Lögberg - 12.12.1935, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 12. DESEMBER, 1935
5
We’re All Nutty
Here and There
By P. N. BRITT
TTERE’S a letter from a girl reader
of this column, contending that
the nutty stuff we encounter is in
reality the spice of life. Pick over
the nuts, she says, throw the long
faced, grim-visaged glooms into the
ash can, and when they have been
discarded, we have with us only the
“goodfellows,” who get a big kick
out of going nutty off and on.
For instance, she says, a girl friend
and I found ourselves in the mech
anical toy department of one of the
big stores the other morning at nine
o’clock.
* * * .
And, I’m not ashamed, she says,
to admit that we were both clean
nutty within five minutes. We had
Mickey and Minnie Mouse, a green
jumping frog and a kicking mule,
with a nigger astride him, cutting up
all kinds of antics.
The performers we had wound up
doing their turns were behaving
themselves nicely, while we were
laughing and making a noise, un-
becoming ladies, in such a public
place.
However, the salesgirl, a nice plea-
sant brown-haired person appeared
to quite enjoy seeing us go rtutty
over the toys. We bought the Mous-
es (Mick, and Min) and a dicky-bird
which very cutely picks up crumbs.
While the parcels were being
wrapped up, my girl friend remark-
ed that she didn’t think we’d ever
grow up. I said I didn’t want to, if it
meant that a person couldn’t go
nutty here and there.
* * *
I’m knowing a girl they call Anna,
She’d go where they grow the ban-
ana,
She longs for the charm
Of weather that’s warm.
I tell her to go to Havana.
* * *
QUITE a few of»us don’t know a
heck of a lot about very much in
particular. From what I read and
hear, I have a sort of notion that
more people know more about how
to run the country—if you let them
tell it—than about the minor details
of the general routine of existence.
The other day I heard a garrulous
local gab-artist explaining the pros
ursonur uppreistarmanns og útlaga,
sem lagði líf og frelsi í hættu í bar-
1 áttunni fyrir framfaramálum og
mannréttindum. Slíka menn hefi eg
æfinlega dá'ð og dýrkað.
í þriðja lagi var eg staddur á því
þingi, sem fyrst kaus Mackenzie
King sem leiðtoga frjálslynda
flokksins; vorurn við þar tveir ís-
lenzkir fulltrúar; við Ásmundur
Loftsson, sem nú er fylkisþingmað-
ur í Saskatchewan. Mun eg seint
gleyma því hátíðlega tækifæri.
Fjórir menn voru í kjöri um leið_
and cons, and the flaws and blund-
ers, in the recent trade agreement
arranged between the United States
and Canada.
“That’s your idea,” said a good-
natured, but annoying interrupter.
“What do you think of Plum Coulee’s
reaction towards the agreement?”
“I haven’t seen it. Who’s he?” the
orator asked. Which threw every-
thing out of cog, and the boys got t t0o-astöðuna; allir æfðir stjórnmála-
to talking about something else. And j . . ,
that nut probably doesn’t yet know menn. King var þeirra langyngstur
where Plum Coulee is.
few old
og var það af sumum notað til þess
að vinna á móti honum : “Þvílík vit-
ley9a!” sagði einn fulltrúinn frá
Ontario: “að láta sér koma til hug-
ar að kjósa þennan ungling þegar
völ er á jafnráðsettum manni og
honum Fielding.”
THERE are even now a
codgers around who dropped in
here half a century ago. The other
day, I was talking to a friend who
was here before that, and just giv-
ing him the once over, I would not
venture to suggest that he is past
flfWhich gets one to thinking that | En það var margt, sern studdi
this country and climate is not to . málsstað Kings í þeirri samkepni. I
beDurTnge thí last fifty years chances, | f>’rsta laS’ >aíS’ sem eS hefi minst á
opportunities, advantages and bless-, áður: ætt hans og uppruni; í öðru
úpTn usVeMaybne yoTwould'bTkeen | ]a&' ™íea& hans Lauriers, og
to start an argument about this, but, síðast en ekki sizt glæsimenska
if so, you are hopelessly nutty. Some- hans og æskueldur, málsnildin og
one ought to take you m hand and , . . .. ^ ,
turn you over to Doc. Mathers. j mannuðm, sem einkendi ræðu hans
The last West was here for us. j Dg framkomu.
