Lögberg - 11.06.1931, Qupperneq 4

Bls. 4
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 11. JÚNl 1931.
Högberg
Gefið út hvern fimtudag af
TUE COLUMBIA PRESS, LTD.,
Cor. Sargent Ave. og Toronto St.
Winnipeg, Manitoba.
Talsímar: 86 327 og 86 328
Einar P. Jónsson, Editor
Utanáskrift blaðsins:
The Columbia Press, Ltd., Box 3172
Winnipeg, Man.
■ Utanáskrift ritstjórans:
• Editor Lógberg, Box 3172, Winnipeg, Man.
’ Verð $3.00 um árið. Borgist fyrirfram.
The “LðgberK" is printed and published by
. The Columbia Press, Limited,
695 Sargent Ave., Winnipeg, Manitoba.
Fátt um fína drætti
Forsætisráðgjafinn canadiski, Hon. R. B. 1
Bennett, er samtímis gegnir fjármálaráðgjafa- |
embætti, hefir nýverið lagt fram fjárlagafrum-
varp sitt í sambandsþinginu; tekjuhallinn er
áætlaður sjötíu og fimm miljónir dala; við-
skifti hinnar canadisku þjóðar við önnur lönd,
hafa þorrið á fjárhagsárinu um fjörutíu og
átta miljónir, eða freklega það, og verður ekki
annað sagt, en að þunglega horfist til um fjár-
haginn, þrátt fyrir alla þá margvíslegu bless-
un; er Mr. Bonnett og flokksbræður hans full-
yrtu, að þjóðinni hlyti að falla í skaut, við liækk-
un vemdartollanna’ á hinum ýmsu sviðum.
Gera má ráð fyrir, að munnhöggvist verði
um fjárlagafrumvariiið í einar fimm eða sex
vikur, hvort sem þjóðin að þeim tíma liðnum,
verður þá orðin nokkru nær, eða ekki; ósenni-
logt virðist samt ekki það, að flest muni, áð
lokinni orrahríð, standa að mestu levti við það
sama.
Gjaldendur þessarar þjóðar, hafa verið að
spyrja, og eru enn að spyrja, hvert stefni;
þeim er sagt, að ekki sé um annað að ræða, en
að liækka skattana; og þeim er enn fremur
sagt, að slíkt sé þeim sjólfum fvrir beztu;
burðargjald undir bréf á að hækka upp í það,
sem viðgokst á stríðsárunum; nýr tollur hefir
verið lagður á te; þó var því afdráttarlaust
heitið, að lífsnauðsynjar manna ættu hvorki
né mættu hækka í verði; söluskatturinn hefir
hækkaður verið að miklum mun, og tveggja
centa frímerkjaskattur lagður á tjekkávísanir,
þó eigi nemi tíu dala upphæð; skilst oss, að
þetta ákvæði eigi að ganga í gildi 1. júlí.
Að því er innflutningstollana áhrærir, þá
munu þeir tæpast hafa verið hækkaðir jafn-
alment, og búist var við; virðist jafnvel hitt og
þetta benda til, að stjórnin sé að verða vitund
dauftrúaðri á mátt þeirra tíl lækninga, en lát-
ið var í veðri vaka við síðustu kosningar.
Fyrir ári liðnu, eða svo, átti það að ganga
guðlasti næst, að fluttar vrðu inn vörur, hlið-
stæðar þyim, sem framleiddar væri heima fyr-
ir; nu á þó í vissum tilfellum að levfa slíkt, ef
sá, sem vöruna flytur inn, er fús til þoss að
þorga brúsann í nvjum innflutningstollum; i
með því á að draga að einhverju leyti úr skað-
semdaráhrifunum!
Með það fvrir augum, að annara þjóða fólk
fái lagt sér til munns vitund meira af can-
adisku hveiti, eiga canadiskir gjaldendur að
verða þeirra hlunninda aðnjótandi, að fá að
greiða fimm centa skatt á flutning hveitimæl-
isins til hafnstaðar.
