Lögberg - 11.06.1931, Síða 6

B1&. 6.
LÖGBEKG, FIMTUDAGINN 11. JÚNÍ 1931.
- LYDIA -
EFTIR
ALICE DUER MILLER.
Hann gerði þetta mjög vel, en það hafði
samt litla þýðingu. Kviðdómendurnir voru
sannfærðir um, að vitnið hefði rétt að mæla.
X. KAPITULI.
Þó undarlegt væri, þá hafði Lydíu aldrei
liðið betur heldur en einmitt þessa daga, sem
yfirheyrslan stóð yfir. Það kom til af því, að
nú hafði hún um nóg að hugsa. Það hafði
vanalega verið svo, að þegar hún vaknaði á
morgnana, þá hafði fyrsta hugsunin verið
sú, hvað hún ætti að gera þann daginn. Það
var um svo margt að velja, en hún var sjaldan
ánægð með neitt af því, því hennar eina augna-
mið var það, að láta eftir sjálfri sér, gera það,
sem henni sjálfri þætti skemilegasta í það
sinnið.
En nú var öðru máli að gegna, og hún var
ekkert að velta því fvrir sér, hvað hún ætti að
gera. Hú^ hafði ákveðið augnamið. Ekki
fvr.st og fremst það, að hún yrði sjálf fríkend,
heldur hitt, að auðmýkja O’Bannon. Sá fasti
ásetningur gaf henni viðfangsefni, sem hún
vildi ekki missa af.
A hverjum degi, þegar réttarhaldið var úti,
talaði Lydía við Wiley, annað hvort úti fyrir
dómhúsinu eða þá heima hjá sér, ef hann hafði
tóm til að fara þangað með henni, um réttar-
haldið og alt sem því við kom. Eða þá við Al-
hee, Bobby eða Miss Bennett, eftir því sem á
stóð, og þau fóru yfir hvert einasta atriði í
vitnaleiðslunni á báðar hliðar. Það leit út
fyrir, að saksóknaranum gengi býsna vel. Hann
hafði beitt vopn í höndum, þar sem skýrsla
Drummonds var, og mörg vitni er sönnuðu, að
Lydía hefði keyrt of hart. Armbandið hafði
ekki komið fram enn, og Drummond hafði ekk-
ert um það sagt og Wiley var farinn að halda,
að það mundi ekki verða notað, eða ekki leyft
að nota það.. Wiley hafði haft töluverðar á-
hygg'jur út af því, að Lydía hefði farið alt of
hart, en enginn virtist vita með vissu, hvenær
hún hefði farið frá Elinóru, og leit nú út fyr-
ir, að það mundi aldrei verða sannað með
vissu.
Lydía átti að verða fyrsta vitnið, er verjandi
kallaði. Hún hafði vandlega hugsað um það
og lagt það niður fyrir sér, hvað hún ætlaði að
segja, og hún var alveg viss um, að þessi óvin-
ur sinn mundi ekkert á þeirri yfirheyrslu
græða. Það var öðru nær, en að hún kviði
yfirheyrslunni. Hún hlakkaði miklu fremur
til hennar. Wiley hafði bent henni á, að það
gæti verið hættulegt að muna of vel hvað skeð
hefði. “Eg er hrædd um, að eg muni þetta
ekki fyrir víst/' væri oft betra að segja, hvað
kviðdóminn snerti, heldur en segja alveg á-
kveðið, að þetta hefði verið svona og svona.
“Látið ekki O’Bannon raska stillingu yð-
ar,“ sagði hann. “Það verður litið eftir því,
að hann fari ekki lengra en góðu hófi gegnir.
Ef yður kann að finnast það, þá er það bara
vegna þess að eg held að það sé yðar hagur.’’
“Eg hold, að ekki sé nein hætta á því, að eg
hræðist hann,” svaraði Lydía.