Broad acres, tens of millions ofi .... , . , , ...
them, as prolific as any soil on earth, j Allir toluðu þeir vel, er um leið
were ours for the asking. ! togastöðuna sóttu, en King var sá
We balled it up, magnificently and . . .... . . y ,
plentifully, and now most of us are cml' senl sk11 ja virtist að einhverju
going around with our hands on our leyti stefnur og strauma hinna nýju
heads, trying to blame it on someone tima . hinir voru efnisrænir; hann
Förum huga um fornar slóðir, fjöll
og dali.
Stöldrum og hjá sævar svali;
Sólskinsblettir eru i vali.
Þegar heim þú býst á braut að borg-
ar nöfum,
Samkvæmt þektum þakkar kröfum,
Þig eg leysi út með gjöfum.
Kristian Johnson.
“ Ríki mitt er ekki af
þessum heimi ”
Eftir Henri Barbusse
else.
* * *
We thought we were smart, but
we have proved ourselves to be a
bunch of misfits and nuts.
var sálrænn.
Á meðan King var að flytja sína
snjöllu ræðu, hittist svo á—eða var
svo tilhagað—að ekkja I-auriers var
leidd inn í þingsalinn; var hún elli-
hrum en tíguleg og tilkomumikil.
Who’s nutty? you may ask in a
fit of temper, with your face red.
Well, who isn’t? I would be very
glad to have a list of a few names. ! Allur þingheimur stóð upp og var
It would give me a chance to get , *
acquainted with some understand- >ah eftirminmlegt augnablik. Það
ing goodfellows. And, if the list is var eins og sorgin og gleðin svifu
íhfL™1 be * SrOUCh “iuppi yfir höfðum í hiuum
gloom in the line-up.
With Christmas just ahead try to
be cheerful, even nutty, if it’s going
to bring joy to somebody.
Enda þótt því verði ekki neitað,
að erfðasyndin frá forfeðrunum:
andi sundurlyndisins hafi einnig gert
vart við sig í þessum félagsskap við
og við, og valdið dálitlum usla í ein.
drægninni, þá má þó telja kirkju-
legan félagsskap landa vorra vestan
hafs svo mikið, þrekvirki, að lær-
dómsríkt sé fyrir oss hér heima.
Þess má og vænta, að óðum sléttist
yfir þær misfellur, eftir því sem
nýir tímar færa víðsýnni og frjáls-
lyndari trúarhugsjónir til óndvegis í
hugum manna, svo að eigi verði tek.
ið jafn hart á hverjum örlitlum
skoðanamun og hinum eldri mönn-
um hætti við. Er það einlæg ósk
þess, er þetta ritar, að kirkja landa
vorra vestan hafs megi eflast í ein-
drægni og víðsýni og hverskonar
andlegu atgervi, og jafnframt halda
áfram að verða þeim sú andlega
máttartaug, er hún hefir ávalt verið
í blíðu og stríðu.
Þeim, sem fræðast vilja um þessa
merkilegu félagsstarfsemi landa
vorra vestan hafs, vil eg benda á
ofanskráð Minningarrit, sem prent-
að er í apríl til júní-hefti Samein-
ingarinnar þetta ár.
Hinn góðkunni rithöfunduf, dr.
Richard Beck, ritar sögu kirkjufé-
lagsins með þeirri hófsemi og sann-
girni, sem' honum er lagin og hefir
dregið saman geysi mikinn fróðleik
um hið margþætta starf þess i eigi I
lengra mál en go bls. Er Minningar.
ritið alt hið ánægjulegasta og prýtt
fjöldamörgum myndum af vestur-
íslenzkum kirkjum og prestum. Því
fylgja og skýrslur um hag félagsins
og embættismenn.
Þeir, sem fylgjast vilja með lífs-
baráttu og sögu frænda vorra fyrir
vestan haf, geta eigi kosið sér betra
rit, svo nátengd hefir saga þeirra
frá upphafi verið kirkjufélagsskapn-
um. Ritið mun vera hægt að fá hjá
Prestafélagi íslands.
Benjamín Kristjánsson.
, —Dagur.
