Lögberg - 15.02.1934, Blaðsíða 6

6
LÖGBEÍRGr, FIMTUDAGINN 15. FEBRÚAR, 1934
POLLYANNA ÞROSKAST
Eftir ELEANOR H. PORTER
*•---— ---*—---------————--------——>
XXIX. KAPITULI.
Jimmy og John.
Seint á laugardagskveldið steig Jimmy
af lestinni í Beldingsville. Klukkan tíu næsta
morgun lagði hann svo á stað, hnakkakertur
og sérlega ákveðinn, upp hæðin, þar sem
Harringtoá-heimilið stóð. Þegar að garðs-
hliðinu komí sá hann ljósgulu lokkunum henn-
ar Pollvönnu bregða fyrir í dyrum sumarskál-
ans. Jimmy gleymdi þá öllum siðareglum og
hljóp þvert yfir grasflötina og upp að skál-
anum.
Pollyanna heyrði fótatakið og opnaði nú
dyrnar.
“Jimmy! Hvað er þetta. Hvaðan kem-
urðu?”
“Frá Boston. Eg kom í gær. Eg mátti
til að sjá þig. ’ ’
“Sjá mig?M Pollyanna átti bágt með að
dylja til fulls geðshræringar sínar. Þarna
stóð Jimmy fyrir framan hana, fram úr skar-
andi karlmannlegur og einbeittur.
“Já, Pollyanna, eg mátti til að sjá þig.
Bg hélt — eg var smeykur um — eg get ekki
útskýrt þetta greinilega. Sjáðu til, hann var
fatlaður og mér fanst ekki rétt að keppa við
hann. Nú er það alt annað. Hinn er ekki fatl-
aður. Hann hefir tvo fætur eins og eg, og
heilbrigðan líkama, og eg gefst ekki upp nema
eg megi til.”
Pollyanna stóð undrandi. “Hvað ertu
að tala um, Jimmyf Ertu genginn af göfl-
unum ? ’ ’
Jimmy hló vandræðalega.
“Það er ekki von þú skiljir þetta. Það er
víst ekki mjög auðskilið. Eg er hræddur um
að eg hafi verið hálf ruglaður síðan eg talaði
við Jamie í gær.”
“Hvað sagði Jamie?”
“Hann var að segja mér frá verðlaun-
unum. Hann fékk einhver verðlaun. ”
“ Já, eg veit það alt saman,” sagði Polly-
anna. “Var hann ekki heppinn. Hug.saðu þér,
að fá þrjú þúsund dala verðlaun. Eg skrifaði
honum í gær. Eg vissi strax þegar eg sá
nafnið að það myndi vera Jamie okkar, og
mér varð svo mikið um að eg gieymdi að leita
að mínu nafni; annars vissi eg að eg myndi
ekki hreppa nein verðlaun, í þetta sinn að
minsta kosti. ” Pollyanna varð hálf vand-
ræðaleg á svipinn þegar hún mintist á verð-
launin.
Bn Jimmy tók ekki eftir neinu, hann var
niðursokkinn í sínar eigin hugsanir.
“Já, það var ágætt. Mér þótti vænt um
að hann skyldi fá verðlaunin, en það var ann-
að, sem hann sagði. Eg hélt nefnilega að þú
og Jamie væruð hrifin hvort af öðru.”
“Eg og Jamie! Hvemig gat þér dottið
það í hug. ” Pollyanna varð vandræðaleg og
roðnaði svolítið. “En Jimmy, það var Sadie
Dean, það var alt af Sadie Dean. Hann gat
talað um hana tímunum saman. Eg held líka
að henni þyki vænt um hann.”
“Það er ágætt! Ejg vildi óska að henni
þætti vænt um hann, en sjáðu til, eg vissi ekki
. . . ., eg hélt alt af að það væri Jamie og þú,
og af því að hann er kryplingur þá vildi eg
ekki troða mér fram. Eg gat ekki fengið mig
til að keppa við hann eins og þú skilur. ’ ’
Pollyanna laut niður og tók upp laufblað,
sem féll við fætur hennar. Hún rétti úr sér
og leit undan.
