Lögberg - 21.10.1937, Blaðsíða 3

LÖGBHRG, FIMTUDAGINN 21. OKTÓBER 1937
3
Hinar dularfullu óbygðir
Sumri er tekið að halla. Skin þess
og skúrir lifa nú brátt aðeins í end-
urminningunni, unz þaS hverfur ak
veg í haf gleynrskunnar með öllum
sinum björtu og dimmu dögum.
Haustið er aftur að færast inn á
sviðið. Haustið, sem við kvíðum
og hlökkum til í senn.
Skuggar næturinn verða alt af
lengri og lengri. Þessir “skugga-
sveinar” hins íslenzka skammdegis
leita bygða, er haustar að. Þeir
steypa sér yfir hin dreifðu býli og
umlykja alt og alla.
í skuggum kvöldsins dvelur hug-
ur bóndans hjá hinum lagðsíðu sauð-
um í frelsi öræfanna.
Sveinninn ungi lætur hugann leiða
sig inn í æfintýri og undur óbygð-
anna. í haust fæ eg að fara á fjall
—fara i göngur!
Með haustinu koma f jallgöngurn-
ar. Óteljandi æfintýri og sögur eru
tengdar við þennan þátt í lifi sveita-
fólksins. Gömlu mennirnir kunna
frá mörgu að segja, sem okkur, sem
yngri erum, finst í fyrsta lagi
skemtilegt og í öðru lagi stundum
næsta ótrúlegt.
Mörg eru æfintýri gömlu mann-
anna tengd við sjóinn, því flestir
hafa einhvern tíma á æfi sinni glimt
við hann. En gamli bóndinn kann
líka að segja frá ýmsum æfintýrum,
_ sem hann hefir háð við náttúruöflin,
til þess að fá borgið bústofni sínum.
Sterkasta ívafið í þeim sögum er
oftast frásagnir af fjallgöngum.
Alt af er eitthvað dularfult og
seiðandi við óbygðirnar íslenzku.
Þjóðsagnir um tröll og forynjur,
útilegumenn og huldufólk hafa lengi
orkað á hugann hjá allri alþýðu, því
heimkynni alls þessa voru fyrst og
fremst óbygðirnar. — Það er þvi
ekki að undra, þótt sveinninn ungi
hlakkaði til og kviði fyrir í senn, er
hann í fyrsta skifti fór í göngur.
Haustið á það líka til, að geta
kveðið við kaldan tón, ekki sízt inni
á reginf jöllum. Oft hafa gangna-
menn líka komist í krappan dans í
viðskiftunum við hið grálynda haust.
—En þó hefir fegurð og hrikaleiki
óbygðanna alt af megnað að gera
ferðir þessar skemtilegar og gefa
æfintýrinu glaðlegan blæ.
Eins og kunnugt er, liggja afrétt-
arlönd hinna ýmsu bygða mjög
fjarri heimahögunum, svo oft tekur
haustsmalamenskan alt að viku og
upp í hálfsmánaðartíma, þar sem
lengst er. Fjallgöngur á Suður-
landi byrja venjulegast um og eftir
miðjan september.
Áður en farið er í göngurnar, er
fjallalambinu slátrað. Er það aðal-
fæða leitarmanna á “f jallinu” ásamt
brauðmat, smjöri og harðfiski. Mik-
il skömm þykir það að verða nestis-
laus á “fjalli,” og hefir það yfirleitt
orðið að metnaðarmáli hjá heimil-
unum að nesta gangnamenn vel.
Þó liafa verið til þær matarhítir,
sem aldrei höfðu nóg nesti, hversu
ríflega sem úti var látið. Höfðu
gangnamenn oft góða skemtun af
slíkum mönnum, og töldu sízt eftir
sér að skjóta saman mat handa þeim,
ef svo bar undir. En þær matgjafir
voru oft og tíðum ekki skilyrðislaust
af hendi látnar. Endaði slíkt mjög
oft á því, að maginn sagði alveg
stopp, og varð átvaglinu ekki altar
svefnsamt um nætur.
Annar útbúnaður, sem talinn er
nauðsynlegur til fjallferða, er tjald
og hitunartæki.
Áður fyr höfðust gangnamenn
einkum við í smákofum, er bygðir
voru á helztu áningarstöðunum. Þá
lágu menn líka í hraunskútum og
hellum eða þá alveg undir beru lofti.