Mackenzie King
MAÐURINN OG AFREKS-
VERK HANS.
Eftir John Lezvis.
(Sig. Júl. Jóhannesson þýddi)
Prentað í Toronto 1925.
Nýlega kom til mín maður; hann
var umboðssali og hafði margt að
segja. Hann tók eftir rnynd af Jóni
Sigurðssyni og sagði: “Þetta er á-
gæt mynd af Bennett.” Þegar hon-
háreista sal; sorgin yfir hinu nýaf-
staðna fráfalli mesta og bezta
mannsins, sem stjórnað hafði þessu
landi og þessari þjóð; gleðin yfir
því, að hún, sem verið hafði han',
hægri hönd skyldi hefja þingið til
hærra gildis og dýpri áhrifa með
nærveru sinni.
Um leið og þingheimur settist
niður aftur sneri King sér við á
ræðupallinum, benti á málaða mynd
i fullri stærð af Laurier og sagði:
“Sjáið manninn!” Og mér fanst
eins og myndin verða lifandi og
horfa á mann eins og hún vildi
segja: “Kjósið þennan mann !”
Eg veit það með vissu að fleirum
um var sagt að hún væri ekki af hefir hitna® um hjartaræturnar við
Bennett mælti hann: “Nei, hvernig >etta tækifæri en okkur Ásmundi;
læt eg; hún er af Bracken!” Það ía’ eS veit aÖ meÖvitund Kings um
er ótrúlegt að fullorðnir menn. Laurier myndina að baki sér og
ekkjuna hans fram undan sér héfir
orðið uppspretta margra þeirra
nokkurn veginn skynsamir, þekki
ekki andlitsmyndir af aðalstjórn- j
enduin síns eigin lands, andlits- | fh8ru _ °& f leygu orða, sem hann
! mælti í þetta skifti.
74 skagfirzka hesta sendi Sís til
útlanda með e. s. Gullfossi 22. okt.
síðastliðinn. Fara 20 þeirra til Eng-
lands og 54 til Danmerkur.—Dagur.
myndir, sem öll blöð landsins flytja
og eitthvert blaðanna svo að segja
daglega. En samt er það satt. Eg
býst við að þessir menn séu tiltölu-
lega fáir. En hinir eru margir, sem
nauðalítið vita um æfi og æfistarf;
hæfileika og eiginleika; mentun og
mannkosti stjórnendanna — vita
nauðalítið um mennina sjálfa.
Mér finst það hljóti að vera bæði
fróðlegt og skemtilegt að þekkja
sem bezt og ítarlegast þá menn sem
þjóðin hefir um lengri eða skemri
tíma sýnt svo mikið traust að fela
þeim aðalumsjá barna sinna og hef ja
þá í sitt æðsta sæti.
Mackenzie King er sá maðurinn,
sem það traust hefir hlotið nú frá
þjóð sinni.
Það sem af er þessari öld— og
það er talsvert meira en þriðjungur
—hefir enginn forsætisráðherra í
Canada setið við völd lengur en eitt
kjörtímabil nema Mackenzie King
(því hina svokölluðu endurkosningu
Bordens 1917, er ekki hægt að
telja). King aftur á móti hefir ver_
ið kosinn til stjórnarforustu þrisvar
sinnum; er það afarmikið traust og
ber vott um hversu hátt hann er sett-
ur í áliti canadisku þjóðarinnar.
Eg hefi reynt að fylgjast með æfi
og athöfnum Kings fremur en ann-
ara leiðtoga vorra og ber margt til
þess. í fyrsta lagi var hann fylgj-
andi Lauriers þegar margir yfirgáfu
hann 1917 og dáðist eg að honum
Þegar kosningunni var lokið og
King orðinn leiðtogi, þá var það á
meðvitund allra að hér væri kosinn
maður, sem gæddur væri göfugri
sál og heilbrigðum, mannlegum til-
finningum; hluttekningaríku hjarta
og sanngjarnri dómgreind. Með
öðrum orðum að kosinn væri góður
maður.
' Framh.
Heimboð
(Tileinkað Víglundi Vigfússyni)
Heill og sæll, á fjörgum fótum,
forni vinur.
