Lögberg - 05.09.1935, Blaðsíða 3

(1869), kvaÖ hann svo aÖ orÖi, að
Lie þyrfti ekki annað en leita inn í
sjálfan sig til þess, að finna gnægð
skáldlegra yrkisefna. Sú spá rætt-
ist von bráðar.
Skipbrot í fjármálum, gjaldþrot
og stórskuldir, knúðu Lie til þess
(1868), að leita inn á rithöfundar-
brautina, með það fyrir augum að
grynna á skuldunum. Kona hans, er
var skörungur mikill, hvatti hann
ótrautt til stórræðanna, og þótti bera
vel í veiði, að hann gæti nú helgað
sig allan bókmentaiðjunni. örðug-
ur reyndist honum þó rithöfundar-
ferillinn fyrstu árin. Þá fyrst er
hann fór að ráðum Björnsons og
sótti viðfangsefni inn í hugarheima
mentasigur, með skáldsögunni Davíð
sjálfs sin, vann Lie sinn fyrsta bók-
skygni, sem fyr var nefnd, og kom
út nokkru fyrir jólin 1870. Björn-
son, sem heyrt hafði bókina lesna í
handriti, varð hrifinn af, og sagði,
að hún myndi “ljóma eins og hvítur
máfur í gráu vetrarloftinu”; hann
reyndist sannspár eins og oftar.
Dav'ið skygni fór sigurför um Norð_
urlönd og kom höfundinum á svip-
stundu á bekk með fremstu samtíð-
arskáldum þjóðar hans.
Minningar frá æskuárum skálds-
ins í Norðurlandi, æfintýraheimi
Noregs, og áhrifin þaðan, eru
grunnurinn í þessari einstæðu skáld-
sögu. Góðu heilli hafði skáldið
fóstrast við eggjandi andstæður
náttúrunnar norður þar, nóttlaus
sumar og vetrarkyngi, og drukkið
djúpt af lindum hins sérkennilega
þjóðlífs á þeim slóðum. Með and-
ríkum og lifandi lýsingum sinum á
æskustöðvunum — Norður-Noregi
—nam hann norskum bókmentum
nýtt land. Fleira hrífur hér þó hug_
ann en skáldlegar og stórfeldar nátt-
úrulýsingarnar og kynjasögurnar,
sem fléttaðar eru inn í frásögnina.
Með töfraheim Norðurlands að bak.
sýn segir skáldið yndislega ástar-
sögu þeirra Davíðs og Súsönnu, en
yfir sögunni hvílir blær hins hvít-
asta sakleysis. Er leit á jafn fagurri
og sannri lýsingu á æskuástum.
Ýms höfúðeinkenni Lies, sem rit-
höfundar koma þegar fram í þess-
ari skáldsögu hans. Hugarf lug hans
og dulmagnatrú eiga olnbogarúm
nóg í furðuheimi hrikafenginnar
náttúru Norðurlands og rómantísks
þjóðlífsins þar norður frá. Sál-
skygni hans, hæfileikinn til að ljúka
upp hurðinni að fylgsnum undirvit-
undarinnar, lýsir sér ótvírætt í
meistaralegri túlkun hans á sjúklegu
sálarlífi Davíðs. Samhliða hugar-
fluginu og sálskygninni var Jónas
Lie gæddur miklu raunsæi, og sjást
þess einnig merki í Davíð skygna,
þó að stórum meira beri á því lífs-
horfi i seinni bókum hans.
f næstu tveimur ritum sínum, smá-
sögusafni og skáldsögu (1872) sæk-
ir Lie aftur efniviðinn til Norður-
lands, en langt er frá, að hann nái
sér eins vel niðri og í frumsmíði
sinni, nema hvað helzt i sumum smá_
SÖgunum, “Norðf jarðarhesturinn”
er t. d. yfirleitt snildarlega sögð
saga.
Til þess hafði Lie fremur öðrum
norskum rithöfundum verið Norð-
urlandsskáldið. Með Lodsen og hans
Hustru (Hafnsögumanpshjónin,
1874) færði hann út kvíarnar, tók
að lýsa norsku sjómannalífi heima
fyrir og á höfum úti, og gerðist þar
með sjómannaskáldið. Eins og
Björnson hafði flutt bændur og
búalið inn i norskar bókmentir, gerði
Lie sjómönnunum nú sömu skil, en
þeir eru hvergi nærri eins spari-
klæddir og bændur Björnsons, bera
miklu meiri virkileikasvip, eru veð-
urbarnir og hafgustur stendur af
þeim.