Gangnamannakofar eru víða til
enn þann dag í dag pg notaðir í stað
tjalds. Eru þær byggingar yfirleitt
islenzkri byggingarlist til lítils sóma.
Fyrir 25 til 30 árum var það til-
tölulega óalgengt, að menn hefðu
með sér að heiman hitunartæki; það
er, prímus og olíuvél. Var þá venju-
legast reynt að kveikja eld, sem
gerður var af þurrum sprekum og
lyngi. Oft varð eldurinn ekki
kveiktur er mest reið á vegna kulda
eða vosbúðar gangnamanna, og áttu
þeir þá oft illa æfi. En hvað var
það hjá þeirri líðan, sem hesturinn,
f jallhesturinn, svo voru þeir kallaðir
er fóru á fjall, átti.
Fjall-ferðasaga þessara vesalings 1
hesta var oft raunasaga. — Sagan
um hið eilífa kæruleysi og mannúð-
arleysi gagnvart dýrunum, sem fylgt
hefir íslendingum eins og dökkur
skuggi í gegnum aldirnar.
í rennandi svitabaði, svangur og
illa til reika eftir erfiða leit, var
hesturinn “bundinn á streng” yfir
nóttina. Heljarsvali jökulsins með
krapahryðjum var sængin, sem lögð
var þeim til skjóls. Þannig máttu
hestarnir skjálfa þar til birti af degi
og þeir voru teknir til að þræða veg-
inn yfir stórgrýti og urð. Margir
voru þó svo forsjálir, að taka ein-
hverja yfirbreiðu til að breiða yfir
hestinn er í náttstað var komið. Nú
rísa víða upp nokkurskonar s^elu-
hús fyrir hestana í óbygðum — enda
má það merkilegt heita, að mönnum
skyldi ekki líða að hjarta, fyr, sú
sjón, að sjá þarfasta þjóninn fjötr-
aðan og varnarlausan í viltum ham-
förum náttúruaflanna, heyra org-
andi bylstrokurnar skella á brjóstum
vinarins, sem svo oft var manninum
svo að segja alt i hans hörðustu
raun. Slíkar dapurleika jökulnætur
hafa líka oftar en einu sinni borið
ineð sér líf hins þarfa þjóns.
Bráðum verður f jallahesturinn
tekinn og járnaður. Fjallgöngurnar
eru framundan. Bráður verður
þögn óbygðanna rofin, af hljóm-
skærum röddum æskunnar og dynj-
andi bassaröddum' hinna eldri og
reyndari, blandað hinni stPltu rödd
rakkans, sem legið hefir fram á
lappir sínar alt sumarið, baðaður sól
og sumri.-------Hér er eg — voff,
voff!
Kindin lítur hrædd og hissa upp.
Komið haust? Mæðurnar kalla á
lömbin sín. Síðan byrja hlaupin
undan áköfum hundum og argandi
mönnum. Fjöllin bergmála. — Það
gneistar undan hófum hestsins, þeg-
ar hann stiklar öruggur og fimur
yfir eggjargrjótið.
Öðru hvoru hefst eltingaleikur og
hann endar oftast með sigri manns-
ins.
Þegar á tjaldstað er komið, er
fyrsta verkið, næst því að tjalda, að
kveikja upp á prímusnum. Við
snarkandi prímusinn eru svo sagðar
sögur úr smalamenskunni. Eltinga-
leikur á fjöllum,— þoka, sem nærri
var búin að villa alla gangnamenn-
ina, rok og rigning eða bylur, sem
torveldaði smalamenskuna mjög.
Sumir hafa ef til vill séð útilegu-
menn hlaupandi með kind á bak og
fyrir. Enn aðrir sjá tröllkonur
glenna sig á milli fjalla. Allir ann-
álar dagsins eru sagðir, þar leggja
flestir eitthvað til. Þegar lengra líð-
ur á kvöldið, koma ýmsar æfintýra-
sögur upp á yfirborðið. Þá er
“lagið” tekið. Á fjalli geta allir
sungið, er máltæki, sem reynist
rétt. Það er eins og hið hrjúfa og
hrikalega umhverfi þrýsti mönnum
saman — menn ganga lengra til
móts við félaga sína i auðn öræf-
anna en ella. Stórveðurs hríðar,
sem1 svo oft mæða á leitarmönnum,
kenna þeim að standa sanlan í raun-
inni. En þó oft sé dimt og kalt á
afréttunum, getur góðviðrið líka
hlegið við gangnamönnum. Enginn
mun nokkru sinni gleyma hinu ó-
numda íslandi, sem litið hefir það
í geislaflóði haustsólarinnar. Eng-
inn mun heldur gleyma þeim töfrt
um, sem haustnóttin á yfir að ráða
á fjöllum. Allar , þær kynjamydir,
sem glottandi máninn framkallar í
litaskiftum dags og nætur á hinum
risavöxnu fjöllum; er eitt af því
stórfenglegasta, sem augu okkar
geta litið — dularfult, mikilfeng-
legt. Draumar gangnamannsins eru
líka að meira eða minna leyti litaðir
þeim sterku geðhrifum, sem dvöl á
f jöllum hefir á einstklinginn. Okkur
dreymir um hin óhamingjusömu út-
lagahjón, Höllu og Eyvind, sein eiga
í vök að verjast fyrir grimd og mis-
kunnarleysi mannanna annars veg-
ar, en ógnir öræfanna hins vegar.