Eins og beinn á hausti hlynur,
hvergi ertu á velli linur,
Velkominn að vistum hjá mér:
Volgu moði.
Þótt þú eigir betra í boði
Býst eg við þér, sólarroði.
Sú var tíð við böslu-bú og bikar
rarnan,
Okkur þótti gagn og gaman
Að geta rnætst 0g talað saman.
Sæk mig heim fyr dagur dvínar,
drekkuim minni.
Það er máske siðsta sinni,
Sem við endurnýjum kynni.
Sit þú mér á hægri hönd í helli
mínum.
Þar skal ritað rúnalinum
fyrir það. I öðru lagi er hann dótt.! Rabbið alt, hjá draumum þínum.
Uppi á kambi hinnar löngu, hring-
mynduðu hæðar, sem veitti útsýn
yfir þorpið, stóð aðeins eitt hús. Það
var reist nákvæmlega á miðjum
stígnum, sem lá upp á hæðarkamb-
inn, þannig að hver, sem hélt svo
•langt eftir stígnum, var neyddur til
annaðhvort að hverfa aftur eða
ganga inn. Þetta einkennilega hús,
sem algjörlega lokaði fyrir gamlán
sóknarveg, sem sázt að baki þess,
var engan veginn merkileg eða þýð-
ingarverð bygging í hinu seinláta
Sainte-Patenne-bygarlagi. Öðru nær.
Þessi útstígur, sem lá til hússins, var
nær því jafn auður og yfirgefinn frá
morgni til kvölds, eins og frá kvöldi
til morguns.
í húsi þessu, sem var vegna legu
sinnar hluti af heildarsvip landslags-
ins, eins og virðuleg sóknarkirkja er
órjúfanlega tengd við alt umhverfi
í sveitinni, bjuggu hjón nokkur.
Húsakynnin voru þröng og hrörleg.
Þetta voru þögul og ómannblendin
hjón, sem unnu á daginn inni i
borginni og höfðu sjaldan næði til
að sitja í litla, blómklædda garðin-
um, sem fylgdi íbúð þeirra eins og
einskonar gestastofa.
Það var alls ekki hægt að segja,
að maðurinn og konan væru úr sama
efni steypt og í sama móti. Hann
var hvassnefjaður, með grængrá
augu og afsleppa höku. í gegnuth
grófgert hárið, sem var bleikt sem
hálmur á lit, skein í þétta, rauða húð.
Konan var aftur gædd lipurð og
kvikleik, sem stakk kynlega í stúf
við klunnalega stærð eiginmannsins,
og búin þessum yndislegu andstæð-
um, sem ófrávíkjanlega verða að
fylgjast að, til þess að fegurð þeirra
njóti sín: Fölt, milt yfirbragð og
mikið, svart hár, mjúkt eins og silki.
En þessi atriði hafa litla þýðingu.
Það sem gjörði þau svo eftirtektar-
verð, var þeirra nána, innilega sam-
líf. Það var undantekning ef þau
sáust öðruvísi en saman. Og bæri
það við, var eins og þau væru sífelt |
að litast um hvort eftir öðru. Þau j
brostu eða hlógu samtímis, ekki til j
þess að vera lík, heldur vegna þess,
að hinn gagnkvæmi innileiki samlífs
þeirra hafði gjört þau svo lík.
Og augu þeirra, sem annars voru
svo ólík að lit og blæ, höfðu sama
undursamlega ljómann. svo nákvæm
og hárfín var gagnkvæmd sálarlífs
þeirra.
Almenningsálitið sagði, að þau
elskuðust of heitt. Jafnvel þótt væru
upprunnin i þessum landshluta og
ættu ættingja víða í nærliggjandi
héröðum, þá voru þau samt sem
framandi gestir i bygðarlaginu,
vegna þess, að þau helguðu sig al-
gjörlega hvort öðru og sáu aðeins
hvort annað. Þessi hegðun þeirra
olli auðvitað óþægindum eins og alt,
seyi ekki er gætt hófs í. Samt sætti
fólk sig við þau, af því að þau voru
iðjusöm og líka vegna þess, að það
varð að sætta sig við þau, en sér-
staklega þó vegna þess, að allir vissu
að alt þetta gat ekki haldist lengi.
