Lögberg - 15.10.1936, Blaðsíða 2

0
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 15. OKTÓBER, 1936
FERÐASAGA
Eftir Gunnlaug Jóhannsson.
Frásögn min um ferÖina til um með okkur í stórri Thermo
Kyrrahafsins, verður að innihaldi ílösku, þvi þarna uppi var svalt og
til um: . j hressandi loft, nálega frost. Þó
Yeg og vegfarendur, ; nokkra fleiri snjóskafla sáum viÖ
hauÖur og haf, j þar i grendinni, þvi þessi f jallgarÖ
menn og málefni. | ur var afarhár. Þarna sem við vor
ÞaÖ mun hafa verið í samkvæmi um nú stödd í fönninni, með kaffi
líkt og þessu, þá er hann KA. sté bollana, í glaðasta sólskini, þá tók-
fram fyrir landa sina i borginni um við af okkur myndir, fórum í
Duluth og mælti á þessa leið: snjókast og lékum okkur eins og
Hér er margt af heiðursfólki, krakkar, og vel að merkja, einmitt
hópur sveina og fríðra meyja; ! bennan sama da&> senl vlð vorunl
allir vonast eftir góðu,
eitthvað má eg til að segja.
þarna uppi, þá var 90 stiga hiti niðri
á jafnsléttu, svo að þið skiljið að
þetta var hressandi dagstund. Skamt
\ ið vorum f jögur, konan mín og frá okkur ; skaflinunl og litlu neðar
eg, sonur mmn Haraldur og kona yar takvert stóf tjönif og enda
hans, sem logðum á stað í bíl árla nokkraj. fleiri þar uppi j fjöllunum>
morguns, þann 4. júlí, i vesturátt, og þyi ak af sifraði ofurlitig um, há
varð ferð.nm he.t.ð t.l Kyrrahafs- daginn> úr þessum gömlu sköfíum;
ins. Hofðum v.ð Haraldur gjort á- j en úfsýnig yaf undur tilkomumikið>
ætlun um ferðalag.ð alt, bæð, hvar Qg okkur ,eig vel j mesta máta> en
farið yrði um land.ð og einn.g hvað , ekkj yar nokkur grógur sjáanlegur>
v,ð yrðum lengi á leiðinni, og hvað var]a stingandi strá> og ekki fugl eða
við mættum stanza lengi eða skamt
i þessari eða hinni stórborginni;
hvar við hlytum að taka á okkur
aukakróka eða útúrdúra, þvi nú yrð-
um við að nota timann sem bezt og
sjá afarmarga söguríka staði og
náttúruundur, sem framast mátti við
koma, því allar líkur eru til að slikar
ferðir sem þessi yrði ekki farnar á
okkar æfi siðar meir.
Fyrsta daginn ferðuðumst við
fullar 400 mílur, og lentum í Regina.
Er það lagleg borg og hefir stjórn-
arvald fylkisins þar sín aðal heim-
kynni; er þinghús og aðrar stjórn-
arbyggingar mjög skrautlegar, og
engu siðri að ytra útliti en okkar
hér á Broadway, og kostaði okkar þó
þriðjungi meira, sællar minningar,
já, og talsvert meira en það; en
sleppum því. Akurlendi og upp-
skeruhorfur sýndust mér vera í rýr.
ara lagi víðast hvar, en engar voru
engisprettur á leið okkar, og gripir
litu út sæmilega.
Næsta dag liggur þjóðvegurinn
til suðurs, og nú erum við orðin 5
í bílnum; hafði Guðrún dóttir mín
komið til móts við okkur 200 mílur
norðan frá Saskatoon, þar sem hún
hefir verið í nokkur ár, og er hún
þar skóla “nurse” í borginni; er
eftirlit á heilbrigði skólabarnanna
hennar skyldustarf.
