Lögberg - 10.02.1938, Blaðsíða 2

o
LÖGrBMRG, FIMTUDAGINN 10. FKBBÚAR, 1938
Minning frú Elínar Briem
Jónsson
I við háskólann. Hefir hann siíian
átt heima þar vestra, aÖ undanskildu
því, aÖ hann var eitt ár forstöðu-
maður Árnasafns í Kaupmannahöfn,
en hvarf siðan aftur vestur um haf.
Þeim, sem æfinnar magn
fyrir móðurlands gagn
• hafa mestum af trúnaði þreytt,
hljómar alþjóðar lof,
yfir aldanna rof,
Því þeir óbornum veg hafa
greitt.
Oessi fögru og vitru orð skálds
ins Stgr. Th. til Jóns Sigurðssonar
forseta 'hefir mér dottið í hug, að
gætu líka átt við hina ágætu sænid-
arkonu frú Elínu Briem, þau voru
að rnörgu svo lik, rik af góðum hug-
sjónum og dugnaði i framkvæmdum
landi og lýð til heilla.
Á seinasta afmælisdegi hennar þ.
19. október þ. á., er hún varð 81
árs, kom okkur, sem heimsóttum
hana þá ekki til hugar, að hún ætti
svo skamt eftir ólifað, hress og glöð
stóð hún okkur fyrir beina og ræddi
við okkur tneð sama fjörinu og
elskulega viðmótinu og vanalega.
Fyrir tæpum mánuði lagðist hún
rúmföst af sjúkleika þeim, er hafði
gert vart við sig undanfarið og þann
4. þ. m. andaðist hún að heimili sínu,
Bókhlöðustig 7.
Frú Elin var fædd að Espihóli í
Eyjafirði 19. október 1856, og var
hún tvíburi við Pál amtmann Briem.
Foreldrar hennar voru þau hjónin
Eggert Gunnlaugsson Briem sýslu-
maður i Eyjafjarðarsýslu og Ingi-
björg Eiríksdóttir. Siðar varð
Eggert Briemi sýslumaður i Skaga-
fjarðarsýslu og bjuggu þau hjón
lengst af á Reynisstað. Frú Elín
hlaut hið bezta uppeldi í hópi sinna
ntörgu systkina á hinu ágæta heini-
ili foreldra þeirra, sem hún mintist
ætið með hinni mestu ánægju.
Ung var hún sett til menta i
Reykjavík og 18 ára gömul tók hún
að sér kenslu á nýstofnuðum
kvennaskóla Skagfirðinga 2 vetur og
þar næst kendi hún 2 vetur við
kvennaaskóla Húnvetninga að Lækj-
amóti. 22ja ára fór hún til Kaup-
mannahafnar og stundaði nám við
kvennaskóla frk. Nathalie Zahle og
lauk þar kennaraprófi með ágætutn
vitnisburði.
Um þær ntundir höfðu Húnvetn-
ingar og Skagfirðingar sameinað sig
um einn kvennaskóla og keyptu
jörðina Ytriey á Skagaströnd fyrir
skólasetur. Þeim hepnaðist að fá
Elínu fyrir forstöðukonu skólans,
enda þótt að henni væri boðin kenn-
arastaða í Dantnörku, þá kaus hún
heldur að vinna fyrir landið sitt,
sem hún elskaði svo mjög. Haustið
1883 byrjaði hún skólastarf sitt á
Ytriey, sem fór henni svo vel úr
hendi, að rómað var um alt landið,
og sóttu stúlkur úr öllum áttum
skólann, svo þótti kensla og alt fyr-
irkomulag þar með ágætum. Hún
var afburða kennari, stjórnsöm í
bezta lagi og heppin í vali kennara.
Hjá henni féll alt í ljúfa löð, eins
og af sjálfu sér, þannig stjórna og
vinna afreksmenn,- Hve hollur ráðu-
nautur hún var vita þær stúlkur
bezt, er leituðu til hennar með
vandamál sín. Hún hvatti f jölda af
nemendum sínum til framhaldsnáms,
útvegaði þeim: fjárstyrk utanlands
og innan og mörgum þeirra stöður
við þeirra hæfi. Skólanum stjórn-
aði hún 20 ár.
Eitt af nytsemdarverkum frú
Elínar var útgáfa Kvennafræðarans,
hún samdi hann i sumarfríum sín-
um. í fyrsta sinni kom hann út í
3 þúsund eintökum, sem seldust
jafriharðan; það var árið 1888.