Hafnsöguhjónin er fyrsta skáld-
saga norsk um sjómenn og sjó-
mannalíf. En þó hér sé lýst fjör-
lega og næsta nákvæmlega sæförum
og ýnisum æfintýrum, því að oft
kemst söguhetjan í krappan dans, er
þetta einkum “nútíðar hjúskapar-
saga í sjómannabúningi,” eins og
merkur norskur bókmentafræðingur
hefir komist að orði. Hamingja og
friður ríkja ekkj á heimili þeirra
hafnsögumannshjónanna, þó að þau
unnist hugástum, því að kínverskur
múr misskilnings hefir hlaðist milli
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 5. SEPTEMBER, 1935.
þeirra, en bæði eru stórlynd. Með
lægni sinni og festu tekst Elísabet
loks, eftir margra ára baráttu, að
uppræta tortryggni manns sins og
koma hjúskaparfleyi þeirra heilu í
höfn. Skilningur, einlægni, traust
og hollusta á báðar hliðar eru aug-
sýnilega, að dómi skáldsins, horn-
steinar farsæls hjónabands; og á
hann í þvi efni samleið með Ibsen
og Björnson, er tóku sömu afstöðu
til hj úskaparmálanna, sem þeim
einnig var tiðrætt um í ritum sinum.
Þessi skáldsaga Lies er prýðileg,
að efnisskipun, máli og* mannlýsing
um, enda sæmdi Stórþingið norska
hann nú föstum skáldalaunum og
gerði honum þar með jafnt undir
höfði og skáldbræðrum hans Ibsen
og Björnson. Hitt var þó stórum
merkilegra, að hér gerðist Lie fyrst
að marki skáld heimilis- og hvers-
dagslífsins, en það er aðalefni alls
þorra meiri háttar verka hans eftir
þetta.
Þungamiðjan í skáldsögunni Rut-
land (1880), þó hún gerist að miklu
leyti á skipsfjöl og segi frá sjóferð-
um og sjómannalífi, er lýsingin á
sambúð þeirra Kristensens skip-
stjóra og konu hans, og reipdrætt-
inum milli föður og sonar um fram.
tíð piltsins, er lýkur með því, að
strákur strýkur í siglingar; en í
sögulok ræðst betur fram úr vand-
kvæðunum en áhorfðist, og alt fellur
í ljúfa löð. Að öllu samanlögðu er
þetta ein af beztu skáldsögum höf-
undarins, heilsteypt að byggingu,
fyndin og skemtileg, með snjöllum
skajilýsingum óvenjulegs fólks.. Ó-
mengað sævarloft leikur um mann
við lestur hennar.
Næsta bók Lies, Gaa paa (Áfram,
1882), síðasta sjómannasaga hans,
er einnig eitt af merkisritum hans.
Sézt þar, að hann hallast orðið að
raunsæisstefnunni (realismanum),
sem hann hafði áður risið öndverð-
ur gegn í fyrirlestrum og tveim
skáldsögum. En bæði var það, að
“realisminn” samþýddist illa ýmsum
skapeigindum hans, og engu síður
hitt, að Lie var alt of sjálfstæður
til þess, að gerast fylgjandi nokk-
urrar stefnu nema af frjálsu vali og
inn,ri þörf. Háði hann því langt
strið innra með sér, áður en hann
gekk raunsæisstefnunni á hönd, og
mjög fór hann þar eigin vegu, forð-
aðist alla daga öfgar hennar.
Gaa paa er saga ættar einnar, gem
komin er að fótum fram, og við-
reisnar hennar. Hún er orðin kyr-
stöðu og afturför að bráð; menn og
skepnur dragast upp; ættaróðalið er
skuldum vafið. Alt hjakkar í sama
sporinu, og ver en það, því að eng-
inn þorir að snúa af troðnum göt-
um. Loks kemur Rejer Jansen Juhl
til sögunnar; hann hikar ekki við
að brjóta af sér hlekki vanans til að
bjarga föðurleifð sinni. Hann fer
á sildveiðar í kirkjuferðabát ættar-
innar, sem gekk helgispjöllum næst.
