Lögberg - 08.02.1934, Page 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 8. FEBRÚAR, 1934
3

Sóiskin
Sérstök deild í blaðinu
Fyrir börn og unglinga
'‘^oooooooooooooooooeoooooooooooooooooooo^ooooocooo 000000000000000000000000000001»?
SVARTI RIDDARINN.
Eftir Erik Juel.
tTngfrú Dutil studdist upp að stóra stofu-
borðinu og gerði livorki að sitja né standa
Hún greiddi úr kögrinu á borðdúknum með
fingrunum — hringurinn ljómaði, steinninn
leiftraði.
Og hún hélt áfram að segja frá—undur-
samlegum hlutum og undarlegum lilutum.
Það var ekki smáræði, sem hún hafði upp-
lifað.
Það var fult af kvenfólki kringum hana
—eldri og yngri, og það var eins og hún dá-
leiddi þær.
Ungfni Dutil hafði fengið inngöngu í
klúbbinn fyrir skrifleg meðmæli, iiinum ó-
•kunna gesti ha.fði verið tekið mjög vel, og
hún liafði svo einstaklega gott. lag á að skemta
fólkinu.
Síðan höfðu ýmsar konurnar boðið ung-
frúnni heim til sín—hún var ávalt jafn töfr-
andi skemtileg.
í'1ólkið dáðist að klæðnaði hennar, lát-
bragði hennar, skartgripum hennar og þó
sérstaklega að svarta demantinum hennar.
Stóri svarti demantinn var gjöf frá ind-
verskum fursta. Ungfrú Dutil játaði þetta
mjög opinskátt og blátt áfram, svo að jafn-
vel vandfýsnu konunum í þessum fína klúbb
fanst ekkert við það að athuga.
En ungfrú Dutil var útlendingur og það
varð að leggja annan mælikvarða á hana en
heimafólkið. Ungfrú Dutil hafði farið svo
gott sem kringum hnöttinn, hafði sent stór-
blöðunum fréttabréf—haft viðtöl við tigna
menn og fræga úti í stóru löndunpm.
Ungfrú Dutil varð að láta hringinn með
svarta demantinum ganga mann frá manni.
Allar dömurnar vildu dást að honum og á-
köfust af öllum var formaður klúbbsins, hin
háaðalborna greifafrú Hirichou.
Það var auðséð að hún varð að taka
nærri sér að sleppa hringnum aftur til Dutil,
sem hélt áfram að segja ferða-sögur og æfin-
týri meðan hringurinn gekk hönd frá hendi,
og sagði frá heimsóknum sínum við hirðir
Evrópu og hjá indversku furstunum.
Og kvenfólkið vildi altaf heyra meira,
þær áttu sjálfar kunningja og vini, já meira
að segja ættingja við hirðirnar—gaman að
hevra þetta, þá gætu þær sagt öðrum frá því
seinna—einstaklega gaman.
Ungfrú Dutil bauð öllum konunum í
klúbbnum te á hótelinu sínu.
Bifreið eftir bifreið og hestvagnar óku
að dyrunum. Þjónar stóðu við innganginn
og hneigðu sig. — Það var eins og ungfrú
Dutil hefði hirð um sig þama á gistihúsinu.
Eins og oft áður var hún aðeins með einn
einasta skartgrip, hringinn með svarta dem-
antinum. Og enn á ný var dáðst að honum
og um hann talað. Það leiftraði af honum
í hálfrökkrinu frá skygðum lömpunum í saln-
am, þar sem gestirnir höfðu safnast saman.
Rósirnar ilmuðu, sígarettureykurinn óf
bláleita þoku; smám saman yfirgáfu dömurn-
ar gistihúsið í vögnum sínum.
Greifafrú Hirichou stóð lengst við af
öllum. Hún sat í djúpum stól andspænis
ongfrú Dutil.
Þær liöfðu svo margt að tala um. Tím-
inn hafði flogið hjá og ungfrú Dutil hafði
lofað að segja greifafrúnni svolítið af ind-
verska furntanum.
Ungfré Dutil sat meðan hún sagði frá
og lék sér h ugsunarlaust að hringnum. Hún
dró hann af fingrinum.
Hún nucldaði steininn með kniplingaklút,
horfði á hann og néri hann.
Greifafrúin var ávalt sjálf með stóran
brillianthring, en eins fallegur og svarti
demanturinn—nei, það var langt frá því.
Greifafrúin andvarpaði—horfði á hring-
inn og andvarpaði.