Um miðjan dag erum við komin
yfir merkjalínur Bandaríkja og
Canada, án þess að tefjast mjög
mikið, og um leið komin inn á
greiðfærari og betri vegi. Er “Uncle
Sam” sjáanlega hagsýnni í vega-
gjörð og framtakssamari en “Miss
Canada”; hefir hann margt kost-
gangara, sem ekki er leyft að ganga
sprengja í sundur björg og hæðir,
með höndur í vösum, verða þeir að
brúa ár og firði, yrkja lönd og eyði-
merkur með vatnsveitum, endurbæta
farinn veg og starfrækja skógar-
högg og margt og margt fleira; en
“Miss Canada” heldur að sér hönd-
um og hennar húskarlar. Já, land-
ar góðir, mér duldist það ekki, að
þrátt fyrir ofþurkana syðra og ó-
áran, eru langt um meiri framfara-
umbrot þar og hagsýni, en hér hjá
okkur, — því Canada sefur og svelt-
ur.
Jæja, leið okkar lá yfir lítinn part
af North Dakota og inn í Montana;
er landið afar ömurlegt útlits, rnest
vegna margra ára vatnsleysis og
gróðrarskorts.
í þrjá daga höfðum við talsverð
hlýindi og sólskin, og tókum lika
eftir því víða hvar, að hitinn var
115 stig í forsælu, en þann 8. júlí lá
þjóðvegur okkar yfir fjallgarð einn,
sem er á suðvestur leiðinni; það var
glaðasólskin allan daginn, og þann
morguninn höfðum við verið að
sniðskera f jallshlíðina þar til klukk-
an 11 fyrir hádegi, og erum við þá
komin upp á erfiðasta hjallann. Á
hæðinni voru þar tveir nálega áfast-
ir hnjúkar, og lá vegurinn á milli
þeirra, en okkur til mestu undrunar
er nú þarna afarstór snjóskafl, sem
við urðum að renna bílnum yfir, og
vitanlega var fönnin farin að troð-
ast talsvert, en nú var stanzað og
stokkið út í skaflinn, og um leið
brugðum> við okkur í yfirhafnir og
drukkum heitt kaffi, sem við höfð-
fluga.
Á næsta degi komum við árla
morguns í Yellow Stone Park, og
vorum við þar einhig næsta dag
Flestir menn í þessari heimsálfu
hafa víst heyrt um það undraland
getið, enda verið mikið um það
skrifað og fagurlega, leiði eg því
minn hest frá því, að lýsa Yellow
Stone Park á einn eða annan hátt,
en “gat ei nema Guð og eldur, gjört
svo dýrðlegt furðuverk.”—
Aðeins skal þess minst, að þar eru
þau mestu undur, svo sem sjóðandi
vatnshverir á margra milna svæði,
og sá eg þar á prenti, að þeir væru
rétt um 3000 að tölu. Geysirinn, sem
heitir “Old Faithful” (hinn gamli
óbrigðuli), sem spýtir sjóðandi
vatninu 150 fet í loft upp í 4 mín-
útur i senn með 70 minútna milli-
bili, ár út og ár inn, og þá kalt er
veður, stígur hitagufan, sjáanlega,
mörg hundrruð fet í loft upp. Ann-
ar geysir er þar, en allangt frá, sem
spýtir vatninu 250 fet í loft upp, á
6 til 14 daga millibili, heitir hann
“Giant Geyser” (tröllið). Einnig
er þar í Yellow Stone Park ánni sem
rennur í gegnum þetta undraland,
foss einn mikill, er hann 308 fet á
hæð og er afar tilkomumikil sjón,
eins og umhverfið alt, sem er ó-
gleymanlegt, og eg vil segja óútmál.
anlegt. Þar eru standberg, urðir og
ódáðahraun. En þar eru líka slétt-
ar grundir, ár og'stöðuvötn; berg-
stallarnir og klettarnir eru nálega
ineð öllum litum regnbogans og yfir-
leitt er þetta svokallaða “park” hið
mesta undraland i Vesturálfunni. ‘
Stór og smá gistihús eru í “park-
inu”, helzt í námunda við eitt af
stærri stöðuvötnunum, eru þau gisti-
hús og allur greiði afskaplega dýr.
