Lögberg - 04.05.1933, Blaðsíða 4

Bls. 4
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 4. MAÍ, 1933.
Högljers
GeflB út hvern fimtudag af
T B E COLXJMBIA P R E 8 B L 1 M 1 T E D
695 Sargent Avenue
Winnipeg, Manitoba.
Utanáakrlft ritstjðrans.
EDiTOR LÖGBERG, 695 SARGENT AVE.
WINNIPEG, MAN.
Verö $3.00 urn áriö—Borgist fyrirfram
The "Lögberg” is printed and published by The Columbia
Press, Limited, 695 Sargent Ave., Winnipeg, Manitoba.
PHONES S0 327—86 328
Skýjarof
Hvað atvinnumál og viðskiftamál snertir
hefir aldrei í manna minnum, eða að minsta
kosti ekki um langan aldur, verið eins dimt í
lofti, eins og á þremur undanförnum árum.
Má svo segja að allan þann tíma* hafi ekki séð
til sólar. Meira að segja, það hefir altaf ver- '
ið að syrta að meir og meir. Margir hafa ver-
ið óttaslegnir út af því, að óveður byltinga
og blóðsúthellinga, með öllum sínum hörm-
ungum og rangsleitni, mundi skella yfir þjóð-
félögin þá og þegar, bæði í Evrópu og1 eins hér
í Norður-Ameríku.
Það er ekki hægt að segja, að nokkur breyt-
ing sé orðin í þessum efnum. Það er ekki enn
farið að sjást til sólar á himni atvinnumál-
anna. Erfiðleikarnir á því s\Tiði hafa aldrei
verið meiri en einmitt nú. En einhvern veginn
finst manni að nú sé eitthvað bjartara í lofti
heldur en verið hefir. Það er skýjarof í loft-
inu. Hjá mörgum liefir nú rétt síðustu dag-
ana að tieita má, glæðst von um bjartari og
betri daga, í nálægri framtíð.
En á hver ju eru þessar góðu vonir bygðar!
Hvaðan koma mönnum vonir um sælli dagaf
Frá Washington.
Hvernig sem fara kann, þá er það engum
vafa bundið, að Roosevelt forseti hefir með
miklum dugnaði og áhuga, alvarlega hafist
handa og sagt kreppunni stríð á hendur.
Vænta menn nú einmitt þaðan, öruggrar og
viturlegrar leiðsagnar út úr þeim ógöngum,
sem heimurinn hefir lent í hvað atvinnumálin
snertir.
Nú rétt' nýlega hafa þeir komið til Wash-
ington, MacDonald, Herriot og Bennett, og
átt rækilegt tal við forsetann. I raun og veru
er þetta ekki mikil nýjung. Fyrirliðar þjóð-
anna hafa á undanförnum árum átt með sér
ótal fundi, þing og ráðstefnur, en árangur-
inn hefir jafnan orðið lítill. Alt hefir setið í
sama horfinu. Samkomulag liefir ekki náðst.
H ver þjóðin hefir farið sinna ferða og reynt
að skara eldi að sinni köku og frá náungans
köku, og alt af hefir farið ver og ver.
Allir sjá það nú orðið, að þjóðunum ber
nauðsyn til, að hafa viðskifti margs konar
hver við aðra. En engu að síður liafa þjóðirn- '
ar sjálfar, eða stjórnir þeirra og þing, gert
slík viðskifti svo erfið og óeðlileg, að nærri
liggur að þau séu með öllu ómöguleg. Mis-
munandi gildi peninganna hefir átt þar mik-
inn hlut að máli og er þar óneitanlega úr
vöndu að ráða, en fráleitt svo vöndu, að ekki
sé hægt að ráða fram úr því, ef þjóðirnar
gætu orðið samtaka um það. Annað eru toll-
garðarnir, sem flestar þjóðir hafa nú bygt
utan um sig sjálfar, svo háa að viðskifti við
aðrar þjóðir eru þar með gerð ómöguleg, eða
því sem næst, enda minka þau viðskifti nú
sltórkostliega á hverju ári. Hátollarnir og
önnur innflutningshöft eru aðallega bygð á
eigingirni hverrar þjóðar út af fyrir sig. Hver
þjóðin um sig, vill forðast sem mest hún get-
ur að kaupa vörur af hinni þjóðinni, en hún
vill þar á móti selja henni sínar vörur og eru
þjóðirnar þannig að reyna að hafa gott hver
af annari á hinna kostnað. Þessi stefna er
fegruð með ýmsu móti og almenningi er vor-
kunn þó hann glæpist á þessu um stund. Leið-
togum þjóðanna er minni vorkunn, því þeir
ættu að sjá, að af eigingirninni og ágengninni
getur lítið gott stafað. Það tr svipað með
þetta tollstríð, eins og með verkföllin, sem
einu sinni voru svo tíð og allir kannast vel við.
