Lögberg - 19.01.1933, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 19. JANÚAR 1933.
au. s.
Sólskin
Sérstök deild í blaðinu
Fyrir börn og unglinga
“Þetta var ósköp elskulegt gf yður,” sagði
liann.
Örlög ráða
Skáldsaga eftir H. ST. J. COOPER.
Elsu hafði nærri því orðið það á að reka
upp angistaróp, er steinninn bóksaflega hékk
1 loftinu yfir liöfðum þeirra og hún þrýsti
sér ósjálfrátt upp að Belmont. En hann hug-
hreysti hana með því einu, að kinka kolli
lítillega, og í sama vetfangi straukst steinn-
inn við brúnina á klettabríkinni framan við
skútann, og svo var kastið mikið á honum, að
stórar steinflísar spruttu úr bríkinni í allar
áttir. Ein ar flísum þes-sum spi’att inn á við
og reif aðra kinn Elsu til blóðs. Hún flýtti
sér að þurka blóðið með handarbakinu.
Belmont leit snggvast við til að sjá, hvort
steinninn hefði valdið nokkru tjóni. Hann sá
blóðið á kinn Elsu og varð alveg frá sér.
“Þér hafið meitt yður—þér eruð særðar!”
brópaði hann. “1 Guðs bænum, ástin mín!..”
Hann þagnaði alt í einu, og andlit hans, er
áður hafði verið mjög fölt, varð nú alveg eld-
rautt. Hún hafði heyrt það sem hann sagði—
þetta stutta efnisþrungna orð—og hún leit
undan og stóðst eigi augnaráð hans.
“Það er ekki neitt—alls ekkert. Þetta er
aðeins ofurlítil rispa,” sagði hún og þagnaði.
“Eg bið yður fyrirgefningar,” mælti hann
feimnislega. Eg ætlaði mér ekki—eg gleymdi
rétt þá stundina ...”
“Það gerir ekkert til. Þér hafið ekki móðg-
að mig með þessu, sem þér sögðuð,” mælti
hún í hálfum hljóðum.
Belmont dró djúpt andann. Honum fansf
hjarta sitt slá með nýjum krafti. Það var
sem nýtt blóð og nýtt líf streymdi gegnum
hann. Og honum virist, að nú gæti hann boðið
tvö hundruð mönnum byrginn—hennar vegna.
En Giles, sem ennþá lá í linipri í skútanum,
nötrandi af hræðslu og kvíða, hafði einnig
heyrt það, sem Belmont sagði. En Belmont
leit snögt á hann, en augu þau, er hann mætti,
lýstu aðeins svo takmarkalausri hræðslu og
angist, að öll önnur hugsun virtist þar fjarri.
Þá stundina var eigi rúm í huga Giles livorki
fyrir afbrýði eða reiði. Hann hafði að vísu
heyrt orðin, sem fóru þeirra á milli, en það
voru tóm orð og fánýt í hans augum.
XVIII.
“ Eff elska yður!”
Nú varð hlé dálitla hríð. Sjórænngjarnir
voru auðsýnilega að brjóta heilann um nýjar
ráðagerðir. Þá langaði ekki til að missa fleiri
af mönnum sínum.
1 þessu hléi fékk Belmont greinilega áminn-
ingu um það, að hann var éigi ósár. Nú tók
hann að hríðverja í vinstri öxlina, en verst
var að' liandleggurinn tók að stirðna og
dofna. Kvalirnar kendust eins og brennandi
sviði með skörpum hviðum inn á milli, svo
fionum lá við að stynja. En hann beit saman
tönpunum og harkaði alveg af sér. En liann
gat þó ekki leynt því, að svitinn spratt út á
enni hans. Unga stúlkan vabð þess vör og hún
gat sér til, hvað mundi valda.
“Þér hafið víst kvalir í öxlinni?” mælti
hún; “eg sé það á yður.”
“O-já,” svaraði hann. En það skiftir engu.
Það er að vísu dálítið sárt, en það—'þér skul-
uð ekekrt kæra yður um það. Það líður frá
aftur.”
“Get eg ekki hjálpað yður?” spurði hún í
bamarrómi og leit á hann stórum augum. “ Get
eg ekki gert neitt fyrir yður til að lina kval-
irnar?”
