Lögberg - 21.07.1938, Blaðsíða 4

4
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 21. JÚLÍ, 1938
-----------------------
Högfcerg
Gefí8 út hvern flmtudag af
T H X COLTJMBIA PREBB LIMITED
695 Sargent Avenue
Winnipeg, Manitoba
Utanáakrift ritHtjórans:
EDITOR LiÖQBERO, 6*5 SARGENT AVE.
WINNIPEG, MAN.
Editor: EINAR P. JÖNSSON
Verð »1.00 um árið — Borpist /yrir/ram
The "LAgberg” ls printed and published by The
Celumbia Preee, Limited, 695 Sargent Avenue,
Wlnnipeg, Manitoba
PHONE 86 327
Varhugaverð afátaða
Síðan hengilás-lögin illraemdu voru inn-
leidd í Quebec í fyrra, hefir meira verið talað
um Fasisma í Canada en nokkru sinni fyr, og
fer það að vonum; þóttu lög þessi sverfa svo
að einstaklingsfrelsi fólks í Quebec, að miklu
fremur minti á einræðislöndin Italíu og
Þýzkaland en lýðfrjálsa, canadiska þjóð.
Raddir komu fram um það, að hér væri ein-
ungis um sérmál Quebec-fylkis að ræða og
þar af leiðandi væri ástæðulaust fyrir hin
fylkin að óttast um afleiðingarnar. Nú var
það þegar sýnt, að hér hlyti að vera um hina
örgustu kórvillu að ræða, með því að engin
nýstefna er þannig úr garði ger, eða þess
eðlis, að víst sé að henni verði haslaður völl-
ur innan vébanda eins einstaks fylkis; enda
er það nú vitað, og komið á daginn, að form-
]eg samtök Fasista hafa verið stofnuð í land-
inu, hvort sem þeim verð'ur langra lífdaga
auðið eða ekki; slíkt verður einvörðungu
komið undir trúmensku þjóðarinnar við hug-
sjónir lýðræðis og mannréttinda, eða þá
þeirri vesalmen-sku, sem lætur bjóða sér alt
og kyssir auðsveip á vöndinn.
Hinn nýstofnaði Fasistaflokkur hélt fyr-
ir skömmu hið fyrsta allsherjarþing sitt í
Toronto; var foringi flokksins, Adrien
Arcand, auðsjáanlega á báðum buxunum og
talaði digurbarkalega um sigurför stefnu
sinnar. Og þó flokksþing þetta væri fremur
fásótt, duldist það þó engu að síður, að á
ferðinni væri næsta harðsnúin fylking, sem
þjóðinni bæri að gjalda varhuga við, bæri
hún óskerta virðingu fyrir andlegu ojg efna-
legu freléi sínu. Eins og nú horfir við, sýnist
Quebec-fylki vera ákjósanleg tilraunastöð
fyrir kúgunarstefnu þeirra Mussolini og
Hitlers, hvernig sem hjólin kunna að snúast
þegar fram í sækir.
Vitað er það, að sambandsstjórn skarst
í leikinn ekki alis fyrir löngu, og úrskurðaði
ógild hin og þessi löggjafarnýmæli, er fylkis-
þingið í Alberta afgreiddi í vetur sem leið;
sum lögin voru borin undir hæztarétt Canada
til úrskurðar, og voru á þeim vettvangi vegin
og léttvæg fundin, með því að þau bryti í
bága við stjórnskipulög landsins, og væri
þjóðareiningunni alt annað en hliðholl; þessi
sömu lög og enn önnur, voru lögð fyrir hæzta-
rétt Breta og sættu þar sömu útreið. Ekki
hefir sambandsstjórn, svo vitað sé, sætt*
neinum verulegum ákúrum vegna meðferðar-
inflar á þeim málum, nema éf vera skyldi af
hálfu hlutaðeigandi stjórnarvalda í Alberta.
Og með þetta fyrir augum, mun þjóðin hafa
gert sér nokkrar vonir um að á sínum tíma
biði sömu örlög hengiláslaganna í Quebec, en
lsér fór á aðra leið, og getur því ekki hjá því
farið, að íbúar þessa lands verði fyrir bitrum
vonbrigðum. Svo að segja rétt í þinglokin
lýsir dómsmálaráðherrann, Mr. Lapointe,
yfir því, að stjómin sjái ekki ástæðu til að
blanda sér inn í sérmál Quebec-fylkis viðvíkj-
andi téðri löggjöf, né heldur muni hún leggja
það til, að málið verði falið hæztarétti til úr-
skurðar. Svo fór um sjóferð þá.