Þegar verkveitandi og verkþiggjandi komu
sér ekki saman, þótti svo sem sjálfsagt að
hefja verkfall, eða þá verkbann. Stóðu þessi
verkföll oft lengi, öllum hlutaðeigendum til
mikils tjóns. En þegar annarhvor hlutaðeig-
andi, eða báðir voru að þrotum-komnir, þá
var ágreiningurinn jafnaður. En það var í
raun og veru ekkert hægra, að jafna hann þá,
heldur en strax í byrjun, ef hlutaðeigendur
liefðu aðeins viljað gera það.
Nú lítur út fyrir að leiðtogar þjóðanna séu
farnir að sjá, að tollstríðið borgi sig heldur
illa. Þeir vita að þjóðunum ber nauðsyn til
að hafa viðskifti hver við aðra, og hver um
sig er farinn að sjá, að hún getur ekki sjálf
liaft allan hagnaðinn. Viðskiftin verða að
vera bygð á sameiginjegum hagsmunum. En
það er ekki aðeins að leiðtogarnir séu farnir
að sjá þetta, leiðtogar margra helstu þjóð-
anna eru líka farnir að viðurkenna það.
Það er enganveginn illa viðeigandi, að
Bandaríkin, með sinn ötula og vafalaust vitra
og góðgjarna forseta í broddi fylkingar, ríði
á vaðið að rífa niður þær hömlur, sem varnað
hafa eðlilegum viðskiftum. Því verður ekki
neitað, að Bandaríkjaþjóðin á hér stóran hlut
að máli. Hátollastefnan hefir þar lengi verið
í hávegum höfð af miklum hluta þjóðarinnar
og hún er það líklegast enn, en trúin á hana
er nú áreiðanlega eitthvað töluvert farin að
bila. Roosevelt forseti virðist innilokunar-
stefnunni fráhverfur og til þess búinn, að
skifta við aðrar þjóðir á sanngjörnum grund-
velli.
Þeir stjórnmálamenn, sem nú hafa heim-
sótt Roosevelt forseta, láta hið bezta yfir því,
sem lionum og þeim hafi farið á milli. Allir
virðast þeir mjög ánægðir yfir því, og for-
setinn sömuleiðis. Er því sanngjarnt að
vænta, að þessi samtalsfundur í Washington
hafi miklar og góðar afleiðingar. Hér hefir
að vísu fáu eða engu verið slegið föstu, en
engu að síður getur þessi Washington-fund-
ur haft afar mikla þýðingu til undirbúnings
undir hið mikla hagfræðisþing, sem hefst í
London, 12. júní í sumar, ogsem flestar þjóð-
ir munu taka þátt í. Yíst er tm það, að nú
gera menn sér miklu meiri vonir um góðan
árangnr af því þingi, heldur en menn hafa
áður gert. Mönnum er farið að skiljast, að
kreppan þrengir að öllum þjóðum, og er al-
heimsböl og þeim er farið að skiljast, að því
aðeins verði bölið bætt og meinsemdin lækn-
uð, að þjóðirnar geti orðið samtaka um það.
Hver þjóð kemst skamt út af fyrir sig.
Hvernig sem fara kann, þá er nú ástæða
til að gera sér meiri og bjartari vonir heldur
en verið hefir um langa hríð. Það er enn
þungt í lofti og það eru enn sólarlitlir dagar,
en það er skýjarof.
Nýtt háskólaráð — - Einn
Islendingur
Þess hefir verið getið hér í blaðinu, að há-
skólaráðið í Manitoba sagði af sér, eftir allar
þær miklu f járhags ófarir, sem háskólinn hef-
ir nú að undanförnu orðið fyrir, og sem öllum
er kunnugt og þarf hér ekki að ' endurtaka.
Samkvæmt háskólalögunum eiga sæti í há-
skólaráðinu fjórtán menn alls. Velur fylkis-
stjórnin níu af þeim, en félag stúdenta, sem
útskrifast hafa af háskójanum, kýs þrjá. Þar
að auki er forseti háskólans og “chancellor.”
