Lögberg - 02.06.1932, Side 2

Bla. 2
LÖGBERG. FIMTUDAGINN 2. JÚNÍ 1932.
Fyrir sextíu og sjö árum
Eftir Sigurð Gunnarsson.
Seint í ágústmánuði árið 1864
áttum við Fljótsdælingarnir og
jafnaldrarnir þrír að leggja upp
í langferð, hina fyrstu á æfinni,
suður til Reykjavíkur, til þess að
ná inntöku í latínuskólann gamla.
Þessir þrír jafnaldrar voru: Þor-
varður Andrésson Kjerúlf frá
Melum, Stefán Sigfússon frá
Skriðuklaustri, og eg, Sigurður
Gunnarsson frá Brekku. Má
nærri svo heita, að þessir þrír
bæir, er nú voru nefndir, standi í
óslitinni röð vestanverðu í daln-
um. Höfðum við allir lokið und-
ifrbúningsnámi vorinu áður, þá
16 ára gamlir, hjá séra Sigurði
prófasti Gunnarssyni á Hallorms-
stað, föðurbróður mínum, er bæði
fyr og eftir þann tíma bjó flesta
austfirzka pilta undir skóla, að
öllu eða einhverju leyti.
Áður en eg segi frá ferðalagi
okkar, þykir mér hlýða að fara
nokkrum orðum um útbúnað okk-
ar, o!g þá sérstaklega minn, er eg
man skýrast. Annars mun hann
hafa verið að flestu líkur hjá okk-
ur öllum. Er þess þá fyrst að
geta, að nærklæði mín voru úr
finu, hvítu vaðmáli, ullarsokkar
mórendir prjónaðir úr smáu bandi,
vel þæfðir; hvít léreftsskyrta,
hálslín ekkert, en brjósthlíf úr
ull, útsaumuð, og dökklitur silki-
klútur um háls, þar utan yfir
dökkgrá jakkaföt úr samkembdri
ull; var voðin, er fötin voru úr,
nefnd vormeldúkur. Reiðfötin voru
grá kápa úr vaðmáli, þéttu og slit-
góðu; reiðbuxur úr dökku vað-
máli, fóðraðar á innra borðið og
um sitjandann mjúku, sútuðu, út-
lendu sauðskinni, skálmur klofnar
upp að hné og hneptar utan-
leggja. Skinnsokka úr sortulings-
lituðu sauðskinni hafði e!g á fót-
um; utan yfir skinnsokkunum að
negan voru bryddir selskinsskór,
saumaðir í framleistana, þannig,
að alt var samfelt og vatnshelt.
Lipra, sortulingslitaða sauðskinns
skó, brydda, með útsaumuðum il-
leppum, hafði eg á fótum innan
undir skinnsokkunum, er náðu upp
að hné. Flókahattur var höfuð-
fatið. Á Upphéraði sáust tæplega
um þær mundir sjóhattar, né olíu-
borin hlífðarföt. Af þessari lýs-
ingu minni má skiljast, að öll
klæði mín voru heimaunnin, nema
hálsklúturinn, hatturinn og skyrtu
léreftið. Faðir minn óf voðirnar,
móðir mín réð litum, sneið og
saumaði; hún lagði og venjulega
upp í vefina, sem kallað var, bæði
heima og stundum fyrir nágrann-
ana.
Til reiðar var mér fenginn bleik-
ur hestur tvítugur; hafði móður
minni verið gefinn hann ungri, er
hún var enn hjá föður sínum,
Hallgrími Ásmundssyni hrepp-
stjóra á Stóra-Sandfelli í Skrið-
dal. Hafði bleikur þessi verið
reiðhestur góður, fjörmikill, harð-
skeyttur og nokkuð hrekkjóttur, en
nú tekinn að setjast óg þó enn fær
í flestan sjó. Faðir minn fékk
mér hnakk frá Guðmundi Einars-
syni í Flögu í Skriðdal, snjöllum
söðlasmið. Lék það orð. á, að
aldrei meiddu hnakkar eftir þann
mann; auk þess voru þeir fríðir
sýnum, ef svo mætti að orði kom-
ast. Get eg þessa hér um hest og
hnakk fyrir þá sök, að hvort-
tveggja kemur við sögu síðar.
Nú skyldi ferðin hafin. Var i
mér nokkur geigur, ekki fyrir þá
sök, að eg kviði fyrir langferða-
laginu, heldur var hitt, að eg
rendi hornauga til latínuskólans;
bjóst ekki við jafnfrjálsu lífi þar,
né að eg mundi standa mig jafn-
vel þar eins og við kindurnar og
hestana, orfið og hrífuna á
Brekku.