Þó tekjuhallinn á fjárlögunum, samkiæmt
áætlan Mr. Bennetts, sé að vísu æði mikill, er
samt ástæðulaust að örvænta um framtíð þjóð-
arinnar; það er enginn hörgull á vistum í land-
inu; þjóðin framleiðir enn fimm til sex sinnum
meira af kornvöru, en hún þarfnast heima fyr-
ir; það er heldur enginn hörgull á eldsnevti,
og þar af leiðandi ætti ekki að koma til þess,
að fólk hími skjálfandi í skugga næsta vetur;
að því er kol og brenni áhrærir, er Canada eitt
auðugasta landið í heimi; ekki verður heldur
skorti á byggingarefni eða vinnukrafti um
kent, ef svnir og dætur þessarar framgjörnu
þjóðar, hafa ekki skýli yfir höfuðið.
Menn eru að bera Canada saman við Rúss-
land; slfkt nær samt sem áður ekki nokkurri
minstu átt; canadiska þjóðin á innan vébanda
sinna fjöldann allan af nýtízku verksmiðjum,
fullkomnusfu samgöngutækjum, óþrotlegar
orkulindir, og nægan, velmannaðan vinnulýð,
til þess að framleiða fæðutegundir, fatnað,
húsmuni, og flest það annað, er til lifsviður-
halds verður nahiðsynlegast talið; tek;iuhall-
inn er því í rauninni einskorðaður við bókstaf-
inn, því nóg er fyrir hendi af fríðindum foldar-
innar; á hinn bóginn á maður erfitt með að
verjast þeirri hugsun, að einhvers staðar hljóti
að vera um óþægilegan tekjuhalla að ræða á
skilning&gáfu þeirra manna, foringjanna og
annara, er telja vilja þjóðinni trú um, að nú
velti mest á því, að einskorða sig við marg-
víslegan meinlætalifnað, og fara sem flestra
gæða á mis.
Atvinnuleysið hér í íandi er enn næsta
tilfinnanlegt; fólkið var að vona, að’fjárlaga-
frumvarpið myndi einhver þau ákvæði hafa
til brunns að bera, er í úrlausnaráttina bentu;
það hefir orðið fyrir sárum vonbrigðum; að
þeirri einu fullvissu undanskilinni, að skattar
eigi að hækka, hvílir myrkur yfir djúpinu—hvað
fjárlagafrumvarp Mr. Bennetts áhrærir; virð-
ist þar fátt fínna drátta, og það jafnvel færra,
en ákveðnustu andstöðtumenn stjórnarinnar,
höfðu nokkru sinni látið sig dreyma um.
Lífeyrir gamalmenna
1 síðustu sambandskosningum. lýsti Mr.
Bennett því yfir skýrt og afdráttarlaust, að í
því falli, að flokkur sinn kæmist til valda, yrði
séð um það, að sambandsstjórnin stæði að
fullu og öllu straum af þeím kostnaði, er af
lífeyri til gamalmenna leiddi; loforð þetta fann
náð í augum almennings, og hugðu flestir gott
til efndanna; nú hefir auðsjáanlega snurða
hlaupið a þráðinn, með því að Mr. Bennett tel-
ur stjórninni ekki fært að greiða meira en sjö-
trn og fimm af hundraði kostnaðarins; ber
hanii fjárkreppu við.
himm fylki í alt hafa nú lögleitt hjá sér
Iifeyri handa gamalmennum; ■ eru það vestur-
fylkin fjögur, ásamt Ontario.
Quebec og Strandfylkin hafa látið mál þetta
að mestu leyti liggja í þagnargdldi; er hið fyr-
nefnda jafnan tregt til nýjunga, en Strand-
fylkin bera við örðugum fjárhagsástæðum.
Mælt er, að þó nokkur áhugi hafi komið
fram hjá Quebec-búum fyrir málinu, meðan
fólk lifði í þeirri von, að sambandsstjórnin bæri
allan kostnaðinn; eftir að sýnt varð. að svo
yrði ekki, kom fljótlega annað hljóð 'r strokk-
inn; þa foru nu heldur en ekki að renna t\ær
grímur á yfirvöldin; kostnaðurinn óx þeim í
augum æ því meir, unz svo var komið, að ekki
var um annað að gera, en að fresta fram-
kvæmdum i málinu; p\mgjan skipaði öndveg1-
ið; mannúðin sat á hakanum.
