Lögberg - 19.11.1936, Síða 6

6
LOGBEBG, FIMTUDAGINN 19. NÓVEMBER 1936
Þræll Arabahöfðingjans
Skáldaaga eftir Albert M. Treynor.
Svertinginn var með allan hugann við
það, að rekja spor Caverly’s og sá því ekki
skuggann undir barðinu vinstra megin við
sig. Hann skreið hratt áíram, þefandi og
másandi, og viðbúinn að mæta hverju sem
væri, er hann kæmi upp á ölduhrygginn.
Degar Svertinginn var kominn fram hjá,
reis Caverly upp. Mjúkur sandurinn d'eyfði
alt hljóð og fótatak. E(n einhver meðfædd
náttúruhvöt hlýtur að hafa aðvarað Svert-
ingjann. Hann snerist alt í einu við, eins og
skopparakringla, hvæsti og másaði og þukl-
aðí um lásinn á byssu sinni.
Riffillinn var af gamalli gerð og lásinn
seinvirkur. Zanzan mistókst því að spana
bóginn í íyrsta sinn. Hann hörfaði aftur á
bak og greip svo um hlaupið. Svo sveiflaði
hann byssuskeftinu svo kröftuglega, að hvein
í loftinu.
Caverly varð var við þytinn, um leið og
liann laut snögt niður og vék sér undan högg-
inu. I sama bili buldu járnharðir hnúar hans
á skrokknum á Gonga-þrælnum. Og áður en
hann fengi tíma til að bera hönd fyrir sig,
kom næsta höggið. Caverly rendi vinstri
hnefanum beint áfram og hitti rétt á liöku-
broddinn á Svertingjanum. Þetta var geysi-
legt högg, en nautasvíri þrælsins hnikaðist
ekki minstu vitund.
Þrællinn sveitlaði nú aftur byssunni.
Caverly hljóp á hann og náði taki um byss-
una, og svo var mikið kastið á honum, að
þrællinn hröklaðist dálítið aftur á bak. Hefði
nú þrællinn, fengið umsvif til að ná aftur al-
mennilegu taki á rifflinum, mundi enginn
mannlegur kraftur haía getað náð honum frá
honum. En snarræði Caverly’s kom svo ó-
vænt á þrælinn, sem var seinn í snúningum, að
Cavei'ly gat snúið riffilinn úr höndum hans
ogstokkið með hann nokkur skref aftur á bak.
Það brá fyrir gulu leiftri í augum þræls-
ins, er hann stökk á Caverly. Riffilhlaupið
small í svartan hausinn á honum, og var að
heyra eins og barið væri í stein. Caverly sló
aftur í harðan skallann, hljóp svo aftur á bak
og spanaði byssuna.
‘ ‘ Gáðu nú að þér! ’ ’
Þrællinn nam staðar hálfboginn með
dinglandi handleggjum. Hann stóð þannig
drykklanga stund og starði beint inn í byssu-
hlaupið. Svo greip hann báðum höndum til
höfuðsins og hneig ait í einu stynjandi niður.
Caverly horfði gaumgæfilega á fallinn
Bonga-þrælinn. Hann sá ryfjahylkið lyftast
og síga á víxl við andardráttinn og ýtti var-
lega við honum með fætinum. “Heimsking-
inn þinn!” sagði hann.
Unga stúlkan hafði fært sig í áttina til
þeirra. Hún stóð nú alveg kyr og dauðskelk-
uð og horfði á þá.
“Við höfum ekkert til að binda hann
með,” mælti Caverly. “Og við getum ekki
tekið hann með okkur. Ef við látum hann
liggja svona, raknar hann við, undir eins og
við erum farin, og hleypur til tjalda Tagars.
Og þá mundu menn hans ríða okkur uppi,
áður en við kæmumst alla leið til áfangastað-
ar okkar.
Iíann stóð stundarkorn og braut heilann
um þetta. “Það er engu meiri fjai’stæða að
ætla sér að rota nílhest með tómum hnefun-
um,” tautaði hann. “Og í annari eins kvöld-
kyrð og nú er heyrist skothvellur margar
mílur.”
Hann sneri sér að ungu stúlkunni. ‘ ‘ Lán-
ið mér hnífinn yðar. ’ ’
Hún hafði leðurbelti yfir aðra öxlina, og
fór það henni vel. Að framanverðu var skot-
hylkjum stungið í mittisbeltið, og hægra
megin á mjöðmiimi endaði það á slíðri, sem
veiði hníf var stungið í.
