Lögberg - 23.07.1936, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 23. JÚLÍ, 1936

Sir Gordon og Laurie Stewart
Löngu seinna vaknaði eg-; tunglsljósið
skein beint í augun á mér. Eg leit í kringum
mig eí'tir “ Water (,)ueen,” en skipið var horf-
■ ið. Hvar var eg? Aleinn úti á hinu stóra
hafif Nei, einhver maður hélt hendi sinni
undir höfuð mitt, og eg heyrði hann tala. Það
var fyrsti stýrimaður, Will Atkinson, sem
laut niður að mér.
“Nú er það betra, Sir Gordon; eg var
farinn að halda að þér munduð aldrei opna
augun aftur. ” Hann helti nokkrum brenni-
vínsdropum inn á milli vara minna; ‘ ‘ það var
lán að eg tók þessa flösku með mér,” sagði
hann.
“Hvar erum við, Atkinsonf” spurði eg
með veikri röddu.
“Eg veit það varla,” svaraði liann.
“Þér skiljið, að J>egar eg var búinn að reyna
alt til að freLsa aðra, reyndi eg að frelsa sjálf-
an mig. Eg bjó þennan litla fleka til, tók með
mér þessa flösku og dálítið af matartegund-
um í poka. Eg bauð skipstjóra að verða mér
samferða, en hann vildi það ekki. Eg ætla
að vera á skipinu mínu þegar það sekkur,
sagði hann, og hann gerði það. Eg sá hann
djarfan og óhræddan sökkvam eð skipi sínu;
aldrei hefir kjarkmeiri né duglegri sjómað-
ur druknað en hann. Þér voruð alt af svo
alúðlegur við mig á skipinu, Sir Gordon, og
})ví ásetti eg mér að frelsa yður.”
Var það frelsun? Það mátti Guð vita.
Það var nótt, og við vorum aleinir úti á hinu
stóra Indverska hafi.
“Það var áform mitt að synda á eftir
bátnum,” sagði eg, “en það hefir eflaust liðið
vfir mig.”
“Það er engin furða þó það kæmi fyrir,
þér gleymið hve lengi þér unnuð við dylurnar,
án þess að smakka mat, og hvemig þér hjálp-
uðuð kvenfólkinu ofan í bátinn. Við förum
í sömu átt og báturinn; hann stefnir eflaust
í vestur til einhverrar eyjarinnar, og ef þeir
reka sig ekki á sker, ná þeir landi. ”
“Og hvernig haldið þér að okkur
gangi ? ” spurði eg.
“Eitt af þrennu. Annaðhvort verður
okkur bjargað af skipi, sem fram hjá fer, eða
við lendum á einhverri eyjunni, eða þá að við
druknum ef við lendum í stórviðri.”
“Við skulum reyna að ná sömu lendingu
og báturinn, ” sagði eg. “Eg lofaði skip-
stjóra því, að eg skyldi annast um konu hans;
eg enti það að. svo miklu leyti, ^.ð eg kom henni
ofan í bátinn. Hún kom mér til að lofa þvf,
að eg skvldi vera í hennar nánd þegar hún
dæi, og mig langar til að efna orð mín. Við
skulum revna að fara á eftir bátnnm.”
Hann var fús til þess, og forsjónin iijálp-
aði okkur — hægur vindur byrjaði, og flek-
inn, sem Atkinson stýrði með ár, er hann
hafði með sér, héltí sömu átt og báturinn
hafði farið.
Nóttin var löng og leið; en tunglið skein
og vindurinn var hinn sami. Bg þorði ekki
að hugsa. Þegar eg lokaði augunum, brá
J)eim andlitum fyrir innri sjón mína, sem
voru orðin mér svo kær, en sem eg aldrei átti
að fá að sjá hér eftir; og raddimar, sem mér
þótti svo viðfeldnar, ómuðu enn fyrir eyrum
mínum, en að heyra þær í raun og veru aftur,
gat ekki átt sér stað. Ef eg sofnaði eitt
augnablik, sá eg í draumi Charlie Leslie
standa þar í ótakmarkaðri örvilnan; vesa-
lings hr. Vann og majór Stanton, flytjandi
bæn með konu og börn í fangi sínu.
