Lögberg - 30.05.1935, Qupperneq 2

o
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 30. MAÍ, 1935.
Séra Sig. Christopher-
son og skólamálið
Með mælgi, sem er yfirgnæfan-
leg og margt, sem er óprestlegt, hef-
ir séra Sigurður Christopherson
verið að ráðast að Jóns Bjarnason-
ar skóla i Lögbergi undanfarið.
Stjórnarnefnd skólans hafði vonast
eftir, að þurfa ekki að blanda sér
inn í þessi skrif prestsins. Hún
hafði nóg annað að gera, — að
reyna að fleyta skólanum í gegnum
fjárhagsárið svo að kennararnir
þyrftu ekki að vjnna alveg kaup-
laust, og að tekjuhallinn, sem félli á
kirkjufélagið við áramótin, yrði sem
allra minstur. En svo kemur þessi
hróðir! vor og leggur fram alla sína
krafta til að spilla þvi verki og eyði.
leggja þau áhrif, sem viðleitni vor
annars hefði máske haft. En það
er þó ekki þessi góðvild prestsins,
sem að knýr nefndina til að taka til
máls, heldur meðferð hans á málinu,
sem er óheil, í mörgum atriðum vill-
andi og illgjörn frá upphafi, og ef
skólinn á virkilega að deyja á fagn-
aðarhátið kirkjufélagsins íslenzka
og lúterska, sem í hönd fer, þá væri
bæði synd og skömrn að láta þetta
skrif prestsins vera síðustu minn-
ingarorðin. 1 þessum greinum sín-
um fer presturfnn yfir alla sögu
skólans frá byrjun til þessa dags og
ber skólanum og þá náttúrlega þeim
sem að honum standa illa söguna og
klikkir svo út með því, að skora á
alla söfnuði kirkjufélagsins lúterska
að kjósa þá eina á kirkjuþing, sem
einráðnir séu í því, að ráða skólann
af dögum. Við þetta er nú ekkert
að athuga annað en það, að það er
nærri yfirgen^ilegt, að séra Sig-
urður skuli vera orðinn svona há-
alvarleg stríðshetja, alt í einu.
En nú skulu ásakanir prestsins á
hendur skólanum athugaðar að
nokkru, og þá eru ummæli hans um
stofnun og aðdraganda að stofnun
skólans fyrst. Þeim hugsunum dr.
Jóns Bjarnasonar, því hann stofnaði
fyrstur allra manna til þessa fyrir-
tækis, og vonum hans um það, lýsir
séra Sigurður með orðum Tjörva
Þorgeirssonar, er hann og bræður
hans áttu í höggi við föður sinn og
Guðmund rika á Möðruvöllum út
af morði Sigurðar austmanns, (sem
þó eru rangt tilfærð.). Presturinn
lætur Tjörva segja: “Bla var hafið
og illa mun það enda.” Og það er
frá þessari sjónarhæð, sem hann
sér og ræðir málið, og er þá sízt
að búast við drengilegri niðurstöðu,
því aldrei hefi eg séð ósannari né
heldur fáránlegri samlíkingu. Ó-
þokkamenni drepur Sigurð aust-
mann fyrir að krefjast réttlátrar
skuldar.
Dr. Jón Bjarnason leggur grund-
völlinn að skólanum, berst fyrir mál-
inu og er aðal driffjörðrin í því að
skólinn er myndaður, alt út af um-
hyggju fyrir velferð landa sinna og
réttlátum metnaði fyrir hönd þjóðar
sinnar. Nei, séra Sigurður, það er
ekki það, sem að er, að séra Jón
Bjarnason og þeir aðrir, sem með
honum voru að þessu verki hafi
stofnað illa, eða með illvilja, til
þessa máls og stofnunar, heldur
hitt, að þú skilur ekki hugsjónina.
sem fyrir honum vakti og sem
hann þráði og þú ert nú að hjálpa
til að fótum troða. Þú segir að
skólans sé ekki lengur þörf og að
hann sé alt annar en til var ætlast
í upphafi, og ástæða þín fyrir því,
að hans sé ekki lengur þörf er sú,
að skólar séu nú um alt land, sem
kenni það sama og kent sé í honum
og að trúfræðilegar stofnanir standi
opnar á hverjum degi í Winnipeg
svo enginn þurfi að svelta andlega.
