Lögberg - 24.09.1936, Blaðsíða 2

2
LÖGrBERGr, FIMTUDAGINN 24. SEPTEMBER, 1936
Eyvör Eiríksdóttir Sigurdson
Fædd 22. október 1859 — Dáin 22. september 1933
ÞaÖ hefir dregist of lengi að senda Lögbergi nokkur
tminningarorð um þessa ágætu konu, og munu ýmsar ástæður
hafa því valdið.
Frú Eyvör Eiríksdóttir dó að heimili sínu í Reykjavíkur-
bygðinni, Manitoba, þann 22. september 1933, tæpra 74 ára að
aldri. Hún var fædd 22. október árið 1859, að Helgastöðum í
Biskupstungum, Arnessýslu; hún var dóttir merkishjónanna
Eiríks Jóhannssonar bónda á Helgastöðum og Kristínar
Illugadóttur, sem var vel látin, elskuð og virt yfirsetukona þar
í sveit, enda var hún sérstaklega heppin í stöðu sinni. Hjónin
að Helgastöðum voru talin með bezta fólki þar í bygð; marga
mun hafa borið þar að garði, enda var gestrisni og rausnar-
skapur á íslenzka vísu.
Bræður Eyvarar voru þeir Hafliði Kristján og Einar, báðir
dánir, á lífi eru þeir Guðmundur steinsmiður í Reykjavík,
íslandi, og Eirikur, bóndi að Bíldudal við Arnarf jörð; einnig
átti Eyvör eina uppeldissystur, Kristínu Einarsdóttur, og er
hún gift kona heima í Reykjavík.
Rúmlega tvítug að aldri, giftist Eyvör Guðmundi Sigurðs-
syni, ungum og efnilegum manni, var hann náskyldur lista-
manninum Albert Thorvaldsen myndhöggvara, sem allir Is-
lendingar kannast vel við.
Árið 1900 fluttist Eyvör sál. ásamt manni sinum, til Vest-
urheims, og settust þau að í Selkirk, Manitoba, og bjuggu þar
til ársins 1907, að þau tóku sér land í Reykjavíkurbygðinni
vestan til við Manitobavatnið, og bjuggu þar til dauðadags.
Þeim hjónum varð 8 barna auðið, tvö dóu í æsku, Jón
Vídalín og Albína, 6 lifa foreldra sína, og eru þau: Óskar,
Eiríkur og Albert, þrjár stúlkur, Margrét, Regína og Kristín;
eru þau góð og myndarleg, enda vel og kristilega uppalin.
Óskar er giftur maður og hefir þeim hjónum orðið fjögra
barna auðið, Valgerður og Hulda, báðar dánar. Guðmundur
og Eyvör heima hjá föður sinum að Reykjavík, Man., þar sem
hann býr á arfleifð foreldra sinna, ásamt nokkrum af systkinum
sínum.
Eyvör sál. var hin mesta gæða kona, hjartagóð, hjálpsöm
og velviljuð, hún mátti ekkert aumt sjá, hún var frammúr-
skarandi vinaföst og trú, umtalsfróm og laus við alla undirferli,
enda hreinhjörtuð og sannleikselskandi; hún var trúkona mikil
á kirkjulega vísu, enda frumkvöðull að því að lúterskur söfn-
uður var stofnaður þar í sveitinni, hún var söngelsk og hafði
yndi af söng og hljóðfæraslætti, enda var hún sjálf gædd
yndislegri söngrödd, og tók ‘hún mikinn þátt í því að gera bæði
kirkju og félagslegar samkomur skemtilegar þar í bygðinni,
einnig munu flest af börnum hennar, er hana lifa, Vera gædd
sérstökum sönghæfileikum. Hún var líka bókhneigð og notaði
hverja stundina til bókalesturs, enda var hún víða heima og
skýr í samtali. Hún kunni ósköpin öll af íslenzkum kvæðum og
visum, því íslenzk var hún í anda, þótti vænt um alt sem íslenzkt
var og elskaði þjóð sína til dauðadags. Hún fór skemtiferð til
gamla Fróns árið 1926, og dvaldi þar eitt ár, bjó hún ávalt að
þeim yndislegu endurminningum er sú ferð gaf henni, og vist
er það, að sú fagra mynd af fósturjörðinni, er hún þá varð
aðnjótandi, yfirskygðist aldrei i hennar alíslenzku sál. Eyvör
sál. var sérstaklega barngóð og tók hún oft börn af þeim, er
þess sérstaklega þurftu við og hafði þau um lengri eða skemri
tíma, enda þótti börnunum vænt um frú Eyvöru og kunnu vel
við sig í hennar nærveru.