Dagurinn kom og hin brennandi sól, og
nú voru ástæður okkar þúsund sinnum verri
en um nóttina. Kn hvað við þjáðumst, ekkert
skýli fyrir sólargeislunum, flekinn var alveg
sléttur. Mér virtist að ])eir, sem sukku í
hafið með skipinu, hefðu liðið minni kvalir
en við, og þessar kvalir ætluðu aldrei að enda.
En, Guði sé lof, loks sáum við grænklædda
eyju fram undan okkur, og nú vissum við, að
við vorum frelsaðir.
10. Kapítuli.
Stundu síðar, rétt um það leyti sem sól-
in var að síga í æginn, lentum við við eyjuna.
“Eg vona að við finnum hér ekki villi-
menn,” sagði Atkinson; “margar af eyjum
þessum eru óbygðar, en á sumum af þeim eru
villimenn. Við megum gæta okkar.”
Blómailmurinn kom nú til okkar, og eg
gat ekki varist því að hugsa um Laurie Stew-
art, sem elskaði blómin svo innilega; eg á-
setti mér að gera alt hvað eg gæti til þess, að
finna hana aftur. Báturinn væri líklega að
flækjast um hafið einhversstaðar. Eg skyldi
(*kki vera lengi á eyjunni — eg skyldi aftur
leggja af stað á flotanum og reyna að finna
hana. En hvað eyja þessi var fögur; hér var
svo auðugt af blómum, sem hvergi finnast
nema í hitabeltinu. Hér var jarðvegurinn ó-
viðjafnanlega frjór; við sáum skrautleg
pálmatré, afarstór kókostré og mörg önnur
ávaxtatré, umkringd hinum fegurstu blómum,
sem maður gat hugsað sér.
Það var sannarleg nautn að stíga á þessa
frjósömu eyju, að heyra fuglasönginn og sjá
]>essa marglitu fugla fljúga af tré á tré. Eg
lagðist niður, magnþrota eins og eg var;
stýrimaðurinn, sem var sönn hetja, klifraði
upp í tré til að ná í ávexti, en kom brátt ofan
aftur í dálítilli geðshræringu.
“Við erum ekki aleinir hér, Sir Gor-
don, ’ ’ sagði hann. ‘ ‘ Það eru fleiri menn hér
á eyjunni, eg get séð J)á úr trétoppnum. ”
Von kviknaði í huga mínum. Gat það
skeð að báturinn hefði lent hér? Og að þeir,
sem í honum voru, værn komnir heilu og
höldnu hingað? Eg gat ekki talað, en hann
grunaði hvað eg hugsaði.
“Eg held það sé þau, Sir, en eg kemst
brátt að því hvort svo er. ’ ’
Eg kem með yður,” hrópaði eg. Vonin
gaf mér styrk; eg gleymdi magnleysinu, eg
hugsaði aðeins um hvort það væri mögulegt
að Laurie væri á sömu eyju og eg.
“Hvar sáuð þér þau?” spurði eg, og
hann benti í áttina. Við fórum strax af stað.
Eyjan sem við höfðum lent á, var hér
um bil 4 enskar mílur á breidd, og alstaðar
var sami auðugi gróðurinn—tré, runnar, blóm
og grös. Hún var sem jarðnesk Paradís þessi
evja. Við gengum í gegnum hvern blóma-
flokkinn á fætur öðrum.
Þegar við vorum búnir að ganga hér um
bil hálfa mílu, sáum við lítinn hóp af kvenfólki
sitja undir háu kókostré í skugganum. Eg
starði og starði, gat naumast dregið andann,
svo hrifinn varð eg — að hugsa sér, að Laurie
væri á meðal þeirra. Við gengum nær, og ó,
hvílík ánægja, eg sá hana sitja þar. Eg kné-
féll í grasinu og þakkaði Guði. Svo sáu þær
að við komum; spruttu á fætur með gleðiópi,
umkringdu okkur, grétu og æptu; svo mikil
var gleði þeirra, að þær gátu ekki dulið hana;
það var sannarleg sælustund fyrir okkur öll.