' En þessar mentastofnanir voru hér
i voru landi, þegar skólinn var stofn-
aður og samt var hann stofnaður.
Þær voru í öllum eða flestum ríkj-
um í Bandaríkjunum, og samt hefir
lúterska kirkjan bygt sína skóla þar,
og hversvegna ? Vegna þess að hún
hefir fundið til skyldu, sem hún
mátti ekki svíkja, ef hún vildi reyn.
ast herra sínum trú og sú skylda
var að gera sitt til að flytja kær-
leika og krossins orð inn í menning-
ar og mentalif samborgara sinna og
samfélags. Porstöðumenn kirkjunn-
unnar þar vissu, eins og Dr. Jón
Bjarnason að hvergi er akurinn eins
álitlegur til uppskeru og áhrifa eins
og hjá æskulýðnum, sem mentaveg-
inn gengur—uppskeru, ekki nauð-
synlega fyrir þína sérstöku kirkju,
séra Sigurður. Ekki einu sinni fyr-
jr íslendinga, heldur fyrir herrann
sjálfan. Veistu það, að af öllum
þessum mentastofnunum, sem þú
ert að tala um hér í Winnipeg og
Manitoba, þá er það Jóns Bjarna-
sonar skóli einn, sem heldur uppi
trúfýæðilegri kenslu í 20 mínútur í
hverri viku skólaárið út í gegn, að
und^nteknuin prestaskólum, sem al-
menningur hefir engin not af, og
þar að auki bænahaldi á hverjum
einasta skóladegi um fram persónu.
leg áhrif kennaranna og sameigin-
legan góðhug kennara og lærisveina
i anda kristilegs kærleika og friðar,
sem í skólanum hefir ríkt og ríkir
nú. Hver á að vera forvígismaður
kærleiksmálanna í mentalífi voru?
Ekki ríkisstofnanirnar, sem þú ert
að tala um, og allir vita, eða ættu að
vita, að ekki snerta trúarbragðalega
kenslu. Hver nema kirkjan, í gegn-
um skóla sína, kristin kirkja, og þá
líka hin íslenzka evangeliska lút-
erska kirkja í Vesturheimi, ef að
hún vill gera skyldu sína.
Þú vilt máske segja, að kirkjan
nteð boðskap sínum eigi að fram-
! kvæma þetta verk, því naumast neit-
| ar þú þvi, að það sé nauðsynlegt að
hún eigi að kveikja ljós kristilegs
j kærleika, bræðraþels og umburðar-
I lyndis i hjörtum yngri og eldri, og
1 það get eg fallist á. En athafnir,
lmgsunarháttur og öll afstaða mann.
anna sýnir berlega, að hún hefir
ekki gert það, og að það þarf eitt-
hvað meira en stólræður ykkar
prestanna til þess að gera allar þjóð-
ir að lærisveinum meistarans, —
taktu eftir séra Sigurður allar þjóðir
og Mið-Evrópumenn líka. Þér og
öðrum finst méske, að þessi litla
stofnun, sem hér um ræði — Jóns
Bjarnasonar skóli—muni ekki geta
afkastað miklu á þessu sviði, í sam-
anburði við aðra stærri kirkjuskóla
og aragrúa hinna kristnu kenni-
manna. Það er satt, skóli þessi er
ekki stór. Hann var heldur ekki
stór hópurinn, sem skipaði sér utan
um mannkynsfrelsarann í fyrstu, en
þó hefir uppskeran af verki þeirra
fáu orðið ærið mikil.
“Skólinn er allur annar en til var
ætlast í upphafi,” segir þú. Eg hefi
heyrt eitthvað þessu likt áður, og
tel eg líklegt, að þú, séra Sigurður,
byggir hér meira á tali úr lausu lofti,
en á persónulegri þekkingu, því
sannleikurinn er að skólinn hefir
verið og er í algerðu samræmi við
hina upprunalegu hugmynd, hvað
sem þú eða aðrir segja, og hver er
þá hin upprunalega hugmynd eða
stofnskrá skólans? Á kirkjuþingi
því, sem skólinn fæddist á, eða
stofnþingi skólans er þessi grein
gerð fyrir stefnu hans og framtíð-
arstarfi:
“1. Að byrjað sé í Winnipeg á
skólafyrirtæki strax á komandi |
hausti.”
