Lögberg - 14.10.1937, Blaðsíða 2

2
LÖGBBRG, FIMTUDAGINN 14. OKTÓBER, 1937
)
A vœngjum serafanna
“ÁriS sem Ússía konungur andaÖ-
ist, sá eg Drottinn sitjandi á háum
og gnæfandi veldisstóli og slóði
skikkju hans fylti helgidóminn. Um-
hverfis hann stóðu serafar: hafÖi
hver þeirra sex vængi: metS tveimur
huldu þeir ásjónur sinar, meÖ tveim-
ur huldu þeir fætur sina og meÖ
tveimur flugu þeir. Og þeir kölluÖu
hver til annars og sögöu :
“Heilagur, heilagur, heilagur er
Drottinn hersveitanna, öll jörðin er
full af hans dýrð.” ViÖ raust þeirra
er þeir kölluðu skulfu undirstöður
þröskuldanna og húsiÖ varð fiílt af
reyk. Þá sagði eg: “Vei mér, þaÖ
er úti um mig! því að eg er maður,
sem hefi óhreinar varir og bý meðal
fólks, sem hefir óhreinar varir, því
að augu mín hafa séð konunginn,
Drottinn hersveitanna.” Einn seraf-
anna flaug þá til min: hann hélt á
glóandi steini, sem hann hafði tekið
af altarinu með töng, og hann snart
munn minn með steininum og sagði:
“Sjá, þessi hefir snortið varir þin-
ar: misgerð þín er burt tekin og
friðþægt fyrir synd þína.” Þá heyrði
eg raust Drot'tins; hann sagði:
“Hvern skal eg senda? Hver vill
vera erindreki vor?” Og eg sagði:
“Hér er eg, send þú mig!”—Jesaja
6. 1-9.
Ekki geri eg kröfu til þess að
skilja til fulls það veglega erindi,
sem hér er flutt; en svo mikið ski1
eg, að hér er hæfum rnanni sýnt inn
í veldi heilagleikans, mikið hærra og
dýpra en maður alment fær gripið.
Ekki gæti íslenzk þjóð sagt það,
að hún hefði verið afskift, er um
það ræddi, að kalla menn til þess að
bera boðskap Guðs um jörðina.
Hlutfalslega við mannfjölda, hef-
ir hún líklega eignast eins marga
sonu og nokkur önnur þjóð, er af
Guði sjálfum hafa verið kjörnir, það
er, hæfileika sinna vegna, til þess að
lyfta mönnunum upp úr soranum.
Og framarlega í fyrstu röðinni verð-
ur æfinlega Matthas Jochumson, eitt
af hinum ódauðlegu skáldum þess-
arar jarðar.
En menn eru bara menn, hversu
vel sem þeir eru gefnir og í skapi
þeirra, atburðunum í lífi þeirra,
framkvæmdum starfa þeira, felast
ótal svipbrigði( sum vef skiljanleg,
önnur erfiðari viðfangs. Þau, sem
standa í það sem virðist vera andúð
hvað við annað, verður mönnum
starsýndast á og mann langar til að
vita hvað veldur þeim — hvað veld-
ur öllum svipbrigðunum í þeirri
stóru mynd, sem maðurinn lætur
eftir sig — slikur maður á þessari
jörð.
Þessi atriði vöktu fyrir mér, er feg
las minningarnar eftir séra Matthías
Jochumsson þar sem hann sjálfur
undir endalok æfi sinnar, leitast við
að gefa samvizkusamlega mynd af
sjálfum sér, öllum heimi til athug-
unar, ef vera vill. Einn þátturinn í
sálarlífi hans olli mér sársauka, af
því eg sá við lestur þessara rita, að
hann sjálfur játar og gerir alla þá
grein fyrir, sjálfsagt, sem honum er
unt að hann hafi átt erfitt með að
f
vera allur þar sem hann neyddist þó
til að vinna eiðinn að lífsstarfinu,
heldur efaðist og átti I miklu stríði.
Náttúrlega er mín eða nokkurs
annars tilfinning með manninum
sem líður, ekkert á móts við það,
sem hann sjálfur líður í þessu sam-
bandi, en það undraði mig mest og
undrar enn, að hann skyldi helzt
finna sálu sinni frið hjá Únítörum,
því þeirra hugsjónir rista hvorki
eins djúpt né hátt eins og þær, sem
hann sjálfur átti.