Jimmy hélt áfram: “Maður getur ó-
mögulega atið kapp við mann sem stendur
svona illa að vígi, svo eg varð að sitja hjá og
gefa honum kost á að ná þér, ef hann gæti,
hvað sem mér félli það illa. í gær fékk eg að
vita sanleikann, en eg frétti líka nokkuð ann-
að. Jamie segir að það sé annar maður, sem
hugsi hlýtt til þín. En hann verður að víkja,
eg læt hann ekki ná þér frá mér. Nei, John
Pendleton er ekkert fatlaður, hann verður
að sjá um sig. Það er annars ómögulegt að
þér þyki vænt um hann.”
Pollyanna sneri sér við og leit til hans
með spyrjandi augnaráði.
“ John Pendleton! Hvað áttu við. Hvað
ertu að segja um John Pendleton. ”
Jimmy horfði á hana og andlitið ljómaði
af fögnuði. Hann rétti fram báðar henduyn-
ar og mælti: “Svo þér er þá sama um hann.
Bg sé það í augunum á þér að þú elskar hann
ekki.”
Pollyanna hrökk við og hörfaði aftur á
bak.
“Jimmv! Hvað áttu við. Geturðu ekki
talað greinilegar ? ”
“Eg á við það að þér muni ekki þykja
neitt vænt um John Pendleton. Skilurðu það
ekki. Jamie hélt þið væruð ef til vill trúlof-
uð, að minsta kosti þóttist hann vita að John
bæri hlýjan hug til þín, og þegar eg fór að
hugsa meira um þetta, þá fanst mér það ekk-
ert undarlegt þar sem hann talar varla um
annað en þig. En svo var þetta með móður
þína. ”
Pollyanna stundi mæðilega og byrgði
andlitið. Jimmy gekk til hennar og lagði
hendina á öxl hennar, en Pollyanna hörfaði
undan.
‘ ‘ Elsku Pollyanna, þetta máttu ekki gera.
Þvkir þér alls ekkert vænt um mig? Kemurðu
þér ekki að því að-segja mér sannleikánn ? ”
Hún tók hendurnar frá andlitinu og horfði
framan í hann. Augnaráð hennar var næstum
flóttalegt.
“Ert þú viss um að hann elski mig,
Jimmy? Ertu þú alveg viss um það?” sagði
Pollyanna í lágum róm.
Jimmv hristi höfuðið óþolinmóðlega.
‘ ‘ Hvað gerir það til núna, Pollyanna. Eg
veit auðvitað ekki með neinni vissu hvað hon-
um líð.ur. En góða mín, það skiftir minstu
hvað honum finst. Ef að þér þykir ekkert
vænt um hann, og ef þú bara lofar mér að
sýna hvað mikið eg elska þig . .. . ” Hann tók
hönd hennar og dró hana til sín.
“Nei, Jimmv, eg má það ómögulega—
eg get það ekki.” Pollyanna ýtti honum frá
sér.
“Pollyanría, því gerir þú þetta. Er það
mögulegt að þú elskir hann. ” Jimmy var nú
orðinn náfölur.
“Nei, nei, auðvitað elska eg hann ekki,”
stundi Pollyanna. “En ef honum 'þykir vænt
um mig þá verð eg einhvern veginn að láta
mér þykja vænt um hann.”
“Pollyanna!”
“t öllum bænum horfðu ekki svona á mig,
Jimmy.”
“Þú ætlar þó ekki að giftast honum.”
“Nei en eg — já, eg býst við því. Eg
verð að gera það.”
“Er þetta satt, Pollyanna; á eg að trúa
þessu. Getur þú fengið af þér að eyðileggja
framtíð okkar beggja?”
Pollyanna horfði óttaslegin á Jimmy og
sagði með gráthljóð íröddinni. “Eg veit það,
Jimmy. E)g veit að eg er að eyðileggja mína
eigin framtíð og hamingju, en eg vil það
frekar en að hann verði fyrir sárum von-
brigðum. Eg má ekki bregðast honum.”
Þegar Jimmy heyrði þetta, varð hann
sem annar maður, augu hans leiftruðu af
gleði. Hann hrópaði af fögnuði og tók Polly-
önnu í fang sitt, of þrýsti henni að sér. “Nú
veit eg að þú elskar mig, Pollyanna. Þú
sagðist eyðileggja framtíð þína og hamingju.
Nú sleppi eg þér aldrei framar, ekki við
nokkum mann á jarðríki. Elskan mín, þú
skilur ekki þá ást, sem eg ber til þín, ef þú
beldur að eg sleppi þér nokkurn tíma hér eft-
ir. Pollyanna, segðu mér að þú elskir mig.
Segðu það með þínum eigin vörum.”