“2. Að á þeim skóla skuli kend !
islenzka, kristindómur og önnur
fræði, eftir þvi sem ástæður leyfa, j
og þarfir útheimta.”
Jón Bjarnason, K. K. Ólafsson. j
Jóhann Bjarnason, Thomas Hall-
dórson, B. Marteinsson, H. S. Bar
dal, G. B. Björnsson.
Og var þetta samþykt í einu hljóði Lhn Þá afstöðu þína er ekkert að
af öllum þingmönnum. Engar dul. segJa- Þú °S 'iver annar átt ráð á
ur, engin mótbára, allir eitt við j hugsunum þínum og sannfæringu.
þessa fyrstu stefnuskrá, sem Dr. I En óneitanlega er það óviðfeldið að
Jón Bjarnason staðfesti með sinni | síá bjónandi prest kirkjufélagsins,
eigin undirskrift, eins og menn sjá, \ beita sér fyrir að rífa niður og lit-
hefir skólinn haldið í öll sín starfs- j ilsvirða stofnun síns eigin félags.
ár. íslenzka hefir alt af verið kend Þú talar um frið. kærleiksanda og
á skólanum frá hyrjun. að undan- kristilega samúð. Hvernig i ósköp.
teknu einu einasta skólaári, þegar j unum heldurðu að slíkt geti verið
enginn fékst til að taka þátt í þeirri . annað en varafleipur, ef menn beita
kenslu. Kristindómur hefir verið | sömu aðferð við þýðingarmikil mál
kendur þar frá byrjun, og er kend- j kirkjufélagsins og þú nú gerir við
ur enn og skólinn hefir myndast og jskólann? Mál kirkjufélagsins eiga
mótast, eftir því sem þarfirnar út- . að neðast á þingum þess, því til jiess
heimtu. Það eina. sem hreyst hef- ! eru þau haldin, og ef að nokkurt
ir í sambandi yið skólann frá því velsæmi er til í mönnum þá standa
að þessi stofnskrá var samin, og til \^r við þær samþyktir sem þar eru
þessa dags, sem nú eru nálega 22 ár, gerðar. Evrir félagsmenn að brjóta
er að íslenzkukenslunni hefir farið >*r, er ódrengskapur, en fyrir leið-
aftur,—að þrá þeirra tslendinga. togana hneyksli.
sem á skólann hafa gengið í seinni \ ið erum ekki með því sem nú er
tíð hefir þverrað, til íslenzkunáms, sagt, að gefa í skyn, að kirkjufélags-
og á því á skólinn enga sök, heldur menn megi ekki tala um kirkjufé-
hinar breyttu kringumstæður og að- lagsmál opinberlega. Þeim er það
staða íslendinga í þjóðlífinu, sem velkomið, en þeir eiga ekki og mega
stofnskráin gerir ráð fyrir, og þið ekki svívirða sínar eigin stofnanir
prestarnir ættuð að skilja öllum með þeim skrifum, eða ræðum, eins
mönnum betur—þér og öllum öðr- og að þú, séra Sigurður, gerir með
um ætti að vera Ijóst að menn þeir. þessum síðustu skrifum þínum
sem stofnskrána sömdu ætluðust til Lestu aftur vísuna eftir skálda-
að íslenzkan yrði kend á skólanum Rósu, sem þú heimfærðir upp á
eins lengi og unt yrði, því þeim var skolann:
KAUPIÐ ÁVALT
LUMBER
hjá
THE EMPIRE SASH & DOOR CO., LTD.
HENRY AVENUE AND ARGYLE STREET
WINNIPEG, MAN. PHONE 95 551
þá eins ljóst og þér, séra Sigurður, j
er nú, að hún mundi fyr eða síðar
verða að líða undir lok sem mælt ^
mál á meðal íslendinga hér í álfu. j
Ef frekari sannanir þessu máli til
stuðnings þyrfti, þá má benda á
orð forseta kirkjufélagsjins tveim
árum síðar. Honum farast orð á
þessa leið: Hann (skólinn) þarf að
vera við hæfi komandi kynslóðar
fremur en liðinnar. Fæðist skólinn
ekki inn í heim hins unga og frjálsa
“Mikil blinda mér var á,
ntið við binda dræsu þá,
er eg hrinda aldrei má;
Ekki eru syndagjöldin smá.”