Hún liugsaði sig um stundarkorn og flýtti
sér svo yfir að vatnstunnunni. Hún reif
!>mu af kjólræflinum sínum og gegnbleytti
hana í köldii vatni. Svo flýtti hún sér til hans
aftur, og meðan hann stóð og hélt auga með
hlettaskorunni, skar hún með hnífnum hans
shyrtuermina frá særðu öxlinni.
Kúla svertingjans lmfði rifið upp vöðvann
u öxlinni. Sárið var djúpt og sundurtætt. Ef
öðruvísi hefði staðið á, mundi þessi sjón hafa
hh-ypt í hana hrolli og hryllingi, en núna lét
hún sér nægja, að klípa saman vörunum og
h.jó um sárið, róleg og köld eins og j)aulæfð
hjúkrunarkona. Fyrst þvoði hún sárið með
hlautri ræmunni og vafði henni svo utan um
hxlina og herti vel að. Þetta var auðvitað
^ðeins bráðabirgðaviðgerð, en samt sem áður
nnaði hún kvalirnar, að minsta kosti í svip-
mn.
“Þakka yður fyrir,” sagði hann. “Þetta
var ágætt. Nú líður mér miklu betur. Og nú
sPjara eg mig víst. ”
Hún roðnaði eins og barn, sem hrósað er
yrir ve] af hendi levst starf.
Hann leit ofurlítið til hliðar og kinkaði kolli
“1 hennar.
“Elskulegt af mér ... ?” tók hún upp aftur.
“Þér eruð að þerjast fyrir lifi mínu!”
Þau horfðust í augu andartaksstund, og
augnaráð þeirra sagði meira en nokkur orð.
Og augu hans sögðu ungu stúlkunni leyndar-
mál, sem gagntók hana alla. Hún dró andann
djúpt og titrandi, varir hennar skulfu og hún
stokki-oðnaði.
Á þessu augnabliki skildist henni, livernig
komið var fyrir henni. Nú var henni alt í
einu ljóst, að hún elskaði hann, og að liann
elskaði hana—meðan dauðinn sat hér um þau
bæði. Á þessu augnabliki mundi hún ekki
frekar eftir Giles, lieldur en liann hefði aldrei
verið til.
Hún laut í áttina til Belmonts. Andlit henn-
ar lýsti ákafa og eftirvæntingu, og augn henn-
ar blikuðu skært.
“Nú .skuluð þér segja mér það—nú hefi eg
rétt til að vita það,” hvíslaði hún. Þér eruð
saklaus af glæp þeim, sem þér eruð sakaður
um? -Er það ekki rétt? Nú verðið þér að
segja mér það. Ef þér hafið gert það, hlýtur
að liafa verið óhjákva‘mileg ástæða til þess,
alvarleg...”
Hann liristi höfuðið.
“Segið mér það nú,” mælti hún í bænarróm.
Hann klemdi fast saman munninn og starði
framhjá henni út í klettagöngin, þar sem alt
var enn með kyrð og spekt.
“Eg get ekki sagt yður það,” tautaði liann.
‘ ‘ Eg get ekki einu sinni trúað yður fyrir því.
Það sem orðið er, heyrir fortíðinni til. Við
skulum ekki tala um það. Hvað snertir það
okkur núna.”
“Jú, jú . . .” mælti liún með ákefð.
Eir hann brosti á ný og hristi höfuðið. “Eg
elska yður,” mælti hann, og rödd hans var
alveg róleg, eins og hann væri að segja henni
frá einhverju, sem henni væri vel kunnugt
áður, og hann ætlaði sér alls ekki að dylja.
“Eg elska yður heitara en lífið í brjósti mér.
Þér eruð hið einasta, hið bezta og dýrmætasta
fvrir mig í heiminum. En samt sem áður—
þótt eg elski yður—got eg ekki sagt yður neitt
um þetta. Eg get það ekki—eg má það ekki.”
Hann Jiætti alt í einu, og varð sem honum
veittí erfitt að rífa sig út úr hugsunum sín-
um. “Hve mörg skothylki höfum við eftir?”
spurði hann.
