Lögberg - 20.01.1938, Blaðsíða 5

LÖGBEiRG, FIMTUDAGINN 20. JANÚAB, 1938
5
etSlilegra orsaka fyrir áhugaleysinu,
áður en þaÖ er notað sem megin-
skýring á hnignun félagsins. Auð-
vitað má þrefa fram og aftur um
þær orsakir, en út frá viðkynningu
minni við bæði presta og allan al-
menning hér fyrir vestan um rúmra
þrggja ára skeð, er minn skilningur
þessi: Samkvæmt lögum sínum að-
hyllist kirkjufélagið ennþá kennivald
játninga og erfikenninga. En þó að
lögin hafi steðið í stað, hefir fólk-
inu farið fram. S'mám saman hefir
það orðið snortið af trúarlegu lýð-
ræði, og nú er svo komið, að allur
fjöldi hugsandi fólks innan lúterska
kirkjufélagsins er komið inn á sömu
braut og únítarar, nýguðfræðingar
og íslenzkir þjóðkirkjumenn yfir-
leitt. Meira að segja forseti kirkju-
félagsins er trúarlegur lýðræðismað.
ur, og hefir í Sameiningunni reynt
að útskýra lög félagsins þannig, að
kennivalds hugmyndin hyrfi. Lút-
erski söfnuðurinn í Winnipeg hefir
líka lýst sig fylgjandi trúarlegu lýð-
ræði með hinni endurskoðuðu laga-
grein um játningarritin. Eg má ef
til vill ekki byggja of mikið á þekk-
ingu minni á prédikunum lúterskra
presta hér vestan hafs, því að eg
hefi því miður mjög sjaldan tæki-
færi til að hlýða á aðra presta en
sjálfan mig. En eg hefi þó heyrt
eitthvað til þeirra flestra. Sarnt
minnist eg ekkj nema einnar ræðu á
þessum þremur árum, sem hafi hald-
ið fram kennivaldinu, og þó ekki
nema óbeinlínis. Þetta kemur mér
til að álíta, að það sem eitt sinn var
talið meginatriði í stefnu og starfi
félagsins sé nú orðið aðeins áhuga-
efni fárra manna innan þess. En
þverrandi fylgi við þetta meginat-
riði hlýtur auðvitað að leiða af sér
hnignun, því að mönnum verður ó-
ljós og óskiljanleg stefna félags,
sem leggur enga áherzlu á sína
stefnuskrá. Allur almenningur sýn-
ist vera í vafa um lúterska kirkju-
félagið, hvert það muni stefna ->
framtíðinni. Þeim mönnum fer
fækkandi, sem vilja fylgja félaginu
sökum þess kennivalds, sem lög þess
fyrirskipa. Hinum fer fjölgandi,
sem vilja trúarlegt lýðræði, en bíða
eftir því að kirkjufélagið skipi sér
að fullu þeim megin, með því að
nema úr gildi hin úreltu ákvæði. Og
loks munu þeir vera all-margir, sem
finst að þó að kirkjufélagið færi
þannig að, væri óþarfi að hafa tvö
íslenzk kirkjufélög á grundvelli trú-
arlegs lýðræðis. Hnignunin sprett-
ur því ekki af leti eða kæruleysi
fólksins, heldur af þvi að mönnum
er ekki ljóst, hvert halda skal eða
hvað hægt er að gera.
“Látið
hönd selja
hendi”
“Ldtið hönd selja hendi—
og hvað sem við tekur á
morgun, verðið þið ekki l
skuld.
Maðurinn, sem borgar út í
hönd fyrir það, sem hann
kaupir, vinnur á tvennan hátt.
Hann sparar að sjálfsögðu
peninga, vegna þess að þrátt
fyrir allar æfintýrasagnirnar,
Þá kostar það peninga að
kaupa gegn afborgunum, og
menn borga fyrir þœgindi láns-
fraustsins.