Það var British Columbia, er reið á vaðið
og fyrst lögleiddi hjá sér lífeyri handa gamal-
mennum; síðan eru liðin fjögur ár, og hefir
þess aldrei orðið vart, að stjórn þess fvlkis
sæi eftir neinu í því sambandi. Sléttufylkin
þrjú fetuðu í fótspor þess, og starfrækja nú
öll hliðstæða löggjöf.
Árið sem leið, nam lífeyrir gamlmenna í
Ontario, $3,516,808, og hlutfallslega sömu upp-
hæð, munu hin fylkin fjögur hafa greitt.
Vonandi ræðst svo til, áður en langt um líð-
ur, að almenningsálitið í Strandfylkjunum og
Qucbec, knýji fram löggjöf um gamalmenna
lífeyri, svo þau verði ekki lengur eftirbátar
hinna systurfylkjanna.
Lög um lífeyri handa. gamalmennum, eru í
eðli sínu .sjálfsögð mannúðarlög; það rýrir að
engu anda þeirra, þó eitthvað kunni að vera
farið í kring um þau. Tilgangur þeirra er sá,
að veita því aldurhnigna fólki stuðning, er
stuðnings þarf við, en öðrum ekki.
“Útundan”
Islenzki málshátturinn; “að hafa útundan”,
er öllum eða flestum kunnur. Auk þess hi^fa
margir fundið hvað hann þýðir.
“Að hafa útundan” var og er notað í
þeirri merkingu aðallega, að foreklrar gerðu
upp á milli barna sinna; færu illa með eitt
þeirra og veittu því ekki sömu þroska- og lífs-
skilyrði, sem þau létu hinum í té. Fornsögur ís-
lendinga eru auðugar af frásögnum í þessa átt.
i^llir muna eftir sögum um þá, sem “lögð-
ust í öskustó” eins 0g það var kallað. Einn
pilturinn á heimilinu — sonur hjónanna, var
nokkurs konar viðundur; hann var einþykkur
og einkennilegur; svaf ekki í rúmi sem aðrir
menn, heldur svaf hann á gólfinu í eldaskála
og var oft illa til reika.
Aðrir menn á heimilinu litu hann hom-
auga, spyrntji við honum fæti þegar færi gafst,
gerðu gys að honum, stríddu honum og fóru
illa með hann að ýmsu leyti.
Og það, sem ljótast var af öllu, var það, að
faðir hans var sjaldnast eftirbátur annara í
því, að misþyrma honum í orðum.
Aftur á móti voru mæður þessara ein-
kennilegu drengja hlífiskjöldur þeirra, líkn og
lífsvöra, og lágu auðvitað til þess margar á-
stæður og eðlilegar, ef rakið er til rótar og
brotið til mergjar.
1 fyrsta er móðurástin þess eðlis, að hún
fer ekki eftir neinu utanað komandi; í öðru lagi
elskar móðirin venjulegast heitast og innileg-
ast þau böra sín, sem eru að einhverju leyti
veikluð eða eiga erfitt; í þriðja lagi hafa þessi
olnbogaböra umgengust móðurina meira 0g
nánar en nokkurn annan; hún hefir daglega
veitt þeim eftirtekt; hún hefir kynt sér lyndis-
einkunnir þeirra og lært að gera sér grein fyrir
þeim, 0g skilið veikleika þeirra öllum öðrum
betur; með öðrum orðum: hún hefir skilið börn-
in sjálf, en skilningur á framkomu manna
nægir til þess að vægja dómana og draga úr
beizkjunni.
Sannleikurinn er sá, að olribogna- eða ösku-
stóarböinin voru oft og einatt meiri hæfileik-
um gædd, en alment gerist. Þegar eitthvað kom
fyrir til þess að vekja þessa menn og reisa þá
á fætur, láta þá standa upprétta og lirista af
sér rykið og öskuna. þá urðu þeir venjulega af-
bragð annara nranna. Það kom oft fyrir, að
þeir risu upp úr öskustónni, fóru á fund feðra
sinna og báðu þá um fé og farareyri til þess
að leita gæfunnar í fjarlægð. Oftast var þá
föðurhjartað hart og kalt og föðureyrað þykt
og dauft — allri hjálp neitað.
