Lögberg - 13.04.1933, Blaðsíða 4

Bls. 4
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 13. APRÍL, 1933
• ligtjerg
GeíltS út hvern fimtudag af
TBE COLVMBIA PREBB LIMITED
69 5 Sargent Avenue
Winnipeg, Manitoba.
Utanáskrift ritstjórans.
EDITOR LÖGBERG. 695 SARGENT AVE.
WINNIPEG, MAN.
VerS $3.00 úm drið—Borgist fyrirfram
The “Lögberg” is printed and published by The Columbia
Prees, Limited, 695 Sargent Ave., Winnipeg, Manitoba.
PHONES Sfl 327—88 328
Skattar
Háir og hækkandi skattar er umtalsefni
flestra manna nú sem stendur. Hér í Mani-
toba eru það hinir nýju og auknu skattar, sem
fvlkisstjórnin er í þann veginn að leggja á
fólkið, sem mest er talað um. Samt eru þeir
nú ekki helmingur á móti hinum nýju skött-
um, sem sambandsstjórnin er að leggja á
fólkið í landinu, Manitobabúa eins og aðra.
Stjórnirnar, samibandsstjórnin og fylkis-
stjórnir, fá orð í eyra, vesalingarnir, nú um
þessar mundir, út af þessum auknu álögum.
Það er reyndar ekki undarlegt, því langflest-
ir eiga erfitt með að borga háa skatta um
þessar mundir. Það jeg kunnugra en frá
þurfi að segja.
Um þetta málefni birtist nýlega grein í
Ottawa Journal og hefir síðar verið tekin
upp í önnur blöð. Ejkki verður sagt að sú
grein segi allan sannleikann, en hún segir
brot af sannleika, sem fólk hefði yfirleitt gott
af að festa sér í minni og því ætlum vér að
þýða þessa stuttu grein á íslenzku. Greinin
er á þessa leið:
“Hversvegna erum vér skattaðir! Yér er-
um ekki skattaðir vegna þess að þeir, sem við
stjórnmálin eru að fást, hafi ánægju af því,
eða haldi að það sé góð pólitík. Ekki heldur
af því, að ekki sé þörf fyrir peningana, eða
að þeim sé kastað út í loftið. Vér höfum ver-
ið skattaðir fyrir þá einföldu ástasðu, að vér
höfum keypt eitthvað, muni eða vinnu, sem
verður að borga fyrir. Það er alt og sumt.
Fólkið virðist aldrei geta skilið þáð, að
þegar það biður sambandsstjórnina, eða
fvlkisstjórnina, eða þá bæjarstjórnina
og sveitastjórnina að ráðast í einhverj-
ar athafnir og íframkvæmdir, þá er
fólkið sjálft að kaupa eitthvað. Kaupa eitt-
hvað, sem það verður sjálft að borga fyrir,
alveg eins og þegar það kaupir eitthvað hjá
kaupmanninum. Á þessu er enginn munur.
Þér getið spurt ihvern sem vera vill livað
stjórnirnar séu að gera við alt þetta skattfé.
Svarið hlýtur að vera það, að þær séu að
brúka það til að borga fyrir það, sem fólkið
ár eftir ár hefir heimtað af stjórnunum,
stjórnarvinnu, stjórnar-aðstoð, stjórnarfram-
kvæmdir af einhverju tagi, sem fólkið hefir
sjálft heimtað.
Engin stjórn neyðir pósthús^byggingu,
hafnargörðum eða öðrum kostnaðarsömum
fyrirtækjum upp á kjördæmin. Kjördæmin,
skattgjaldendurnir, þrýsta stjóminni til að
framkvæma þessa hluti. Senda til hennar
bænaskrár og sendinefndir og stjórninni er
hótað að kjósendumir fylgi henni ekki við
næstu kosningar, ef hún geri ekki það, sem
farið er fram á. Stjómin bara^ framkvæmir
það sem heimtað er.
Svo er öll þes’si hjálpsemi af öllu tagi, sem
stjómin á að láta í té. Líknarstarfsemi fylk-
isstjómanna, keyrsluvegimir, (og þar liafa
lent miljónir í hundraðatali, sem vér verðum
að borga vexti af) og öll þessi föðurlega um-
sem stjórnirnar eiga að bera fyrir
öllum og öllu— hver heimtaði þetta?