1 vikunni, sem leið tilkynti Hon. R. A. Hoey,
mentamálaráðherra að stjórnin hefði nú val-
ið þá níu, sem henni Iber að útnefna og eru
þeir sem hér segir: Hjálmar A. Bergman,
K.C., D. C. Colman, A. K. Dysart, dómari;
Dr. E. Lehman, F. W. Nick, Paul F. Bredt,
C. A. Adamson, F. W. Crawford og Mrs. H.
M. Speechly.
Þetta er í fyrsta sinn, sem Islendingur hefir
átt sæti í háskólaráði Manitobafylkis. Það
er í sjálfu sér ánægjuefni, að Islendingur
skipar nú þá virðingarstöðu, en það er ekki
minna ánægjuefni, að það skuli vera Mr.
Bergman, sem fyrir valinu varð, því fullyrða
má að sá sé engym, sem nokkuð þekkir til
hans, sem ekki beri hið fylsta traust til hans.
Er hann fyrir allra hluta sakir ágætlega til
þess hæfur, að gegna þessari á'byrgðarmiklu
og vandasömu stöðu.
Þetta er í fyrsta sinn, sem kona á sæti í
háskólaráðinir: Mun það mælast vel fyrir, að
Mrs. Speechly hefir verið til þess valin, því
hún er ágætiskona, sem nýtur mikils álits og
trausts. Það sýnist líka sanngjarnt og fram
yfir það, að konurnar hafi einhver ráð, þegar
um mentamál fylkisins er að ræða.
Háskólaráðið á mikið verk fyrir höndum og
vandasamt. Það tekur við háskólanum í því
ástandi, sem er alt annað en álitlegt. Málefni
háskólans hafa víst aldrei verið í eins slæmu
ástandi, eins og þau eru einmitt nú. Eignum
háskólans hefir verið stolið, meir en rniljón
dollurum. Tillag það, sem liann hefir fengið
frá fylkisstjórninni, he'fir verið minkað og
minkað aftur. Fjárhagur skólans er því í
afar slæmu lagi og ekki langt frá að segja
megi, að hann sé kominn í kaldakol. Mörgum
fleiri vandamálum þarf háskólaráðið að ráða
fram úr og sum þeirra mjög erfið viðfangs.
Skal hér þó ekki frekar farið út í þá sálma
að þessu sinni.
Fylkisstjórninni í Manitoba hefir ekki
auðnast að gera svo öllum líki nú að undan-
förnu. Andstöðuflokkar hennar á þinginu
hafa að minsta kosti haft margt við gerðir
hennar að athuga. En maðhr verður þess
ekki var, ekki ennþá, að nokkur liafi tekið sig
fram um að finna að því, hvernig henni hafi
tekist að velja menn í háskólaráðið. Það verð-
ur ekki annars vart, en allir séu ánægðir með
það.
Það er virðingarstaða að
vera í háskólaráði Manitoba-
fylkis. En þeirri virðingu fylg-
ir mikill vandi og mikil ábyrgð
og mikil vinna. Það er ekki
launuð staða og þeir, sem þetta
mikla og vandasama verk
vinna, gera það endurgjalds
laust. Hver sem það gerir vel
og viturlega, verðskuldar þakk-
læti og virðingu allra fylkis-
búa. Það er svo æfinlega, en
sérstaklega nú, þegar málefni
háskólans eru í eins afar slæmu
lagi, eins og þau nú eru.
Bláa Níl
Langt inni í Abessiníu, 1755 metra
yfir sjávarflöt, er Tanavatnið. Það
er nær kringlótt og afar djúpt. Á
þrjá vegu að því liggja há fjöll, að
vestan, norðan og austan. En að
sunnan er landið lægra og þar hefir
vatnið afrensli. Þar brýst fram í
þröngum gljúfrum áin Bahr-el-
Arrak, eða Bláa Níi, eins og hún er
venjulega nefnd. Áin rennur fyrst
til suðurs, svo til suðausturs, síðan
til vesturs og norðurs og mætir
Hvítu Nil hjá Khartum. — Bláa
jNíl er mjög' vatnsmikil yfirleitt.
miklu vatnsmeiri en Hvíta Níl. —
En vatnsmagn hennar er mjög mis-
munandi eftir árstíðum. Sá er ann-
ar munur á Hvítu Níl og Bláu Níl,
að Hvita Níl er lygn og skipgeng
þúsundir kílómetra fyrir ofan
Khartum, en í Bláu Níl eru eintómir
hávaðar, strengir og fossar. Og
þess vegna tókst landfræðingum
ekki að rannsaka hana fyr en á 19.