Manni gefur að sjá talsvert af
niargskonar viltum dýrum á þessu
svæði, en strangar eru reglurnar, að
menn komi ekki nálægt þeim.
Á þessarj leið okkar vestur úr
Wyomingríkinu komum við til Utah
og inn til borgarinnar Salt Lake
City; hafði eg hlakkað til að sjá þá
miklu borg. Er hún að parti til ekki
svo ólík Rómaborg á ítaliu, þar sem
að páfinn hefir sinn veldisstól, þvi
að mormónarnir eru einnig trúmenn
miklir og offra miklu í sálarþarfir;
er tjaldbúðin þeirra og musterið þess
talandi vottur. Okkur gafst tæki-
færi að tnorgni dags kl. 10, að vera
þar við sálmasöng og organspil í
tjaldbúðinni miklu, og fanát okkur
það mjög ánægjulegt og hátíðlegt.
Byggingin er stór og eru þar sæti
fyrir 8,000 manns, og alt vandað að
sama skapi. En það sem mesta undr.
un vekur og aðdáun, er orgelið; er
það talið að vera það stærsta og
fullkomnasta pípuorgel i heimi.
Einnig gafst okkur að líta, allskamt
frá tjaldbúðinni, mormóna musterið,
sem er að mörgu leyti—utan að sjá
—langt um skrautlegri bygging; en
mér var skýrt frá, að inn í það
musteri mætti enginn stíga fæti,
nema mormónarnir sjálfir, og að til-
högun væri að ýmsu leyti eins og
hjá Gyðingunum á Gamla testa-
mentistímunum, og inn í það allra
helgasta má enginn koma nema
höfuðpresturinn einu sinni á ári;
og þar inni er geymt bókfell það hið
mikla, sem dýrðlingurinn Smith
fann eitt sinn í gömlum rústum,
austur i landinu helga, og sem trú-
arskoðanir mormónanna voru lesn-
ar út úr og bygðar á. Ekki er mér
ljóst hversu að þetta Guðshús hefir
kostað marga dali, en hitt er mér
kunnugt, að það tók mormóna 40
ár að byggja og fullkomna þetta
musteri á árunum 1853 til 1893, og
vér getum aðeins ímyndað okkur, að
það hefir margt til 'síns ágætis, að
fegurð og list, mörg hagleikshöndin
hefir verið þar að verki. Það eru
3 afarstórir turnar á þessu musteri
og aðrir smærri, en hæsti tuninn af
þeim þemur er 210 feta hár. Ekki
er eg fær um að bregða upp neinu
ljósi yfir trúarskoðanir mormóna,
en vel gast mér að fólkinu öllu og
borginni, enda er hún sú fallegasta
alt i gegn og hreinlæti með afbrigð.
um; er vatnsflóði stefnt yfir mikið
af strætum borgarinnar á hverjum
morgni, sem viðheldur hreinlæti og
heilbrigði á hæsta stigi. Allar göt-
ur borgarinnar eru breiðar og þráð-
beinar, fá suðri til nroðurs og frá
austri til vesturs, en engin ská-
stræti, eins og viðgengst alstaðar
annarsstaðar. Borgin er umkringd
fjöllum, og bera þau hin fornu
fjallanöfn Egyptalands; jafnvel áin
Jórdan er þar ekki fjarri. Þar eru
stj órnarbyggingar hinar skrautleg-
ustu sem við sáum nokkursstaðar.
Eitt af því, sem eykur mjög á hið
fagra útsýni frá borginni, er vatnið
víðfræga, sem er henni áfast; er
stærð vatnsins 75 mílur á lengd og
50 mílur á breidd, er það miklu salt-
ara en sjórinn og má undarlegt
þykja. Allur fjöldi ferðafólks safn.
ast að þvi vatni til böðunar og
sunds, og vegna seltunnar í vatn-
ihu geta menn ekki sokkið, heldur
fljóta á yfirborðinu, þó hreyfingar.
lausir séu.