Fólkið, vér, sem nú kvörtum og kveinum
undan háum sköttum, vér gerðum það alt.
Vér heimtuðum þetta og vér heimtuðum hitt,
heimtuðum að oss væri ihjálpað, hossað og
hampað og vér værum leiddir af stjórninni
frá vöggunni til grafarinnar. Stjórn, sem
ekki vill gera þetta er bara kastað út við
fyrsta tækifæri.
Nú eram vér að komast til sannleikans við-
urkenningar. Ef vér á undanförnum árum
ekki vissum hvaðan stjómin fékk þá peninga,
sem hún notaði til að borga fyrir það, sem
vér heimtuðum, þá vitum vér það nú. Eða
vér ættum að vita það. Það er að vora viti
eina bjarta vonin í núverandi uppreisn fólks-
ins gegn sköttunum. Sú von að allir, eða nógu
margir, fái séð þann sannleika, að stjómirnar
eiga sjálfar enga peninga, að það sem vér
fáum frá þeim, það fcaupum vér og að fyrir
alt, sem þær láta oss í té, er borgað með pen-
ingum úr vorum eigin vösum. Þaðan era
peningarnir dregnir með sköttum.” ,
Yér sögðum að það væri brot af sannleika
í þessum ummælum blaðsins, Ottawa Journai,
ekki nema sannleiksbrot að vísu. en samt svo
mikilsvert, að ekki ber fram hjá því að ganga.
I hverju landi, þar sem þjóðstjórn er ríkjandi,
ber fólkið sjálft ábyrgð á stjórnarfarinu.
Fólkið sjálft ræður því hverjir stjórna og það
er á þess valdi að velja eða hafna þeim stjórn-
málastefnum, sem stjórnmálaflokkarnir halda
fram fyrir hverjar kosningar.
Yér eigum aldrei að kaupa það, sem vér
ekki sjálfir viljum eða getum borgað fyrir.
Að því leyti hefir Ottawa Journal rétt að
mæla.
Galdra Loftur
t)ss er það í minni, að þegar vér í fyrsta
sinn sáum leikritið Galda Loí't, eftir Jóhann
Sigurjónsson, lásum vér það með meiri á-
fergju, heldur en vér höfum, fyr eða síðar,
lesið nokkurt annað leikrit. Það er ekki auð-
velt, að hætta við þá bók, ef byrjað er á henni,
fyr en hún er lesin til enda. Og það mun
fæstum nægja, að lesa leikritið einu sinni.
Maður les það aftur og aftur og við lestur-
inn skapast einhver heildarmynd í huga
manns, rétt eða röng, af því sem höfundur
þessa merkilega skáldverks hefir í huga og
vill gera öðrum skiljanlegt.
Hyggjum vér, að flestum þyki myndin fög-
ur, sumum ef til vill ljót, en öllum tilkomumik-
il og áhrifarík.
En það er ekki ætlun vor að skrifa ritdóm
um leikritið Galdra Loft. Hins viljum vér
ekki láta ógetið í Lögbergi viku lengur, að
leikur þessi var leikinn í fundarsal Sam-
bandskirkju, þriðjudagskveldið og miðviku-
dagskveldið í vikunni sem leið, af Leikfélagi
Sambandssafnaðar, bæði kveldin fyrir alveg
fullu húsi. Það út af fyrir sig, er of mikill
viðburður í félagslífi Islendinga í Winnipeg
til þess, að fram hjá sé gengið þegjandi.
Það er Lögbergi séfinlega ánægjuefni, að
segja frá hverju því, sem Vestur-lslendingum
er til sóma, og vér kunnum ekki betur að sjá
né skilja, en meðferðin á hinu mikla leikriti,
Galdra Lofti, væri yfirleitt Leikfélagi Sam-
bandssafnaðar, til sóma.
Leikurinn er í þremur þáttum. 1 tveimur
fyrri þáttunum er leiksviðið hið sama, stofa
ráðsmannsins á Hólum. Mun vera heldur
auðvelt að gera það Jeiksvið sæmilega vel úr
garði, því það er einfalt mjög. En í þriðja
þættinum er leijksviðið Hólakirkja að nætur-
lagi. Er þar erfiðara við að eiga, en oss skilst
að þar hafi líka mjög vel tekist. Mr. Fred
Swanson liefir málað tjöldin og hann hefir mi,
eins og svo oft áður, gert það prýðilega vel
og smekklega.
