Lögberg - 02.05.1935, Qupperneq 6

6
LÖGBBRGr, FIMTUDAGINN 2. MAl, 1935.

Heimkomni hermaðurinn
“Ilvað Lolly sjálf tók út veit guð einn.
Með henni er önnur manneskjan á ungum
aldri, já, beinlínis 1 blóma lífsins, gengin graf-
arveg'. Og nú er hér blessað saklausa barnið,
sem þannig er ástatt fyrir, að yfir höfði þess
hvílir skuggi, sem einhverjir að minsta kosti
ávalt skilja einungis á einn veg. Og svo er
Molly; hún hefir sína sögu að segja af á-
hyggjum og raunum í sambandi við þetta mál;
hún hefir orðið að þola þyngri skerf en henni
undir nokkrum kringumstæðum bar. Og þá
kem eg til sögunnar; kona, sem reynt liefir
ávalt og á öllum tímum að breyta samkva'mt
beztu vitund gagnvart samferðamönnum
mínum, en nú sokkin ofan í hyldýpi örvænt-
ingar af einhverjum lítt skiljanlegum ástæð-
um; kona, sem þannig er ástatt með, að hún
er í miklum vafa um hvort hún fái risið undir
ofurþunga þeirrar byrðar, er örlögin liafa
lagt henni á herðar. Svona er nú komið fyr-
ir mér,” sagði Margrét Cameron; “mér finst
sem eg í rauninni eigi ekki annars úrkosta en
ganga huldu höfði það sem eftir er æfinnar.
Metnaður Cameron-ættarinnar hefir orðið
fyrir slíku áfalli, að va-famál er hvort þess
fást nokkru sinni fullar iiætur. Jamie! Alt
þetta, sem mig og mína hefir hent, er þess
eðlis, að svo virðist sem með því sé lielt eitri
í barmafullan bikar. Jamie! Þér er bezt
að halda heim og láta mig eina um áhyggjur
mínar. Ef einhvern tíma rekur að því að ást-
ir takist með ykkur Molly, þá ætla eg að vara
ykkur við því, að kaupa vagninn á undan liest-
inum. Berið merki ykkar hátt í augliti guðs
og manna; verndið hinn foma metnað ykkar
og þess þjóðflokks, sem þið emm komin af;
berið virðingu fyrir lögum lands ykkar og
lútið í auðmýkt lögum kirkju ykkar og lögum
guðs. Þetta lætur ef til vill líkt prédikun í
eyra. En stendur það þá öðrum nær að pré-
dika en mér? Hefi eg ekki orðið til þess
knúð, að fylgja til moldar tveimur þeim nng-
mennum, sem eg hefi elskað mest, og það með
skömmu millibili; börnum, sem unnust, börn-
um, sem eg í rauninni sjálf kom á legg? Mér
finst eg geta svarið það við alt, sem lieilag't
er, að eg hafi fórnað öllu, sem eg var mefíiiug
að fórna, fyrir velferð þeirra og mér verði
ekki um kent hvernig til tókst. En ekkert af
þessu nægði. Þessir unglingar treystu sjálf-
um sér betur en mér; þau fóru sinna ferða
í stað þess að fara að ráðum mínum eða leið-
beiningum. Eg veit að þúsundir annara ung-
menna fara eins að, haga sér nákvæmlega
eins; eg vildi að guð gæfi, að þeim hefði auðn-
ast að virða fyrir sér andlit minna látnu ást-
vina í dauðanum; andlitin, sem standa mér
fyrir hugskotssjónum til daganna enda. Eitt-
livað finst mér að læra mætti af því. Þessi
blessuð börn geta ekki komið fram fyrir aug-
lit drottins án þess að játa sekt; og það sem
eg á eftir ólifað, hvort heldur verður langt
eða skamt, verð eg að bera minn hluta af sekt
þeirra og synd. Nú er bezt fyrir þig að halda
heim, .Jamie minn; einveran er mér heilög
nauðsyn, hversu mjög sem eg kynni að þrá
það gagnstæða.
