Lögberg - 20.06.1935, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 20. JÚNÍ, 1935
Týnda brúðurin
Eftir MRS. E. D. E. N. SOUTIIWORTH
Hefi eg treyst þeim um of ? Viljið þér ekki
leyfa mér og þjónum mínum að fara í friði?
Alt, sem er í kjallaranum og vöruhúsinum í
Luckenough er á yðar valdi. Látið þér að-
eins mig sjálfa og þjóna mína óáreitt. Bg
trúi J)ví ekki að eg hafi treyst brezkum her-
mönnum og trúað á heiður þeirra, til þess að
það verði mér að glötun!”
“Þetta er ljómandi falleg ræða, lóan mín,
og einstaklega vel flutt, en hún er ekki að
sama skapi sannfærandi,” sagði Thorg, og
ætlaði að hlaupa til hennar.
Edith greip til skammbyssunnar og mið-
aði henni í kafteininn, og um leið brá yfir
andlit hennar, dauðlegum ákvörðunar blæ.
Thorg hrökk til baka. Hann var eins og
mörg illmenni eru, huglaus níðingur.
V Takið hana! Takið af henni byssuna!
Hvað tefur ykkur, þorpararnir ykkar? Eruð
þið hræddir við hana ? Takið hana strax, segi
eg! Eruð þið menn, eða hver a •.......eruð
þið?”
Þótt druknir og dýrslegir væri, þá var
þó eitthvað í þeim, sem mótmælti því að ráð-
ast á einmana og varnarlausa stúlku.
‘ ‘ Hvert í h..... eldur og brennisteinn!
Takið hana strax,” livæsti Thorg í ofsabra'ði.
Edith stóð hreyfingarlaus og hélt byss-
unni í annari hendi, en rétti hinaupp, í heitri
bæn. “Fyrir Guðs skuld, bíðið ])ið augnablik.
Illustið á það, sem eg ætla að segja ykkur.
Eg ætla ekki að skjóta kafteininn ykkarr, og
mér dettur ekki í hug að skjóta neinn yltkar;
það er eitthvað í eðli mínu, sem er algerlega
gagnstætt því að drepa nokkra lifandi skepnu,
eg mundi ekki taka nokkurs líf, nema mitt, og
það aðeins í ítrustu neyð, eins og eg er nú
stödd í. 1 hamingjunnar bæmrrn verið mis-
kunnsamir við mig, varnarlausa og einmana!
Þið eigið mæður, systur eða konur heima, sem
þið vonist til að sjá aftur, þegar stríðinu, með
öllu því brjálæði og dýrslegri grimd, er því
fylgir, er lokið; hugsið til þeirra, og vægið
mér þeirra vegna- Hverfið ekki heim til ást-
vina ykkar og ættingja með þann óafmáanlega
skammarblett á mannorði ykkar, að þér haf-
ið níðst á saklausri, einmana, varnarlausri
stúlku. Neyðið mig ekki til að úthella blóði
mínu, því það skuluð þið vita, að undir eins
og þið stígið feti nær mér, þrýsti eg á gikkinn
og fell dauð fyrir fætur ykkar. ” 0g Edith
setti kjaptinn á byssuhlaupinu að enni sér
og hélt vísifingrinum á gikknum, tilbúin að
hleypa skotinu af á hverju augnabliki.
Mennirnir hreyfðu sig ekki, en kafteinn-
inn gusaði úr sér flóði af bölvi og formæl-
ingum.
“Hvert í sjóðandi h.......! Ætlið þið
að standa þarna í allan dag og láta þessa
stelpu dáleiða ykkur með kjaftamasi? Takið
af lienni byssuna undir eins!”
“Eg get skotið mig áður en þið náið
byssunni af mér, ” sagði Edith; hún var á-
kveðin í að falla ekki lifandi í hendur þessara
varmenna; hún fann að hún hafði örlög sín
í hendi sér, það var aðgins að snerta með
fingrinum vúð gikknum, og hún var á sama
augnabliki undan þeirra valdi um aldur og
æfi; hún fann kaldan kjaftnnn á byssuhlaup-
inu við enni sitt, og henni fanst það hugsval-
andi, sem vinarkoss.
“Takið liana! Takið hana!” hvæsti
Thofc-g í dýr.slegu grimdaræði.
“Hún má skjóta sig fyrir mér, ef hún
vill, en áður en blóðið kólnar í æðum hennar,
skal eg hafa fullnægt ásetningi mínum!”