Þrisvar hefir hann verið gefinn út
síðan og þá breyttur og endurbætt-
ur. Það mun flestra dómiur, að ekki
hafi þarfari bók komið í hendur al-
mennings á landi hér.
Frú Elín varð fyrst til þess að
kenna niðursuðu á matvælum, þvo
þvott án mikillar fyrirhafnar, með
því að sjóða hann, og sömuleiðis
notkun hitageymis við suðu á mat.
Þá myndaði hún tvo sjóði, annar
þeirra heitir Kvenmentunarsjóður
Ytrieyjarskóla, en hinn verðlauna-
sjóður hússtjómardeildar Kvenna-
skólans í Reykjavík, var hann i upp-
hafi 2,000 krónur.
Þá var það enn eitt, er frú Elín
tók sér fyrir hendur að koma í
framkvæmd, og það var stofnun
Hússtjórnarskólans árið 1896. Fékk
hún húsnæði fyrir skólann í Iðnað-
armannahúsinu, sem þá var nýbygt;
hún réði frk. Hólmfríði Gísladóttur
fyrir forstöðukonu skólans, sem var
mjög vel til þess fallin. Það mátti
segja, að þessa skóla var full þörf,
þar sem enginn sérskóli var þá til i
þeirri grein. Varð hann mjög vin-
sæll og vel sóttur um mörg ár. En
fádæma erfiði og fyrirhöfn lagði frú
Elín þar fram, efnalaus, að koma
skólanunn á fót, en þá naut hún vin-
sælda námsstúlkna sinna, sem hjálp-
uðu henni með nokkra fjársöfnun til
að byrja með.
Frú Elín var tvígift. Fyrra manni
sínum, cand. tlieol. Sæmundi Eyj-
ólfssyni giftist hún árið 1895; hún
misti bann eftir eins árs sambúð.
Seinni maður hennar var Stefán
Jónsson verzlunarstjóri á Sauðár-
króki. Þau lifðu saman 7 ár, hann
andaðist árið 1910. Nokkrum árum
eftir lát hans fluttist hún til Reykja-
víkur og átti þar heimili lengst af til
dauðadags. Fóstursonur hennar er
Sæmiundur Helgason póstfulltrúi.
Frú Elín var alla æfi fremur
heilsutæp, tvisvar varð hún að leita
sér lækninga í útlöndum og dvelja
þar árlangt í bæði skiftin, en sanna
hugprýði sýndi hún í öllu, sem að
höndum bar, ástvinamissi, heilsuleysi
og mörgu öðru, sem mætir flestum á
langri leið.
Hún hefir nú lokið sínu fagra
dagsverki, olian var þornuð á lífsins
lampa og þá var benni hvíldin góð.
Eg enda þá þessi mín fátæklegu
orð, sem er aðeins lítill hluti af lífs-
sögu þessarar stórmerku konu, með
því í nafni okkar nemenda hennar
frá Ytrieyjarskóla að þakka henni
af hjarta fyrir þá afbragðs fræðslu,
ástúð og umhyggju, sem hún lét
okkur í té og við höfum búið að urn
liðna æfi. Við kveðjum hana með
trega og virðingu. Þá mun og
kærleikur ættmenna hennar og
rnörgu vina fylgja henni út yfir gröf
og .dauða.
Guðrún J. Briem.
—Morgunbl. 14. des.
* * *
Frú Elín Briem Jónsson
(Kveðja frá námsmeyjumi hennar)
Við þökkum þér, góða, göfga sál
og geymum það æ í minni,
hve vel fyrir okkar vandarnál
þú vanst hér á æfi þinni,
Þú varst svo laus við tildur og tál,
en traust og svo föst í sinni.
Við biðjum þess guð, að blessa alt,
sem barstu mest fyrir hjarta,
svo ntegi það þróast þúsundfalt
hjá þjóðinni, lifa’ og skarta.
Án menta er lífið veikt og valt,
það vissi þin hyggja bjarta.
Þú varst okkur kær, við kveðjum nú
og kveðjan er heit af trega.
Að réttlát æ varst og raungóð þú,
það reyndum við allavega.
Þú varst okkur sönn og trygg og trú,
við treystumi þér æfinlega.
Þorst. Gíslason.
Halldór Hermannsson
sextugur
Einn af islenzkum mentamönnum.
erlendis, Halldór Hermannsson, pró-
fessor við Cornell-báskóla í Banda-
ríkjunum, verður sextugur í dag.
