Lögberg - 11.01.1934, Page 4

4
LÖGBERG, FIMTUDAGINN u. JANÚAR, 1934
Hogberg
OefiB út hvern fimtudag af
T B E C O L U M B I A P R E 8 8 L I M 1 T E D
695 Sargent Avenue
Winnipeg, Manitoba.
Utanáakrift ritatjórans.
EDITOR LÖGBERG, 695 SARGENT AVE.
WINNIPEG. MAN.
VerO $8.00 um drið—Borgist fvrirfrnm
The “USgberg" is printed and published b> The Columbía
Preas, Limited, 695 Sargent Ave.. Winnipeg. Manitoba.
PHONE8 S6 327—86 328
Vaxtakjör
Með því að renna augunum, þó ekki
nema endrum og eins, yfir fjárhagsskýrslur
canadisku þjóðarinnar, og þá ekki hvað sízt
þær, er að hinni efnalegu afkomu Vesturfylkj-
anna lúta, verður það ljóst, hve alvarlegur
þrándur í götu hin háu vaxtakjör eru fyrir
fjárhagslegri viðreisn almennings. Nokkur
vafi getur leikið á því, hvort skuldir þess op-
inbera verði nokkurntíma greiddar að fullu;
um það verður þó ekki vilst, að hinir háu vext-
ir gera afborganir höfuðstóls margfalt erfið-
ari en ella myndi verið hafa. Velferð þjóð-
arinnar í heild, krefst þess, að mál þetta verði
tafarlaust, tekið til alvarlegrar yfirvegunar,
af hálfu þeirra, er með völdin fara.
í hvert sinn og mál þetta er nefnt á nafn,
berst almenningi til eyrna hátíðleg aðvörun
gagnvart samningsrofi frá bankastjórnum,
hinum og þessum embættismönnum hins opin-
beía, og ekki hvað sízt frá forsætisráðgjaf-
anum, Mr. Bennett sjálfum. Vitaskuld er það
rof á samningi að lækka vexti. Mr. Bennett
er hvltur í hvert sinh og hann með sigurbrosi
lýsir yfir því, að canadiska þjóðin hafi aldrei
brugðist neinum af sínum f járhagslegu skyld-
um. Hefði Mr. Bennett komist ofurlítið öðru-
vísi að orði, og það gat hann auðvehllega gert,
án þess að halla á nokkurn minsta hátt máli,
• og sagt eitthvað á þessa leið: “Við knýjum
heldur síðasta skildinginn út úr fátækasta
gjaldandanum en að veðbréfaeigendur (flest-
ir auðugir einstaklingar, eða voldug félög),
missi nokkurs í af vöxtum sínum,” er engan
veginn óliugsanlegt að hyllingarhótin hefði
orðið nokkuð á annan veg.
Eins og nú hagar til með þjóðinni, við
alla þá margvíslegu örðugleika, sem hún á ,
afli að etja, virðist ekki ósanngjarnt, að eig- |
endur veðbréfa, leggi að minsta kosti sinn
skerf til þeirrar mikiu fórnar, er þjóðinni hef-
ir verið falið að inna af hendi.
Ekki verður um það deilt, að löggjafar-
stofnanir vorar hafi til þess fult vald, að
lækka peningavöxtu, ef svo býður við að
horfa; þær geta auðveldlega lækkað þá niður
í 4 af hundraði, og hærri vextir ætti heldur
ekki undir nokrkum kringumstæðum að vera
greiddir af innanlands veðbréfum; spari-
sjóðsvexti mætti og lækka úr 2lA niður í 2
af hundraði. Lækkaðir vextir af húsalánum
og búgarða, þola heldur ekki lengur bið.
Ekki skal því bót mælt að gengið sé á
gerða samninga þjóða á milli, þó í því
tilliti tíðkist nú hin breiðu spjótin í seinni
tíð. Bandaþjóðirnar rufu hátíðlegan afvopn-
unarsamning við Þýzkaland; meginþorri
Norðurálfuþjóðanna rauf samninga sína um
greiðslu á stríðsskuldunum við Bretland og
er hið sama að segja um afstöðu flestra
þeirra gagnvart greiðslu skulda sinna við
Bandaríkin. Svo að segja hvert einasta ríki
í Suður-Ameríku hefir þverneitað að greiða
skuldir sínar við önnur lönd, og nákvæmlega
það sama gildir um Rússland. Canada og
Bandaríkin liafa, ásamt flestum öðrum þjóð-
um, lækkað laun 'embættismanna !sinna og
stjórnþjóna og gengið með því á gerða samn-
inga. Báðar hafa þjóðir þessar horfið frá
gulltryggingu, og með því rofið samninga um
að veltufé skyldi trygt með gulli. Þetta, sem
nú hefir sagt verið, bendir til þess, að þegar
um almenna kreppu er að ræða, þá beri að
skoða þjóðasamninga í því ljósi, er bezt
tryggir hag fjöldans. Þingið í Ástralíu af-
greiddi nýverið lög, er ákváðu lækkun vaxta á
innanlands veðbréfum. Þýzkaland gerði hið
sama með forsetaúrskurði.