Hún taldi þau. “Þau eru sextán,” sagði
hún dauflega. Vonbrigin voru enn auðsæ í
andliti hennar.
Hann kinkaði kolli. “Og eg hefi sex. Það
verða tuttugu og tvö. Við getum barist
stundarkorn enn. Til þessa hefir hver maður
fallinn kostað okkur eitt skothylki. Og það
verður eigi talin nein bruðlunarsemi. Og við
þraukum!” Hann leit á hana, og augu hans
sögðu henni, að liann ætlaði að gera sitt ítr-
asta—hennar vegna.
Hún var svo ung, alt of ung til að deyja.
Og svo fögur. Heimurinn hafði svo margt að
bjóða henni, en honum svo lítið. Ætti það
fyrir henni að liggja að deyja núna, yrði hún
að snúa baki við svo mörgu. En honum var
dauðinn aðeins velkominn gestur—hvíld og
friður.
‘ ‘ Guð fyrirgefi mér, að eg hugsa svo mikið
um sjálfan mig,” tautaði hann ósjálfrátt.
“Um sjálfan yÖur—hugsið þér yfirleitt
annars nokkuð um sjálfan vður ?” spurði hún.
“ Já, það geri eg. Eg er að liugsa um—og
eg gleð mig vlð j)á hugsun, að dauðann muni
bera brátt að lmdum fyrir okkur baiði. Eg
gleðst við þá hugsun, að við fáum að deyja
saman.” Rödd hans titraði lítið eitt. “Þegar
við stöndum nú hérna fyrir dauðans dyrum,
er eigi njiuösynlegt að nokkurt leyndannál sé
okkar á milli. Það á heldur ekki að vera. Eg
elska yður!” '
“Og eg—eg elska yður,” hvíslaði hún.
“ Það er einá og þér segið, að það má engin
óvissa eða leyndarmál standa okkar á milli—
éða hvað? Nú hefi eg líka rétt til að spyrja
yður um það, sem eg hefi spurt vður svo oft
áður . . .?”
4‘Eg er enginn morðingi,” sagði hann frem-
ur lágt. “Eg hefi ekki myrt þennan mann.”
“Ó, Guði sé lof! En eg vissi jiað—eg var
alveg vi.ss um það,” sagði hún í hálfum hljóð-
um. “í hjarta mínu hefi eg ekki efast um það
eitt einasta augnablife—síðan eg lærði að
þekkja vður, eins og þér eruð.” Hún leit upp
og augu henuar ljómuðu af hamingju þeirri,
er nú fyiti allan liuga hennar. “Eg vissi það.”
Hann rétti sig upp og stóð nú grafkyr eins
og stytta með byssuna við kinnina. Hann
hafði heyrt eitthvert þrusk úti í klettaskor-
unni, og honum var ljóst, að árásin mundi nú
verða hafin á ný. Beknont beit fast saman
tönnunum. Hann einbeitti baöði augum og
eyrum til þess ítrasta og var hárnæmur fyrir
hverju enasta hljóði og léttustu hreyfingu;
hann þorði varla að draga andann.
Alt í einu heyrði hánn skrjáf í klettinum
fyrir ofan sig. Heljarmiklum steini var velt
fram á klettabrúnina uppi yfir innganginum
að skútanum. Svo valt hann fram af og
stevptist ofan í þrönga skorina, þar sem líkin
lágu.
Steininn var svo stór, að hann,fylti nærri
því út í skorina. Belmont var þegar ljóst, í
hvaða skyni þetta var gert. Steinninn átti
að vera skothlíf ræningjanna. Og þetta reynd-
ist þegar rétt. Ræningjarnir stukku nú ofan
í skorina fyrir aftan steininn, og í næsta vet-
fangi var 6-7 byssum miðað inn yfir stein-
brúnina.
Giles hafði nú staulast á fætur. Hann
vissi samt ekki, hvað um var að vera. Hann
kom í áttina til þeirra , og Belmont sá þegar,
livað honurn bjó í liuga.
“Stanz!” hrópaði Belmont. “Líf yðar er
í veði, ef þér farið feti lengra!”
