Lögberg - 28.06.1934, Blaðsíða 2

2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 28. JUNÍ, 1934
Til Kristniboðsvina
VORLEYSING
(RitaÖ í apríl 1934)
Frá
trúarvakningunni í Kína.
“Þegar Drottinn sneri við
hag Zionar, þá var sem oss
dreymdi. Þá fyltist munnur
vor hlátri og tungur vorar
fögnuðu, þá sögðu menn
meðal heiðingjanna: Mikla
hluti hefir Drottinn gjört við
þá.”—Sálmarnir.
Á meðal kristniboðsvina um víða
veröld er sem stendur ekki um ann-
að meira talað en trúarvakninguna í
Kina. í öllum þeim f jölda blaða og
rita, sem um kristniboðsmál fjalla,
eru æ að birtast afturhvarfssögur og
ótal frásagnir frá þessari merkilegu
kriststrúarhreyfingu meðal stærstu
þjóðar heiðninnar.
Kristniboð í Kína er ekki aðeins
talið að vera stærst hinna mörgu
verkefna safnaðar Guðs, heldur
einnig erfiðast. Fregni* um trúar-
vakningu þykja því hið mesta fagn
aðarefni.
En eins og gefur að skilja, þá
gleðjast og fagna kristniboðarnir
fyrst og fremst, og svo inn-bornir
samverkamenn þeirra. Þeir hafa
undanförnum árum, átt við mikla
erfiðleika að etja. Sannast þvi hið
fornkveðna: þeir sem sá með tárum
munu uppskera með gleðisöng.
guðræknisiðkana uppi á myrkralofti.
Eftir að hafa orðið sjónarvottar
blóðugra bardaga og ratað í marg-
víslegar mannraunir, neyddust
kristniboðar Kína-sambandsins
norska til að flýja til Shanghai,
næsta hafnarbæjar. Það voru 52
manns fullorðinna og 27 börn. Við
urðum að fela okkur um borð í
fljótabátunum og ferðuðumst svo
rúmar 70 mílur íslenzkar, að ekki
var áhættulaust að stíga fæti sinum á
land.
Andúðin gegn útlendingum var
orðin það megn, að söfnuðirnir sáu
sér hag að því að við yfirgáfum þá.
2.
Oft hefir verið þrengt að kosti
kristinna manna í Kína, svo furðu
legt er hve ört þeim hefir fjölgað.
Tvisvar hafa ofsækjendur krist
indómsins farið þeim hamförum, að
því spáðu flestir að loku væri fyrir
það skotið að kristniboðinu yrði
haldið áfram. En »í bæði skiítin
hagnaðist kristniboðið á þeirri dýr
keyptu reynslu, svo vöxtur þess hef
ir aldrei verið meiri en að ofsókn
unum loknum.
í fyrra skiftið, en það var alda
mótaárið 1900, gekst ríkisstjórnin
Peking fyrir því að hrundið var af
stað blóðugum ofsóknum, sem höfðu
það að takmarki að gera alla útlenda
menn ræka úr landinu, en drepa aÖ
öðrum kosti, og því næst uppræta
kristnu trúarbrögðin með öllu. Yfir
30 þúsundir kristinna manna (kat-
ólskra og evangeliskra) létu lífið
fyrir trú sína,—En næstu sjö árin
á eftir bættist evangeliska trúboðinu
nálega 100 þúsundir nýrra áhang-
enda. Og kristniboðunum fjölgaði
örara en nokkru sinni áður.
I síðara skiftið, en það var fyrir
sjö árum aðeins, eða 1926, voru of
sóknirnar með nokkuð öðrum hætti,
þó tilgangurinn væri nákvæmlega
hinn sami. Þjóðernissinnar lögðu
þá landið undir sig með hervaldi, en
þáðu til þess margvíslega aðstoð
rússneskra kommúnista, og þá lá við
um tíma, að þjóðernishreyfingin
yrði þeim að bráð.
Mér eru minnisstæðir fyrstu mán-
uðir ársins 1927*. Um langan tíma
höfðu menn ekki um annað talað
en ofsóknir, rán og manndráp. Við
vorum hér innilokuð i hervigi í þrjá
mánuði samfleytt að heita mátti, og
höfðum verið rænd og rúð þegar við
loksins sluppum héðan. Mér runnu
þá oft orð Jesú í hug, er hann sagði nainnl
þegar of beldismenn handtóku hann:
En þetta er yðar tími og vald myrk-
ursins.—Mörgum kristniboðsvinum
mun hafa syrt fyrir augum, er
kristniboðarnir fóru að falla í val-
inn hver á fætur öðrum, en flestir
þeirra hrökluðust frá trúboðsstarf-
inu, svo að þeim á einu ári fækkaði
úr 8,300 niður í 3,100.