Prófessor Halldór er Rangæing-
ur að uppruna, fæddur á Velli á
Rangárvöllum, fór tvítugur utan til
að nema lög í Kaupmannahöfn, en
varð þó brátt annars auðið, því að
hann kyntist hinum ágæta íslands-
vini og mikla bókasafnara Willard
Fiske, fór með honum suður til
Flórenz til að skrá íslenzkar bækur
hans og dvaldist þar um hríð, var
hann á vegum Fiske’s umi stund og
fékst við útfáfu ýmissa rita með
honum, svo sem skáktímaritsins “í
uppnámi.”
Eftir dauða Fiske’s varð hann
bókavörður við hið rnikla íslenzka
bókasafn, er Fiske gaf Cornell-há-
skóla, en síður um leið kennari þar
I lalldór Hermannsson hefir ekki
verið iðjulaus í sínum: virðingar-
sessi, en mikið af störfum hans er
á einn eða annan veg tengt við bóka-
safnið í Cornell, enda hefir mikið af
ritum lvans komið út í ársritinu
Islandica, sem gefið er út af því
safni (af því eru nú komin 25
bindi). Þó að ekki sé gert lítið úr
fyrri mönnum, svo sem Möbíusi,
Lidderdale og Fiske, má Halldór
með sanni kallast brauðryðjandi í is-
lenzkri bókfræði og hefir unnið þar
mikið verk. Fyrst er að nefna skrár
bans yfir Fiske-safnið (1914 og
2927, skrá yfir safn Fiske’s af rit-
um utn rúnir 1918), rit hans um ís-
lenzkar bækur á 16. og 17. öld, verk
hans um bókfræði íslendingasagna,
Noregskonungasagna, islenzkra og
norskra fornlaga, fornaldarsagna,
Snorra-Eddð og Sæmundar-Eddu,
rit um íslenzk tímarit fram um 1874
og skrá íslenzkra rithöfunda nú á
tímum (1913 — þakklátt verk væri
að gefa út nýtt bindi, sem næði
lengra!). Með þessu hefir Halldór
Hermannsson unnið mikið og gagn-
legt verk, því að slik ljókfræðirit eru
alveg ómetanleg hjálpargögn fyrir
alla þá menn, sem, fræðast vilja um
andlega menningu íslenzku þjóðar-
innar. ()g einmitt hér, i sögu þess-
arar þjóðar, sem svo aðdáanlega
hefir haldið uppi bóklegri menningu
þrátt fyrir óvenju ill skilyrði, er svo
margt órannsakað og ókunnugt, að
þörf er á dugendis manni í hverju
rúmi nteðal þeirra, sem við þau
fræði fást. Og þar sem eins rnynd-
arlega hefir verið tekið til og í þeirn
köflurn íslenzkrar bókvisi, senr nú
var getið, er hægara við að eiga
fyrir þá, sem á eftir koma. Og þessi
rit munu drjúgum létta verkið, þeg-
ar farið verður að semja Biblio-
graphia Islandica, íslenzka bókfræði,
skrá um allar íslenzkar bækur frá
u])]rhafi ]>rentlistar hér á landi —
'verkefni, sem ekki stendur öðrum
nær að leysa af höndum en Lands-
bókasafni Islands.
Því fer mjög fjarri, að með fyr-
nefndum ritum sé u])])talið alt, sem
próf. Halldór hefir ^krifað. 1 Is-
landica er æðimargt fleira, sem
fengqr er í. Töluverða rækt hefir
hann lagt við bókmentir vorar á síð-
ari öldum og gefið út nokkur rit
frá þeini tíma; sumt af því varðar
náttúrufræði og landfræði, svo sem
rit Gísla biskups Oddssonar og Jóns
lærða — af því tagi eru og tvær
bækur um landsuppdrætti Islands
fyrr á tímum, sem er ekki ómerki-
legt efni. Hér kemur glögt frarn,
hve próf. Halldór er víðmentur
ef eg má leyfa mér það orð. Af
fornritum hefir hann gefið út Is-
lendingabók Ara með enskri þýðingu
og greinagóðunt fomála. Eins og
að likindum lætur umi mann, sem
svo lengi hefir dvalist í Ameríku,
hefir hann mikinn áhuga á að kom-
ast að sem sannastri niðurstöðu um
fund íslendinga á Vesturheimi, hef-
ir hann fyrst sett saman rit um bók-
fræði þeirra heimilda, en síðan
skrifað unt þetta vandamál bók eina,
auk smærri ritgerða. Eg skal láta
staðar numlið að telja upp rit hans,
þó að hægt væri að gera það góða
stund enn, aðeins skal eg enn nefna
æfisögur Josepbs Banks og Eggerts
Ólafssonar og ritið Sæmund Sig-
fússon and the Oddaverjar.
