Lögberg - 05.11.1936, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 5. NÓVEMBER 193G
Lœkningin hennar Dó frœnku
“Að hlaupa um kring allan daginn, vera
í'rjáls og laus við alla þvingun, það var sjáan-
lega það sem þessar litlu “viltu” l>ráðu, því
öli andlitin urðu svipléttari og störðu aðdá-
andi á Janet og Agnes, og hin síðari sagði
brosandi: “Við skulum skemta okkur reglu-
lega vel. Mér þykir gaman að vera úti og
mega hlaupa aftur og fram um sjávarströnd-
ina, og þar er svo mikið af sandi, að við get-
um bygt óteljandi margar sandhallir.’’
Gleðisvip brá fyrir á andliti Mogs, en alt
í einu sagði hún: ‘ ‘ Eg býst ekki við að geta
orðið samerða. ” *
“Þú vanþakkláta stelpa,” sagði frú Wil-
son; en ungfrú Ramsay sagði: “Eg er viss
um að Mog hefir góða ástæðu til að segja
þetta. Hvað er að, góðaf”
“ Jessie — það er natn systur minnar —
lilakkar svo mikið til að sjá mig á kvöldin,
þegar eg kem heim. Eg held hún mundi deyja
ef eg kæmi ekki. ’ ’
“En við getum máske tekið Jessie með,
frænka,” sagði Agnes. “Er hún mjög veik,
Mog? Heldur þú ekki að hún þoli að verða
fluttf ”
“Eg hefi séð manneskjur, sem hafa ver-
ið veikari en Jessie, og þó hefir þeirn verið
ekið í ökustól. Hún er svo létt, að okkur veit-
ist hægt að bera hana, og máske — máske
henni geti skánað! Ó, ungfrú, ef þér getið
ekki telcið okkur báðar með ykkur, látið mig
þá vera hér og takið Jessie með yður.”
“Við skulum sjá hvernig hægast er að
ráða fram úr þessu,”-sagði ungfrú Ramsay,
og bætti svo við brosandi: “Eg er viss um
að þér, frú Wilson, eruð því ekki mótfallin að
frænkur mínar taki að sér skyldur yðar í tvo
mánuði eða svo. Þér þarfnist hvíldar, frú
Wilson, og eg skal sjá um að þér fáið frí.”
“Þér eruð yfirburða góðar, frú; það er
úreiðanlegt,” sagði ekkjan, meðan bömin
flissuðu, er gaf í Ijós að þeim geðjaðist vel að
skiftunum.
“I fyrri daga skemtum við okkur við að
leika með brúður, og stofnsetja búsýslu fyrir
brúðurnar; en þetta er sannarlega eins
skemtilegt,” sagði Agnes Walford, um leið og
hún saumaði síðustu nálsporin á litlum lérefts
kjól, og íleygði honum svo á borð, þar sem
áður lá stór hrúga af barnafatnaði.
“Mér þætti gaman að vita hvort þér
fyndist það eins skemtilegt, ef þú auk þess
að sjá um nógan fatnað handa börnunum, yrð-
ir líka að líta eftir þeim allan daginn,” svar-
aði Janet. “Mér fyrir mitt leyti þykir vænt
um að Dó frænka ætlar að búa í næsta húsi,
því þá get eg, ef nauðsyn krefur, leitað ráða
hennar.”
Ungfrú Ramsay hafði leigt tvö lítil hús
í I'ort Seton, fyrir mánuðina júlí og ágúst.
1 öðru húsinu ætlaði hún að búa sjálf, ásamt
tveimur ungum, magnlitlum mæðrum og litl-
um börnum þeirra, daufdumba ungri stiílku
og ofreyndri kenslukonu; því Dóróthea
frænka vissi, að samvistir hennar mundu
liafa eins gagnleg áhrif á þessa vesalinga,
eins og sólskinið og sjávarloftið. í næsta húsi
áttu Janet, Agnes og þessar sex villuráfandi
gimbrar þeirra að dvelja, og hin litla farlama
Jessie. Burtförin nálgaðist nú hröðum skref-
um, og systurnar höfðu átt annríkt við að
sauma fatnað handa bömunum, já, þær höfðu
líka fengið nokkurar kunningjastúlkur til að
hjálpa sér með hann, “svo að við getum haft,
heiður og ánægju af fósturbörnum okkar,”
hafði Agnes komist að orði.