Kristnir Kinverjar voru ofsóttir
á alla lund; margir voru drepnir,
aðrir fóru í felur, enn aðrir afneit-
uðu Kristi og snerust í lið með hat-
ursmönnum og ofsækjendum. Bygg-
ingar kristniboðsins, svo sem kirkj-
ur, skólar og liknarstofanir, urðu
ýmist eldslogunum að bráð eða var
breytt í bækistöðvar lýðræðismanna
og ránfýkinna herforingja.—Þannig
héldu hermenn til i húsakynnum
okkar hér í Tengchow á annað ár.
Þeir notuðu kirkjuklukkuna til að
kalla á fólk til pólitiskra funda í
kirkjunni, en fámennur hópur trú-
fastra safnaðarmeðlima fóru í fel-
Saga kristindómsins ber það með
sér frá upphafi, að eldskírn þreng-
inga og mótlætis er oft og einatt
nauðsynlegur undirbúningur and-
legrar iilessunar, og um leið fyrir-
boði vitjunartíma Drottins.
Er við flúðum til Shanghai, var
í fylgd með okkur kona, sem nú er
oftar nefnd í sambandi við trúar-
vakninguna í Kína, en nokkur ann-
ar einstaklingur. Hún heiti Marie
Monsen, og hefir unnið hér á veg-
um Kínasambandsins í 25 ár. Bæn-
rækni, áhugi og einbeitni í starfinu,
og stilling, eru helstu einkenni henn-
ar. Hún fer venjulega á fætur fyr-
ir birtu, og notar margar klukku-
stundir til bænagerðar og lesturs
Ritningarinnar. Á samkomum tal-
ar hún lágt og látæðislaust, en með
þeim krafti andans og þunga sann-
færingarinnar, að áhrifin eru óum-
flýjanleg.
1927 heimsótti Marie Monsen all-
margar kristniboðsstöðvar í Norður-
Kína, en hélt samkomur til að byrja
með aðeins fyrir kvenfólk. Áhrifin
komu fljótt i ljós og vöktu þá eftir-
tekt að engin meining þótti í að
neita karlmönnum um að koma á
samkomurnar.
Nokkru síðar fór hún til Man-
sjúríu, en lenti í höndum sjóræn-
ingja og var í haldi hjá þeim í 23
daga. í Mansjúríu var hún allengi,
og alstaðar urðu trúarvakningar,
einkanlega þó í söfnuðum danska
kristniboðsins. Og trúarvakning-
unni fylgdi ólga og umbrot vorleys-
inganna, sem engin kyrstöðuöfl
fengu staðist fyrir. Vantrúin fekk
sinn dóm, og fjöldi nafnkristinna
manna snerist til lifandi trúar. Söfn-
uðurnir endurnýjuðust og síðar
bættust þeim margir nýir meðlimir.
Þar sem áður ríkti heimshyggja og
sinnuleysi, varð ,nú iðandi líf og
ekki um annað talað ert andleg efni.
—En ýmsir urðu til að rísa gegn
vakningunni, einkanlega meðal kín-
verskra prédikara og safnaðarleið-
toga, sem þó kendu sjálfir að “fagn-
aðarerindið er kraftur Guðs til
hjálpræðis.”
Marie Monsen kom hingað aftur,
til sinna fornu stöðva, 1931, en fór
litlu síðar til Noregs til þess að taka
sér hvíld.
Það leið ekki á löngu að hér yrði
trúarvakning. Og sú vakning held-
ur áfram, róttæk en hávaðalaus, og
hefir nú breiðst út til flestra kristni-
boðsstöðva í Mið-Kína, sem heyra
til hinu mikla lúterska kirkjufélagi.
Brautryðjendur vakningarinnar
eru innbornir menn flestallir, en í
samvinnu við kristniboðana.
Samverkamaður minn og prestur
safnaðarins hér, Han Siu-gin, er
orðinn nýr maður og þykir nú á-
hrifamikill vakningaprédikari. Hann
er oft á ferðalögum, en engin leið er
að sinna öllum beiðnum um heim-
sókn eða samkomuhöld. Þá hefir
iu Dá-sheng, presturinn á ná-
grannastöðinni (í Nanyang), vakið
eftirtekt, enda starfað víða til mik-
illar blessunar. Honum hefir nú ver-
veitt lausn frá störfum í tvö ár
til þess að geta gefið sig að ferða-
prédikun.