Hn jafn mikilvwgt er það, að
hann hefir enga veðskuld á
framtiðinni. pað, sem hann
hefir umleikis á hann sjálfur,
hvað sem fyrir kemur á morg-
un.
íega°flNp tlÚÍ1’ ávalt sterk-
u, Þann visdóm og þau
verzla'fyri Sem ÞvI ^a’ a5
FATOVa u per>inga fit í hönd.
fðn ?« K ,hPfir aWrei látið hjá
lfða að brýna þetta fyrir vis.
" :™Um stnum. En vegna
þæginda og þjónustu, gerum
við monnum kleift að kaupa
vissar vorur gegn afborgunum.
En yið yekjum jafnframt at-
* uÞ ; a° Sem lnnkaupa
aðferð, kostar hfin meira og
verður, þegar alt kemur’ til
alls, ekki eins ánægjuleg
Ekkert jafnast á við hina gull-
vægu gömlu áminningu: ‘‘Lát-
ið hönd selja hendi.”
EATO N'S
Fjýldi manna reynir enn aÖ telja
sjálfum sér trú um, að alt sé í lagi—
í stakasta lagi. Aðeins stöku sinn-
um koma fram raddir um, að ekki
dugi að “fljóta sofandi að feigðar-
ósi.” Þín rödd er þar á meðal, þó
að það leyni sér ekki, að þér er það
ekki sársaukalaust. Þess vegna þyk-
ir mér fyrir að þurfa að segja þér,
að það ráð, sem þú hyggur til bjarg-
ar, hlýtur að miða að eyðileggingu
þess, sem þér er annast um. Eg er
þér saminála um, að það á ekki að
Iáta rtka á reiðannum um tilveru
lúterska kirkjufélagsins. Það er
hart aðgöngu að leggja hálfrar aldar
stofnun mður og “afhenda Bardal
búkinn” umyrðalaust, ef önnur betri
úrræði eru fyrir hendi. Þú telur
sameiningu við “The United Luth-
eran Church of America” “eðlilegast
og farsælast” og ber þá ráðabreytni
saman við það, að Sameinaða kirkju-
félagið sé í sambandi við Únitara-
kirkjufélgið. Það er auðvitað engin
goðgá af þér eða öðrum að óska
þess, að mál þetta sé athugað. En
einn liður þeirrar rannsóknar hlýtur
að vera athugun á þvi, hvers þessi
stóru kirkjufélög krefjast eða
mundu krefjast af hálfu íslendinga.
Tökum fyrst sambandið við
únítara. Hið Sameinaða kirkjufé-
lag er meðlimur i A.U.A., en til-
gangi þess félagsskapar er lýst í i.
gr. félagslaganna, eins og frá þeini
vár gengið, 25. maí i vor. Greinin
hljóðar svo i íslenzkri þýðinu:
Tilgangur hins Ameríska Únítara-
sambands er:
1. Að útbreiða þekkingu og
á'huga á hreinni trú, sem samkvæmt
kenningu Jesú er í þvi fólgin að
bera elsku til guðs og irianna.
2. Að styrkja kirkjur þær, sem i
sambandinu eru, til meira og betra
starfs fyrir riki guðs.
3. Að stofna nýjar kirkjur til út-
breiðslu trúar vorrar i voru eigin
landi og i öðrum löndum.
4. Að hvetja til samúðar og sam-
vinnu með-þeim, er aðhyllast trúar-
legt lýðræði (religious liberals)
heima fyrir og erlendis.
5. Sambandið viðurkennir, að
stjóm þess byggist á safnaða-veldi
í venjum og skipulagi, og að ekkert
í þessum aukalögum skal nota sem
mælikvarða, er lagður væri á með
valdboði.
Það hefir stundum verið um það
rætt, að við það að vera í Únítara-
sambandinu, verði prestar Samein-
aða kirkjufélgsins háðir Únítörum,
og er þá sennilega átt við það, að
við verðum að lúta kennivaldi þeirra.