Þá eg var ungur heimá á ætt-
jörðinni var mér innprentuð óbeit á
mormónum ; komu tveir landar aftur
heim. frá Utah, og reyndu að lokka
fólk með sér til vesturfarar. Var
þetta veturinn 1879, Þv' einmitt á
þessum sama vetri var móður minni
sent langt ljóðabréf úr hinum enda
sveitarinnar, en konan, sem orti var
Guðrún Árnadóttir, móðir Þuríðar
Þórðarson, sem. er nú roskinn kven-
maður hér til heimilis í Winnipeg.
Jæja, i þessu ljóðabréfi er ein vísan
svona:
“Eins og fjandinn æða um landið
víða,
mikið illir mormónar,
meður villukenningar.”
Munuð þér nú, tilheyrendu góðir,
skilja það fullvel, að þegar við ungl-
ingarnir vorum búnir að heyra þessa
vísu nokkrum sinnum, þá var okkur
orðið illa við þessa mormóna í Ame-
ríku. Annar þessara manna, sem
kom heim, mun hafa heitið Jakob.
En konur heima á ættjörðinni á
þeirri tíð, sem ekki gátu felt sig við
hjúskaparaðferð vors gamla Salo-
mons, munu hafa haft horn í síðu
mormónanna, og vel að merkja, nú
á síðari árum hefir ríkisstjórnin af-
tekið alt fjölkvæni, og er það þó
ófyrirsynju, því einum manni kynt-
ist eg í ferðinni, sem átti þrjár kon.
ur, með góðu samkomulagi, og eng-
in öfund eða illindi þar á milli
kvennanna, eins og ykkur gefur að
skilja, því þær áttu sitt heimilið
hverð og sín 6 börnin hver þeirra.
Eins og gefur að skilja hafði þessi
náungi gengið að eiga þessar konur
áður en bannlögin gengu í gildi.
1 Salt Lake City eru vinnulaun
fremur lá, enda samtök ófullkomin
hjá vinnulýðnum ; þar hafa “grocery
clerks” 20 dali á viku, fyrir 14 tíma
vinnu, en “Butchers,” sem hafa
union” sín á milli, fá 35 dali
um vikuna fyrir 10 tíma. vinnu.
Flest íveruhús og byggingar aðr-
ar eru úr rauðum múrsteini og eykur
?að mikið á prýði borgarinnar.
íbúatala er 150,000. Ekki vinst mér
tími til, að minnast á Utah-ríkið
frekar, sem er, að mér skildist, alt
undir “regimenti” mormónanna, og
hefir verið frá fyrstu tíð, að Brig-
ham Young fann og stofnsetti þetta
ríki árið 1847, °& má sjá allvíða
vandaðar myndastyttur bæði af
dýrlingnum Smith og Brigham
Young, manninum, sem leit eftir
öllu því veraldlega í byrjuninni.
Euníremur er ein sérstök og ein-
kennileg myndastytta sjáanleg í Salt
Lake City og jafnvel víðar, er það
afarhá koparsúla, er stendur á
rambyggilegum steinsteypustalli, en
efst á súlunni er tvítur fugl með út-
þanda vængi. En tildrögin að þess-
ari myndastyttu eru, — að einu
sinni kom sú óáran yfir Utah-ríkið,
sem nálega eyðilagði menn og kvik-
fénað, og voru það engispretturnar,
sem komu eitt sumar — og alt virt-
ist dauðadæmt — en engin mannleg
úrræði dugðu, svo allir, já hvert
mannsbarn í ríkinu, lögðust á bæn
einn Drottins dag og báðu um lií
og hjálp, — og viti menn, að næsta
dag var landið alt þakið af “sea
gulls,” þessumi hvítu sjávarfuglum,
sem gjöreyðilögðu engispretturnar
allar og frelsuðu land og þjóð, svo
að eftir þessa bænheyrslu Drottins
var fuglinum hvíta reistur minnis-
varði og ríkið hefir með lögum frið-
að þann fugl, svo enginn má blaka
við honum hendi siðan.