Ungfrú Dutil tók brillianthring greifa-
frúarinnar, setti hann á fin.gur sér, skygði
hann og néri hann. — “Ekki sem verstur,”
sagði hún — ‘ ‘ alls ekki sem verstur. ”
“Ó, hann er ekkert á móti yðar, ekkert
móti svarta demantinum.” Það lá við að
greifafrúin kjökraði.
‘ ‘ Svarta Indver janum mínum?’ ’ — Ung-
frú Dutil andvarpaði og tók síðan mikilvæga
ákvörðun.
“Greifafrú, haldið þér svarta demant-
mum, eg tek yðar hring í staðinn, sem lítinn
þakklætisvott fyrir alúð yðar.”
Greifafrúin réð sér ekki fyrir kæti, en
það þorði, það vildi hún ekki gera, að taka
slíku boði. Svarta demantinn, • alveg ein-
stæðan skartgrip í samanburði við hringinn
hennar, sem að vísu var fallegur og dýr.
En loks voru skiftin afgerð með faðm-
lögum og kossum og fullvissunum um ævar-
andi vináttu, og af því að viðskilnaðurinn var
svo erfiður fylgdi ungfrú Dutil greifafrúnni
áleiðis.
.Dyravörðurinn opnaði sjálfur dyrnar og
sá ungfrú Dutil stíga með greifafrúnni inn
í bifreiðina hennar.
Á fjölfarinni götu bað ungfrú Dutil um
að stöðva vagninn og hún steig út úr. Greifa-
frúin sá hana hverfa og ók svo heim á leið.
Alt í einu kallaði hún til bifreiðarstjór-
ans að aka til gimsteinasala.
Greifafrú Hirichou hefir ekki aðeins
borgað herbergi og neyslu ungfrú Dutil á
gistihúsinu lieldur líka teið sem hún gæddi
frúnum úr klúbbnum á. — Koffortin sem
ungfrú Dutil hafði skilið eftir á hótelinu,
innihéldu ekkert fémaht.
Hótelið er ekki að blaðra frá og greifa-
frúin þegir, hún á sóma síns að gæta eins og
það.
Einstöku sinnum ber það við, að einhver
daman í klúbbnum segir: “Ó, greifafrú, mun-
ið þér eftir svarta demantinum ? ’ ’
Og greifafrúin kinkar kolli.
Hún geymir, til minningar um gabbið,
hinn óekta bróður svarta demantsins, ein-
hversstaðar djúpt niðri í skúffu hjá sér.
—Fálkinn.
LÆKNISLYFIÐ.
Eftir Erik Jnel.
Ein matskeið þrisvar á dag, endurtók
Massin læknir, og setti meðalaglasið á borð-
ið. — Og svo skulum-við sjá til hvort gamla
ekki batnar.
Jieanette, sem hjúkraði föður Bedton,
skotraði augunum til rúmsins. Sjúklingur-
inn hafði tekið á sig náðir.
Hún fylgdi lækninum til dyra, hneigði
sig og heyrði enn einu sinni fyrirskipunina
um lvfjatökuna. — Ein matskeið þrisvar á
dag.
Gamli Bedton hafði viljað borga lækn-
inum strax, bæði fyrir vitjunina og meðalið.
Tíu frankar, lienni blæddi það í augum, þó
ekki væri það hennar peningar.
Gamli Bedton lá þarna hálfdauður í rúm-
inu, svo það var alveg þýðingarlaust að vera
að gefa honum þetta dýra meðal. En eitt-
livað kom þó í aðra hönd, og nú vissi liann að
meðalið var komið og hvernig átti að taka
það.
—Það var ein matskeið þrisvar á dag,
stundi gamli Bedton milli takanna.
Jeanette tók flöskuna:—Já, svaraði hiin,
nú skaltu fá það.
Hún fór fram í eldhúsið. Tæmdi dýra
meðalið úr flöskunni 0g í aðra.
Eh svo varð liún að láta eitthvað á með-
alaflöskuna aftur og hún tók það sem hend-
inni var næst.
Ýmiskonar krydd og sterka essensa og
þesskonar og fylti svo flöskuna með vatni.
Og svo gleymdi hún ekki forskriftinni:
“Hristist áður en brúkað er.”
Það var líka nauðsynlegt til þess að alt
blandaðist vel saman.
—Skítt með gamla Bedton, liann gat ekki
lifað hvort sem var,—og svo gaf hún honum (
eina matskeið af blöndunni.