Frá því augnabliki að Dó frænka fram-
kvæmdi þetta áform sitt, og þangað til nú,
hafði hún aldrei heyrt minst á “að sér leidd-
ist,” en hún fann þó til hálfgerðs kvíða, með
tilliti til niðurstöðu þessarar tilraunar.
Frænkur hennar höfðu enn þá aldrei orðið
varar við óþægindin, sem fylgdu því, að vinna
fyrir aðra, reynslan mundi fyrst opinbera
þeim það nú, þegar þær byrjuðu persónulega
að annast um þessi litlu óstýrilátu stúlku-
börn, og ungfrú Ramsay fann, að þetta mundi
verða prófsteinninn.
Til þe.ss að gera starfið eing hægt fyrir
þær og mögulegt var, fór ungfrú Ramsay
fyrst til Port Seton með þjónustufólkið, og
sótti svo mæðumar og litlu börnin þeirra, á-
samt Agnesi og tveimur af skjólstæðingum
hennar. Daginn eftir sótti hún daufdumbu
stúlkuna og tvær af óþægustu ungu stúlkun-
um, og þegar þær voru búnar að átti sig, kom
Janet, kennarastúlkan, hin börnin og Jessie
litla. Það hafði verið keyptur sjúkra vagn
fyrir bækluðu stúlkumar, en hún var svo
mögur og létt, að Janet tók hana og sat undir
henni í jámbrautarvagninum og hún slepti
henni ekki, fyr en hún gat borið hana beint
inn í Rósa húsið, þar sem hún lagði hana á
legubekk við gluggann.
1 hvoru húsinu fyrir sig, var aðeins stór
dagstofa og ungfrú Ramsay hafði þess vegna
stungið upp á því, að þær skyldu allar neyta
matar í Rósa húsinu, en stóra herbergið í
Joe liúsinu, skyldi notað fyrir dagstofu, og sá
hópur, sem safnaðist kringum kvöldverðar-
borðið þenna fyrsta dag, hlaut að vekja við-
kvæmni allra fullorðinna og tilfinningaríkra
manneskja.
Agnes, sem var mjög húsmóðurleg með
l^vítu svuntuna, jsetti s'tói að löðrum enda
borðsins lianda Dórótheu frænku, og við hinn
endann var Janet boðið að sitja, og svo sett-
ust hinar eítir því sem þeim þóknaðist. Börn-
in höguðu sér mjög vel, en það var sjáanlegt,
að aliir gerðu sér von um eitthvað, og alment
gleðióp heyrðist frá hverjum munni, þegar
ungfrú Ramsay stakk upp á því, að réttast,
væri að fá sér skemtigöngu eftir sjávar-
ströndinni, áður en gengið væri til hvíldar.
Þetta var algerlega nýr heimur, sem nú
opnaðist fyrir þessum ungu, litlu bæjarbörn-
um, og fyrst virtust þau verða hrædd, já,
næstum því agndofa, við að sjá þessar stóru
bylgjur sjávarins, en það stóð ekki lengi yfir,
svo hlupu þau æpandi og hlæjandi fram og
aftur um ströndina.
Við ætlum ekki nákvæmar að lýsa öllúm
smámunum og viðburðum í lífinu á ströndinni
þessa tvo mánuði; það nægir að segja, að hin-
ir magnlitlu náðu kröftum sínum aftur; já,
jafnvel Jessie var ekki eins föl og áður, og
var nú fær um að njóta lífsins, og að því er
hiriar villuráfandi kindur snerti, kom það í
ljós, að það þurfti aðeins ótakmarkaða birtu,
nærandi mat og ferskt loft, til þess að gera
þær að rauðleitum, glöðum börnum.