Wiley lagði henni sérstaklega fyrir lífsregl-
urnar, hvernig hún ætti að haga framkomu
sinni. Það var afar áríðandi, að hún væri
kurteis, kvenleg, góðlátleg og svo sakleysisleg,
að kviðdómendunum hlyti að finnast, að henni
gæti aldrei dottið í hug að gera nokkrum
manni mein. Hvað sem fyrir kæmi, yrði hún
að hafa fult vald á geði sínu og gæta þess, að
reiðast ekki.
Lydía leit til hans og setti upp þann svip,
sem Wiley hafði einmitt verið að vara hana
við.
“Eg get ekki fylgt þessum ráðum yðar,”
sagði hún.
“Þá vinnur O’Bannon málið,” svaraði
Wiley.
“Eg skal gera það bezta, sem eg geí,” sagði
Lydía eftir dálitla umhugsun.
Allir vissu, að það bezta sem hún gat gert,
var býsna gott.
Réttvísin ætlaði að ljúka við vitnaleiðsluna
þennan morgun. Það var verið að yfirheyra
vitni, viðvíkjandi því hvað hart Lydía hefði
farið rétt áður en slysið vildi til. Hann sagðist
hafa farið eins hart eins og sinn bíll þoldi, en
hann vissi ekki hvað hart hún eða hann höfðu
farið, því á hans bíl var ekkert áhald til að
mæla hraðann, en hún hefði fljótt farið langt
fram fyrir sig. Hpnn hét Yakob Ussolof, og
átti mjög erfitt með að tala ensku. Vitnis-
burður hans var }>ó skýr og málstað Lydíu til
mikils óhagnaðar.
Kviðdómendurnár voru allir reglulegir
Bandaríkjamenn og flestir eða allir af brezku
bergi brotnir. Wiley reyndi að láta sem allra
mest á því bera, að þessi maður væri útlending-
ur. Hann lét sem sér væri mjög erfitt að nefna
nafn hans rétt.
“Þér hafið keyrt bíl nú í nokkur ár, Mr.
Ussolof ?”
“Já,” sagði Mr. Ussolof, “í tíu ár.”
“Hvað lengi hafið þér átt bílinn, sem þér
keyrðuð ellefta marz?”
“Síðan í haust.”
“Einmitt það, nýr bfll. Hvaða gerð?”
“Flivver. ”
Þetta einkennilega orð vakti dálítið ein-
kennilegt bros, á svo að segja allra vörum.
Wiley datt í hug,.að fleistir kviðdómendurnir
mundu eiga samskonar bíla, og hann hélt á-
fi am:
“Er það virkilega alvara yðar, Mr. Ussolof,
að segja okkur, að í hraðskreiðasta bíl, sem til
er búinn í Bandaríkjunum, getið þér ekki fylgt
útlendum bíl, þó hann fari ekki nema þrjátíu
mflur á lukkustund! Þér sýnið okkur Banda-
ríkjamönnum ekki sanngimi, Mr. Ussolof. Við
getum búið til betri bíla en þetta.”
Kviðdómendumir brostu og áheyrendurair
hlógu, og Wiley settist niður og var ánægður
með sjálfan sig. Hann hafði sagt Lydíu, að
kviðdómendum þætti æfinlega vænt um þá, sem
gætu komið þeim í gott skap. En Lydía, sem
tók vel eftir öllu, var ekki svo viss um, að hon-
um hefði tekist mjög vel.
Þegar O’Bannon stóð á fætur, var hann
jafnvel óvanalega alvarlegur. “Hér er um
mannslíf og frelsi ungrar stúlku að ræða,”
fanst henni hann hugsa, “og vkkur er samt eigi
meiri alvára í hug en það, að þið hlægið að lítil-
fjö: legri fyndni.” Lydía las þeasa hugsun að-
eins af svip hans og hún sá, að kviðdómendurnir
urðu strax alvarlegir, eins og skóladrengir, þeg-
af kennarinn kemur að þeim , þegar þeir eru að
gera eitthvað, sem þeir eiga ekki að gera.
