Lögberg - 20.10.1932, Side 7

Glói
Árið 1909 átti eg heima í svo-
nefndu Glerárþorpi í Kræklinga-
hlíð í Glæsibæjarhreppi, en þorp
þetta liggur skamt fyrir utan
Oddeyri. Kom þá eitt sinn til mín
flækingshvolpur smávaxinn og
horaður, sem enginn vissi deili á.
Hann var svartur að öðru leyti
en því að trýnið var hvítt, hvítur
hringur um hálsinn og svolítið
“þjófaljós” í skottinu. Sió eg eign
minni á hvolpinn o!g nefndi hann
Glóa. Tók hann brátt góðum
þroska varð mjög stórvaxinn,
fremur loðinn og eyrun lafandi.
Var auðséð, að hann mundi af er-
lendu bergi brotinn.
Snemma veitti eg því eftirtekt,
að GIói var all-einkennilegur í
háttum og samdi sig lítt að öðrum
hundum, þótt ekki gengi honum
hræðsla til. En segja mátti, að
hann hefði mannsvit, eins og kall-
að er, og eru því til sönnunar fá-
ein dæmi af mörgum, sem eg ætla
hér að upprita, í þeirri von, að
Dýraverndarinn birti þetta sögu-
korn, þó að fátæklegt sé
Svo hagaði til við kofa þann,
er við hjónin bjuggum í, að all-
djúpur brunnur var á hlaðinu og
yfir honum kassaræfill, sem illa
var frá gengið. Töluðum við
stundum um það, hjónin, að vara-
samt væri að hafa jafn lélega bú-
ið um brunninn, en þó lenti í
undandrætti að bæta ,um það. Fór-
um við þá að veita því eftirtekt,
að Glói gerðist þaulsætinn við
brunninn og hafði vakandi auga á
honum, einkanlega þó, er svo bar
undir, að dætur okkar voru að
vappa um hlaðið, en, þær voru þá
báðar óvitar, að eins tveggja og
fjögurra ára að aldri.
Svo bar við einn dag, er eg sat
að snæðingi inni, að við hjónin
heyrum yngri dóttur okkar gráta
mjög sáran úti fyrir. Brá eg við
og rauk út, til þess að forvitnast
um, hvað gengi að barninu. Var
jsá Glói minn að draga telpuna frá
brunninum með þeim hætti, að
hann hélt með kjaftinum aftan í
kjólinn hennar og togaði hana
aftur á bak, en telpan orgaði í sí-
fellu. Þóttist eg þá skilja, að
telpan hafði verið að klifra upp á
brunnkassann, en Glói verið nærri
að vanda og þá tekið til sinna
ráða að varna þess, að hún félli
í brunninn. Ekki vorum við í
vafa um það, hjónin, að GIói
mundi hafa skilið orð þau er far-
ið höfðu á milli okkar um hvað
varasamt væri að hafa ekki betur
búið um brunninn, og þá tekið
UPP hjá sjálfum sér að gæta hans.
Við þurftum heldur ekki að ótt-
ast um brunninn upp frá þessu,
enda var svo að sjá, að GIói teldi
það skyldu sína að gæta hans og
hafa vakandi auga með því að
telpurnar .færu sér ekki að voða.
Aldrei sóttist Glói eftir því, að
fara út af heimilinú, nema þegar
hann sá freðasnið á mér; þá gerði
hann sig líklegan til að fylgja mér
eftir. En vildi eg vera laus við
samfylgd hans, þurfti eg ekki ann-
að en segja við hann: “Þú átt að
vera heima, Glói minn, 0g gæta
brunnsins!’ Lagði hann þá niður
skottið, labbaði að brunninum og
lagðist þar niður.
Á einmánuði 1910 réði eg mig á
hákarlaskip. Tók all-marga daga
að búa skipið á veiðar, og vann eg
að því, en var heimahjá mér um
nætur. Á hverjum morgni fylgdi
Glón mér til skipsins og beið mín
þar allan daginn. Þegar eg fóc
alfarinn til skips, fylgdi hann mér
einnig. En um Ieið og eg steig
upp í bátinn, sem flutti okkur fé-
laga fram í skipið, sagði eg við
hann: “Nú áttu að fara heim,
Glói minn, og gæta að brunninum
þangað til eg kem aftur.” Rak
hann þá upp undarlegt gól, sem
einna helzt líktist sárum gráti, og
rölti svo heimleiðis. Þegar við
komum inn eftir fyrsta túrinn,
beið Glói í fjörunni og fagnaði
mér með miklum gleðilátum. Og
þeirri venju hélt hann alla þá
stund, sem vertíðin stóð yfir, að
taka á móti mér í fjörunni í hvert
sinn er við komum inn. Þegar eg
var alkominn heim, sagði kona
mín mér, að engu hefði verið lík-
ara, en að Glói þekti skipið, er
það sigldi inn fjörðinn, því að
aldrei hefði hann út af heimilinu
farið, nema þá daga, er við kom-
um inn.
