Alþýðublaðið - 23.07.1960, Side 15

reynslu í þessum efnum“.
„Ég hef rannsakað þetta
allt mitt líf“, sagði hann og
hló við. „Maður þarf að lifa
og það var nauðsynlegt fyrir
mig að minna einhverja leið
til að lifa án þess að vinna“.
Hún leit á hann og nú sá
hún að þó föt hans væru vtel
pressuð ig hirt höfðu þau lif
að betri daga.
„Er það góð vinna?“ spurði
hún.
„í>að er eftir því hvernig
á það er litið . . . stundum
'betri en stundum, en það ger
ir það bara meira spennandi.
Smáborgarlegir lifnaðarhætt
ir eru ekki við mitt hæfi“.
í þessu komu tvær hávær
ar ungar stúlkur nn og Paul
Vane varð að svipstundu
sami heimsborgarinn og fyrr.
Hann kvaddi Ann brosandi
og gekk til kvennanna.
Ann horfði á eftir þeim og
þegar hún leit aftur við sá
hún að John Farrell starði á
hana. Varir hans voru feins
ogörmjótt strik og augu hans
leiftruðu.
„Leyfist mér að minna yð-
ur á að þér eruð hér til að
vi'nna eri ekki til að daðra
við heri-a Vane?‘‘
Ann sá rautt. Hvað hélt
hann eiginlega að hann væri?
Eödd hennar var jafn kulda
leg' og hans hefði vierið.
<- „Kannske þér vilduð þá
segja mér hvernig ég á að
: fara að þegar einhver gest-
: anna reynir að vera fyndinn
og' skemmta sér við að talavið
mig. Á ég að hringja á lög-
regluna eða slá þá?“
; Hann starði á hana“. Hvað
■ ... hvað sögðuð þér?“
' " Ég sagði svo sem ekkert,
ég bað yður aðeins um að
leiðbeina mér dálítið".
> „Léiðbeina“, endurtók
hann. Það var auðséð að hann
vissi ekki hvað hann átti að
1 segja.
„Kannski vilduð þér
’ ibanna mér enn fleira herra
Farrell. Hundum og börnum
■ er bannaður aðgangur, hvers
i vegna sjáið þér ekki svo um
i að karlmönnum innan sext-
ugs sé einnig bannað að
t koma hingað. Þá getið þér
treyst því að ekkert komi fyr
• ir hér“.
i „Þér getið hætt öllu daðri
r' £ vinnutímanum og hver og
< ein ung og góð stúlka kann
1 að halda karlmönnum í hæfi
, legri fjarlægð“.
ú Hún reisti höfuðið. „Þetta
1 virðist vera ákafleg'a blátt
3 áfram . . • þegar þér segið
i þag; en ég verð hér áreiðan-
/ jega ekki mikið lengur því ég
get ekki ábyrgzt að annað
' eins og þetta komi ekki fyr-
' ir aftur. Þegar fólk brosir og
í er vingjamlegt við mig er
' ég venjulega eins við það og
1 ég get ekki breytt því“.
„Hvers vegna ekki?“
„Spyrjið Adam og Evu,“
svaraði hún óþolinmóð. „Ég
ibjóst við að þér sem hótel-
stjóri vissuð jafn einfaldan
Ihlut og það að ungur maður
og ung kona brosa venjulega
hvort til annars og reyna að
vera skemmtileg“.
„En þér virtust ekki hafa
neitt á móti því að daðra við
herra Vane"?“
„Ætti ég ef til vill að fá
móðursýkiskast ? “
„Nei, en þér áttuð ekki að
gefa honum undir fótinn“.
„Hvað vilduð þér að' ég
gerði þegar herra Transom
kynnti mig fyrir vini sínum
og þessi vinur reyndi að
vera skemmtilegur í viðmót?
þeirra yrði. „Það er gott að
ég var ekki búin að taka upp
úr töskunum“, sagði hún, „ég
get náð í átta-lestina ef ég
flýti mér“.
Hún lei't á hann og horfði í
augun á honum en hún gat
ekki lesið 'hugsanir hans.
3.
Það hafa áreiðanlega ekki
liðið nema fáeinar sekúntur,
en Ann fannst það vera eilífð
artími'. Svo tók hann ferðaá-
ætlunina.