“Alma Woolley er næsta vitni,” sagði
O’Bannon.
Alma Wooley var síðasta vitnið, sem rétt-
vísin kallaði, stúlkan, sem hafði verið trúlofuð
Drammond. Lítil stúlka og veikluleg, og bar
það með sér, að hún var sorgbitin mjög. Marg-
ir af kviðdómendunum höfðu þókt hana, þegar
hún var í búð föður síns. Hún sagðist heita
Alma Wooley, vera átján ára gömul og eiga
heima hjá föður sínum.
“Miss Wooley,” sagði O’Bannon. “Þér
fenguð boð frá spítalanum, að koma þangað,
hinn ellefta marz, var ekki svo?”
“Já,” svaraði hún mjög lágt.
“Þér sáuð Drammond áður en hann dó?”
“ Já.”
“Hvað voruð þér lengi hjá honum?”
“Svo sem klukkutíma,” sagði hún svo lágt
að varla heyrðist.
Einn af kviðdómendunum kvartaði um, að
hann beyrði ekki það sem hún sagði. “Þér
verðið að tala svo hátt og skýrt, að allir kvið-
dómendumir heyri,” sagði dómarinn og tal-
aði mjög hátt, eins og stúlkan ætti að taka sér
hans róm til fyrirmyndar. “Horfið ekki á
mig,” bætti, dómarinn við, “horfið á kviðdóm-
endurna.”
Miss Wooley reyndi að tala eins hátt eins
og hún gat, og hún bar vitni um, að hún hefði
verið viðstödd, þegar Drammond gaf sína
skýrslu.
“Segið kviðdóminum hvað fram fór.”
“Hann sagði—”
Hún talaði svo lágt, að ekki var hægt að
heyra hvað hún sagði. Wiley spratt á, fætur.
“Eg verð að mótmæla þpssu, herra dómari. Eg
get ekki heyrt, hvað vitnið segir, og þá er mér
ómöguegt að líta eftir því, að hin ákærða verði
ekki fyrir órétti.”
Skrifarinn var látinn lesa það sem hún
hafði sagt.
Spuming: “Segið þér kviðdóminum hvað
fram fór.” Svar: “Góði Jack, hvað gerðu þeir
við þig?” Og hann sagði: “Það var hún. Hún
náði sér niðri á mér að lokum.”
Wiley spratt aftur á fætur og mótmælti
þessum vitnisburði kröftuglega.
Lögmennirnir tveir þrættust lengi á um
það, hvort þessi vitnisburður skyldi tekinn til
greina eða ekki. ÍTrskurður dómarans varð sá,
að vintisburður stúlkunnar skyldi enga þýð-
ingu hafa hvað það snerti, sem þeim Dram-
mond og Lydíu kynni að hafa farið á milli áð-
ur en slysið vildi til. Frá sjónarmiði laganna
var þetta töluverður sigur fyrir Wiley, en vitn-
isbuóður stúlkunnar hafði, engu að síður haft
töluverða þýðingu, og hann hafði vakið þann
gran hjá kviðdómendunum, að hér væri eitt-
hvað sem verjandi málsins vildi ekki að kæmi
í ljós. Wiley yfirheyrði hana ekki, því hann
leit svo á, að því minna sem þessi stúlka segði
og því fyr sem hún færi, því betra væri það
fyrir Lydíu og hennar málstað. En hann lét
á sér skilja, að hann vildi ekki spyrja hana
neins, vegna þess að hann kendi svo mikið í
brjósti um hana.
Réttvísin leiddi ekki fleiri vitni.
Lydía var næsta vitni. Þegar hún gekk
fram hjá kviðdómnum, upp að borðinu, þar
sem biblían var, skildi hún fyllilega hvers
vegna Alma hefði verið kölluð síðast af öllum
vitnum réttvísinnar. Það var til þess gert, að
sýna hinn mikla mismun á þessum tveimur
stúlkum. Önnur átti bágt, og var yfirkomin af
harmi. Hin var auðug og fögur, og hún var að
einhverju leyti völd að hörmum hinnar stúlk-
unnar. Þetta átti alt að hafa sín áhrif á kvið-
dómenduraa. Þetta bragð átti það áreiðanlega
skilið, að hér kæmi annað bragð á móti, eða svo
fanst henni, jafnvel þó hún væri að sverja þess
dýran eið, að hún skyldi segja sannleikann, all-
an sannleikann og ekkert nema sannleikann.