öld. Og þá kom það í ljós, að það
er hún, sem er lifæð Egyptalands.
Það er hún, sem veldur hlaupunum
í neðri Níl, þegar hún flóir yfir
bakka sína og frjóvgar hina miklu
akra Egyptalands.
Þetta er Egvptalandsmönnum
líka fullvel ljóst. Þeir vita það, að
sú þjóð, sem hefir efri Níldalinn á
valdi sínu, hefir forlög Egyptalands
í höndum sér. Þess vegna hafa
Egyptar líka altaf kappkostað, að
vérða þar yfirráðendur. En það
hefir gengið skrykkjótt. Samgöng-
ur um eyðimörkina eða eftir straum-
harðri ánni hafa verið erfiðar og
auk þess hafa eyðimerkurræningjar
stöðugt vofað yfir öllum samgöng-
um eins og ránfugl yfir bráð. Yfir-
ráðin yfir löndunum hjá efri Níl
hafa því löngum gengið skrykkjótt,
og Egyptar hafa ekki haldið þeim
nema tíma og tima í senn. En árið
1898 unnu þeir sigur á Abdullah
Kalífa, eftirmanni Mahdians, og var
það fullnaðarsigur. En ekki voru
Egyptar einir um að vinna hann.
Yfirhershöfðinginn var enskur,
Kitchener lávarður, sem fórst á
“Hampshire” og mikill hluti hers-
ins var enskur. Sudan var því ekki
gert að egypskri nýlendu eftir sig-
urinn hjá Omdurman, heldur gert
að sameignarríki Breta og Egypta.
Á öllum |opinberum byggingum
blöktu fánar beggja þjóða, og allar
opinberar tilskipanir og reglugerðir
voru gefnar út á tveimur tungu-
málum, ensku og egypsku, í nafni
Bretakonungs og Khedivans. Land-
stjórinn í Súdan var útnefndur af
Khedivanum, en eftir “uppástungu
bresku stjórnarinnar.”
Eins og vænta mátti gat hvorug
þjóðin unað þessu fyrirkomulagi til
lengdar. Egyptum fanst þeir vera
rændir því landi, sem þeim væri
nauðsyn að eiga. En á hinn bóg-
inn vildu Bretar ekki sleppa þvi,
þar sem þeir höfðu fórnað blóði
rnargra sona sinna til þess að vinna
það.
Samkomulagið mátti þó kallast
bærilegt þangað til heimsstyrjöldin
hófst.—Yfirlýsingar Wilsons voktu
öfluga sjálfstæðishreyfingu í
Egyptalandi, og tók þá mjög að
skerast í odda milli Breta og Egypta.
Sáu Bretar það, að valdi þeirra þar
í landi var hætta búin, og afréðu því
að nota fyrsta tækifæri, sem gæfist,
til þess að slíta sameignarfélaginu
um Súdan og leggja það land undir
sig. Tækifærið barst þeim upp í
hendurnar i nóvember 1924. Þá var
yfirhershöfðingi þeirra i Egypta-
landi, Sir Lee Stack, skotinn til
bana á götu í Kairo af egypskum
sjálfstæðismanni. Þegar sama dag-
inn kröfðust Bretar þess, að allar
egypskar hersveitir yrði að verða á
brott úr Súdan innan sólarhrings,
og höfðu það fram. Jafnframt sögðu
þeir upp áveitusamningi, sem Egypt-
ar höfðu nýlega fengið þá til að
gera viðvíkjandi Súdan.