Eg 'hefi t. d. rekið mig á það, að
fólk heldur, að eg hafi það sem kall-
að er “skift um trú” við það að
hætta prestskap í íslenzku þjóðkirkj-
unni (sem eg er auðvitað enn með-
limur i, svo lengi sem eg er ísl.
borgari) og verða prestur í hinu
Sameinaða kirkjufélagi, i tengslum
við Únítara. En á ofanritaðri
stefnuskrá er auðvelt að sjá, hvað
það er, sem við samibands-prestar
höfum undirgengist. Við höfum í
fáum orðum sagt tekið að okkur að
prédika það, sem Jesús Kristur
nefndi æðsta boðorðið, elsku til
guðs og elsku til mannanna, og það
er ætlast til þess að við séum sam-
verkamenn í því að styðja starf
kirknanna, guðs ríki til eflingar, og
ennfremur að trúboði innan og utan
lands. Þá er og gert ráð fyrir því,
að við stuðlum að samúð og sam-
vinnu milli þeirra, sem fylgja trúar-
legu lýðræði, hvar sem þeir eru, og
hvað svo sem þeir menn eru kallaðir
(lúterskir, reformertir o. s. frv.).
Loks er okkur í stefnuskránni til-
kynt, að við séum ekki undir neitt
valdboð seldir, sannfæring okkar og
samvizka sé ekki háð neinu ytra
kennivaldi, hvorki frá Únátörum né
öðrum.
Eg fæ ekki skilið, að lúterskur
prestur frá þjóðkirkju íslands þurfi
að taka nærri sér til þess að starfa
samkvæmt þessari stefnuskrá. Og
einmitt sljkt samband sem þetta er
vel til þess fallið að sameina menn
um aðalatriðið, án þess þó að banna
mönnum að fara sínar eigin leiðir i
öðruni atriðum, — enda er því svo
farið, að í söfnuðum sambands-
kirkjunnar eru bæði menn, sem kalla
sig Únítara og aðrir, sem kalla sig
lúterska, en hvorir tveggja skilja
það, að nafnið gerir ekki meiri mun
en svo, að samfélagið velti frekar á
öðru, sem sé hinu æðsta boðorði
Jesú frá Nazaret.
En United Lutheran Church of
America mundi ekki láta sér nægja
þau skilyrði, sem felast í stefnuskrá
Únítara. Það mun eiga í fórum sín-
úm skrá yfir gamlar játningar og
kirkjuþingasamþyktir, heil kerfi at'
kennisetningum, sem einstaklingur-
inn verður að samþykkja, ef hann á
að teljast kristinn maður. Og ef
hann aðeins samþykkir það með vör.
unum, en ekki með hjartanu, fer
hann til helv'itis, ásamt illræðismönn-
um og óskirðum ungbörnum. En
þyki honum sumt í fræðum þessum
harla torskilið, eða kanske óviðfeld-
ið, þá á hann svo sem ekkert að
vera að þreyta höfuð sitt á því, að
gera út um hvað sé satt eða rétt, þvi
að það sem kennisetningarnaf segja,
er sannleikur, þó að það kunni að
vera í æpandi mótsögn við alt, sem
þú hefir séð og reynt. Sé nú ein-
hver kennimaður svo harðsviraður
að vilja eiga einhverja ofurlitla ögn
eftir af viti handa sjálfum sér, er
hann dæmdur frá kjól og kalli.
Nei, tninn kæri vinur, eg trúi því
ekki fyr en eg tek á, að þetta sé sá
hvalur, sem þú viljir að gleypi land-
ana hér fyrir vestan. Ef íslending-
ar sleppa með fullu fjöri út úr hans
kviði, þá hættir sagan um Jónas að
vera ótrúleg. Ef lúterska kirkju-
félagið hverfur að þessu ráði, verð.
ur það aldrei nema minni hluti fé-
lagsmanna, sem fylgir því hér eftir.