“Eg bið yður! Eg grátbæni yður, herra
kafteinn, að taka þessa skipan yðar aftur;
þér munuð sárlega iðrast fvrir það, að hafa
gefið slíka skipun, þegar þér komið til sjálfs
yðar og þér gerið yður grein fyrir því, hversu
viðbjóðslegt níðingsverk þér ætlið að
fremja,” sagði ungi liðsforinginn, sem nú
þevscti fram úr hópnum alt í einu, og sem
ekki hafði áður lagt neitt til þessara mála.
—Gtofugt ungmenni í hópi lögverndaðra
morðingja.—
“Þegið þér, herra minn! og slettið yður
ekki fram í mín málefni, sem yður koma ekk-
ert við! Taktu hana, þorparinn þinn, ef þú
ert nokkuð nema huglaus skræfa,” sagði
Thorg.
“Ef þð stígið einu feti framar, þá læt eg
skotið ríða af, ” sagði Edith.
“Kafteinn Thorg! Þetta eru svívirði-
legar aðfarir, ” .sagði ungi liðsforinginn.
“Hvert í h......! Ætlið þér að voga að
óhlýðnast skipunum mínum? Burt með þig,
þorparinn ]>inn! Takið stelpuna strax, og
bindið hana!”
“Kafteinn Thorg. Það verður ekkert af
því að þessu sinni,” sagði ungi liðsforinginn.
“Hver sjálfur d •..........er að yður?
Eruð þér drukkinn,i eða vitlaus ? Þér eruð
fangi. Undirforingi Tfueman, taktu sverðið
af Bnsign Shield, hann er fangi í þinni um-
sjá.”
Ennþá einu sinn öskraði kafteinninn í
.ofsabræði: “Sláið þennan kvenskratta nið-
ur, og takið af henni byssuna! Ef þið hlýðið
ekki strax, þorpararnir 'ykkar, skuluð þið
allir dregnir fyrir herréttinn og skotnir fyrir
liádegi á morgun!”
Hermennirnir slóu þegar hring um stúlk-
una.
“Miskunnsami Guð, fyrirgefðu mér
þessa synd, sem eg er neydd til að fremja,”
bað Edith, og þrýsti um leið á gikkinn, en
skotið reið ekki af. Hversu hræðilegt! Það
mislukkaðist! Hún fleygð frá sér byssunni,
fórnaði upp höndunum og féll á kné, og liróp-
aði: * “ Eg er glötuð! Alt er glatað! ’ ’ Þetta
hróp var eins og eiptal við sjálfa sig, þar sem
hún lá yfirbuguð og varnarlaus fyrir fótum
þessai'a þrælmenna.
“Ha, ha, ha! sjáið litla bragðarefinn,”
sagði Thorg og hló ruddalegan hlátur, þar
sem hann stóð yfir henni og horfði með að-
dáun á bráð sína.
“Ilún er eins laglegur, lítill klækjakrakki
eins og eg hefi nokkurn tíma séð,” sagði
Thorg. “Að ætla að hræða okkur með byssu,
sem (‘kkert skot var í. ’ ’
“Eg komst að byssunni, án hennar vit-
undar og dróg skotið úr henni,” sagði Oliver,
“og eg er glaður yfir því að mér lánaðist
það. ” Hann þreif hrífu, sem þar var í hönd
'sér, og hljóp í ákafri geðshræringu á móti
Thorg, sem var í þann veginn að leggja hend-
ur á Edith- Hermennirnir réðust á hann
undir eins, tóku af honum hrífuna og hentu
honum niður.
“Sjáðu nú til, góða mín,” sagði Thorg,
og færði sig nær bráðinni. )
Edith skaut augunum í dauðans hræðslu
í allar áttir, í von um að sjá einhversstaðar
einhverja hjálp, en það var engin hjálp sjáan-
leg. Hún þaut á fætur sem elding, og hljóp
alt livað hún gat.
Hermennrinir ætluðu strax að hlaupa í
veg fyrir hana og taka hana á flóttanum.
“Nei,nei! Snertið ekki við henni! Lofið
henni að hlaupa, gefið henni ofurlítið tæki-
færi; það er langtum skemtilegra að elta hana
uppi, eins og tófu, hún heldur ekki lengi út,
verið þið vissir, við skulum koma okkur sam-
an um að hún verði fyrst verðlaunagripur
þess, sem fvrstur nær í hana; það verður
gaman,” sagði Thorg.
Bdith hafði sloppið út um ibakdyrnar.