Jamio tók hina armæddu konu í faðm
sinn, kysti hana og fór; hann átti ekki annars
úrkosta. Hún hafði sagt bláberan sannleik-
ann, og ekkert annað. Málamiðlun komst þar
hvergi að. Hann átti ekki til í eigu sinni
nokkur þau huggunarorð, er líklegt mætti
telja að hugsvölun veittu. Hann einsetti sér
að leggja fram alla krafta sína til þess að
innræta því ungu fólki, er hann kynni að hafa
samnevti við, skilyrðislausa hlýðni, við guðs
og manna lög og fullkomna virðingu fyrir
persónuleika einstaklingsins og almenna vel-
sa-mi.----
Myrkrið var að leiða saman fylkingar
sínar tir öllum áttum; Jamie hnaut við svo að
segja í öðrn hvoru spori; hann hnaut vegna
þess að fvrir augu hans bar alt aðrar mvndir
en þær, er á vegi hans voru. Það var aðeins
eitt, sem hann sá; hann sá grannvaxna stúlku
með flaksandi, hrokkið hár með glampa
hreinustu forundrunar í augum, hraða för
sinni niður að ströndinni, auðsjáanlega í leit
eftir honum; ef til vill var það honum fyrir
beztu að hún hafði ekki fundið hann fyrir-
hafnarlaust; það var engan veginn óhugs-
andi, að hann stæði nokkru betur að vígi fvrir
bragðið, það gat að minsta kosti ekki sakað
að henni ga'fist nægilegur tími til þess að átta
sig á hvernig komið var.
Þogar niður til strandarinnar kom settist
Jamie þegar í stað niður; hugsanir lians voru
ein.s og brimgarður ]>ar sem eiíi holskeflan
rak aðra. Skapgerðareinkenni hinna skozku
f. rfeðra voru ekki aldauða enn að því er
Jamie viðkom; hann hafði haldið reiði sinni
í skefjum, og einsetti sér að gera það, þar til
hin rétta stund kæmi. Þegar að því kæmi að
ryðja úr sér, myndi hann ekki láta á sér
standa; þá gat auðveldlega svo farið, að ekki
yrði við lambið að leika sér. Honum varð nú
alt í einu ljóst hvernig í öllu lá; atburðirnir
voru eins og málverk, er skýrist þess betur,
sem leng’ur er á það horft. Það gat nú ekki
verið neinum blöðum um að fletta, að Storm-
gyðjan hefði verið og væri Molly Cameron,
frænka nágranna-vinkonu hans; stúlkan, sem
hann hafði sér til ánaígju og undrunar horft
og hlustað á-sem kennara í amerískri þjóð-
rækni; stiílkan, sem það hafði valið sér að
lífsköllun að móta í einni og sömu deiglunni
börn af hinum fjarskyldu og gerólíku þjóð-
flokkum, og skapa iir þeim heilsteypta ame-
ríska menn og amerískar konur, þjóðarheild-
inni til styrktar heima fyrir og útávið. Jamie
komst á þá skoðun með sjálfum sér á þessu
augnaíblikinu, að mennirnir, sem fóru í stríð-
ið hefðu ekki int vitund göfugri skvldur af
hendi, en þessi stúlka, sem helgaði líf sitt
þeirri köllun, að samræma, öfl æskunnar og
gróðursetja í vitund hennar ást og virðingu
fyrir ])jóðinni sjálfri og stofnunum hennar.
