Lögberg - 28.06.1934, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 28. JÚNI, 1934
5
Oxford hreyfingin
Að undantekinni siðabótinni á 16.
öldinni, mun hin volduga trúarlega
vakning á 18. öldinni, á Englandi,
sem hafin var af prestinum John
Wesley, vera þýÖingarmest. Er hún
talin að hafa bjargað kirkjunni frá
rétttrúnaðar stirnun og hrifið fólk-
ið til lifandi trúar á Krist.
Sagnaritarar halda því fram að hin
siðferðislegu áhrif þessarar breyt-
ingar hafi bjargað Englandi frá
ægilegri stjórnarbyltingu.
Tuttugasta öldin er nú sjónarvott-
ur að annari andlegri vakningu, sem
breiðist nú óðfluga út um allan heim.
Þessi hreyfing er alþjóðleg og ekki
bundin við neina vissa kirkjudeild,
heldur er hún sameiginleg fyrir
flestar mótmælenda kirkjudeildir.
Þessi hreyfing er kunnugust undir
nafninu “The Oxford Group Move-
ment.” Upphafsmaður þessarar
hreyfingar og leiðtogi er séra Frank
Buckman, lúterskur prestur frá
Ameríku.
Þessi prestur varð fyrir andlegum
áhrifum er hann var staddur á
Keswick móti á Englandi, er gjör-
breytti lífi hans. Um nokkurra ára
skeið vann hann að málum Kristi-
legs félags ungra manna (Y.M.
C.A.) með frábærlega góðum á-
rangri.
Tvisvar ferðaðist hann með Dr.
Sherwood Eddy til Kína, Indlands
þg Japan. Meðan hann dvaldi í
Kína 1918, reyndi hann fyrst að
mynda andlegan félagsskap með
nokkrum mönnum, þar sem hver og
einn gerði játningu fyrir sinum af-
brotum.
Seinna hlutu þessir samfundir
nafnið “House Party.”
Þessi hópur manna var myndaður
af trúboðum, fésýslumönnum, em-
bættismönnum og innlendum trú-
vakninga prédikurum; komu þeir
saman fyrir tveggja vikna tima.
Fóru síðan heim með aukinn þrótt
og endurnýjaða lífsgleði.
Dr. Buckman fór aftur til Eng-
lands og gekst fyrir því að halda
“House Party” við Cambridge og
Oxford háskólana. Fjöldi nemenda
og kennara urðu fyrir hrifningu og
aðhyltust 'hreyf inguna.
Nokkrir flokkar af þessu
“breytta” fólki fóru síðar til Suður-
Afríku og Ameríku; varð þeim
framúrskarandi mikið ágengt við
að laða fjölda fólks úr öllum stétt-
um að hreyfingunni.
Fyrir tveimur árum kom flokkur
til Kanada og hélt fundi í öllum
stórborgum landsins.
Það var snemma á vorinu 1933,
sem þeir komu til Winnipeg. Það
ár kyntist eg hreyfingunni fyrst,
gegnum blaðagreinar um starf
þeirra.
Þegar eg kom frá íslandi til
Kanada 1930 vissi eg óglögt hvað
þetta land hafði að bjóða. Eg hafði
að visu lesið töluvert um afkomu
og lifnaðarhætti landa minna hér í
álfu. Eg hafði heyrt allmargar
furðusögur af þessu undralandi og
fýsti nú að fá nánari kynni af því.
Eg varð ekki fyrir neinum von-
brigðum.
Fyrstu kynni mín af þessu landi
voru mjög ánægjuleg. Fólkið, sem
eg kyntist hér tók mér sérstaklega
alúðlega og sýndi mér frábæra gest-
risni og vinahót; reyndi á allan hátt
að láta mér líða sem bezt.