Nokkrum dögum áður en lagt
skyldi af stað, sendi föðurbróðir
minn, séra Sigurður prófastur,
okkur félögum orð um að koma til
móts við sig tiltekinn dag að kvöldi
á insta bæ í syðri botni Fljóts-
dals, Þorgerðarstöðum.
Þarf ekki þess að geta, að skiln-
aðurinn við ástríka foreldra og
fagrar æskustöðvar var allsár,
þó bætti úr, að við áttum víst, að
Andrés Kerúlf
okkar og leið-
Greiðið No. 1 atkvœði
G. S. Thorvaldson
þingmannsefni
íhaldsflokksins í Gimli
kjördæmi
Og styðjið stefnu,
sem byggist á:
1. Hieilbrigðri, i sparsamri og
hagkvæmri stjóm á málum
Manitobafylkis.
2. Viðurkenning þess, að al-
þýðumentunin hvíli fyrst og
fremst á herðum fylkisstjórn-
arinnar og hagkvæmum
endurbótum á þeiip reglum,
sem styrkur er veittur eftir úr fylkissjóði
til alþýðuskólanna í fylkinu, og að sá styrkur
sé eftir þörfum aukinn svo, að hvert barn eigi
kost á alþýðumentun.
3. Endurskoðun á búnaðardeildinni, með það
fyrir augum, að þessi deild megi verða bænd-
unum í Manitoba til verulegs gagns, þar á
meðal með því, að gera sölu á öllum helztu
bændavörum hagkvæmari. t
4. Endur-virðing á “Rural Credits” og “Farm
Loans*, er bygð sé á heilbrigðum viðskifta-
grundvelli til að hvetja lántakendur til að
vera kyrra á bújörðunum.
5. Endurskoðun á þeim grundvelli, sem skattar
eru bygðir á, hvað snertir landið, fylkið,
sveitirnar og skólahéruðin, með það aðal-
atriði í huga, að draga úr skattbyrðinni á
landinu.
6. Að leita samninga við sambandsstjórnina um
að taka við umráðum yfir fiskiveiðum og
klaki í fylkinu, með því augnamiði, að það
leiði til:
(a) Að veita sanngjarna hjálp fiskimönn-
um til að fá meiri og betri markað fyrir sína
framleiðslu.
(b) Að gera ráðstafanir til, að útvarpa dag-
(c) Að semja lög, er ákveða að þeir, er
senda út fisk, eða selja hann, hafi ábyrgðar-
lega gildandi markaðsverði.
fé tiil að tryggja útgerðarmanninum borgun
fyrir framleiðslu sína og verkamanninum
kaup sitt.
séra Sigurður og
yrðu förunautar
beinendur fyrstu áfangana.
Við hittumst á tilsettum tíma á
Þorgerðarstöðum og náttuðum
þar, en árla næsta morgun kvaddi
séra Sigurður okkur til farar,
stefndi þvert yfir dalinn og upp
fjallið sunnanmegin. Var þá sýnt,
sem okkur hafði grunað, að hann
mundi ekki ætla sér að fara með
okkur alfaraleið fyrsta sprettinn.
Stefndi hann nú suður á öræfi,
um Sviðinhornahraun, fram hjá
Kelduárdrögum, með Vatnajökul
á hægri hönd, en Þrándarjökul til
vinstri, og það svo nærri honum,
að við riðum á hjarni við rætur
hans æði spöl; var þá allskamt í
Geithellnadalsbotn. Veðrið var
skínandi gott, sólskin og logn. Var
okkur nýnæmi að litast þar um
á öræfunum milli jöklanna, Vatna-
jökulsbrún afar lön!g og grettin,
til annarar hanar, en litlu jöklarn-
ir tveir, Þrándarjökull og Hofs-
jökull, með tiltölulega litlu milli-
bili, til hinnar handar. Síðan var
haldið niður í Geithellnadal inst
og út hann, þar til er Hofsháls tók
við; var nokkuð rökkvað, er við
fórum yfir hann og ofan í Hofs-
dal; héldum svo sem leið liggur
út dalinn að Hofi í Álftafirði.
Var þá orðið alldimt, en náðum
þö háttum. Viðtökurnar hjá séra
Þórarni Erlendssyni hinum gamla
og konu hans, voru hinar ljúfustu
og beztu. Þótti mér þessi fyrsti
áfangi hinn merkile'gasti. Mundi
engum þá hafa hugkvæmst öðrum
en föðurbróður mínum að fara
með okkur þessa leið, bak við
Skriðdal og alla suðurfirði, frá
Reyðarfirði og suður í Álftafjörð.