Séra Ragnar E. Kvaran leikur Galdra
Loft. Hann er líka leikstjórinn og vafalaust
er einnig óhætt að segja, að hann sé lífið og
sálin í Leikfélaginu. Það er enginn hægðar-
leikur, að leika Galdra Loft. Hann er fyrst
og fremst óvanalegur maður, og þar að auki
er hann mest allan tímann á leiksviðinu. Ekki
skal hér reynt að lýsa því, hvernig séra Ragn-
ar E. Kvaran lék í einstökum atriðum, en hik-
laust má segja, að yfirleitt lék hann ágætlega.
Var allan leikinn út sjálfum sér samkvæmur,
sýndi skapbrigði og svipbrigði svo prýðilega
vel, að slíkt er heldur sjaldgæft, jafnvel hjá
þeim, sem leiklistina leggja beinlínis fyrir sig.
Málrómurinn er ágætur.
Oss dylst ekki, að erfiðasta hlutverkið í
þessum mikla leik er Galdra Loftur, en hið
næst-erfiðasta er Steinunn. Hana leikur Mrs.
Þórunn Kvaran. Má nokkurnveginn hið sama
segja um hana, eins og séra Ragnar, að hún
leysir hlutverk s'itt prýðilega vel af hendi.
Hafi maður ekki skilið Steinunni við að lesa
leikritið, þá skilur maður hana, eftir að hafa
séð og heyrt Mrs. Kvaran á leiksviðinu.
Dísu, dóttur biskupsins á Iíólum, leikur
Miss Gyða Johnson. Hún er ímynd fegurðar
og sakleysis og alls þess, sem bezt er, og alt
vill hún gera til að hjálpa æskuvini sínum og
unnusta, Lofti, en viljaþrek hennar má sín
þar lítils geg-n hans sterka og ósveigjanlega
vilja, sem alt verður undan að láta. Það er
skemtilegt og ánægjulegt að sjá Miss John-
son á leiksviðinu.
Ráðsmanninn á Hólum leikur Lúðvik Hólm.
Þessi ráðsmaður er faðir Lofts. Auðugur
maður og metorðagjarn stórbokki. En ekki
gátum vér varist því, að oss fanst heldur lítið
til hans koma á leiksviðinu, eða töluvert
minna heldur en vér hefðum gert oss í hugar-
lund að vera ætti. Mr. Hólm hefir samt skýr-
an málróm, svo vel heyrist til hans, en það
sem hann fer með er meira líkt lestri en sam-
tali.
Ólaf, æskuvin Lofts, leikur Mr. Páll S. Páls-
son. Hann leysir það hlutverk sæmilega af
hendi. Ekki getum vér neitað því samt, að
vér urðum þar fyrir dálitlum vonbrigðum,
sem líklega kemur til af því, að vér höfúm oft
áður séð Mr. Pálsson leika og oftast mjög vel.
Ekki má gleyma að geta þess, að Mr. Björn
Hallsson leikur blindan ölmusumann og gerir
það prýðilega.
Höfum vér þá að nokkru getið allra aðal
leikendanna, þó þeir séu miklu fleiri, sem þátt
taka í leiknum, en þeirra gætir lítið og hlut-
verk þeirra eru létt. Má þar telja biskupinn á
Hólum og biskupsfrúna, litla
stúlku, vinnukonu og eina
fimm ölmusumenn og ‘þrjá
vinnumenn. Það er ekki nema
við því að búast, að ölmusu-
mennirnir væru nokkuð aum-
ingjalegir, en ekki sjáum vér
nokkra góða ástæðu til þess, að
láta vinnuménnina vera aðrar
eins dauðans herfur, eins og
þessir vinnumenn voru.
' Vér höfum áður látið ánægju
vora í ljós yfir því, að leikfélag
það, sem hér er um að ræða,
liefir áræði til að velja sér erfið
viðfangsefni og skilning, smekk
og vandvirkni til að láta sér
farast verk sitt yfirleitt mjög
vel úr hendi. Nú þökkum við
því fyrir Galdra Loft og ósk-
um því alls góðs gengis.
Hversvegna oetlaði
Gandhi að svelta
sig í hel?