Rifflarnir bak við steininn höfðu skolsvið
eftir endilangri klettaskonmn. Og Giles
varð að fara þvert fyrir innra skorumynnið,
ef hann ætlaði yfirum til Belmonts og Elsu
—og það var opinn dauðinn. En Giles hafði
enga hugmynd um það.
“Standið grafkyr, þar sem þér eruð —
eruð þér alveg genginn af vitinu, maÖur!
Líf yðar er í veði!” hrópaði Belmont og
benti í áttina til klettaskorunnar, til að koma
Giles í skilning- um hættuna er yfir lionum
vofði.
Það var ófögur sjón að líta framan í Giles.
Hann var öskugrár í framan og augu hans
leiftruðu af hatri og ilsku. í svip hafði hann
alveg gleymt hræsðlu sinni og hugleysi.
Hann hafði heyrt orÖ l>au, sem fóru á milli
þeirra Belmonts og Elsu — milli “þessa
morðingja” og stúlkunnar, sem var konuefni
lians, og nú var hann á leiðinni til þeirra,
með hnýtta linefa og slingraði sitt á hvað,
eins og drukkinn maður.
“Stanzið! stanzið!” hrópaði Belmont á
ný. “Þér verðið skotinn, maður! Eruð þér
aiveg genginn af göflunum! Hörfið aftur —
fljótt!”
“Þér skuluð ekki hóta mér, þorpar!”
rumdi í Giles. “Eg læt yður ekki framar
skipa mér!” Hann slangraði áfram. 1 sama
vetfangi kvað við skot, og Giles hentist aftur
á bak.
Hann var alveg ósærður. Kúlan liafði ekki
einu sinni strokist við hann, en hræðslan
hafði nú á ný náð tökum á honum, og hann
lineig niður og lá alveg lireyfingarlaus, eins
og dauðýfli, með lokuð augun og kreptar
hendur.
Belmont og Elsa stóðu grafkyr og þögul
og biðu úrslita þeirra, sem þau vissu, að nú
hlutu að vera rétt fyrir höndum, og ný sam-
úð og skilningur fylti liuga jæirra, án þess
áð þau mæltu orð af munni, enda voru orð
óþörf, eins og nú stóð á. Hugur þeirra
beggja var svo gagnteknn af því, er fram
hafði farið milli þeirra, að það eitt var þeim
ærið nóg viðfangsefni. Öðru hvoru litu þau
hovrt á annað, og augnaráð þeirra lýsti bet-
ur en orð j>ví, sem þeim bjó í brjósti. Þau
liöfðu nú gefið upp alla von. Framtíð áttu
þau enga í vændum. Æfi þeirra var sem á
enda. Ef til vill áttu þau aðeins fáeinar mín-
útur eftir ólifað, ef til vill eina eða tvær
stundir. Þau horfðust í augu við örlög sín.
Og þó voru jiau eins róleg í huga og ánægð,
eins og ef til vill aldrei áður. Ofurlítið bros,
fast og ákveðið, lék um varir ungu stúlkunn-
ar. Henni stóð nú enginn ótti af dauðanum
framar. Með glöðu geði vildi hún deyja við
lilið j>essa manns með honum. Ef til vill
mundu sálr þeirra verða samferða út í eilífð-
ina og finna þar hamingju þá og sælu, er
þeim var meinað að njóta hér á jörðu — ham-
ingju, er var æðri öllu því, er lífið hafði að
bjóða, hina fullkomnu sælu.
Það var ást þeirra, ung og heit, er skap-
aði þessa djúpu samúð og skilning milli
jæirra. 1 huganum rifjaði hún upp fyrir
sér alt það'er liann hafði gert fyrir hana,
og nú sá hún það alt í nýju og bjartara ljósi
en áður.
(Framh,)
PROFESSIONAL CARDS
DR. B. J. BRANDSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone 21 834 — Office tlmar 2-S
Heimili 77« VICTOR ST.
Phone 27 122
Winnipeg, Manitoba
Símið pantanir yðar
Roberts Drug Stores
Limited
Ábyggilegir lyfsalar
Fyrsta flokks afgreiðsla.