Hefðum við farið venjulega leið,
mundu áfangarnir hafa orðið
tveir, eins og vegum var þá hátt-
að. Að brjóta sér veg, þar sem
enginn var fyrir, var að skapi föð-
urbróður míns. Var hann hrifinn
af hinni stórfengilegu tign og
fjölbreytni óbygðanna, öræfanna,
jöklanna; heyrði eg hann harma
það, að engir innlendra manna
skyldu hafa orðið til að halda á-
fram starfi Björns Gunnlaugsson-
ar og skáldsins ljúfa, Jónasar
Hallgrímssonar. Hafði hann á
stúdentsárum sínum ferðast með
Birni og síðar með Schytte, dönsk-
um náttúrufræðingi, og var því í
þá daga, er hér greinir, flestum
kunnugri í óbygðum landsins, er
hann unni af heilum hug.
Vík eg þá aftur að ferðasög-
unni. Á Hofi varð séra Sigurður
eftir og hóf þar kirkjuskoðun og
ætlaði að halda henni áfram norð-
ur eftir prófastsdæminu, en And-
rés bjóst enn til ferðar með okk-
ur. Um leið og eg kvaddi föður-
bróður minn, nokkuð dapur
bragði, dró hann stórt skjal upp
úr vasa sínum, rétti mér og sagði,
að eg skyldi kynna mér innihald-
ið sem bezt og hafa skjalið jafn-
an við hendina. Var þar lýst leið-
inni ítarlega frá Hornafirði til
Reykjavíkur; lagt niður í áfanga,
að . tilgreindum Hklegustu nætur-
stöðum, bent á hvar nauðsyn væri
að fá fylgdir, svo sem yfir stór-
vötnin o. s. frv. Sá eg þegar, að
þetta skjal mundi koma sér mæta
vel, þar sem okkur var ætlað að
skila á eigin spýtur frá Árnanesi
í Nesjum og alla leið suður.
Næsti áfanginn var stuttur, suð-
ur um Lónsheiði að Stafafelli. Var
þar þá prestur séra Bjarni Sveins-
son, áður í Þingmúla, faðir dr.
Jóns heitins, forseta hins evan-
gelisk-lúterska kirkjufélags í Vest-
urheimi. Séra Bjarni var gáfu-
maður, vel heima í fornum fræð
um Grikkja og Rómverja; en ein-
kennilegur var hann í háttum og
skapi. Var einatt sem háðslegt
bros breiddist yfir andlitið, er
hann ræddi við menn, eins þótt
hann ætti orðastað við þá, er hon-
um var vel til. Á síðari árum
hans var hann bilaður að heilsu.
Hann var roðhagur og hagmælt-
ur. Var okkur vel tekið hjá séra
Bjarna, enda voru þeir Andrés
Kjerúlf og hann kunningjar góð-
ir; hafði Þorvarður byrjað nám
hjá séra Bjarna í Þingmúla.
Lónssveitin, þótt lítil væri, virtist
mér fremur fríð, einkum fanst
mér fallegt á Stafafelli, og skild-
ist mér vel, er eg kyntist síðar bet-
ur sögu landsins, að höfðingjar
tóku sér þegar snemma á land-
námstíð þar bólfestu. — Næsta
dag var haldið vestur um Al-
mannaskarð að Árnanesi til Stef-
áns Eiríkssonar alþingismanns.
Þegar er kemur yfir Lónsheiði,
horfir, sem kunnugt er, strand-
lengjan öll til vesturs-suðvesturs.
Jökulsá í Lóni var fyrsta vatns-
fallið á leið okkar, er nokkuð kvað
að, frá því er Lagarfljóti sleppir,
og var nú vatnslítið. Útsýnin af
Almannaskarði vestanverðu þótti
mér ein hin fegursta, er eg til þess
dags hafði Iitið. Síðan hefi eg
farið nálega um alt land, mest þó
með bygðum, og hefi eg talið þá
útsýn, er nú var nefnd, jafnan
með hinum fegurstu, og þó er þar
af miklu að taka. ísland á þau
kynstur af einkennilegri fegurð,
þar sem saman fer hið blíða og
stríða, hið mjúka og tröllslega, en
tign yfir öllu.