Þess má sjá merki víða í ritum
próf. Halldórs, að hann hefir heldur
en ekki hleypt heimdraganum, hefir
farið víða um lönd og kynst háttum
og mentum annara þjóða. Það er
eins og rit hans beri með sér sævar-
nið frá mentalifi stóðþjóðanna. All-
ur þorri bóka hans er á enska tungu
og er sýnilega ekki skrifaður fyrir
íslendinga eða Skandinava sérstak-
lega, siður en svo, heldur fyrir
mentaðan Evrópumann eða Ame-
ríkumann yfirleitt. I riti sínu Old
Ioelandic Literature ræðir hann um
það, að minna en skyldi hafi verið
gert til að koma íslenzkum fornbók-
mentum á framfæri meðal stórþjóð-
anna. Honum þótti þvi heldur en
ekki hæpin ráðstöfun, þegar Finnur
Jónsson gaf á sínum tíma út íslenzk
fornskáldakvæði með þýðingu á
dönsku, eða þegar ný útgáfa af
skáldamálaorðabók Sveinbj arnar
Egilssonar var með dönskum þýð-
ingum, þar sem Sveinbjörn hafði
notað heimsmál þess tima: latítiu.
Nú mun enginn neita, að sú gagn-
rýni hafi við rök að styðjast; nú á-
líta menn það sjálfsagt, að þegar
verið er að kynna eða skýra íslenzk-
ar bókmentir fyrir öðrunt þjóðum,
þá eigi að velja til þess ntál, er sein
flestir skilja út um heim, þeirra
þjóða, sem vænta má að vilji gera
þeim efnum gaum.
Eins og sjá rná hefir starf próf.
Hialldórs að ntiklu leyti verið fyrir
ísland, þó að hann dveldist langdvöl-
unt erlendis. Slíkir fulltrúar. í öðr-
um löndum eru oss næsta nauðsyn-
legir, og þykja góðir, þó að ekki
hafi þeir unnið jafnmikið til gagns
og hann. Margir Islendingar munú
hugsia hlýtt til hans í dag óg óska
honum allra heilla og að hann eigi
enn eftir rnörg nytjaverk.
Einar Ól. Si'einsson.
—Mbl. 6. janúar.
Minningarorð
um frú Snsie Briem, f. Taylor
Frú Susie Briem andaðist á heim-
ili sínu í Reykjavík 29. f. nt. Hún
var fædd í Kingston í Kanada 28.
marz 1861. Faðir hennar var Wil-
liam Stuart Taylor, trésmiður og
húsagerðarmaður. Frú Susie var
yngst af sex systrum og barn að
aldri, er móðir hennar dó. En hún
hét Isabella og var af írskri ætt. Tók
nú föðurbróðir frú Susie, John
Taylor, hana til fósturs ásanit Jane,
systur hennar. Faðir þeirra bræðra
og afi frú Susie hét Richard Taylor.
Var hann herforingi og fjárhalds-
maður enskrar flotadeildar í Vestur-
Indíumj og átti þar bújörð og f jölda
þræla, er öðluðust frelsi sitt að
þrælastríðinu loknu, og misti hann
við það miklar eigur. Hann flutti
síðán til Kanada og settist þar að.
Tengdamóðir Richards Taylors var
kynborin af hertogaættinni af Nor-
folk sem er kaþólskrar trúar, en
hún giftist annarar trúar manni og
var því gerð arflaus. Þegar dóttir
hennar, kona Richards Taylors hafði
dvalið lengi með manni sínum vestan
hafs, komust loks sættir á, og fór
hún þá í kynnisför til Englands til
þess að heimsækja þetta ættfólk sitt
og dvaldi á hinu forna og fagra
aðalssetri ættarinnar, Arendale
Castle, þar sem hún ól yngsta son
sinn, William Stuart Taylor_ föður
frú Susie. Þegar John Taylor, fóstri
hennar var ungur, stundaði hann
guðfræðinám við, Oxfordháskóla,
•m hvarf síðan aftur til Kanada og
gerðist þar bóndi og kaupsýslumiað-
ur.
