Lögberg - 31.03.1938, Side 2

2
LÖGB13RG, FIMTUDAGINN 31. MARZ, 1938
Hvað varð að bana Þiðranda
Síðu-Hallssyni ?
I Skírni 1937 hefir einhver herra
DavíS Scheving Thorsteinssin rit-
að grein, sem heitir: “HvaS varS
aS bana ÞiSranda SíSu-Hallssyni ?”
og reynir þar eftir beztu getu aS
svara þessari spurningu. AS vísu
gerir höfundur greinarinnar sér
Ijósa grein fyrir, hve miklum vand-
kvæSum þaS er bundiS, meS því
sagan er kynjasaga, og kemur fram
meS býsna margar getgátur, ef þaS
gæti orSiS öSrum til leiSbeiningar,
en kemst þó aS lokum aS engri á-
byggilegri niSurstöSu.
Þegar eg hafSi lesiS greinina,
fanst mér eg geta litiS á sum atriSi
sögunnar sem greinarhöfundurinn,
en aftur draga aSrar ályktanir af
öSrum atriSum hennar en hann ger-
ir. Eg ætla nú aS leyfa mér aS
láta þær í ljósi meS þessum línum,
en fullnaSar ráSning fæst engin aS
heldur. Sagan hefir heldur ekki
veriS ætluS 'til aS leggjast undir
mannlegan skilning, heldur “trú.”
Greinarhöfundurinn minnist á
“forlagatrú” hve almenn hún hafi
veriS, “ekki eingöngu um NorSur
lönd, heldur um öll lönd í “heiSni.”
Mér er afar illa viS þetta orS
“heiSni” ef þaS á aS tákna nafn
á trú okkar ágætu forfeSra, sem
viS höfum mestan sóma af til þessa
dags. Ásatrú hefi eg heyrt nefnda,
og aS hún hafi veriS þeirra trú, svo
sem kristin trú kristinnja manna.
Mér þykij- sanngjarnt aS enginn
sé rændur sínu trúar nafni, og ekki
ættum viS aS bera minni virSingu
fyrir minningu forfeSra okkar en
GySingum, MúhameSstrúarmönn-
um og Mormónum, og hafa þeir
flokkar veriSj látnir halda sinum
trúar nöfnum. Er ekki greinarhöf-
undurinn og allir íslendingar sam
þykkir :mér i þessu atriSi ?
HvaS áhrærir “forlagatrú," er eg
höfundinum samþykkur i því að
hún hafi veriS afar sterkur þáttur i
trúarlífi ókristinna þjóSa og höf
undurinn heldur líka aS hún hafi
borist inn í kristna átrúnaSinn og
jafnvel ekki “örgrant” aS hún
kunni aS leynast þar enn.
Eftir því sem mér hefir skilist,
var kristin trú engu siSur vel byrg
af henni, og hvaS viðkemur for-
feSrum okkar, Ásatrúarmönnunum,
sérstaklegþ fyrir kristnitökuna
voru fleiri sem treystu eingöngu á
mátt sinn og megin, en kristin trú
ætlaSist til, innan sinna vébanda.