Nú þótt eg væri uppalinn í lút-
erskri kirkju, þá sótti eg stundum
“The United Church of Canada,”
og það var á meðan eg sótti þessa
kirkju i Winnipegborg, sem að eg
komst í náin kynni við fólk, sem
tilheyrði “The Oxford Grottp.”
Mér var boðið að sækja fundi
þeirra og það boð þáði eg, án þess
að hafa nokkra greinilega hug-
mynd um hvað væri í vændum.
Frá því að fundurinn byrjaði og
þáhgað til honum var lokið varð eg
fyrir undarlegum hugarhræringum,
eins og því gamla væri kollvarpað
og alt væri í bendu. Vissi eg ekki
hvar eg var staddur; eg fann samt
a<5 eg hafði rekist á eitthvað undur-
samlegt, að eg gat ekki, í bili, áttað
mig eða skilið sannindin, sem i
þessu vorú fólgin.
Þessi fundur var haldinn á prívat
heimifi; voru fundarmenn um 60, á
öllum aldri frá 16 og yfir. Vissu-
lega var eg mjög forvitinn að sjá og
heyra hvað fram færi og hvernig
þeir höguðu þessurn fundum. — Eg
var talsvert hissa á því, er þeir byrj-
uðu með sálmasöng. Eg tók þátt í
sálmasöngnum með hálfum hug, en
þegar eg sá eins og ljóma af and-
litum fundarmannanna, fór eg að
veita öllu meiri athygli. Eg fann
að þeir höfðu boðskap, sem þeir
vildu koma til þeirra, sem voru gest-
ir og ókunnugir, — þessari nýju
trúarreynslu.
Eftir að nokkrir sálmar höfðu
verið sungnir, töluðu nokkrir af
fundarmönnum. Þeir sögðu sögu,
sem var æfagömul, en sögðu hana á
svo undraverðan, nýjan hátt, með
hrífandi einfaldleik og innileik, að
eg varð fyrir áhrifum, sem eg hefi
aldrei áður fundið til. Þeir töluðu
um nýtt lífsviðhorf, nýtt líferni, sem
þeir höfðu reynslu fyrir,—farsælt
og fullnægjandi líf, sem þeir sjálfir
höfðu reynt,—og gefist vel. Þeir
sögðu einnig frá hvernig þeir hefðu
fundið fróun og háleitan tilgang í
lífinu. Þeir voru fúsir á að fórna
öllu fyrir Krist, svo að þeir gætu
orðið aðnjótendur og þátttakendur í
hans óendanlega kærleika.
Áhrifin frá fundinum og sá andi,
sem ríkti þar gagntók mig, svo að
eg gat ekki losast við þau. Ef fór
heim; reyndi samt að leiða hugann
að öðrum viðfangsefnum, og vekja
áhuga á þeim, en tókst það ekki.
Hugurinn hvarflaði ávalt að þessu,
sem eg hafði heyrt. Samt reyndi
eg aí5 útrýma því úr huga mér, og
hafði að lokum tekist að gleyma því.
Eg var vissulega ófús á að fórna
ölllu; eg óttaðist að eg yrði ófrjáls
og gæti ekki notið míns einstaklings
frelsis. En alt af sótti þessi hug-
mynd að mér: “Hvað hafði eg að
gera fyrir aðra? Hvað hafði eg
gert fyrir Krist?” Að lokum kom
mér til hugar að ganga spurning-
arnar á snið. Þannig liðu þrír mán-
uðir, þar til mér var boðið á annan
fund. Eg fór, vitandi að eg myndi
verða fyrir sömu áhrifum og fyr.
Eftir þann fund varð mér það ljóst,
að mér tjáði ekki að sporna lengur
á móti. Svo eg gaf mig allan á vald
Krists og treysti á hans handleiðslu.
Fyrir nokkru síðan kom alþjóða-
flokkur (The International Teamj
Oxford Group til Winnipeg. Héldu
þeirvsíðan til Banff í Albertafylki,
og héldu þar “House Party.” Þetta
mót þektist undir nafninu “The
North-American House Party.”