Nú vikur sögunni til innflytjenda
frá Islandi í Kinmountbæ í Ontario
árið 1874. John Taylor hafði aldrei
séð Islending’og lék því forvitni á að
sjá þetta fólk. Hann “var mesta
valmenni,” eins og Þorsteinn Þor-
steinsson kemst að orði i riti sínu
Vestmenn, Landnám íslendinga í
Vesturheimi, Reykjavík 1935, “og
rann mjög til rif ja kjör íslendinga,”
því að þeir áttu þarna við svo þröng-
an kost að búa, að til vandræða
horfði. Eins og Þorsteinn Jýsir í
þessari bók sinni, veitti John Taylor
STYRKIR TAUGAR OG VEITIK
NYJA HEILSU
N U G A-T O N E styrkir taugarnar
skerpir matarlyst, hressir upp á melt-
ingarfæri, stuðlar að værum svefni. og
bætir heilsuna yfirleitt.
NUGA-TONE hefir gengið manna á
meðal í 45 ár, og hefir reynst konum
sem körlum sönn hjálparhélla. Notið
NUGA-TONE. pað fæst i öllum lyfja-
búðum. Kaupið hið hreina NUGA-
TONE, því fá meðöl bera sllkan árang
ur.
Notið UGA-SOL við stýflu. petta
úrvals hægðalyf. 50c.
hópnum liðsinni sitt og fórnaði síðan
kröftum sínum Islendingum til
hjálpar næstu ár, enda þótt aldrað-
ur væri, því að hann var þá kominn
á sjötugs aldur, fæddur 1812.
Nutu Islendingar þess nú, að
gamli miaðurinn mátti sin mikils sak-
ir ættgöfgi sinnar og mannkosta
Þar við bættist, að hann og þáver-
andi innanlandsmálaráðherra Kan-
ada voru fornvinir og námsfélagar
frá Oxíord og að Islandsvinurinn,
Dufferin lávarður var þá landstjóri
þar í landi.
Frú Susie óx eftir þetta upp með
íslendingum vestan hafs á örðug-
ustu frumbýlingsárum þeirra í Nýja
íslandi þar til hún giftist Halldóri
Briem og örlögin vísuðu henni til ís-
lands.
Fyrsta árið í Nýja íslandi brást
ljósmetissending frá Winnipeg, og
urðu nýlendumenn því að sitja í
myrkri um veturinn. Næsta haust
barst svo l)ólusótt til nýlendunnar,
og var það tímabil “örðugustu, sár-
indamestu og döprustu dagar Nýjá
íslands og allra íslenzkra nýlendna í
Vesturheimi,” segir Þorsteinn Þor-
steinsson. “Alt ilt hj^lpaðist að:
óyndi, hryllileg veikindi, þjáningar
veikra og deyjandi, allsleysi á öllum
sviðum, hiirmuleg húsakynni” o. s.
frv. Frú Susie tók veikina og varð
nú aftur að ve-ra i myrkri, en að
þessu sinni jafnt nætur sem daga,
vikum saman, því að ungur læknir,
er stundaði hana, lagði svo fyrir, að
hún mætti ekki sjá sólargeisla. Færði
hann þau rök fyrir þessari meðferð
sinni á sjúklingnum, að hann vildi
freista þess, að koma í veg fyrir, að
hin unga stúlka yrði bólugrafin, því
að reynslan sýndi, að það væri ekki
undir sængurklæðunum, heldur að-
eins i andliti, þar sem ljósið kæmást
að, sem menn yrðu bólugrafnir.
Þetta tókst prýðilega.
Þessar og margar aðrar raunir, er
frú Susie varð að þola um dagana,
gáfu henni þá þolinmæði og þann
sálarstyrkleik í hverskonar stríði og
lartgvarandi veikindum seinni hluta
æfinnar, er ekkert fékk yfirbugað,
enda átti hún þvi láni að fagna að
eiga kýmni og glaðværð í rikunt
mæli.
Frú Susie h.afði aðeins lært að
lesa og skrifa, en aldrei reikning.