Móðirin tók þá stundum til sinna eigin ráða;
leiddi þetta olnbogabarn úr garði méð gjöfum,
bænum og tárum — og oftast fór hún með það
á bak við bónda sinn.
En það brást sjaldan, að öskustóarbarnið
varð sómi ættarinnar og öðru fólki fremra.
Það voru ekki einungis piltbörnin, sem á
því fengu. að kenna, að vera höfð útundan.
Flestir munu kannast við söguna um systurn-
ar þjár — Ásu, Signýju og Helgu — þar sem
ein var höfð útundan; en hún var æfinlega sú,
sem mest var í spunnið og flestum kostum var
gædd.
Þessar sögur eru að sönnu ýktar — sumar
ef til vill heilaspuni; en þær eru ekki spunnar
úr engu. Dæmin hafa verið til — og eru til.
Það er ekki tilgangur minn, að rekja rauna-
sögu þeirra bama, sem útundan hafa verið
höfð, þótt sumar þeirra séu mér nákunnar. En
það var annað, sem eg hafði í huga, er eg
bvrjaði þessa stuttu grein.
Eg var nýlega á gangi á Aðalstrætinu í
Winnipeg. Blindur maður, gamall og veik-
burða stóð þar sem mætast Aðalstræti og Port-
age Ave.; hann hélt á stórri kippu af þvengjum
(skóreimum) og bauð til sölu þeim, er fram hjá
gengu. Veðrið var nístings kalt. Þessi blindi
maður var í gömlum, snjáðum fötum, en fram
hjá honum gengu sællegir menn og sællegar
konur í dýrum flíkum og hlýjum. Maðurinn
var blár í gegn af kulda, og fingurgómarnir
voru svo tilfinningasljóir, að hann átti erfitt
með að ná reimum, þá sjaldan að kaupandi
fékst.
Eg hélt áfram eftir Aðalstrætinu, jiangað
til eg kom að William Ave.; þar var annar
maður, sem staulaðist áfram á hnjánum; hann
hafði mist báða fæturna- fyrir neðan hnén í
slysi eða stríði, — eða liann hafði kalið. Þessi
maður var að selja skósvertu, sem hann hafði
í smádósum í stórum poka eða tösku, sem hékk
við hlið hans.
Eg hélt enn áfram, þangað til eg kom norð-
ur að Logan Ave.; þar mætti ég konu tötur-
lega búinni og skjálfandi af kulda; hún leit
út fvrir að vera pólsk og mér datt í hug
kvæðið:
“Guð, þú sem vorri ættjörð skýldir áður. ”
Kona þessi stóð á gatnamótum með heilmikið
af blöðum undir vinstri hendinni. Hún otaði
fram blaði að hverjum, sem fram hjá gekk, og
bað alla að kaupa.
Eg gat ekki gengið hugsunarlaust fram hjá
þessu fólki; eg gat ekki annað en reynt að
gera mér grein fyrir kringumstæðum þess. Eg
sá í huganum þessa þrjá einstaklinga — tvo
menn og eina konu — þegar þau voru ung og
saklaus börn; ef til vill voru þau þá r góðum
foreldrahúsum og alls ekki höfð útundan. En
eg sá þau aftur í huganum, þegar þau voru á
þroskaárum með fjölda af framtíðarvonum.
Eitt var víst, og það var það, að hvernig
sem æfi þeirra hafði verið áður, þá voru þau
nú orðin olnbogabörn, og höfð útundan.
Á góðu heimili er ekkert barn haft útund-
an; þar er þeim mun betur farið með börnin,
sem þau eru veiklaðri; þar er ekki sá sterk-
asti látinn hafa hlýjustu fötin og feitustu bit-
ana; þar er ekki þeim veikasta hrundið úr
vegi með olnbogaskotum, af hálfu hinna
sterkari; þar njóta allir jafns — en sé að
nokkru leyti gðrt upp á milli, barnanna, þá er
það þannig, að sá veiklaðri nýtur hins betra,
en hinn sterkari þess lakara.