Fjölmennur hópur frá Winnipeg
sótti þetta “House Party.” I þeim
hópi var eg eini íslendingurinn, að
því er eg frekast veit; hugsanlegt er
samt að annar eða fleiri hafi þar
verið staddir. Ef svo reyndist, væri
eg mjög glaður að kynnast honum
eða þeim.
Mótið var haldið í hinni veglegu
gistihöll C.P.R. félagsins i Banff.
Út um glugga gistihússins sá maður
fólkið drífa að úr öllurn áttum. Sér-
stök járnbrautarlest með 17 fólks-
flutningsvögnum brunaði gegnum
Klettafjöllin með samkomugesti frá
Vancouverborg og frá öðrutn stöð-
um á Kyrrahafsströndinni.
Úr öðrurn áttum gaf að líta bif-
reiðar á hraðri ferð með fólk, er
hraðaði ferð sinni til að ná í fyrsta
fundinn, er settur var 5. júní í
Banff Sþring Hotel. Þegar hærra
var litið sáust hinir tignarlegu, snæ-
krýndu tindhr Klettafja'llanna, er
sindruðu í geislum morgunsólarinn-
ar.
Allir fundirnir voru haldnir í gisti-
höllinni, sem er hin fegursta og stór-
kostlegasta bygging, glæsilegri en :
svo, að eg geti treyst mér að lýsa
henni.
í hinum skrautlega danssal hótels-
ins var fyrsti fundurinn settur. Þar
voru saman komnir yfir 1000 fund-
armenn frá 15 þjóðum heimsins.
Þetta fólk var úr öllum stéttum
mannfélagsins. Allir með sömu þrá,
—að kynnast þessum nýja lífsmáta.
Þegar maður vandrar um hótelið
mætir maður ef til vill fyrt æru-
verðum presti, næst ungum komm-
únista æslngamantii, sem er nýkom-
inn út úr fangelsisvist, fyrir ofbeld-
isrán, svo mætir maður miljónera
frá Vestur-Canada, svo daglauna-
manni, lögfræðing, sjó-kafteini,
skrifstofuþjón, blaðamanni, stjórn-
málamanni, leikara frá Hollywood,
og mörgum fleiri.
Alt þetta fólk spjallaði saman ó-
þvingað með hlýju viðmóti, sem
ein stór f jölskylda, án þess að stétta-
rígur eða yfirlæti kæmi nokkuð til
greina.
Eg gjöri ráð fyrir að sumum
ykkar veitist örðugt að trúa eða
sannfærast að slíkt geti átt sér stað.
Mig langar í stuttu máli að gefa
ykkur ofurlitla hugmynd um til-
högun fundanna:
Á morgnana er hver manneskja í
sínu herbergi í kyrð,—les Biblíuna
og gjörir bæn og leitast við að finna
nálægð Guðs og handleiðslu hans.
Þeir, sem réðu tilhögun fyrir dag-
inn, höfðu fund með sér í prívat
stofu hótelsins, með Dr. Buckman
og öðrum leiðtogum, til að biðja um
sérstaka leiðsögn Guðs. Þetta var á
undan morgunverði. Að honum
loknum — frá kl. 9.30 til 10.30—
komu fundarmenn saman; voru þá
Biblíu-skýringar um hönd hafðar, og
| einkurn um handleiðslu Guðs, og
um “tvívega” bæn; þ. e. a. s. óskir
eða vandaspursmál, og síðan bið-
stund í kyrð, eftir svari Gúðs. Kl.
11—12 skiftust fundarmenn i 5
deildir: verzlunarmenn, ungir menn,
prestar, eldri konur, ungar konur.
Starfið bar meiri árangur á þessum
deildarfundum; margir urðu til að
gefa sig Kristi á vald, og einnig sið-
ar. Aðrir einslega fyrir persónuleg
áhrif.