En eg sá aðeins eitt andlit, sem eg gat ekki
litið af, og sem skapaði mér himnaríki á jörðu
án þess eg vissi af því. Bg sá aðeins dökku
augun hennar og fagra hárið. Eg rétti henni
hendi mína, talaði til hennar; eg hefði getað
fleygt mér niður og kyst faldinn á kjólnum
hennar; svo glaður var eg.
“Þér eruð frelsuð,” sagði eg. Litlu,
hvítu hendurnar hennar þrýstu sér að mér.
“Frelsuð frá hafinu,” sagði hún. “Þessu
grimma, gráðuga hafi.”
Nú leit eg í kringum mig; frú Vann var
þar og fjórar af ungu stúlkunum, en eg sakn-
aði frá Chaplin.
“Hvar er frú Chaplin?” spurði eg.
Nú varð augnabliks þögn, svo sagði
Laurie sorgmædd:
“Þegar dagur rann upp, var hún dáin,
og hún kvaddi lífið með bros á vörum. Eg
er alveg sannfærð um að draumur hennar
rættist — hún sá börnin sín bíða eftir sér hjá
Juði.”
“Var hún látin í sjóinn?” spurði eg
hnugginn. Bg hafði dáðst að þessari eðal-
lyndu konu, og sámaði mikið hvarf hennar.
Við settumst niður undir kókostrénu og
nutum indælis náttúrunnar í fullum mæli. Sól-
in var við það að hverfa, en ennþá gljáðu
geislar hennar á hafinu. Eg sá að Laurie
settist aldrei þannig, að hún sæi hafið. Við
sátum og töluðum um skelfingamar, sem fyr-
ir okkur höfðu komið og um hinn voðalega
endi, sem hin skemtilega ferð okkar fékk. Nú
vorum við ekki mjög hrædd, við bjuggumst
\ ið að skip mundi koma, taka okkur og flytja
til mentaðra þjóða.
Svo fórum við að finna til svengdar. Við
rannsökuðum matarpokann sem var á flek-
anum og birgðirnar, sem vora í bátnum, og
komum okkur saman um að borða kvöldverð.
Atkinson klifraði upp í tré og náði ávöxtum
handa okkur; borðið okkar var fagur gras-
flötur, og við vorúm öll innilega þakklát fyr-
ir að fá að lifa, og að hafa fundist aftur.
Nóttin var að nálgast. Atkinson stakk
upp á ])ví að við skvldum draga flekann á
land, og með því að beygja greinar trjánna
í hvelfingu yfir hann, gæti það orðið eins
konar kofi fyrir kvenfólkið. Þær sátu og
dáðust að tunglsskininu meðan mennirnir
bjuggu til laufskálann, sem tók þá tæpa
klukkustund. Vitanlega var þetta ekki mjög
skrautlegur svefnsalur eða hægur, fyrir kven-
fólkið.
Svo hugsaðist okkur að reita gras til að
h'ggja á pallmn, og það gerðum við, og bárum
Jiangað mikið af ilmandi grasi, svo það varð
mjúkt að hvíla á flekanum. Að því búnu fór
kvenfólkið þangað, til að njóta þeirrar kvíld-
ar sem það þarfnaðist svo mjög.
Við vorum fjórir alls, karlmennirnir, og
við komum okkur saman um að velja okkur
svefnpláss í nánd við laufskálann.
Nóttin leið rólega; enginn hávaði heyrð-
ist frá svefnsal kvennanna. Þær hafa að
líkindum verið svo þreyttar að þær hafa sof-
ið fast. Fyrir sólaruppkomu stóð Atkinson
á fætur; eg varð hissa þegar eg sá hvað hann
Iiafði gert. Hann hafði dregið bátinn á land,
og flutt liann undir afarstórar trégreinar,
sem hvíldu yfir honum sem þak; þetta átti að
vera borðstofa og setustofa kvenfólksins.
