni, þegar hún var lítil, með einni af þessum kenslukon- um, sem faðir * hennar hafði fengið lianda henni. Hún mundi alt af síðan oftir sumu, sem hún hafði séð þar. Hún hafði farið upp í minnismerkið mikla og haft mikið gaman af því, sérstaklega vegna þess, hve kenslukonan var hrædd. Líka hafði hún komið þar, meðan hún var trúlofuð Ilseboro, og þau höfðu verið í samsæti hjá brezka sendiherranum. En þetta var löngu áður en hún fór að láta sér detta stjórnmál í liug. Um stjómarsetrið Washington vissi hún ekkert. Þessi öldungaráðsnefnd kom saman klukk- an tíu morguninn eftir. Fólk hafði töluvert mikla forvitni á að heyra hvað þar færi fram, og margir biðu til að komast inn strax þegar opnað væri. Þeim Miss Bennett og Lydíu var vísað inn um aðrar dyr, áður en opnað var, svo þær fengju áreiðanlega góð sæti. Lydíu þótti herbergið fallegt, ekki ósvipað lestrar- herbergjum í húsum ríkisfólksins. Gluggarn- ir stórir, mikið af bóka.skápum moð glerhurð- um og stórt (Jg fallegt borð á miðju gólfi, og nokkrir stólar kring um það fyrir senat- órana. Albee hafði sagt henni, hvernig þeir væru í útliti og þessi vegna kannaðist hún við þá alla, þegar þeir komu inn. Þarna kom litli maður- inn bláeygði, með refsandlitið. Hann var óvinur Álbees. Annar var ungur, ljóshíærður maður, alt af brosandi; hann var Albee vin- veittur, en ekki að miklu gagni. Þá var for- maðurinn, stór maður og fyrirmannlegur, en það var ómögulegt að geta sér til, hvort hann var heldur vinur eða óvinur. Af framkomu þessara manna, hefði manni ómögulega getað dottið í hug óvinátta, hatur, eða neitt þess konar. Þeir voru allir svo kurteisir og vinsamlegir hver við annan. Þeir komu inn saman, Albee og senatorinn með refs- andlitið, og voru að tala saman í mesta bróð- erni, að því er virtist. Það leit helzt út fvrir, að nokkrir áhugasamir og trúir nefndarmenn Iiefðu kallað vin sinn inn til sín, til að leið- beina sér í eimhverju vandamáli. Lydía 'fylgdi því með miklum áhuga, sem fram fór, og hún vissi, að hér var hatur flokka- dráttarins hulið undir yfirvarps kurteisi. Hún gerði sér ekki nema óljósa grein þess, livaða þýðingu það hefði fyrir sína eigin framtíð, hvernig henni sjálfri skildist að Albee stæði sig í viðureign sinni við þá höfðingja, sem hér voru saman komnir. Hér var alt öðru máli að gegna, heldur en í New York. Þar var hann að yfirheyra aðra. Hér voru aðrir að vfir- heyra hann, og hún vissi, að honum yrði gert eins erfitt fyrir eins og mögulegt var. Hún sá, að ýmsir af þessum herrum litu til hennar, og voru víst að spyrja hver annan, hver hún væri, og hún gat sér til, að svarið mundi verða eitthvað á þá leið, að þetta væri stúlka, sem Alðee væri að draga sig eftir, stúlkan hans, og hann gerði sig að flóni hennar vegna, — eitthvað þessu líkt. Hún kærði sig ekkert um það, en var upp með sér af að vera í vinskap við hann. Hún horfði á hann, þegar hann settist niður, forsetanum til hægri handar, og reyndi að hugsa um það, hvernig sér mundi falla, að geta sagt um þennan mann: “Þetta er maðurinn minn.” Var hægt að giftast manni, sem maður feldi engan ástarhug til og gat ekki gert sér vonir um, að geta nokKum tíma elskað? Hún hugsaði um kossinn, sem Dan O’Bannon hafði kyst hana. Hvemig sem hún reyndi, gat hún ekki haldið huga sínum í jafnvægi. Þar fór alt á ringulreið. Yfirheyrslan var byrjuð, og Lýdía gat heyrt setningar þessu líkar: “Nefndinni þætti vænt um, ríkisstjóri, ef þér vilduð segja oss með yðar eigin orðum—” “Með yðar leyfi, herrar mínir, þá er minn skilningur sá—” Aftur og aftur sá hún snörur fyrir hann lagðar^ og hún óttaðist, að hann mundi falla í þær. En það kom ekki til þess, það var öðru nær. Hann varðist öllum þeirra brögðum að dáanlega vel og honum virtist veitast það afar létt, en sagði þó alt af satt, eða, að því er henni fanst, nærri því satt. Honum gekk sér- staklega vel, að fást við senatorinn með refs- KAUPIÐ AVALT