Okkur dreymir um hlæjandi tröll
hátt uppi í f jöllum, sem seiða til sin
menn neðan úr bygð sér til matar.
Við sjáurn skrautlega klætt fólk
skjótast á milli steina og kletta, og
heyrum fegurstu raddir heimsins
hvísla: Koindu — komdu til okkar.
—En viðburðir dagsins grípa líka i
hönd draumamannsins: Ægilega
brött fjöll risa frarn unlan, þar sem
kindurnar æða um klettasillurnar og
leitarmaðurinn sjálfur stiklar á tæp-
ustu brún. Heima i sveitinni dreym-
ir ungu stúlkurnar um hetjurnar,
sem eru á f jalli. Þær eru sveipaðar
þeim æfintýraljóma^ sem vafinn er
um óbygðir íslands.
Með fyrstu ljósálfum dagsins
opnar “fjallkóngurinn” augun og
vekur gangnamenn, ef að seppi, sem
legið hefir í tjaldinu, við hlið húá-
bónda síns, hefir ekki áður vakið
hann með sinni röku tungu.
Innan stundar er alt á ferð og
flugi. Annir dagsins eru byrjaðar.
Yfir höfði gangnamanna gnæfa
fjöllin. Þau eru köld og þögul eftir
hina dimmu nótt. Ef til vill hafa
þau lika tjaldað hvítu í húmi nætur-
innar. En brátt færist líf yfir alt.
Hundgá og jarmur bergmálar í f jöll-
unum. Það verður gaman að koma
heim í kvöld, hugsar sveinninn
ungi, sem hleypir fáknum yfir hin-
ar miklu auðnir afréttarins, — heim
til pabba og mömmu. Þar er þó alt-
af bezt að vera. Og fjársafnið
rennur til rétta.
Helgi Vigfússon.
—Alþýðublaðið.
Ægilegur skiptapi á
jólum 1811
Aðfangadagskvöld jóla árið 1811
varð á vesturströnd Jótlands, fram-
undan Fjaltring (skamt frá Lem-
vig), einn hinn mesti- skiptapi við
Jótland, sem sögur greina frá. Tvö
ensk herskip, St. George og Defence,
brotnuðu í spón og mörg hundruð
sjóliða fórust.
Brezkur kaupskipafloti, samtals
utn tvö hundruð skip, var í desem-
berbyrjun á leið til Englands úr
Eystrasalti með ýmissan varning,
m. a. timbur. Þetta var á tímum
Napoleonsstyrjaldanna og til vonar
og vara fylgdi herskipafloti kaup-
förunum.
Foringi leiðangursins hafði gefið
skipun um, að línuskipið “Defence”
og freigátan “Gressy” skyldu fylgj-
ast með línuskipinu “St. George,”
sem varð að notast við bráðabirgða-
möstur, vegna j?ess að hin höfðu
brotnað í óveðri. Þorláksmessu-
nóttina skall á stormur, sem möstur
St. George þoldu ekki, svo að það
rak brátt fyrir vindi og sjó. Var
því ekki um annað að ræða, en að
hin skipin reyndi að bjarga St.
George, og þau drógu að húni hverja
einustu seglpjötlu, sem þau gátu, til
þess að þau ræki síður úr leið, á
land upp á vesturströnd Jótlands.
En alt kom fyrir ekki. Skipin rak
undan veðrinu og loks hjuggu menn
á Defence skipið úr tengslum, en þá
var það um seinan. Aðfangadags-
morgun tók Defence niðri við Fjalt-
ring, og St. George strandaði litlu
sunnar.'