Ef til vill hefir hann fundið sinni
umsvifamiklu sálu hvíld þar sem
ekki var krafist eins mikils, en af því
að eg sá viðurkenninguna hjá honum
sjálfum, opinberlega, það var í
fyrsta sinn, að eg hafði séð það, þá
skrifaði eg fáeinar línur um það,
þeirra spurn til annara út á við, þar
á meðal þeirra, sem meira vita en
eg, vitandi að ef eg segði eitthvað
um hinn látna merkismann, sem of-
sagt eða vansagt væri, þá átti hann
börn á lifi og alla hina íslenzku þjóð
til þess að gæta alls þess er þurfti
í þvi sambandi.
Atriðið í sjálfu sér er svo stórt, er
um ræðir, maðurinn svo stór, að um
það munaði feikn, á hvaða sveif
hann lagðist, og þeir sem halda á
lofti hinum lágfleygari hugsjónum,
hafa gert svo mikið úr því að hann
gaf sig að þeim. En islenzk þjóð
drekkur af.
Tvær manneskjur hafa gert at-
hugasemdir við grein mína um
þetta, að því er eg veit: Ragnheiður
Kristjánsson, Wynyard og G. Á.
Tek eg þann síðari fyrir að vera séra
Guðmund Árnason únítaraprest.
Ragnheiður Kristjánsson kemur
með tvö erindi úr því fullfagra ljóði
er séra Matthías orti til móður sinn-
ar, svo segir hún okkur hvað móðir
séra M. J. hét og bræður hans.
Hvorutveggja er gott, en það setur
ekki nafn móður hans í æfiminning-
arnar.
Grein G. Á. nefnist: “Matthías
Jochumsson og Únitarar” og hefir
að fororði: “Kerling mælti klökt
með þel, kristinn mann þig varla
tel.” Svo dálitla frásögn um það, að
mjög svo prýðilegur, en ófermdur
Englendingur hefði komið á heima-
bæ hans á íslandi, er greinarhöf. var
barn að aldri. Það, að maðurinn
var ófermdur olli börnum og gamal-
mennum á heimili þessu mikillar á-
hyggju og gömul kona slær sér á
lær með fyrirbæn. Söguna notar
svo séra Guðmundur til þess að
hlæja að mér fyrir þröngsýni og
vitleysu. Ekki hefi eg neina óá-
nægju út úr því, en þó þetta sé not-
að sem rautt flagg framan i almenn-
ing, til þess að sýna mönnum fram
á, auk minnar heimsku, að ferming-
in sé ekki mikið alvöruspursmál hjá
Englendingum, þá get eg nú frætt
háttvirtan höfund á því, að enn í dag
getur enginn maður orðið gildur
meðlimur ensku þjóðkirkjunnar,
nema hann sé fermdur. Trúarjátn.
Verzlunarmentun
Oumflýanleg nú á tímum!
Vaknandi viðskiftalíf krefst vaxandi vinnukrafts. Við-
skiftavenjur nútímans krefjast sérþekkingar á öllum
sviðum. Þessvegna er verzlunarmentun blátt áfram
óumflvjanleg. Enda er nú svo komið, að verzlunar-
skólanám er talið óhjákvæmilegt skilyrði fyrir atvinnu
við skrifstofu- 0g verzlunarstörf.
UNGIR PILTAR og UNGAR STÚLKUR, sem ætla
sér að ganga á verzlunarskóla (Business Oollege) í
Winnipeg, ættu að spyrjast fyrir á skrifstofu Lög-
bergs; það verður þeim til dr júgra hagsmuna.
Komið inn á skrifstofuna, eða skrifið
The Columbia Press Limited
TORONTO og SARGENT, WINNIPEG
ingin er sú sama eins og hún var í
lúterskri kirkju þegar við séra Guð-
mundur Ámason vorum að alast
upp. Flaggið og kirkjan standa
saman og allar kirkjur í brezka veld-
inu standa í því skjóli sem þetta
tvent veitir. Trúfrelsið hjá Eng-
lendingum liggur ekki í því að hafna
kenningum kristinnar kirkju, heldur
í þvi að vera eins sanngjarn í því
máli og mögulegt er og halda aðeins
í það, sem Guðs orð boðar. Ná-
kvæmlega þetta sama, er það, sem
öll önnur kristin lönd byggja á, bæði
katólsk og mótmælenda, að því leyti
að þau halda í trúarjátninguna og
þá helgisiði, sem henni fylgja.