Sjúklingurinn gretti sig, spýtti og ræskti
sig. — Já, beiskt er það, Jeanette, en annars
væri ekkert gagn í því.
Jeanette varð líka að stunda g.yltuna
sína í húsinu hinum megin við götuna, hún
var líka veik. Og það þurfti að stunda liana
ekki síður en Bedton, og þá ekki sízt fyrir
það, að liún átti hana sjálf, en Bedton var
henni óviðkomandi. Gyltan var h\enni ná-
komnari.
Hún stakk.flöskunni með dýra meðalinu
læknisins undir svuntuna.
Hún gerði gælur að gyltunni þegar hiín
kom inn í stíuna. Gyltan sneri sér við. Jean-
ette klifraði inn í básinn og misti annan tré-
skóinn.
Svo greip hún trýnið á gyltunni og sett-
ist klofvega á bakið á henni. Og dýrið fékk
vænan skamt af dýra meðalinu.
Jeanette hélt svona áfram lækningunni á
báðum sjúklingunum sínum og árangurinn
varð sá að gamli Bedton hjarnaði við en
gyltan drapst.
Já, gamli Bedton varð hressari en hann
liafði verið í mörg ár og þreyttist ekki á að
hrósa Massin lækni og góðu meðulunum lians.
Og með batnandi heilsufari óx líka mat-
arlystin, svo að Jeanette liafði nóg að liugsa
að steikja bras og það var ekki laust við að
henni sárnaði að hafa skift á meðulunum.
Jeanette var værukær að upplagi, hún
stóð til arfs eftir Bedton gamla og nú fór
honum fram, þrátt fyrir sjúkdóm, elli og ára-
fjölda.
Jeanette var ekki gáfuð en hún var kæn,
eins og skiftin á meðalinu báru með sér, þó
að árangurinn yrði nú ekki sá, sem til var
ætlast.
Já, Jeanette var kæn og gamli Bedton
var bæði soltinn og matglaður.
Svo sauð hún gyltuna^pg steikti og gaf
honum að eta með hvítlauk og súrkáli og öðru
því, sem honum þótti bezt. Og svo dó Bedton,
gamli Bedton.
Jeanette erfði húsið með rúminu, borð-
inu, stólum og spegli.
Þegar hún verður veik leitar hún ekki
til Massin læknis, ónei, liún varar sig á því.
Hún geymir vandlega pokana með jurtunum
og krvddinu og glösin með essensunum, sem
hún blandaði saman og gaf Bedton í staðinn
fyrir að gefa gyltunni það.
Hin matskeið þrisvar á dag. Hristist
áður en brúkað er.
—Fálkinn.
IIEPPILEG SÖFNTJNARADFERÐ
1 litlum enskum bæ var vel stæður söfn-
uður, sem ekki var neitt útdráttarsamur til
kirkju sinnar. Hann lét að vísu nokkuð af
liendi rakna, en það voru altaf minstu aur-
amir, sem lagðir voru í gjafaskálina.
Skoti einn var nýkominn til bæjarins og
gekk í söfnuðinn. Hann tók fljótt eftir því
hvað naumir menn vom á fé til kirkjunnar
og fann strax upp ráð til að breyta því.
—Heyrið þér til sagði hann við einn úr
safnaðarstjórninni, ef þér viljið gera mig að
gjaldkera skal eg lofa yður að þér skuluð hafa
minsta kosti helmingi meira í fjárhirslunni
eftir þrjá mánuði.
•
Tilboðið var auðvitað þegið með þökkum,
og það leið ekki á löngu áður en tillögin fóru
að aukast, og þegar hinn ákveðni tími var
liðinn var hér um bil helmingi meira í kass-
anum en áður.
—Hvernig hafið þér farið að þessu,
Sandvman? spurði presturinn hann dag
nokkurn.
—Það er mikið leyndarmál, svaraði
Skotinn, en þó held eg að eg þori nú samt að
trúa yður fyrir því. Eg tók eftir því að fólkið
lét sér oftast nægja að leggja tíevring í skál-
ina. Þegar eg svo fékk peningana á sunnu-
dagskveldin gætti eg þess vel að halda tíeyr-
ingunum saman og ekki að láta þá af hendi
þegar þurfti að borga reikninga. Þér vitið
nú vel að í litlum bæ eins og þessum er ekki
nema viss fjöldi af tíeyringum og þegar eg
smátt og smátt var búinn að safna þeim sam-
an og læsa þá niðri mátti fólkið til með að
gefa tuttugu og fimm aura að minsta kosti.