Ekki verður það umflúið, að svo verði
litið á, er tekið er tillit til synjunarinnar á
framkvæmd Alberta-laganna, sem hér kenni
alvarlegs ósamræmis í gerðum sambands-
stjórnarinnar; ósamræmis, sem torveldlega
verði afsakað. Enda verður íæpast annað
séð, en að stjórnarfylgið í Quebec hafi í aug-
um stjórnarinnar orðið þyngra á metunum,
en sú vandræða-stefna, sem til grandvallar
liggur fyrir þes-sum illræmdu hengiláslögum;
stefna, sem henni bar að minsta kosti engu
síður að kveða niður, en hin pólitísku hálm-
strá Aberhart-stjóraarinnar í Alberta. Frá
hvaða sjónarmiði, sem skoðað er, verður af-
staða sambandsstjórnar til kúgunarlaga
Quebec-sjtórnarinnar, að teljast næsta var-
hugaværð ; með hliðsjón af pólitískum augna-
bliks hagsmunum, má ef til vill bera eitthvað
í bætiflákann fyrir stjórnina og niðurstöðu
hennar í málinu; á öðrum grundvelli verður
það ekki gert. Og mikið má það vera, komi
henni ekki fyr en síðar kjarkleysi sitt í þessu
efni, óþægilega í koll.
Setur met í hraðflugi
Mr. Howard Hughes, amerískur miljóna-
mæringur, setti met í hraðflugi með því að
fljúga yfir yfirborð hnattarins á rúmum
fjórum dögum. Ýmsir aðrir gera meira úr
þessu afreki en Mr. Hughes sjálfur, sem læt-
ur lítt yfir sér, og kveðst á engan hátt hafa
“numið ný lönd” á sviði fluglistarinnar eins
og fyrirrennarar sínir hafi gert; þó verður
ekki um það deilt, að æfintýri hans sé mikil-
vægt og veki heimsathygli. Fram að þessum
tíma hefir enginn komist eins nálægt því að
fljúga umhverfis hnöttinn og Miss Amelia
Earhart gerði, og átti hún þó ekki annari eins
flugvél á að skipa og Mr. Hughes notaði.
Mr. Hughes flaug umhverfis yfirborð jarðar
á því sem næst helmingi styttri tíma en Mr.
Wiley Post; hinn síðarnefndi þreytti flug sitt
aleinn. Mr. Hughes hafði með sér fjóra sér-
fræðinga á ferðalaginu, auk þess sem flugfar
hans skaraði langt fram úr að orku og ný-
tízku útbúnaði. Fimm ár eru liðin frá því er
Wiley Post fór hinn fræga flugleiðangur
sinn, og hefir flestu, sem að flugi og flug-
búnaði lýtur, skilað hraðfara áfram síðan.
Mr. Wiley Post var í vissum skilningi hinn
mikli frömuður, er grundvöllinn lagði að ör-
uggum flugleiðum milli Norður-Ameríku og
Norðurálfunnar; hafa Rússar fært sér vel í
nyt uppgötvanir hans og flogið þrásinnis um
sömu vegu. Mr. Hughes hefir með flugafreki
sínu fetað trúlega í fótspor hans, en sett met
í hraðflugi vegna þeirra geysilegu framfara,
sem flugvélar og flugbúnaður hefir tekið
seinustu fimm árin.
Ungfrú Pearl Pálmason
Eins og þegar hefir verið vikið að hér í
blaðinu, dvelur ungfrú Pearl Pálmason á Is-
landi um þessar mundir; hún hefir stundað
framhaldsnám í London síðan í fyrrahaust,
hjá einum hinna frægustu fiðlukennara, er
nú lifa, Carl Flesch; áður hafð hún um nokk-
urra ára skeið notið kenslu við hljómlistar-
skólann í Toronto við framúrskarandi orð-
stír, og hlotið hvern námsstyrkinn á fætur
öðrum; undirstöðuna að námi sínu fékk ung-
frú Pálmason hjá Pálma bróður .sínum hér í
borginni.
Nokkrir vinir ungfrú Pálmason, er höfðu
óbifanlegt traust á hæfileikum hennar.og
viljafestu, gerðu henni það að nokkru leyti
kleift, að fara til London og stunda þar fram-
haldsnám; þeir hafa ekki orðið fyrir von-
brigðum, því svo hefir henni skilað áfram, að
vel má ætla að hámarksdraumurinn rætist.