Hvað bætt er við og hvernig farið er
með, getur verið mál til mikillar um-
ræðu, en svo mikið er vist að í öllum
stórveldum, sem kristna menningu
hafa, — stórveldum og smáveldum
—er Jesús Kristur bæði konungur-
inn og frelsarinn enn, nákvæmlega
á sama hátt og hann hefir verið, í
sál gömlu konúnnar á heimili G. Á.,
sem skelti á lærið og beiddi fyrir
sér, þegar hún heyrði um ófermda
Englendinginn.
Þá er greinarhöf. það mikið hlát-
ursefni, að eg minnist þess hve fólki
hneit það við hjarta í mínu um-
hverfi, að séra M. J. hneigðist að
Únítörum, telst honum svo til að
eigi hafi eg náð mér í 44 ár eða
síðan, og hlægir hug hans mjög yfir
því.
Eg held að “hér komi fram þau
réttu rök,” hinnar eldri og svo-
nefndrar nýrri hugsunar kristinnar
trúar og Únítarismans, í sínu insta
eðli. Þeim hinum eldri verður orð-
fall af harmi, er þeir heyra um ein-
hvern, sem þeir meta mikils, að hann
hefir lagt leiðir sínar annað, en á
þeim kenningum sem þeir hafa fund-
■ ið lýsa sér og verma og géfa og við-
halda öilum slínum lífskrafti um
alla þeirra æfi.
Únítarapresturinn tuttugustu ald-
arinnar hefir bara háð og kulda til
þess að bjóða þessu fólki, sé á það
minst.
Hvað sem skeði sögulega í þessu
sambandi, hefir sú er þetta ritar
aldrei séð neina yfirlýsingu af séra
M. J. sjálfum gerða, um að það væri
sat$, að hann hefði aðhylst Únítara,
fyr en hún las æfiminningarnar, og
eg tel í alla staði rétt að minnast á
það þar sem það er nú notað, sem
vopn til þess að afkristna þjóð mína
með.
Þá er broslegur læðingurinn i
setningunni: “En fréttir hafa ef til!
vill borist seint i sveitina, s’em Rann-
veig var alin upp í, á þeim árum.”
Það er nú öðru nær, séra Guðmund-
ur. Hún situr við hafið, sveitin mín,
og svifið er mikið þar um; hún vef-
ur upp frafið og vönduð lín af
voldugum hafsins grunn. Þaðan og
úr héruðunum í kring, hafa komið
svo stórir tíðindamenn, að séra Guð-
mundur Árnason gæti ekki fryst þá
í hel, né hlegið þá flata, þó hann
beitti öllum sínum kulda og öllu
sínu háði að þeim.
“Vesalings heiðingjarnir; bágt
eiga þeir!” Þessi setning er “gott
innlegg” í það hvers smælingjarn-
ir eiga að vænta úr únítariskri,
kirkjulegri átt.
“Og maður hélt að sumir fylgj-
endur Kon-fu-tse og Buddha slög-
uðu svona dálítið upp i suma; sem
kallaðir eru kristnir.” Þetta er
annað innlegg. Eg tek það svo að
hér sé átt við Konfúsíus. Páll Mel-
steð lét sér nægja að skrifa hann í
svo íslenzkri heild að maður gæti
lesið nafnið. En svo er það ekki
stórt spursmál. Hitt er töluvert at-
hugaverðara að greindur og vel að
sér íslenzkur maður, prestur í við-
bót, ber Konfúsíus og Buddha á
borð fyrir menn til andlegrar
neyslu.
Það er ekki satt að siðgæði stígi
eins hátt í huga heiðins manns að
jafnaði, sem kristins, né eru mann-
kostir nokkurs þess manns, eins vel
fágaðir, sem ekki hefir kynst per-
sónu mannkynsfrelsarans Jesú
Krists, eins og hinna, sem hafa kynst
honum, þrátt fyrir alt, sem öfugt er
og sýnist vera í fari kristinna manna.
Þeir sem eru að kenna Buddha,
Konfúsíus eða aðra algerlega mann.
lega leiðtoga, sem gildandi til fullr-1
NUGA-TONE ENDURNÝJAF.
HEILSUNA
NUGA-TONE styrkír hln einstöku
liffæri, eykur matarlyst, skerpir melt-
inguna og annað þar að lútandi. Veitir
vöðvunum nýtt starfsþrök og stuðlar að
almennri velllðan. Hefir oft hjálpað
er annað brást. Nokkurra daga notkun
veitir bata. NUGA-TONE fæst hjá lyf-
sölum. Gætið þess að kaupa aðeins ekta
NUGA-TONE.