Það þykir undarlegt mjög, að
Gandhi skyldi ætla að svelta sig í
hel vegna þess að Eglendingar
bjuggust til að koma á kosninga-
jafnrétti í lndlandi, og veita stétt-
leysingjum — Paríum — kosninga-
rétt. Til þess að skilja þetta, verða
menn að vita hvernig þjóðlíf Ind-
verja er. Um það ritar þýskur mað-
ur, C. Z. Klötzel, á þessa leið:
.Oft kemur þaÖ fyrir á indverskum
járnbrautarstöövum, aS maÖur sér
einkennilega sjón. Meðfram járn-
brautarlestinni hleypur maÖur fram
og aftur og er sýnilega í geðshrær-
ingu. Á grannri snúru, sem hann
ber um nakinn yfirbolinn, má sjá, að
þetta er Brahmani (prestur). Hann
lítur inn í hvern vagn, en snýr jafn-
harðan frá með viðbjóði, og verður
að lokum eftir þegar lestin leggur
á stað. Var hann að leita að ein-
hverjum manni í lestinni? Ónei, en
í hverjum vagni, sem hann kom að,
var Pari ( stéttleysingi). Og þar sem
enginn Brahmani má vera undir
sama þaki og Paria—ekki einu sinni
á járnbrautarlest—þá varð honum
einkis annars kostur en að biða eftir
næstu lest.--------
Þungamiðjan í þjóðlífi Hindúa er
stéttaskiftingin, og hún er ævagöm-
ul. Þegar ariski kvnstofninn braut-
Indland undir sig og kúgaði frum-
byggja þess, Dravidana, til hlýðni,
hófst stéttaskiftingin í Indlandi.
Fjórar voru aðalstéttirnar í upp-
hafi: prestar, hermenn, kaupmenn
og iðnaðarmenn, bændur. Voru þær
líkt og fjórir þjóðflokkar í sama
landi, og hafði enginn samneyti við
annan. Ef einhverjum varð það á,
að giftast konu úr annari stétt, þá
höfðu bæði hjónin gert sig sek um
“stéttarsvik,” og þeim var útskúfað
úr báðum stéttum. Það var eigi að-
eins æðri stéttin, sem fanst sér mis-
boðið með þessu, heldur einnig lægri
stéttin. Eftir því sem aldirnar liðu,
fjölgaði stéttunum í Indlandi og í
hinni opinberu indversku árbók eru
þar nú taldar 500 “viðurkendar”
stéttir. T. d. kveður svo ramt að
þessari stéttaskifting, að götusóp-
arar á aðalgötunum í Bombay og
Kalkutta telja það ekki virðingu
sinni samboðið að matast með götu-
sópurum úr úthverfum borganna.
En auðvirðilegust—og fjölmenn-
ust—allra stéttanna er Paria-stéttin,
sem Englendingar nefna réttilega
“outcast” (úrhrak). Það er í raun-
inni ekki stétt, heldur stéttleysingj-
ar.—Sennilega eru þetta afkomend-
ur dravidanna, frumbyggja Ind-
lands, sem Hindúar hafa ekki viljað
láta sameinast sér, heldur gert að
þrælum. Smám saman hafa svo af-
komendur þessara þræla tekið
Hindúatrú, og trúarbragðalega telja
þeir sig Hindúa, en þrátt fyrir það
er staða þeirra í mannfélaginu ó-
breytt. Allar hinar stéttirnar forð-
ast þá eins og pestina, og ef einhver
snertir Paria, verður hann “ó-
hreinn.” Ef skuggi af Paria fellur
á Brahmina, þá verður hann að
fasta og ganga undir meinlæti til
þess að hreinsa sig, áður en hann má
taka við prestsembætti sínu aftur.
Pariar inega alls ekki koma í helgi-
staði né goðahof, og ekki mega þeir
taka vatn úr sama brunni og aðrir
Hindúar. Þeir eru algerlega útskúf-
aðir og miklu réttlausari heldur en
þrælar hjá öðrum Asíuþjóðum.
Gandhi var eigi aðeins sá fyrsti,
sem sá, hvílíku hróplegu ranglæti
Pariar höfðu verið beittir um aldir,
en hann sá líka hve stórhættulegt
þa5 var fyrir þjóðina að 60—70
miljónir manna væru útskúfaðir,
þegar frelsisbaráttan færi að bera
árangur. Frá hans sjónarmiði eru
Pariar jafn réttháir og aðrir Hindú-
ar. Sjálfur er hann Brahmani, og
samt hafði hann þá ótrúlegu dirfsku
fyrir nokkrum árum að fara að um-
gangast Paria sem jafningja sína,
að snerta þá, matast með þeim og
taka þá á heimili sitt.