Ungfrú Pálmason hefir efnt til hljóm-
leika í höfuðstað Islands við afar mikla að-
sókn og hlotið aðdáanlega dóma hinna hæf-
ustu tónlistarmanna; hún kom, sá, sigraði.
Lögberg birti í fyrri viku ágætan ritdóm
um hljómleika ungfrú Pálmason í Reykjavík;
stóðu þau umrnæli í Nýja Dagblaðinu. Dag-
inn eftir hljómleikana, þann 17. júní, flutti
Morgunblaðið eftirgreind ummæli um ung-
frú Pálmason og list hennar, eftir allra víð-
frægasta hljómlistarsnilling íslenzku þjóðar-
innar, hr. Pól Isólfsson, þar sem komist er
þannig að orði:
“ Sjöundu og síðustu tónleikar Tónlistar-
félagsins voru haldnir í Gamla Bíó í fyrra-
kvöld. Ungfrú Pearl Pálmason fiðluleikari
frá W7nnipeg annaðist þá, með aðstoð Arna
Krstjánssonar. Ungfrúin er enn mjög ung
að aldri, en á þegar langt og mikið nám að
baki hjá ágætum kennurum, nú síðast hjá
Carl Flesch í Lundúnum. Kunnátta hennar
er geysimikil orðin, skapið stórt, en með-
fæddar músíkgáfur mjög miklar, smekkvísin
örugg.
Fyrsta verkið var “La Folia,” eftir
Corelli, endursamið af Kreisler — og ekki al-
staðar til bóta. Þrátt fyrir ofurlítinn óstyrk
í byrjun, leysti hún þetta vandasama (og í
hinum nýja búningi afar er»fiða) hlutverk
afburðavel af hendi. Hið sama er að segja
um c-moll sónötu Beethovens, sem þau Arni
Kristjánsson túlkuðu bæði skínandi vel. I
D-dúr konsert Paganinis gafst. ungfrúnni
tækifæri til að sýna, hversu alhliða og leik-’
undi tækni hún hefir náð og að hún er vel á
veg komin með að ná alveg fullkomnu valdi
yfir fiðlunni. Að lokum lék hún fjögur
smærri verk. Var allur leikur hennar mynd-
ugur og víða töfrandi fagur og heillandi.
Arai Kristjánsson lék undir með festu og
af mikilli smekkvísi.
Húsið var troðfult og fagnaðarviðtök-
urnar miklar og hjartanlegar. Var ungfrúin
margsinnis kölluð fram og lék aukalög.”
Öhjákvœmileg
þjóðræknisskylda
■Islenzku vikublöðin vestan
hafs hafa verið og eru veiga-
mesta tengitaugin, er gert hafa
kleif mannfélagssamtök meðal
Vestur-íslendinga; án þeirra
hefði félagsmál vor verið fyrir
löngu komn í kaldakol. Sér-
hver sá, er í fullri einlægni læt-
ur sér hugarhaldið um íslenzka
tungu og íslenzkar menningar-
erfðir í þessari miklu heim^-
álfu, og það eru vonandi flest-
ir, hlýtur jafnframt að láta sér
ant um það, að blöðin megi
þrífast sem allra bezt; þau hafa
alla jafna átt á brattann að
sækja í f járhagslegum skilningi
og eiga það vitaskuld enn. Það
veltur því að sjálfsögðu afar-
mikl á að þau séu borguð skil-
víslega.
Nú er farið að síga á seinni
hluta árs, og enn eiga allmarg-
ir ógoldin áskriftargjöld siín.
Úr þessu verður að bæta. Þeir,
sem að útgáfu Lögbergs standa
vilja með línum þessum vin-
samlega mælast til þess, að
þeir, sem enn hafa eigi gert full
skil geri það nú hið bráðasta.
Það ey alvarleg þjóðræknis-
skylda, að standa í skilum við
blöðin og styðja þau af fremsta
megni.
Aðvörunar og hugsjóna
kenningar
Herra ritstjóri Lögbergs:—
Mér ber að þakka þér fráganginn
á Áramótavísunum, sem út komu i
Lögbergi 7. apríl 1938. Eg sé þaÖ
nú bezt hvaÖ þú og stílsetjarinn
þinn hafið verið mér velviljaðir,
þegar eg fer að bera handritiÖ sam-
an við blaðiÖ. Því blaÖið skarar
sumstaÖar franr úr handritinu, en
sérstaklega þó í einni ágætri prent-
villu. Er þar þó bara um tölustaf
aÖ ræða, en ekki bókstaf — og veit
eg ekki ástæðuna fyrir því að þessir
10 töJustafir, sem til eru (Rómverja
tala undanskilin) fái ekki að heita
bókstafir eins og hinir, þar sem þeir
eru æfinlega allir í öllum bókum,
sem hafa 10 blaðsíður eða fleiri?