Engan mann þekki eg annan en
þig, séra Sigurður, sem hefði látið
aðra eins óhæfu og þetta út úr sér
í sambandi við skólann. Kennarar
skólans eiga alt aðrar kveðjur skil-
ið, en þú sendir þeim í þessari vísu
hennar skálda-Rósu. En þeim og
öðrum, sem að málum skólans hafa
mentalífs samtíðar sinnar, þá deyr unniö má yera j,að raunabót, að
hann í fæðingunni. verk þeirra njóta viðurkenningar
Uppbygður á grundvelli kristi- . þeirra manna, sem bezt skyn bera á
legrar trúar og kristilegs siðferðis, ! mentamál Manitoba-fylkis og að á-
upplýstur af Guðs orði og upphitað- j vöxtur verka þeirra og tilvera skól-
í ans hefir borist út yfir landamæri
ur af kærleiksanda Krists á skól-
inn að bjóða velkominn inn um sín-
ar dyr og undir áhrif sín, sérhvern
ungan námsmann, hvaðan af landi
sem hann korninn er, og vinna hið
sama hlutverk sem hver önnur líf-
vænleg mentastofnun þessa lands:
spinna úr þeli fortíðarinnar þráð
fylkisins og alla leið til æðsta valds-
manns brezka ríkisins. Þér blöskr-
ar peningaupphæð sú, sem þú segir
að Vestur-íslendingar hafi lagt
fram til þessa skóla og þú telur vera
$113,000 þessi upphæð öll til sam-
ans er ekki svo lítil. En hún nær
er enn stórmál. Það gerir bæði i
senn, að grípa inn í félagslíf íslend-
inga hér og inn í menningarbaráttu
íslenzku þjóðarinnar í heild, og gerir
enn. Það var þvi sizt að furða sig
á þó slíkt mál vekti umræður innan
og utan þinga kirkjuf jlagsins og að
meiningarmunur ætti sér stað um
sum atriði þess. Slíkt er eðlilegur
og heilbrigður gangur allra mála, og
á ekkert skilt við andúð, illlyndi eða
“jag.” En það er annað, sem þetta
mál hefir orðið fyrir, sem ekkert
annað stórmál vor kirkjufélags-
rnanna hefir átt við að stríða og það
eru óheilindi manna innan kirkju-
félagsins sjálfs. Menn, sem sam-
kvæmt öllunt félagslegum skyldum
áttu að leggja því lið, hvetja menn
til samtaka, örva skilning manna á
því, glæða velvildina til þess og
hvetja menn til fjárframlaga til
þess, hafa annaðhvort látið það af-
skiftalaust, eða þá blátt áfram lagst
á móti því og leitt aðra, eins og þú
gerir nú, séra Sigurður. En þrátt
fyrir þessa ömurlegu afstöðu
sumra kirkjufélagsmanna til skóla-
málsins á síðari árum, þó hefir skól-
inn samt þroskast og orðstir hans
borist lengra út með ári hverju og
virðing málsmetandi mentamanna í
þessu fylki og víðar aukist fyrir
honum og íslendingum í heild fyrir
þá hugprýði og þann metnað er þeir
hafa sýnt, með því að ráðast einir
Norðurlandaþjóða í að stofna og
halda uppi sinni eigin menta- og
menningarstofnun í Manitoba.
Skólanefndinni hefir fundist það
skylda sín að taka þetta fram, og
eins hitt, að ef að kirkjufélagsmenn
hafa ásett sér að drepa skólann, þá
geri þeir það á srin dffengilegastan
hátt, en ekki með því að níða stofn-
unina og starfsmenn hennar.
Fyrir hönd skólanefndarinnar,
Jón 7. Bíldfell.
Lífselixirinn
(Spönsk saga)
hins nýja þjóðlifs hér.” Og það er yfjr 2I £r að minsta kosti, sem ger-
einmitt þetta og ekkert annað, sem
skólinn hefir verið að gera, og er
að gera, hvað svo sem þú eða aðrir
segja um stefnu hans.
Þú segist alt af hafa verið mót-
fallinn stofnun skólans, þó einkum
frá árinu 1914, og til þessa dags.