Þegar Defence var strandað, var
hleypt af 6 fallbyssuskotum og
möstrin höggin niður, til að létta
á skipinu, svo að það gæti flotið
nær landi. Mtnn vonuðu, að þá
yrði auðveldara að bjargast á land.
En nú var hafrótið orðið afskap-
legt. Hver holskeflan á fætur ann-
ari reið yfir skipið og æðisgenginn
ótti greip skipshöfnina — hina 600
sjóliða er á skipinu voru. Ruddust
þeir nú upp á efsta þilfar og tróðust
hver um annan.
Defence var 45 ára gamalt skip
og ekki traustbygt í samanburði við
stærð sína, svo að fám stundum
liðnum var það farið að liðast í
sundur, og allir björgunarbátar
brotnir í spón. Það eina, er vesa-
lings sjómennirnir gátu notað til að
bjarga sér á, voru viðarbútar og
annað brak úr skipinu. Bundu þeir
sig fasta við rekald þetta, einn eða
fleiri saman, fleygðu sér síðan út-
byrðis og fólu sig gúði á vald.
Fimm konur vqru á skipinu og
var ein þeirra gift yfirmanni. Á
skipinu var einnig sonur þeirra, er
var sjóliðsforingjaefni. Faðir hans
batt hann við viðarbút og menn á
landi sáu hann varpa drengnum út-
byrðis. Honum varð bjargað, en
foreldrar hans, er reyndu að bjarg-
ast á sama hátt, fórust í brimgarð-
inum.
Skipstjórinn, Atkins að nafni,
reyndi ásamt 5 mönum öðrum, að
bjargast á. seglrá, en þeir voru allir
látnir, er sjórinn skolaði þeim á
land. Auk þessara manna fórust
þenna morgun allir aðrir yfirmenn
skipsins og 345 af skipshöfninni og
fundust lik flestra síðar, en auk
drengsins, er áður getur, björguðust
aðeins sex menn.
Aðmírálsskipið “St. George”
hafði rekið á land 3 míluf jórðungum
sunnar. Skömmu eftir að skipið
tók niðri, lét Reynolds aðmíráll setja
bát á sjó og skipaði f jórtán mönnum
í hann. Bátnum hvolfdi umsvifa-
laust, og fórust mennirnir allir. St.
George var nýrra skip en Defence og
sterkara. En sjóirnir brutu alt ofan
þilja og skoluðu útbyrðis. Það kom
leki að skipinu, og sjórinn fossaði
inn í það, en efri hluti þess var
traustur og lét hvergi undan. Rétt
áður en skipið strandaði, hafði verið
varpað akkerum, og vissi skuturinn
um stund að landi, og fyrri hluta
nætur sáu menn ljós loga í háseta-
klefum skipsins. En þegar dagur
rann, var öllum ljóst, að þetta fagra
skip var orðið að flaki, og þá voru
nokkur hundruð skipverja enn á lífi.
Þá kom fyrir hroðalegur atburð-
ur. Ægileg holskefla reis sviplega
og reið með leifturhraða og heljar-
afli yfir skipið. Það var einn þeirra
geigvænlegu holskefla, sem róta upp
sjálfum hafsbotninum, soga með sér
sand og möl er breytir sjónum i
leðju, þykka og þunga, sem brýtur
alt sem fyrir verður, unz hún ryðst
á land með herfang sitt eins og aur-
skriða.
Augnabliki áður en sjórinn braut
á skipinu, höfðu menn séð á hlé-
borða skipsins hvað hópur manna
hafðist við. Var álitið, að þeir væri
um 400 að tölu. Þegar flakið kom
aftur úr brotsjónum sást enginn
þessara manna, sjórinn hafði sogað
þá með sér og skolaði síðar flestum
líkunum á land.
Þeir, sem enn höfðust við á skip-
inu, hafa vafalaust séð, að þeim
mundi vart eða ekki lífs auðið. Menn
á landi sáu þá varpa sér í sjóinn og
reyna að synda til lands, en enginn
þeirra bjargaðist. Nokkur hluti á-
hafnarinnar, sem ekki hafði árætt
að stökkva útbyrðis, og sá hver af-
drif þeirra urðu, er það reyndu,
freistaði nú að bjargast upp í siglu-
tré það, er enn var óbrotið. En það
leið ekki langur tími unz það kubb-
aðist sundur og fórust þá allir þeir,
er þangað höfðu leitað. Þegar kveld
var komið stóðu um 150 menn enn á
stjórnpalli skipsins og efstu þiljum
og heyrðust angistaróp þeirra á land.