Þessi tölustafur sem hér er um að
ræða, er enginn aukastafur — eða
stafur á röngum stað, og ekki er
hann stór eða hár stafur, heldur
bara meinleysinginn 2 í tölu, i stað-
inn fyrir vesailinginn 1 í tölu. Svo
• undir öllum náttúrlegum kringum-
stæðum þá hefði bara átt að muna
einum? En það fór eins með þessa
2 í tölu og stundum fer með stjórn-
málamenn, ritstjóra og skáld og aðra
fyrirliða og forseta, sem standa fyr-
ir framan þjóðfélagsnúllin — að
það er undir núllunum komið hvað
fyrirliðinn er látinn þýða — jafnvel
þó hann í sjálfum sér tákni bara 1
eða 2 eftir ástæðum — og núllin
ekki neitt án hans?
Ekki get eg fundið Eddu-kenn-
ingu í þessari prentvillu? En eg sá
strax að hér er um spádómskenningu
að ræða? Eða hugsjónakenningu,
sem getur breyst í lífsspeki eða
staðreyndar kenningu? Svo annar-
hvor ykkar eða báðir (þú og stílar-
inn) hljótið að búa yfir spásagnar-
anda, og vera þar að auki hugsjóna-
menn og lífsspeki og staðreynda
vitringar ?
Eru nú færð rök fyrir því sem
áður var ritað í “Ritvillu-kenning-
um”: Að það eru bara sumar prent-
og ritvillur Eddukenningar? í for-
málanum fyrir Áramótavisu útgáf-
unni var eg að geta þess til að vin-
um og kunningjum fyndist vísurn-
ar vera farnar að láta sig eða dofna,
fyrir áramótin 1937 og 8? Og þar
kemur spádóms-kenningin til sögu,
með þessa áðurnefndu 2 fyrir
framan 937, — og lætur visurnar
halda sínum upprunalega krafti i
1000 ár ! — og er þetta sú stórvægi-
legasta viðurkenning, sem enn hefir
verið gefin syndugum manni i þess-
ari jörðu fyrir 'heilagar uppfvnd-
ingar? Að eg nefni ekki leirburð
— eða moldargraut — og þaðan af
léJegri skáldskap? Eennimenn og
hugsjónaspekingar tuttugustu ald-
arinnar þurfa nú ekki lengur að líta
100 ár um öxl? Nú er hægt að
horfa 1000 ár fram, og sjá hina
hjóllærðu fræðimenn og fyrirliða
hinnar norrænu kynslóðar lesa með
einlægum farisea og hræsnara svip
Áramótavísurnar mínar — eins og
goðmagnað Hávamál — á meðan
verið er að sarga líftóruna úr nýti-
legustu framsóknarmönnum sam-
tíðarinnar — á öllum sviðum? Eg
er “sto-ltur” yfir þessari viðurkenn-
ingu! Þið eigið eftir að sjá framan
í mig! Eg þarf að taka í vina
hendur í Winnipeg og þakka þessa
þúsund ára komplimenteringu. Til
athugunar vil eg nú geta þess hér,
að þessa umræddu þúsund ára hug-
sjóna-kenningu er að finna í for-
málanum fyrir Áramóta-vísu-útgáf-
unni. Um aðrar prentvillu-kenn-
ingar er ekki að ræða þar, ritvillu
stafamunur á stöku stað, og þó hann
bneyti hvergi hugsun eða skemmi
vísurnar að neinum mun, vil eg þó
tilfæra ihann, og eina kenningu hefi
eg fundið. En hún er hvorki rit-
villu- eða prentvillu-kenning, heldur
tiilfærslu-kenning, sem verður að
aðvörunar-kenningu, og geri eg má-
,ske grein fyrir því siðar. Fyrir-
sagnir “Áramóta-vísnanna” eru rétt-
ar að öðru en því, að J-ið hefir
fallið (út i loftið) af nafni J.
Magnúsar Bjarnasonar, en komið
þó til baka eins og dúfan, haft
hamaskiíti á túrnum:, orðið að t-i,
og sest í nafn Ben. B. Bjarnasonar
bróður míns. í vísu Guttorms í
efstu hendingu þar sem “er” stend-
ur, á að standa “eg.” Nú erum við
komnir að vísu skáldkonunnar G. H.