Vorið 1911 fluttum við hjónin
úr Glerárþorpi og ofar í Krækl-
ingahlíðina o!g settumst að í koti
þar sem heitir að Rangárvöllum;
var eg þar húsmaður og hirti um
jörðina fyrir eigandann, sem átti
heima á Akureyri og rak þar
vistihús. Eg stundaði vinnu hjá
ýmsum atvinnurekendum á Akur-
eyri, en þó aðallega hjá Jakobi
kaupmanni Havstein á Oddeyri.
Vann eg um haustið að slátur-
störfum hjá /Havstein, því hann
rak þá stóra verzlun og tók mikið
af sláturfé upp í viðskifti sín við
bændur. Sjaldan kom það fyrir,
að Glói fylgdi mér, er ég fór að
heiman á morlgnana til vinnu
minnar. En hitt brást aldrei, að
fyrir venjulegan háttatíma á
hverju kveldi, kom hann að vitja
um mig; beið hann við slátur-
húsdyrnar þangað til eg var ferð-
búinn, og urðum við svo samferða
heim. Þetta haust var stirð tíð
og talsverð snjókoma með köflum.
Var ég oft þreyttur að rölta heim
til mín á kveldin í náttmyrkri og
ófærð, hálf uppgefinn eftir dags-
ins strit, og varð því feginn að
vita af Glóa í ferð með mér. Leið-
in var líka talsvert drjú'g, fast að
einnar stundar gangur heim til
mín, og alt á brekkuna að sækja,
og sumstaðar all-bratt fyrir fæti.
En þegar upp á brekkuna kom,
tóku við sléttar mýrar og vegleys-
ur, er vandratað þótti um í ófærð
og hríðarmyrkri. En þegar myrkr-
ið var mest og verst að rata, rölti
Glói spölkorn á undan mér, gelti
öðru hvoru og þurfti ég ekki ann-
að en að elta hann, enda brást
honum aldrei að leiða mig heim
heilu og höldnu.
Skömmu fyrir jólin þraut korn
mat hjá okkur í kotinu, svo eg
bjóst til að skreppa ofan á Akur-
eyri að sækja þangað það af varn- j
ing, sem okkur vanhagaði mest (
um. Bað konan mig, að reyna að
ná heim fyrir myrkur, ef þess
væri kostur, því að veðri var
þannig farið, að búast mátti við
hríð með kveldinu, en snjór nokk-
ur og sumstaðar þæfings óíærð.
Eg ætlaði að láta Glóa vera
heima, en þó eg margskipaði hon-
um það, gegndi hann því ekki
neinu, og ekki var hægt að lokka
hann í bæinn, til þess að loka
hann inni. Mæltist konan til, að
eg léti Glóá fara með mér; það
mundi leggjast í hann, að e& hefði
þess þörf, að hann fylgdi mér í
þetta sinn. Félst eg á, að lofa
honum að fara með mér, og fór
ekki dult fögnuður hans yfir því,
að fá að fylgjast með í kaupstað-
inn.
Þegar eg kom ofan á Akureyri,
hitti mig kunningi minn, sem bað
mig að vinna hjá sér stundar-
korn, og var eg til með það, því að
fulla þörf hafði eg fyrir pening-
ana, en vís greiðsla hjá manni
þessum. Var þetta 5 stunnda
vinna og komið myrkur með hríð,
er eg hætti. Átti eg þá eftir*að
fara ofan á Eyri til Havsteins,
því að þar ætlaði eg að fá vorur
þær, sem eg var að sækja. Kaup-
skapur minn í þetta sinn var 100
pd. mjölpoki, ásamt ýmsu öðru
dóti, svo að bagginn varð, þegar
alt var saman komið, sem næst
150 pd. að þyngd, og með þetta á
bakinu ætlaði eg að staulast heim
til mín um kveldið. Höfðu búð-
armenn orð á því, að fyrr mundi
eg drepast, en að eg bæri þennan
•bagga heim þá um kveldið í nátt-
myrkri, hríð og þungri færð, og
vildu að eg skifti honum. En af
því að eg var dálítið hreyfur af
viíni, tók eg því fjarri, og kvaðst
ákveðinn að leggja þegar af stað
með baggann. Skaut þá Jóhann
Havstein að mér þriggja pela
flösku af brennivíni og lét svo um
mælt, að mér mundi ekki veita af
hressingu á leiðinni, en auk þess
rétti hann mér hálfpela mál af
brennivíni, sem eg rendi í botn
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 20. OKTÓBER 1932.