En hvernig stendur á því, að ekki er sama
rogla látin gikla á stóra heimilinu? 1— í mann-
félaginu? Hví sér ekki ríkið um það, að allir
séu látnir liafa þá vinnu, sem þeir eru hæfir
og færir til? Hvers vegna er það látið við-
gangast á því heimili, að sumt barnanna gangi
iðjulaust í fínum fötum óhæfilega dýrum og
neyti matar og drykkjar fyrir tugi dala á
dag án þess að dífa hendi sinni í kalt vatn,
þegar önnur börn á sapia heimili skjálfa af
klæðleysi, ítitra af bjargarskorti og skjögra.
af þreytu og lúa eða skríða um jörðina að-
hlynningarlaus, fötluð og fótavana?
Hvernig stendur á því, að fótalausir menn
á þessu istóra hotimili eru ekki látnir hafa
einhverja atvinnu, sem ekki kúgar þá til að
skríða? 1 stuttu máli: hvernig stendur á því,
að sumt af börnunum á mannfélagsheimilinu
er haft útundan?
í heiðingjalöndum svokölluðum væri þetta
ef til vill skiljanlegt; en hér hjá oss — hjá
þeim þjóðum, sem kristnar teljast og kveðast
vilja fylgja kenningum meistarans mikla, virð-
ist það koma r bága við alt,. sem kent er.----
Lazarus liggur enn við fætur hins rrka
manns, og hundar sleikja sár hans. Það geta
menn séð daglega hér í Winnipeg.
Levítinn og faríseinn ganga enn fram hjá
hinum særða og veika manni, og láta hann af-
skiftalausan.
Hvenær skyldi mannfólagsheimilið verða
svo fullkomið, að það hætti að hafa veikluðustu
börnin sín útundan?
Sig. Júl. Jóhannesson.
Andrúmsloftið
j
Allir íslendingar, ,sem komnir
eru á efri aldur, muna eftir haf-
golunni heima. Það var sérstak-
ur og alment vinsæll blær; æfin-
lega í sólskini og á inndælustu
sumardögum. Hafgolan varaði
aldrei lengur en yfir 'heitasta hlut-
ann af deginum, eins og það væri
hennar eina hlutverk, að svala
öllu lífi. Hún hlýtur að vera i
endurminning okkar einskonar
guðdómleg hjúkrunarkona, alls-
staðar til aðstoðar og blessunar.
Hún flýtti fyrir að þurka heyið,
lyfti upp bleytulyskrunum í því
og jafnaði allan flekkinn og gjörði
heyið hollara og betra. Hún varð-
veitti mjólkina í kúnum og ánum,
að hún ekki minkaði fyrir örlög1
fram af aðþrengjandi hita, og líkal
varði hún mjólkina í trogum og
bölum fyrir óhollum súr. Hún
þurkaði svitann af öllu, og var
mátulega hvöss til að blása rykið
burtu, án þess að þyrla öðru upp. i
Hún kom með litlu fiskibátana
brunandi inn f jörðinn fyrir hvítum
seglum, og margoft fulla af fiski,
því hafflöturinn var á svomátu-j
legri hreyfingu í hafgolunni, að
jafnvel fiskurinn vákti og laut
hennar boði til blessunar mann-
heimi. Hver lifandi .skepna naut
þá Iífsins bezt, þegar hafgolan
leið hjúkrandi um haf og storð.
Hafgolan var sérstakur, guð-
dómlegur sendiboði. Aldrei hvesti
hún upp í skaðlegan ofststorm.
Þegar kraftvindur var í aðsigi af
sömu átt og haflgolan, þá kyrði
hana fyrst, af því hún var annarc>
eðlis olg átti ekkert skylt við afl-1
vinda, sem jafnvel 'hnektu henn-1
ar hlutverki. ó, þvílík hjúkrun-
arkona! Er það ekki eðlilegt, að
við elskum hana ennþá og alt af?
og syngjum sálminn:
“Það líður vindblær léttur
um loft og haf og fjallsveit,
en hvaðan 'hann upp sprettur
og hvert hann fer, það enginn
veit.”