í Norður-Kína eru tveir vakn-
ngaprédikarar, sem mjög er sókst
eftir. Þeir eru báðir háskólament-
aðir menn, og er annar þeirra heim-
speki doktor. Á liðnum vetri héldu
>eir samkomur i Peking.og Tientsin
og fleiri borgum í Norður-Kína við
afar mikla aðsókn'og með" þeim á-
rangri að þess þekkjast engin dæmi
áður á þeim stöðvum.—Annars eru
vakningaprédikararnir flestir inn-
ur og stálust til að koma saman til bornir menn og nokkuð misjafnir
bæði hvað mentun og andlega hæfi-
leika snertir.
Við trúum því, kristniboðarnir,
að upptök vakningarinnar hafi ver-
ið í hjarta Guðs. En Guð vakti ó-
slökkvandi þorsta í sálum þeirra,
sem voru eftir hans hjarta. Þá var
farið að biðja,—biðja eins og eitt-
hvað lægi við, grátbið’ja. Og vakn-
ingin braust út sem svar við bæn,
og er okkur ný sönnun þess að
Drottinn er “hjálp í þrengingum
margreynd.”
Við höfðum kynst kristniboðinu
þegar vegur þess var mestur, þegar
það náði hámarki sínu hvað ytra
gengi snertir, á árunum fyrir 1926.
Og við urðum sjónarvottar ofsókn-
anna, eyðinganna og hrunsins 1926-
27. Við stóðum frammi fyrir
Drotni með tvær hendur tómar.
Okkur var svipað innanbrjósts og
lærisveinunum er Jesúm birtist þeim
við Tíberíarvatnið. Um kvöldið
höfðu þeir farið í róður. Þeir
reyndu að friða óróleg hjörtu sín
með erfiðisvinnu. “En þá nótt fengu
þeir ekkert.” En um morguninn
við ljósaskiftin, birtist Drottinn
þeim og bauð þeim að leggja netin
hægra megin við bátinn. Og aflinn
varð svo mikill að þeir sökkhlóðu
bæði skipin.—Þessi saga hefir nú
endurtekið sig hér í Kína.
Bænin er höfuðeinkenni trúar-
vakningarinnar.
Postularnir “voru með einum huga
stöðugir í bæninni,” og það varð
trúarvakning. En hvítasunnu undr-
ið endurtók sig síðar. Þá varð mik-
il trúarvakning í Kóreu, í Samtal-
istan og nú síðast í Kina, er nokkrir
kristniboðar auðmýktu sig undir
volduga hönd Guðs, og voru með
einum huga staðfastir í bæninni.
Mikið hefir verið beðið, og stund-
I um fastað. 'Einstaklingar og smá-
hópar hafa gerst árrisulir, því bæn
er “indæl iðja,” og gefur mikið í
aðra hönd. “Öðlast munu þeir er
biðja.” Það var beðið á meðan á
samkomunum stóð, — beðið fyrir
ræðumönnum og áheyrendum. Og á
samkomunum kom það fyrir að fólk
stóð upp í sætum sínum í miðri ræðu
og fór að biðja upphátt; og sam-
komunni lauk með því mörg hundr
uð manna fóru að biðja til Guðs
samtímis, og minti á nið margra
vatna. Menn fundu til nálægðar lif-
anda Guðs, og krupu fyrir augliti
hans með syndajátningu, grátbeiðni,
lofgerð og tilbeiðslu.
“Þér munuð með fögnuði vatn
ausa úr lindum hjálpræðisins,” segir
Drottinn. Dýrleg reynsla er nú
fengin fyrir því.
5-
Enginn skyldi ætla að trúarvakn-
ing sé óskiljanlegt undur eða verði
af einhverri tilviljun.
Trúarvakningartímar eru upp-
skerutimar safnaðar Guðs. En und-
anfari uppskerunnar er sáningar- og
þroskunartimi. Trúarvakningar
ætti þvi að mega vænta alstaðar þar
sem Guðs orð hefir verið boðað ó-
ntengað og fólk hefir notið kristin-
dómsfræðslu.