Áður en hún vissi af, hafði Caverly geng-
ið að henni, kipt upp slíðurlásnum og dregið
hnífnn hægt og rólega úr slíðrum.
.“Nei!” Hún varð alveg stóreygð af
hræðslu og skelfingu.
Hann reyndi hnífseggina á þumalfingri
sínum, og sneri sér svo frá henni.
“Hvað — hvað ætlið þér að gera?”
stundi hún.
“Reyna að bjarga okkur *og lengja líf
okkar um nokkrar klukkustundir. ”
Hann gekk fáein skref áfram og laut
niður. Líkami hans skygði á það, sem lá í
sandinum fyrir framan hann. Hún stóð á
öndinni og starði. Hún sá, að herðavöðvar
hans hnykluðust og strengdust eins og boga-
strengir. Það sáust blóðhlaupnar, þrístrend-
ar rákir, þar sem tvöföik þrælasvipan hafði
skorið sig inn í hörundið. Hún sá að hann
hreyfði handleggina snögt niður á við.
Þá kvað við hvínandi skrækur, sem skar
eins og hnífur gegnum kyrðina. Unga stúlk-
an greip fyrir bæði eyrun til þess að byrgja
hljóðið úti. Öi*vita af hræðslu snéri hún sér
við og hljóp á stað eitthvað út í tunglsljósið.
Þétt spor í sandinum náðu henni skjótt
aftur og skugga bar á hlið við hana. “Hér er
hnífurinn yðar,” sagði Caverly.
“Komið ekki nærri mér!” stundi hún í
kæfðum róm. \“Þér — þér ...”
“ Viljið þér ekki hafa hnífinn yðar ?”
“Nei! Haldið þér, að eg vilji snerta við
honum — eftir að—” Hún stundi eins og
hefði liún hlaupið óraleið. “Að þér — hvít-
ur maður — skylduð geta gert það — geta—’ ’
Hnífsblaðið blikaði í tunglsljósinu, þeg-
ar Caverly þeytti hnífnum frá sér langt út
yfir sandöldurnar. Hann leit á hana skáhalt
til hliðar.
“Eigið þér við að skera liann á háls?”
spurði hann ósköp rólega.
Hún klemdi saman varirnar. Annað-
hvort gat hún ekki svarað, eða þá vildi hún
það ekki.
“Hversvegna ætti eg að skera hann á
háls? Eii hvað þér eruð veimiltítuleg mann-
eskja!”
“Eg lieyrði það svo vel!” sagði hún með
æsingi og í ákæruróm.
‘ ‘ Hafið þér nokkurn tíma heyrt hálsskor-
inn mann æpa ? Það væri þó fjárans skrítið.
Eg skar aðeins sundur ilja-leðrið á honum. ”
Unga stúlkan hægði á sér. En augnaráð
hennar var kuldalegt enn þá. ‘ ‘ Hvað átti það
svo sem að þýða ?” spurði hún.
“Það skal eg skýra fyrir yður. Þessi
náungi munai svixja okkur í liendur Tagars,
enú nú verður liann nokkuð seinfær á sér, og
mun því þurfa nokkrar kiukkustundir til aö
komast þangað. liann verður nú að skríða á
hondum og hnjám. Á þenna hátt fáum við
stundir tii þess að gera samferðamönnum yð-
ar dóvart og búast til varnar.
“Jæja, er það svona lagað!” mælti hún í
fyrirlitningarróm.
“Eitir 2—3 vikur getur hann aftur stigið
í fæturna. En í kvöld lætur hann það vera.”
llúii smá hægði á sér, og gengu þau nú í stað
þess að iilaupa; en liún horíði alt af niður
fyrir'sig með greinilegum reiðisvip.
Caverly brosti kaidhæðnislega. Honum
var það ljóst, að stúlkan sú arna hafði ekki
meiri hugmynd né þekkingu á þessu miskunn-
ariausa villimannalandi en nýfæddur livít-
voðungur. Hún hafði blátt áfram engin skil-
yr^i til þess að geta gert sér minstu hug-
mynd um hvílík ógnar örlög fyrir þeim lægju,
ef Tagar næði þeim. Og nú hafði Caverly séð
við þessu eða að minsta kosti dregið þessi
hræðilegu leikslok ofurlítið á langinn með því
að framkvæma það, sem var alveg óhjákvæmi-
ieg nauðsyn.
Zanzan ætti í rauninni að vera honum
þakklátur fyrir að svona fór. Morðfýsn
Svertingjans hlaut að hafa knúið hann af
stað á slóð Caverly ’s, áður en heili lians hafði
áttað sig á því, hvað verða mundi, ef menn
Tagars næðu honum aftur í eyðimörkinni með
stolinn riffil í höndum. Nú hafði hann þó að
minsta kosti sundurskornar iljar til að votta
það, að haim heíði ekki verið í bandaiagi við
hinn þrælinn.
