Alþýðublaðið - 22.07.1960, Blaðsíða 15

„Það er svo elskulegt fólk
hérna á hótelinu. Ég er viss
um að yður mun þykja vænt
um það“.
„Haldið þér það?“ spurði
Ann.
„'Verið þér sælar barnið
mitt. Ég vona að þér verðið
jafn ánægð hér og ég hef ver-
ið . . . og að þér verðið hér
jafn lengi“.
Ann fannst það hræðileg
tilhugsun en hún sagði aðeins
vingjarnlega: „Verið þér sæl-
ar ungfrú Delewere og góða
ferð“.
Svo hallaði hún sér yfir af-
greiðsluborðið. „Passið þér
elsku herra Farrell fyrir mig.
Hann vinnur alltof mikið“.
Ann brosti með sjálfri sér
um ævina. Hún leit í básinn
en þeir voru flestir tómir.
,Því miður herra ofursti“.
„Nei, ég bjóst ekki við því“.
Hann reyndi að bosa. „Þakka
yður fyrir. Ég býst við að þér
séuð nýja stúlkan okkar, svo
ég vildi gjarnan fá að bjóða
yður velkomna. Leyfist mér
að spyrja hvað þér heitið?“
„Ann — Ann Willert, Já,
ég er nýkomin og ég geri á-
reiðanlega einhverjar vitleys-
ur til að byrja með“.
„Það stendur ekki lengi. —
Ungu stúlkurnar í dag eru
svo vitrar“. Hann brosti föð-
urlega til hennar. „Ég vona
að þér kunnið vel við yður
hérna ungfrú Willert — að
þér verðið hamingjusöm hér“.
an mann. Ann fannst hann
helst líkjast skólastrák.
„Gott kvöld Ann. Hvernig
gengur það?“
Ann þrosti til hans. „Ég er
sem betur fer nægilega gáfuð
til að láta lyklana á réttan
stað“.
„Þá getið þér látið mig fá
minn. Númer tvö“. Hann leit
á samfylgdarmann sinn — lag
legan, dökkhærðan mann, sem
virtist eldri en hann. „Má ég
kynna — Ann Willert, Paul
Vane“.
Paul 'Vane hallaði sér yfir
afgreiðsluborðið og leit á Ann
Rödd hans var lág og aðlað-
andi. „Ég er viss um að við
verðum góðir vinir“.
4
Mary
Arundel
Tilhugsunin var svo hræðileg.
Að passa herra Farrell.
Nú kom herra Fárrell til að
fylgja ungfrú Delewere út til
bílsins og þegar hann kom
inn aftur nam hann staðar hjá
Ann. „Gaf ungfrú Delewere yð
ur góð. ráð áður en hún fór?“
„Nei, hún sagði mér aðeins
að allir hér á hótelinu væru
dásamlegt fólk og hún bað
mig um að elska það allt“.
Hann leit á hana og svo
stríkkaði á brosböndunum. —
,. Já og ég býst við að þér eig-
ið erfitt með að trúa því?“
„Ég er hrædd um að hjarta
mitt sé ekki jafn stórt og rúm-
gott oe hjarta ungfrúarinnar.
„Það er heldur ekki nauð-
synlegt. Það þýðingarmesta er
að vinna vel og rétt“.
Svo fór hann. Það var erfitt
að hugsa sér orðið að elska í
sambandi við hann, hann sem
var svo kuldalegur, strangur
og mikill heimsmaður.
Allt í einu sá hún að það
stóð hár og hermannlegur
maður fyrir framan hana.
„Hvað get ég gert fyrir yð-
ur?“
Hann hneygði sig kurteis-
lega og leit á básinn með bréf-
unum. „Fyrirgefið þér ónæð-
ið. Það er sennilega ekki bréf
til mín. Ég heiti Angus Mann-
ering ofursti“.
Ann langaði mikið til að
hafa bréf handa þessum glæsi-
lega manni með hryggu aug-
un. Hann leit út fyrir að hafa
oft orðið fyrir vonbrigðum
„Það er of mikið að ætlast
til þess“.
Hún fann að þessi maður
var alls ekki hamingjusamur.
„Ég veit að hótelið hér ger-
ir sitt bezta til að fólki líði
vel‘\
„Óg tekst það?“
„Það er kannski ekki alltaf
jafn auðvelt. Hótel verður
aldrei heimili og hér eru marg
ir, sem höfðu áður sitt ei'gið
heimili . . . en þér eruð svo
ung að yður ætti að líða vel
hér og ég óska yður góðs geng
is“.
Fólkið kom og fór. Sumir
sátu og lásu sumir skrifuðu
bréf og sumar prjónuðu.
Brenda kom fram í kápu og
með bréfahlaða í hendinni. —
„Ég á frí núna, en þegar ég
kem aftur getið þér farið i
mat“.