Það var til hindrunar á vakninga-
samkomunum ef mjög margir heið-
ingjar þyrptust inn, því þá skorti
þekkingu og skilning. Það eru ekki
heiðingjar, sem hafa snúist, heldur
aðallega nafnkristið fólk, sem hafði
þekkinguna um Guð, en átti ekki
lífið i Guði. Það er því öðru nær
en að prédikunar og kenslustarf und-
anfarinna ára hafi verið til einskis,
heldur er trúarvakningin beinlinis á-
vöxtur þess starfs.
Fjölmargir ágætra kristniboða
hafa unnið hér árum saman en virt-
ist verða litið ágengt. Við höfum
gengið inn í vinnu. þeirra og upp-
skerum það, sem við ekki höfum
unnið að. Þetta hefir Drottinn vor
sagt fyrir: Einn er sá, sem sáir, og
annar sá er uppsker. En bæði sá
sem sáir og sá sem uppsker fær
laun og munu gleðjast sameiginlega.
TrúarvakningiA er einnig ávöxt-
ur fórna og fyrirbæna trúfastra
kristniboðsvina um viða veröld. Og
því eru þessar línur ritaðar, að við
skulum gleðjast sameiginlega.
Framh.
ZAM-BUK
læknar fljótt
BLÖÐRUR og FÓTASAR
Ointment 50c
Medicinal Soap 25c
Moldi
Mér hefir lengi leikið hugar á að
senda Ðýraverndaranum nokkrar
línur um reiðhestinn minn, í von um
að blaðið sæi sér fært að birta þær.
Að vísu geri eg ráð fyrir að það
sem eg hefi um hann að segja, muni
ef til vill ekki þykja sérstaklega
merkilegt. En það er þó satt og
rétt það lítið er . . . . Nú fækkar
reiðhestunum í sveitum landsins, en
í þeirra stað koma bílarnir. Þvi
verður mörgum hestavini að grípa
til minninganna um gæðinginn sinn.
Og vel sé þeim, sem það geta —
og gera.
Hann var uppalinn í Skagafirði,
en kom hingað austur að Skjálfanda
snjóavorið mikla, 1914. Eg heyrdi
sagt, að bóndinn í Skörðum i Reyja-
hverfi hefði beðið Egil Sigurjóns-
son á Laxamýri að útvega sér reid-
hest — góðan kvenhest, — og fyrir
valinu hefði orðið sex vetra foli,
móálóttur. Honum var gefið nafnið
Bleikur.
Annars hefi eg ekki getað lcomist
fyrir það, hvar helzt í Skagafirði
æskustöðvar Molda míns eru, og
bezt get eg trúað því, að nú orðið
muni það enginn, nema ef til vill
Moldi sjálfur, jafnvel þó að liðin
séu 18 ár síðan hann kvaddi átt-
haga sína. Mér hefir a. m. k. þótt
hann minnugur um dagana — nærri
því um of á stundum, eins og seinna
mun sagt verða.
Líklegt þvkir mér það, að eitt-
hvað hafi hlotið að vera varið i
móður þessa óreynda, ljónstygga
fola. Hann bar litil meðmæli með
sér sjálfur, nema liðlegan vöxt og<
óvanalega hvassa brún. Hann var
smár vexti, of þetta vor var hann
mjög magur ’og renglulegur. Harð-
indi og hrakningar munu hafa vald-
ið því. Mannshöndin ókunna hefir
honum þótt tortryggileg alla daga,
og þetta mun hafa verið fyrsta vor-
ið, sem hann komst til muna í kynni
við hana.
“Bleikur” litli varð aldrei kve-
nhestur í Skörðum. Að sumrinu
liðnu var hann aftur falur, og þá
keypti eg hann í félagi við bróður
minn. Hann kostaði þá 210 krónur.
Litlu siðar eignaðist eg hann einn.
Eg skirði hann þá að nýju og
nefndi hann Molda. Það nafn
hefir víst aldrei verið reiðhesti gef-
ið fyr né síðar, en samt sem áður
hefir það farið klárnum furðu vel,
og þegar nafnið hans er nefnt, þá
fylgir því orði einhver hljómur, sem
enginn þekti áður. Annars er Moldi
eins og áður er sagt móálóttur að lit.
Faxið og taglið og röndin eftir bak-
inu, alt mósvart. Að öðru leyti er
hann nákvæmlega samlitur ljósleit-
um moldarflögum, og hefir víst
aldrei verið gott að greina hann
langt frá.
Svo ódæll var Moldi í tamning-
unni, að flestum stóð stuggur af.