Það er síður en svo að canadisku þjóðinni
sé það hugleikið, að vanrækja greiðslu skulda
sinna. Og til þess að fyrirbyggja að til slíks
komi, skilst henni að lækka beri vexti á skuld-
um þjóðarbúsins, og jafna útgjaldabyrðinni
eftir gjaldþoli, sem allra nákvæmast niður. —
Inntak þessarar ritgerðar er úr tímarit-
inu Country Guide.
Eldsvoði og drenglund
Á síðastliðinn gamlársdag, vildi það ó-
happ til í þorpinu Árborg, að íbúðarhús
þeirra Mr. og Mrs. I. C. Eiríksson brann til
kaldra kola; hjónin, og fjögur kornung börn
þeirra, björguðust af, en af innanstokksmun-
unum varð engu bjargað. Góðhjartaðir ná-
grannar skutu þegar skjólshúsi yfir þessa
fátæku fjölskyldu, er nú stóð öldungis uppi á
hjarni. Vér spurðum oss fyrir um atburð
þenna hjá hr. Gísla Sigmundssyni kaupmanni
á Hnausum, sem jafnframt á sæti í sveitar-
ráði Bifrastar. Skýrði hann oss frá því, að
svo skjótt og drengilega hefðu bygðar-
búar komið til liðs við Eiríkssons-fjölskyld-
una, að fá dæmi myndu til annars eins. —
Gamlársdaginn bar upp á sunnudag. Tveim
dögum síðar voru nágrannar og vinir þeirra
Eiríkssons-hjóna búnir að kaupa handa þeim
gott íbúðarhús, ásamt þægilegum innanstokks-
munum, og koma öllu fyrir þar sem hið eldra
hús hafði staðið. Dáði Gísli það mjög, hve
j samtaka fólk hefði verið, án tillits til þjóð-
I ernis, um að hlaupa undir bagga með þeirri
fjölskyldu, er hér um ræðir. Einkum og sér
í lagi fanst honum mikið til um árvekni og
ósérplægni hr. Elíasar Elíassonar í Árborg, í
sambandi við þetta mál, í f jársöfnun og öðru.
Síðastliðinn þriðjudag hittum vér allra
snöggvast að máli oddvita Bifrastar, B. J.
Lifman, er þá var staddur hér í borginni.
Tjáði hann ogs að þess myndi hann langminn-
ugur verða, hversu drengilega samsveitung-
um sínum hefði tekist til um úrlau.sn þessa
máls. Sagði hann oss meðal annars, að há-
öldruð, efnalítil hjón í Árborg, hefðu orðið
fyrst til þess áð senda þeim Eiríkssonsrhjón-
um verðmæta sendingu, eftir að óhappið vildi
til. Ennfremur lét hann þess getið, að gáf-
aðri og góðri konu þar í þorpinu, hefði farist
þannig orð, að dýrmætasta gjöf sín um ný-
afstaðnar hátíðir, hefði verið fólgin í því,
að mega eiga örlítinn þátt í því með samsveit-
ungum sínum, að stvðja að efnalegri viðreisn
þessarar fátæku fjölskyldu, og glæða með
henni bjartari nýársvonir. AÖ lokum gat Mr.
Lifman þess, að Sveinn kaupmaður Thor-
valdsson í Riverton, hefði af sinni alkunnu
rausn, sent þeim Eiríkssons-hjónum vandaða
eldavél að gjöf í hið nýja og óvænta heimili
þeirra. T. Eaton verzlunarfélagið sendi og
þessari bágstöddu fjölskyldu, all-verðmæta
gjöf, er framkvæmdarstjóri bíladeildar þessa
volduga félags, íslendingurinn T. Stone, mun
hafa átt frumkvæði að.