„Viljið þér vera kyrr ef ég
bið yður afsökunar?“
Nú var það hún sem starði
á hann. „Hvað segið iþér?“
„Ég sagðist gjarnan vilja
biðja yður afsökunar. Þér
gengur áreiðanlega allt sam-
an“.
„Það er mikil ábyrgð, sem
þér leggið á mig.“
„Já, en ég var búinn að að-
vara yður og segja yður að
þetta væri þýðingarmikil
vinna, sem þér tækjust á
hendur ... og nú sjáið þér að
það hefur ekki tekið langan
tíma fyrir yður að komast að
því að ég hafði á réttu að
stand'a. En einn góðan veður-
dag, þegar við megum bæði
vera að ætla ég að biðja yður
um að halda smáfyrirlestur
fyrir mig um hegðun manna
og kvenna. Hingað til hef ég
víst aðeins hugsað um þau
sem gesti og starfslið.“
Hún kenndi’ í brjósti um
5
Mary
Arundel
Átti ég að biðja hann um að
fara strax?“
„Hvernig fóruð þér að þar
sem þér unnuð fyrr, þegar á
líka stóð á?“
„Svona skeði ekki þar sem
ég vann áður. Herra Vane er
ekkert líkur vísindamanni.
„En getið þér þá ékki fund
ið einhverja aðra laush?“
„Jú, auðveldlega. Fáið yður
aðra yfir sextugt. Aðra ung-
frú Delewere“.
Hann brosti en brosið hvarf
jaínskjótt af vörum hans.
„Þetta skeði að minnsta kosti
ekki á tímum ungfrú Delew-
ere, en það er ekki auðvelt
að mi'nna hennar líka“.
„Hvenær kom herra Vane
eiginlegá?“ spurði FarrfeU og
leit í skrána. „Nú í fyrradag.
Guð einn veit til hvers hann
hefur komið hingað. Þetta er
einkennilegt háttalag hjá
manni eins og honum“.
„Það er ekki einfcennilegt
þegar á það er litið að hann
er vinur herra Transom“.
„Já, Transom yngri á
marga vi'ni en það er ekki
sennilegt að þá langi til að
Ibúa hér. Þeim myndi leiðast
alltof mikið“.
Hún tók ferðaáætlunina og
athugaði' brottfarartímann.
'Eiginlega langaði hana ekkert
til að fara þaðan. Hún hafði
fcynnst mörgum manneskjum
og það yrði ekkert skemmti-
legt að vita ekki hvernig líf
höfðuð á réttu að standa og
ée á röngu“. Svo brosti' hann.
„Mér skjátíast oft“.
„Já, en . . já, en “ stamaði
hún. Hann hafði beðið hana
afsökunar. Annað hvort var
hann óvenjulega elskulegur
maður eða hann var óvenju
lega vel g-efinn. „Já, en“ sagði
hún í þriðja skipti eins og það
væri' að eina, sem hún gat
sagt.
„INú þegar ég hef talað við
yður veit ég að atvinnukvenna
maður eins og Paul Vane er
ekki við yðar hæfi, þér eruð
of gáfuð til að láta blekkjast
af honUm“.
Það lá við að hún segði’ að
hún hefði raunverulegan á-
huga fyrir Paul Vane, en hún
lét skynsemina einu sinni
ráða og þagði.
„Og ég vil gjarnan hafa yð
ur 'hér þar sem þér eruð bæði'
gáfuð og góð kona . . .ef þér
þá viljið það?“
Nú fékk hún málið á ný.
„Ég vil gjarnan gera það, en
ég veit ekki hvað és á að
gera ef þetta skeður aftur“.
Hann brosti þurrlega til
hennar og benti henni' á stóra
bjöllu, sem hékk á veggnum
að baki hennar. „Þarna er
brunaboðinn . . . ef það geng-
úr mjög illa skulið þér þrýsta
á hann . . . en ég geri ekki
ráð fyrir að það verði. Þér
líti'ð út fyrir að vera betri
mannþekkjari en ég og þetta
hann. „Fyrirgefið þér hve ó-
kurteis és var, herra Farrell/
„Sömuleiðis, ungfrú Will-
ert.“
„Það er stóri gallinn á ofck-
ur frá Yorkshire að við segj-
um okkar álit.“
„Það er bæði hressilegt og
gott, en það má ekki segja
það við alla. Ég skal reyna að
skilja yður.“ Svo snerist hann
á hæli og fór. Já, það var á-
reiðanlegt að (það yrði
skemmtilegt að reyna að kynn
ast honum.
