Lögberg - 27.07.1933, Blaðsíða 6

Bls fí
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 27. JÚLÍ, 1933
POLLYANNA ÞROSKAST
Eftir ELEANOR E. PORTER
—>— -----------—
“Auðvitað gerði hann það. Hann lagðist
í bólið fyrir mánuði og hefir ekki staðið upp
síðan. Hann er veikur og hann langar til
að sjá þig. Viltu koma?”
“Voikur! Það var slæmt,” sagði Polly-
anria. “Eg kem náttúrlega. Eg skal strax
sækja hattinn minn og yfirhöfnina. ”
Mary var nú dálítið á öðru máli. “Held-
urðu að Mrs. Carew mundi láta þig fara út
með ókunnugum dreng eins og þessum'?”
“Hann er ekki ókunnugúr,” sagði Polly-
anna. “Eg er búin að þekkja hann lengi og
eg má til að fara.”
“Hvað er eiginlega hér um að vera?”
spurði Mrs. Carew, sem kom að í þessu.
“Hver er þessi drengur, Pollyanna, og
hvað er hann að gera hér?”
“Þér lofið mér að fara, Mrs. Carew. Viljið
þér ekki gera það ? ’ ’
“Fara hvert?”
“ Að finna bróður minn,” sagði drengurinn
og reyndi nú að vera eins kurteis eins og
hann gat. Hann getur ekki gengið og hann
lét mig aldrei í friði fyr en eg lofaði honum
að sækja Pollyanna. Hann er altaf að hugsa
um hana.”
“Má eg fara?” spurði Pollyanna ofboð
blíðlega.
Mrs. Carew hristi höfuðið.
“Að þú farir með þessum dreng? Auðvit-
að ekki, Pollyanna; mig furðar að þér skuli
geta dottið annað eins og þetta í hug. ”
“En eg vil að þér komið líka,” sagði Polly-
anna.
“Eg?. Hvaða dæmalaus vitleysa er þetta
íbarn. Þetta tekur engu tal. Þú getur gefið
drengnum dálítið af peningum, ef þú vilt.”
“Þakka yður fyrir,” var drengurinn fljót-
ur að segja. “Efg kom ekki til að biðja um
peninga. Eg kom til að sækja Pollyanna.”
“Já, og eg skal segja yður, Mrs. Carew,
að þetta er Jerry Murphy, drengurinn sem
fann mig þegar eg viltist, og fylgdi mér
heim,” sagði Pollyanna. “Viljið þér ekki
lofa mér að fara?”
“Það tekur ekki nokkru tali,” sagði Mrs.
Carew.
“En hann segir að hinn drengurinn sé veik-
ur og hann langi til að sjá mig. ’ ’
“Eg get ekki að því gert.”
“Eg þekki drenginn vel, Mrs. Carew. Það
er alveg satt. Hann les bækur, allra skemti-
legustu bækur, þar sem sagt er frá mörgum
hetjum og hreystiverkum þeirra og hann
gefur fuglunum og íkornunum og hann gefur
þeim nöfn. En hann getur ekki gengið og
hann hefir oft svo sem ekkert að borða og
hann hefir lengi verið að leika gleðileikinn
minn, þó hann hafi ekki sjálfur vitað af því.
Og hann leikur hann miklu betur en eg get
gert. Eg hefi verið að leita áð honum um
allan garðinn nú í marga daga og hvergi get-
að fundið hann. Eg segi vður alveg satt,
Mrs. Carew, að eg má alveg til með að fara
og finna drenginn. Eg má ekki tapa af hon-
um aftur. ”
‘ ‘ Þetta er hrein og bein vitleysa, og ekkert
annað,” sagði Mrs. Carew. “E(g átti ekki
von á því, að þú mundir biðja svona freklega
um það, sem þú veist að eg vil ekki leyfa þér.
Eg get ekki látið þig fara með þessum dreng.
Segðu ekki orð um það frekar. ”
Pollyanna visi ekki rétt í bráðina hvað hún
ætti nú til bragðs að taka. En hún var ekki
mjög lengi að ráða það við sig. Hún leit ör-
ugglega á Mrs. Carew og sagði:
“Eg verð þá að segja yður alt, sem eg veit
um þetta. Eg ætlaði ekki að gera það fyr en
eg væri alveg viss um það. Eg vildi að þér sæ-
uð hann fyrst. En nú verð eg að segja yður
alt. Eg má ekki tapa af honum aftur. Eg
held, Mrs. Carew, að hann sé Jamie.”