Síðan hefir Súdan verið stjórnað
sem enskri nýlendu. Hin mikla flóð-
stifla, sem gerð var í Bláu Níl 1924
hjá Makwar (skamt fyrir ofan
Khartum) hefir verið hækkuð síð-
an og flæðilandið aukið að sama
skapi. Og það virðist svo sem Eng-
lendingar hafi af ásettu ráði sett
hömlur við samgöngum milli Súdan
og Egyptalands. Hér um bil öll
utanríkisverslun Súdans fer yfir
hafnarborgirnar Port Súdan og
Suakin hjá Rauðahafi. Og Egypt-
ar eru nú f jær því en nokkuru sinni
áður að hafa yfirráð á efri hluta
Nílar. Hefir þetta sem vænta má
vakið bæði sorg og gremju þar í
landi. Og sérstaklega gremst Egypt-
um það, að Bretar eru stöðugt að
stækka bómullarakra sína á E1
Gezira, tungunni milli Bláu og
Hvítu Nílar. Þurfa þeir til þess svo
mikið áveituvatn, að Egyptar þykj-
ast ekki fá nóg, og auk þess keppir
bómullin frá Súdan við egypsku
liómullina á heimsmarkaðinum.
Þetta hefir leitt til þess, að nú alveg
nýlega hafa Egyptar reynt að launa
Bretum lambið gráa. Stjórnin í
Egyptalandi er að gera samninga við
Abessiníu um að mega gera gríðar-
mikla stiflu í Bláu Níl þar sem hún
rennur úr Tana-vatni. Og verkið
hefir egypska stjórnin falið ame-
rísku félagi, “The White Engineer-
ing Corporation of New York.”
Stjórnin lítur svo a, að Ameriku-
menn sé svo sterkir á svellinu, að
þeir þurfi ekki að hliðra neitt til
fyrir Bretum, og á hinn bóginn muni
þeir aldrei verða hættulegir sjálf-
stæði Egyptalands.
Það er ekki ljóst hvert gagn á-
veitan í Egyptalandi getur haft af
þessari stíflu uppi hjá Tana-vatni,
því að vatnið verður fyrst að fara
fram hjá stíflunni hjá Makwar og
þar geta Bretar stöðvað það, ef
þeim þykir það nauðsynlegt. En að
þetta sé gott pólitískt bragð, getur
varla verið. Egyptar geta ekki haft
neinn stuðning af Abessiníumönn-
um, þótt þeir gerði bandalag við þá,
því að Abessinía er enn í dag hálf-
gert villimannaland, og keisarinn þar
á i sífeldum erjum við hina ýmsu
höfðingja landsins.
—Lesb.
Hatur og öfund
Eftir Guðmund Finnbogason.
Hatur og öfund eru svo sterk öfl
i lífi margra manna og þjóða, að
það ætti að vera ómaksins vert að
gera sér ljóst af hvaða rótum þau
renna, hvernig þau starfa og hvaða
afleiðingar þau geta haft. Eg skal
fyrst víkja að hatrinu.
Frummerkingin i orðinu að hatá
er að ofsækja, skaða, eyðileggja.
Hún sýnir, að hverju hatrið stefnir,
aðalhneigð þess hugarþels, sem vér
köllum hatur. Fyrra Jóhannesar-
bréfið segir: “Hver sem hatar bróð-
ur sinn, er manndrápari” (3, 15).
Og Shakespeare lætur Shylock
segja: “Hates any man the thing he
would not kill?” (Hatar nokkur
maður það, sem hann mundi ekki
vilja drepa?). Hvorttveggja vottar,
að hatrið stefnir að eyðileggingu
þess, sem hatað er. í því á hatrið
sammerkt sumum tegundum reið-
innar. En reiðin er sú geðshræring,
sem bardagahvötinni fylgir. Bar-
dagahvötin er ein af eðlishvötum
manna og dýra. Hún vaknar, þegar
aðrar eðlishvatir mæta einhverri
hindrun eða mótspyrnu, og beinist
að því að ryðja hindruninni úr vegi.
Hatur er þó ekki sama sem reiði.
Reiðin er geðshræring, sem kemur
og fer. Hún getur funað upp hvað
eftir annað, en hún er skammvinn.
Og maður getur reiðst öðrum, jafn-
vel bezta vini sínum, án þess að hata
hann. Hatrið er langvint ástand.
Það er hugarþel eða hugð. En hugð
köllum vér hneigð eða kerfi af
hneigðum til sérstakra geðshræringa
í sambandi við tiltekinn hlut, mann
eða málefni. Sá, sem hatar annan,
I meir en þriISjung aldar hafa Godd’e
Kidney Pills verið viBurkendar rétta
meBaliS við bakverk, gigt, þvagteppu
og mörgum fleiri sjúkdómum. Fást hjá
öllum lyfsölum, fyrir 50c askjan, eOa
sex öskjur fyrir $2.50, eða beint frá The
Dodd’s Medicine Co., Ltd., Toronto, ef
borgun fylgir.
finnur löngum reiðina blossa upp í
huga sér, er hann hugsar um hann.