Menn muna fortíðina nógu vel til
þess, að þeir vilji hverfa hálfan
mannsaldur eða meir aftur í tím-
ann. Við tölum um lúterska kirkju-
félagið islenzka sem ihaldssama
kirkju, en það veizt þú eins vel og
eg, að miðað við hérlend lútersk
kirkjufélög er það frjálslynt, lík-
lega nógu nærri trúarlegu lýðræði
til þess að enskir, norskir eða þýzk-
ir kirkjuhöfðingjar mundu finna á-
stæðu til hðflegra athugasemdá' úi
af ýmsu, ef landarnir gengust und-
ir lög þeirra og kreddur. Eitt er
unnið við það að sameinast “United
Lutheran.” Þeir, sem ennþá eru
kennivaldsins menn, fengju þar fast
land undir fætur. En væri ekki að
öllu leyti heillavænlegra að reyna að
finna aðra lausn á málinu? Reyna
að fara þá leið, sem öllum þorra
manna gæti fullnægt?
Þú segir í grein þinni frá þeirri
hugsjón, sem eg hefi þrjú síðustu
árin reynt að vinna fyrir, sambandi
hinna islenzku kirkna í Vesturheimi
—og, ef mögulegt reyndist, sam-
bandi íslenzkrar kirkju austan og
vestan hafs. Mér skilst, að í raun
og veru sé það sú hugsjón, sem þú
undir niðri ert hlyntur, þó að þú
eigir erfitt með að hugsa þér, að
framkvæmd hennar sé möguleg, og
hefir þess vegna gripið til hinnar
óheppilegu tillögu, sem eg þegar ihefi
rætt. Þú segir: “Allir eitt, á þjóð-
legum og drengilegum grundvelli, er
hugsun, sem hlýtur að heilla hugi
allra hugsandi manna.” Hafðu
allra manna heilastur ritað þessi orð.
Það gleður mig, að þú vilt láta at-
huga möguleikana á framkvæmd
þessarar hugsjónar. Þú hefir rétt
fyrir þér í því, að um það hefir
verið of rækilega þagað. í því sam-
bandi minnist þú sérstaklega á blöð-
in, og áminnir um leið Heimskringlu
fyrir það, að hún spilli góðu sam-
komulagi með því að birta ósmekk-
lega vísu. Ekki vil eg mæla þeirri
visu bót, en hitt vil eg leggja áherzlu
á, að samkomulag milli kirknanna
má ekki vera undir því komið, senj
einstakir menn kunna að yrkja, segja
eða skrifa um trúarefni. Gott mál-
efni má aldrei líða fyrir óvarkár orð
eins eða neins. Bæði blöðin hafa
sýnt þessu máli þá gestrisni, sem við
getum krafist. Þau hafa birt grein-
ar um málið, þá sjaldan að menn
hafa fundið köllun hjá sér til að
ræða það. Og mér skilst, að rit-
stjórarnir ætli að gefa okkur og öðr-
um orðið frjálst, hvaða skoðanir,
sem við kunnum að láta í ljósi á
málinu. Það verður því meira und-
ir okkur hinum komið, hvort “illu
blóði” verður hleypt í málið. í fullri
vinsemd vil eg minna þig á það, að
til eru setningar í grein þinni, sem
ekki þyrfti að setja undir mjög stór
stækkunargler, til þess að þær kæmu
illa við tilfinningar ýmsra vel krist-
inna manna. Það má hamingjan
vita, nema einhver segi það sama
um mina grein, þó að eg ætli mér
ekki að móðga einn eða neinn. í
því efni verður aldrei synt fyrir öll
sker, enda verðum við að tem ja okk-
ur þá virðingu fyrir málefninu, sein
um er að ræða, að við þolum að
heyra sitt af hverju, án þess að það
setji okkur út af sporinu. Eg býst
við, að þú sért mér samþykkur í því,
að margt málefnið strandi á hinni
álgengu firtni, hótfyndni og orð-
hengilshætti, ásamt þeirri myrk-
fælni, sem keoiur fólki til að hræðast
nöfn manna, flokka og stefna eða
ákveðin orðatiltæki, eins og fávís
börn óttuðust Grýlu og Leppalúða
forðum. í von um að bæði okkur,
ritstjórunum og öðrum takist að
ræða þessi mál af hófi og stillingu,
vil eg taka undir þá ósk þína, að orð-
ið geti f jörugar umræður um kirkju-
málin á næstunni. En þeir aðstand-
endur málsins, sem fyrst og fremst.