“Forlög” og “frivilji” eru orS, sem
alt athafnalíf mannsins hefir veriS
látið felast i. Það eru mörg orS-
tæki, sem benda á örlög eSa forlög
svo sem þessi: “MaSurinn þenkir en
guS ræður.” “Enginn ræður sinum
næturstaS.” “Forlögunum fresta
má, en fyrir þau komast eigi.” Ekki
verSur þó fariS langt út í þessa
sálma sem stendur. ,
Þátt ÞiSranda hefi eg ekki viS
hendina, en atriði þau, sem höfund-
urinn tekur úr þættinum í greinina,
tek eg gild að rétt séu tilfærð, en
þau eru í sem fæstum orSum þessi:
Þórhallur spámaður er gestur
SíSu-Halls á Hofi í Álftafirði, þeg-
ar ÞiSrandi sonur Halls kemur
heim úr siglingu. Þegar ÞiSrandi
er lofaður af heimamönnum, tekur
Þórhallur lítiS undir þaS. Þegar
.svo Hallur gengur á hann meS hvaS
því valdi, svarar hann fáu til, en
gefur i skýn að honum segði þungt
hugur um langlifi ÞiSranda. Seinna
er nálgast haustboSiS, verSur Þár-
hallur óglaður og er hann var beS-
inn skýringar á því, segir hann aS
iUa legðist |i sig veizlan. Hallur
gerði gaman að, en Þórliallur er
jafn óglaður og segir: “ekki má
sköpum renna.” Þegar menn sett-
ust undir borS um kvöldiS að veizl-
unni, bað Þórhallur aS menn hefðu
ráð sín og ganga eigi út um nótt-
ina, aS öðrum kosti mundi ilt af
hljótast, og gegna ekki þó hurð
væri knúin. Hallur styrkti þetta
mál með því að segja að spár Þór-
halla gengju jafnan eftir eSa rætt-
ust. Þiðrandi gekk um beina og
skipaði gestum til sængur en lagðist
niður í sæti yzt við þilið.
Mér skilst svo aS fyrir veizluna
hafi kvíSi Þórhalls lotið eingöngu
aS ÞiSranda, hann yrði ekki gam-
all maSur, og sá feigarboSi væri
bundinn viS veizluna og þvi hefir
hann upp varnarorðin i veizlunni.
Hér virSist varúSarreglan vera far-
in að fá lausara form. ÞiSrandi er
nú ekki orðinn einn um hættuna,
helclur allir jafnt. Annars hefSu
varnarorSin verið stíluð til haiis.
Sagan getur ekkert um það hvenær
þeir nafnar gengu til rekkju, hvort
það var áður en ÞiSrandi lagSist
fyrir eður eftir þaS. ÞiSrandi er
gleymdu.r.
ViS förum nærri um hvernig
heimamönnum og boðsgestum hefir
liðiS eftir aS Þórhallur hafSi galaS
slysaspá sina yfi rþeim, sem brytu
boS hans, og allir lögSu trúnaS á
orS “spámannsins.” Engfnn vissi
hvernig ógæfuna bæri aS, þó eink-
um mætti vænta hennar utan dyra.
Enginn hefir sofnaS, allir legiS vak-
andi, og beðiS meS kvíða eftir
býsnunum. Svo var drepiS högg á
dyr, þaS var eins og gert var ráS
fyrir i spánni, engum kom til hugar
að rjúfa bjargráðiS. Enn er bariS.
Ekki batnaði viS þaS. Þetta minn-
ir á ástandiS á Miklabæ í Blöndu-
hlíð í sögpnni af hvarfi séra Odds,
þar þeyrSust skru.Sningar uppi á
bænum en enginn vogaði út, en þar
var færra fólki á að skipa og engir
vopnaðir karlmenn og .enginn hús-
bándi. Þriðja sinn er barið, getur
ÞiSrandi þá ekki stilt sig lengur.
“Hann tekur sverð í hönd sér og
gengur út. Hann sá engan mann.
Honum koin þá í hug aS nokkrir
boðsmenn mundu hafa riðiS fyr
heim til bæjar og riðiS síðan aftur
á móti þeir er seinna riSu. Hann
gekk þá undir viðarköstinn og
heyrði að riSið var norðan völlinn.
Hann sá að það voru konur níu,
allar í svörtum klæðum og höfðu
brugðin sverð í höndum. Hann
heyrði að riSið var sunnan á völl-
inn, þar voru og konur níu, allar í
ljósum klæðum og á hvítum hest-
um, þá vildi ÞiSrandi snúa inn og
segja mönnum sýnina; en þá bar
að konurnar fyr, hinar svartklæddu,
og sóttu að honumi, en hann varSist
drengilega. — En langri stundu
síSar vaknaSi Þórhallur og spurði
hvort Þiðrandi vekti og var honum
eigi svarað. Þórhallur kvaS þá
mundi “of seint,” var þá út gengiS;
var þá tunglsskin og frostveSur;
þeir fundu Þiðranda liggja særðan
og var hann borinn inn. Og er
menn höfðu orð við hann, sagSi
hann þetta alt sem fyrir hann hafði
borið. Hann andaðist þann sama
morgun i lýsing. — SíSan var hald-
ið fréttum um mannaferðir og vissu
menn ekki vonir óvina Þiðranda.”