Kl. 3 skiftust menn í flokka eftir
bygðum eða bygðarlögum, er þeir
voru frá,—og hafði hver flokkur
fund sér. Á þeim fundum var tal-
að um og ráðstafað framtíðarstarfi.
Kl. 5 var Biblíu kensla. Fyrri
kapitular Markúsar guðspjalls og
fyrri hluti postulasögunnar til at-
hugunar og útskýringar. Það var
undravert hve hrífanclli, fersk og
upplífgandi Biiblian verður, þegar
maður les hana með það fyrir aug-
um að hlýða henni og lifa hana.
Kl. 8.30—10.30 var almennur
fundur. Þar sem margir tóku til
máls, létu margir þar í ljósi fögnuð
sinn yfir því að hafa öðlast nýtt líf
og annað lifshorf.
í gegnum alla þessa fundi var and-
leg hrifning af nálægð Guðs anda.
Trúin var lifuð sem náið samfélag
við Guð og hver við annan í gegnum
Krist.
Kirkjudeila, þjóðernis og stétta-
munur hvarf; varð alls eigi vart.
Mig langar sérstaklega að taka
það fram að ungmenni voru mjög
áberandi á þessu “House Party” að
Banff. Framkoma þeirr á fundun-
um sýndi að þeim var alvara. Við,
sem tilheyrum æskunni, finnum til
þess, ekki síður en þeir eldri, að við
erum þeir, sem verðum leiðtogar,
hver hjá sinni þjóð, og í veraldar-
málunum í framtíðinni, og til þess,
að vera færir til að bjarga heim-
inum úr því öngþveiti og striðs-
hættu, sem hann er kominn í, þá
verður mannshjartað að breytast.
Eg leyfi mér að enda þessa grein
með orðum foringjans Dr. Frank
Buckman: “Canadamenn eru að
kveikja guðlegan neista, sem kann-
ske setur Canada-veldi og þjóðirnar
í bál. Þörfin í dag er ekki bylting,
heldur opinberun. Leiðtogar á ýms-
um sviðum lifsins eru nú sannfærð-
ir um að frámtíðarvon okkar um
batnandi heim, er komin undir
breytingu mannshjartans. Maður
verður alstaðar var við vitnisburði
um þetta. Heimsbreyting mun koma
vegna lífsbreytingar. Nýr andi fer
um heiminn, ný uppljóman getur
komið til allra og leitt menn og kon-
ur af öllum flokkum til baka til aðal-
atriða kristinnar trúar, sem inni-
lykur allar þeirra frum-játningar.
Veröldin bíður með óþreyju og eft-
irvæntingu eftir því að sjá hvað
Jesús Kristur getur gjört fyrir og
gegnum mann, sem gefur sig allan
honum á vald.
Vilt þú vera sá maður?
Framh.
B. J. Johnson,
628 Alverstone St., Wpeg.
Fréttabréf
Frá Islandi
Pétur Sigurðsson.
Þegar menn vita varla, hvað þeir
eiga að segja, þá tala þeir um veðr-
ið, og mikil hjálparhella er það fyrir
marga. — Það er nú vor á íslandi,
en viðrar víða fremur stirt. Hríðar-
bylur kom hér um alt Norður- og
Vestuland og Norð-vesturland 14.
þessa mánaðar (apríl) og síðan hef-
ir verið töluverður snjór og oft hálf-
gert hríðarveður. Frost hafa þó
ekki verið að ráði og jörð því ekki
farið illa. Veturinn var mildur og
víða að heita mátti snjólaus. Á
Austfjörðum var hann, til dæmis,
frámunalega góður.