Fjöldi manna úr nærsveitunum
hafði safnast saman á strandstaðn-
ur. en gátu enga hjálp veitt
skipbrotsmönnunum, og er dagur
rann, sjálfur jóladagurinn, sást engi
maður á stjórnjalli. Hálft annað
hundrað manna hafði skolast fyrir
borð um nóttina.
Á aðmírálsskipinu höfðu verið
852 menn. Af þeim björguðust að-
eins 10 hásetar. Sjávarströndin,
mílu vegar á báða bóga, var þakin
líkum og braki úr skipunum. Alls
fórust þarna hátt á fimtánda hundr-
að manna en einir 17 björguðust.
—Vísir 19. sept.
Fyráti flugmaður heimsins
í gamalli ”konkordantíu” segir
svo frá Símoni Magus, sem i Postul-
anna Gjörningum er talinn hinn
fyrsti villutrúarmaður, en naut mik-
illar hilli hjá Neró keisara. Eftir
sögn þessari hefir aftaka postulanna
Péturs og Páls hlotist út af flugtil-
raunum þessa manns:
“Sankti Pétur og Sankti Páll, þeir
tveir miklu postular, voru í f jarveru
keisarans Neró til dauða dæmdir og
á einum sama degi af lífi teknir,
anno Chr. 67 og á þrettánda ríkis-
stjórnarári keisarans Neronis.
Sankti Páll var sem rómverskur
borgari hálshöggvinn, en Sakti Pét-
ur, sem einn óæðri rnann, það er
Gyðingur, var krossfestur. Skyldi
Business and Professionai Cards
PHYSICIANS and SURGEONS
DR. B. J. BRANDSON DR. B. H.OLSON
216-22 0 Medical Arta Bldg. Phones: 3 5 076
Cor. Grahani og Kennedy Sts. Phone 21 834—Office tímar 2-3 906 047 Consultation by Appointment
Heimili: 214 WAVERLEY ST. Only
Phone 403 288 Heimili: 5 ST. JAMES PLACE
Winnipeg, Manitoba Winnipeg, Manitoba
DR. ROBERT BLACK SérfrœíSingur í eyrna, augna, nef og hálssjúkdðmum. 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham & Kennedy ViStalstlmi — 11 til 1 og 2 til 5 Skrifstofuslmi — 22 251 Heimili — 401 991 Dr. P. H. T. Thorlakson 206 Medical Arts Bldg. # Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone 22 866 Res. 114 GRENFELL BLVD. Phone 62 200

Dr. S. J. Johannesson ViStalsttmi 3-5 e. h. 218 SHERBURN ST. Slmi 30 877 Dr. D. C. M. Hallson Stundar skurðlækningar og almennar loekningar 264 HARGRAVE ST. —Gegnt Eaton’s— Winnipeg Slmi 22 775
BARMSTERS, SOLICITORS, ETC.
H. A. BERGMAN, K.C.
íslenekur lögfrœöingur
Skrifstofa: Room 811 McArthur
Building-, Portage Ave.
P.O. Box 1656
PHONES 95 052 og 39 043
J. T. THORSON, K.C.
íslenzkur lögfrœöingur
• 800 GREAT WEST PERM. BLD.
Phone 94 668
BUSINESS CARDS
Ákjósanlegur gististaöur Fyrir Islenclingal Vingjarnleg aðbúð. Sanngjarnt verð. Cornwall Hotel MAIN & RUPERT Slmi 94 742 DRS. H. R. & H. W. TWEED Tannlœknar 406 TORONTO GENERAL TRUSTS BUILDING Cor. Portage Ave. og Smith St. PHONE 26 545 WINNIPEG

A.S. BARDAL 848 SHERBROOKE ST. Selur llkkistur og annast um út- farir Allur útbúnaður sá bezti. Ennfremur selur hann allskonar minnisvarða og legsteina. Skrifstofu talslmi: 86 607 Heimilis talslmi: 501 562 J. J. SWANSON & CO. LIMITED 601 PARIS BLDG., WINNIPEG Fasteignasalar. Leigja hús. Út- vega peningalán og eldsábyrgð of öllu tægi. PHONE 94 221

A. C. JOHNSON 907 CONFEDERATION LIFE BUILDING, WINNIPEG Annast um fasteignir manna. Tekur að sér að ávaxta sparifé fólks. Selur eldsábyrgð og bif- reiða ábyrgðir. Skriflegum íyrir- spurnum svarað samstundis. Skrifst.s. 9,6 757—Heimas. 33 328 ST. REGIS HOTEL. 285 SMITH ST„ WINNIPEG pœgilegur og rólegur bústaöur i miöbiki borgarinnar. Herbergi $2.00 og þar yfir; með baðklefa $3.00 og þar yfir. Agætar máltlðir 40c—60c Free Parking for Q-uests
hann á krossinn hengdur með venju-
legum hætti, hvílikt hann sjálfur þó
ekki taldi sér verðugt, að upphengj-
ast á sama hátt og hans meistari, en
krafðist að höfuðið skyldi niður
snúa.