Lítilfjörlegur þjófnaður átti sér nokkr-
um sinnum stað, þau töluðu oft viðbjóðslega
ljót orð og stundum kom eðli þeirra í ljós hjá
þeim, en við þessu hafði ungfrú Ramsay bú-
ist, og þar eð hún haiði varað frænkur sínar
við þessu fyrirfram, tóku þær þess konar yfir-
sjónir með mestu rósemi. Þær fengu þetta
lika endurgoldið, þegar Mog einn daginn
sagði alvarlega, að “þegar á alt væri litið, þá
væri margfalt viðfeldnara að vera skikkanleg
og siðprúð, en að haga sér eins og djöfullinn
væri í manni.”
Dvölin þarna saknaði heldur ekki sinna
rómantísku innskotsþátta. Einn morguninn
hafði Agnes, eins og hún var vön að gera,
breitt dúk á ströndina og sett Jessie á hann.
Að lítilli stundu liðinni kom gamall sjó-
maður gangandi, og þegar hann sá þessa litlu
bláklæddu stúlku, settist hann hjá henni og
fór að tala við liana. Jessie fanst þessi til-
breyting mjög viðfeldin og skemtileg, hún var
mjög skrafhreifin, og sagði lionum hvað hún
héti, og hvar hún ætti heima o. s. frv., og
þegar Janet Walford litlu síðar kom til
þeirra, var Jessie að eins hálfnuð með söguna
um heimilisástæður sínar, en gamli maður-
inn leit út fyrir að vera í mjög æstu skapi.
“Afsakið, ungfrú,” sagði hann og tók
ofan hattinn. “Eg held næstum að eg hafi
fundið börn, sem — sem eg ætti að bera á-
hyggju fyrir. ”
“Er það mögulegt?” sagði Janet undr-
andi, meðan Jessie þagnaði skyndilega og
starði á gamla manninn með klóku, eða rétt-
ara sagt feimnu augnaráði.
“Eg átti aðeins eina dóttur, ungfrú, og
hún strauk frá heimili sínu og okkar með
afarlötum manni. Það skeði ekki samkvæmt
mínum vilja; því þá var eg duglegur sjómað-
ur, og svo lentum við í þrætu, og síðan hefi
eg aldrei séð hana.
Skírnarnafn hennar var Jessie Finley —
nafn mitt er Finlay — og maður hennar heit-
ir John Allison. Nú hefir þessi litla stúlka
hérna sagt mér að systir sín heiti Margaret
Fletcher, en að hún sé kölluð Mog. En skím-
arnafn konu minnar var Margaret Fletcher,
og það er þessvegna sennilegt, að vesalings
Jessie mín hafi kallað eina af dætrum sínum
skírnarnafni móður sinnar. Já, þétta er alt
saman svo sennilegt, ungfrú, og eg bið yður
að afsaka, að eg hefi talað svo lengi.”
“Eg er svo glöð, og eg er viss um að
frænka mín, ungfrú Ramsay, mun verða glöð
við að heyra, að okkar ung-u vinstúlkur hafa
fundið ættingja sinn,” sagði Janet, og nú
virtist Jessie hafa fengið málið aftur.
“Eg hefi oft heyrt mömmu tala um föður
sinn. Ert þú faðir hennar?”
“ Já, vina mín.”
“En þú ert í fallegum fötum, en pabbi
og mamma eru alt af í tötrum.”
Janet varð * hrædd um að orð Jessie
mundu særa gamla Finlay, og sagði þess
vegna: “Viljið þér ekki koma með mér til
ungfrú Ramsay? hún mun geta sagt yður alt,
viðvíkjandi þessum tveim börnum og foreldr-
um þeirra.”