Eg man ekki versið núna, enda
minnir mig að það sé ekki ákjós-j
anlega orðað fyrir þessa tíma; en
efni seinnihluta þess er sá, að
þannig vakir og líður feuðs andi
eins og stöðugur og þrotlaus á-
hrifa- og hjúkrunarstraumur, og
sem lífgefandi, holt andrúmsloft
öllum þeim, sem ástunda að efla
skilninginn og næmið fyrir hon-
um, sem er állstaðar nálægur j
andi og hlýða verður og treysta
i anda og sannleika. '
Það er enn þá ekki Ijóst, hvað
vér munum verða, og það er litla,
mannlega ihöfðinu (ofvaxið, að i
þekkja veginn fram undan, og
ekki sízt, ef heimskulegur þekk-j
ingarhroki og ímyndaður vits-
muna-rembirigur ætlar sig alt
sjá og .skilja. — Standi þeir hin-
ir sömu upp á móti hafgolunni og
fyrirbjóði henni sína landareign.1
Eg ætla með gamla Sigurjóni
Bergvinssyni að mæta henni á
bakaleið innan úr dalsbotnum,1
þar sem hún er komin til að vitjal
þeirra, sem 'hún áður gat ekki
fullnægt á framleið sinni. Haf-
ígolan er mér ímynd anda lífsins
og líka að eins ímynd, þó hún ,sé
fullkomin á sinu sviði. Hún er|
heldur ekki nema agnar-lítil að-
stoðarkona þeirra 'himnesku á-
áhrifastrauma, er daglega leika
um okkur af landi lífsins.
Eitt er að fylla lungun, annað
að blása um hugann. Eitt er að
elska hafgoluna, annað að treysta
henni, setjast eins og léttasta
fjöður á hana, ríghalda sér í
hárlokkana hennar og læra þann-
i|g að þekkja hvaðan hún kemur
og hvert hún fer.
Eg hefi alt af setið hjá alþýðu-
mönnum, jafningjum mínum, og
talað við þá. Eg er enn þá að tala
við þá, aðeins í blaðinu af því eg
Iget ekki fundið þá.
Alt, sem upphefur rikkur til
skilnings 0g viðurkenningar, ekki
eftir neinum fornum venjum, held-
ur af eigin sannfæringu og eft-
irlöngun, það alt, sem leiðir til
sannfæringar um anda lífsins,
er vissulega eftirsóknarvert. Jes-
ús af Nazaret er þungamiðjan í
öllum sönnum skilningi, olg öllu
sönnu lífi hér á okkar jörð. En
náttúran er í ótal myndum dag-
lega til vakningar og uppörfunar.
Fegurðar og blíðu atlot hennar í
sólskininu og hafgolunni, eru al-
ment viðurkend og þeim fagnað,
af því okkar jarðneska ástand
nýtur isæluríkrar hjúkrunar af
því. En í anda Krists erum við
flutt út yfir þetta alt til þeirrar
dýrðar, sem hið blíðasta og feg
í meir en þriðjung aldar hafa
Dodd’s Kidney Pills verið viður-
kendar rétta meðalið við bakverk,
gift, þvagteppu og mörgum fleiri
sjúkdómum. Fást hjá öllum lyf-
sölum, fyrir 50c. askjan, eða sex
öskjur fyrir $2.50, eða beint frá
The Dodds Medicine Co., Ltd.,
Toronto, ef borigun fylgir.
ursta hér hefir aldrei látið okk-
ur í Ijós nema í veikri ímynd, af
því við vorum ekki meðtækileg.
Það er enn þá ekki opinbert,
hvað við munum verða, en þaö
er eins og það harða og miskunn-
arlausa leiði ávalt til hefndar-
ásetnings. Yoru það ekki þær
systurnar, fegurð og blíða, sem
orðlau.sar túlkuðu fyrir okkur
hafgoluna á svo fullkominn hátt,
að við aldrei gleymum því? Eru
það ekki þær, sem í náttúruuni
sitja okkur alt af sín til hvorrar
hliðar og benda á anda lífsins?