Svona liggur nú í þessu öllu.
SÖNGUR SORGARINNAR
1 þínu nafni, guð, eg geng
og gegni skipan þinni;
þú veizt að hvers manns hjartastreng
eg hefi’ í gígju minni.
Og þegar dýpstu lífsins lög
eg leik að boði þínu,
mér finst sem heimsins hjartaslög
eg heyri’ í brjósti mínu.
Og ef þín leyndu lög eg skil,
þú lézt mig starf þitt vinna,
og himnaríki’ er hvergi til
án hörpuslaga minna.
Sig. Júl. Jóhannesson.
DR. B. J. BRANDSON
216-220 Medlcal Arta Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sta.
Phone 21 6S4 — Offlce tlmar 2-t
Heimili 214 WAVERLEY ST.
Phone 403 288
Wlnnlpeg, Manltoba
Drs. H. R. & H. W.
TWEED
Tannlœknar
406 TORONTO GENERAL
TRUST BUILDING
Cor. Portage Ave. og Smith St.
PHONE 26 645 WINNIPEG
H. A. BERGMAN, K.C.
tslenxkur XöofrctOinovr
Skrifatofa: Room 811 McArthur
Building, Portage Ave.
P.O. Boz 1466
PHONES 95 052 og 1» 041
DR. T. GREENBERG
Dentist
Hours 10 a.m. to 9 p.m.
PHONES: Office 36 196
Res. 51 455
Ste. 4 Norroan Apts.
814 Sargent Ave., VVinnipeg
DR. B. H. OLSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sta.
Phone 21 834—Office timar 4.30-6
Helmill: 5 ST. JAMES PLACE
Wlnnlpeg, Manltoba
DR. J. STEFANSSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sta.
Talaími 26 688
Stundar augna, eyrna, nef og
kverka sjúkdóma.—Er a8 hitta
kl. 2.30 til 5.30 e. h.
Heimili: 6S8 McMILLAN AVE.
Talalml 42 691
Dr. P. H. T. Thorlakson
206 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sta.
Phonea 21 213—21 144
Res. 114 GRENFELL BLVD.
Phone 62 200
Send Your
Printing Orders
to
Columbia Press Ltd.
First Class Work
Reasonable Prices
• ••
DR. A. V. JOHNSON
ltlenakur Tannlaekntr
212 CURRY BLDG., WINNIPEQ
Gegnt pósthdainu
Slmi 96 210 Heimilia 22 228
J. T. THORSON, K.C.
tslanmkur löofrœðlnovr
801 Great West Perm. Bldg.
Phone 92 755
A. S. BARDAL
848 SHERBROOKE ST.
Selur likkistur og annaat um út-
farir. Allur ótbúnaCur sá. beati.
Ennfremur selur hann allskonar
minnisvarSa og legsteina.
Skrifstofu talslmi: 86 607
Heimilis talslml 501 562
G. S. THORVALDSON
B.A., LL.B.
LöofrœOinovr
Skrifst.: 702 CONFEDERATION
LIFE BUILDING
Maln St„ gegnt City HaU
Phone 97 024
Dr. A. B. Ingimundson
Tannlaekntr
60 2 MEDICAL ART8. BLDG.
Slml 22 296 HelmiUa 42 064
A. C. JOHNSON
907 Confederation Life Bidg.
Winnipeg
Annast um fasteignir manna.
Tekur a8 sír a8 ávazta sparifé
fólks. Selur eldsábyrgB og blf-
rei8a ábyrgSir. Skriflegum fyrir-
spurnum svaraB samatundia.
Skrif8t.8. 96 757—Heimas. 22 328
E. G. Baldwinson, LL.B.
tslanakvr löofraOinovr
Residence Phone 24 206
729 SHERBROOKE ST.
Dr. S. J. Johannesson
ViBtalstlmi 3—6 e. h.
632 8HERBURN 8T.—filmi 20 2TT
G. W. MAGNUSSON
Nvddlœknir
41 FURBY 8TRHET
Phone 36 127
8imi8 og eemJlB um aamtaitlma
J. J. SWANSON & CO.
LIMITED
601 PARI8 BLDG., WINNIPTO
Fasteignaanlar. Leigja húa. Ot-
vega peningai&n og eidaábyrgt at
:>Uu tagl. |
i 6one 04 221 i
i
____________________________)