Pollyanna lá máttvana í faðmi hans
nokkra stund, en reyndi svo smám saman að
losa sig frá honum.
“Það er satt, Jimmy, eg elska þig.”
Jimmy reyndi að draga hana til sín aftur,
en hún aftraði honum. “Mér þykir óstjórn-
lega vænt um þig, en eg get aldrei verið ham-
ingjusöm með þér, ef eg veit að eg hefi brugð-
ist öðrum. Eg verð að komast að raun um að
eg sé algerlega frjáls.”
“Hvaða dauðans vitleysa, Pollyanna.
Auðvitað ertu frjáls.” Jimmy var ekki farið
að lítast á blikuna.
“Nei, ekki meðan þetta vofir yfir mér.
Skilurðu það ekki góði? Móðir mín brást
honum fyrir mörgum árum og síðan hefir
hann verið einmana og einn síns liðs. Ef
hann gæti aftur orðið hamingjusamur, þá
verð eg að fórna öllu til að svo megi verða.
Mér væri ómögulegt að neita honum. Þú
lilýtur að sjá það.
En Jimmy skildi hvorki upp né niður í
þessu öllu saman. Hvernig sem Pollyanna
reyndi að leiða honum fyrir sjónir skyldu sína
í þessu efni, þá tókst henni ekki að sannfæra
hann, en af því Pollyanna var svo auðmjúk
og sorgmædd út af þessum vandræðum þá gat
Jimmy ekki orðið minstu vitund reiður, en
var kominn á fremsta hlunn með að hugga
hana og jafnvel viðurkenna að hún hefði á
réttu að standa.
“Elsku Jimmy,” sagði hún að lokum,
“við megum til að bíða. Eg get engu lofað
nú sem stendur. Bg vona að þetta sé ekki
satt. Eg er viss um að hann elskar mig ekki.
En eg verð að komast að sannleikanum. Við
verðum að bíða, bíða ofurlitla stund þangað
til eg er álveg viss í minni sök. ”
Og við það sat, hvernig sem Jimmy
þrætti. Að síðustu varð hann að ganga að
þessum skilmálum.
“Það verður þá svo að vera,” sagði
hann. “Bn hefir þú nokkurn tíma heyrt get-
ið um annað eins, að maður, sem elskar
stúlku, sem einnig elskar hann, þurfi að bíða
eftir því að hún geti sannfærst um það, að
enginn annar maður elski hana. ’ ’
“Eg veit að þér finst þetta einkennilegt,
en þú veist hverjar ástæðurnar eru. Bara
að hann hefði ekki elskað móður mína,” og
Pollyanna stundi ósköp mæðilega.
“Eg fer þá aftur til Boston,” sagði
Jimmy. “Samt máttu ekki halda að eg sé
orðinn vonlaus ennþá. Eg sleppi þér aldrei
á meðan eg veit að þér þykir nokkuð vænt um
mig. ” Hann rétti fram hendurnar og ætlaði
að taka hana í faðm sinn, en Pollyanna brosti
til hans og hljóp inn úr dyrunum.
XXX. KAPÍTULI.
John Pendleton heimsœkir Pollyönnu.
Jimmy fór aftur til Boston um kveldið.
Honum var mjög órótt innanbrjósts, þar sem
hann vissi ekki, enn sem komið var, hvernig
fram úr þessum málum yrði ráðið. Polly-
anna var ekki síður óróleg. Fögnuður henn-
ar yfir vissunni um það, að Jimmy elskaði
hana var ofurliði borinn af óvissunni um til-
finningar John Pendletons. Ótti hennar við
það að hann myndi láta í ljós ást sína, var
meiri en svo að henni gæti orðið svefnsamt
þá nóttina.
Því betur stóð ekki þessi óvissa lengi, því
John Pendleton, sem sér óafvitandi átti lykil-
inn að ráðgátunni, leysti úu vandræðunum
á mjög einkennilegan hátt.
Það var á fimtudag, síðdegis, að John
Pendleton kom að heimsækja Pollyönnu. Hún
var fyrir utan sumarskálann, þar sem húh
hafði verið þegar Jimmy kom, og nú gekk
John Pendleton þvert yfir grasflötina eins
og Jimmy hafði gert.