Skarðabóndinn hafði lítil tök á
honum og var þó talinn góður
reiðmaður. Eg heyrði sagt, að
folinn hefði einhverju sinni hrist
hann af sér, og mun það hafa flýtt
fyrir vistaskiftunum. Sama var
um mig að segja, að eg hafði ekki
tök á honum fyrsta veturinn, og var
leikurinn stundum ófagur. Eftir
þann vetur komu fram sprungur í
báðum fram hófum. Hafði folinn
stigið sig í ofsaköstunum. Þær
sprungur hefir hann borið alla æfi
siðan, og mun hann þá þegar hafa
mist fínasta fjaðurmagnið úr fram-
fótunum. Óaðgæzlan hefir jafnan
vondar afleiðingar. Svo fjörhár
var Moldi og svo skapharður og
kappgjarn, að væri um samreið að
ræða, þá varð honum ekki haldið í
skefjum nema litla stund — eink-
um fyrst í stað. En eftir fyrstu
bæjarleiðina stiltist hann vanalega
nokkuð og stöðvaði sig þá á vek-
urðartölti. Svo mikinn hraða hafði
hann á þeim gangi, að ef fylgja átti
honum eftir, þá hlaut það að verða
látlaus dembings-reið. Kom það
fyrir á yngri árum, að hann fór með
mig, svo að segja eingöngu á þeim
gangi, vegalengd, sem svarar því að
vera um 40—50 km. I þessum
gangi vekurðartöltinu, var alveg
sérstök fegurð. Eg sá hana þó alt of
sjaldan, og aldrei nú á seinni árum
Annars er Moldi að upplagi klár-
gengur, enda mjög tamt, nú orðið að
fara á hægu brokktölti, þegar eng-
inn hestur er með til að æsa skapið.
Þó kýs hann brokkið helzt, þegar svo
er, og það hefi eg látið hann nota
langmest, þegar eg hefi verið einn á
ferð og farið eitthvað langt. Ann-
ars hefði honum líklega samið verr
við ellina mina. ifrokkið er svo
þýtt og létt, að á betra verður ekki
kosið. En í samreið var aldrei um
það að tala.
Moldi hefir oft fengið að heyra
það frá ýmsum, að hann væri hálf-
gerður iðjuleysingi — einskonar
spariflík. Þó hefir hann farið 20
sinnum í göngur með mig á bakinu.
Sumar þessar göngur eru mjög
langar eins og t. d. svonefndar
Þeystareykjagöngur; Garðsheiði í
Kelduhverfi og Fjallafjöll eru líka
allógreiðfærir afréttir. Um Garðs-
heiði hefi eg þeyst á Molda heilan
dag, án þess að honum skrikaði
nokkuru sinni fótur. Man eg, að
menn litu upp stórum augum um
kveldið, þegar þeir sáu hann dansa
með mig heim túnið í Garði, og
höfðu þeir þó ekki fylgst með fram
i heiðinni, en þar lá hluturinn hans.
í 17 vor hefir Moldi borið mig í
f járrekstrarferðir og meira og
minna erfiðum samanrekstrum. Þá
hefir hann einnig þar að auki oft
fengið harða reið, bæði einn og með
öðrum hestum. Það mesta, sem eg
hefi boðið honum er 14 klukku-
stunda reið—svo að segja viðstöðu-
laus. Veglengdin mun vera riflega
100 km. Um 40 km. hefir hann
hlaupið með mig á 3 stundum og 13
mínútum. Eg var einn á ferð í
bæði þessi skifti, og þá var gangur-
inn nærri eingöngu brokk, og dálítið
snarpir stökksprettir við og við.
Hálfu erfiðari fyrir hestinn hefir
þó samreiðin hlotið að vera, þegar
um lengri leið var að ræða.
Mér eru margar þær ferðir all-
minnisstæðar. Það mesta, sem eg
hygg að Moldi hafi afrekað þar, átti
sér stað sumarið 1915. Eg var þá
kaupamaður á Gautlöndum í Mý-
vatnssveit, en átti heima í Kaldbak
við Húsavík. Eg skrapp heim eitt
laugardagskveld og varð samferða
Þórólfi Sigurðssyni í Baldursheimi.
Hann hafði tvent til reiðar, en eg
sat á Molda einum, eins og venju-
lega áður. Þórólfur hafði fyrir
skömmu komist yfir nafntogaðan
fjörhest, bleikan að lit. Með hon-
um hafði hann brúna hryssu, sem
líka var bráðlétt f jörhross. Þá var
farið greitt út Laxárdalinn, og litið
skeytt hvort fyrir urðu hraundrang-
ar, dý eða víðirunnar. Er eg viss
um það, að ekki hefir verið heyjað
mikið alstaðar i dalnum þá stund,
sem við Þórólfur fórum þar um.