Frú Eyvör var ávalt mjög biluð á heilsu frá þvi fyrst að
hún kom til þessa lands, og þessvegna gat hún aldrei notið sín til
fulls, enda gerði heilsuleysi hennar það að verkurn að heimilis-
ástæðurnar voru oftast nokkuð erfiðar og þó sérstaklega eftir
að hún misti manninn sinn, 14. nóv., 1914, en hún var bjartsýn
á lífið, glaðlynd og vel hugsandi, og virtist hún yfirbuga að
miklu leyti alla erfiðleika, enda var hún umkringd góðum ná-
grönnum og sönnum vinum, sem elskuðu hana og virtu.
Með frú Eyvöru sál. Eiríksdóttur Sigurdson, er því til
moldar gengin ein af okkar beztu og alíslenzku sæmdarkonur, er
hafði sér til ágætis flesta þá eiginlegleika, er sér vel sæma á
sannri Fjallkonudóttur; hún er farin burt, en minning hennar
lifir.
Sjálf er hún nú íklædd dýrðlegri skrúða, en hún gat orðið
aðnjótandi hér á jörðu; hún var trú til dauðans, hún hefir
fengið bústað með himneskum hersveitum í andans heimi. Hún
trúði á Jesúm Krist, og þessvegna skal hún aldrei að eilífu
deyja; þetta traust færir okkur sá kristindómur, er hún þjónaði
í anda og sannleika.
Guð blessi hennar minningu.
G. P. ].
Erindi
Eftir frú Margréti Stephensen
fbitt á 50 ára afmœli Kven-
félags Fyrsta lúterska safnað-
ar, mánudaginn þann 14. sept.
1936
VIÐ LITUM TIL BAKA
—OG AFRAM
Þegar félag eða stofnun heldur
upp á fimtíu ára afmæli sitt, er
margs að minnast. Ósjálfrátt
hvarflar hugurinn til baka og það
rifjast upp endurminningar, sem
eru kærar. Við hugsum við þetta
tækifæri um byrjunina okkar, sem
var í svo smáum stíl, samt var vinn.
an þá, okkur dýrmætur partur af
safnaðarlífinu.
Við höfum liðið súrt og sætt —
eins og oft er að orði komist —
stundum gengið vel, stundum erfitt
— en ávalt hefir meðvitundin um
það að við allar berum byrðina hver
með annari, gert starfið létt, og á-
nægjuna, sem því fylgir, blessunar-
ríka. Kærleiki 'hver til annarar, sem
eykst ár frá ári, er ein afleiðing af
samvinnu þessari og er dýrmæt eign
hverrar kvenfélagskonu. Það er oft
sagt að við fáum út úr lífinu ná-
kvæmlega það, sem við leggjum til
þess, og er enginn efi á því, að sama
má segja um félagsstarf kvenfélags-
konu.
Eg minnist þess er eg — tæpra
19 ára — fór á minn fyrsta kven-
félagsfund, og ef eg hefði þorað að
hætta við, hefði eg gert það. En eg
hafði lofað að koma og ganga inn
og þorði ekki annað en standa við
orð mín. Nú er þetta gömul saga,
samt vinnum við enn hlið við hlið
—við Mrs. Blöndal, á hverrar heim-
ili eg gerðist meðlimur.
Eg minnist þess, hve margar gleði-
stundir við höfum átt saman við
vinnu okkar — þegar fyrsti bazaar.
inn var haLdinn að heimili Mrs. Sig.
urjónsson á Ross Ave. og fleiri sam-
komur og sölur á gamla North West
Hall; þegar samkomur voru i gömlu
kirkjunni á Pacific Ave. og svo veit-
ingar á eftir í Unitara Hall-inu á
móti; þegar við lögðumst niður og
“skrobbuðum” kirkjuna fyrir hvíta.
sunnu. — Og sýningin; hver af
eldri konunum gleymir þeim stund-
um þegar þær flýttu sér út í sýn-
ingargarðinn að morgni og komu svo
dauðþreyttar heim á kvöldin.