Til þess aS fá einhverja skiljan-
lega úrlausn á þessu kynja æfintýri,
notar höf. Iærdóm sinn eða lesningu
um rafmagn, ef ske mætti að líkur
fengist fyrir að ÞiSrandi hafi beSiS
bana af eldingu, og getur til 'aS
þetta kvöld hafi gengið þrumur og
eldingar, sem oft gangi þar í Álfta-
firði; kæmist sú gáta aS, skýrðist
margt er stendur í þættinum, til
dæmis, ef eldingu laust niður,i bæ
Halls hvort heldur var í viSarköst-
inn á hlaSinu eSa i brandana sjálfa
hefði Þiðrandi hlotið að verða þess
var fyrstur manna, þar sem hann lá
“yzt við þil.” Þar sem Þiðrandi
heyrði jódyn, hyggur höf. að verið
hafi þrumuhljóðið sem fjöllin
mögnuðu, og i þrumunum hefði
ÞiSranda sézt yfir, fyrst það að
taka sverð i hönd sér og fara út og
ganga undir viSarköstinn, sem
hvorutveggja var imikill háski; raf-
magnsneistinn sé bráS málmsækinn,
og svo viSarkösturinn, þvi eldingu
lysti jafnan helzt niður í hvað eina
seni eitthvað skagar fram eSa. upp i
loftið, og þvi mest hættan undir
kestinum; en þar sem hann þóttist
sjá ýmist ljósar dísir eða dökkar,
mætti vera að Ijósar hafi honum
sýnst dísirnar þegar leiftrin voru
sem mest og stóðu geislar á honum
eða vopnum hans, en dökkar þess
á milli.
Höf. segir aS þarna séu þrumur
og eldingar tíSar, og skulum við
láta að svo hafi veriS þessa um-
ræddu nótt, en af þvi leiSir aS ÞiSr-
andi er alinn upp meS þeim, og
því líkindi fyrir aS hann hafi getað
greint þrumuhljóS frá því aS drep-
ið var högg i þiliS eður hurÖina
meS svipuskafti eða spjótsskafti, og
sama var með jódyn, þó nær gæti
komist. Ef eldingar' gengu svona
nálægt bænum, eSa jafnvel snertu
hann, hefði engum manni orSiÖ
svefnsamt inni, og ekki Þórhalli
spámanni, alt var í ljósum logum
af eldingum, þrumurnar dundu og
| snörkuðu, og sama var um allan
skálann. »
Hvort ÞiSranda stafaSi nokkur
hætta af viSarkestinum, fór eftir
því, hver var viSartegund í honum;
ef það var rekaviÖur þur og liflaus,
var hættan mjög lítil, og ef þaS var
birki-viSur höggvinn, þá er þaÖ
reynsla manna aS eldingar snerta
^ aldrei birkitré í skógi, og samhliða
henni er kenning lærSra manna.
IJöfundurinn gerir ráS fyrir aS
ÞiSandi hafi barist “vígreifur” viS
þessar svartklæddu konur, en ekki
komst hann í það “vígsgengi” af
fúsu'rrí vilja, því inn i bæinn vildi
hann þó koinast áSur.
En hér kemur annað til greina.
ÞiSrandi vissi vel af hverju þrum-
urnar og eldingarnar spruttu, að þar
var Öku-Þór á ferS til aS friÖa ríki
guðs og manna fyrir yfirgangi
Hrímþursa og öðru illþýSi, og í
hjólförunum spratt regn, en það
féll til jarSarinnar og framleiddi
frjósamar árstíSir. Þór var vinur
bændanna. Þiðrandi var ekki “guð-
hræddur,” hann bar velvild ti| Þórs
fyrir hjálpsemi hans viS ættina og
lotningu fyrir afli hans.