“Eg sver það við lifandi guð, að hver
ykkar, sem fyrstur leggur hönd á hana, skal
deyja!” sagði ungi liðsforinginn og hrifsaði
sverðið úr hendi undirforingjans, sem stóð
næstur honum, og hljóp sem elding milli
Edith og þeirra, sem eltu hana, og sveflaði
sverðinu með leifturhraða í andlit þeirra, sem
ætluðu að grípa hana. Hann var ungur, ekki
mikið vfir tuttugu ára að aldri, en hann hafði
eldmóð og áræði hvers, sem eldri var. Ilin
eldsnöru augu hans báru þess vott að hann
var ákveðinn í að frelsa Edith, eða deyja
fyrir hana að öðrum kosti-
Thorg jós úr sér bölvi og formælingum,
og skipaði hermönnunum að hlaupa á liðsfor-
ingjánn og berja liann, og negla hann við
jörðina með ’bygsustyngjunum sínum. “Og
. að því loknu getið þið gert við stelpuna sem
ykkur lystir,” sagði Thorg.
Aður en þessi djöfullega skipun næði fram
að ganga, já, áður hún var hálfsögð, þevsti
að liúsinu hópur ríðandi manna með brugðn-
um sverðum, til að frelsa Edith úr þessari
dauðans hættu. Þeir voru þrisvar sinnum
fleiri en hermennirnir.
3. kapítuli.
Ungir stúdentar frá næsta mentaskóla
héraðsins, margir þeirra unglingar 15 til 18
ára að aldri, en stórir og sterkir, áræðnir og
eldfjörugir, vel vopnaðir, undir leiðsögn
skólahetjunnar Cloudesley Mornington,
þeystu fram og slóu hring um ræningjana og
réðust á þá með svo miklum hraða, að þeir
gátu ekkert viðnám veitt.
“Látið ])á hafa það, piltar! Þetta fyrir
Fanny. Þetta fyrir Edith!” hrópaði Cloud-
e.sley og lét höggin dynja óspart á þeim.
“Hefnið* fyrir Hay Hiíl! Hlífið þeirp ekki,
góðir drengir! Sláið þá í andlitini” hrópaði
Cloudesly, og sló sem óður væri til beggja
handa og misti aldrei höggs. Hann ruddist
áfram gegnum benduna, þangað sem níðing-
urinn Tliorg vaj.
Thorg var eím uppistandandi; hann varð-
ist með sverði og hafði þegar sært og felt
nokkra skóladrengjanna, sem sóttu að hon-
um. Cloudesly bar þar að, þreif upp öxi er lá
þar og færði skallann af afli í höfuð Thorg,
svo hann hné steinrotaður til jarðar-
“Þeir flýja! Þeir flýja! fantarnir, ”
hrópaði Cloudsesly. “Eltið þá, góðir dreng-
ir, eltið, eltið þá; látið engan undan sleppa,
ef mögulegt er.”
Ungi, enski liðsforinginn stóð hjá Edith
og liallaðist fram á sverðið, sem hann studdi
sig við, hann dróg þungt andann og sýndist
þrotinn að orku, eins og hann kæmi úr langri
orustu. Cloudesly kom auga á hann, hljóp
að honum sem snæljós með reidda öxina ag
hugðist að gjalda honum rauðan belg fyrir
gráan. A sama augabragði hljóp Edith fyr-
ir höggið og vafði handleggjunum utan um
hann, eins og til að verja hann fyrir höggum
Cloudesleys. Hún hrópaði upp í geðslirær-
ingu.
“Hann liefir frelsað mig, Clodesly.
Margra ára kynning hefði ekki getað
samantengt þessi ungu hjörtu eins innilega,
eins og þessar fáu klukkustundir sameigin-
legrar hættu.
“Hann frelsaði mig, Cloudesly, frelsaði
mig! ’ ’
“Eg skil þetta ékki, Edith, liann er
brezkur liðsforingi. ”
“Hann er minn frelsari! Þegar Thorg
sigaði mönnum sínum á eftir mér, þegar eg
flúði, hljóp hann í veg fyrir þá, og hélt þeim
lil baka, þar til þú komst!”
“ Uppre(istarmaður! ” hrópaði Claudes-
ly með fyrirlitningu.
“Já, eg býst við að eg sé uppreistar-
maður,” sagði ungi liðsforinginn og roðnaði
við, er hann dróg að sér handlegginn, sem
liann hafði lagt utan um mittið á Edith.
“ Afstaða yðar er fremur bágborin, herra
minn,” sagði Cloudesly.