Lesandinn sér, að eg á bágt með
að froðast útúrdúra, en nú erum
við félagar komnir ofan af skarð-
inu og ríðum í hlaðið á Árnanesi,
þar sem alt er vafið grasi, og lang-
stærsta nautahjörðin, er við
nokkru sinni höfðum séð á einum
bæ, á beit um valllendisbreiður.
Stefán bjó þarna stórbúi, var for-
ingi sveitarinnar og fulltrúi Aust-
urskaftfellinga á alþingi. Eitt
barn hans hét Björn, er skömmu
síðar fór skólaveginn, gerðist
prestur, en varð skammlífur. —
Stefán tók okkur rausnarlega En
nú áttu leiðir að skilja með okkur
félögum og Andrési. Fór eg þá
af nýju að lesa skjalið góða.
Hvarf Andrés austur aftur, en við
héldum áfram, nokkuð áhyggju-
fullir, vissum af mörgum torfær-
um framundan öðrum en latneska
stílnum. Þó var jafnframt æfin-
týralöngunin ofarlega í okkur.
Það er alkunna, að hið óþekta
heillar huga æskumannsins.
Frá Árnanesi var okkur fylgt
yfir Hornafjarðarfljót; eftir það
urðum við að klóra okkur áfram
eftir beztu getu, treysta á dóm-
greind okkar og áræði og á leið-
beiningu þá, er skjalið hafði að
geyma. Við höfðum trausta
hesta, en einhesta vorum við all-
ir; fjórði hesturinn var undir
koffortum með pjönkur okkar.
Héldum við svo áfram sem leið
liggur um Mýrar, yfir Kolgrímu,
Heinabergsvötn, fyrir Hestgerðis-
múla, og blasti þá við okkur Kálfa-
fellsstaður. Þangað stefndum við
og gistum að séra Þorsteini Ein-
arssyni, vöxtulegum karli og fjör-
legum. Þar sá eg í fyrsta sinni
Torfhildi, dóttur prests, föngulelga
og frjálsmannlega. Sá eg hana
aftur í Reykjavík skömmu síðar
við nám; hugur hennar'beindist
mjög að aukinni menningu, sem
raun varð á síðar.
Frá Kálfafellsstað fórum við
um Reynivelli í Suðursveit og
fengum þar fylgd vestur yfir Jök-
ulsá á Breiðamerkursandi; reynd-
ist hún ekki mjög djúp, en þung
á, svo sem títt er um hana. Þar
mintist e!g fyrst þess, sem móðir
mín hafði ráðlð mér, er leggja
skyldi út í meiri háttar vatnsfall,
að vera berhentur, athuga reið-
gjörð og móttök og keðju og
beita hestinum vel í strauminn.
Fylgdarmaður hvarf aftur, er
komið var vel yfir ána, en við
stefndum vestur um sandinn, yfir
Breiðá, neðan Kvískerja og náðum
að austasta bæ í öræfum vestan
sands, Hnappavöllum. Var þar
margbýli og náttuðum við þar.
Man eg nú ekki heiti neinna bænd-
anna þar. Næsta da'g fórum við í
hægðum okkar um þessa afskektu,
afareinkennilegu sveit, öræfa-
sveitina, komum við á Sandfelli
hjá séra Sigurbirni Sigfússyni,
prests í Hofteigi á Jökuldal, vask-
legum manni og góðmannlegum,
en náttuðum í Svínafelli hjá Sig-
urði bónda Jónssyni. Var þar
timburstofa allstór, gerð af
rekavið. Varð mér starsýnt á,
hve fjalirnar í þiljunum voru
breiðar, og mátti af því marka
gildleika trjánna. Sigurður fylgdi
okkur næsta dag yfir Skeiðarár-
sand og stórvötnin tvö Skeiðará
og Núpsvötn, sitt á hvorum enda
hins mikla sands, er einatt hefir
orðið heldur en ekki var við helj-
arflaum jökulhlaupanna að baki.
Man eg vel, hve mér þóttu þrek-
legir og fríðir tveir bleikskjóttir
hestar, er Sigurður hafði til reið-
ar. Var svo að sjá, sem blessað-
ar skepnurnar kynni jafnglögt
deili á botni og straumfalli ánna
sem sá, er á sat. Er yfir Núps-
vötn kom, sneri Sigurður aftur,
en við héldum fyrir Lómagnúp o'g
að Núpsstað. Bjó þar þá merkur
bóndi, Eyjólfur Stefánsson. Þótti
mér og húskarlar þar myndarleg-
ir menn og fjörlegir. Þar gaf okk-
ur að líta stóra hrúgu af hrúts-
hornum, mun stærri og undnari
en við höfðum áður séð. Voru þau
af villihrútum úr Núpstaðaskógi.