Henni var sanit sett það verkefni,
meðan hún dvaldi i Nýja íslandi, að
lesa lækningarbækur og stunda og
lækna sjúka og annast veðurathug-
anir. Gerði hún þetta með mestu
snild, enda var hún fluggáfuð og
stálmiinnug. Er skemt af að segja,
að frú Susie var með fróðustu, víð-
lesnustu og víðsýnustu konum, er eg
hefi kynst. En auðvitað var henni
það mikill styrkur, að fóstri hennar
og eiginmaður voru báðir lærðir
menn og gáfaðir. Frú Susie var
skáldmælt á enska tungu og ekki að-
eins ágætlega ritfær á móðurmáli
sínu, heldur einnig á íslenzku, þó
að málfræðinni væri að visu ábóta-
vant, því að orðaforðinn var ótæwi-
andi. —- Þýðing eftir hana á “Guð
vors lands’’ birtist eitt sinn á ensku.
og lauk Matthias Jochumsson lofs-
orði á. þýðinguna. Þótt hún lærði
aldrei að reikna, var henni þó eink-
ar sýnt um reikningshald, og annað-
ist hún reikninga hússtjórnarskólans
i Reykjavík í mörg ár, fyrst fyrir
mágkonu sína frú Elínu Briem og
síðan Búnaðarfélag Islands eftir að
það tók við skólanum. Hún var
trúhneigð og einkar vel að sér í
biblíunni. Þegar hún fluttist með
manni sínum hingað til lands, komst
hún í kynni við íslenzkt sveitalíf og
íslenzka hesta hjá tengdaforeldrum
sínum á Reynistað, og hafði hún af
hvorutveggja hið mesta yndi. Ilún
var hannyrðakona svo að af bar, og
tóvinnu hennar úr íslenzkri ull, sem
að öllu leyti var jafnan eigin vinna,
var viðbrugðið fyrir vandvirkni, fín-
leik og smekkvísi. Gestrisin var hún
og góð heim að sækja hvernig sem á
stóð og hafði einkennilega gott lag
á að láta gestum sínumi líða vel.
Frú Susie unni enskri menningu,
sem hún var uppalin við í æsku, en
lagði jafnframt ríka rækt við okkar
íslenzku menningu, svo sem Islend-
ingasögur og nútiðarbókmentir. T.
d. hafði hún mikið yndi af að reyna
á hæfileika sína með þvi að brjóta
til mergjar kvæði Einars Benedikts-
sonar.
Frú Susie giftist manni sinum
vestan hafs 19 ára að aldri árið 1880.
En hann fékk veitingu fyrir kenn-
arastöðu við Möðruvallaskóla sum-
arið 1882 og fluttist þá frú Susie
með manni sínum hingað til lands
og dvaldist síðan hér á landi til æfi-
loka. Hún varð ekkja 1929. Þeim
hjónum varð tveggja barna auðið.
Sonur þeirra, Haraldur Eggert, dó
á fyrsta árý en yngri bróðirinn Sig-
urður Valdimar, kennari í hljóð-
færaleik í Reykjavík, lifir móður
sína.
Frú Susie var svo lánsöm í veik-
indum sínum síðastliðin 40—50 ár,
að njóta umhyggju tveggja ágætis-
kvenna, fyrst Ragnheiðar Halldórs-
dóttur og síðan, eftir að hún giftist,
ungfrú Maríu Danivalsdóttur, er
báðar stunduðu hana af framúrskar-
andi trúmensku og alúð alla tið,
enda munu þær, sakir náinna kynna
sinna af henni, hafa kunnað öðrum
betur að meta mannkosti hennar og
hæfileika.
Faðir frú Susie var þrikvæntur og
var síðiasta kona hans íslenzk, móðir
Jóns Sveinssonar prests eða Nonna.
sem allir kannast hér við.
Ein af systrum frú Susie, Caro-
lina að nafni, giftist einnig íslend-
ingi, Sigurði Kristóferssyni. Þor-
steinn Þorsteinsson getur um þessa
giftingu i bók sinni Vestmenn, of
fer í því sambandi eftirfarandi orð-
um um brúðurina; “Bættist þar
góður íslendingur í hópinn, sem hún
var, því að hún varð hinn mesti Is-
lendingur, er stundir liðu, eins og
yngri systir hennar, Susie.” Lcngra
varð ekki jafnað.
Eggert Briem
■ frá Viðey.
—Mbl. 7. janúar.
1 THOSE WHOM WE SERVE I
IN THE FIELD OF COMMERCIAL PRINTING
AND PUBLISHING BECOME LASTING FRIENDS
BECA USE—
OVER THIRTY YEARS EXPERIENCE IN ENGRAV-
ING, PRINTING AND PUBLISHING IS PART OF
THE SERVICE WE SELL WITH EVERY ORDER
WE DELIVER.
■ COLUMBIA PRESS LIMITED I
695 SARGENT AVENUE - WINNIPEG - PHONE 86 327