Það var ekki virðingu réttvísinnar samboð-
ið, að nota slíka aðferð. Hún var eins hörð
eins og jámið. Konur nutu ekki réttar síns,
fanst henni. Hún vrar full af bardaga hug, en
hennar eina tækifæri til að vinna málið var, að
koma fram eins prúðmannlega eins og mögu-
legt var. Hún sagðist heita Lydía Janetta
Thome, vera tuttugu og fjögra ára að aldri og
eiga heima í New York.
“Hvað lengi hafið þér keyrt bíl, Miss
Thorne?” spurði Wiley og var mjög alvarleg-
ur á svipinn.
“í átta ár.”
“Svo sem þrisvar eða fjórum sinnum á
vúku?”
“Miklu oftar, stöðugt, á hverjum degi.”
“Hafið þér nokkurn tíma verið teknar fast-
ar fyrir að keyra of hart?”
“Bara einu sinni, fyiir sjö órum, í New
Jersey.”
“Voruð þér sektaðar, eða settar í fang-
elsi?”
“Nei, eg var fríkend.”
“Hafið þér nokkurn tíma, fyrir ellefta
marz, orði.ð fyrir nokkru bílslysi, þar sem þér
hafið meiðst, eða meitt uokkurn annan?”
“Nei.”
“Segið þér nú kviðdómnum, eins nákvæm-
lega eins og þér getið munað, hvað fyrir kom
hinn ellefta marz, frá því þér fóruð að heiman
og þangað til slysið kom fyrir.”
Lydía sneri sér að kviðdómnum; ekki kann-
ske alveg eins sakleysisleg eins og dúfan, en
hún var mjög vinsamleg og góðlátleg. og það
gat ekki bragðist, að kvidómendunum geðjað-
Lst vel að henni. Hún hafði farið að heiman
um klukkan hálf-tólf og keyrt til Miss Belling-
ton á hálfum öðrum klukkutíma. Vegalengdin
var þrjátíu mílur. Hún hafði ætlað sér að
vera þar seinni bluta dagsins, en farið miklu
fyr en hún liafði ætlað sér, vegna þess að vin-
stúlka hennar hafði sagt henni, að hún ætti
von á gestum. Nei, hún hafði ekkert verið að
flýta sér, að komast aftur til borgarinnar. Hún
hafði þvert á móti meiri tíma en hún þurfti, til
að komast þangað. Nei, hún vissi ekki fyrir
víst, hve nær hún hefði farið frá Miss Belling-
ton, en það var rétt eftir að þær voru búnar að
boiða, um það bil að klukkuna vantaði tuttugu
og fimm mínútur í þrjú, að hún hélt.
Mundi hún til að hafa keyrt hart nokkuð af
leiðinni?
Já, fyrst eftir að hún lagði af stað frá Miss
Bellington. Brautin var góð og engin umferð
og hún háfði farið mjög hart, kannske einar
þrjátíu og fimm mílur á klukkutímanum.
Kallaði hún það harða keyrslu?
Já, það kallaði hún harða keyrslu, og hún
sagði það einstaklega sakleysislega og eins og
henni væri fylsta alvara.
Hvað lengi hafði hún keyrt svona hart?