þurfa að láta til sín taka, eru kirkju-
félögin sjálf. Og sem betur fer, hafa
þau þokað málinu 'dálítið áfram.
Einhverja lesendur mína mun ef til
vill ráina í það, að í hitt-ið-fyrra fór
eg fram á það við bæði kirkjufélög-
in, að hvort um sig settu nefnd og
skyldu þær nefndir framkvæma i
sameiningu athugun á því, hvort og
að hve miklu leyti skipulögð sam-
vinna með kirkjufélögunum væri
framkvæmanleg. Sameinaða kirkju-
félagið kaus nefndina undir eins, og
er hún búin að vera þar til taks síð-
an. Á lúterska kirkjuþinginu var
málið rætt. Séra Kristinn K. Ólafs-
son Ihélt ræðu um það; taldi hann
ýms alvarleg vandkvæði á fullkom-
inni samvinnu, en hins vegar væru
ýms málefni, sem eðlilegt væri, að
báðar kirkjurnar ynnu að í sam-
einingu. Málinu var, að því er eg
bezt veit, visað til aðgerða stjórnar-
innar. Síðan hefi eg beðið með
kristilegri þolinmæði eftir skriflegri
tilkynningu frá forsetanum um það,
hvort stjórnin ætlar að verða við
tilmælum mínum eða ekki. Það hef-
ir ekki verið mín hugmynd, að þess-
ar nefndir væru sameininganefndir,
heldur fyrst og fremst rannsóknar- j
nefndir, sem gerðu sínar athuganir
og tillögur, er síðan væru lögð fyrir
kirkjuþingin til afgreiðslu. Gangi
ekki saman, er ekkert við því að
segja. Samþykki stjórn kirkjufé-
lagsins að kjósa enga nefnd og láta
ekki fara fram neina athugun, er
heldur ekkert við því að segja, en
æskilegt væri, að hún tæki af allan
vafa sem fyrst. Ekki svo að skilja,
að mér liggi persónulega neitt á
svarinu. En hitt er annað mál, að
okkur öllum Vestur-Islendingum
liggur á að fá lausn á þeim ‘vanda-
málum, sem hér er um að ræða, ef
við viljum ekki, að alt sé á ringul-
reið, þegar næsta kynslóð tekur við.
Við skulum því vona, að kirkju-
stjórnin svari mér játandi og sam-
þykki, að taka þátt í formlegri at-
hugun á samvinnumöguleikum. Eg
er þess fullviss, að allur þorrj ís-
lendinga út um bygðir, er því hlynt-
ur, við reynum alt, sem á nokkurn
hátt getur miðað að því, að við verð-
um “allir eitt, á þjóðlegum og
drengilegum grundvelli.”
Vertu æfinlega blessaður, þinn einl.
Jakob Jónsson.
ar vetrar, koma þeir með alla káss-
una á sveitarfundi, heimta brauð og
smjör, kjöt og fisk; og þetta verður
svo einhver bóndinn að borga, sem
alla tíð vinnur, þegar ómagarnir
liggja inni í kofum sinum iðjulaus-
ir.