Veturinn í Manitoba er ekki ávalt mjúk-
ur á manninn, og þá sízt af öllu á þeim, er ekki
á skýli yfir höfuðið; mikið má þó draga úr
biturleik hans með drengskaparverki eins og
því, sem getið er um hér að fráman.
Heimkynni hins dýrðlega
sólseturs
Eftir David Stewart, M.D.L.L.D.
“Vertu hjá mér, halla tekur degi.”
Söngurinn laðaði mig inn í stórt, þægi-
legt og viðkunnanlegt herbergi; það var upp-
ljómað af ylgeislum morgunsólarinnar.
Ung kona sat við hljóðfærið; þrjátíu eða
fjörutíu gamalmenni —- karlar og konur —
stóðu eða sátu umhverfis hana; og allir sungu.
Sumar raddirnar höfðu, pf til vill, tapáð
fínasta hljómblænum, því raddböndin hlýða
lögum náttúrunnar eins og alt annað: þau
slitna og lýjast við langa notkun.
Sterkum karlmannsröddum í hópnum hef-
ir ef til vill skeikað í nákvæmni, eins og þeim
er hætt við, sem aftur eru orðm'r böm. Sumar
nótur kunna að hafa verið í hærra lagi og
aðrar í lægra, hjá vissum einstaklingum. En
hafi þetta átt sér stað, þá gætti þess ekki sök-
um samræmis og hæðar söngsins í heild sinni.
Allir sungu; ekki rétt til málamynda eða
til þess að sýnast, heldur sungu þeir fullum
hálsi og með sýnilegri nautn, þótt stundum
væri söngurinn nokkuð skjálfraddaður.
Augu flestra gamalmennanna fylgdu lín-
unum í sálmabókunum, sem voru gamlar og
slitnar, eins og hendurnar, sem á þeim héldu.
En sumir kusu helzt hina innri sjón og lok-
uðu augunum með sýnilegri lotningu—sex
þeirra höfðu ekki séð dagsljós um langan
tíma.
Forstöðukonan, góðleg og glaðleg, stjórn-
aði söngnum og stóð hjá fyrirrennara sínum,
sem í fimtán ár hafði leitt þetta silfurhærða
heimilisfólk, og reynt að gœta þess að það
steytti ekki sína veiku fætur við steini, þang-
að til hennar eiginn fætur kendu þreytu og
þörfnuðust hvíldar.
“Með hraða lífs vors stutti dagur dvín.”
Það var eins og gyðja hinnar björtu morgun-
sólar signdi þessi öldnu börn og setti ljós-
kórónu á silfurgráu höfuðin; hrukkóttu and-
litin ljómuðu í þeirri dýrð, sem einungis er
möguleg þar sem jarðnesk og liimnesk fegurð
taka höndum saman.
Skjálfandi raddir söngfólksins lækkuðu
eftir því sem lengra leið á sálminn.
Unga konan las biblíugrein og að því búnu
hneigðu allir höfuð sín í lotningu og lásu sam-
eiginlega bænina fögru, sem stíluð er til al-
föðursins: “Gef oss í dag vort daglegt
brauð.”
Hví skyldi ekki sá, er sendi hrafn-
inn með fæSu til sveltandi spá-
mannsins, geta fundið menn og kon-
ur með göfugar sálir og gjöfular
hendur til þess að miðla daglegu
brauði ásamt daglegri gleði meðal
þessara gömlu barna?
Annar sálmur var sunginn, og að
því búnu las fyrverandi forstöðu-
konan blessandi bænarorð í lágum
rómi og lotningarfullum.
Þessi hálfa klukkustund við
morgunbænir á heimilinu Betel, sem
stofnað var og bygt á Gimli, handa
gömlu íslenzku fólki, á upptök sín
og rætur í gömlum og hjartfólgnum
sið. Bæði heiina á íslandi—ættjörð
þessa fólks—og í þess nýja heim-
kynni hefir þessi guðsþjónusta í
heimahúsum lengi tíðkast á afskekt-
um stöðum, þar sem strjálbygt er og
langt til kirkju; það var nokkurs
konar heimiliskirkja, þar sem alt
heimilisfólkiðl safnaðist saman til
bænagerða.
Næst hinni himnesku blessun
kemur blessun mannlegrar góðvild-
ar og náungans kærleika. Hver við-
staddur einstaklingur meðal gamal-
mennanna gengur með vingjarnlegu
brosi til allra hinna, tekur í höndina
á hverjum fyrir sig og segir: “Góð-
ar stundir!”