Það munu nú vera um 9 mánuðir
síðan eg sendi Lögbergi línu. Á
þeim tíma hefi eg ferðast um þrjár
sýslur norðanlands, um Austfirði og
Fljótsdalshérað, um Vestfirði og
nokkuð sunnanlands lika. Það er
ekki hægt að segja annað en að al-
menningi líði vel. Mætti víst segja,
ágætlega víðasthvar. Veikindi hafa
ekki gert vart við sig að ráði og at-
vinnulíf hefir verið sæmilegt og
sumsstaðar gott. Annað sagt um
þessi efni, væri hreinasta vanþakk-
læti. Það er víða unnið að ýmsum
framkvæmdum í landinu, sem bera
ekki vott um tilfinnanlega kreppu.
Það byggist til dæmis mikið í
Reykjavík. Það hefir lifnað nokk-
uð yfir Austfjörðum, sérstaklega
Norðfirði, og nú hefir vertíðin verið
sæmilega góð víðasthvar og sums-
staðar ágæt, sérstaklega á Suður-
landi.
Eg er staddur á Vestf jörðum, er
eg skrifa þetta. Fyrir nokkrum dög-
um var eg staddur á Núpi í Dýra-
firði. Þá var verið að segja upp
alþýðuskólanum þar. Nemendur
voru fremur fáir í vetur, en úr því
mun sennilega brátt bætast. Það
hefir verið gert niikið á Núpi til
þess að gera skólann fullnægjandi.
Gott og vandað skólahús hefir nú
verið bygt þar og er í ráði að bæta
miklu við það seinna. Húsið er
þrjár hæðir. Efsta hæðin er bú-
staður nemenda, miðhæðin er skóla-
stofur og rúðgóður gangur, í kjall-
aranum er sundlaug hituð með raf-
magni, því nýlega hefir verið reist
rafstöð á Núpi, sem fullnægir skóla-
húsunum báðum og nokkrum heim-
ilum til ljósa, suðu og hita. Skól-
inn getur nú tekið á móti milli' 30 og
40 nemtndum. Hann er skuldlaus
og er slíkt ekki litill kostur nú á
dögum. Gott var að koma að Núpi.
Þar ríkjr góður andi, og þeir nem-
endur, sem koma frá Núpsskólanum
bera þess vitni, að skólinn sé heil-
brigð og góð mentastofnun.
Skömmu áður en eg fór til Vest-
f jarða, kom eg heim úr ferðalagi um
Austurland. Þangað fór eg sérstak-
lega að boði skólastjórans á Eiðum,
séra Jakobs Kristinssonar, sem hafði
boðið mér að sitja þar námskeið og
flytja nokkur erindi. Námskeiðið
var mjög ánægjulegt. Það stóð yfir
dagana 1.-3. marz s. 1. Aðsókn var
meiri en nokkru sinni áður. Hátt
á f jórða hundrað manns komu þann
daginn, sem flest var, og alla dagana
mun þar hafa borðað um 170 manns.
Námskeiðið var rómað mjög af
þeim, er þar komu, en skólinn á við
fremur slæm kjör að búa með slík
mót. Fyrst og fremst vantar góðan
samkomusal, er um leið gæti verið
leikfimissalur, og þar næst þyrfti
skólinn að verðá raflýstur. 1 vetur
sem leið var skólinn fjölmennur.
Ráðamenn skólans eru mjög að
góðu kunnir og skólinn nýtur því
hylli almennings þar eystra. Skóla-
stjórinn og frú hans eiga betra skil-
ið en eitthvert gálaust hrós, en auð-
ugri verður áreiðanlega hver sá
maður, sem kynnist þeim. En slíkt
má og segja, sem betur fer, um
marga mæta og góða menn, er að
skólum og menningarmálum okkar
íslendinga standa nú.
Samgöngur aukast nú óðum á
landi, og er orðinn geysilega mikill
munur á því frá því, sem áður var.
Góð tið á vetrum hvetur menn líka
til ferðalaga á landi og rekur það á
eftir vegagerðum. Svo snjólaus var,
til dæmis, síðastliðinn vetur, að fá-
Hafið í huga hreinindi ölsins og ölgerðarinnar
um dögum fyrir jól fórum við í bil
alla leið frá Akureyri til Reykjavík-
ur, og mun það vera einsdæmi.