Gamli maðurinn þáði boð hennar með á-
nægju, og afleiðingin af samtali hans og
Dórótheu frænku varð, að hann og dóttir
hans sættust. Hann gat ekki tekið að sér að
veita henni og manni hennar lífsviðurværi;
en hann fékk hana til að skilja börnin eftir
hjá sér, og þegar vinir okkar sneru aftur til
Edinburgh, varð i\íog, Jessie og sjúkravagn-
inn hennar eftir hjá gamla sjómanninum, sem
átti þokkalegt, lítið hús í Port Seton. Og
Dóróthea frænka hefir enn ekki slept voninni
um, að John og Jessie Allison muni einhvern
daginn byrja nýtt líf, þegar þau sjá að börnin
þeirra eru frelsuð frá ömurlegri tilveru, sem
máske getur komið þeim til að skilja, að það
er betra að vera siðprúður en óskikkanlegur.
Janet og Agnes yfirgáfu ekki skjólstæð-
inga sína, þegar þær komu aftur til bæjarins;
milli þeirra var bundið band, sem þær ekki
gátu né vildu slíta, og þær höfðu náð ást og
trausti barnanna, með því að s'ýna þeim sam-
hygð, bæði í gleði og sorgum.
Þessar tvær systur höfðu fundið starfs-
svið; þær þurftu ekki að fara út í heiminn til
að leita þess. Þær höfðu nóg að gera, í hvert
skifti sem þær mæltu á leið sinni vanburða
eða reikulli systur. Þær hættu ekki skemtun-
um sínum, en þær fórnuðu minni tíma til
þeirra, og þær fundu endurgjald sitt í góðri
samvizku, í glaðri ánægju, en mest af öllu við
að sjá hve mörgum þær höfðu létt byrðinni
af. Já, lækning Dórótheu frænku reyndist að
vera rétt og einkar vel viðeigandi.
Þræll ArabaKöfðingjans
Skáldsaga eftir Albert M. Treynor.
I.
Hvíli þrœllinn.
Stundum kemur það fyrir, þegar sólin
hnígur bak við brún eyðimerkurinnar, og börn
J\lúhameðs liggja á grúfu og gera bænir sín-
ar, að tært kvöldloftið endurspeglar land-
svæði, sem liggja hjálfa dagleið burtu eða
ennþá lengra.. Hafi verið hiti og hreinviðri,
eins og tíðast er í Sahara, sér ferðamaðurinn
oft sem allra snöggvast spegilmynd at’ öllu
því, sem er hinumegin sandhæðanna, í tveggja
til þriggja mílna fjarlægð. Hann sér það alt
mjög greinilega og skýrt. Myndin stendur
aðeins á höfði.
Um sama leyti sem Múezzíninn kallar
hina trúuðu til bæna, var ættarhöfðingi
Zouai - kyrikvíslarinnar, ^agar Kreddace,
vanur að lyfta arnarnefi sínu og horfa hvöss-
um fálkaaugum sínum út að sjóndeildarliring.
Þetta kvöld sá hann nokkrar örsmáar
verur skríða áfram, hlægilega skringilegar,
eins og flngur neðan á lofti, með fæturnar
upp og höfuðið hangandi niður. Það voru
menn og úlfaldar, úlfaldar og menn — heil
lest á leiðinni ofan úr Núbíu.
Riddarar liöfðingjans þyrptust saman
að baki honum í skugga sandhæðanna. Það
voru ránfúsir menn á hlaupfráum úlföldum.
Fyrir afturelding gátu þeir verið búnir að
koma ferðamönnunum á óvart, ræna þá og
svifta lífi, og liverfa á ný, eins og lækjar-
spræna, sem sandarnir hafa gleypt.
Ilillingarnar sýndu, að lestarmenn voru
að taka sér náttstað. Það komu grimdarlegir
hörkudrættir um munn Tagars, er hann skip-
aði mönnum sínum að reisa tjöldin. En
klukkan eitt um nóttina áttu þeir að vera
ferðbúnir og komnir á bak úlföldum sínum,
því það var vani þeirra að ráðast á fórnar-
lömb sín um það leyti nætur, sem þeir voru í
fastasvefni og verst viðbúnir, en það var rétt
fyrir aftureldingu.
Hillingarnar bliknuðu skjótt og hurfu al-
veg í eldhaf kvöldroðans. En liöfðinginn
hafði tekið nákvæma miðun. Hann vissi því
vel, hvert hann ætti að stefna liði sínu, þegar
miðnæturstjörnurnar kæmu upp.