Að þessari athöfn afstaðinni er
farið inn í borðsalinn til þess að
drekka morgunkaffið, en á leiðinni
er skeggrætt um hitt og annað.
Hvernig á því stendur að pönnu-
kökur eru sjálfsagðar með kaffinu
sérstaklega á þvottadögum, það er
mér óljóst; eg fékk engar upplýs-
ingar um það, og býst viS að það
verði mér framvegis óráðin gáta.
En það hefi eg ásett mér, að hvenær
sem eg fer að sjá þetta heimili, skal
það vera að morgni dags á þvotta-
degi. Þarna voru alls konar pönnu-
kökur; ekki aðeins algengar lummur,
sem tíðkast á hverju canadisku
heimili, heldur einnig hinar alveg
sérkennilegu íslenzku pönnukökur,
sem fyrst eru sykraðar og síðan
vafðar upp í vindlinga.
Að því er sjálfan þvottinn snert-
ir, má geta þess að hann blakti á
heilli tylft af snúrum á bak við hús-
ið í hressandi golunni, sem stóð beint
af Winnipegvatni.
Morgunbænir fara fram á heim-
ilinu klukkan hálftíu og kaffi er
drukkið klukkan tíu. Samt er það
ekki svo að skilja að þetta sé fóta-
ferðartími gamla fólksins; nei, það
er árvakrara en svo. Þegar það
lýkur upp augunum á morgnana er
byrjað með þvi að færa því heitt
kaffi í rúmið, og klukkan hálfátta
safnast það saman til morgunverðar.
Eins og áður var frá skýrt er svo
drukkið morgunkaffi klukkan tíu;
miðdagsverður er hafður klukkan
tólf, síðdegiskaffi klukkan þrjú,
kveldverður klukkan sex, og um
háttatíma er komið með mjólkur-
glas inn í herbergi hvers um sig.
Gamalmennaheimilið á sjö kýr.
Mjólk er góð og heilnæm fæða undir
lok lífsleiðarinnar, ekki síður en í
byrjun hennar—og í raun réttri á
allri leiðinni, ef vér aðeins gerðum
oss grein fyrir því.
í byrjun hverrar máltíðar í mat-
stofunni flytur forstöðukonan bæn,
síðan segir húsmóðirin við alla borð.
gestina: “Gjörið þið nú svo vel!”
Á eftir morgun- og síðdegis-kaffi
er lesið upphátt úr bókum eða
fréttablöðum fyrir þá, sem blindir
eru og aðra, 'sem hlusta vilja—æsk-
an þjónar ellinni. Þannig er hinn
langi andvökudagur hárrar elli gerð-
ur margbreytilegur; hann líður því
leiðindalaust; meira að segje. með
áhuga og ánægju. Þannig er alt
gert ljúfara og léttara og auðveldara
að bera þá byrði, sem ellin leggur á
herðar. Það er gert með vingjarn-
legri kurteisi og samúðlegri hug-
ulsemi.
Og svo vinna gamalmennin—auð
vitað einungis þegar þeim sýnist.
Ekki er fyr búið að drekka morgun-
kaffið en rokkarnir eru teknir fram
—hér um bil hálf tylft af rokkum;
og prjónarnir ganga kvikt milli
gömlu fingranna, sem liprir eru og
æfðir í þeirri list. Sumar hendurn-
ar eru þó orðnar svo lúnar og
fingrastirðar að prjónarnir hreif-
ast seint og hægt. Karlmennirnir
kemba ullina og vinda bándið í
KIDNEY
í meir en þriðjung aldar hafa Dodd’s
Kidney Pills verið viðurkendar rétta
meðalið við bakverk, gigt, þvagteppu
og mörgum öðrum sjúkdðmum. Fást hjá
öllum lyfsölum, fyrír 50c askjan, eða
sex öskjur fyrir $2.50, eða beint frá The
Dodd’s Medicine Co., Ltd., Toronto, ef
borgun fylgir.
hnykla. Að telja öll reifin af öll-
um kindunum í öllum f járhópunum,
sem á þessu heimili eru unnin í vetl-
inga og peysur, væri nógu langt og
svæfandi verk til þess að lækna
svefnleysi alla æfi manns. Ein áköf
og iðin prjónakonan er aðeins níutíu
og tveggja ára gömul.