Hún var hrædd um að hún gæti ekki mun-
að það fyrir víst, en einar tvær eða þrjár míl-
ur að minsta kosti. En þegar hún hefði komið
ið í grend við þorpið, hefði hún farið hægra,
eða. ekki' nema tuttugu og fimm mílur, eins og
hún keyrði vanalega, og enn hægra, þegar hún
kom rétt að þorpinu. Hún gat ekki sagt, hve
lengi Drummond hefði fylgt sér eftir, því hún
hafði ekki veitt honum eftirtekt. Hún hefði
ekki séð hann, fyr en hún kom að þorpinu, þá
hefði hún séð mypd hans í speglinum, og
þannig væri mjög torvelt að gera sér grein fvr-
ir fjarlægðinni. Það var rétt, að henni hefði
dottið það í hug, alt í einu, að snúa af aðal-
brautinni inn á hliðar'brautina. Hún stóð í
þeirri meiningu, að lögreglumaðurinn hefði
keyrt á sinn bíl. Hiún hefði verið þeim megin
á brautinni, sem rétt var, oa: hún hefði snúið
til hægri handar.
Hvers vegna hafði hún ætlað sér að fara þá
brautina, sem lengri var, en ekki hina styttri?
Vegna þess, að það var skemtilegra að fara
þá leið, og þar sem hún þurfti ekkert að flýta
sér, þá var henni sama þó hún færi lengri
leiðina.
Eftir að slysið vildi til, hafðn hún gert alt
sem í hennar valdi stóð til að hjálpa mannin-
um. Hún hefði farið með honum til spítalans
og beðið þar lengi. Hún hefði gefið spítalan-
um heimilisfang sitt og síma númer, svo spít-
alinn gæti látið sig vita, hvemig honum liði.
Vinum Lydíu, sem viðstaddir vora, leið
miklu betur. Það var að vísu rétt, að ekki
vakti hún eins mikla samúð, eins og Alma
Wooley, en alt sem hún sagði var skýrt og
ljóst, og hún var góðlátleg og svo einlægnisleg,
að það var naumast hægt að efast um, að alt
sem hún sagði, væri af einlægni talað.
Lydía heyrði Wiley segja O’Bannon, að nú
gæti hann yfirheyrt hana. Hún vissi að nú var
þýðingarmikil stund upp rannin. Hún hafði
horft niður fyrir sig, en þegar hún varð be8S
vör, að O’Bannon stóð upp, leit hún upp og
horfði beint framan í hann. Hann horfði fast
og alvarlega á hana og það góða stund. Henni
datt í hug, að hann ætlaði sér að dáleiða sig,
eins og hann hafði reynt að dáleiða kviðdóm-
endurna.
“Yður verður ekki kápan úr því klæðinu,
kunningi,” hugsaði hún með sjálfri sér, og rétt
þegar hún var að hugsa um þetta, heyrði hún
hann segja, æði kuldalega: “Gerið þér svo
vel, að horfa til kviðdómendanna, ekki til
mín.”
Hún gerði það, en það mátti sjá glampa í
augum hennar, sem bar þess órækan vott, að
hún skifti skapi.
“Miss Thome, hve nær fóruð þér frá Miss
Bellington?”
“Eg get ekki sagt það alveg fyrir víst —
hér um bil kl. 2.35.”
“Þé eruð vissar um það, að það var ekki
seinna?”
“Eg er ekki viss um, að það geti ekki mun-
að fjórum eða fimm mínútum.”
“Hvað er langt frá heimili Miss Belling-
ton, þangað sem slysið vildi til?”
“Eitthvað fimtán mílur, held ég.”
“ Yðar áætlun verður þá sú, að þér hafið
farið af stað kl. 2.35, og ef slysið vildi til kl.
3.12, þá hafið þér keyrt fimtón mílur á þrjátíu
og sjö mínútum. Það er sama sem tuttugu og
og fjórar mílur á klukkustund að jafnaði., Er
þetta rétt?”
KAUPIÐ AVALT •
LUMBER
Kjá
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD.
HENRY AVE. EAST. - - WINWIPEG, MAN.
Yard Offlco: 6th Floor, Bank of HamUton Chambers.
“ Já.”
“Og þér fóruð aldrei harðara en þrjátíu og
fimm mílur á klukkutímanum?”