Mér varð fyrir að óska þess, að
vér íslendingar hefðum borið gæfu
til að halda svona vel hópinn og
fylla upp og stjórna einu fylki Can-
ada ríkisins, þar sem átrúnaður og
þjóðareinkenni hefðu fengið að
njóta sín með Guðs hjálp, eins og
virðist að mormónarnir gjöri í Utah.
ríkinu, en því miður erum við land-
arnir allir tvístraðir, og þjóðarein-
kennin borin fyrir borð, með hverj.
um degi sem liður.
Nú þá er við skildum við þessa
borg, var lagt upp á 600 mílna f jall-
veg frá Salt Lake City til Los
Angeles, sunnarlega í Californíu.
Margt fagurt og einnig hrikalegt
ber fyrir augun á þessari leið, en
einna mierkilegast er “Boulder
Dam.” Er það vatnsgeymir stór í
f jöllum uppi, sem er nýlega bygður,
og þó ekki fullgjör, og hefir kostað
500 miljón dali, með vatnsveitinga-
ræsum á ýmsa vegu, landbúnaðinum
til bjargar og blessunar.
Þegar til Los Angeles kom, síðla
dags, leigðum við okkur allgóð
ferðamanna hýbýli (tourist camp),
sem líktist “bungalow” með öllum
nútíðar þægindum: rafmagns-elda-
vél, heitu og köldu vatni, baðher-
bergi, uppbúnum rúmum, borði og
stólum og leirtaui; eru slík býli ut-
arlega eða nálægt bæjarlinu í flest-
um borgum, en vegna ferðamanna-
straumsins, voru slik híbýli oft upp.
tekin, áður en okkur bar að garði;
héldum við þá til á hótelum og
reyndum að láta okkur það lynda.
í Los Angeles náðum við fljótlega
i gegnum síma, í Skúla bakara
Bjarnason og frú Margréti; komu
þau óðara í bíl til móts við okkur,
og sýndu okkur alúðarfylstu við-
tökur, bæði í heimahúsum og ann-
arsstaðar, eru þau hjón í góðum
kringumstæðum; eiga þau tvo
drengi uppkomna, mjög myndarlega,
stunda þeir háskólanám og standa
þar í fremstu röð. Skúli vinnur að
bakaraiðn, eins og áður, og dreng-
irnir einnig, í frístundum sínum.
Þau hjónin ferðuðust mjög víða
með okkur um borgina; er hún afar-
stór og víða fögur, með fjöllin í
baksýn en hafflötinn á ihina; eru
siglingar þar afarmiklar og verzlun
að sama skapi. Óvíða eru meiri
skrautbyggingar en í Los Angeles,
og skemtigarðar með blómskrúði og
gosbrunnum báru þess merki, að
mannshöndin hefir verið þar að
verki samfara hagstæðu tíðarfari;
einnig eru inni í borginni isjálfri,
stór og smá vötn, og þar sá eg álftir
sem mér sýndist að vera íslenzkar!
og margar aðrar fuglategundir, sem
var unun á að líta.
Þar gafst okkur að sjá hið mikla
musteri Aimie McPherson, æfin-
týrakonunnar miklu og mælsku; er
hún af mörgum talin að vera áhrifaf
mesti ræðuskörungur núlifandi
kvenna. Einnig leituðum við uppi,
með aðstoð Skúla, legstaði þriggja
góðra íslendinga, sem grafnir eru
ekki alls fyrir löngu þar í borginni,
var það Þorsteins Oddssonar,
kirkju- og f jármálamannsins, Gunn-
ars Goodmundsson, fasteignasala og
Sigurborgar dóttur Ólafs heitins
Thorlaciusar, fyrir nokkru gift góð-
um dreng, Jóni Sigurðssyni að
nafni; dó hún úr krabbameinsemd
fyrir einu ári eða svo. Vér minn-
umst hennar mér hér fyrir góða
viðkynningu, þá hún hafði húshald
á hendi um langa tíð hjá Hreiðari
Skaftfeld hér í Winnipeg, og gjörði
alt vel.