Pollyönnu varð litið framan í hann og
var komin að því að leggja á flótta, þegar
hann kallaði til hennar:
“Bíddu svolítið, Pollyanna!” Ilann
greikkaði sporið. “Eg þurfti einmitt að hitta
þig. Getum við ekki komið hingað inn,” og
hann gekk að dyrum sumarskálans. Eg verð
að tala við þig einslega. ”
“Já—það skal eg gera—auðvitað,”
stamaði Pollyanna. Hún var orðin blóðrjóð í
framan, og átti bágt með að dylja geðshrær-
ingar sínar. Svo bætti það ekki úr skák, að
hann skyldi einmitt velja sumarskálann, sem
var svo nátengdur endurminningum hennar
um samfundi Jimmy og hennar. Alt hefði
verið betra en þetta, hugsaði hún, samt herti
hún upp hugann og sagði glaðlega: “Er ekki
veðrið yndislegt í kvöld.”
John Pendleton svaraði ekki, en gekk
hiklaust inn í skálann og fleygði sér niður á
einn gamla stólinn, áður en Pollyanna hafði
tekið sér sæti, og var það óvanalegt að John
Pendleton gætti ekki allrar kurteisi í þeim
efnum. Pollyönnu varð litið sem snöggvast
framan í gest sinn, og sá harðneskjulegu and-
litsdrættina og þunglyndislega brosið, sem
hún mundi svo vel eftir frá barnsárum sín-
um.
En John Pendleton tók ekki eftir nokkr-
um sköpuðum hlut, en hélt öfram að stara
niður fyrir sig í þungum hugsunum. Loksins
rétti hann úr sér og leit alvarlega á stúlkuna,
sem hjá honum sat.
“Heyrðu Pollyanna!”
“Já, Mr. Pendleton. ”
“Manstu hvemig eg var þegar eg kynt-
ist þér fyrst?”
“ Já, eg man það.”
‘Eg var ekki mjög skemtilegur eða að-
laðandi í þá daga?”
“Pollyanna brosti ofurlítið, þrátt fyrir
óttann. “Mér þótti vænt um þig, herra
Pendleton. ” Ekki íiafði hún fyr slept orð-
inu, en hún fann að orð hennar yrðu ef til vill
misskilin. Hann var að því kominn að bæta
við: “Það er að segja, mér þótti vænt um
þig þá, ” en hún hætti þó við það. Ekki myndi
það stoða.
Pendleton hélt áfram: “ Já, eg man það,
og Guð blessi þig fyrir það. Það bjargaði
mér. Skyldi eg' nokkurn tíma geta komið þér í
skilning um hvað tiltrú þín og gæði hafa
hjálpað mér mikið til að bæta ráð mitt.”
Pollyanna stamaði út einhverjum mót-
mælum, en John Penclleton lézt ekki heyra
þau.
“Víst varst það þú og enginn annar. En
manst þú þegar þú sagðir—” nú þagnaði
Pendleton og Pollyanna horfði flóttalega til
dyranna. “Manst þú þegar þú sagðir að
ekkert heimili gæti verið viðunanlegt nema
ástrík kona og ánægjuleg börn ættu þar
heima.”
Pollyanna varð nú hálfu vandræðalegri
en áður.
“Já—en, jú—eg man eftir þessu, en eg
veit ekki hvort það er alveg nauðsynlegt. Eg
á við að kannske að þitt heimili sé eins á-
nægjulegt og það ætti að vera,—eins og það
getur verið.”
“E|n eg er ekki að tala um heimilið,
barn,” sagði Pendleton hálf hranalega. “Þú
veist, Pollyanna, hvernig eg hafði hugsað mér
])að og hvernig allar mínar vonir urðu að
engu. Þú mátt samt ekki álíta að eg sé að
hallmæla móður þinni; það vil eg ekki gera.
Hún fór eftir því sem tilfinningarnar sögðu
henni að breyta og hún kaus þann kostinn,
sem betri var. Það hefir sýnt sig á því hvað
mér hefir mistekist í lífinu. En var það ekki
einkennilegt að það skyldi einmitt verða hönd
dóttur hennar, sem leiddi mig aftur á braut
haming junnar ? ”
Pollyanna fölnaði. “En Mr. Pendleton,
eg—”
Pendleton lét ekki trufla sig, en hélt á-
fram.
“Vertu ekki að hafa á móti þessu, það
var lífsgleði þín og sakleysi, sem breytti mér
algerlega.”
Pollyanna varð svolítið rólegri.
“E'g hefi verið að breytast í öll þessi ár,
Pollyanna. Samt er ein skoðun mín óbreytt.