Eg get ekki rekist á nokkurt at-
riÖi í sögunni, er bendi á aÖ ÞiSr-
j andi hafi falliÖ fyrir eldingu. Því
þær skilja ekki eftir áverka, og jafn
! fráleitt finst mér, að hann hafi bar-
ist viS andlegar kvenverur, er höfSu
jarðnesk vopn, er þær urðu honum
að bana meS, heldur fallið fyrir lík-
amlegum verum með líkamleg vopn,
og þeir sem skoSuSu sáriB eða sárin
kunnug góS skil á að þaS var heil-
undar, holundar, eSa mergundar
sár, er hann fékk bana af, og þaÖ
var orsökin fyrir því að haldiS var
spurnum fyrir um mannaferðir í ná-
grenninu — en engir þóttust hafa
orSið varir við óvini ÞiSranda.
Þiðrandi átti ó.vini, en ekki í ná-
grenninu. ÞaS er mín sannfæring.
Eg held þessi smásaga sé endi á
atburSasögu, og sú saga hafi týnst,
en þar hafi verið orsakirnar fyrir
þessu morSi veizlunóttina. ASförin
ráðin með löngum fyrirvara, að
lokka ÞiSranda út um nóttina og
vega hann, og í því ráSabruggi held
eg engann líklegri en Þórhall spá-
mann. Mér geSjast alls ekki aS af-
skiftu'm hans ii þessu máli, finst
hann búa yfir fláttskap. ViS þekkj-
um hann ekkert, eða hvaS hann var
í mannfélaginu öðru en því að hann
átti heima á Hörgslandi og átti
heimangengt; hafSi að þessu sinni
déaliÖ hjá Halli frá því nokkru eft-
ir þing og fram um veturnætur.
Sama er með SíÖu-Hall og ættmenn
hans; við þekkjum ekki fortíÖ
þeirra nema að mjög litlu leyti eSa
hver var þátttaka þeirra í atburSa-
sögu mannfélagsins til þess hann
gekk í söfnuS Þangbrandar. BöSv-
ar afi Halls nam land í ÁlftafirSi
og bjó að Hofi; þar bygði hann
hof mikiS. Þar bjó svo Þorsteinn
sonur hans og siSast Hallur. Hafa
þeir allir verið hofprestar. — En
hvar fær Hallur Síðu-Halls nafnið ?
ÁkveSin rök liggja til þess. HafSi
hann búiS vestur á Síðu? Og ef
svo var, á hvaSa bæ? Mér væri
kært, ef þeir sem “bækurnar hafa”
vildu benda mér á hvernig þessu er
variS.
Þórhallur virðist ekki hafa verið
i kærleikum viS Þiðranda, þaS er
sem hann sneiði hjá honum, en er
fúll og með dylgjum um að íhðr-
andi verði ekki gamall maður. Þór.
hallur er kallaÖur spámaður, og
sjálfsagt haft, trú á sjálfum sér, og
þá hefir þurft mjög lítiS til að fá
viðurnefni. Eftir því sem ráða má
af þættinum, hefir Síðu-IJallur haft
mikla trú á spádómsgáfu Þórhalls.
Þess er getiÖ einhversstaSar að
Hallur hafi unnaS ÞiSranda mest
sona sinna, en ekki sýnist þátturinn
bera það meÖ sér, hann geri sér
mjög ant um eftirlit á honum,
þrátt fyrir váspá Þárhalls. SíSu-
Hallur er þar ekki neinn skörungur,
og kemur einkum inn í söguna þeg-
ar höfundur hennar þarf að sýna
að Þórhallur hafi hann algerlega i
hendi sér.