Eitt, sem vakti aðdáun mína, var
tilhögun sú, sem á sér stað í graf-
reit J>essum og er þetta: á hverju
leiði liggur þriggja feta löng mar-
marahella með nafni og dánardægri
þess er þar hvílir; eru þessar hellur
allar jafnar að stærð og fegurð,
engin þeirra er reist upp, eins og
gengst við hér, heldur liggja þær í
sínum skorðum, og allir virðast
jafnir, og ekkert ríkidóms yfirlæti
yfir einum meir en öðrum.
í Los Angeles komum við til
Helgu Jonasson Orton og manns
hennar, og nutum ástúðlegrar við-
töku; er Helga þessi bróðurdóttir
Sigríðar heitinnar, konu A. P. Jó-
hannssonar, er hún skýr kona og
skemtileg. Einnig heimsóttum við
Mrs. Thorsteinn Oddson og tók hún
okkur eins og hún væri móðir mín,
og grét fagnaðartárum; er hún ein
þeirra íslenzku kvenna, sem hefir
lifað við skin og skugga lifsins. Á
sínum fyrstu búskaparárum gat hún
stundum ekki klætt börnin, svo að
þau nytu skólagöngu, en nokkrum
árum siðar var hún orðin rík, en þó
aldrei drambsöm; munu þau hjón
hafa verið talin að vera hálfrar
miljón dollara virði, ríkust allra ís-
lendinga hér í Canada; en svo sn'er-
ist lukkuhjólið í öfuga átt fyrir
þeim, svo nú er hún allslaus og öllu
svift, nema góðri aðhlynning einnar
dóttur sinnar, eru það Mr. og Mrs.
Clark, sem skjóta nú skjólshúsi yfir
mædda móður. Er hún nú, sem von.
legt er, orðin mjög fyrirgengileg, en
þó tilkomumikil undir silfurhærum,
sem frænka hennar, Mrs. Haraldur
Olson, hér í Winnipeg.
Einn daginn lögðum við á stað
suður til San Diego, liðugar 100
mílur, en á þeirri leið, eða lítið út
úr vegi er Long Beach, sem er fögur
borg á “Langanesi” sem eg svo
kalla, Nú keyrðu þau með okkur
Skúli og konan og drengirnir, víst
einaY 40 mílur, og jók það eitt mik-
ið á skemtun okkar þann daginn;
fórum við öll í hóp heim til góð-
kunningja míns, sem býr á Long
Beach; var það Sumarliði Sveins-
son, og liður honum þar mætavel;
kona hans kom okkur fyrir sjónir
sem fyrirmyndar kona, er dóttir
Gunnars heitins Goodmundssonár
og frú Ingibjargar; þeirra mann-
vænlegu börn eru háskólagengin og
mjög álitleg. Sumarliði er friður
maður og tilkomumikill, hefir lika
mikið látið til sín taka þar syðra,
hefir góða stöðu hjá voldugu félagi,
en svo er annað, sem hann hefir
beitt sér fyrir, sem er það, að hann
hefir samið talsvert af historiskum
ritgjörðum og útvarpað þeim með
hrósverðum myndarskap. I lann
tekur einnig þátt i ýmsum félags-
málum borgarinnar og svo tilheyrir
hann frímúrara reglunni. Stórt
bókasafn á Sumarliði og i gegnum
það hefir hann náð mikilli mentun.
Viðtökurnar hjá þeim1 hjónum lýstu
góðvild og h^fðingsskap, og eftir að
koma á heimili sem þetta síðast-
nefnda, þar sem mannskapurinn
yfirgnæfir, finst mér ekki nema rétt
að taka það fram, að íslendingar
eru sannarlega ekki eftirbátar ann-
ara þjóða að neinu leyti, með að
menta börnin sín og koma þeim á
hærri mannfélagströppu; þeir láta
sér ekki nægja hugsunarhátt Men-
nonítans frá Morris.