Bl.s 7
þar við búðarborðið. Eg fór þá
að búast til ferðar, og mun þá
klukkan hafa átt skamt í átta.
Magnús Jónsson, föðurbróðir Jó-
hannesar glímukappa, tók af mér
flöskuna, lét hana í baggann og
hafði þau orð um, að bættur
mundi skaðinn, þó að eg drykki
ekki meira en komið var, þá um
kveldið. Greip Magnús svo bagg-
ann og batt hann vel og vandlega
á bak mér.
iEg hélt svo af stað, og rann
GIói alt af á undan mér. Gekk
mér ferðin sæmilega, þar til upp
úr bænum kom. Tók þá að þyn'gj-
ast 'fyrir fæti og þæfings ófærð,
en enga mishæð að finna, þar sem
eg gæti tylt mér niður til að hvíl-
ast. Því eg þóttist vita, að ef eg
settist á jafnsléttu, mundi eg|
tæplega fá reist mig undir bagg-i
anum; svo þungur var hann og
seig ónotalega í. Þannig staulað-
ist ég áfram, þar til eg var kom-
inn rúmlega hálfa leið. Var eg þá
orðinn afar lúinn, bæði af þreytu
og hungri, því að engan matar-
bita hafði eg bragðað frá þvi að
eg fór að heiman um morguninn,
og svo œtlaði þorstinn mig lifandi
að drepa. Alt af rann Glói spöl-
korn á undan mér, en svo var
dimt af myrkri og hríð, að eg sá
hann ekki, en hann hélt sínum
vana, að gelta öðru hvoru, eins og
til að láta mig vita, að mér væri
óhætt að treysta ratvísi hans.
Smátt og smátt þokaðist eg áfram
og fanst leiðin heim aldrei hafa
verið jafnlöng né seinfarin. Loks-
ins kom eg að brúnni, sem liggur
yfir Glerá, og létti mér þá heldur,
því að þaðan er stutt heim að
bænum, og gerðist eg vongóður
um, að alt mundi enda vel. En
þegar eg kom út á miðja brúna,
skriðnuðu mér fætur, svo að eg
féll^ og átti ég þess engan kost að
rísa upp aftur og því síður, að eg
hefði nokkur tök til að losast und-
an bagganúm; svo vandlegfe
hafði Magnús reyrt hann á mig.
Dálitla stund stóð Glói hjá mér,
en yfirgaf mig svo og hvarf út í
myrkrið„ Öðru hvoru heyrði eg
þó bofs í honum, sem smám sam-
an fjarlægðist, og þóttist eg vita,
að hann væri að halda heim til
bæjar.
Tók nú að hvessa og herti að
með frosti. Gerði eg mér í hug-
arlund, að þarna mundi eg verða
að láta fyrirberast um nóttina . . .
og sennilegt, að sú nótt yrði min
síðasta, eins og eg var á mig kom-
inn, og get eg ekki neitað því, að
einhver ónota hrollur læsti sig um
mig allan .... Sennilega hefi eg
gelymt mér um stund, eða sigið á
mig hálfgert mók, því að mér
fanst eg eins og vakna við það, að
Glói er að sleikja mig í framan og
geltir af miklum fögnuði. Og rétt
í sömu svifum verð eg þess var(
að konan mín er komin og stend-
ur yfir mér . . . . Og þá vissi eg
að mér var borgið, og að nóttin
mundi verða önnur, en eg hafði
ætlað fyrir stundu.
Er svo ekki að orðlengja um
það, að með hjálp konu minnar
gat eg risið á fætur, og með bagg-
ann staulaðist eg heim þá um
kveldið, þótt eg þreyttur væri,
enda var þá skamt til miðnættis.