Þegar líÖur á sumariS, fær Þór-
hallur þunglyndiskast aftur og lætur
toga út úr sér aS það stafi af grun
sinum um ógæfu viS haustboðiS,
og þegar Hallur vill gera lítið úr
þvi, svarar hann: “Ekki imun tjóa
að gera að, því þaS mun fram
ganga sem ætlaS er.” Þegar Þór-
hallur h'efir varaS menn viS út-
göngu um nóttina og Hallur hvetui
til hlýSni eykst grunur minn á Þór-
halli. — Nú er hann búinn aS gera
menn alvarlega hrædda, og engar
líkur fyrir að brotið verði á móti
boðum hans og ganga til dyra þó
barið verði. ÞiSranda þekkir hann
að kappgirni og treystir þvi að hann
standist ekki að heyra stöðugt bar-
ið, án þess að vitja dyranna.
Nú er alt undirbúiS; fólkiS bælir
fletin gagntekiS af hræðslu, og egnt
er fyrir flumósa ungling, svo nú
getur Þórhallur sphimaSur dregiS
sig ,í rúmið, og sama er meS föSur
hans, Hall bónda, sem er allur á
valdi Þórhalls. Þórhallur læst sofa
og telur tímann. Þegar drepiS er
á dyr í þriðja sinn, sprettur ÞiSr-
andi upp og segir: “Þetta er skömm
mikil, er menn láta hér allir sem
sofi, og munu boSsmenn komnir.”
ÁSur er þess getið, aS ekki hafi
komiÖ allir boSsmenn um kvöldiS,
og mátti því búast við þeim fram
á nóttina, og það heldur Þiðrandi
er hann fer út, aS þar séu boðsmenn
fyrir, en Síðu-Hallur, sem vafa-
laust á það kristninni aÖ þakka aS
hans getur í sögunni, var svo
hræddur aS hann vildi láta úthýsa
boSsmönnunum.
Þiðrandi tekur sverð, sem hefir
verið af vana fremur en því að
hann byggist viS fyrirsát, annars
hefði hann tekið hjálm og skjöld;
svo gengur hann út, sá enga menn,
og tældur frá dyrunum. — Þórhall-
ur bíður langa stund. Hann veit
hvað skeSur utan dyra, og hefir
ætlast til að Þiðrandi væri dauður
þá út væri komiS, en vegendum
gefið gott forskot til undankomu.
Loksins kallar hann á Þiðranda, en
enginn gegnir, og segir svo að nú
muni um seinan.
ÞaS er ekkert minst á karlana,
aS þeir hafi hlaupiS út né stumraS
yfir ÞiSranda; þeir koma ekki við
söguna, fyr en einhvern tíma seinna,
aS Hallur er látinn biðja Þórhall
um skýringu á sögunni um dísirnar,
og Hallur trúir henni; sem nærri
mátti geta vissi Þórhallur miklu
meira um þær en vesalings Hallur.
Eíklega hefir verið dregið svo af
Þiðranda þegar hann var borinn
inn, að hann hafi ekki átt gott með
að segja frá tíÖindum, og hefSi svo
Þórhallur tekiÖ skýrsluna, varS
honum engin skotaskuld úr aS hag-
ræSa tmálinu sem honum bezt likaði.
En líti maSur svo á að ÞiSrandi
hefði talað um bardaga við kven-
legar verur — dísir — vitum viS
aÖ þaS var óráÖshjal, sem ekkert
mark var takandi á.
Hitt var aftur auSgert fyrir Þór-
hall, sem fór með Hall eins og barn,
ef hann vildi koma i veg fyrir eftir-
mál, að telja honum trú uin aS ÞiSr-
andi hefSi veriS veginn af æðri ver-
um, sem engin hefnd náSi til, og
ganga svo frá því aS Halli væri
þaS fullnaðarbót fyrir sonarmiss-
inn.
Þessi Þiðranda þáttur og Þór-
halls, er áreiSanlega færður í letur
af klerklærSurm manni, og hefir i
bókstafstrú hans orÖiS aS “táknum
og stórmerkjum” og notaSur sem
nokkurs konar helgisaga til efling-
ar kristninni, og svo er aS sjá sem
þeirra áhrifa gæti enn meðal trúaðs
fólks.