Já, eg býst við því, en eg iðrast ekki
þess sem eg hefi gert,” svaraði liðsforinginn-
“Auðvitað ekki! Lög Guðs og mannúð-
arinnar eru miklu æðri nokkrum herlögum, og
það var slíkum lögum sem þér hlýdduð, er þér
lögðuð líf yðar í hættu tli að bjarga varnar-
lausri stúlku úr fanta höndum. ■ Eg þakka
yður fyrir þetta drengskaparverk, bæði frá
sjálfum mér og fyrir hönd landsmanna
ininna,” sagði Cloudesly.
Edith las það út úr augnaráði liðsfor-
ingjans, að hann mundi ekki liika við að
leggja líf sitt í hættu fyrir sig aftur, ef þess
þyrfti með.
‘ ‘ Hvað er eg að hugsa! Eg stend hér og
tala, og koparhausinn! höggormurinn! er
komnn á stúfana aftur; hversu alt illþýði er
lífseigt,” sagði Cloudesley, er hann sá Thorg
vera að rakna við, og reyna að komast á fæt-
ur.
Cloudesley hljóp út og skildi þau eftir
tvö ein í forstofunni.
“Eg er ósköp hrædd um að þér hafið sett
yður í ofmikla hættu, með því sem þér gerð-
uð til að bjarga mér,” sagði EJdith.
‘ ‘ Getið þér ímyndað yður hversu sæll eg
er með sjálfum mér, að hafa borið gæfu til
að verða yður að liði? Hjarta mitt og sál
brennur af fögnuði yfir því sem eg gerði,
í ítrustu neyð, svo rólega hetjulega og elsku-
lega; þá greip mig strax sú tilfinning, sem
gaf mér þrótt og áræði, til að hlaupa í veg-
inn fyrir þrælmennin, sem eltu yður. Eg var
ákveðinn í því að deyja fyrir yður, en fyrst
að frelsa sál yðar og líkama frá þessum ill-
ræðismönnum. Eg var ákveðinn í því meðan
eð stæði lifandi og gæti valdið sverðinu,
skylduð þér ekki lenda í höndum hermann-
anna! Eg ákvabðaði mig til að deyja fyrir
yður og með yður! Nú eruð þér óhultar. En
hver svo sem verða forlög mín, Edith, viltu
minnast mín í bænum þínum?”
Það er að líða yfir þig. Þú ert særður;
já, vissulega ertu særður. Hvar ertu særð-
ur ? Hver særði þig? Ó, var það einhver okk-
ar mánna, sem gerði það?”
“Nei, — það var einn úr hópi okkar
manna, Edith ! Bg veit ekki hvað ættar-
nafn'yðar er, göfuga meyja!”
Dordingullinn
Eftir Carl Schuler.
(Framh.)
Ekki kemur eiginmaðurinn til greina.
Fyrst og fremst mundi hann ekki nenna að
vera úti með henni á hverjum degi, í öðru
lagi mundi hann ekki hafa tíma til þess og í
þriðja lagi er lítil skemtun af karlmönnum
yfirleitt—nema þá rétt fyrst í stað. Nei, þá
var betra að fá sér stóran og fallegan hund.
Bða þá lítinn kjölturakka. Já, þarna kom
])að. Hún þurfti að kaupa kjölturakka.
Þeir eru tryggir og fylgispakir. Maður
getur teymt þá í bandi éða tekið þá á hand-
legg sér eftir því sem verkast vill. Maður
getur hegnt þeim, þegar þeir haga sér illa,
þvegið þeim og yfirleitt stjórnað þeim eftir
geðþótta sínum. Það er meira en hægt er að
segja um karlmennina.
Er hægt að hugsa sér sælla en að bera
svona lítið, trygglynt og fallegt dýr á hand-
legg sér? Það setur svip á mann á við nýj-
an liatt eða jafnvel meira.
Náðug frúin setti auglýsingu í víðlesið blað
um kaup á þessum tilvonandi fylginaut sínum-
Ilann átti að vera vel upp alinn, göfugur að
innræti og fást fyrir sæmilegt verð.
Næstu dagana máttu stofur náðugrar frú-
arinnar miklu fremur teljast hundabústaðir
en manna, svo mikið barst að af hundunum.
En náðug frúin var vandlát. Hér mátti ekk-
ert handahóf eiga sér stað, því hér var um það
að ræða að velja fylginaut liennar og vin, og
hann mátti, eins og gefur að skilja, ekki vera
af verri endanum. Loks hitti hún þó einn,
sem var nógu lítill, nógu vel upp alinn og með
nógu göfugt innræti til þess að liann væri
maklegur þessarar stöðu.