En árangurinn af þessu hefir eng-
inn orðið, hvorki meðal Hindúa né
Paria. Hinir síðarnefndu hafa öld-
um saman skoðað sig sem sérstakan
flokk, eða sérstaka manntegund, og
nú, þegar Indland er að vakna,
veigra þeir sér við því að steypa sér
í ólgusjó Hindúismans. AS vísu
treysta þeir allir Gandhi, en þeir
hafa jafn mikla óbeit á æðri stétt-
unum.
Nú höfðu Englendinjtar í hyggju
að lögleiða stjórnarskrá og kosn-
ingalög í Indlandi. Eftir þéim er
mönnum skift i flokka: í einum
flokknum eru Hindúar, í öðrum
Múhamedsmenn, þriðja Sikhar,
fjórða Evrópumenn, fimta Eurasíar
(kynblendingar hvítra manna og
Indverja) og sjötta—Pariar. Út af
þessu fyrirkomulagi ætlaði Gandhi
að svelta sig í hel til mótmæla, því
að hann þóttist vita, að Englending-
ar gerðu þetta ekki til þess að láta
Paríana fá rétt til þátttöku i stjórn-
málum, heldur til þess að hafa hér
enn eina stétt í landinu til þess að
'siga upp á móti hinum.
Gandhi gekk eigi aðeins það til að
fá Englendinga til að hætta við
þessa fyrirætlun, heldur var þetta
tiltæki hans jafnframt viðvörun til
Hindúanna um það að láta ekki
flekast til þess að veita Parium alt í
einu jafnrétti við sig, þessum stétt-
leysingjum, sem hafa verið útskúf-
aðir og réttlausir um aldaraðir og
hafa því ekki þann þroska, að þeim
sé ætlandi að kunna að fara með þau
mannréttindi, sem þeim eru ætluð
með lagafrumvarpi Breta.
—Lesb.
Astandið í Rússlandi
Moskvva, 8. febr.
A. m. k. 300—500 þúsund manns
verða tilneyddir að hverfa frá
Moskva á yfirstandandi ári, vegna
hinnar nýju tilskipunnar um vega-
bréf sem ríkisstjórnin hefir gefið
út, en samkvæmt tilskipun þessari
er hverjum einstaklingi innan ráð-
stjórnarríkjarsambandsins gert að
skyldu að bera vegabréf. — Fyrir
stjórnarbyltinguna vakti vegabréfa
kerfi það, sem í notkun var á Rúss-
landi, mikla eftirtekt, þá þurfti hver
borgari að hafa vegabréf, útgefið af
lögreglunni, og var hverjum manni
gert að skyldu að sýna vegabréf
þetta, ef krafist vræri. Nú hefir
sem sé verið horfið að þessu gamla
fyrirkomulagi, en það er tekið fram,
að hér sé aðeins um bráðabirgðaráð-
stöfun að ræða til þess að koma í
veg fyrir óþarfa fólksflutninga inn-
anlands og of mikið framboð á
vinnuafli í stórborgunum en einnig
er þetta talið vera gert með það
fyrir augum, að unt verði að hreinsa
til i stórborgunum, hafa betra eftir-
lit með glæpamannahyskinu, sem
þar elur aldur sinn.
Eins og nú er ástatt eru mikil
vandræði vegna þrengsla í stórborg-
unum í landinu, Moskva, Leningrad,
Kharkov og Odessa. Það er nærri
ógerlegt að ferðast í strætisvögnum
og sporvögnum vegna þrerigsla.
Fólksflutningaerfiðleikarnir í borg-
unum eru gfskaplegir. Algent er,
að 2—10 manns búi í sama herbergi,
íbúðir, ætlaðar einni f jölskyldu, eru
nú alment notaðar af 2—5 fjöl-
skyldum.