Og þegar síldveiðin bregst, ræðst
hann—landkrabbinn •— í 1 siglingar.
Trúr kjörorði sínu, “Áfram,” vinn-
ur hann sigur á öllum erfiðleikum
og drotninguna í líki viljasterkrar
ágætiskonu, sem heldur í við taum-
leysi hans og stuðlar að þvi, að hann
nær aftur föðurleifð sinni og verð-
úr atjkvæðamaður. Höfundurinn
gengur því ekki á svig við hjúskap-
armálin fremur en oftast endranær.
Hið gamla og nýja eiga bersýni-
lega í návígi í þessari skáldsögu.
Þröngur f jalladalurinn, þar sem
kyrstaðan rikir og alt úrkynjast,
menn og málleysingjar, þar sem lifs-
nauðsyn er á nýju lofti og viðara
sjóndeildarhring, verður táknmynd
andlega lífsins þar sem sálardauði
vofði yfir, nema opnað væri fyrir
nýjum straumi utan að.
í næstu ritum sínum, smásögunni
“Slagter-Tobias” (Tobias slátrari,
1882) og skáldsögunni Livsslaven
(r883), er Lie genginn undir merki
realistanna. Beiskt er raunsæið í lýs-
irgunni á Tobíasi veslingnum slátr-
ara, og ekki síður í ömurlegri æfi-
sögu fangans í Livsslaven, sem grip_
inn er beint út úr virkileikanum,”
að sögn skáldsins. Hér vegur Lie
að yfirskini og misrétti, gerist mál-
svari lítilmagnans, olnbogabarna
lifsins. Hann er enginn himinbrjót-
ur, eins og samtíðarmaður hans Ib-
sen, sem geisaðist fram í slíkum
vígamóð, að mannfélaghöllin (skalf
á grunni sínum. Lie hefir ekki hátt
um sig; í sannorðum, átakanlegum
lýsingum snýr hann upp misfellun-
um á þjóðfélagsskipulaginu og læt-
ur sjálfar staðreyndirnar tala; en
einmitt þess vegna varð ádeila hans,
hér og annarsstaðar, svo áhrifamikil.
Lesandinn stendur andspæn'is lif-
andi mannverunum og andvígum
lífskjörum þeirra. Ef hann var
ekki úr steini gjörður, fyltist hann
samúð og umbótaþrá.
Sama horf við lífinu og þjóðfé-
laginu ríkir í skáldsögum Lies frá
næstu árum, raunsæið er þar efst á
baugi. Snýr hann sér nú aftur að
uppáhaldsviðfangsefni sínu—heim-
ilislífinu — i ýmsum myndum.
Familjen paa Gilje (1883), sem
margir telja höfuð-snildarverk hans,
er lýsing á norsku embættismanns-
heimili í sveit og lífinu þar, laust
fyrir miðbik síðustu aldar; framúr-
skarandi nákvrem og raunveruleg,
svo að þeir, sem komnir voru á full-
orðinsár og kunnir voru slíkum
heimilum, sáu þar sem i spegli fólkið
sjálft, lífsháttu þess og umhverfi.
Þó var höfundinum miklu meira í
mun en rétt og slétt heimilislýsingin.
Djarfmannlega talar hann hér rriáli
húsfreyjunnar, sem hversdagsstrit-
ið kyrkir að þroska, og dætranna,
sem fá ekki, tízkunnar vegna, að.
njóta þeirra manna, sem þær unna.
Hér er þvi um þjóðfélagslega á-
deilu að ræða, í anda realismans.