Úr því, sem komið var, gat það tæpast
orðið miklum vanda bundið, að finna Storm-
gj'ðjuna. Ekki þurfti nú annað en leita upp-
lýsinga hjá Margréti Cameron uin dvalar-
stað hennar. Honum skildist nú betur en
nokkru sinni fyr, þar sem hann í náttmyrkr-
inu horfði á stjörnu eftir stjörnu gægjast
fram á milli trjánna, hvert afskapastríð
Stormgyðjan hlyti að hafa háð nóttina góðu
í fárviðrinu á gnýpunni; nóttina, sem hún kom
til hans annarar manneskju vegna og fékk
hann til þess að inna af hendi þá mestu fórn
er farið hafði verið fram á við nokkurn mann
að fórna. Hann hafði trúað því í einlægni að
hann væri a inna af hendi fórn vegna hennar
sjálfrar. Nú varð honum það ljóst, hve alt
annað hlaut að vera tiltölulega smávægilegt
borið saman við það, að það skyldi einmitt
rerða tvíburabróðirinn við hana, er að minsta
kosti' óbeinlínis, var orsök til þess að Lolly
var gengin grafarveg, þó aðstæður hefði að
vísu verið þannig, að honum vrði ekki talið
til beinna saka. Hún hafði gert sér þess ljósa
grein, að }>að gæti beinlínis kostað frænku
hennar, Margréti Cameron, blátt áfram lífið,
ef henni bærist til eyrna, og það alveg hlífðar-
laust, hvernig í öllu lá; þessari hjartagóðu og
viðkva'mu konu, er tekið hafði þau að sér
allslaus og umkomulaus, og gengið þeim í
móður stað. Það lá nú alveg ljóst fyrir
Jamie, hvernig Molly hlaut að vera innan-
brjósts, er hún jafnvel hafði afráðið að steypa
sér fram að gnýpunni, eftir að henni hafði
fundist sem öll sund væri lokuð, að því er því
viðkom að firra frænku hennar og fóstur-
móður óhuggandi sorg; hún hafði auðsjáan-
lega tröllatrú á því að Donald mætti auðnast
að bæta fyrir syndir sínar; að ]>að mikið
hlyti þó að vera eftir af manni í honum, að
haun myndi leggja á það alt hugsanlegt kapp
að gera Lolly hamingjusama og bæta henni
upp ]>au vonbrigði, er hann með brekum sín-
um hefði orsakað henni. Margrét hafði full-
vissað hana um að inn við beinið væri Donald
í rauninni bezti drengur, og með tilliti til þess
kvað hún sér vera það hið mesta kappsmál
að litli Jamie bæri nafn hans.—Jamie liafði
setið syo að segja í sömu stellingum niður
við ströndina langt fram á kveld; honum var
farið að kólna og þess vegna afréð liann að
hraða för sinni heim. Er inn í húsið kom,
lagði Jamie í ofninn og settist í stól andspæn-
is glóðinni og gagnvart stólnum, sem bý-
flugnameistarinn hafði verið vanur að sitja
í; hann átti örðugt með að hugsa nokkra sam-
sta'ða hugsun til enda; þó óskaði hann þess
heitt og innilega með sjálfum sér, að Michael
Worthington, er verið liafði lífið og sálin á
þessu litla, en viðkunnanlega heimili, réði þar
ríkjum enn; hann mintist þess hve unaðslegt
það var, að leita ráða til húsbónda síns meðan
hans naut við, og hve óumræðilega ánægju-
legt það hefði verið að tala við hann um
stúlkuna, seip komið hafði eins og draumur
inn í líf hans, og fá hjá honum leiðbeiningar
um ]>að hvernig hann gæti sæzt við hana heil-
um sáttum. Ef býflugnameistarinn sálaði
ætti nú afturkvæmt, þó ekki væri nema rétt
um stundarsakir, þá yrði alt öðruvísi um-
horfs, að minsta kosti í bráðina! En því var
ekki að heilsa; stóllinn stóð auður eftir sem
áður; það hafði einungis verið í hálfgerðum
órum að Jamie fanst hann sjá silfurlokkað
hár býflugnameistarans liðast um stólbrík-
ina; hann hefði alveg vafalaust, jafn nærgæt-
inn og hann var komist að orði eitthvað á
þessa leið: Mollv! Eins og málin horfa við,
verður ekki annað séð en þú hafir ekki sagt
Jamie mínum allan sannleikann, eða breytt í
öllu réttilega gagnvart honum. En maður,
sem þekkir þig eins vel og eg geri, efast ekki
um að þér hafi gengið gott eitt til, og að þú
munir nú fús til þess að skýra hreinskilnis-
lega og afdráttarlaust frá því hvernig í öllu
Hggur, livað það einkum og sérílagi var, er til
’Tundvallar lá fyrir breytni þinni.