Eg minnist lika þeirrar hand-
leiðslu sem við, fyrir Guðs náð,
fengum að njóta í svo mörg ár, með-
an frú Lára Bjarnason var forseti
okkar, því félagið var vaxið upp úr
bernskunni og komið á fullorðins
aldur þegar við mistum hana. En
áhrif hennar og minningin lifir.
Gamalmennahælið, hugsjón hennar,
er lifandi vottur um hina göfugu
sál og um leið minnisvarði kvenfé-
lagsins.
Mig langar til að minnast á það,
hve heimilin, sem á bak við félags-
konur standa, taka einnig sinn þátt
i starfinu, því án heimilisins myndi
félagskona lítið geta gert. Og það
fæst líka aukinn sjóndeildarhringur
með starfi einnar kvenfélagskonu,
og sé ekki farið í öfgar, hefir heim-
ili hennar ómetanlega gott af starfi
hennar. Eg minnist þess að kven-
félagið hefir verið svo persónulegur
þáttur í lífi mínu, svo samtvinnað
heimilislífinu, að börnin mín spurðu
mig oftast hér áður þegar eg var að
baka: “Is this for the church or for
us ?”
Oft er það að kvenfélagskonu
finst mál komið að taka sér dálitla
hvld, og vera laus um tíma, en hún
kemst brátt að því að hún fleygir
til síðu byrði, sem er fjársjóður, og
að frístundir geta líka verið tóm-
legar — því eðlilega er ein afleið-
ing af starfi kvenfélagskonu sú, að
það festir djúpar rætur, sem ekki
verða auðveldlega losaðar.
Einn þáttur starfsins er sá per-
sónulegi kærleikur, sem auðsýndur
er meðlimum, hvert heldur það er
að gleðjast með í silfur- eða gull-
brúðkaupi, samhryggjast við missi
elskaðs vinar eða sýna samúð, ef
kona á bágt að einhverju leyti. —
Kvenfélagið á líka að vera mikii-
vægur þáttur í safnaðarlífinu og ber
því að beita áhrifum sinum ávalt í
rétta átt; og er trygging f engin fyrir
því ef innbyrðis ríkir kærleikur og
umburðarlyndi.
Eg minnist þess, sem ein kona
hefir sagt, um að lífið sé “echo” eða
hljómur, sem sendir aftur til okkar
það sem við sjálf höfum sent út.
Það er svo upplífgandi að bera
saman skoðanir við aðra sem mað-
ur vinnur með og, þó oft sé mis-
munandi skoðanirnar er ætíð eitt-
hvað að græða á því að tala saman
um sin hjartans mál. Og hugsanir
manna skerpast og skírast, er mað-
ur ber þær saman við það, sem aðr-
ir hafa hugsað og látið í ljósi.
í einum félagskap er misjafnt inn.
legg hverrar konu, þó allar vinni að
sama takmarki. Sumar leggja til
meiri vinnu en aðrar, sumar meira
fé eftir kringumstæðum, aðrar holl
&óð ráð, styðjandi málefni þau
er félagið berst fyrir, með ráði og
dáð og með dyggri og trúrri þjón-
ustu í víngarði Drottins. — Og alt
gengur vel ef traustið er óbifandi.
Nú stöndum við á tímamótum!
Fortíðin er kvödd og henni þakkað
alt gamalt og gott. Fimtíu ár að
baki oss og framtíðin eins og skært
logandi ljós, sem býður okkur að
láta draumana okkar og hugsjónirn.
ar rætast. Við lítum til baka og við
getum ekki annað en fundið til þess
að Guð hefir varðveitt okkur. Við
eygjum Ijós framtíðarinnar í fjar-
lægðinni. Brautin er löng og máske
erfið — en hvað um það — enginn
sigur er mikils virði nema örðug-
leikar hafi verið yfirstignir.
Eg sé í anda kvenfélagið okkar
smá breytast þar til ósjálfrátt verður
tunga þessa lands sjálfsögð. Þá
verður ekki þörf á nema einu kven.
félagi, sem vinnur i trú og einlægni
að sama takmarki og áður var gert.
—Eg sé tigna konu af okkar félagi
í forsetasæti þegar sameinuð eru fé-
lögin með eina tungu. En nú er
orðið breytt og gengið er á röðina
þegar stjórnarnefnd er skipuð og
engin skorast undan að bera byrðina
um tíma. — Eg sé síðar, þriðja lið
dætra vorra veita forstöðu kvenfé-
lagi Fyrsta lút. safnaðar, sem þá
telur fleiri hundruð meðlimi. Eg sé
minni peningaáhyggjur, því sú hlið
starfsins verður meira reglubundin
en áður hafði verið.