Þegar við litum aftur til Lóma-
gnúps í björtu veðri næsta morg-
un, þótti okkur hann ærið ti'gnar-
legur. Þá var haldið áfram um
Rauðaberg yfir Djúpá að Maríu-
bakka. Þaðan blasti ágætlega við
í norðaustri öræfajökull, hinn
frægi bakvörður Öræfinga. Á
Maríubakka bjó þá Runólfur
Sverrisson. Sonur hans, Sverrir,
fluttist skömmu síðar til Reykja-
víkur og stundaði þar einna fyrst-
ur manna steinsmíði á námsárum
mínum, var jafnan nefndur Sverr-
ir steinhöggvari. Þar fengum við
fylgd yfir Hverfisfljót; þaðan
héldum við um Brunasand, og sið-
an efri leiðina, fram hjá Prests-
akka og að Kirkjubæjarklaustri.
Á þessari leið áðum við á Orustu-
stöðum, og eru mér minnisstæðar
viðtökurnar þar hjá ekkjunni Þor-
gerði Björnsdóttur. Ekki voru
húsakynni þar stór né reisuleg,
en hjarta ekkjunnar var stórt.
Hún tók okkur með móðurlegri
blíðu, setti okkur við borð og bar
okkur mjólk í stóru fati, hangið
kjöt og flatbrauð úr melkorni með
nýju smjöri, er við smökkuðum þá
fyrsta sinni. Hefi eg heyrt, að
Þorgerður hafi orðið fjörgömul
og henni jafnan viðbrugðið fyrir
hjartagæzku.
Að Kirkjubæjarklaustri var
gott að koma til Árna sýslu-
manns Gíslasonar. Var þar all
stórhýst og mannmargt mjög,
enda bú mikið. Þykist eg muna,
að um skeið hafi sýslumaður ver-
ið tíundarhæstur búenda á land-
inu. Kannaðist hann við föður
minn; höfðu þeir kynst á Ketils-
stöðum á Völlum eystra, þá ung-
ir menn og ókvæntir. Lét sýslu-
maður fylgja okkur suður yfir
Skaftá. — Bar svo ekkert til tíð-
inda, er eg man, suður og vestur
um Landbrot, Meðalland og Álfta-
ver, alt að Þykkvabæjarkluastri,
yfir Eldvötnin tvö og Kúðafljót.
Var okkur fylgt yfir fljótið, og
spurðumst auk þess fyrir á bæj-
um um vegu, þar sem okkur þótti
tvísýnt, hverja leiðina skyldi velja,
ef um fleiri var að ræða. —
Á Klaustri þarf eg að staldra
nokkuð við í frásögninni, og ber
það til ,að þar hitti eg fyrir aldr-
aða merkiskonu, Guðrúnu Sæ-
mundsdóttur, prests að títskálum,
systur Einars prests í Stafholti,
Snorra prests á Desjarmýri og
Einars í Brekkubæ í Reykjavík,
föður konu minnar, Soffíu heit-
innar. Get eg ekki stilt mig um
að skjóta hér inn frásögn af við-
skiftum þeirra Guðrúnar og Magn-
úsar Stephensen landshöfðingja.
Landshöfðingi fór eitt sinn í eft-
irlitsferð austur í Skaftafellssýsl-
ur og kom þá við á Þykkvabæjar-
klaustri; voru einhverjir heldri
menn með honum. Beiðast þeir
að fá að drekka, ætla annars
ekki að standa við. Guðrún kem-
ur til dyra og býður þeim inn.
Verður það úr að þeir þiggja það.
Ber hún þeim stóra skál af mjólk
og bolla handa þeim öllum, til
þess að geta sökt í skálina. Guð-
rún hefst þá máls og segist sjá,
að þetta muni vera höfðingjar og
kunni hún betur við að vita nöfn
þeirra, svo að hún geti sagt fólk-
inu, hverja hafi að garði borið.
Landshöfðingi varð fyrir svörum
og salgðist heita Magnús Stephen-
sen. “Það er þá landshöfðinginn
sjálfur,” mælti Guðrún; “eg ætti
að kannast við manninn, síðan eg
var forðum daga á Höfðabrekku
við sauma að beiðni móður yðar.