Þegar við vorum komin inn og
eg seztur að snæðingi, sagði kon-
an mín mér, að hún hefði verið
orðin mjög óróleg út af því, hvað
heimkomu minni seinkaði. Hafði
hún háttað telpurnar og svæft, en
ekki lagt sig fyrir, því að hún átti
von á mér á hverri stundu. Loks-
ins heyrði hún að Glói var kom-
inn á gluggann, krafsaði í hann
og gelti af miklum móði. Bjóst
hún þá við, að eg mundi vera að
koma, og fór til dyra. En í sömu
svifum og hún opnaði bæinn, var
Glói þar fyrir, ýlfraði ámátlega,
reif í pils hennar og togaði af svo
miklum kröftum, að hún varð að
hröklast út úr dyrunum og fram
á hlað. Og ekki eirði hann neinu
fyr en hann sá, að hún 'ætlaði að
fylgja honum eftir, og engan tíma
hafði hún til þess að ná sér í sjal
ist konan mega ráða af atf
Glóa, að eitthvað hefði orðið
Því að vera þjáður af
GYLLINIÆÐ
Óþægindin og þjáningarnar,
sem fólk líður af gylliniæð, gera
lífið dauft og dapurlegt. ómót-
mælanlegar sannanir eru fyrir
því, að Zam-Buk er öllum öðrum
meðulum betra við gylliniæð, og
kemur í veg fyrir allar þær þján-
ingar, sem þeim sjúkdómi fylgja.
Mr. Alf. Brown, Meritton, segir:
“Eg vona, að minn vitnisburð-
ur komist til sem flestra af þeim,
sem líða af gylliniæð. í sex ár
þjáðist eg af þeim sjúkdómi. Eng-
inn maður hefir eytt meiri pen-
ingum í lækninga tilraunir. Vin-
ur minn gaf mér dálítið af Zam-
Buk til reynslu. Áhrifin voru
undraverð; eg fékk fljótt meira
af þessu ágæta jurtameðali. Eg
notaði það svo þangað til eg varð
albata.”
Þetta meðal reynist ekki síður
vel við eczema, bólum, kýlum, út-
brotum, eitruðum sárum, skurð-
um, brunasárum og mörgu fleira
Zam-Buk fyrir 50c. öskjuna, eða
þrjár fyrir $1.25.
mér. Sagðist hún hafa reynt að
fylgja Glóa vel eftir, sem rann á
undan geltandi, en þó hefði hon-
um víst á stundum ekki þótt nógu
hart farið, því að komið hafði
hann á móti henni, gelt í ákafa og
togað í föt hennar .... Og þannig
hafði ferðin 'gengið þangað til
hún fann mig liggjandi á brúnni,
eins og fyrr segir.
Á meðan konan sagði sögu sína.
rendi eg augunum við og við til
Glóa. Hann hafði lokið úr dall-
inum, en lá fram á lappir sinar á
gólfinu og glímdi við bein. Ekki
var eg í nokkrum vafa um, að
hann hlustaði engu síður en eg á
frásögn konunnar, og skildi vel
hvað hún var að segja.. öðru
hvoru leit eg til hans aðdáunar-
og þakklætisaugum, en sagði ekk-
ert. Dillaði hann þá skottinu á-
nægjulega og leit vinalega til
mín. Leyndi sér ekki, að hann
var hvorttveggja í senn, glaður
yfir því að eg var kominn heim
heill á húfi, en þó drjúgör af sér
yfir þeirri hjálp, sem honum hafði
auðnast að veita mér. Hann mátti
líka vera það, því að um það er eg
sannfærður, að í þetta skifti átti
eg Glóa mínum líf að launa.
Siglunesi, 22. marz 1932.
Grímur H. Snædahl,
—Dýrav. vitavörður.
Ríki maðurinn
(Framh. frá 2. bls.)
um þrítugt, svaraði Bartley, nokk-
uð stórskorin í andliti, augun
brún og dökt hár. Einstaklega
góðleg kona í framgöngu.
Nú varð löng þögn. En þá
sagði Bartley eins og milli vonar
og ótta:
— Vitið þér hver hún er, herra?
— Já, sagði Mr. Forman með
áherzlu.
—Eg býst við, að við hefðum
orðið að loka, ef hún hefði ekki
komið með þessar minnisgreinar
yðar. En vitanlega hefði eg ekki
átt að láta hana sleppa án þess
að fá meiri vitntskju um yður.
— Þér gerðuð það sem rét.t var,
salgði Mr. Forman. — Þér hafið
þrjú hundruð pund í árslaun.