Caverly hefði verið ósköp auðvelt að
skýra ungu stúlkunni frá öllu þessu. En hanii
gat ekki verið að hafa fyrir því að afsaka sig
gagnvart henni. Honum geðjaðist alls ekki
að framkomu hennar.
Svo sagði hún alt í einu:
“Þrælahald gerir menn harða og rudda-
lega. Finst yður það ekki sjálfum ?”
“Jú, óneitanlega,” svaraði hann.
Þau gengu stundarkorn þegjandi. Þegar
Caveriy öðru hvoru virtist sokkinn niður í að
virða fyrir sér náttúruna, læddist stúlkan til
að senda honum auga til liliðar og virða hann
fyrir sér. Magurt og djarflegt andlit hans
var henni hreinasta ráðgáta.
Eftir dáiitla stund sagði hún: “Maður-
inn, sem eg talaði um áðan og sagði að þekti
yður, er með lestinni okkar. ”
“ Jæja.”
“Hann heitir Lontzen.”
Caverly nam staðar alt í einu. Hefði
unga stúlkan horft á hann rétt í þessu, mundi
hún hafa tekið eftir því, að hryggvöðvar hans
hnykluðust skyndilega.
“Eigið þér við Carl Lontzen?”
“Já.”
Caverly náði stúlkunni strax aftur og
gekk nú við hliðina á henni með því sérkenni-
lega göngulagi, sem frumfeður vorir hafa
lært af því að ganga berfættir.
“Þið Carl Lontzen voruð saman í Tíbestí
fjöllunum,” sagði stúlkan.
“Við vorum svo. Lontzen leitaði að olíu,
og eg var að grafa eftir sandorpinni forn-
borg. Hann fann víst olíuna,, að því er eg
veit sannast, en eg fann aldrei indælu borg-
ina mína. Jú, jú, við vorum þar báðir saman.
Tveir grasasnar, sem gerðu sér allskonar
liugmyndir. En við fengum að þefa af sann-
leikanum. Við hvítir menn eigum ekki að
leita til Tíbestí. ”
“Þér hefðuð átt að vera þar hjá Carl,”
sagði unga stúlkan.
Hann horfði á hana. “Eg skil ekki, við
livað þér eigið.”
“1 stað þess að laumast burt á síðasta
úlfaldanum,” sagði hún kuldalega. “Meðan
Lontzen var aleinn og varði skarðið fyrir á-
rásum Túareganna.”
“Eigið þér við—?” Hann horfði alt í
einu forviða á liana. “Við livað eigið þér
annars?”
“Carl barðist við Túaregana og komst
undan og náði loksins gangandi inn í brezka
Súdan, ’ ’ sagði stúlkan með áherzlu. ‘ ‘ En þér
flýðuð og voruð handtekinn. Þér urðuð
þræll-----!”
“Hvar liafið þér heyrt þetta æfintýri!”
spurði hann.
“Ilvaða æfintýri?”
“Er það Carl Lontzen sem segir frá
þessu?”
Unga stúlkan brosti háðslega. “Eg býst
nú við, að þetta sé satt — eða er þetta ekki
svo?”
Hann horfði ógnandi á hana. Svo hristi
hann höfuðið og rak upp kaldhæðnishlátur.
“Er það ekki eins sennilegt að það hafi
verið maðurinn, sem komst til Súdan, sem
stal úlfaldanum — einasta úlfaldanum okkar.
Það kom fyrirlitningarsvipur á fagurt
andlit hennar. Og hún var ósmeik að segja
það, sem henni bjó í brjósti. “Carl segir, að
það væri svo sem líkt yður að sjóða fáeinar
smálygar um þetta, ef þér kæmuð einhvern-
tíma aftur. ”
“Er það ekki líka eins sennilegt, að mað-
urinn, sem var tekinn til fanga og seldur í
þradkun hafi verið sá hinn sami, sem varð
eftir og barðist við Túaregana?” mælti liann
rólega.
Hún svaraði engu. Hún bax llöfuðið
hátt, og háðsbros lék um munninn.
“Hvers vegna eruð þér svo fljótar til að
trúa öllu því, sem Carl Lontzen segir?”
spurði Caverly.
“Af því eg þekki hann og geðjast vel að
honum,” sagði hún. “Eg treysti fyllilega
því sem hann segir. ”
Caverly virti hang fyrir sér forvitnis-
lega. “Eg hefi alveg gleymt að spyrja yður
að heiti,” mælti hann.