Þá voruð þér á þriðja ári og
höfuð náð í fingurbjörgina, er
frúin hafði lánað mér, og fanst
aldrei sían, og þótti mér leitt, af
því frúin hafði trúað mér fyrir
henni.’ Þetta mælti gamla konan
glottandi. Varð hlátur úr og fór
svo, að landshöfingja og þeim fé-
lögum dvaldist lengur en ætlað var.
Gamla konan var bráðgreind, f jör-
mikil, glaðlynd og fyndin. Var
hún óvenju hreinlát, vel til fara,
gekk jafnan í upphlut. — Kvöddu
síðan gestir með virktum.. Leið
svo og beið þar til Guðrún fær
bréf, og fylgdi lítil sending. Bréf-
ið var frá landshöfðingja, mjög
hlýlegt og gamansamt, en send-
ingin var prýðisvel gerð fingur-
björg úr silfri með steini. —
Þannig hefir þessa sögu sagt mér
Bjarni Sigurðsson, formaður á
skrifstofu Sjálfstæðismanna, son-
arsonar Guðrúnar, eftir henni
sjálfri. Kveðst Bjarni ekki vita
betur en að fingurbjörg þessi sé
enn við líði, í eigu systur sinnar,
Guðrúnar í Eystri-Skógum, og
hann hyggur, að bréf landshöfð-
ingja sé jafnvel líka til.
Þá vildi eg koma hér að annari
sögu eftir sama manni, er sýnir
vel gletni Guðrúnar. — Það var
eitt sinn, að Árni sýslumaður
sendi ráðsmann sinn suður í ver-
ið, sem kallað var; slógust þá
aðrir í förina með. Komu þeir að
Þykkvabæjarklaustri, og fóru með
talsverðu glensi. Leit ráðsmað-
ur þar konu að þvotti við bæjar-
lækinn, vék sér að henni og mælti:
“Viltu eiga mig, stúlka mín?”
Kona þessi var Guðrún Sæmunds-
dótfir, þá hálfáttræð. Hún lítur
við á manninn og segir mjög al-
varlega: “Já, þið heyrið, hvað
talað er, piltar. Eg tel þetta þá
úttalað mál, og vona eg þú svíkir
mig ekki, unnusti góður.” Ráðs-
maður varð hvumsa við og hélt
leiðar sinnar. Ráðsmaður var
trúlofaður fyrir nokkru, og leið
ekki á löngu að séra Páll Pálsson
á Prestsbakka var beðinn að lýsa
með ráðsmanni og unnustu hans.
Lýsti sér Pálll einni lýsingunni
að kirkju í Mýraþingum og kom
að vanda eftir messu inn hjá Guð-
rúnu, því að honym sem öðrum
þótti gaman að ræða við hana.
Meðan á umræðum stendur, segir
Guðrún: “Ja, þér lýstuð með ráðs-
manni sýslumannsins í dag. Eg
lýsi meinbugi, hann er mér heit-
inn.” Séra Pál grunar strax, að
hér búi gaman undir, en tekur roð-
um hennar með alvörusvip og
spyr: “Hví komuð þér ekki i
kirkju, að lýsa meinbugum þar?”
“Eg hugði,” mælti Guðrún, “að
jafngilt væri, þótt gert væri hér,
eg hefi vottana nóga.” Þau skildu
hvort annað fyllilega, Guðrún og
Páll. Hann spyr þá: “Hverja
meðferð viljið þér þá hafa á þessu
máli?” Hún svarar, að hún muni
krefjast skaðabóta fyrir svikin og
bætir við, að hún muni ekki
verða hörð i kröfum; í bætur seg-
ist hún heimta að eins eitt pund
kaffis, því að í rauninni þyki sér
maðurinn lítils virði. Séra Páll
kveðst skyldu taka að sér málið;
fer til brúðgumans, og kemur svo
máli sínu, að hann lætur af hendi
við hann fimm pund kaffis; komu
þau sér vel í búið á Prestsbakka;
var það ætlun gömlu Guðrúnar.
(Framh.)i
SMÆLKI.
Hann: “Þegar eg giftist þér,
hélt e!g að þú værir engill — og
það held eg enn.”
Hún: “Þessu trúi eg vel, því
þú stendur í þeirri meiningu, að
eg komist af kjól og hatt-laus.”
“Piltur reyndi að kyssa mig í
gærkveldi.”
“Slóstu hann ekki í andlitið,”
“Jú, vissulega — þegar hann
var búinn.”
Hún: “Neí, Nonni, e!g gejoni
alla mína kossa.”
Hann: “Eg vil leggja í
sjóð, elskan mín.”
þann