Eg sé meiri áherzlu lagða á
mannfélagsmálin og þroskun félags.
ins andlega svo afl það, sem félagið
er til góðs geti verið fullkomnara.
Og eins og afkomendur Abbie
Deal í bókfnni “Lantern in Her
Hand” báru merki hennar hátt á
stöng og létu draumana hennar ræt-
ast — eins mun komandi kynslóð
barna vorra halda merki forfeðr-
anna og frumbýlinganna hátt, og
vera hugsjónum þeirra trú. Eg sé
þá kynslóð taka við sínu erfðafé og
ávaxta það vel með trúmensku. Hún
horfir óhrædd fram á veginn með
ljósið í fjarlægðinni og tekur við
sínum skyldustörfum og rækir þau
eftir megni.
Eg sé þann tima koma að hver
safnaðarkona álítur það skyldu sína
eða öllu heldur rétt, að tilheyra
kvenfélagi safnaðarins og bera sinn
hluta af byrðinni.
Eg sé einnig þann tíma, að allar
Home Cooking sölur og rúllupylsu
stúss verður aðeins gamall draumur
og konumar segja sín á milli: “They
used to lug cakes to the church and
buy each others cooking and actually
make hundreds of lbs. of stuff called
rúllupylsa.” Það verður enginn til
að hvísla að þeim að öllu þessu stússi
við mat fylgdi samvinna, sem var
dýrmæt og skemtileg.
Eg sé í fylling tímans stjórnar-
nefnd Betel skipaða konum jafnt
sem körlum, og það óskabarn kven.
félagsins orðið öflugt og vinsælt hæli
gömlu barnann af íslenzkum stofni.
Þegar okkar göfuga kvenfélags
fyrirmynd, frú Lára Bjarnason,
fyrst starfaði meðal landa sinna,
notaði hún sönglist til að túlka mál
sitt. Henni var sönglistin svo kær,
að hún beitti kröftum sínum ávalt
í áttina að sameina þá, sem hún vann
með undir þeim merkjum. Eg sé i
anda kvenéflagið okkar í framtíð-
inni beita kröftum sínum til að efla
sönglist, svo ekki fapist sá dýrmæti
fjársjóður sem við íslendingar eig-
um i sálmunum okkar með dýrðlegu
lögin eftir Bach.
Það er verið að halda júbilhátið
í Fyrstu lút. kirkju — salurinn er
stór og veglegur, sem sæmir hinm
tignarlegu steinkirkju, sem þá er
heimili safnaðarins. Hún stendur
við eina aðalgötu bæjarins, og leiðir
fjölda fólks liggja þangað þetta
kvöld. Prestur safnaðarins er son-
arsonur eins gamla prestsins, sem
áður þjónaði kirkjufélaginu á frum-
býlingsárunum. Hann minnist á hve
traustur grundvöllurinn er, sem for-
feðurnir hefðu bygðt ofan á, og að
þann grundvöll vilji þeir leitast við
að varðveita. “Feður vorir voru
hugsjónum sínum trúir, og það vilj-
um vér líka vera.”
Lítil stúlka færir þáverandi for-
seta kvenfélagsins blómvönd og
segir um leið: “My great grand-
mother was a member of the Ladies
Aid when they had their fifty year
jubilee.”
Já, okkur dreymir drauma, en
einhverntíma verða draumar að
raunveruleika og hugsjónir rætast
0g komast i framkvæmd — þó oft á
annan hátt en hugsast hefir. Braut-
in er löng — og erfiðleikar margir
— en ljósið skín í f jarlægðinni, og
ef við njótum varðveizlu Guðs,
gengur alt vel.
Þá getum við sagt með Browning:
“The year’s at the spring, the day’s
at the morn,
Morning at seven, the hillside’s dew
pearled,
The lark’s on the wing, the snail’s on
the thorn,
God’s in His Heaven, all’s right
with the world.”
Guð blessi okkur næstu fimtíu
árin og láti ávöxtinn vera hundrað-
faldan.
Ræða
Eftir Dr. B. J. Brandson
flutt á 50 ára afmœli kvenfélags
Fyrsta lúterska safnaðar
14. sept. 1936
Það er mitt hlutskifti hér í kveld,
að ávarpa kvenfélagið fáeinum orð.
um, í nafni Fyrsta lúterska safnaðar,
þakka fyrir mikið og göfugt starf
í safnaðarins þarfir um hálfa öld og
óska félaginu alls góðs á öllum ó-
komnum árum. Söfnuðurinn er að-
eins fáum árum eldri en kvenfélagið,
og saga þeirra er næstum því hin
sama frá byrjun til þessa dags.