Þrælarnir höfðu þegar reist hið purpura-
lita últ’aldaullar-tjald höfðingjans. Höfðing-
inn hristi af sér bláu geitarskinnsskóna og
gekk hnarreistur inn í tjaldið, til þess að bíða
eftir kvöldverðinum.
I ræningjaliði Tagars voru fimm þrælar.
Þrír þeirra voru svartir Bouga-menn frá
Etiopíu, einn skrílhærður Tebú-maður af
gömlum eyðimerkurættum. Sá fimti var
hvítur maður.
Bretar, Italir og Frakkar, sem eiga her-
virki á víð og dreif meðfram jöðrum Sahara-
eyðimerkurinnar, hafa lagt strangt bann við
þrælasölu og þrælahaldi. En þeir gætu alveg
eins bannað maurunum í Dakhla að grafa í
sandinn. Eyðimerkurflákarnir í Norður-
Afríku ná yfir fimm til sex miljónir ferkíló-
metra vegleystur. Öðru hvoru fer dálítil
riddarasveit eða herfylking inn í þessi þorsta-
svæði og snýr svo heim aftur, án j)oss að íbú-
ar innri hluta eyðimerkurinnar hafi nokkurn
grun um þessi ferðalög. Höfðinginn Tagar
Kreddache fór því sínu fram eins fvrir þessu.
Hann fór því með þræla -sína, eins og honum
sýndist, alveg eins og forfeður hans höfðu
gert, og eins myndu afkoméndur hans einnig
gera að hundrað árum liðnum. Kristnir menn
banna þrælahald. Allah gerir það ekki.
Á ferstrenda tjaldsvæðinu, sem var um-
girt með hnökkum og farangri, tóku nú kvöld-
bálin að loga og snarka, og bar kvöldvindur-
inn með sér blandaðan ilm af mintu, tegrasi,
olívuolíu, rauðum pipar og lambakjöts-steik.
Tagar kom fram í tjalddyr sínar og klappaði
í hendurnar.
Það var hvíti maðurinn, sem þá var nær-
staddur þrælanna. Hann kom að vörmu spori
og sýndi alla þá kurteisi, sem veltömdum
þradi ber að sýna.
Tagar hoífði á hann illum aug-um. Svert-
ingjarnir voru blátt áfram þrælar, en þessi
maður var af flokki hinna hötuðu livítu
manna, . bleiknefur og heiðinn, viðurstygð
andstygðarinnar í Tagars augum.
“Hundur!” mælti liann. “Sæktu eggið
mitt! ’ ’
Að undantekinni rauðri mittisskýlu sinni
stóð þrællinn allsber frammi fyrir herra sín-
um. Hann var þriggja álna hár, beinvaxinn
og vöðvastæltur og var því sjaldséð sjón jafn-
vel í hóp Tagars-manna, sem allir voru stælt-
ir hermenn og úrvalalið. Sólbrendur líkami
hans glóði í kvöldroðanum eins og glæsileg
rauðviðar-myndastytta. Augu hans voru á lit
eins og blár sandsteinn og' þau mættu hiklaust
og djarfmannlega fyrirlitlegu augnaráði
Tagars frá upphafi til enda. Svo hneigði
þrællinn sig svo frjálsmannlega, að það
stappaði næst kaldhæðni, sló út með hand-
leggjunum og gekk aftur á bak út frá höfð-
ingjanum.
- Einn af mönnum Tagars hafði þenna
sama dag fundið strútshreiður í sandinum.
Sum eggjanna voru glæný. Tagar var það
leikur einn að borða heilt strút-segg, hvenær
sem vera skyldi. Hvíti þrællinn tók eitt eggj-
anna út úr glóandi ö^kunni og bar það í ber-
um fingrunum til húsbónda síns.