“Jamie! Ekki Jamie minn!” sagði Mrs.
Carew og fölnaði í andliti.
“ Jú, einmitt hann.”
“Það getur ekki verið!”
“Kannske ekki, en hann heitir Jamie og
hann veit ekki hvað hann heitir meira. Fað-
ir hans dó þegar hann var sex ára og hann
man ekkert eftir móður sinni. Hann heldur
að hann sé svo sem tólf ára. Þetta fólk tók
hann þegar faðir hans dó og faðir hans var
eitthvað undarlegur, og sagði fólkinu ekki
hvað hann liéti. ”
“Við skulum strax fara,” sagði Mrs.
Carew. “Mary, segðu Perkins að koma með
bílinn eins fljótt eins og hann getur. Náðu
hattinum þínum og yfirhöfninni, Pollyanna.
Viltu gera svovel að bíða ofurlítið, drengur,
við komum rétt að segja strax með þér. ”
Svo flýtti hún sér upp á loft.
Drengurinn stóð kyr í forstofunni og þótti
nú víst hafa vel skipast. Hann var eitthvað
að tala um það við sjálfan sig, hvað “Sir
James” mundi segja, þegar þau kæmu öll í
bíl.
X. KAPITULI.
Bíllinn fór af stað og inni í blínum sátu
þær Mrs. Carew og Pollyanna, en Jerry sat
hjá ökumanninum sem virtist vera heldur ó-
ónægður með þetta ferðalag, en Jerry fann
auðsjáanlega til þess að nú riði töluvert á
sér, því liann var leiðsögumaðurinn, og sá
eini, sem vissi hvert halda skyldi. Þegar bíll-
inn var kominn þangað sem ætlað var, stökk
Jerry niður úr sætinu og opnaði bílhurðina
fyrir Mrs. Carew og Pollyanna. Hann reyndi
að haga sér í öllu eins og hann hafði svo oft
séð bílstjóra gera.
Pollyanna flýtti sér út úr bílnum, sem mest
hún mátti, því áhuginn var mikill. En það
fór hrollur um Mrs. Carew þegar hún kom út
úr bílnum bg sá alla þessa fátækt og allan
þennali sóðaskap, sem þarna blasti við aug-
um hennar.
Jerry lét til sín taka og ruddi krökkunum
úr vegi og jafnvel fullorðnu fólki líka, sem
þarna var, svo hann sjálfur, Mrs. Carew og
PoÍlyanna gætu komist áfram og inn í bygg-
inguna.
“Munið þið það bæði, að hvorugt ykkar mó
segja orð í þá átt, að það geti verið að hér
sé drengurinn, sem eg er að leita að. Eg verð
fyrst að sjá liann og tala við hann. ”
“Auðvitað ekki,” sagði Poliyanna.
“Lyftivélin hjá okkur er ekki í lagi í dag,”
sagði Jerry og var að reyna að vera fyndinn.
“Þið verðið því að reyna að ganga upp stig-
ann, en það eru göt á sumum tröppunum,
sem maður verður að vara sig á og svo er oft-
ast eitthvað af börnum í stiganum, stundum
sofandi. En við verðum að komast upp á
efsta loft.”
Mrs. Carew varð \>ör við götin á tröppun-
um, sem Jerry liafði verið að vara hana við,
og þar var líka eitt barn að minsta kosti, og
var það að leika sér að pjáturkönnu. A hverju
gólfi voru opnar dyr á íbúðarherbergjunum
og hún sá þar ógreiddar og illa klæddar kon-
ur og óhrein börn. Sumsstaðar voru börn að
gráta og sumstsaðar karlmenn blótandi og
ragnandi. Alstaðar var brennivínslykt og
lykt af matarúrgangi og fólki, sem ekki hafði
baðað sig.
A þriðja gólfi stansaði drengurinn loksins
framan við hurð, sem var aftur.
“Eg er rétt að hugsa um hvað Sir James
muni segja, þegar eg kem með vkkur inn til
hans,” sagði Jerry. “Eg veit hvað Mumsey
g-erir, hún fer bara að gráta.” Svo opnaði
hann hurðina npp á gátt. “Hér erum við
nú,” sagði hann, “og við komum í stórum og
fallegum bíl. Hvernig lýst þér á það, Sir
James?”