Ferðin gekk fljótt og vel.
Á ferðalögum mínum hefi eg,
meðal annars, unnið töluvert að
bindindismálum. Frá þvi i haust
sem leið og fram að jólum endur-
reisti eg sex stúkur og stofnaði eina
nokkru síðar. Allar þær stúkur,
sem eg hefi endurreist slðastliðin ár,
starfa nú og sumar þeirra ágætlega.
Bindindisstarfið á meiri í tök í hug-
um manna á landi hér, en margur
gerir sér grein fyrir, og erfitt mun
það verða fyrir Bakkus konung að
brjótast hér til valda á ný, svo illa
er hann séður af landslýð yfirleitt,
þótt nokkrir, því miður, skipi sér
enn undir merki hans.
Nú sem stendur eru ógæftir mikl-
ar, og mjög aflalitið hér á Vestf jörð-
um, þegar á sjó gefur. Eins og áð-
ur sagt, benda ýmsar framkvæmdir
og fyrirhugaðar framkvæmdir á það,
að atvinnulíf muni verða sæmilegt á
næstunni. I ráði er, til dæmis, að
gera hafnir eða hafnarbætur á minst
þremur stöðum norðanlan^is. Síld-
arbræðsluverksmiðjur á einnig að
reisa. Bátahöfn á að byggja á ísa-
firði, og þar er' talað um að reisa
tvö stór samkomuhús, er kosti hvert
fyrir sig uin 100 þúsund krónur, og
vafalaust verður annað bygt, eða
bæði. Þá á einnig að koma upp •>
stóru samkomuhúsi á Patreksfirði,
og hevrt hefi eg talað um hið sama
i Vestmannaeyjum, þó þar sé nú
nokkuð fyrir af samkomuhúsum.
Þetta sýnir að það er þó nokkurt líf
i félagsmálum á landi hér. Nýir,
myndarlegir barnaskólar liafa verið
reistir í vetur bæði í Hrísey og Dal-
vík við Eyjafjörð, og fleira af
þessu mætti telja.—Dálitlar óspektir
eru stundum hjá oss hér heima, í
félagsmálum, en vér búum þó við
svo góð kjör í þeim efnum, að rit-
höfundurinn H. G. Wells fann á-
stæðu til þess, fyrir skömmu, að
segja: “The most stable country in
the wörld is Iceland.” (The Chris-
tian World, May 10, 1934).
Kær kveðja til allra íslandsvina
hinsvegar hafsins mikla.
—ísafirði, 11. mai 1934.
Pétur Sigurðsson.
Glaðar stundir
“Er svo margt að minnast á,
margar glaðar stundir.”
Þ. E.
Ef Goodtemplarahúsið hefði eyru
til þess að heyra alt, sem þar fer
fram, og munn, til þess að segja frá
því öllu, sem þar hefir verið sagt og
flutt frá byrjun, þá kendi þar
margra góðra grasa.
Þar hefir verið miðdepill alls ís-
lenzks samkvæmislífs í síðastliðin
þrjátíu ár, og þar er heimili þess
'eina félagsskapar vor á meðal, sem
langra lífdaga hefir orðið auðið, án
þess að tillit væri tekið til stjórn-
málastefna eða trúarskoðana.
Þar hafa íslendingar notið margra-
glaðra stunda fyr og síðar.
Eina slíka stund átti stúkan Skuld
14. þ. m. Var þá haldinn skemti-
fundur með kaffidrýkkju og alls
konar fagnaði.
Tilefnið var það að Mrs. Anna
Ólafsson hafði þá verið aldarfjórð-
ung í stúkunni og var kveldið helgað
minningu hennar í þvi sambandi.