Notið UGA-SOL við stýflu. petta
úrvals hægðalyf. 50c.
ar frelsunar mannssálinni, þeir eru
að fara með fals og tál, miklu verra
en þó þeir ættu að fylgja mönnum
yfir hættulegustu heiðarnar á fs-
landi og fóru með þá af eina rétta
veginum, sem liggur þar yfir og létu
þá ganga fram af hömrum.
Þá eru dylgjur höf. um það hve
fljótvirkir þeir kristnu séu í útrým-
ingu heiðingja, ef “þeir vilja ekki
kristnast láta.” Maður skyldi ætla
að höfundur vænti mig um að hafa
verið framkvæmdarstjóri Musso-
linis eða annara slíkra umsvifa-
manna, hundur í Blálandi eða ann-
arsstaðar, í úrslitahernaði. Sem eg
iifandi! þar hefi eg aldrei komið
nærri. En þegar rætt er um mann-
vígin, heiðinna eða kristinna, þá get-
um við fslendingarnir ekki sett upp
þann helgihaldssvip, sem vera ætti,
þvi vorir forfeður voru eins áfram
um að vega menn, á meðan þeir
höfðu vopnin, bæði í kristinni tíð
og heiðinni, og nokkrir aðrir. í bók-
mentunum sem við stærum okkur
mest af, er víða tekið til orða á þessa
leið: “Hjuggu menn nú á báðar
hendur” og “Barðist bann nú dag
allan, með báðar hendur blóðugar
til axla.”
Séra Matthías Jochumsson var
kallaður fyrir Guðs náð, á serafa-
vængjum, til þess að hefja mennina;
til þess að brenna inn i sálir þeirra
orðin: “Aldrei að víkja,” frá sann-
leikanum, réttlætinu, kærleikanum.
Smbr.:
“Graf á skjöld þinn orðin: Aldrei
víkja!
Áfram beint í horfi réttu;
mundu Guð þinn aldrei, aldrei
svíkja;
áfram svo að marki settu!
Nei, stiltu þinn harm!
Við hverju er hætt?
Er Herrann ei sjálfur í stafni?
Vér trúum á Guð! Ó, sofið sætt
í signuðu frelsarans nafni.”
Hvort sem það nú var fyrir með-
j fætt baráttu- og mótþróaeðli íslend-
ingsins, fyrir hvíldarþrá skáldsins,
fyrir efanir er hann heyrði í æsku,
eða hvað annað, að Matthías Joch-
umsson aðhyltist neikvæðismeijn til-
verunnar, á sínum erfiðisstundum,
með köflum, þá er það í þessum tón
að hann syngur sín mörgu, stóru og
ólýsanfega fögru ljóð, sem hverju
heimili væri aukin blessun að eiga og
lesa.
Úr heimi heilagleikans syngur
hann þetta:
“Frá því barnið biður fyrsta sinn,
blítt og rótt við sinnar móður kinn,
til þess gamall sofnar síðstu stund,
svala ljóð þau hverri hjartans und.”
Það eru Passíusálmar Hallgrims
Péturssonar, sem hann talar hér um ;
svo er ótal margt fleira.
I þessum hugarheimi eigum vér
að eiga Matthas Jochumsson, á
vœngjum serafanna, kallaðan fyrir
náð Guðs, því þar var allur hans
aðall.
Leslie, Sask., 4. okt.
Rannveig Kristín Guðmundsdóttir
Sigbjörnsson.
ELLI
Kemur ellin ilsku-flá,
öllum hrelling vekur hjá;
heldur velli hyrjan grá,
) hetjufn skellir foldu á.
íklædd tötrum ellin grá,
eg vil fjötrum kasta,
því nú lötra yfir á
árið sjötugasta.
Jóhanna S. Thorwald.
Öanur athugasemd
Eftir Sigurð Baldvinsson.
Það hefir aldrei verið vinsælt
verk að skrifa ritdóma um bækur og
blöð, menn og málefni, en í mínum
augum er það alveg nauðsynlegt að
leiðrétta missagnir og ranghermi,
sem oft er í íslenzku blöðunum hér.
En ekki er hægt að ætlast til að rit-
stjórar blaðanna viti deili á öllu því
sem blöðunum berst af fréttum og
frásögnum, en taka það í blöðin
“eins og það kemur af skepnunni,”
og bera enga ábyrgð á því.