Herbergið var lítið og kalt og fátæklegt, en
hreinlegt og vel um gengið. Hér voru engin
ógpeidd og úfin kvenhöfuð og engin óhrein
Ibarnaandlit, og engin brennivínslykt eða
svitalykt. Þarna voru tvö rúm, þrír hálf-
brotnir stálar, kassi, sem notaður var fyrir
!)orð og svolítil eldavél, en ekki svo mikill
eldur í henni, að hún hitaði þetta litla her-
bergi. 1 öðru rúminu var drengur, sem sjá-
anlega var eitthvað veikur. Þarna sat líka
kvenmaður, megruleg og föl í andliti, og öll
hálfskökk af gigt.
Mrs. Carew gekk inn í herbergið en stans-
aði þegar hún kom inn úr dyrunum og stóð
upp við vegginn, og það var eins og hún
þyrfti þess með að styðja sig við eitthvað.
Pollyanna flýtti sér til drengsins í rúminu.
“Nú verð eg að fara,” sagði Jerry, 0g fór
sína leið. Jamie brosti ósköp sakleysisloga
og rétti út sína litlu og mögru bendi.
Eg er ekki óánægður, eg er ánægður, vegna
þess að þetta varð til þess að þú komst til
mín. Svo líður mér nú líka betur núna.
Mumsey, þetta er litla stúlkan, sem eg liefir
sagt þér frá, sú, sem leikur gleðileikinn.
Mumsey er faíin að leika hann líka. Fyrst
grét hún vegna þess að henni var svö ilt í
bakinu að hún gat ekki unnið. En þegar mér
versnaði, þá þótti henni vænt um, því þá gat
hún verið heima hjá mér. ”
Mrs. Carew kom nú að rúminu til drengs-
ins og það var eins og hún væri eitthvað milli
vonar og ótta.
“Þessi kona er Mrs. Carew. Hún kom
hingað til að sjá þig, Jamie,” sagði Polly-
anna.
Þessi litla og veikburða kona, sem þarna
var inni, hafði nú staðið á fætur, þó hún ætti
bágt með það, og bauð Mrs. Carew feimnis-
lega stól til að sitja á, og þáði hún sætið án
þess einu sinni að líta á þessa veikburða konu.
Hún horfði stöðugt á drenginn í rúminu.
“Þú heitir Jamie?” spurði hún í heldur
veikum róm.
“Já, frú,” svaraði drengurinn og horfði
beint á hana.
“Og hvað heitir þú meira?”
“Eg veit það ekki. ”
“Hann er ekki sonur yðar?” spurði Mrs.
Carew og leit nú í fyrsta sinn á konuna, sem
þarna var.
*“Nei, hann er ekki minn sonur.”
‘ ‘ Og þér vitið ekki hvað hann heitir ? ’ ’
“Nei, eg hefi aldrei vitað það. ”
Mrs. Carew snéri sér aftur að drengnum.
“Rejmdu að hugsa um þetta. Geturðu
ekkert munað um það livað þú lieitir, annað
en Jamie?”
Drengurinn hristi höfuðið. Það var auð-
séð að honum var farið að þykja þetta eitt-
hvað skrítið.
“Hefir þú ekki neitt sem faðir þinn ótti,
þar sem kannske væri liægt að finna nafn
lians.
“Hann átti ekkert, sem var þess virði að
liirða það, nema þessar bækur,” sagði Mrs.
Murphy. Þær eru héma. Kannske þér vilj-
ið líta á þær,” sagði hún og benti á nokkrar
bækur á hillu hinum megin í herberginu.
“Haldið þér að þér þekkið liann?”
“Eg veit ekki,” sagði Mrs. Carew og stóð
upp og fór að athuga bækurnar."
Þær voru ekki marga, kannske svo sem tíu
eða tólf. Þessar bækur voru sín úr hverri
áttinni og fáar merkilegar, en þó sumar. Hún
skoðaði þær vandlega í þeirri von að hún
kynni að finna eitthvert mannsnafn skrifað
ó þær, en svo var ekki. Þegar hún var búin
að þessu kom hún aftur til konunnar og
drengsins, sem veittu henni nána eftirtekt
og þótti vafalaust eitthvað skrítið við komu
hennar.
“Eg vildi að þið bæði vilduð segja mér alt,
sem þið vitið um ykkur sjálf,” sagði Mrs.
Carew og settist aftur á stólinn.