Okkur er sagt að konan sé manns-
ins meðhjálp, sem styðji hann og
styrki í allri baráttu lifsins. Eins
hefir kvenfélag þessa safnaðar verið
safnaðarins meðhjálp og örugg stoð
nú í 50 ár. Gullbrúðhjóna, sem lifað
hafa saman í farsælu hjónabandi 50
ár er oft minst á veglegan hátt. Eins
mætti, að mér finst, skoða þennan
dag sem gullbrúðkaupsdag Fyrsta
lút. safnaðar og Kvenfélagsins.
Þeirra sarnbúð nú í 5° ár hefir
verjið fylHlega eins farsæl og á-
nægjuleg eins og nokkurra annara
gullbrúðhjóna, sem eg hefi haft
kynni af.
Síðastliðin 50 ár eru eflaust lang
sögurikustu og merkilegustu 50 ár í
sögu heimsins. Breytingar eru svo
margar, svo að segja á öllum starfs-
sviðum mannanna, að undrurn sætir.
Þið munið eftir sögunni af Rip Van
Winkle, sem eftir að hafa drukkið
vænan teig af öli hinna ókendu fé-
laga sinna, lagðist til svefns og svaf
í 20 ár. Þegar hann vaknaði átti
hann bágt með að átta sig'á hlutun-
um, þótt breytingarnar væru i ver-
unni tiltölulega fáar. Ef eitthvert
okkar, sem hér erum stödd í kveld
og sem komin voru til vits og ára
fyrir 50 árum síðan, hefðum sofið
þessi 50 ár og vöknuðum nú, þá er
eg viss um að við ættum mjög erfitt
með að skilja að við hefðum ekki
vaknað upp í nýjum hekni í staðinn
fyrir að vera ennþá í þeim sama
heimi, sem við vorum alin upp í.
En þótt umhverfið breytist, þótt
kringumstæður og umheimur sé
breytt, þá breytist manneðlið lítið.
Menn, í sínu insta eðli, eru hverjir
öðrum líkir, frá einni kynslóð til
annarar. Munurinn, sem maður sér
þegar vissar kynslóðir eða vissar
aldir í sögu mannanna eru bornar
saman hverjar við aðra, er að mestu
í því fólginn að viss lyndiseinkenni
og vissar hugsjónir koma skýrar í
Ijós hjá einni kynslóð en annari, og
það undir mismunandi kringum.
stæðum og áhrifum. Hverja kyn-
slóð ætti að dæma í ljósi síns eiginn
tíma, og hverja kynslóð ber að mæla
með sínum eigin mælikvarða.
Ef við höfum þetta hugfast fá-
um við skýrari og i alla staði glöggv.
ari mynd af hinum íslenzku frum-
herjum í þessu landi. Hingað voru
þeir komnir til þess að hefja bar-
áttu fyrir lífinu i nýjum héimi undir
nýjum kringumstæðum, þar sem ó-
tal torfærur mættu þeim hvívetna.
Ef þeir áttu ekki að verða algjör.
Iega undir í baráttunni var öldungis
nauðsynlegt að framkalla alla þá
krafta og öll þau öfl, sem þeir áttu
yfir að ráða. Hinir íslenzku frum-
herjar voru fátækir af þeim auð,
sem er miðaður við gull eða silfur.
en af auðlegð andans voru þeir til-
tölulega ríkir. Þeir 'höfðu þrek til
að stríða gegn ótal örðugleikum og
þeir áttu fagrar vonir og sterka trú,
trú á handleiðslu þess Guðs, sem
hafði varðveitt hina íslenzku þjóð
í öllum hennar hörmungum í þúsund
ár.