Fréttaritarinn sem gerði sjálfan
sig að konungi
Eftir Richard Harding Davis
(Sv. O. þýddi)
Kafteinninn snéri sér að einum manpa
sinna og sagði eitthvað við hann, svo leit hann
aftur spyrjandi á Gordon, lyfti bókinni upp
að nefinu og tók að lesa í stiltum, föstum róm.
Maðurinn, sem kafteinninn talaði til, gaf skip.
anir liálf liátt og tveir af dátunum gengu fram
úr röðinni, afhjúpuðu byssustyngi sína, ráku
Gordon út úr liringnum, og skildu þar við
hann fullan af eldlegum heitingum og gneista-
flugi óframkvæmanlegra hugsana. Honum
hefði líkað að mega hlaupa til baka og brjóta
, glerauguu á hinu sólbrenda nefi kafteinsins,
en liann sá það í hendi sér, að það mundi leiða
til þess, að hann yrði skotinn eða gerður að
athlægi í augum landsmanna, sem var nærri
eins bölvað, svo hann stóð bara kyr með kökk
í hálsinum þar til hann loks labbaði þangað
er þeir Stedman og konungur voru að hvíslast
á. Er liann snéri sér við var einn hinna þýzku
manna að draga í flagglínuna og flagg hinnar
])ýzku þjóðar rann upp, blaktandi við hún
innan fárra sekúnda. Um leið reistu her-
mennirnir byssur sínar á loft og hleyptu af,
en fyrirliðarnir drupu höfðum og sjómenn-
irnir húrruðu.
“Sástu og heyrðirðu þetta,” sagði Sted-
man við Ollypybus, “þetta alt meinar að þú
ert ekki konungur lengur, að ókunnugt fólk
af öðrum löndum kemur hér og tekur af þér
Iandið, og gerir þegna þína og fólk þitt að
þra'lm en rekur þig til fjalla—ef þeir lofa
þér að lifa. Ætlarðu aÖ sam]>ykkja þetta?
Ætlarðu að líða þetta? Ætlar þú að láta
flaggið hanga þar sem það erf”
Messemvah og Ollypybus horfðu hvor á
annan ráðaleysislega. “Við erum hræddir
við þá,” stamaði Ollypybus; “við vitum ekki
hvað við ættum að gera eða livað við getum
gert.”
“Hvað segja þeirf” spurði Gordon.
“Þeir segjast ekki vita hvað þeir ættu að
gera.”
“Eg veit livað eg mundi gera,” orgaði
Gordon, “ef eg væri ekki Bandaríkja-konsúll.
Eg mundi draga niður drusluna þarna og bora
gat á skipið þeirra og' sökkva því.”
“Jæja, eg mundi nú samt bíða með það
þar til þeir væru farnir, ef eg væri þú. Kaf-
teinninn sýnist ekki vera maður, sem lætur
að sér liæða,” sagði Stedman með hægð.
“En eg skal samt draga hana niður,”
grenjaði nú Gordon. ‘ ‘ Eg segi af sér, eins og
Travis gerði. Eg er ekki lengur konsúll. Þú
getur verið konsúll ef þú vilt. Eg set þig í
embættið. Eg ætla mér að komast. hærra,—
verða meira. Eg ætla að verða konungur!
Segðu þeim báðum—og hann baðaði ilt öllum
öngum—að þeirra eina von og huggun sé þar
sem eg er; að þeir verði að gera mig að kon-
ungi þar til þetta sé útkljáð; að eins verði
að hef jast handa strax, og ef þeir séu hrædd-
ir, þá sé eg það ekki; en þeir verði að gefa
mér völdin; að þeir verði að afsala sér kon-
ungdómnum, ríkjum, völdum, öllu og selja
mér í hendur. ’ ’
“Meinarðu þettaf” spurði Stedman og
náði varla andanum.