“ Aldrei.”
“Gerið þé rsvo vel, að snúa vður að kvið-
dómnum. Ekki að horfa á mig.”
Henni fanst þetta móðgun, og hún átti erf-
itt með að stilla skap sitt. Það var engu lík
ara, en að hann vildi gefa það í skyn, að hún
gæti ekki haft augun af honum. Eins og það
væri ekki eðlilegt, að maður horfði á þann, sem
maður væri að tala við ?
“Þér segið,” hélt hann áfram, “að þér hefð-
uð ætlað að standa lengur við hjá Miss Bell-
ington, heldur en þér gerðuð?”
“ Já.”
“Hvað kom til, að þér breyttuð fyrirætlan
yðar?”
“Hún sagði mér, að hún ætti von á gesti.”
“Sagði hún yður það, þegar þér komuð?”
“Nei.”
“Hve nær sagði hún yður það?”
“Eftir að við vorum búnar að borða.”
“ Var kallað á hana til að svara símanum.
meðan þér vorað þar?”
“Nei.”
“Erað þér vissar um það?”
Það vaúð dálítil Iþögin. Lydía mundi nú
eftir því, að kallað hafði verið á Miss Belling-
ton til að svara símanum. Hún hafði alveg
gleymt því, -enda hafði hún ekki vitað, að það
var O’Bannon, sem símaði. Hún reyndi að
gera sér grein fyrir því, hvaða þýðingu þettai
gæti haft fyrir málið, $n hann gaf henni engan
tíma til þess.
“Gerið þér svo vel að svara spumingunni.
Viljið þér sverja, að þér vitið ekki til að neitt
símtal hafi átt sér stað, meðan þér voruð hjá
Miss Bellington?”
“Nei, eg get það ekki.”
“Svo það átti sér þá stað?”
“ Já.”
“Það var þá, sem hún fékk að vita, að hún
ætti von á gesti?”
“Það get' eg ekki sagt, eg veit það ekki.”
“Hvað lengi voruð þér í húsinu, eftir að
þetta símtal átti sér stað?”
“Eg fór þá strax.”
“Þér létuð á yður hattinn?”
“Já.”
“Og þér fóruð í kópuna?”
“ Já.”
Það var ómögulegt að vera eins og sak-
laust barn, þegar maður var spurður svona í
þaula. Kviðdómendurnir létu iþað eftir sér
að brosa.
“Stóð 'bíllinn yðar tilbúinn við húsdyrn-
ar?”
“Nei.” Hún fann að skapið var að verða
henni ofurefli. Hún var orðin svo reið, að hún
gat ekki lengur hulið það.
Það eru AUKA árin sem
um munar
Girðingin, sem þ|ér
máske kaupið, endist,
ef til vill sæmilega
lengi, og reynist eins og
vanalega gerist, en
“OJIBWAY”
bændabýlis
girðingar
eru gerðar til að endast
lengur — alla yðar æfi,
og kosta ekkert meira.
n
OJIBWAY"
IWSínsulated
Made of Copper-
Bearing Four One
Minute Wire
MEGIN-ATRIÐIN, sem valda hinni góðu
endingu, eru þessi:
1 Allar “OJIBWAY” girðingar eru með sterkri zinkhúð,
sem þolir hvaða veðráttu sem er.
2 Sérhvert fet girðingarinnar er búið til úr Nr. 9 gal-
vaníseruðum, koparblönduðum stálvír.
3 Selt í venjulegum lengdum.
4 “OJIBWAY” tryggingin. Kaupmaðurinn mun sýna
yður, að þetta er varanlegasta bg bezta girðingin, sem
hægt er að fá.
Búa þar aö auki til Apollo and Apollo Keystone
Copper Steel Brands of Galvanized Sheets—Tin Plates.
Canadian Steel Corporation, Limited
Verkstæöi og skrifstofa: Ojibway, Essex County, Ontario
Vöruhús: Hamilton, Winnipeg and Vancouver
t