Á þessu “Langanesi” er mikið
gjört að því að grafa í iðrum jarðar
eftir olíu, og er það atvinnugrein
ekki lítil á því svæði; hafa jafnvel
borað niður í sjáarbotninn, og orð-
ið notadrjúgt, og á einum stað undir
kirkjugarði eða grafreit öllu heldur,
og hittist svo á að þar var mikla olíu
að finna, en vel gæti eg trúað, að
mörgum, sem þar hvíla fyndist að
nokkuð vera nærri sér gengið. Sem
samt er mönnum þar vestra stór-
atvinnugrein að framleiða olíuna,
eins og það er gjört í Californíu og
norður í Oregon, enda er mikið brúk
fyrir oliuna, eitt fyrir sig stóð það
nýlega í einu f jölfræðiriti þar syðra,
að nú á þessu sumri séu í Banda-
rikjunum 28 miljón bílar af* öllum
stærðum í brúki, svo engan skal
heldur ungra þó víða sé þröngt í
stórborgunum á strætum úti.
Fyrir forvitnissakir fórum við
upp á þak á tveimur hæztu bygg-
ingum, einni í San Francisco og ann-
ari i Seattle, og eitt var það, sem
eftirtekt okkar vakti, að hvergi sá-
ust auðar bæjarlóðir ; vel að merkja,
að þar sem ekki stóðu byggingar á
bæjarlóðum, þá voru þær leigðar út
fyrir “parking” jafnt um nætur sem
daga.
Jæja, svo húrruðum við á stað
suður og Mr. og Mrs. Sveinsson
fylgdu okkur nokkuð á leið, og
fundum við þá, eins og svo víða, að
við höfðutn verið í vinahöndum.
Þegar til San Diego er komið,
heimsóttum við Frank W. Friðriks-
son, sem mér var sérlega vel til á
fyrri árum, er hann bróðir Mrs,
Samlögin og kornsala
Kornhlöðufélögin nota núgildandi mark-
aðsaðferðir, vegna þess að reynslan og margvís-
legar rannsóknir hafa sannað að þær eru þær
ódýrustu og beztu við sölu canadiskra kornteg-
unda.
Samlögin vestanlands, sem eru meðlimir í
Winnipeg Grain Exchange, segjast nota þær að-
ferðir vegna þess að þau eigi ekki annars úr-
kosta. Þetta er ekki rétt; þau gætu beitt eftir-
greindum aðferðum:
(a)
(b)
(c)
Selt beint til canadiskra útflytjenda;
Selt beint til mylnueigenda í öðrum lönd-
um;
Selt beint til þeirra, er inn flytja korn í
öðrum löndum;
(d) Stofnað sjálf samlags miðlarahöll. ,
Ekkert af þessu hafa l>au reynt vegna þess
að þeim er það kunnugt, að með sölu á opnum
markaði fær bóndinn bezta verð fyrir korn sitt
og nýtur hinnar fylstu tryggingar. Með öðrum
orðum, þá nota samlögin hina félagslegu af-
stöðu sína í Grain Exichange á sama hátt og af
sömu ástæðu og einkafélögin gera.
Vera má að með tilraunum og rannsóknum
megi finna upp hagvænlegri aðferðir við korn-
sölu, en nú gengst við. Ef til þess kæmi að arð-
vænlegri aðferðir bóndanum til handa yrði upp-
götvaðar, þá fengi þær að sjálfsögðu ákveðnast-
an stuðning frá einkafélögunum, sem talið hafa
sér þann metnað mestan, að hafa verið í fylk-
ingarbrjósti síðastliðin þrjátíu ár, að því er við-
kemur þjónustu bóndans viðvíkjandi sölu á
komframleiðslu hans.
The North-West Grain Dealers Association
Western Grain Dealers Association