I pmdæmi mínu kyntist eg nokkur
ár fróðum og sannorðum og stál-
minnugum manni, sem hét Vil-
hjálmur Vilhjálmsson og var fædd-
ur og uppalinn á Ljósalandi í
VTopnafirði.
Hann var alla sína æfi á þeim
þremur bæjum, sem allir lágu sam-
an, Ljósalandi, Strandhöfn og Við-
vík, og aldrei ferðaðist hann út úr
sveitinni, nema einstöku sinnum
norður í Bakkafjörð í fjárleit á
haustin, því hann átti margt fé og
var með það í húsmensku á áður-
nefndum bæjum og átti dálítið af
peningum. Ógiftur var hann alla
æfi og vildi ekki vera upp á aðra
kominn.
Þegar faðir minn bjó í Viðvík,
var Vilhjálmur þar í húsmensku
nokkur ár, 1886-1890, og lagði á
borð með sér mjólk úr 12 ám, 200
pund rúgs; 100 pund bankabyggs,
kjöt og slátur af 4 sauðum fullorðn-
um; hann vann húsbónda sínum al-
veg, en setti í kaup fóður á þessum
12 ásauðum, sem mjólkaðir voru.
Kaffi og sykur þurfti hann ekki að
leggja með sér, því hann bragðaði
það aldrei né nokkurt áfengi, en tók
ögn í nefið. Mér var sagt að hann
hefði verið tímunum saman á Hofi
í Vopnafirði að lesa árbækur og
annála, kirkjubækur og árstíðaskrár,
Konungsskuggsjá og Krukkspá,
Biskupasögur og Þjóðsögur, Espó-
líns árbækur og Aaldarminnin, að eg
ekki nefni íslendingasögur og Norð-
urlandasögur, sem hann kunni utan-
bókar og sagði okkur oft heilar sög-
ur á kvöldin i rökkrinu, nefnilega
frá því klukkan var 4, að dimt varð
í skammdegi og þar til að kveikt var;
klukkan hálf sjö, og sest að tóvinnu.
En stundum kvað hann rímnur, sem
hann kunni utan að, og þótti mér
það hressandi skemtun í samanburði
við bænir og sálma þá, sem alt af
var verið að troða í okkur á milli og
við urðum að læra. En ekki var það
alt viðfeldið, eins og versið það tarna
í Passíusálmunum:
Satan hefir enn sama lag,
situr hann um mig nótt og dag;
hann er i nánd, þó sjáist sizt,
sérhvern dag er hans áhlaup vist.
Svona sálmar gjörðu okkur myrk-
fælin, því við héldum Kölski væri
í hverju horni.
Vilhjálmur var skrafhreyfinn og
hafði yndi af að segja okkur skrítl-
ur og viðburði, sérstaklega þeim,
sem hlustuðu á hann með athygli;
en sá var ljóður á hans ráði, að hann
skrifaði aldrei upp neitt af sínum
mikla fróðleik, svo mikið af honum
fór í gröfina með honum er hann
dó árið 1903.
Það varð mitt hlutskifti að lesa
bækur fyrir Vilhjálm meðan við
vorum saman, því eg var orðinn læs
fimm ára gamall; en þó eg hefði
mesta ánægju af að lesa bækur, setti
eg honum þá kosti, að hann segði
mér sögu i staðinn á hverju kvöldi,
og það gjörði hann með góðu. Svo
Vilhjálmur á skilið að eg haldi orð-
stýr hans á lofti. Systurbörn hans
eru á lífi i Nýja Islandi og geta
dæmt um, hvort eg segi rétt frá.
Vilhjálmi þótti slæmt að Jón
Árnason skyldi eigi leita eftir þjóð-
sögum í Vopnafjörð, þegar hann
gaf út hið stóra þjóðsafnasafn sitt;
hann sagðist hefði einn getað gefið
honum efni í þykkva bók; en það
væri ekki ein einasta saga til í safn-
inu úr Vopnafirði, nema þessar vís-
ur og set eg þær hér að gamni mínu.
Kom eg upp í Kvíslarskarð,
kátleg stúlka fyrir mér varð;
hún var fríð og fögur að sjá,
fallega leizt mér hana á.
Blátt var pils á baugalín^
blóðrauð líka svuntan fin;
lyfrauð treyja, lindi grænn,
líka skautafaldur vænn.
Af henni hafði eg ekkert talr
undir sat hún sínum sal;
opið stóð þá bergið blátt,
beint var það í hálfa gátt.