Seinna tók svo við Reykjadalsbraut-
in, grýtt og hörð. Enga þreytu sá
eg á Molda eftir þessa ferð frekar
en aðrar, og bar hann mig þá upp i
Gautlönd daginn eftir. — Ellefu ár-
um seinna var eg í vegavinnu hjá
Máskoti í Reykjadal. Hafði eg þá
Molda hjá mér, og var hann hag-
spakur eins og fyrri. En þó fór svo
að honum leiddist að lokum, og brá
sér þá alla leið fram í Gautlanda-
heiði. Af því fanst mér mega ráða,
að hann hefði gott minni. Þó furð-
aði mig oft enn meira á öðru, og
(Framh. á bls. 8)
Kriátjana Ölafsdóttir Jónasson
Fædd 31. október 1851—Dáin 28. júlí 1933
Fimtíu ár er langur tími; hver sá íslendingur, sem allan
þann tíma hefir dvalið í þessu landi og staðið vel í stöðu sinni,
ætti sannarlega að skipa heiðurssæti í landnámssögu vorri.
Kona sú, sem hér um ræðir er ein þeirra. Hún var fædd
31. október árið 1851 að Búðardal á Skarðsströnd.
Foreldrar hennar voru: Ólafur Jónasson og Guðrún Jóns-
dóttir kona hans. Foreldrar Ólafs voru: Jón Sveinsson bóndi
í Snóksdal og Kristín Ólafsdóttir Björnssonar skipasmiðs við
Breiðafjörð; var hann nafnkunnur maður og merkur.
Þegar Kristjana var hér um bil árs gömul misti hún móður
sína og var þá tekin í fóstur af föðurbróður sínum Hannesi
Jónassyni og Ingibjörgu konu hans, er þá bjuggu á Keiksbakka
á Skagaströnd, en síðar að Hrísum í Helgafellssveit. Hjá
þeim dvaldi hún þangað til hún var 14 ára, þá dó fóstra hennar.
Föður sinn misti hún þegar hún var 11 ára og frá því
fóstra hennar dó (frá 14 ára aldri) vann hún fyrir sér sem
vinnukona, þangað til árið 1872; þá giftist hún Jóni Jónassyni,
ættuðum úr sömu sveit og hún. Bjuggu þau að Hrísum i
Helgafellssveit þangað til 1883; þá fluttu þau til Vesturheims.
Þegar hingað kom settust þau að við íslendingafljót, þar
sem nú heitir Riverton. Tveimur árum síðar (1885) námu
þau land tvær mílur fyrir norðan þorpið, og nefndu bæ sinn
Reykhóla. Þar bjuggu þau þangað til 1904; en þá urðu þau
að flýja bygðina vegna flóða og fluttu því þaðan vestur til
Grunnavatnsbygðar ásamt börnum sínuni og bjuggu þar til
dauðadags.
Um haustið 1909 misti Kristjana mann sinn eftir 12 ára
veikindi. Þeim varð niu (9) barna auðið, dóu þrjú i æsku,
en sex (6) eru i lífi: Hannes Ólafur, kvæntur Ólöfu Jóhanns-
dóttur; búa þau að Riverton; Sigríður Júlíana, gift Snæbirni
Johnson; þau búa skamt frá Árborg. Guðbjörg, gift Jóni
Stefánssyni bónda að Stoney Hill; Bergmann Flóvent; Katrín
Theodora og Daði Kristinn, búa þau öll þrjú systkinin siðast-
töldu á landnámsjörð foreldra sinna í Stoney Hill bygðinni.
Eins og áður er frá skýrt andaðist Kristjana sál. að heimili
sinu 28. júli 1933, eftir langvarandi heilsuleysi. Hún var
myndar og merkis kona; ein þessara þrautseigu, sístarfandi
landnámskvenna, sem áttu ríkan þátt í því að greiða götur á
svæðum erfiðleikanna, þegar mest á reyndi.
Hennar er saknað af eftirlifandi börnum og tengdabörnum;
henni fylgja þakkir landnemanna, þeirra, sem eftir lifa, þegar
hún að loknu starfi og liðnum dögum hverfur þeim sjónum og
sameinast fylkingum hinna, sem á undan eru farnir.
Sig. Júl. Jóhannesson.