“Tala eg ekki eins og eg meini þaðf”
sagði Gordon og þurkaði svitann af enninu.
‘Ejg get þá verið konsúllinnf” spurði
Stedman glaðlega.
“Auðvitað! Segðu þeim hvað eg ætla að
gera.”
Stodman sneri sér að hinum tveimur
konungum og bar ört á, er hann var að skýra
þeim frá hugmynd Gordons. Fólkið þokaðist
na'r, svo það gæti betur heyrt hvað hann var
að segja.
Einvaldshöfðingjarnir horfðu hvor á ann-
an um stund, en svo byrjuðu þeir alt í einu
að tala, báðir í senn, með gevsihraða og ó-
skapa ákafa, og inn á milli og alstaðar vom
ráðherrar beggja að revna að skjóta inn orði,
en það gekk ekki greitt.; en samt sem áður
tók það tiltölulega stuttan tíma að komast að
þeirri niðurstöðu, að allir voru sammála og
vildu ]»að sama. Að því búnu gengu báðir
konungamir fram fyrir Gordon og féllu á
kné, og létu hann leggja hendur á enni sín,
en Stedman tók ofan húfuna.
“Þeir samþykkja,” sagði hann, því fyr-
ir Albert var þetta alt sem eins konar skrípa-
leikur eða bendinga-leikur. “Þeir falla á kné
fyrir þér sem konungi. Þeir nefna ])ig
‘Tellaman’ sem þýðir Verndarinn:—Vernd-
arinn er ríkistitill þinn. Eg vona þú berir
J nafn með rentu; en mér finst þeir hefðu getað
kosið einhvern annan, sem meira átti undir
sér. ”
“Er eg þá áreiðanlega konungur?”
spurði Albert eins og utan við sig; “og get eg
gert eins og mér sýnist? Gáfu þeir mér ótak-
markað valdí Hana-nú, svaraðu-”
“Já, en gerðu það ekki,” Ibað Stedman
auðmjúklega, ‘ ‘ og mundu að eg er nú Banda-
ríkja konsúllinn, og það er hærra embætti en
nokkur einvaldur hefir, það hefir þú sjálfur
f ullyrt. ’ ’
Albert anzaði þessu engu, en hljóp þvers
yfir flötina og báðir Bradleys á eftir lionum.
Herskipið hafði lagt á stað út af höfninni
meðan á samtalinu stóð við konungana og var
nú komið í hvarf með fram eyjunni.
“Dragðu upp okkar flagg hjá fallbyss-
unni,” orgaði hann til yngri Bradley, “og
vertu viðbúinn að lúta því, þegar eg laú þetta
detta.”
Yngri Bradley hafði alveg gleymt að
draga upp Bandaríkjafánann og lúta honum
um morguninn í ósköpunum sem á gengu með-
an herskipið var á höfninni. Eldri Bradley
hafði nú tekið sér stöðu við fallbyssugarm-
inn og blés nú undur hægt í tundurpípuna,
meðan “Verndarinn” togaði í snærið, sem
hélt þýzka flagginu uppi. Svo rykti liann í
með báðum höndum, og niður datt klæðið, sem
á var málað rautt, hvítt og svart í einni svip-
an; og í sama augnabliki sendi yngri Bradley
stjörnufánan upp í Himinhvoli/iö; um lelið
urraði fallbyssa eldri Bradley eins og lítill
bolahundur, og “ Verndarinn” hrópaði húrra!
“Því í andskotanum húrrarðu ekki, Sted-
man,” liróplaði hann. “'Segiðu fcjlkinu áð
húrra alt livað af tekur. Hvaða tegund af
Bandaríkjakonsúl ertu eiginlega?”