Hann hafði líka safnað allmiklu af kókos-
hnetum, og úr hýði J)eirra bjó hann til drykkj-
arílát, sem hann fylti kókosmjólk, og hver
stúlka fékk einn bolla, og við hlið hans lagði
hann kaffibrauð. Þar var gnægð af pálma-
Imetum og öðrum ávöxtum — ekki afleitur
morgunverður fyrir skipbrotsfólk. Hann
fann líka rennandi læk, og þar þvoðu stúlk-
urnar sér. Laurie kom þaðan blóðrjóð í
framan, og fagra hárið hennar flaksaðist um
lierðarnar. Þær bjuggu til morgunverð fyr-
ir okkur öll, en hásetamir borðuðu út af fyr-
ir sig við hliðina á bátnum.
Eftir dagverðinn áttum við tal saman;
Atkinson kvaðst geta útvegað okkur þær
fæðutegundir sem hann gæti náð í. Hann gæti
veitt fugla í snörur og máske fisk líka. Ein
af stúlkunum — ungfrú Salter — tók að sér
áðskonu störfin.
Úr hvítu sjali, sem ein af stúlkunum hafði
komið með, bjó eg til fána og festi hann í
toppinn á einu af hæztu trjánum; sem við
liéldum að skip, er fram hjá sigldi, hlyti að
ott, náttúran indæl og okkur leið vel, en við
sjá, og tæki okkur svo með sér. Veðrið var
vorum samt kvíðandi; við gátum ekki vitað
ve lengi við urðum að lifa útilokuð frá öðr-
um siðuðum mannflokkum. En við urðum
að reyna að vera þolinmóð, einhverntíma
kæmi lausnarstundin. Meðan á þessu eyjar-
% skeggjalífi stóð, komst eg að því, að kven-
maður getur verið heigull í einu tilliti, en að
öllu öðru leyti eðallvnd persóna.
Laurie bar takmarkalausan ótta fyrir
sjónum, en þó var enginn djarfari og glaðari
n hún, meðan við dvöldum á eyjunni. Hún
var sú fjörugasta af okkur öllum, og þolin-
mæði hennar gagnvart hinni heimsku frú
Vann var endalaus. Hún talaði vingjarnlega
við hana, og kom henni til að skilja ýmislegt
á réttari hátt, en hún hafði áður gert; hún
hjálpaði henni að mörgu leyti, og loks bar
frú Vann fult traust til hennar. Hún mynd-
aði eins konar reglu í þessu félagslífi okkar.
Frá laufskálanum heyrðum við á hverjum
morgni sálmasöng og fagra röddin hennar
bar af hinum. Við morgunverðinn lagði hún
áherzlu á, að samtal okkar væri f jörgandi og
skemtilegt. Seinna fékk hún okkur til að
ganga umhverfis eyjuna, svo við fengjum
nægilega hreyfingu. Svo kom dagverðurinn,
og hann var vanalega kex, ávextir og lækjar-
vatn; svo settumst við í skuggann og töluðum
saman þangað til á sólsetri. Það var áhrifa-
mikið að sjá })essa fáu, sem björguðust, kné-
falla þegar nóttin kom, og flytja bænir þær,
sem þeir höfðu lært í æsku. Værum við ekki
svo þreytt að við vildum ganga til hvíldar,
söng Laurie fyrir okkur gömul kvæði, sem
oft komu tárum út í augu okkar. Hver hefði
getað ímyndað sér, að þessi hrædda, tauga-
æika kona, sem fölnaði við hvern hávaða á
skipinu, gæti verið svo hugrökk og djörf og
•;vo uppfyndingasöm, til þess að gera tilveru
okkar eins unaðsríka og mögulegt var?
Hræðsla hennar við sjóinn var ekki horfin;
þegar við komum einu sinni ofan litla brekku,
og sjórinn blasti við okkur, greip húu all-
kelkuð hendi mína.
“Nei, ekki þangað — ekki þangað,”
lirópaði hún. “Þessi- leið liggur til hins
lymska, gráðuga hafs.”