í skáldsögunni En Malström
(1884), sem greinir ágætlega frá
gróðabrallsárunum i Noregi kring-
um miðja öldina, sem leið, og þá
einkum frá einum þeim mannræfli,
sem hjafir á ströndinni eins og vog-
rek eftir þá flóðöldu viðskiftalífs-
ins; lýsir Lie jafnframt, á ný, kjör.
um þeirra dætra heldri manna, sem
almenningsálitið hnýtir á klafa. Og
þetta er aðalefnði í næstu bók hans,
Kommamdörens Döttre (1886), en
þar er lýst æfiferli tveggja systra,
sem fórna verða lífshamingju sinni
á altari venjunnar og hagsmuna að-
standenda, visna og veslast upp, af
því að þær fá ekki að sjá ástar-
drauma sína rætast. Lie er hér, eins
og víðar', ákveðinn talsmaður þeirra
er unnast, og fór það að vonum um
þann manninn, sem ritað hafði slík.
an dýrðaróð hreinnar ástar og Davið
skygni er. Er þeim höfuðsmanns-
dætrum í sögunni lýst af mikilli al-
úð, einkum Sesselju, eldri systur-
inni. Dýpt og nákvæmni í sálgrensl-
an fara saman í þeirri skaplýsingu.
Formælendur kvenréttinda gripu
eðlilega tveim höndum þær skáld-
sögur Lies, sem tala máli þeirra
kvenna, er honum þóttu bera skarð-
an hlut frá borði. Óhætt mun þó
mega segja um hann eins og Ibsen,
að hvorugum lágu þyngst á hjarta
aukin pólitísk réttindi kvenna, held-
ur hitt, að svo rýmkaðist um hag
þeirra, að þær fengu svigrúm til
þroskunar einstaklingseðli sínu.
Konur þær, sem Lie setur í öndvegi
í skáldsögum sínum bera vitni þeirri
afstöðu hans; en þær eru atkvæða-
miklar og viljasterkar, jafningjar
manna sinna, eða unnusta, kröfu-
harðar en fórnfúsar. Trúfestin
sjálf, en einfærar urn að lifa lífi
sínu, ef í harðbakka slær. Voru
slíkar konur, sem áttu hvorutveggja
í senn þrótt og þýðleik, nýjung i
norskum bókmentum. Ekki er fyr-
irmynd • þeirra heldur langt undan
landi; hún var engin önnur en
Tómasína kona skáldsins, sem var
ríkulega gædd viljaþreki og hjarta-
hlýju, sjálfstæð en samvinnufús,
stoð og styrkur manni sínum.
H j úskaparsagan E t S amliv
(1887), er lýsing á hjón'um, sem
fjarlægjast hvort annað með,hverju
ári, af því að þau eiga ekkert sálu-
félag Hvort um sig lifir lífi sínu;
hann er allur í vinnu sinni, hún á
kafi í umönnuninni fyrir börnum
og heimilisstörfunum. Á silfurbrúð-
kaupsdegi þeirra opnast fyrst augu
þeirra, og nýr skilningur á undir-
stöðu hjónabandshamingjunnar
rennur upp fyrir þeim. Skoðanir
höfundarins á hjúkskaparmálum
koma kröftuglega fram í þessari
bók. Hann er sannfærður um, að
varanleg hjúskapar- og heimilisheill
NUGA-TONE STYRKIR
LÍFFÆRIN
Séu líffæri yfSar 'öniuð, eða þér kenn-
ið til elli, ættuð þér að fá yður NUGA-
TONE. pað hefir hjálpað mljðnum
manna og kvenna I síðastliðin 45 ár.
NUGA-TONE er verulegur heilsu-
gjafi, er styrkir öll líffærin.
Alt lasburða fólk ætti að nota NUGA-
TONE. Fæst t lyfjabúðum; varist stæl-
ingar. Kaupið ekta NUGA-TONE.
Við hægðaleysi notið UGA-SOL —
bezta lyfið, 50c.
byggist á sálusamneyti, gagnkvæm-
um skilningi og sameining áhuga-
efna, án þess að hvor aðilinn sem
er glati nokkru af sjálfstæði sínu.
Með listrænum. sannorðum og
sarhúðarfullum lýsingum sínum á
hjúskapar- og hversdagslífinu varð
Lie um aðra höfunda fram “skáld
heimilisins.” Þessvegna grit hann
sagt með sanni í einkunnarorðunum
að heildarútgáfu rita sinna:
“Hav Tak, hav Tak, I stærke Hjem!
I gav den Kraft, som bar mig frem.”
Eru þau skáldin teljandi, sem ver-
ið hafa eins djarfmæltir og atkvæða-
miklir formælendur heilbrigðs og
heillavænlegs hjúskapar og heimilis-
lífs og hann var fram á síðustu ár.