Þau gerðu það og það var hér um bil sama
sagan eins og Jamie hafði áður sagt Polly-
anna. Þar var mjög lítið nýtt, og ekkert sem
leysti úr því leyndarmúli, sem Mrs. ‘ Carew
var að reyna að komast að. Eftir nokkra
stund spurði Jamie hana blátt áfram:
“Haldið þér að þér þekkið föður.minn?”
“Eg veit ekki,” svaraði hún. “En eg held
ekki. ”
Það var auðfundið að Pollyanna varð fyrir
f jarskalega miklum vonbrigðum, en um leið
og hún leit á Mrs. Carew mundi hún eftir því,
að liún mátti ekkert segja um þetta.
Jamie mundi nú eftir því, að liann mátti
ekki gleyma að sýna gestunum tilhlýðilega
kurteisi.
“Það var ósköp fallegþ af ykkur að koma,”
sagði hann við Pollyanna. “Hvernig líður
fuglunum og íkornunum? Gefur þú þeim
nokkurntíma núna?” Hún svaraði þessu
engu, því hún var um alt annað að hugsa, og
fór að tala um alt annað.
“Eg skil ekki hvernig þú getur leikið gleði-
jeikinn hér Jamie,” sagði hún. “Eg hélt að
engin manneskja ætti heima í svona plássi.”
“Það er ekki svo slæmt,” svaraði Jamie.
“Þú ættir að sjá hvernig það er hjá sumu
fólkinu hérna niðri. Það er miklu verra en
l>etta. Það er ýmislegt fallegt og skemtilegt
í þessu herbergi. Við höfum sólskin hér í
nærri tvo klukkutíma á dag, þegar sólskin er
og ef þú ferð út að glugganum, þá getur þú
séð dálítinn part af himninum, og það er svo
gaman að veita skýjunum eftirtekt. Ef við
bara gætum verið hér kyr, þá væri nú alt gott,
en við verðum líklegast a-ð fara héðan og það
þvkir okkur slæmt.”
“Farar? Hversvegna?”
“Við erum orðin á eftir að borga húsaleig-
una. Mumsey hefir verið veik og því ekki
getað unnið sér neitt inn. ” Það mátti heyra
gráthljóð í röddinni og reyndi hann þó að
verjast því alt sem hann gat. Mrs. Dolan
hérna niðri, sem geymir fyrir mig stólinn
minn, hjálpar okkur þessa vikuna. En hún
getur auðvitað ekki gert það lengi 0g þá verð-
um við að fara, nema Jerry verði eitthvað
sérstaklega heppinn. ”
“En getum við ekki—” byrjaði Pollyanna
að segja, en hún komst ekki lengra. Mrs.
Carew stóð upp og sýndist vera að flýta sér.
“Komdu Pollyanna,” sagði hún, “við
verðum að fara, ’ ’ svo vék hún sér að konunni:
“Þið þurfið ekki að fara héðan. Eg skal
strax senda ykkur peninga og mat og skal
láta góðgerðafélag, sem eg tilheyri vita um
hvernig ástatt er hjá ykkur.”
Þessi litla og veikburða kona stóð nú næst-
um því upprétt 0g hún sýndist nú stærri en
áður. Það kom roði fram í kinnarnar á henni
og það leyndi sér ekki að henni liefði runnið í
skap.
‘ ‘ Þakka yður fyrir, Mrs. Carew, en eg verð
að af þakka þetta,” sagði hún með nokkurri
þykkju. “Það veit hamingjan að við erum
fátæk, en við erum ekki þurfafólk.”
“Hvaða vitleysa er þetta,” sagði Mrs.
Carew með töluverðri áherzlu. “Þið þiggið
hjálp frá þessari konu þarna niðri, drengur-
inn sagði það.”
“Bg veit það, en það eru ekki gustukagjaf-
ir, Mrs. Dolan er vinkona mín. Eg mundi
liafa gert það sama fyrir hana, og eg hefi
stundum gert það. Það eru ekki gustukagjaf-
ir, þó vinir hjálpi hvor öðrum eitthvað við og
við. Þar er mikill munur á. Við höfum ekki
alt af verið eins fátæk eins og við erum núna
og við höfum aldrei verið upp á aðra komin,
og aldrei látið okkur detta í hug að þiggja
hjálp frá öðrum. Eg þakka yður fyrir, en eg
get ekki þegið hjálp yðar.”
Mrs. Carew sýndi nokkurn þykkjusvip.