Þegar þetta er tekið til greina,
sér maður að það var öldungis eðli-
legt, að kirkjulegur félagsskapur
varð fljótt áhugamál hvar svo sem
nokkuð stór hópur Islendinga var
hér saman kominn. Það er eftir-
tektarvert að hjá ýmsum öðrum
hópum frumherja af öðrum þjóð-
stofnum, sem til Vesturheims komu,
var kirkja og kristindómur áberandi
afl í allri framþróun þeirra. Þar
sem erfiðleikarnir voru mestir bar
jafnan mest á þeirri óbifandi tú,
sem veitti þrek og dug þegar mest
lá á. Hvergi kom þetta betur í ljós
en 'hjá hinum fyrstu ensku innflytj-
endum í Massachusetts í Bandarikj.
unum, hinum svonefndu Pilgrim
Fathers. Fáir frumherjar þessa
lands hafa átt við aðrar eins hörm-
ungar að stríða, og engir hafa unnið
annan eins sigur. I 300 ár hafa þau
áhrif, sem frá þeim stofni eru sprott-
in verið hin áhrifamestu í allri sögu
þjóðarinnar. Það má með sanni
segja, að hin lifandi óbifandi trú
feðranna 'hefir í meir en 300 ár verið
hið sanna lífsafl niðja þeirra.
Feður vorir og mæður í þessu
landi áttu við marga erfiðleika að
stríða. Samt voru kjör þeirra á
hinum fyrstu árum ekki erfiðari en
margra annara hinna fyrstu land-
námsmanna í Canada. Þeir, sem
hafa lesið bókina “Women of the
Red River,” geta sannfærst um það
að kjör okkar islenzku kvenna á
þeirra frumbýlingsárum, þó ömurleg
væru, voru ekki verri en annara
kvenna á fyrstu landnámsárunum í
Vestur-Canada. Þrátt fyrir alt og
alt, þá höfðu menn yfirleitt fagrar
vonir, sem aldrei dóu út.
I ótal tilfellum sönnuðust orð
skáldsins þar sem hann segir:
Hrein og heilög von ei verður tál
hugga skalt þig við það, mín sá;
vonin sjálf er vonartrygging nóg,
von uppfyllir sá, er von til bjó.
Þrátt fyrir alla erfiðleikana, þrátt
fyrir alla örbyrgðina, þá áttu menn
ótrúlega mikið af sannri lífsgleði.
Þessu hefir séra Friðrik Bergmann
mjög fagurlega lýst í sínu fagra
erindi: “Jólin í bjálkakofanum.”
Hann segir að alstaðar, hvar sem
maður fór á meðal frumherjanna,
hafi maður fundið eins og viðlag
við hverja hugsun og hverja sam-
ræðu, “Lífið er sigur og guðleg
náð.” Þar sem slík lífsskoðun ríkti
þar var líka bjart i huga, þegar litið
var inn framtíðina. Fólk með slíka
lífsskoðun gat borið böl og mótlæti
með ótrúlegri þolgæði og kjarki.
Trú feðra vorra skapaði kirkju-
legan félagsskap Vestur-Islendinga.
Sá félagsskapur hefir verið þjóð-
flokki vorum til meiri blessunar en
nokkur annar félagsskapur þeirra á
meðal, fyr eða síðar. Einn sterkasti
máttarstólpi kristilegs félagsskapar
vors hafa verið kvenfélögin. Söfn-
uðum er ekki aðeins styrkur að f jár-
framlögum frá kvenfélögum, sem
eru oft ótrúlega rífleg, heldur er
þeim enn meiri styrkur að áhrifum
þeirra beinlínis og óbeinlínis. Sú
fórnfýsi og óeigingirni, góðvilji og
kærleiki, sem opinberast i öllu
þeirra starfi er meira virði en gull
og silfur og er ekki hægt að verð-
leggja.
Einn dýrmætasti fjársjóður eins
þjóðflokks eða eins félagsskapar, er
góðir leiðtogar. Án þeirra eru eig-
inlega allir vegir ómögulegir. Göf-
ugir leiðtogar eru ekki aðeins hreyfi-
afl framkvæmda og framþróunar
sinnar eigin samtíðar, heldur lifir
minning þeirra lengi eftir þeirra
dag og heldur áfram að skapa hug-
sjónir og stýra framkvæmdum þeirra
kynslóða, sem á eftir þeim koma.
Fyrsti lúterski söfnuður geymir í
fersku minni minningu og hugsjónir
síns göfuga leiðtoga séra Jóns
Bjarnasonar. Eins veit eg að kven.
félag þessa safnaðar þræðir þá braut
sem frú Lára Bljarnason átti svo
mikinn þátt í að ryðja. Minning
slíkra leiðtoga er ómetanlegur fjár-
sjóður til blessunar þeim, sem ekki
gleyma að færa sér hann í nyt. En
þegar framliðinna leiðtoga er minst,