11. Kapítuli.
Hvernig á eg nú að segja frá því, sem að
liöndum bar. Líf, ást og dauði fylgjast að í
Jiessum heimi, ekkert skilur þau að um langan
tíma. Mér liggur við að fyrirverða mig að
láta þess getið, að meðan ungfrú Salter vann
að því með dugnaði að matreiða fyrir okkur,
og fru Vann taldi tímana sorgþrungin, kveið
eg fyrir þeirri stundu er okkur byðist tæki-
færi til að losna úr eyjunni, kveið fyrir þeim
degi er eg yrði að skilja við Laurie. Við
lifðum engu sælulífi, Iföfðum ekki nóg að
borða, en samt sem áður var eg ánægður.
Stundum komu regnskúrir, en þá leituðum
við skjóls undirg reinum trjánna og þegar svo
stytti upp skúrina, var blómailmurinn sterk-
ari en áður. Við höfðum ný blóm á hverjum
degi og nýja ávexti. A hverjum morgni, þeg-
ar Laurie óskaði þess að við losnuðum úr
]>essu fangelsi, var eg á gagnstæðri skoðun.
Að lifa á þessari blómaey ásamt henni, var
Jmsund sinnum betra en að lifa í skrautlegri
hö-11 án hennar. Eg var nú nefnilega-farinn
að elska hana svo innilega, að sú ást gat ekki
endað fyr en með dauðanum.
Falska ást fyrirlít eg gersamlega. Á
meðan maður hennar lifði, festi eg enga ást
til hennar, en nú, þegar enginn þrökuldur var
á milli okkar, varð eg að viðurkenna að eg
elskaði hana heitt og innilega, og vildi eignast
hana sem konu mína.
Nú kvaldi hún sig ósegjanlega með því
að forðast mig. Fyrstu dagana, sem við vor-
um á eynni, var hún mér sem systir, leitaði
ráða minna í öllu, þegar hún þurfti þess með.
Þegar við klifruðum upp einhverja brekku,
rétti liún mér hendi sína hiklaust, í því skyni
:ð eg hjálpaði henni. Hún sat við hlið mína
J>egar hún söng, og samkomulag okkar var
eins vinsamlegt og J>að gat verið. En svo
breyttist framkoma hennar alt í einu.
Eitt kvöldið; vestanvindurinn var hægur
og J>ægilegur; sat hún og sneri baki að sjónum
eins og hún var vön. Hún var beðin að
syngja, og með sinni vanalegu alúð söng hún
kvæði eftir kvæði.
“Syngið þér uppáhaldssönginn minn,”
hvíslaði eg að henni, og hún byr jaði strax að
syngja “Annie Laurie” — fyrst með bros á
vörum, sem })ó hvarf bráðlega, og síðan með
feimnum óvissusvip, hún lokaði augunum og
indæll roði breiddist yfir andlit hennar.
“Eg get ekki sungið meira,” sagði hún
fljótlega,—“eg er J)reytt.” Eftir þetta var
samkomulag okkar alt öðruvísi en áður.
Eg mætti henni einu sinni þegar hún var
á leiðinni til frú Vann með ofurlítið sælgæti,
hún roðnaði þegar hún sá mig, leit niður og
gekk hratt fram hjá mér um leið og hún sagði
eitthvað sem eg ekki skildi. Hún forðaðist
mig með einurðarlausri óframfærni, sem kom
mér til að elska hana enn meir. Aldrei gat
eg fundið hana vitnalaust, og hafði því ekki
ækifæri til að geta sagt henni eitt einasta orð.
Aðeins einu sinni veitti hún mér athygli, þeg-
ir eg talaði við frú Vann.
“Sir Gordon,” sagði frú Vann, “hvað
kom yður til að vilja fara til Indlands ? ’ ’
Snögt tillit frá dökku fjörlegu augunum
hennar Laurie, saðgi mér að hana langaði
líka til að heyra svar mitt. Til þess að hafa
m mest not af þessu gefna tækifæri, settist
"g hjá frú Vann. Laurie sat kyr, sem eg
'iafði ekki búist við að hún gerði.