Þá má ekki gleyma nautnastund-
um reykinganna; gamla fólkið—já,
jafnvel sumt af kvenþjóðinni—sit-
ur oft lengi í djúpum, alvarlegum
og friðsælum hugieiðingum og reyk-
ir pípur sínar—á þeim stundum er
oft spunninn sá þráður, sem hvorki
þarf til vél eða rokk—þráður langra
frásagna og endurminninga. Og svo
er lesið, eins og fyr var frá sagt.
Það er eitt allra skemtilegasta starf-
ið, sem þessi öldruðu börn leysa af
hendi. Setustofa er á hverri hæð í
byggingunni og gott bókasafn í
hverri setustofu.
Að sumrinu þykir ánægjulegt að
sitja á daginn og langt fram á kvöld
úti á svölunum, þar sem vatnið blas-
ir við. Heimili þessa gamla fólks
horfist í augu við austurhimininn
bæði frá jarðrænu og sálrænu sjón-
armiði. Líf heimilisins er miklu
fremur helgað sólaruppkomunni en
sólarlaginu. Byggingin er frammi
við götuna og blasa við henni skipa-
bryggjur, þar sem bátar flytja að
landi ógrynnin öll af f iski; er þetta
svo nálægt að þegar vindur stendur
á land berst fisklyktin alla leið upp
á svalirnar.
Menn sjást að verl^i, sem eru að
negla saman ótölulegan fjölda af
kössum til þess að raða fiskinum í;
og framhjá heimilinu skríður járn-
brautarlestin, sem flytur fiskinn til
fjarlægra verzlunarstaða.
Frá svölunum getur gamla fólkið
auðveldlega séð út yfir þorpið, þar
sem alt er á ferð og flugi og allir
eitthvað að starfa. Það horfir at-
hugult og hugsandi á ungu börnin,
þegar þau koma heim frá skólanum.
Á sólbjörtum sumardögum sitja
þessi gömlu börn í verðskulduðum
heiðurssætum og horfa með athygli
á hinn óbrotna en dýrðlega leik dag-
legs lífs. Stundum eru hinir tíðu
gestir frá gamalmennaheimilinu
komnir í sæti sín í þessu leikhúsi um
leið og skuggatjöld næturinnar lyft-
ast og fingur morgunsólarinnar
flétta gullna geislabrú yfir rósrauð-
an vatnsflötinn. Stundum eru þeir
jafnvel þar þegar fölbleikur mán-
inn leggur silfraðar leiðir sínar yfir
dimmhlátt djúpið. Þau eru gestir,
þessir gömlu menn og þessar öldr-
uðu konur—þau eru heiðursgestir.
Sum þeirra borga með sér, stundum
örlítið, ef til vill af ellistyrknum
sínum; mörg þeirra geta alls ekkert
borgað. Þetta er eina, íslenzka
gamalmennaheimilið í Norður Ame-
ríku, og þangað eru velkomin ís-
lenzk gamalmenni hvaðan af landi
sem þau eru; aðgönguskilyrðin eru
engin önnur en þau að þörf sé
þreyttum hvíldar að kveldi. Þar er
fólk frá Saskatchewan, frá Alberta,
frá Norður Dakota, frá Ontario, en
eðlilega flest frá Manitoba. Islend-
ingar í Vesturheimi hafa bygt þetta
myndarlega heimili og halda því við
á eiginn kostnað ; þeir sjá um það að
hinir öldnu gestir geti lifað eins á-
hyggjulausu lífi og hamingjusömu
og frekast er unt.
Fimm eða sex þeirra, sem nú eru
á heimilinu, komu frá íslandi til
Manitoba í stóra hópnum 1875. Þá
voru bygðir nokkurs konar fleka-
bátar til flutninga norður eftir
Rauðánni, yfir vatnið og alla leið til
fyrirheitna landsins. Þegar þessir
menn lentu seint um haustið, stað-
næmdust á gaddfreðinni jörðinni og
horfðu upp í helkaldan vetrarhim-
I ininn, mætti ætla að þeim hefði fall-
ist hugur; en því fór fjarri; þeir
höfðu takmarkalausa trú á framtíð
sinni og óbilandi kjark, sem meðal
annars sést á því, að þeir nefndu
hið nýja framtíðarheimili sitt Gimli,
sem þýðir himnaríki eða bústaður
guðanna. Þessir fáu einstaklingar,
sem eftir lifa, muna enn þann dag
í dag eftir því þegar lent var hinum
klunnalegu landnemaskijitim seint
um haustið. Þeir minnast þess þeg-
ar hrúgað var upp í flýti bráða-
byrgðarskýlum er sízt voru ásjáleg;
þeir muna hversu litlar og óhentug-
ar vistir þeir höfðu; kvað svo mikið
að því að hungurvofan lagði hend-
ur á fólkið og það dó í hópum saman
af skyrbjúg; þeir minnast þess þeg-
ar bóluveikin skildi eftir fingraför
sin á flestum landnemanna og tíund-
aði—nei, deyddi miklu meira en tí-
unda part alls nýlendufólksins á
fyrsta árinu.