“Eg heiti Treves.”
“Bíðið þér nú við.” Hann horfði gaum-
gæfilega á þverúðarfult andlit hennar, eins
og honum dytti nú fyrst í hug, að hún væri
líklega manneskja út af fyrir sig. “Átti Carl
Lontzen ekki frænku, sem hét Treves? Unga
stúlku, sem var að villast um Miðjarðarhafið
í vatnsflugvél í þrjá daga! Og svo fótbrotn-
aði hún skömmu seinna af því að hestur
steyptist með hana, þegar hún hleypti yfir
vatnsgryfjuna miklu við Whaddon? Lafði
Beverly Treves—?”
“Beverly er systir mín,”sagði hún. “Eg
er bara Boadicea Treves og er venjulega köil-
uð Bó Treves.”
“ Jæja. En úr því að Carl Lontzen slapp
nú heim aftur heill á húfi úr þessum svaðil-
förum sínum,” sagði Caverly með ofurlitlum
liæðniskeim í röddinni, “hversvegna er liann
þá að liætta sér á ný í heljargreipar ?”
“Það gerir liann yðar vegna, ” mælti hún
eins og til skýringar.
“Ætlið þér að segja mér, að liann sé
kominn hingað aftur — mín vegna?”
“ Já, eg er einmitt að segja yður það.”
“Hvernig gat hann búist við að finna
mig?”
“Hann hafði heyrt einhvern ávæning af
því að höfðinginn Tagar Kreddache hefði tek-
ið hvítan mann til fanga.”
“Og svo hefir hann haldið, að það væri
eg? Og svo ætlar hann að leggja lífið í hættu
mín vegna ?” Caverly rak upp stutt blísturs-
hljóð. “Og það ætti Carl Lontzen að gera!”
“Finst yður það virkilega svo furðuiegt,
að sómakær, hvítur maður reyni til að frelsa
félaga sinn, sem hann hefir átt svo margt
saman við að sælda?” Hún horfði frámuna-
lega fyrirlitlega á hann. “ Já, eg get annars
skilið, að yður Jiyki þetta ótrúlegt. ”
“Nei, eg skil það ekki. Mér er þetta al-
veg óskiljanlegt og furðulegt.”
Hann tók upp lítinn hnöttóttan stein,
virti hann fyrir sér, eins og hann væri einhver
kostagripur, fleygði honum svo alt í einu hátt
upp í loftið, liljóp til og greip hann á lofti,
alveg eins og hann væri að leika sér.
“Hvers vegna ættum við annars að vera
að brjóta heilann um smámuni?” sagði hann,
þegar unga stúlkan náði honum aftur. “ Það
er ekki neitt, sem er nokkurs virði héðan af,
ekkert, sem um er að gera. Þegar þessi dag-
ur rennur, getur okkur verið sama um alt,—
því j)á verðum við ekki lengur til,” bætti hann
við, eins og liann talaði við sjálfan sig.
III.
Gamiir kunningjar.
Ókunnu lestarmennirnir höfðu sezt að í
djúpri dæld með háum sandöldum á alla vegu.
Staðurinn var ágjætlega valinn til allra ]>æg-
inda. Þar var skjól bæði fyrir stormi og
sandfoki. En frá herfræðilegu sjónarmiði
var þetta lireinasta gildra.
Þessi litla tjaldborg og farangur mundi
aðeins verða ofurlítill munnbiti fyrir hina
gráðugu mannvarga Tagars höfðingja.
Caverly sá áfangastaðinn álengdar, er
þau Bó Treves stóðu á einni sandöldunni.
Hann leit snögt í kringum sig og því næst
ofan í dældina, þar sem lestin hafði sezt að,
og brosti kuldalega, eins og sá myndi brosa,
er veit með vissu, að nú liefir hann náð síð-
asta áfanganum á lífsleiðinni.
Síðan gengu þau bæði ofan brekkuna og
smugu inn á milli úlfaldanna, sem voru frem-
ur órólegir. Þar voru engir varðmenn, til að
hafa gætur á komumönnum. Þau gengu yfir
dældarbotninn og inn á milli tjaldanna, sem
stóðu í tveimur röðum. Unga stúlkan klóraði
með nöglinni á tjaldskör stær-sta tjaldsins.
“Carl!” kallaði hún lágt.
“Já, livað er að ?” svaraði svefndrukkin
rödd innan úr tjaldinu, en hækkaði svo óðara
róminn. “Hver er þar!”