LUMBER hjá THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD. HKXRY AVE. EAST. - - WINMPEG, MAN. Yard Office: öth Floor, Bank of Haniilton Chambers. andlitið, sem virtist hafa það eitt í huga, að fá Albee til að segja eitthvað, sem gæti litið grunsamlega út í blaða fyrirsögnum. Lydía skildi fljótt, hvaða aðferð Albee notaði. Hann þvældi spumingarnar, sem fyrir hann voru lagðar svo kænlega, að spumingarnar voru stundum orðnar alt aðrar, en þær höfðu verið í fyrstu, og ef um einhvern grun gat verið að ræða, féll hann ávalt á spyrjanda, en aldrei á Albee. Eftir fáeinar mínútur var hún orðin sann- færð um, að Albee væri fullkomlega jafningi ]>essara manna og betur til. Hann var fljót- ari að hugsa og orðfimari heldur en þeir. Þeir voru allir seinir og klaufalegir í samanburði við hann. Hann gat orðað spumingamar miklu betur en þeir, jafnvel ]>ær, sem honum voru óþægilegastar. Hvað eftir annað sagði hann brosandi og afar góðlátlega, að sér skildist að það, sem eiginlega fælist í spumingunni, væri nú þetta, sem hami tiltók, og spyrjandinn varð alt af að kannast við, að Albee hefði rétt fyrir sér, þó hann hefði reyndar ekki ætlast til, að spurningi væri skilin eins og Albee skildi hana. Lydíu, sem var öllu þessu óvön, fanst það töfrum I.íkast, að nokkur maður skyldi geta liugsað svona fljótt og skýrt. Það var engum vafa bundið, að Albee var afburða maður. Eftir að þessi yfirheyrsla var búin, var þeim veitt ágæt máltíð, í stórum og skrautleg- um, en loftlitlum kjallarasal, ]>ar sem öldunga- ráðsmennimir vanalega hafa sínar máltíðir. Þjónamir, sem um beina gengu, vora hvít- klæddir sVertingjar. Þarna voru margir höfð- ingjar saman komnir og Lydía kvntist þeim flestum. Hún var þarna eins og gestur og vinur eins af helztu mönnum ])jóðfélagsins, og henni þótti mikið til þess koma. Þegar þau vora búin að borða, vildi Bennv fara til gistihússins og livíla sig. Þau Albee og Lydía gengu út saman. Þetta var í marzmán- uði, og þá er vorið komið í Washington, Gras- ið var orðið grænt og laufin á trjánum vora farin að springa út. Veðrið var einstaklega gott og milt. “Mér fanst afar mikið til yðar koma í morgun,” sagði hún. Hann sneri sér að henni. “Ef ég væri þrjátíu árum yngri, væri ekki áha'ttulaust fyrir yðar að segja Jnetta við mig. ” “Ef þér væruð þrjátíu árum yngri, þá vær- uð þér bara eins og unglingur, sem ekki má sín neins, í samanburði við það, sem þér eruð nú. ” Svipur hennar og alt látbragð bar þess ljósan vott, að hún dáðist afar mikið að hans andlegu yfirburðum og valdinu. sem hann átti yfir að ráða. Á hverjum degi reynir— RYÐIÐ að eyðileggja girðingar yðar Frá þeirri stund að þær eru settar niður verða bændabýlis girðingar að stríða við náttúraöflin. Alla daga ársins kemur regn, sólskin, snjór, hiti og kuldi með ryðið, eyðingar-aflið, erki-óvin allra girðinga. “OJIBWAY” girðingar eru varðar með sterkri Zink-húð, sem er vörður 'gegn tímans tönn og öllum veðrum og ver vírinn fullkomlega fyrir ryði og öðr- um eyðingaröflum. Allar “OJIBWAY” girðingar eru tilbúnar úr No. 9 koparblönduðum stálvír, galvaníseruðum, sem stenst Preece Test. Hver strangi af “OJIBWAY” er full lengd og í hverjum stranga er Zinc Insulated merki, sem er tryggirtg yðar fyrir því, að þær reynist vel. Spyrjið kaupmanninn um Canadian Steel Corporation “Guar- antee of Service” á þessum girðingum. Að eins á beztu girðingum er hægt að gefa svo fullkomna ábyrgð. Tryggingin er eins mikils virði eins og girðinlgin. Búa þar að aukí til Apollo og Apollo Kcy- stone, Copper Steel Brands of Oalvanized Sheets — Tin Plates "OJIBWAY" "OJIBWAY” Hinge Joint "OJIBWAY" Stiff Stay Zinc/nsu/ated -HHPJ TKArL MARK Fences Made of Copper-Bearing Four One-Minute Wire Canadian Steel Corporation, Limited Verkstæði og skrifstofa: Ojibway, Essex County, Ontario Vöruhús: Hamilton, Winnipeg ond Vancouver

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.