Dr. Jón biskup Helgason i
Reykjavík fer heldur ekki neinum
fíflsskaparorðum um þennan at-
burð, þegar hann berst á góma í
Kristnisögu íislands (bls. 17) er
hann talar um drauma og vitranir,
er flest átti að boða hinn nýja,
STYRKIR TAUGAR OG VEITIR
NÝJA HEILSU
N U G A-T O N E styrkir taugarnar,
skerpir matarlyst, hressir upp á melt-
ingarfæri, stuðlar að værum svefni. og
bætir heilsuna yfirleitt.
NUGA-TONE hefir gengið manna á
meðal I 45 ár, og hefir reynst konum
sem körlum sönn hjálparhella. Notið
NUGA-TONE. Pað fæst I öllum lyfja-
búðum, Kaupið hið hreina NUGA-
TONE, því fá meðöl bera slíkan árang.
ur.
Notið UGA-SOL við stýflu. petta
Úrvals hægðalyf. 50c.
kristna sið: “Fagurlega er baráttu
heiðninnar og kristninnar lýst í
ÞiSranda þætti og Þórhalls, þar sem
svartklæddu dísirnar særðu ÞiSr-
anda son Síðu-Halls banasári, án
þess að hvítklæddu dísirnar, sem
komiu honum til hjálpar, fengju
rönd við reist." Það var enginn
sómi fyrir kristnina hvað þær hvit-
klæddu stóðu sig “skítt.”
(SkrifaS til umræSu í kvöldvöku-
félaginu “Nemó” á Gimli, af
Erlendi Guðmyndssyni.
Bragarbót
ÞaS er seint að kenna gömlum að
sitja, eSa standa, en þó undraÖi mig
á, hvað illa þeir brugðust viS, Guð-
mundur Jónsson og Magnús á
StorS, er eg í mesta bróðerni vildi
leiSirétta missagnir þeirra i land-
námssögu Vestur-Islendinga.
ÞaS er aSeins nýlega aS eg fór aS
lesa ættfræði, því eg er gefinn fyr-
ir hana, en þó sérstaklega sagn-
fræði, því hún er svo auSug af
fögrum sögum og fjölskrúSug af
þjóðlegum endurminningum, að
hún hefir gjörsaimlega heillað mig.
En þaS sem eg rek mig fyrst á,
eru hinar óteljandi missagnir í ætt-
fræSi Vestur-Islendinga, svo eg
held þaS borgi sig ekki aS elta ólar
viS þær, en lofa þeim sem lesa þær
aS brosa aS þeim ; samt þykir mér
leiÖinlegt að íslendingar á Fróni
skuli geta haft slikt að skotspæni,
því þeir hafa ættskýrslurnar hjá sér.
Magnús á StorS telur nú ætt
Björns Sigvaldasonar til Péturs
bróSur Hallgríms Péturssonar, sem
var fæddur fáum vetrum eftir 1600,
og telur 7 ættliSi fyrir 330 ár, og
koma þá ein 47 ár á hvert höfuð;
slíkt er alveg óferjandi, svo eg
kasta þeirri ættfærslu alveg fyrir
borð.
Og nú vill svo vel til aS eg get
sannað mál mitt með landnáms-
sögu Magnúsar sjálfs, því eg tók
til greina ráSleggingu hans í “Lög-
bergi” og fór aS lesa upp kverið,
þó þaS aldrei væri skemtilegt, og þá
finn eg ættartölu Stefáns ritstjóra
“Heimskringlu” upp til Össurs
landnámsmanns íslands, nálægt
ártali 900 e. Kr., og þar eru taldir
upp 30 ættliSir, eða 3 fyrir hverja
öld, af Magnúsi sjálfum á StorS,
og er þó ekki ólíklegt að einhver
hafi tapast úr lestinni. (Sjá Al-
manak Ó. Thorgeirssonar 1933).
Þessi ofantalda ættartala er þó lik-
lega eftir einhvern ættfræðing á
Fróni. Eg vil þó leiSrétta þá mis-
sögn í henni að Páll faðir Jóns
Mariu-skálds er sagSur deyja úr
stóru—bólu 1403, en þá gekk svarti
dauði í 2 ár ,en stóra bóla 300 ár-
um seinna, 1707-10. “Stóra bóla
aftók ein 18 þúsund manna,” segir í
gömlum TíSavísum.