Eg trúi því ennþá að ekkert heimili geti verið
fullkomið án konu og barna.”
“Þú hefir drenginn þinn ennþá,” greip
Pollyanna fram í, þú hefir Jimmy enn þá.”
Pendleton rak upp skellihlátur.
‘ ‘ Eg veit það—en mér datt ekki í hug að
nokkur manneskja, jafnvel ekki þú, litir á
Jimmy sem drenghnokka. Hann er orðinn
fullþroska. ”
“Já, ” sagði Pollyanna, “það er satt.”
“Eg er búinn að taka fasta ákvörðun í
þessu máli. Eg ætla að gifta mig.”
“Ert þú búinn að ákveða þetta?” Polly-
anna krepti fingurna og horfði angistarfull á
Pendleton, sem nú var staðinn á fætur og
gekk fram og aftur um gólfið.
“Ef að þú værir í mínum sporum, Polly-
anna, og ætlaðir að biðja stúlkuna, sem þú
elskar að giftast þér, og flytja í ömurlega
steinhúsið þitt, hvernig myndir þú reyna að
koma því í framkvæmd.”
Pollyanna horfði nú til dvranna enn einu
sinni, en stilti sig þó um að flýja út úr her-
berginu.
“ Ó, en Mr. Pendleton, eg myndi alls ekki
gera það. Eg á við1—eg er viss um að þér liði
betur ef þú giftist ekki.”
Pendleton horfði á liana steinhissa, og
hló svo kuldalega.
“Er það virkilega svona slæmt.”
“Slæmt!” Pollyanna varð alveg ráða-
laus.
“Já. Ert þú ekki að gefa í skvn að hún
myndi ekki vilja mig hvort sem er.”
“Nei—nei, hreint ekki. Hún myndi taka
])ér, hún yrði að taka þér.” Pollyanna titlraði
af geðshræringu. “En mér datt í hug, að
ef stúlkan elskaði þig ekki, þá væri betra fyr-
ir þig að giftast henni ekki.”
“Eg kærði mig ekki um að eiga hana ef
henni þætti ekkert vænt um mig,” sagði
Pendleton.
“Nei eg þóttist vita það.” Henni leið
nú ögn betur.
“Svo er hún heldur ekki neitt barn,” hélt
Pendleton áfram. “Hún ætti að vita hvað lnín
er að gera.” Hann talaði í þungum og alvar-
legum róm.
“Ó,” hrópaði Pollyanna, henni var nú
farið að skiljast að þetta væri ekki eins ótta-
legt og hana hefði grunað. “Svo þú elskar
þá einhverja—” Hún hafði næstum því sagt
“aðra. ”
“Elska einhverja! Hefi eg ekki verið að
segja þér frá því. Hvaða ósköp eru þetta,”
sagði John Pendleton hálf þóttalegur á svip.
“Etn eg verð að komast að því, hvort hún
elskar mig. Þessvegna kom eg til þín, Polly-
anna. Eg veit að þið eruð 'beztu vinkonur.”
“Vinkona mín!”sagði Pollyanna. “Hún
verður þá að elska þig. Eg skal sjá um það.
Svo þarf þess ef til vill ekki, hún er máske
ástfangin af þér. En hver er hún?”
John Pendleton sat nokkra stund þegj-
andi, áður en hann svaraði.
“Eg veit annars ekki hvert eg á að segja
þér það, Pollyanna,—jú, eg verð að segja þér
frá því. Það er Mrs. Carew. ’ ’
Pollyanna lirópaði upp yfir sig: “Þetta
er ljómandi, alveg fyrirtalc. Mér þykir svo
vænt um þetta. ’ ’
Klukkustund síðar sendi Pollyanna bréf
til Jimmy. Það var illa samið og ógreini-
legt, setningarnar sundurslitnar og lítt skilj-
anlegar. Jimmy gat samt komist að efninu,
bæði eftir því sem skrifað var, en þó meira
af því, sem lesa mátti á milli línanna. Þetta
gat hann samt fyllilega skilið: “Elsku
Jimmy, hann elskar mig alls ekki. jÞað er
önnur stúlka. Eg má ekki segja þér hver hún
er—en hún heitir ekki Pollyanna.”
Jimmy sá, að hann myndi tæplega geta
náð lestinni til Beldingsville, sem átti að fara
um kveldið frá Boston. Hann náði henni samt
á síðustu stundu.