Árla morgun dag hvern lögðu þau
af stað frá húsinu þeirra, sem var
brúnt og veðurtekið eins og gamall
fjallablámi, og stefndu til Tholozan.
sem var í hálfsannars míluvegar
fjarlægð. í aðalgötu borgarinnar
skildu þau — fólk hafði séð til
þeirra — með sársauka, rétt eins og
það væri i fyrsta sinni, sent þau
kveddust.
Fyrir utan verzlunarhúsið skildi
hann við hana og þar beið hún hans
klukkan sex að kveldi í skugganum
frá hliðarstólpunum, skjálfandi eins
og beiningakona.
Fólkið í þorpinu gaf þeim gætur,
þegar þau komu aftur á kvöldin. Á
veturna sá það aðeins ljósker þeirra,
örsmáa, f jarlæga stjörnu, sem dans-
aði fram og til baka, aftur og fram,
þarna úti í myrkrinu, altaf með þess-
um sama jafna og tilbreytingarlausa
stíganda og hníganda. En á sumar-
kveldin birtust þau skyndilega þar
sem skuggunum slepti, sem lágu við
rætur hæðarinnar, en skin kvöldsól-
arinnar tók við, tvær dularfullar
verur vafðar geislalíni hnígandi sól-
ar. Þau leiddust. Hann hafði
stungið handlegg sínum undir henn-
ar og hendur þeirra voru fléttaðar í
föstu gripi.
I ’au nálguðust húsið með hægu,
hátíðlegu göngulagi, eins og þau
væru að koma heim aftur frá yzta
hjara veraldar, og ætíð var svipur
þeirra líkur þvi sem þau byggju vfi'
einhverju undursamlega dularfullu.
“Þarna eru þau,” urraði Gaspard.
“Hvernig þau hanga hvort utan
i öðru,” saðgi La Miette.
“Já,” bætti gamla Remy sam-
þykkjandi við. Varir hennar voru
hvítar eins og skafin bein og gátu
ekki lengur mælt annað en þetta eina
ágæta orð, bæri eitthvað merkilegt á
góma: “Oui”!
“Ah,” muldraði fröken Tindare,
sem var svo gömul, að hún hefði
getað verið langamma, hefði hún
nokkuru sinni gifst.
Strákurinn Joseph, þessi lausláta,
skítuga og einkisverða persóna,
glenti upp ginið, en honum gat ekki
hugkvæmst neitt viðeigandi klúr-
yrði, þótt hann annars væri venju-
lega vel birgur af þeim og óvanur að
spara þau. Og þar að auki gat eng-
inn látið alt f júka í viðurvist þessara
tveggja vera, sem voru svo innilega,
næstum vitfirringslega innilega sam_
tengdar, umlóknar purpuralitri um-
gjörð sumarkvöldsins.
Þannig fóru þau og komu dag
hvern, framandi þorpinu og íbúum
þess. Og þannig fóru þau að heim-
an daginn sem brann.
Eldurinn brauzt út um tiuleytið
um morguninn. Svo leit út, sem
hann hefði komið frá steinum millu
nokkurrar, sem logandi gneistasíur
bárust frá fyrir vindinum yfir hús-
ið á hæðinni.
En hver sem nú upptökin voru, þá
brann húsið til grunna, með öllu inn.
anstokks, á svipstundu. — Rústun-
um var rótað til beggja hliða af
stígnum og rannsakaðar, en það eina
sem fanst í öskunni, var grind úr
járnrúmi.
Svo vildi til, að meðan eldurinn
geisaði, hafði enginn farið til Thol-
ozan, til þess að gjöra hjónunum að-
vart um brunann og enginn fór
heldur þegar hann var um garð
genginn.
“Þau fá að vita það nógu
snemma,” mælti kona nokkur góð-
hjörtuð. “Já,” svaraði gamla Remy,
þetta var of þýðingarmikill sann-
leikur til þess að þegja við honum.
Þegar kveldaði og komutími hjón-
anna frá borginni nálgaðist, ríkti
undarleg óró og ólga í þorpinu.
Sambland forvitni og ótta dró fólk-
ið út í dyr. Sumt safnaðist saman
á torginu og hópurinn stækkaði alt-
af. En enginn gerði sig líklegan til
að yfirgefa hópinn, sem boðberi.