Til skamms tíma var ástandið
þannig, að fólk kom hingað í þús-
undatali daglega, úr sveitahéruðun-
um, í von um að geta fengið at-
vinnu og búið við meiri skemtanir
og glaum en í fásinninu heima í
sveitunum. í öllum járnbrautar-
lestum eru mikil þrengsli og oftast
verða menn að biða dögunum sam-
1 meir en þriSjung aldar hafa Dodd’s
Kidney Pills verið viðurkendar rétta
meðalið við bakverk, gigt, þvagteppu
og mörgum fleiri sjúkdómum. Fást hj.t
öllum lyfsölum, fyrir 50c askjan, eða
sex öskjur fyrir $2.50, eða beint frá The
Dodd’s Medicine Co., Ltd., Toronto, ef
borgun fylgir.
an eftir járnbrautarfari. Margt
af þessu fólki hefir flosnað upp og
er á ferðalagi fram og aftur, á
meðan það getur, til þess að leita
sér atvinnu, setjast að einhversstað-
ar, þar sem það hyggur, að betra
sé að komast áfram, en þar sem það
áður var. Á öllum járnbrautar-
stöðvum eru mestu þrengsli. Margt
af þessu fólki, sem sumt hefir ung-
bödn meðferðis, sefur í biðsölunum,
unz það fær járnbrautarfar.
Vegabréfaskipunin er gefin út til
þess að ráða bót á þessu ástandi.
Menn fá ekki ferðaleyfi innanlands,
nema góöar og gildar ástæður séu
fyrir hendi, og verður þá að fá á-
ritun hlutaðeigandi yfirvalda á vega-
bréfin.—Atvinnulaust fólk í borg-
unum, sem aðeins eykur á erfið-
leikana þar, verður sent upp í sveit
til starfa, annaðhvort á búgörðun-
um eða á þeim stöðum, þar sem ný
iðnaðarfyrirtæki eru komin til sög-
unnar.
Talið er að nú verði unt að safna
mikilvægum skýrslum um fólks-
flutninga innanlands og orsakir
þeirra, vegna þess, að þetta vega-
bréfakerfi sem utn hefir verið rætt
hér, hefir veriö tekið í notkun, en
til þessa hefir verið ógerlegt að
safna áreiðanlegum skýrslum um
þetta efni.—Vísir.
Þjóðhátíðarkvæði Bólu-
Hjálmars
Þjóðhátíðarárið 1874 keptust ís-
lensku skáldin um það að kveöa
besta hátíðarkvæðið. Þar gekk
Matthías Jochumsson með sigri af
hólmi, og þá varð til þjóðsöngurinn :
“Ó, Guð vors lands.” En hátíðar-
kvæði Bólu-Hjálmars var stungið
undir stól.
Þegar Matthías hafði lesið það
kvæði, varð honum að orði:
“Hann skeiSríður kringum okkur
hina, þar sem við förum fót fyrir
fót.” —Lesb.
Tímatalið rangt
Nú á að vera 1940 en ekki 1933
Fyrir nokkru kom út í Þýskalandi
stór bók í tveimur bindum, og f jall-
ar hún um vísindalegar rannsóknir
á tímatalinu. Höfundurinn er Os-
wald Gerhardt prófessor í Berlín,
sem er bæði heimsspekingur og guð
fræðingur og hefir líka mikið álit á
sér sem stjörnufræðingur. Hann
hefir nýlega verið gerður heiðurs-
doktor við háskólann í Erlangen.
Hann kemst að þeirri niðurstööu
í þessari bók sinni, að tímatalið sé
rangt, reiknað frá fæðingu Krists,
því að hann hafi fæðst fyrir 1940
árum, eða 7 árum fyr en talið er.
Eru margir vísindamenn á sama
máli og hann.
Gerhardt prófessor bendir á það,
að það hafi verið munkuririn Dio-
nysius Exiguus hinn lærði, sem
fyrstur manna reiknaði tímatalið frá
fæðingu Jesú. Boðunardagur Maríu
var 25. marz og því taldi hann fæS-
ingardag Jesú, 25 desember, réttan.
Enn fremur er sagt að Jesú hafi
r.isið upp á sunnudegi, sem var 25
dagur í mánuði. Menn vissu þá að
rúm 500 ár voru liðin frá Krists
fæðingu, og nú fór Dionysius að
reikna út og komst^aö þeirri niður-
stöðu að fyrir 5CK) árum bar 25.
marz upp á sunnudag, og það var
því upprisudagurinn. Samkvæmt
biblíunni var Jesús, þritugur þegar
hann var krossfestur og þannig fann
Dionysius það, að ártalið átti að
vera 530, en var þá talið 523.
Lesb.