‘ ‘ Segið mér nú, Sir Gordon, hvers vegma
þér vilduð fara til Indlands, maður í yðar
stöðu og með yðar fjármuni.”
Eg leit á hana og hló.
“Það skal eg segja yður; mér þykir leitt
að þáð er ekkert rómantískt við }>að. En þeg-
ar eg var drengur, langaði mig til að heyra og
lesa eitthvað um Indland. Strax og eg varð,
}>að sem menn kalla megandi maður, ásetti eg
nér að láta að ósk minni og heimsækja Ind-
’and. Eg gerði tilraun, en eins og þér vitið,
endaði hún ólieppilega.”
“Það hefir þá verið ferðalöngun, sem
Iróg yður frá heimilinu?” spurði hún.
“Það var hún eingöngu — þessi órói í
huganum, sem rekur menn til að flækjast
liingað og þangað, til allra landa jarðarinnar,
án ]>ess að vita til hvers.”
Eg talaði til Laurie, enda þótt eg horfði
á frú Vann; og genum ástarinnar næmu eðlis-
ávísun, vissi hún vel að livert orð sem eg
sagði var henni ætlað.
“Segið mér dálítið um Egremont, heimil-
ið yðar. Eg hefi heyt að það sé eitt af þeim
fegurstu heimilum á Englandi,” sagði frú
Vann. “Segið mér hverju það er líkt.”
“Það líkist skáldsög-u, sem er skrifuð á
klett. Eg veit ekki fyrir hvað mörgum ára-
tugum byggingin er reist; þar eru leifar af
gamalli borg og fangaturni; þar eru háir, fer-
skeyttir turnar, með löngum víggirðingum,
sumir þeirra alþaktir Eplieu, liinum ensku
bergfléttum. Þar eru stórir þríhyrndir lok-
rekkjugluggar og forstofa, sem maður sér
sjaldan jafnstóra nú á dögum.” .
“Segið þér meira, ” sagði frú Vann áköf.
Laurie leit snöggvast á mig, og eg las í
augum hennar sömu óskina.
Þar er eitt herbergi, sem kallað er her-
bergi Maríu drotningar, og sögusagnir ganga
um það, að þessi fagra þjóðstjómarkvinna, á
sínum fegurðar og valda dögum hafi heim-
sótt Egremont. 1 því herbergi, er gluggi í
þykkum vegg, og sagan segir að María Stu-
art hafi lyft upp höndum sínum, horft út yfir
hinn fagra skóg, skemtigarðana, hjallana,
gosbrunnana og blómin. Þá er sagt að hún
hafi snúið sér að Maríu Seaton og mælt:
‘Væri eg ekki Skotlands drotning, skyldi eg
óska mér að vera kvendrotnari í Egremont.’
“Ó, hvað það er fagurt,” sagði frú Vann.
Laurie horfði aðeins á mig og gleymdi sjálfri
sér af því að það sem eg hafði sagt hreif hana
svp mjög.
“Er þetta í raun og veru satt, Sir Gor-
don?” spurði hún.
“Já, eins satt og hver önnur sögusögn.
Ef mér nokkru sinni veitist sá heiður að sýna
yður þetta herbergi, þá skal eg leiða yður að
glugganum, sem hún horfði út um, já, á þann
blett sem hún stóð á. ”
“Það hlýtur að vera yndislegt pláss,”
sagði frú Vann; “mér mundi líka að sjá það.”
“Bf við verðum nokkurn tíma svo lán-
söm að koma aftur til Englands, skal mér
vera ánægja að því að sýna yður það,” svar-
aði eg.
“Þér verðið að afsaka mig, Sir Gordon,”
sagði hin áleitna frú Vann. “Hefði það ekki
verið eðlilegra að þér hefðuð gift vður, en að
ferðast til útlanda?”
E|g hló. Indæla andlitið hennar Laurie
roðnaði og hún sýndist verða feimin.