Allir störðu í áttina til hæðarinnar.
Gaspard muldraði rnilli tannanna:
“Þarna koma þau”! Tvær konur
voru svo ruglaðar, að þær hrópuðu
samtímis upp yfir sig: “Það er ó-
mögulegt”!
Uppi á geislum vafðri hæðinni
birtust þau eins og vitrun. Það var
auðsætt, að þau höfðu enga hug-
mynd um slysið. Hæglát og hátíð-
leg í fasi, eins og ætíð, nálguðust
þau staðinn, þar sem heimili þeirra
hafði staðið, en sem nú gapti auður
og útbrunninn. Hópurinn á torginu
starði. Þessar tvær ólánsmanneskj.
ur, gangandi í áttina til refsingar
þeirrar, sem ill örlög höfðu búið
þeim, töluðu saman, og þótt þau
væru komin mjög nærri staðnunl,
sáu þau sem ekkert. Þau höfðu
beint athygli sinni svo ákveðið hvort
að öðru, að þau höfðu einangrað sig
frá öllu ytra umhverfi.
Nær og nær komu þau--------Og
sjá! Þau litu upp og störðu fram
fyrir sig.
“Ah,’ andvarpaði betlari nokkur,
sem af einskærum mannkærleika
hafði verið leyft að vera áhorfandi
alls þessa.
En jafnvel þá sáu þau ekkert.
Vafalaust hugsuðu þau hvort um
annað svo innilega, svo sterkt, eins
og þau væru að talast við augliti til
auglitis. Þau brostu nákvæmlega
sarna brosinu. Sá fólkið þetta bros,
eða gat það sér þess til, þennan
geislabaug mannlegs andlits, sem
eykur svo mjög fegurð þess? Sá það
eða sá það ekki? Það trúði því, að
þetta bros léki á vörum þeirra.
Stundarkorn leið. Þá gengu mað-
urinn og konan milli hauganna
tveggja, sem rústunum hafði verið
mokað í, án þess að veita þeim
nokkra eftirtekt. Og svo héldu þau
áfram og töluðust við eins og áður
og snéru andlitinu hvort að öðru,
eins og þau ræddust við um eitthvað
undursamlegt og töfrafult og þeim
væri ekki nóg að heyra orðin, heldur
yrðu líka að sjá hvernig þau væru
sögð og hvern svipblæ þau settu
hvort á annað. Og þannig hurfu
þau bak við hæðina, sem baðaði í
síðustu geislum hnígandi sólar.
Á torginu stóð fólkið og starði á
auða hæðina agndofa og sem dáleitt.
La Miette hafði alt of margt að
segja til þess að geta sagt nokkuð.
Hún gat aðeins hreyft varirnar. En
gamla Remy kinkaði þögul kolli til
hennar, “já’!
“Já------já,” hugsuðu hin öll,
“já, auðvitað. Þau lifa í öðrum
heimi og þess vegna sáu þau ekkert.
------Já, leið þeirra er opin og
greiðfær og þau halda áfram; það
er alt og sumt. Já, það er mjög
eðlilegt, að þau næmu ekki staðar
við sitt, þar sem það er ekki lengur
til---------.”
Þýtt af Br. S.
—Dvöl.
Eaton’s Is Noted
For Hockey
Equipment
C.C.M. Hockey Outfits —
$13.50, $10.00 and $8.95.
C.C.M. Kangaroo H o c k e y
Boots, prolite^skates, $21.00.
Padded Hockey Pants, $1.75
and $2.45.
Shin Pads—$1.98 and 95c.
Hockey Gloves, well padded,
cowhide palms, $5.00 and $3.95.
National Hockey L e a g u e
Sweaters, $1.95 each.
Hockey Sticks, 50c to $1.50.
C. C. M. Racing Outfits Are Fast Favorites
Noted for speed, strength and comfort, these outfits assure
full enjoyment to the casual skater as well as the expert! The
skates are nickel-plated racers, with flint-hard, razor-edged
blades. Riveted to shoes that fit snugly, yet with __
utmosl ease and comfort. Outfit $7>95
Sporting Goods Section, Tliird Floor, Ilargrave

T. EATON
WINNIPEG CANADA