Og miklu meira, þær vefja oss í
anda lífsins, þær bera hann á og
gefa hann inn, efla eftirlörigun-
ina, innræta traustið, úthluta
andrúmslofti lífsins.
Fr. Guðmundsson.
Sögufélagið
hélt aðalfund sinn 30. apríl. —
Meðal látinna félagsmar«pa á síð-
asta ári, er minst var á fundinum,
var féhirðir félagsins, Klemens
Jónsson, fyrv. ráðherra. Hafði
hann verið í stjórn félagsins í
fjöldamörg ár og heiðursfélagi
þess. Hefir Einar prófessor Arn-
órsson tekið við féhirðisstörfum
félagsins, en Hallgrímur Hall-
grímsson bókavörður tekið sæti í
stjórninni sem varamaður. Sam-
kvæmt félagslögum átti Klemens
að ganga út stjórninni á þessum
fundið og var Hallgrímur kosinn í
hans stað. f stað hans vor aftur
kosinn varamaður Jón Ásbjörns-
son hæstaréttarmálaflutningsmað-
ur, ásamt dr. Birni Þórðarsyni lölg-
manni, sem var fyrir og var end-
urkosinn. George Ólafsson banka-
stjóri og Þórður Sveinsson banka-
bókari.
Samkv. uppástungu stjórnar-
innar var kjörinn heiðursfélagi
Einar Jónsson, fyrverandi pró-
fastur á Hofi í Vopnafirði.
Forseti félagsins, dr. Hannes
Þorsteinsson þjóðskjalavörðu'r,
skýrði nokkuð frá bókaútgáfu fé-
lagsins. Fá félagsmenn í ár bæk-
ur, sem nema að bókhlöðuverði
tvöföldu tillagi þeirra. Eru það
hinar venjulegu félagsbækur, Al-
þingisbækur, Landsyfirréttardóm-
ar, Þjóðsögur Jóns Árnasonar og
tímaritið Blanda. Þjóðsögurnar
eru nú það langt komnar, að þeim
verður lokið eftir þrjú ár. Út-
igáfu landsyfirréttardómanna, er
Klemens Jónsson annaðist áður,
hefir nú Einar prófessor Arn-
órsson tekist á hendur. Kemur
út í ár síðasta hefti 3. bindis
með registrum, og nær til 1830.
Er það í sama sniði sem að und-
anförnu. En með byrjun næsta
bindis verður Igerð sú breyting á
útgáfunni, að dómarnir verða
ekki prentaðir orðréttir, heldur
að eins útdráttur úr þeim, þannig
að engu sé slept, sem máli skift-
ir í lögfræðislegu né sögulegu
efni. En við það miðar útgáf-
unni miklu fljótar áfram og hún
verður auk þess langtum að-
Igengilegri. Félagið hefir fengið
1600 kr. styrk af Gjöf Jóns Sig'
urðssonar til þess að halda á-
fram útgáfu Búalaga, sem félag-
ið gaf út tvö hefti ^tf fyrir nokk-
uð mörgum árum. Er því ráð-,
gert, að hefti af þeim komi út
næsta ár, auk hinr,a venjulegn
félagsbóka.
Fjárhagur félalgsins er nú kom-
inn í gott horf. Er félagið nú orð-
ið skuldlaust, en á hinsvegar all'
mikla bókaeign. Félagsmenn eru
nú um 1150. — Vísir.
FRA ÍSLANDI.
Reykjavík, 20. maí.
Úr ísafjarðarsýslu er skrifað.
Heybirlgðir alment góðar og f®n'
aðarhöld ágæt. Fiskafli
meiri og hafa mótorbátar á Flat'
eyri og Súgandafirði haft 400
800 króna hlut fyrsta mánuð ver-
tíðar. Samútgerðar línuskipi®
Nonni frá Þingeyri, aflar vel,
er komið upp í 1000 skpd. Verður
því eigi talið, að hér sé ne!g
kreppa við sjóinn, þrátt fyrir
lága fiskiverð. Fiskþurkur er a
1 gætur og ætti fiskurinn að verða
«nemmbúinn á markað. -— Mb