Jón Pálsson er fullorðinn þegar
faSir hans deyr 1403, en Finnbogi
son hans (Máríu-lausi) er sagÖur
deyja 1520. ÞaS er býsna ótrúlegt,
en þó ekki ómögulegt.
Magnús á StorS segir á blaÖsíÖu
58, í sa'ma Almanaki, aS Björn í
Lundi hafi verið bróðir Kristjáns
amtmanns, en Björn var föður-
bróðir hans.
Svo kveS eg Magnús á Storð með
beztu óskum og vona að fá að sjá
hann heima í sumar, og fræðast af
honum, þvi hér er ekki um auðugan
garð aS gresja.
Ritað á boðunardag
Maríu meyjar, 1938.
Sigurður Baldvinsson.
Lundar.

INNKÖLLUNAR-MENN LÖGBERGS
Amaranth, Man..............B. G. Kjartanson
Akra, N. Dakota...........B. S. Thorvardson
Árborg, Man..............Tryggvi Ingjaldson
Árnes, Man.................Sumarliði Kárdal
Baldur, Man....................O. Anderson
Bantry, N. Dakota.......Einar J. BreiSfjörS
Bellingham, Wash............Arni Símonarson
Blaine, Wash. .............Arni Símonarson
Bredenbury, Sask.................S. Loptson
Brown, Man. .....................J. S. Gillis
Cavalier, N. Dakota......B. S. Thorvardson
Churchbridge, Sask...............S. Loptson
Cypress River, Man.............O. Anderson
Dafoe, Sask................ J. G. Stephanson
Edinburg, N. Dakota.........Jónas S. Bergmann
Elfros, Sask.......Mrs. J. H. Goodmundson
Foam Lake, Sask..........J. J. Sveinbjörnsson
GarSar, N. Dakota...........Jónas S. Bergmann
Gerald, Sask.....................C. Paulson
Geysir, Man.............Tryggvi Ingjaldsson
Gimli, Man....................F. O. Lyngdal
Glenboro, Man..................O. Anderson
Hallson, N. Dakota.......S. J. Hallgrimsson
Hayland, P.O., Man......Magnús Jóhannesson
Hecla, Man................ Gunnar Tómasson
Hensel, N. Dakota.............John Norman
Husavick, Man.................F. O. Lyngdal
Ivanhoe, Minn......................B. Jones
Kandahar, Sask...............J. G. Stephanson
Langruth, Man..........................John Valdimarson
Leslie, Sask...................Jón Ólafsson
Lundar, Man.........'.......Jón Halldórsson
Markerville, Alta. ............O. Sigurdson
Minneota, Minn.....................B. Jones
Mountain, N. Dak...........S. J. Hallgrímson
Mozart, Sask............J. J. Sveinbjörnsson
Oak Point, Man...............A. J. Skagfeld
Oakview, Man............................Búi Thorlacius
Otto, Man....................Jón Halldórsson
Point Roberts, Wash............S. J. Mýrdal
Red Deer, Alta................O. Sigurdson
Reykjavík, Man................Árni Paulson
Riverton, Man..........................Björn Hjörleifsson
Seattle, Wash. ................J. J. Middal
Selkirk, Man..............Th. Thorsteinsson
Siglunes P.O., Man.......Magnús Jóhannesson
Silver Bay, Man..........................Búi Thorlacius
Svold, N. Dak......... .. .B. S. Thorvardson
Tantallon, Sask............j.J. Kr. Johnson
Upham, N. Dakota........Einar J. BreiðfjörS
Víðir, Man..............Tryggvi Ingjaldsson
Vogar, Man...........................Magnús Jóhannesson
Westbourne, Man..........................Jón Valdimarssor.
Winnipegosis, Man.....Finnbogi Hjálmarsson
Winnipeg Beadi................F. O. Lyngdal
Wynyard, Sask..............J. G. Stephanson