Skáldsögur hans um þessi efni
voru, eins og þegar hefir verið gefið
í skyn, ritaðar i anda raunsæisstefn-
unnar. Þrátt fyrir það eru þær
aldrei dauðar rökræður um þjóðfé-
lagsmál; frásagnarlist skáldsins
druknar ekki í kenningum hans. Lie
er annast um, að bregða upp lifandi
myndum af sögupersónum sínum og
túlka oss örlög þeirra. í því er list
hans falin. Menn hans og konttr
stóðu honum ljóslifandi fyrir hug-
skotssjónum, og honum tekst jafn-
aðarlega, að gera þau eins skýr fyrir
sjónum lesandans. Hann er meist-
ari í því, að lýsa hversdagsviðburð-
um, sem í fljótu bragði virðast litlu
eða engu skifta, en móta, þegar
dýpra er skygnst, skapgerð manna
og ráða örlögum þeirra. Og alt af
ber frásögnin blæ góðlátlegrar
gletni, hjartahlýju og samúðar
skáldsins. Garborg fór ekki villur
vegar þegar hann kallaði Jónas Lie
“skáld skilningsins.” Bjartsýni, trú
á lífið, á frjómagn sannrar ástar,
rennur sem heitur undirstraumur
gegnum skáldsögur hans.
Á síðari ritum Lies er meiri hug-
sæis og leyndardómsblær, en á hin-
um, sem að framan eru rædd, og var
það í fullu samræmi við breytta
bókmentastefnu á Norðurlöndutn.
Einkenna þeirra, sem mest bar á í
Davíð skygna, hugarflugs og sjón-
hvassrar sálskygni, gætir nú mjög í
skáldsögum hans; þeirra helztar eru
Onde Makter (1890), Dyre Rein
(1806), Faste Forland 1897; leik-
ritið Lindelin (1897) er í svipuðum
anda. Skáldið leitast hér við, að lýsa
huldum öflum, sem byltast um í und.
irdjúpum mannssálarinnar og hafa
hana að leiksoppi. Eru þessar skáld_
sögur hans sérkennilegar og athygl-
isverðar, þó að þær eigi hvergi
nærri þann yndisþokka, sem sveipar
ágætustu rit hans frá fyrri árum.
Sterkast og listrænast kemur þetta
nýja lífshorf hans, (sem raunar var
megin þátturinn í insta eðli hans, er
nú skaut aftur upp á yfirborðið)
fram í æfæintýrasafninu Trold
(1891—92), og eru sum þeirra
sattnir bókmentagimsteinar, dj úp-
sæið frábært og efnismeðferðin
hteinasta snild.
Þau eru rituð í þjóðsagnastíl, og
er því alt annar málblær á þeim en
á öðrum ritum skáldsins. En ekki
má ganga fram hjá því,_að Lie var
stílsnillingur, engu síður en meistari
í lífs og skaplýsingum. 1 sbinni
skáldsögum hans er stíll hans kvikur
og f jölbreyttur, rrtálandi og ríkur að
blæbrigðum (impressionismi) ; hann
lætur lesandann sjá og heyra og
þreifa á sögupersónunum. Að þessu
leyti varð Lie brautryðjandi, og
hafði nýbreytni hans í stíl og frá-
sagnarhætti viðtæk áhrif. Hermann
Bang, merkisskáldið danska, sem
var rnikill aðdáandi Lies og hafði
orðið fyrir áhrifum af honum, kvað
svo á, að hann hefði hrundið skáld-
sagnalist á Norðurlöndum fram á
við stórum skrefum (“han flyttede
Milepæle i al nordisk Roman”).
Framh, á bls. 8

Business and Professional Cards
PHYSICIANS omd SURGEONS
DR. B. J. BRANDSON 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone 21 834—Office timar 2-3 Heimili 214 WAVERLEY ST. Phone 403 288 Winnipeg, Manitoba DR. B. H. OLSON 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone 21 834—Office tlmar 4.30-6 Heimili: 5 ST. JAMES PLACE Winnipeg, Manitoba

DR. J. STEFANSSON 216-220 Medical Arts Bldg. Talsimi 26 688 Stundar augna, eyrna, nef og kverka sjúkdóma.—Er aC hitta kl. 2.30 til 5.30 e. h. Heimili: 638 McMILLAN AVE. Talslmi 42 691 } Dr. P. H. T. Thorlakson 205 Medlcal Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sta. Phones 21 211—21 144 Res. 114 GRENFELL BLVD. Phone 62 200

Dr. S. J. Johannesson ViCtalstlmi 3—5 e. h. 218 Sherburn St.~Sími 30877 G. W. MAGNUSSON Nuddlaeknlr 41 FURBY STREET Phone 36 137 Slmiö og semjíO um samtalstíma

DR. E. JOHNSON 116 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy St. Talslmi 23 739 ViCtalstímar 2-4 Heimili: 776 VICTOR ST. Winnipeg
BARRISTERS, SOLICITORS, ETC.