Svipur höfðingjans var grunsamlega
vingjarnlegur, meðan liann stóð og beið þess
að sjá, hve lengi þrællinn gæti haldi glóðheitu
egginu milli fingranna. Alt í einu steig hann
fet ófram og þrýsti olnbogum þrælsins fast
inn að berum síðum hans, svo að eggið srierti
nefbrodd lians.
“Komið hingað!” kallaði höfðinginn, og
mennirnir við eldana stukku á fætur í skyndi.
Hann steig sjálfur fet aftur á bak og reif
stutta bogsverðið sitt úr flauelsslíðrunum.
“Lítið þið á, hvernig höfðinginn Tagar býr
sig undir að borða eggið sitt!” hrópaði hann
út yfir tjaldsvæðið.
Hermenn hans komu úr öllum áttum og
stóðu hlæjandi umhverfis höfðingjann.
“Mansor!” sagði hann við einn mann-
anna, sem bar tvíþætta þrælasvipu vafða um
handlegg sér. “Horfðu í augu honum. Ef
hann deplar þeim, er það vottur þess, að hann
vantreystir sverði Tagars, og þá á hann að
fá hyrtingu fyrir hugleysi sitt og tortrygni.”
Sinastælt hönd Tagars sveiflaði sverðinu
um öxl, hárbeitt sverðið hvein í loftinu. Allir
stóðu á öndinni augnabliksstund, og svo
glumdu við hávær fagnaðarlæti. Hárfínn
oddur bogsverðsins hafði sneitt toppinn af
egg'inu svo fínt og nákvæmlega eins og æfður
skurðlæknir, og án þess að oddurinn snerti
þrælinn minstu vitund.
Þrædlinn ;stóð keipréttur meið eggið á
milli fingranna og liorfði á höfðingjann.
“Fáðu svertingjanum með silfurdiskinn
eggið,” skipaði Tagar gremjulega og gekk
síðan inn í tjald sitt.
Hálfri stundu síðar fleygðu þrælarnir
sér niður og átu kvöldverð sinn fyrir utan
tjaldsvæðið. Mansor skamtaði hverjum
þeirra eina tylft af döðlum og svo sem lófa-
fylli af vatni, sem hann helti úr hálffullum
geitarbelg. Það var hinn daglegi drykkjar-
skamtur þeirra.
Meðan rökkrið varaði heyrðist samtal á
tjaldsvæðinu. En brátt dvínuðu bálin, skraf-
ið hætti, og svefnhrotur heyrðust hvaðanæfa.
Hrein og tær eyðimerkurnóttin breiddist yfir
sandöldurnar.
Hvíti þrællinn lá ber og ábreiðulaus í
sandinum, sem smá kólnaði. Hann starði gal-
opnum augum upp í undrafagran, dökkbláan
himininn.
‘ ‘ Caverly, Geraint Caverly, Geraint Cav-
erly! ’ ’ tautaði hann.
Upp á síðkastið hafði hann vanið sig
þeim háskalega óvana að tala við sjálfan sig.
Honum var það ljóst, að þetta var aðeins eitt
spor í áttina til vitfirringar. En livað gerði
það svo sem? Einveran var alveg óbærileg,
og öðru hverju varð hann að beita röddinni.
Þykkskölluðu Bouga-mennirnir voru engir
ræðumenn, og Tebú-maðurinn var svo lirædd-
ur, að hann þorði tæplega að hugsa.
“Geraint Caverly, fornleifafræðingur,
dr. scient., sæmdur heiðursmerki frækinna
hermanna.”
Það var í honum einkennilegur geig-ur
við það, að hann myndi innan skamms gleyma
hver hann væri, og hvaðan hann væri, ef hann
minti sig ekki á það öðru hverju.
Nú hafði hann orðið að sæta þessum ör-
lögum í nærri því tvö ár. Hann hafði verið
ákafur og áhugamikill fornleifafræðingur, og
þessvegna hafði hann farið að snuðra um í
Tíbestí-fjöllunum, þar sem hann hafði í raun-
inni ekkert að gera, og þar höfðu grímuklædd-
ir Túaregar tekið hann og flutt hann á þræla-
býli í Libýu.