Ástæðan til þessarar dýru manna,
svo og margra annara aftöku, er
þessi: Símon Magus, sem með sín-
um svörtu listum hafði komist í
mikið álit, var um þessar mundir
staddur út í Róm, og hafði komið
sér í mjúkinn hjá keisaranum Neró,
sem hafði miklar mætur á þesshátt-
ar vísindum. Simon Magus hét keis-
aranum því, að fljúga um loftið og
afrekaði það, að sveifla sér og sínu
flugáhaldi góðan spöl upp í loftið,
en þá báðu Pétur og Páll þess inni-
lega til guðs, liggjandi á sínum
hnjám, að ofstopi Símonar mætti
lægja og hrapaði Símon þá til jarð-
ar og braut fætur sína og orsakaði
kvöl sú, sem hann þar við leið, item
spott það, sem hann yfirgekk, svo
rnikla desperation að hann sálaðist.
Þetta stygði keisarann svo hróplega
að hann lét postulunum í myrkva-
stofu varpa og voru þeir síðan af-
teknir.”—Fálkinn 25. sept.
Guðmundur kaupmaður
Davíðsson látinn
að Garðar, N. Dak.
Um hádegi á sunnudaginn io.
okt. andaðist Guðmundur Davíðsson
kaupmaður, að heimili sínu í Garðar.
Guðmundur var fæddur í Sigluvík
í Eyjafjarðarsýslu n. ágúst 1856.
Foreldrar hans voru Davíð Davíðs-
son og Anna Jónsdóttir. Guðmund-
ur ólst upp hjá foreldrum sínum í
Bakkagerði í Fnjóskadal í Þingeyj-
arsýslu og fluttist með þeim til
Ameríku árið 1873. Þau settust að
í Muskoka Ontario. Þaðan fóru
þau árið 1886 til Garðar, N. D.
Guðmundur sál. var n ár í Milton
og ,vann þar við verzlun. Hann
fluttist alfarinn aftur til Garðar
árið 1901, keypti þá verzlun Eiríks
sál. Bergmans og rak þar verzlun
upp á eigin reikning þar til búð hans
brann fyrir fáum árum og hann
hætti þá verzlunarstörfum. Guð-
mundur giftist Ragnhildi Hannes-
dóttur úr Húnavatnssýslu árið 1895.
Hann eftirlætur nú auk eiginkonu
sinnar, tvær dætur, báðar í heima-
húsurn, Pansy og Elsie Lie, og þrjá
syni, Dr. M. Davidson í Brookings,
S. Dak., G. Davidson, lögfræðing í
Bowbelle, N. D., eru þeir báðir
kvæntir og Bjöm, sem er County
Agent í S. Dak. Ein systir Guð-
mundar sál., Mrs. Sigurbjörg Berg-
mann, býr í Grend við Garðar.
Guðmundur var vel greindur mað-
ur, hægur í fari og viðmótsþýður.
Hann var bókatnaður mikill. Hafði
hann hið mesta yndi af góðum og
fallegum bókum, las mikið en var þó
vandur að því sem hann las. Hann
naut ásamt með konu sinni og börn-
um, mikilla vinsælda í sveitinni.
Enda er heimili þeirra hið prýðileg-
asta og skemtilegasta, og ávalt sér-
staklega gott þár að koma. Guð-
mundur hafði fótavist fram undir
andlátið, en var, eins og vænta mátti,
farinn mjög að bila að kröftum og
líkamsheilsu, þó enn væri hann skýr
og greinargóður.
Jarðarförin fór fram frá heimili
hans og Garðarkirkju miðvikudag-
inn 13. október. Séra H. Sigmar
jarðsöng. 1