'A ----,.~
Myndin var tekin af æfingu vitS gasvarnir, aem fram fðr í París
á Frakklandi. Flugvélar voru notaðar til ásóknar. ÖIl umferS var
stöðvuð á götunum.
jir um $5,400 á ári eða um $1.00
já hvern félaga í kirkjufélaginu á
l ári, sem er ekki stærri uphæð en
|það, að kirkjufélagsmenn einir gætu
hæglega lagt hana fratn sér að
meinalausu, ef viljinn væri nógur.
En þú segir að þessa upphæð hefði
1 mátt nota til annara þarfa, og er
það auðvitað satt. Hið sama mætti
segja um allar stofnanir kirkjufé-
lagsins. Hugsaðu þér hvaða summa
fengist ef prestsembættið í Winni-
peg væri lagt niður; eg efast ekkert
um, að það hefir kostað íslendinga
$113,000.00 á síðastliðnum 20 árum,
og i Winnipeg er líka nóg af kirkj-
um, sem fólkið gæti farið i, svo
mætti bæta við prestsembættunum í
hinum sveitum íslendinga og gamal-
mennahælinu á Gimli og þá yrði
fúlgan ekki lítil sem nota mætti til
einhvers annars þarfs verks. Við
gætum komist af án alls þessa, séra
Sigurður, ef við vildum lifa eins og
moldvörpur, með asklok fyrir him-
in, viljalausir, framkvæmdalausir og
metnaðarlausir.
Þú segir að skólamálið hafi verið
bitbein i kirkjufélaginu í meir en
þrjátíu ár, og aukið á andúð, óhug
og illlyndi. Þetta væri nú ljótur
vitnisburður ef hann væri sannur—
en hann er það ekki. Framan af var
skólamálið brennandi áhugamál.
Mönnum fanst í raun og sannleika
að skólans væri þörf fyrir þær á-
stæður sem fram hafa verið teknar
og öllum mönnum eru ljósar og sem
krefjast sörnu úrlausnar í dag og
þær gerðu þá. En málið var þá og
Meðal margs, sem reynt hefir
verið til að bæta kjör manna, er
þetta þrent:
1. Að geta flogið sem fuglarnir.
2. Að geta breytt ódýrum málm.
um í gull.
3. Að geta kastað ellibelgnum.
Flugþrautin er nú þegar ráðin.
Tilbilningur .gulls hefir gengið
seigt og fast, þó segja síðustu blöð
að nú sé loksins kominn góður rek-
spölur á það mál.
Ellibelgsmálið hefir heldur ekki
gengið fyrirhafnarlaust, en þar er
einnig farið að greiðast til eftir því
sem fréttir herma heiman af íslandi.
Þar á fátækrastjórn í hreppi einum
að hafa lent í máli við héraðslækn-
inn út úr árangri á yngingartilraun,
er hann hafði framið á sveitlægum
karli, og tekist svo vel, að líkur þóttu
fyrir að karl sá yrði sveitinni að
nýju óliði.
Hvernig málinu reiddi af er
mönnum hér óljóst en vonandi hefir
]íað jafnast á friðsamann hátt.
Hér fylgir svo smásaga af yng-
ingartilraun, sem gerð var fyrir
löngu. síðan.
Skamt frá bænum Legutiano var
það síðari hluta dags í ágúst, 1870,
að eg mætti hóp af sveitafólki, sem
var á ferð með barnslík til greftr-
unar. Líkið lá á kodda, sem skreytt-
ur var blómum, og bar gömul kona
það á höfðinu, sem þar er þjóðar-
siður. Af forvitni varð mér á að
spyrja hver ætti barnið. “Það veit
enginn, herra minn!” svaraði einn
bóndinn, “það fanst allsnakið fyrir
tveimur árum síðan niðri í dalnum,
og var borið ,heim i húsið hans
Gussurandis og fóstrað þar, en í stað
þess að taka framförum gekk það
eF ÞÉR KENNIÐ MAGNLEYSIS,
NOTIÐ NUGA-TONE
pau hin ýmsu eiturefni, er setjast að
í líkamanum og frá meltingarleysi stafa,
verða að rýma sæti, er NUGA-TONE
kemur til sögunnar; gildir þetta einnig
um höfuðverk, o. s. frv.
NUGA-TONE visar ðhollum efnum á
dyr, enda eiga miljðnir manna og
kvenna því heilsu sfna að þakka.