Kópur aldrei kjafti hélt,
kátlegt hafði urr og gelt;
sauðirnir höfðu sig á stað,
en seimaskorðan brosti að.
Lagleg stúlkan leit þá við,
lengur ekki hafði bið,
inn i steininn arka vann,
aftur luktist sjálfur hann.
Úlfheiðarsteinninn.
Eítt af því, sem Vilhjálmur sagðí
mér var það, að í Hofskirkjugarðí
væri æfagamall legsteinn með áletr-
uninni: Úlfheiður Þorsteinsdóttir,
sem hefði verið merkileg kona, sem
hefði látið eftir sig spásögu, sem eg
eigi set hér. Og nú er búið að flytja
þennan legstein á Þjóðmenjasafnið,
og sagt að hann hafi verið kominn
út í tún, — fallega farið með menja-
grip. En á legsteininum stendur
þessi áletrun, segir frétt að heiman:
“Anno 1569, laugardag fyrir
hvítasunnu, kallaði Guð til sín í
ríki sitt heiðurskvinnu Úlfheiði
Þorsteinsdóttur.sé sál hennar náð-
ugur.”
Úlfheiður er þarna mynduð í
steininn með litinn pípukraga um
hálsinn, i víðu og síðu pilsi, hefir
svæfil undir höfði og heldur saman
höndum á brjösti, á steininum, er
einnig engilmynd og stundaglas (þá
voru eigi klukkur komnar á gang)
og latínuorð sem þýða í dag mér, á
morgun þér.
En hver er þá þessi kona, sem
stendur þarna í steini sem eins kon-
ar vörður við dyr þjóðminjasafns-
ins ? Kona þessi er áreiðanlega Úlf-
heiður Þorsteinsdóttir sýslumanns í
Ilafrafellstungu í Öxarfirði (dáin
um 1555) Finnbogasonar Maríu
lausa lögmanns í Ási í Öxarfirði,
Jónssonar prests á Grenjaðarstað,
Pálssonar prests á Eyðum í Fljóts-
dalshéraði; sá Jón var bróðir Ingi-
bjargar konu Lofts ríka. Móðir Úlf-
heiðar, kona Þorsteins sýslumanns
var Sesselja dóttir Torfa sýslumnns
i Klofa í Rangárvallasýslu, Jóns-
sonar sýslumanns í Klofa, Ólafsson-
ar bónda í Reykjahlíð, Loftssonar
ríka.
Úlfheiður var gift Árna bónda á
Bustarfelli, næsta bæ við Hof,
Brandsonar prests á Hofi i Vopna-
firðý þegar siðabót Lúters hófst
!540.
Móðir Sesselju var hin ágæta
kona Helga Björnsdóttir Guðnason-
ar í ögri, sem borgaði hið hæsta
legkaup fyrir Torfa mann sinn lát-
inn í Skálholti, sem nokkurntíma
hefir verið borgað fyrir eitt lík á
íslandi.
Sonur Úlfheiðar sigldi til Dan-
merkur og Þýzkalands, Eiríkur að
nafni og hefir að líkindum látið
gjöra legsteininn, og sent hann til
Hofs á leiði móður sinnar, sem á-
reiðanlega hefir þótt ein hin göf-
ugasta kona þjóðarinnar.
Tímatalið kemur þarna svo vel
heim, faðir hennar deyr 1555, en
Úlfheiður 1569, en þessarar Heljar-
dalssögu í sambandi við Úlfheiði
heyrði eg aldrei getið, og ekki er hún
í þjóðsögum þeim, sem eg hefi séð.
En hitt heyrði eg sagt, að í heiðni
hefði eitt sinn gamalmenni og ó-
magar verið reknir inn á Heljardal,
og sagt að bjarga sér á fjallagrösum
og silungi, og allir látist þar, enda
verið hallæristíð, en í kristnum sið
átti það sér aldrei stað.
Ragnhildur dóttir Þorvarðar ríka
Loftssonar frá Möðruvöllum giftist
Bjarna sýslumanni á Eiðum í
Fljótsdalshéraði; þeirra son var Er-
lendur sýslumaður á Ketilsstöðum,
faijir Bjarna sýslumanns á Ketils-
stöðum; þetta var alt frændfólk
Úlfheiðar Þorsteinsdóttur og varð
mjög kynsælt á Austurlandi.
Heimildir mínar hefi eg frá séra
Einari á Hofi og Árbókum Jóns
Espólíns.