Margt af gamla fólkinu hefir
aldrei farið langt í burt frá þessu
gamla landnámshéraði; fæst af því
talar enska tungu; verður því ís-
lenzkan að sjálfsögðu að vera aðal-
málið á heimilinu; sömuleiðis eru
þar aðallega íslenzkar bækur, islenzk
blöð og tímarit. Sum gömlu börnin
eru jafnvel upp með sér ef þau geta
sagt já og nei, eða góðan daginn á
ensku.
Nálega sextiu ár eru nú liðin síð-
an land var numíð á þessu svæði;
það var árið 1875; síðan hafa börn
íæðst og þroskast, sömuleiðis börn
þeirra og barnabörn. Nú hafa þau
dreifst í allar áttir og skipa alls kon-
ar stöður víðsvegar um þetta megin-
land.
Þegar eg tar a"ð telja upp öll dag-
legu störfin á heimilinu gleymdi eg
að minnast á bústörfin og heimsókn-
irnar. Á stofnuninni eru engin
svefnloft, nema hin bjarta og hent-
uga sjúkrastofa; heldur eru þar
svefnherbergi með einu rúmi í, eða
tveimur, eftir því sem hverjum fell-
ur betur. Gömul hjón, sem lifað
hafa súrt og sætt saman, hafa þarna
sameiginlegt heimili. Allir eru þar
nágrannar og taka þátt í hinu ágæt-
asta félagslífi, en samt hefir hver
einstaklingur sinn eiginn bústað út
af fyrir sig, jafnframt samkvæmis-
stöðunum. Ein gamla konan bauð
mér inn í herbergið sitt til þess að
sýna mér hvað huggulegt það væri;
sömuleiðis bauð mér einn gamli
maðurinn inn til sín og sýndi mér
hversu fagurt væri útsýnið úr glugg-
anuin sínum. Rétt við gluggann
stóð lítil, gömul, íslenzk kista, sem
hann hafði með sér yfir hafið fyrir
fimtíu og átta árum. Þarna er því
sameiginlegt stórt heimili margra
smærri heimila, og heimsóknir á
víxl eru meðal helztu skemtananna.
Börn ellinnar eru venjulega—og
eðlilega — ekki eins auðsveip eða
sveigjanleg og börn æskunnar. En
söngurinn, kaf fidrykkjan, bæna-
gjörðin við máltíðir, kveðjurnar,
heilsanirnar, handtökin, hin siðprúða
framkoma, spuninn og prjónastörf-
in, reykingarnar, bókasöfnin, sagna-
lesturinn; hin vistlegu herbergi,
svalirnar, strætið úti fyrir og höfn-
in og vatnið svo nálægt að það getur
stundum svo að segja smelt votum
froðukossi á kinnar gömlu fiski-
mannanna; friðar og eindrægnisand-
inn, sem allsstaðar er auðsær— alt
þetta miðar að því að mýkja og
milda, slípa og slétta, allar ójöfnur;
en skapa samúð og umburðarlyndi.
Öll þessi margvíslegu, heimilislegu
smáatriði segir forstöðukonan að
fyrirrennari sinn hafi fundið upp til
þess að ala upp heimtufrekju í gömlu
börnunum. Og hún brosir góðlát-
lega þegar hún segir þetta. En það
dylst engum að undir nýju stjórn-
inni er öllu þessu haldið áfram.
Nýja forstöðukonan er öllum
þeim hæfileikum gædd, sem til þess
þarf að stjórna slíku heimili. Hún
er æfð við sjúkrahjúkrun og stjórn
á spítölum; hún hlaut aukaæfingu
sem hjúkrunarkona á Frakklandi í
stríðinu mikla; hún talar og skilur
íslenzka tungu og hefir djúpan
skilning á sálareinkennum þjóðar
sinnar; hún er gædd hjarta kærleik-
ans og umburðarlyndisins og heila
skilnings og speki—síðast, en ekki
Framh. á bls. 8