“Þaðereg. ÞaðerBó! Ertu vaknaður,
Carl? Það er maður hérna úti sem vill tala
við þig. Það er þræll!” Hún sagði þetta,
eins og hún skemti sér við það, og gaf um leið
Caverly hornauga skáhalt upp á við. “Það
er þræll Tagars Kreddache höfðingja.”
Það brakaði í stálfjöðrunum í ferðarúm-
inu. “Hvað í ósköpunum? Hvaðan kemur
liaim, Bó ? Hvað vill liann? Og hvernig er
hann kominn hingað ? ’ ’
“Það getur hann sagt þér sjálfur. Viltu
tala við liann núna?”
‘ ‘ Já, jæja — það er líklega bezt. Segðu
honum, að hann skuli bíða. ’ ’
“Þér getið beðið héma!” sagði unga
stúlkan við Caverly. “Það er gott, Carl. Þá
fer eg. Bóðanótt!”
Hún sneri sér á hæl og fór leiðar sinnar
og hvarf inn í tjald sitt, sem stóð nokkuð f jær
í röðinni, án þess svo mikið sem að líta við.
1 stað þess að standa fyr fyrir utan tjald
Cari Lontzens, lyfti Caverly tjaldskörinni og
smeygði sér inn fyrir. Tunglsljósið fyrir utan
lýsti honum nægilega til þess, að liann gæti
séð það, sem inni var í tjaldinu, stórt ferða-
kofort úr skinni, samanbrotið þvottaáhald,
tvo samanbrotsstóla, sem föt nokkur héngu
á, snyrtilega samanbrotin. Hann grilti einn-
ig hinn gildvaxna og svíradigra mann, sem
alt í einu reis upp í beddanum.
Tjaldeigandinn var sýnilega öskuvondur
yfir þessari árás á einkasvið sitt. ‘ ‘ Sagði eg
ekki að þér ættuð að bíða fyrir utan,” lireytti
hann út úr sér illhryssingslega. “Út með
yður, annars skai ...”
Nakinn gesturinn rétti út hendina mjög
rólega eftir reiðbuxum, sem héngu yfir bakið
á öðrum stólnum. Svo stakk hann fæti í aðra
skálmina, vóg stundarkorn á liinum fætinum
og stakk honum svo í hina skálmina og var þá
kominn í buxurnar.
“Það er ljómandi góð uppfynding með
svona buxur!” mælti hann órlega. “Maður
þarf að hafa verið án þeirra um liríð til þess
að geta metið þær réttilega. ”
“Hvað í ósköp . . . .” Maðurinn í rúminu
varð alveg klumsa í miðju kafi og kom eklú
upp einu orði. Hann ruggaði fram á gólfið
og stóð þar glápandi og steinhissa.
“Gott kvöld, Lontzen!” sagði Caverly
rólega.
Tjaldeigandinn stóð lireyfingarlaus og
starði á gestinn, eins og liann væri að strita
við að sjá andlit lians greinilega gegnum ó-
greiddan skeggbrúsann. “Er það — er það?
Guð minn góður — Caverly! Ert það þú,
Caverly?”
“Hvaða flibba-númer notið þér ?” spurði
Caverly. “ Svona um 42 býst eg við?” svo
nældi hann sér í mjúka skyrtu, brúna, sem
fór vel við buxurnar, og stakk liöndunum í
ermarnar. “Hún er auðvitað við vöxt,”
sagði hann um leið og hann stakk höfðinu inn
í skyrtuna. “Eg held að eg hafi notað 40,
þegar eg hafði flibba síðast, og eg hefi ekki
lagt á mig síðan. Ó-nei, því miður.”
“Caverly, — hvað eruð þér að gera
hérna ? Hvaðan komið þér ? ”
Carl Lontzen fálmaði eftir etldspýtum
og kerti á þvottagrindinni. Hann kveikti á
einni spýtu, en hann var svo skjálfhentur, að
hann liitti ekki kertiskveikinn með eldspýt-
unni.
“Hvaða reifarasögur eru það, Carl, sem
þér eigið að hafa sagt, af æfintýri okkar í
Tíbestí-f jöllunum? ”
Caverly hnepti aftur skyrtunni og girti
um sig beltinu. Svo sópaði hann fötum þeim,
sem eftir voru á stólnum, ofan á gólfið og
settist á hann.
Lontzen reyndi nú aftur að kveikja á
kertinu, og nú hepnaðist honum Jiað. Hann
sneri sér nú að gesti sínum með talsverðum
sjálfbyrgingsskap, en varð þó fyrri til að líta
undan, er augu þeirra mættust.