Áður en Indíánar kyntust hvítum
mönnum, voru þeir góðir veiðiinenn
og söfnuðu sér forða til vetrarins,
og sáu vel ulm börn sín, en nú er
algengt að þeir hlaupi burtu frá
konu og börnum, ef þeir halda að
sveitarfélögin veiti þeim forsjá;
hafa auðsjáanlega lært þessa óknytti
af hvítum óreiðumönnum, sem safn-
ast hafa lí stónborgir og bæi, og
heimta þar góða atvinnu, sem aldrei
verður til framar, eða þá fríja
framfærslu af þeim, sem slyngari
voru að bjarga sér, og fóru sparlega
með fé sitt. Sumir eru að klifa á
þvi, að það sé óþarfi að svelta í
landi, sem hafi full forðabúr af mat,
álíta víst að hann hafi fengist fyrir-
hafnarlaust, og vilja fá hann fyrir-
hafnarlaust. Sjáið grein Jakobs
Norman og “Social Credit” í Heims-
kringlu 5. janúar.
En hvað er hveitið í kornhlöðun-
um? Ekkert annað en bændavara,
sem býður eftir kaupanda, svo bónd-
inn geti borgað skatt sinn og lífs-
nauðsynjar. Iðjuleysinginn á ekk-
ert tilkall til þeirra, þó maður heyri
daglega klyngt á því á borgartorg-
inu, að óþarfi sé að fólk líði skort
meðan nógur forði sé til í landinu.
Eða hvað hefir bóndinn upp úr
frataleiðslu sinni, ef hún er etin upp
af þeim sem ekki geta borgað honum
neitt fyrir hana ? Það er að vísu
lofsvert að nóg er framleitt í Iandi
voru af lífsnauðsynjum, en fram-
leiðandinn verður að fá góðan gjald-
miðil fyrir hann, sér til gagns og
knít, og hegndu þeiin grimmilega ef
þeir drógu dálítið undan.
En það eru ríkisskuldirnar, sem
öllum hugsandi mönnum stendur
mestur ótti af, því nú þarf 10 tölu-
stafi til að tákna upphæð hennar, og
bráðum 11, því öfugstreymið hefir
tekið þjóðarskútuna svo hörðum
tökum, að það tekur nokkurn tíma
að stöðva hana, þó held eg öllu sé
óhætt og ekki verði strand, því gull- .
tekja landsins er mikil, og þó hún
sé dýrkeypt, þar eð alt, eða mest-alt
gull hér er í hörðu grjóti, þá er
Grótta iðin að verki d öræfum lands-
ins, að framleiða Fróða-mjölið; það
hefir numið rúmum 100 miljónum
dollara árlega, fyrirfarandi ár, og
að líkindum margfaldast í framtíð-
inni.
Námaauðlegð Canada er ómetan-
leg, og nógu torsótt til þess að hún
verður eigi ausin upp af útlendum
yfirgangsseggjum i nsestu þúsund
ár.
\ egna þessa mikla gulls í fé-
hirzlu Canada, getur rikið gefið út
samkvæmt bankalögum landsins, ó-
grynni af bankaseðlum til að borga
prívat bönkunum verðbréfin, sem
þeir hafa í höndum; frá stjórn vorri;
þau voru keypt fyrir bréfpeninga,
og i alla staði rétt, að Ixirga þau í
sömu mynt.
Svo að öllu athuguðu, er held eg
engin hætta á að Canada verði gjald-
þrota, nema þá ef afturhaldsmenn
kæmust til valda, þvf þeir eru vdsir
til að lána C.P.R. allar járnbrautir
landsins, gefa bönkunum einkaleyfi
á öllum námum rikisins og auðkýf-
ingum kauprétt á öllu hveiti bænd-
anna, gegn þægilegri þóknun!
En til þess kemur vonancji ekki,
oryggis, að öðrum kosti hættir hann ! 1>VÍ væri fólkinu allar bjar§ir
að framleiða meira en sinar eigin
þarfir eins og Rússar gjörðu, þegar
Soviet-stjórnin tók af þeim helming
af öllu sðm þeir framleiddu fyrirj
bannaðar.