Ann horfði öfundsjúk á eft-
ir henni þegar hún fór.
Klukkan sex var barinn opn
aður og barþjónn tók við pönt
unum og kom svo með þær
til Ann til að hún gæti bókað
þær.
Hvorki dyravörðurinn Tom
né barþjónnin Tito virtust
vera skrafhreyfnir. Þeir vora
kuldalegir eins og herra Farr-
ell. Aftur á móti fann hún
það um leið og Speedy Tran-
som kom inn. Hann var eins
og sunnanblærinn, ferskur og
glaður.
Han var að koma inn í þessu
— hann hló og talaði við ann-
„Heyrðu mig nú“, sagði
Speedy. „Ég sá hana fyrst“.
„Það er sennilegt“, sagði
Paul Vane, „en ég næ þér fljót
lega“.
S'peedy fór að söngla nokkr
ar ljóðlínur.
Svo sagði hann hæðnislega:
„Hlustið á aðvörun sígaunans
fagra ungfrú: „Gætið yður á
þesum manni, hann vill yður
ekki vel“.
„Ég skal passa mig“, sagði
Ann, „ég hef íært að gæta mín
vel“.
„Hvaðan eruð þér litla
vina?“
„Ég kom frá London en eig-
inlega er ég frá Yorkshire“.
„Það er slæm blanda. Þá
er sennilega engin von“. Svo
leit hann á Speedy. „Hvar er
eiginlega kerlingin, sem var
alltaf hérna?“
„Hún er komin á eftirlaun.“
Svo kinkaði Speedy til Ann.
„Og hefði ég ekki fengið að
ráða hefði hún aldrei komið
hingað“.
„Því ekki iþað?“ spurði
Paul Vane undrandi. „Ég get
ekki séð að það sé neitt að
henni“.
„Jú, John Farrell áleit að
hún væri of ung og falleg til
að vera hér“.
„Þá hefur hann slæman
smekk“.
„Já, hann er einn af þeim
sern eru farnir að pigra tutt-
ugu og sjö ára. „Svo leit
Speedy á Paul“. Heyrðu ég

verð að fara og skrifa undir
fáein bréf, en ég verð fljót-
ur. Viltu fara með stelpurnar
inn á barinn ef þær koma á
meðan?
„Það skal ég gera. Hvað
heita þær nú annars?“
„Ég man það ekki . . . ekki
fyrr' en ég sé þær a. m. k.
Við hittum þær á Royal“.
Speedy leit frá Paul til Ann.
„Og ef hann verður nærgöng
ull skulið þér slá á hendina
á hinum.“ Hann rétti henni
reglustiku og hló.
Þegar Sþeedy var farinn,
spurði Paul hana: „Hvar
fundu þeir þig vinan?“
„Úti í haga“, sagði hún
snöggt.
Hún kannaðist vel við
hans manngerð, en þó bar
leitthvað við hann sem ekki
átti vel við hinn vana
kvennamann Hann var með
fallega lagað höfuð og vellag
aðar hendur. Augu hans voru
gáfuleg og falleg.
„Það voru þer heppnir.
‘Kannske ég ætti að léita
meira út £ hagana. Eigum
við að gera það saman?“
„Það gæti verið skemmti-
legt“, sagði hún hikandi.
„Langar yður til að fara á
veðreiðar? Það er hlaupa-
ibraut hérna rétt hjá“.
„Ég hef víst ekki mikið
vit á því“.
„En finnst yður gaman að
hestum?“
„Ég hef aldrei umgengist
hesta neitt“.
„Hestar og konur eru nú
eiginlega lík“, sagði hann
hugsandi. „Fyrst á maður
alltaf að reyna með góðu.
Það er ekki fyrr en þeir verða
ibaldnir sem á að beita spor
unum við þá“.
„Þér virðis hafa heilmikla
Meiíalfellsvaln
SVFH
Stangaveiði £ Meðalfellsvatni
verður fyrst um sinn, aðeins fyr-
ir félagsmlenn.
f Reyðarvatni og Uxavatni geta allir fengið veiði-
leyfi, sem eru seld í verzl. Veiðimaðurinn, verzl.
Sport, H. Petersen.
Skrifstofa S. V. F. R. Bergstaðastræti 12 B. Símt
19525. Opinn mánudaga og fimmltudaga kl. 5—6,30.
STANGAVEIÐIFÉLAG REYKJAVÍKUR
ÞÚ
it'l
sem tókst í misgripum (eða viljandi) rúskinnsúlpuna
á Veitingahúsinu Röðli s. 1. mánudagskvöld, ert
beðin að skila henni á ritstjóm Alþýðublaðsins, strax.
Ef úlpunni verður ekki skilað, 'þá verður tekið til
annarra ráða. — Það sást til þín.
fyrirliggjandi
Landssmiðjan
Sími 11680.
Alþýðublaðið 22. júlí 1960 J.5