Þessi stund, sem hún hafði verið þarna hafði
orðið henni til erfiðleika og óánægju og von-
brigða. Þar að auki var hún úrvinda af
þreytu.
“Það er þá ekki meira um það, ef þér vilj-
ið ekki þiggja hjálp,” sagði Mrs. Carew
kuldalega. “En því farið þér ekki til þess,
sem á þessa byggingu, eða sér um hana, og
heimtið að herbergið sé gert viðunanlegt
meðan þér eruð hér? Þér getið að minsta
kosti lieimtað að settar séu rúður í gluggana.
Rúðurnar eru brotnar og tuskum og bréfum
troðið í götin. Þar að auki er stiginn hing-
að upp lirein og beint hættulegur. ”
“Við höfum reynt að fá gert við ýmislegt,”
sagði Mrs. Murphy, en það liefir aldrei orðið
svo sem neitt af því að nokkuð hafi verið gert.
Við sjáum náttúrlega aldrei nema umboðs-
mann eigandans og hann segir að leigan sé
svo lítil að eigandinn hafi enga peninga til að
láta gera við nokkurn hlut.”
“Þetta er bara vitleysa. Það er skammar-
legt að láta þetta vera svona. Eg held það sé
meira að segja hreint og beint lagabrot að
láta stigana vera í því ólagi sem þeir eru. Eg
skal sjá um að þetta verði ekki látið ganga
svona lengur. Hver á þessa byggingu og hver
er sá sem liefir umsjón með henni?”
“Eg veit ekki hver ó hana, en umboðsmað-
urinn heitir Mr. Dodge.”
‘ ‘ Dodge! Þér eigið ekki við Henry
Dodge?” sagði Mrs. Carew og brá sjáanlega
við.
“Jú, hann heitir Henry Dodge.”
i Roði stökk fram í kinnarnar á Mrs. Carew,
en sem hvarf fljótlega aftur og hún varð enn
fölari en áður.
“Jæja, hver sem hann er þá skal eg líta
eftir þepsu,” sagði Mrs. Carew og bjóst til
að fara. “Komdu, Pollyanna, nú verðum við
að fara.”
Með tárin í augunum varð Pollyanna að
kveðja Jerry.
“Eg kem aftur,” sagði hún. “Eg kem á-
reiðanlega bráðum aftur,V og svo flýtti liún
sér út úr herberginu ó eftir Mrs. Carew.
Pollyanna sagði ekki orð þangað til þær
voru komnar niður alla þessa stiga og inn í
bílinn, en þá gat hún ekki þagað lengur.
“Góða Mrs. Carew, segið þér nú að hann sé
Jamie. Það væri svo fjarskalega gott fyrir
liann að vera Jamie.”
“EJn liann er ekki Jamie!”
“Hamingjan góða! Eruð þér vissar um
það?”
“Nei, eg er ekki alveg viss, það er nú verst
af því öllu. Eg held ekki að það sé hann. Eg
er næstum því viss u mað það er ekki. En
það er kannske mögulegt og það er einmitt
það, sem er að gera alveg út Af við mig.”
‘ ‘ Getið þér ekki bara ímyndað yður að hann
sé Jamie? Bara slegið því föstu og þá getið
þér tekið hann heim til ýðar.”
“Tekið drenginn heim til mín, þó hann sé
ekki Jamie minn? Það tekur engu tali Polly-
anna. Það gæti eg ekki.”
“Eri ef þér getið ekki hjálpað lionum, þá
hefði eg hugsað að yður þætti vænt um að
finna einhvern annan líkan honum, sem þér
g’etið hjálpað. E(f yðar Jamie væri nú kann-
ske eins og þessi, veikur og fátækur, þætti
yður þá ekki vænt um, ef einhver væri góður
við hann og tæki hann að sér?”
“Ekki þetta, Pollyanna, það gerir mig
veika að hugsa um þetta.”
“Ef þessi drengur er yðar Jamie, þá viljið
þér náttúrlega fá liann. En þó hann sé það
ekki þá gerðuð þér yðar dreng ekkert ilt með
því að taka þennan og þá liði lionum svo
miklu betur. Og þó þér finnið rétta dreng-
inn einhverntíma, þá er engu tapað, þér haf-
ið bara hjálpað tveimur drengam í stað eins.”
“Ekki þetta, Pollyanna, ekki þetta. Eg
þarf að hugsa mig um. ”