Þessum degi og þeim næsta fórnaði náðug
frúin algerlega hundinum. Hún fóðraði hann
á sælgæti og kökum og gerði alt, sem í hennar
valdi stóð til að hæna hann að sér. Hann
hafði verið í eigu gamallar konu, sem nú var
dáin, og var því í raun og veru munaðarleys-
ingi. Þetta varð til þess, að náðug frúin var
enn blíðari við hann, en ella hefði verið, til
þess að uppræta söknuð hans. Það var auð-
séð á augum hans, að hann bar sorg í hjarta.
Já, hann var auðsjáanlega bæði vitur og til-
finningaríkur. En náðug frúin ásetti sér, að
fá hann til að gleyma sorginni og taka aftur
gleði sína.
Að morgni þriðja dags lagði náðug frúin
af stað í fyrstu gönguför sína og liafði hund-
inn sinn með sér- Hún hafði áður en hún lagði
af stað, fært honum að gjöf skrautlegt liáls-
band, og var við það silkiband, svo lrægt væri
að teyma hann. En strax og út á götuna kom
streyttist hundurinn við af öllum kröftum og
vildi ekki fylgja náðugri frúnni. En með því
að náðug frúin var sterkari en hundurinn,
varð hann að fylgja henni, hvort honum lík-
aði betur eða ver, og gekk svo um stund, að
hún dró hann á eftir sér. En svo tók náðug
frúin eftir því, að þeir, er hún mætti, veittu
því athygli, hve tregur hundurinn var í taumi,
og tók hún hann þá á handlegg sér.
Þetta gekk ljómandi vel. Það hlaut líka
iið vera fögur sjón að sjá hana með þetta litla
fallega dýr á handleggnum. En eitthvað var
hann samt órólegur. Hann var alt af að kipp.
ast við og brjótast um. Loks tók hún eftir
því, að einhver bleyta fór að leka niður eftir
kápunni hennar. Ó, það var ekki um að villast,
bleytan stafaði frá hundinum. Nú voru góð
ráð dýr. Nú var ekki um annað að gera en að
ná í bíl og komast heim sem fyrst.
Þegar heim kom, mætti hún manni sínum
í forstofunni- Hann var að fara út.
—Hvað er þetta? Þú ert, komin aftur!
Og í bíl ? Eg hélt þú ætlaðir að fara alt gang-
andi hér eftir. En svo sá hann bleytuna á
kápu náðugrar frúarinnar, og vissi hvers
kyns var.
Aumingja litla dýrið. Svona er sorgin
mikil ennþá. Ósköp hefir hann grátið.
Náðug frúin anzaði ekki manni sínum
einu orði. Hún flýtti sér fram hjá honum og
inn. En livað þessir karlmenn geta verið
tilfinningarlausir.
Náðug frúin hringdi til dýralæknisins,
því það var augljóst mál, að hundurinn var
veikur, annars hefði þetta ekki komið fyrir.
Dýralæknirinn og hundurinn voru gamlir
kunningjar. Þetta var svo sem ekki í fyrsta
sinni, sem hann hafði þurft á lækni að halda.
Þegar náðug frúiíi heyrði þetta, klappaði
hún saman höndunum af gleði.
—En hvað þetta var heppilegt- Þá þekk-
ið þér auðvitað heilbrigðisástand hundsins.
—Mjög vel, náðuga frú, sagði dýralækn-
irinn. Hundurinn er nefnilega hræddur við
að vera úti á götu, og þess vegna—já—þér
vitið, hvað kom fyrir. Gamla konan, sem
átti hann áður, var máttlaus, og fór þess
vegna aldrei út með hann.
—Og eg, sem keypti hann einmitt til þess
að liafa hann með mér á gönguferðum mínum.
—Á gönguferðum yðar? spurði dýralækn.
irinn.
—Já. Frúin hló feimnislega.
Ef til vill hafið þér líka þekkingu á mann-
legum sjúkdómum ?
—Ef til vill eitthvað, sagði dýralæknir-
inn. — Er eitthvað að yður?
Náðug frúin var alt af 'hyggin. Ef til
vill gæti hún sparað sér peninga með því að
spyrja dýrla>kninn ráða.
—Já, hugsið yður, herra læknir. Eg er
alt af að fitna- Öll fötin mín eru að verða of
þröng á mig. Hvað er hægt að gera?
Dýralæknirinn brosti.
—Eg sé ekkert betra ráð en það, að þér
framvegis látið sauma föt vðar ofurlítið
víðari.
Aðeins karlmenn geta verið svona ónær-
gætnir.
En þrátt fvrir það er oss ekki grunlaust
um að náðug frúin hafi á endanum orðið að
fara eftir þessari ráðleggingu.
B. J. þf/ddi.
—Dvöl.