Stedman lyfti upp hendinni hálf letilega,
til að gefa taktinn, opnaði munninn,—en hér
stanzaði hann, því nú kom hann auga á þýzka
herskipið, er kom brunandi til baka. 1 aftur-
enda skipsins var hinn feiti, þýzki kafteinn
að staulast á fætur með erfiðismunum; hann
rak upp liendina og gaf skipanir til manna
sinna, eða svo leit það út fyrir. Eyjarskeggj-
ar litu á Stedman, af honum á skipið og af því
næst á Gordon, sem nú stóð eins og hann væri
negldur niður og glápti út á sjóinn. Þeir
þurftu ekki að bíða lengi, því í sömu andránni
sást hvítur revkur úti á skipinu, })ar næst svo-
lítill blossi, svo þung stuna og í land kom
svartur bolti, em virtist stikla á öldutoppun-
um eins léttilega og flatur steinn, er drengir
velja til að fleyta með kerlingar. Hann virt-
ist nálgast land ofurrólega—að minsta kosti
svo rólega að allir gátu séð að hann stefndi
beint á brasshfallbyssuna. í það minsta tóku
báðir Bradlevs til fótanna og hlupu alt hvað
af tók, og héldu svo áfram að hlaupa eins
langt og sást til þeirra. Boltinn hitti fall-
byssuna rétt fyrir neðan hlaupið og henti
henni í loft upp, splundraði flaggstönginni í
ótal bita og lenti að síðustu í tveimur tómum
heykofum, er stóðu þar nærlendis.
“Guð almáttugur, Gordon!” sagði Stecl-
man með grátstaf í kverkunum; ‘ ‘ þeir eru að
skjóta ó okkr! ’ ’
Andlit Gordons var alt uppljómað af á-
kafa.
“Skjóta á okkur!” öskraði liann. A
okkur! Geturðu ekki séð? Skilurðu ekki?
Hvað erum við? Þeir hafa skotið á Banda-
ríkjaflaggið. Geturðu ekki skilið hvað það
meinar ? Það meinar stríð! Alheimsstríð!
Og eg er að síðustu stríðsfréttaritari! ” Hann
hljóp að Stedman og tók svo hranalega í
handlegginn á honum að honum lá við að
djóða.
“Um klukkan þrjú í dag,” sagði liann,
‘vita þeir hvað hefir skeð. Bandaríkjaþjóð-
n veit um það á morgun þegar blöðin koma
' , og allur heimurinn mun lesa um það inn-
an fárra klukkustunda. Keisarinn mun heyra
im það um morgunverðartíma, forsetinn mun
síma og biðja um nánar fréttir og liann mun
fá þær. Þetta kemur ekki fyrir nema einu
inni á mannsæfinni, og við erum þeir einu,
sem erum hér viðstaddir.”
Stedman veitti þessu masi enga eftirtekt,
hann var að horfa á hina hlið skipsins, og
vonaðist eftir að sjá þaðan koma annan hvítan
reyk, en enginn sást. Skipsbá tarnir voru
teknir innbyrðis, svartur reykur kom upp úr
reykháfnum, það heyrðist glamur í skipsfest-
unum og skipið seig' undurhægt á stað út af
höfninni. Sumir landsmanna féllu á kné en
aðrir dönsuðu, alt eftir því hvernig þeim
fanst bezt við eiga að þakka fyrir lausnina;
:i Gordon hristi höfuðið.
“Þeir ætla að setja liermenn á land,”
sagði hann; kannske ]>eir ætli að lenda þar
sem ]»eír lentu áður, eða kannske þeir ætli að
miða á okkur úr lengra færi. Þeir munu
senda menn á land og skjóta á þorpið, og þeir
sem á landi eru munu koma hingað og herja
í sambandi við „skothríðina af skipinu; og
allir verða teknir fangar eða drepnir. Við
erum á miðju leiksviðinu, og um okkur verð-
ur rituð saga. ”
‘ ‘ Eg kysi heldur að lesa hana en búa hana
til,” sagði Stedman. “Þú hefir komið okkur
í bandvitlausar og einskis verðar kringum-
stæður og mjög óþægilegar þar ofan í kaupið.
Og ekki fyrir neinar ástæður aðrar en þær,
að útvega þér hanclrit fvrir blaðið þitt.”