Nú voru matargestirnir að
koma inn í forsalinn og mjög
skreytt eldri kona kom að
borðinu. Stingandi augu henn-
ar litu frekjulega á Ann. „Ég
er frú Ralston,“ sagði hún eins
og hún væri að tilkynna að
þar færi drottningin af Saba.
Hún lagði hringskreytta hönd
á borðið „Hver eruð þér?“
„Ég er nýja stúlkan hérna,
frú Ralston. Ég heiti Ann
Willert.“
„Ég vona að þér standið yð-
ur betur en ungfrú Delewere
gerði. Ég kvartaði undan
henni við herra Transom fyrir
fáeinum árum síðan, en hann
vildi ekki heyra á það minnzt.
Hann er svo þrjózkur.“
Ann hafði heyrt að herra
Transom væri strangur, en
réttíátur maður. Hér var sönn
un þess. Hann hafði ekki sagt
ungfrú Delewere upp þó
fcvartað væri yfi'r henni.
„Þá vona ég að ég geti stað
ið mie vel,“ sagði Ann.
„Gáið þér að því hvort eru
bréf til mín.“
Ann þóttist leita ... það
var langt síðan hún hafði' tek-
ið eftir því hve margir bás-
anna voru auðir og hún hat-
aði þá Hún vissi hve margir,
er áttu von á bréfi urðu. fyrir
vonbrigðum þegar þeir fengu
neikvætt svar dag eftir dag
þegar þeir spurðu: „Er bréf til
mín?“
„Því miður, frú Ralston.“
„Nei, það er ekki' til siðs að
skrifa bréf nú til dags. Allir
hringja. Þegar ég var ung —“
hún varð hugsi um stund', en.
svo sagði hún; „Sendið Am-
brose til m‘ín.“
„Ambrose?“
„Já, yfirþjónninn,“ sagði hún
óþolinmóð, eins og það væri
Ánns sök að hafa ekki vitað
hvað hann hét. „Morgunkaffið
mitt var kalt í dag.“
iSvo strunsaði hún í áttina
ti'l hægindastólanan.
Svo heyrðist blíð, lág rödd:
„Ég heiti ungfrú Drew, er I
bréf til rm’n í dag?“
„Nei, því miður, ungfrú
Drew.“
Það var engu líkara en all-
ir ættu von á bréfi. Ann varð
kalt og hún hugsaði um það,
hvernig það væri að enda líf-
daga sína einfaiana og yfirgef
inn eins og allt þetta fólk.
Það var Brenda, sem fcorn
næst ti'l hennar.
„Hvernig gengur?“
„Tíðindalaust á vígstöðvun-
um.“
„'Þá er sko allt annað en
tíðindalaust uppj á skrifstof-
unni. Þeir hnakkrífast.“ -
„Um hvað?“
O ; ;
„Það er ofurstinn eifau sinni
enn. Hann sendir letingjanum
honum syni sínum öll eftir-
launin sín og hann hefur ekki
borgað hér í tvær vikur og
Farrell og herra Transom eru
að rífast um það hvort ei'gi
að henda honum út eða ekki.“
„Og hvað segir Farrell um
það?“
Ann beið spennt eftir svar-
inu. Hún skildi að það var
mjög þýðingarmifcið fyrir
hana að vita það Brenda
kveikti sér í sígarettu og Ann
fannst eilífðartími líða unz
hún svaraði:
„Vitið þér það ekki?“
„Nei, alls ekki. Segið þér
mér það.“
„Vitanlega stóð Farrell með
ofurstanum. Transom gargaði
að Farrell ætti að vita af ei'g-
in reynslu að það er ekki hægt
að reka hótel ef bókhaldið er
ekki í lagi.“
„Við hvað átti' hann með
því?“
„Það veit ég ekki, en það er
eitt, sem þér verðið að læra ©f
þér verðið hér áfram, Ann ...
þér megið ekki hugsa um of
urn áhyggjur gestanna. Vinn-
an os hjartað verða að vera
Alþýðublaðið — 23. júlí 1960 J,5