Þessi hneigð til reiði er þvi þáttur í
hatri hans, “og enginn hatar svo
annan, að hann hafi honum ekki
fyrst orðið reiður,” segir meistari
Jón. En þar er meira. Menn hata
ekki, þann, sem þeir hafa engan ótta
af og þykjast hafa í fullu tré við.
Annar aðalþáttur hatursins er því
hneigð til ótta. Þessar tvær hvatir
geta verið missterkar i hatrinu, eft-
ir atvikum. Aðalhvöt óttans er
flóttahvötin, en aðalhvöt reiðinnar er
bardagahvötin. Þær eru hvor ann-
ari andstæðar. Þess vegna er hatrið
svo óþægilega nagandi hugarástand
sem það er.
Þar sem hatrið stefnir að eyði-
leggingu þess sem hatað er, fylgja
því ýmsar geðshræringar, eftir því
hvernig horfurnar eru hverja stund-
ina til að ná þessu markmiði. Sá,
sem hatar annan, gleðst þegar hon-
um gengur illa, þjáist, missir fé,
völd eða álit, en hryggist þegar
honum gengur vel, finnur óbeit eða
reiði í návist hans, reiðist þeim, sefn
hjálpa honum, kvíðir því, sem getur
orðið honum til gagns eða gleði o.
s. frv.
Spinoza segir: “Odium munquam
potest esse bonum“: Hatur getur
alclrei verið gott. Markmið þess er
að gera öðrum ilt. Og það er kvöl
fyrir sjálfan hatandann. Það kveikir
hatur hjá þeim, sem fyrir því verða,
ef þeir á annað borð eru ekki því
göfugri menn, og gerir þá þar með
vansæla. Það útilokar alla samúð
og samvinnu þeirra, sem hatast. Vér
eigum annað fornt orð yfir að hata.
Það er að fíá, s. s. f já. Fíándi, f já-
andi, fjandi varð nafn á djöflinum.
Það sýnir að menn skyldu, að hatrið
er djöfullegt hugarþel.
Lítum svo á öfundina. Að öfunda
er eiginlega að afunna, þ. e. að unna
einhverjum ekki einhvers. Sama
kemur fram i danska orðin at rnis-
unde—misunna. Allir vita, að öf-
undin er ónotalegt hugarástand. Það
kemur fram i orðinu öfundsjúkur,
er gefur í skyn, að öfundin sé sjúk-
legt ástand. f þessu er bending um,
að andstæðar hvatir berjist um völd-
in í öfundinni, líkl og í hatrinu. Til
þess að finna, hverjar þessar hvatir
eru, er bezt að athuga, hverjir eru
sérstaklega öfundsjúkir. Bacon seg-
ir meðal annars, að vanskapaðir
menn og geldingar, og kynhlending-
ar og gamlir menn séu hneigðir til
öfundar. Þeim er það sameiginlegt
að þeir hafa galla, sem þeir geta
ekki losnað við og eru sífelt mintir
á af samanburði við aðra. Meðvit-
und um þessa galla eða vöntun særir
metnað þeirra og vekur þar með
magnlausa reiði eða gremju, en þessi
gremja snýst gegn þeim, sem hafa
það, sem hina vantar, og verða þann-
ig til að særa metnað þeirra—auð-
mýkja þá.
En menn öfunda ekki aðra ein-
ungis af persónulegum yfirburðum
þeirra. Öfundsjúkur maður getur
öfundað aðra af hverju því, sem
þeir hafa fram yfir hann, ef hann
kysi að eiga það sjálfur og á ekki
víst að geta veitt sér það. Öfundin
beinist auðvitað oftast að keppinaut-
um, sem veitir betur. Þar sem hún
sprettur af samanliurði, þá eru til-
efni hennar óþrjótandi. Jafnskjótt
*og öfundsjúkur maður hefir jafnast
við keppinaut sinn í einu, rekur
hann sig á, að annar er hinum
fremri, og þá vaknar öfundin á ný.
Og þó að slíkum manni tækist að
verða fremstur i einni grein, þá eru
óteljandi hlutir, sem hann er öðrum
síðri í, og því nóg öfundarefni. Þeir
sem af hégómagirnd vilja skara