Kaupið aðeins ekta NUGA-TONE f
ábyggilegum lyfjabúðum.
Við hægðaleysi notið UGA-SOL —
bezta lyfið, 50c.
í sjálft sig, og seinast varð það sem
nýfætt barn, og hætti að nærast, og
veslaðist svo út af, en þó er það enn
undarlegra, að andlitssvipurinn er
sem á gömlum manni fingurnir eru
óhreinir og að útliti sem á gamal-
menni,”
Forvitni mín óx nú ekki lítið við
sögu þessa og virti eg líkið vand-
lega fyrir mér áður en það var lagt
í gröfina. Það var líka fágæt sjón.
Hugsið yður nýfætt barn með gam-
als manns andlitsdráttum, augun
hálf opin með greindarlegan svip og
þumalfingur og vísifingur gulir eins
og á reykingarmanni.
Að jarðarförinni afstaðinni varð
eg samferða líkfylgdinni inn í
sveitaþorpið, því eg ætlaði að gista
um nóttina hjá Gussurandi fjöl-
skyldunni, sem mér var vel kunnug.
“Úr hverju dó barnið?” spurði
eg húsráðanda.—“Qi Don Petro,”
svaraði hann. “Það hafa verið galdr-
ar i spilinu. Eg hefi aldrei orðið
fyrir öðru eins. Þegar við fundum
það, borðaði það brauð, kjöt og
súpu, en svo misti það tennurnar,
og þar næst smátt og smátt hætti
það að þekkja fólk eða hluti, svo
við urðum að gefa þvi að drekka,
og seinast tapaði það lystinni. Þeg-
ar við fundum það var það býsna
þróttmikið, en það gekk alt í sjálft
sig. Augnaráðið var greindarlegt,
það reyndi að tala, og virtist skilja
alt, sem talað var, en það þjáðist
augsýnilega af einhverjum óskiljan-
'egum verkjum.”
“Og þér hafið enga hugmynd um
hvaðan það er komið?”
“Ekki agnar ögn. Við fundum
það einu sinni er >iö' gengum heini
frá vinnu, lá það í fatadyngju, óg
fórum við með það heim af brjóst-
gæðum, en í fatahrúgunni fundum
við gamla reykjarpipu og blaða-
böggul.”
“Hvað varð af þessum hlutum?”
“Eg geymi þá,” sagði húsbónd-
inn, “en hefi aldrei rannsakað þá,
því eg er ekki læs, en eg sýndi prest-
inum blöðin, og hann sagði þau væru
skrifuð á málýzku er hann ekki
skildi.”
“Komdu með þau,” sagði eg i á-
kafa.
“Sjálfsagt” svaraði hann, “vilj-
irðu skýra fyrir okkur innihaldið.”
“Það geri eg áreiðanlega sem mér
er framast auðið,” sagði eg.
Að loknum kvöldverði var ljósið
kveikt og þegar menn höfðu tekið
sér sæti í kringum mig og kveikt í
pípum sínum, fletti eg blöðunum
sundur, en þau voru af ýmsum
stærðum og rituð með breyttum rit-
höndum og skrifuð á ýmsum tímum.
Raðaði eg þeim fyrir framan mig,
og las það sem hér fer á eftir, en
tilheyrendurnir hlustuðu með vax-
andi eftirtekt:
“Eg varð 85 ára 20. ágúst 1785-
Börn mín og barnabörn höfðu hald-
ið mér afmælisveizlu, og voru nú
farin heim, en eg sat einn eftir og
æskuvinur minn Don Júan Manúel
de Úrsubil; var hann skottulæknir,
og nafnfrægur fyrir lærdóm sinn
og dugnað, og þriðja persónan var
gömul vinnukona.
Klukkan var orðin eitt um nótt-
ina, og við höfðum reykt 34 pipur,
og drukkið 5 bikara af eplasafa. Eg
var að vísu hraustur sem eikartré,
en hafði þó fengið nokkurn svima af
reyknum og drykkjunni. Félagi
minn var þó nokkru ver á sig kom-
inn en eg, og hafði lengi staglast á
orðunum: viðbein, kerfi, raki og
plástrar. og því um líku, sem eg
skildi ekkert, og sat því þegjandi og
hlustaði.
“Þú svarar mér ekki?” sagði hann
svo.
“Hvað á eg svo sem að segja?”
svaraði eg.