Niu búðir — Sargent and
Sherbrooke búð—Sími 27 057
H. A. BERGMAN, K.C.
lslenzkur lögfrœSingur
Skrifstofa: Room 811 McArthur
Buildtng, Portage Ave.
> P.O. Box 1656
PHONES 9 5 052 og 39 043
DR. O. B. BJORNSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone 21 834 — Office timar 2-3
Heimili 764 VICTOR ST.
Phone 27 586
Winnip.?g, Manitoba
Drs. H. R. & H. W.
TWEED
Tannlœknar
406 TORONTO GENERAL
TRUST BUILDING
Cor. Portage Ave. og Smith St.
PHONE 26 545
WINNIPEG
W. J. LINDAL, K.C. og
BJORN STEFANSSON
Islenzkir lögfrœfingar
325 MAIN ST. (á Ö8ru gólfl)
Talsími 97 621
Hafa einnlg skrifstofur a8 Lundar
og Gimli og er þar a8 hltta fyrata
miSvikudag I hverjum mAnuBi.
DR. B. H. OLSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone 21 834 —Office tlmar 3-5
Heimili: 5 ST. JAMES PLACE
Winnipeg, Manitoba
DR. J. STEFANSSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone 21 834
Stundar augna, eyrna, nef og
kverka sjúkdóma.—Er a8 hitta
kl. 10-12 f. h. of 2-5 e. h.
Heimili: 638 McMILLAN AVE.
Talslmi 42 691
Dr. P. H. T. Thorlakson
205 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phones 21 213—21 144
Heimili 403 675
Winnipeg, Man.
DR. A. BLONDAL
602 Medical Arts Building
Stundar sérstaklega kvenna og
barna sjúkdóma. Er a8 hitta
frá kl. 10-12 f. h. og 3-5 e. h.
Office Phone 22 296
Heimili: 806 VICTOR S.T.
Slmi 28 180
Dr. A. B. Ingimundson
Tannlœknir
602 MEDICAL ARTS. BLDG.
Slmi 22 296 Heimilis 46 054
DR. A. V. JOHNSON
íslenzkur Tannlceknir
212 CURRY BLDG., WINNIPEG
Gegnt pósthúsinu
Slmi 96 210
Helmilis 33 328
A. S. BARDAL
84 8 SHERBROOKE ST.
Selur llkkistur og annast um út-
farir. Allur útbúnaSur sá bezti.
Ennfremur selur hann allskonar
minnisvarSa og legsteina.
Skrifstofu talslmi: 86 607
Heimilis talslmi 501 562
A. C. JOHNSON
907 Confederation Life Bldg.
Winnipeg
Annast um fasteignir manna.
Tekur a8 sér a8 ávaxta sparlfé
fólks. Selur eldsábyrgS og bif-
reiCa ábyrg8ir. Skriflegum fyrlr-
spurnum svaraS samstundis.
Skrifst.s. 96 757—Heimas. 33 328
J. T. THORSON, K.C.
tslenzkur löofrœOingur
801 Great West Perm. Bldg.
Phone 96 933
Ste. 1 BARTELLA CRT.
Heimaslmi 71 763
J. RAGNAR JOHNSON
B.A., LL.B., LL.M. (Harv).
islenzkur lögmaOur
X
G. S. THORVALDSON
B.A., LL.B.
LögfrœOingur
Skrifst.: 702 CONFEDERATION
LIFE BUILDING
Main St., gegnt City Hall
Phone 97 024
E. G. Baldwinson, LL.B.
Islenzkur lögfrceOingur
808 PARIS BLDG., WINNIPEK)
Residence
Phone 24 206
Office
Phone 96 636
Dr. S. J. dohannesson
stundar lækningar og yfirsetur
Til vi8tals kl. 11 f. h. til 4 e. h.
og frá kl. 6-8 aS kveldinu
632 SHERBURN ST.-Slmi 30 877
G. W. MAGNUSSON
Nuddlceknir
41 FURBY STREET
Phone 36137
SIml8 og semjiS um samtalstima
J. J. SWANSON & CO.
LIMITED
601 PARIS BLDG., WINNIPEQ
Fasteignasalar. Lelgja hús. Öt-
vega peningalán og eldsábyrgB af
öllu tagi.
Phone 94 221