Á þessum tímurn hálfvelgju og
heygulsháttar, þar sem það er und-
antekning að menn eða konur þori
að halda á lofti merkjum sannfær-
ingar sinnar, er það stórrar þakkar
1 vert þegar einhver er svo trúr mál-
t meir en þriðjung: aldar hafa Dodd’s
Kidney Pills verið viöurkendar rétta
meðalið við bakverk, gigt, þvagteppu
og mörgum öðrum s.iúkdðmum. Fást hjá
öllum lyfsölum, fyrir 50c askjan, eða
sex öskjur fyrir $2.50, eða beint frá The
Dodd’s Medicine Co., Ltd., Toronto, ef
borgun fylgir.
efni sínu að honum verður það
aldrei á að hopa né hika, hvað sem
á gengur.
Þessi “glaða stund,” var því ekki
gripin úr lausu lofti. Stúkan mátti
með sanni gleðjast yfir 25 ára starfi
Mrs. Ólafsson. Hvort sem áfram
hefir gengið eða undan rekið ; hvort
sem vænlega hefir áhorfst eða van-
sigur legið við dyr, hefir Anna Ól-
afsson alt af verið söm og jöfn;
alt af jafn starfandi; alt af jafn
trú; alt af jafn skyldurækin.
Hvort sem fáir hafa sótt fundi,
eða húsfyllir hefir verið; hvort sem
veður var fært eða ófært, þá kom
það tæplega fyrir að Anna Ólafsson
væri þar ekki, ef Skuldarfundur var
ákveðinn.
Á þessari gleðistund var minst á
starf Mrs. Ólafsson og henni þakk-
að í einu hljóði.
Gunnlaugur Jóhannsson hafði
stjórn á hendi og flutti eldfjöruga
ræðu, fallega og fyndna, eins og
honum er lagið.; en alvara og sann-
færing hvíldi á bak við galsann og
gleðina, og fór hann verðugum orð-
um um alt það, sem Goodtemplara-
félagið ætti heiðursgestinum að
þakka.
A. S. Bardal, stórtemplar, flutti
Mrs. Ólafsson þakklæti og ámaðar-
óskir i nafni stúkunnar og reglunn-
ar í heild sinni. Lýsti hann því með
mörgum fögrum orðum hvílíkt
barnalán Mrs. Ólafsson hefði hlotið
og talaði sérstaklega um séra Svein-
björn son hennar i þvi sambandi.
Taldi hann þar vera einn hinn mikil-
hæfasta og trúasta starfsmann bind-
indismálsins meðal hinnar yngri
kynslóðar og bar fram þá ósk að
guð og gæfan leiddi hann hingað til
Winnipeg til þess að við gætum enn
þá betur notið starfskrafta hans og
hæfileika.
Sá, er þessar línur ritar, mælti
einnig nokkrum orðum í ávarpi til
Mrs. Ólafsson. Mintist hann á það
hversu margir þeir væru orðnir, sem
svikist hefðu undan merkjum Good-
templara og virti bindindisheit sin
að vettugi. Kvað hann f jölda marga
hafa þyrpst inn í stúkurnar á viss-
um tíma—þá hefði það verið móð-
ins.—Þegar móðurinn í þvi tilliti
hefði breyst þá hefði fjöldi manna
og kvenna svikið og hlaupið undan
merkjum. Það kvaðst hann vera
viss um að aldrei gæti hent heiðurs-
gestinn; lund hennar væri of sann-
íslenzk og trú til þess.
Engar gjafir voru heiðursgestin-
um afhentar við þetta tækifæri, en
“sú er gjöfin bezt,” sagði Indriði
Einarsson einhverju sinni, “þegar
alir viðstaddir gefa heiðursgestin-
um part af hjarta sínu.” Slík gjöf
var Önnu Ólafsson afhent við þetta
tækifæri.
Sig. Júl. Jáhannesson.
► Borgið LÖGBERG!