Framvegis borga eg yður fimm
hundruð.
Nú ók Mr. Forman í einum af
bílunum sínum norður London,
heim til sín. Þegar hann stakk
lyklinum í skráargatið, kom það
fyrir í fyrsta sinn, að börnin létu
ekkert á sér bæra við hljóðið.
Hann gekk inn ganginn og inn í
eldhúsið. Þar stóð konan hans
upp við vegg, en börnin hjúfruðu
sig upp að henni.
— Hvers vegna kemur þú í
þessum stóra bíl? spurði hún.
■— Hvað lengi hefir þú vitað
það, sagði hann.
— Síðan vikuna eftir brúð-
kaupið^ svaraði hún hljóðlega.
— Segirðu satt. Og þú mintist
aldrei á það við mig.
— Það varst þú, sem áttir að
minnast á það, svaraði hún í sama
tón.
— Eg var fífl, sagði hann. —
Það varst þú, sem fórst með
skjölin á skrifstofuna, bætti hann
við.
— Þú varst að tala um þau í
óráðinu, svaraði hún eftir "stund-
ar þögn.
Þá fór hún að gráta: — ó,
Michael, Michael, eg var að því
komin að brenna þessum skjöl-
um. Ef þau hyrfu, myndir þú
verða minn fyrir fult og alt —
mig langaði til að þú yrðir gjald-
þrota, eg næstum óskaði þess.
— En samt fórstu með skjölin.
— Já, loksins, en með nauðug-
um vilja og eftir mikla baráttu.
Hann gekk til hennar og tók
um hendur hennar: — Þú verður
að fyrirgefa mér, sagði hann. —
Eg hefi verið mjög síngjarn. Að-
eins hugsað um mína eigin gæfu.
Peningarnir hafa að eins fært mér
ógæfu — o!g eg vildi verða gæfu-
samur — fátækur og gæfusamur.
En nú verðum við rík og gæfu-
söm. Á morgun flytjum við okk-
ur til Kensington! — Hann laut
niður og kysti hana. — Því að
gæfan kemur hvorki með fátækt
eða ríkidæmi, heldur að eins með
ástinni. — Fálkinn.
Riiser-Larsen
fer rannsóknarferð til suður-
skautslandanna.
í vetur ætlar norski flugmað-
urinn, Riiser-Larsen, að fara
rannsóknarför til Suðurskauts-
landanna og hafa þar vetursetu.
Hann ætlar að reisa sér kofa á
eyjunum utan við Weddel hafið,
annan kofa á norðurodda Ender-
bylands og hinn þriðja á Prin-
sesse Ragnhilda-land. Hann ætl-
ar að fara í land skamt frá End-
erby-landi og fara þaðan sleða-
ferðir til Weddell-hafsins og með-
fram vesturströnd þess til þess að
rannsaka hvort sjávarsund er þar
á milli og Rossflóa. Er þetta 5000
km. löng leið og lýkur henni á eyj-
unum hjá Weddel-hafi.
Þeir verða að eins þrír í þess-
ari för. Hinir tveir eru loft-
skeytamaður og maður, sem sér
um hundasleðana, o'g er hann frá
Alaska. Er það ætlun þeirra að
veiða sér til matar og hafa því lít-
ið nesti með sér, svo að flutning-
urinn verði sem minstur. Sleð-
arnir eru þannig gerðir, að nota
má þá sem fleka til þess að kom-
ast á yfir auðan sjó, ef þörf ger-
1 ist.
Um sama leyti verða þeir Lin-
j coln Ellsworth og Bernt Balchen
i á rannsóknarför á þessum slóð-
i um. Ætla þeir að fljúga yfir
: Weddellhafið til þess að rannsaka
! hvort sund sé þar á milli og
Rossflóans. Wilkins er líka að
hugsa um að fara þangað og hef-
ir keypt til þess íshafsskútuna
“Fanefjord” í Noregi.
Þeir Riis-Larsen fara senni-
lelga suður eftir með hvalveiða-
skipi. — Mgbl.
— Fyrirgefið, herra lögreglu-
stjóri, eg kærði hingað í gær stuld
á skjalatösku, en nú hefi eg fund-
ið hana.
— Þér komið of seint; við höf-
um fundið þjófinn.

Þegar þér þarfniát
Prentunar >
þá lítið inn eða skrifið til
The Golumbia Press Ltd •
i sem mun fullnægja þörfum yðar
\