♦ Borgið LÖGBERG !
INNKÖLLUNAR-MENN LÖG8ERGS
Öttist ekki
Eftir S. Baldvinsson.
Það er orðði mörgum áhyggjuefni
hve atvinnuleysi og örbirgð fer vax-
andi í stærri borgum og bæjum i
Canada, því hér í nærliggjandi sveit-
um ber ekki mikið á þvi, nelma þar
sem Indíána kynblendingar eru f jöl-
mennir, en það er þó mest því að
kenna, að þeim hefir verið komið
upp á það, en eins og alkunnugt er,
hafa þeir lítinn manndóm i sér fólg-
inn. Þeir eru því hættir öllum veiði-
skap og seztir að í kofum sinum og
kvelja konur sínar og krakka i
hungri, þó skógarnir séu fullir af
dýruitn, og vötnin af fiski. Svo þeg-
Amaranth, Man.............B. G. Kjartanson
Akra, N. Dakota...........B. S. Thorvardson
Árborg, Man.............Tryggvi Ingjaldson
Árnes, Man................Sumarliði Kárdal
Baldur, Man...................O. Anderson
Bantry, N. Dakota.......Einar J. Breiðfjörð
Bellingham, Wash..........Arni Símonarson
Blaine, Wash. .............Arni Símonarson
Bredenbury, Sask.................S. Loptsop
Brown, Man, .....................J. S. Gillis
Cavalier, N. Dakota.......B. S. Thorvardson
Churchbridge, Sask...............S. Loptson
Cypress River, Man.............O. Anderson
Dafoe, Sask................J. G. Stephanson
Edinburg, N. Dakota.......Jónas S. Bergmann
Elfros, Sask.......Mrs. J. H. Goodmundson
Foam Lake, Sask.........J. J. Sveinbjörnsson
Garðar, N. Dakota.........Jónas S. Bergmann
Gerald, Sask.....................C. Paulson
Geysir, Man.............Tryggvi Ingjaldsson
Gimli, Man....................F. O. Lyngdai
Glenboro, Man...................O. Anderson
Hallson, N. Dakota.......S. J. Hallgrímsson
Hayland, P.O., Man.....Magnús Jóhannesson
Hecla, Man................Gunnar Tómasson
Hensel, N. Dakota...............John Norman
Husavick, Man. .............F. O. Lyngdal
Ivanhoe, Minn......................B. Jones
Kandahar, Sask.............J. G. Stephanson
Langruth, Man. ...........John Valdimarson
Leslie, Sask...................Jón Ólafsson
Lundar, Man.................Jón Halldórsson
Markerville, Alta. ...........O. Sigurdson
Minneota, Minn.....................B. Jones
Mountain, N. Dak..........S. J. Hallgrimson
Mozart, Sask. ..........J. J. Sveinbjörnsson
Oak Point, Man...............A. J. Skagfeld
Oakview, Man.......................>....Búi Thorlacius
Otto, Man...............................Jón Halldórsson
Point Roberts, Wash............S. J. Mýrdal
Red Deer, Alta................O. Sigurdson
Reykjavík, Man................Árni Paulson
Riverton, Man..........................Björn Hjörleifsson
Seattle, Wash...................J. J. Middal
Selkirk, Man.............................Th. Thorsteinsson
Siglunes P.O., Man........Magnús Jóhannesson
Silver Bay, Man..........................Búi Thorlacius
Svold, N. Dak.............B. S. Thorvardson
Tantallon, Sask...............J. Kr. Johnson
Upham, N. Dakota........Einar J. Breiðfjörð
Víðir, Man...............Tryggvi Ingjaldsson
Vogar, Man............................Magnús Jóhannesson
Westbourne, Man..........................Jón Valdimarsson
Winnipegosis, Man.....Finnbogi Hjálmarsson
Winnipeg Beach.................F. O. Lyngdal
Wynyard, Sask..............J. G. Stephanson