H. A. BERGMAN, K.C. tslenzkur lögfrœOingur Skrifstofa: Room 811 McArthur Building, Portage Ave. P.O. Box 1656 PHONES 95 052 og 39 043 G. S. THORVALDSON B.A., LL.B. Islenzkur lögfrœöingur Skrifst. 702 CONFEDERATION LIFE BUILDING Main St., gegnt City Hall Phone 9 7 024

J. T. THORSON, K.C. Islenzkur lögfroeOingur 801 GREAT WEST PERM. BLD. Phone 92 755 W. J. LINDAL K.C. og BJORN STEFANSSON tslenzkir lögfrœöingar 325 MAIN ST. (á ööru gólfi) PHONE 97 621 Er aö hitta aö Gimli fyrsta miövikud. I hverjum mánuOi, og aö Lundar fyrsta föstudag
DRUGGISTS DENTISTS
DR. A. V. JOHNSON lsienzkur Tannlœknir 212 CURRY BLDG., WINNIPEG Gegnt pósthúsinu Síml 96 210 Heimilis 33 328 Drs. H. R. & H. W. TWEED Tanniœknar 406 TORONTO GENERAL TRUSTS BUILDING Cor. Portage Ave. og Smith St. PHONE 26 545 WINNIPEG

DR. T. GREENBERG Dentist Hours 10 a. m. to 9 p.m. PHONES: Office 36 196 Res. 51 456 Ste. 4 Norman Apts. 814 Sargent Ave., Winnipeg
BUSINESS CARDS
A. S. BARDAL 848 SHERBROOKE ST. Selur Hkkistur og annast um út- farir. Allur útbúnaóur sá beztl. EnnfrBmur selur hann allskonar minnisvarOa og legsteina. Skrifstofu talslmi: 86 607 Heimilis talsími: 501 662 J. J. SWANSON & CO. LIMITED 601 PARIS BLDG., WINNIPEG Fasteignasalar. Leigja hús. Út- vega peníngalán og eldsábyrgö af öllu tægi. Phone 94 221

A. C. JOHNSON 907 CONFEDERATION LIFE BUILDING, WINNIPEG Annast um fasteignir manna. Tekur aO sér aö ávaxta sparifé fólks. Selur eldsábyrgO og bif. reiOa ábyrgöir. Skrlflegum fyrlr- spurnum svaraO samstundis. Skrifst.s. 96 757—Heimas. 33 328 C. E. SIMONITE TLD. DEPENDABLE INSURANCE SERVICE Rcal Estate — Rentals Phone Office 96 411 806 McArthur Bldg.
HÓTEL 1 WINNIPEG
ST. REGIS HOTEL 285 SMITH ST., WINNIPEG Pœgilegur og rólegur bústaOur i miöbiki borgarinnar. « Herbergi $.2.00 og þar yfir; meO baOklefa $3.00 og þar yflr. Agœtar máltlOir 40c—60c Free Parking for Guests THE MARLBOROUGH SMITH STREET, WINNIPEG "Winnipegs Doion Town Hote 220 Rooms with Bath Banquets, Dances, Conventions, Jinners and Functions of all kinds Coffee Shoppe F. J. FALD, Manager

CorntoaU 5)otel Sérstakt verO á viku fyrir námu- og fiskimenn. KomiO eins og þér eruO klæddir. J. F. MAHONEY, f ramkvæmdarstj. MAIN & RUPERT WINNIPEO SEYMOUR HOTEL 100 Rooms with and wlthout bath RATES REASONABLE Phone 28 411 277 Market St. C. G. Hutchison, Prop. PHONE 28 411