Finnsdóttur. I annari hendingu
hafa tvö villulaus tveggja atkvæða
orð rokkerað— svo að rímið fer út
um þúfur —en meiningin heldur
sér. —Þetta kalla eg tilfærslu eða
aðvörunar-kenningu. Og kom hún
mér ekki á óvart. Þetta var eina
vísan, sem eg hafði tíma til að verða
óánægður með, áður en eg sendi
handritið frá mér. Og hefði eg ekki
þurft að ihafa þann hraða við? Nú
þegar eg fer að athuga þessar “Ára-
mótavísur" frá vísindalegu sjónar-
miði, þá er eg óánægður með þær
allar, og hefi því hugsað mér að
yrkja þær upp að nýju við tækifæri.
En í bráðina ætla eg að hafa vísu
skáldkonunnar G. H. Finnsdóttur
svona:
Eg mun huga altaf að
öllum sögum þinum,
Skyldi Gísla gruna það—
Af gömlu skónum mínum?
Stúlku-visan er “há-rétt” að öðru
leyti en því að þú, eða þið, hafið
sett setu í hana á einum stað. — Þú
hefir ekki vitað að mér er illa við
og eg skrifa aldrei setu nema óvilj-
andi — því þá tapa eg um leið
skáldskapargáfunni, því setan minn-
ir mig á “niðursetning”, sem situr
í hugsjóna-lausri þöyn. Eg veit að
þú hefir ekki gert þetta í þeim til-
gangi að svifta mig skáldskapar-
gáfunni? Svo hafa spurningar-
merkin við þessa vísu breyst í
“högg” og “slög” — og þótti mér
það verra, því eg ætlaðist til að fá
svar frá stúlkunni.—
I vísunni “Til hinna,” sem byrj-
ar svona: “Það er kjánaskapur að
kyssa mig”—Eg vil breyta einu orði
í þessari hendingu og hafa hana
svona: Það er kjána-skapur að
kyssa þig! o. s. frv.
Þá erum við .komnir að “Jarð-
hrapinu.” Það var ljóta hrapið?
Þar hefi eg gleymt að skrifa 50%
af fyrra atkvæði fyrsta orðs í fyrstu
línu fyrra erindis — fyrstu jarð-
hrapsvísu sem kveðin hefir verið á
þessari jörðu? — Eg tek þessa
gleymsku mína sem aðvórunar-
kenningu: því það er ekkert vit í
því að skrifa “Áið” þegar bráð-
nauðsynlegt var að skrifað Arið?
eins og í þessu tilfelli var. Eða
hvert átti jörðin að hrapa annað en
gamla-árið “einu sinni enn á ný” —
eins og hún hefir gert að undan-
förnu — úr því hún forgekk ekki á
nýárinu? Það var engin von að
R. P.*) vissi hvenær hún hefði
byrjað á þessu hringsóh — eða hve-
nær hún myndi ihætta þvi? F.n úr
því eg tek þetta sem aðvörunar-
*)Sjá nýársræðu R. P. í Heims-
kringlu 5. janúar 1938.
kcnningu, þá ætla eg að breyta
þriðja orði í seinustu hendingu
þessarar vísu og setja vill í staðinn
fyrir “mun.”
Eg vil taka það fram hér, þeim
til leiðbeiningar, sem ókunnir eru
stjörnufræði, að það var ekki eg,
sem “hratt” jörðinni út í þetta
hringsól í kringum sólina, þó eg
nefndi það “jarðhrap” og héldi því
fram í visunum, að nýja árið, sem
svo er nefnt, væri og hefði verið
endurtekning hins gamla Eða með
öðrum orðum: að jörðin hrapaði
bara gamla árið, upp aftur og aftur,
og hvert hrap væri aukahringur í
kringum sólina.
Og ekki á R. P. neina sök á þessu
“jarðhfapd,” þó hann hinsvegar
upplýsti menn um það: að svona
mældi jörðin tímann með sjálfri sér
og sólunni. Það er ekki ýkja langt
síðan að jörðin komst á þessa hreyf-
ingu í hugskoti kristinna manna. En
að hún sé altaf að hrapa, dettur
manni sjaldan í hug, enda er það
ónotalegur hugarburður, ef hún
skyldi reka sig á eða detta ofan í ?
Kóperníkusi er kent um þetta
strákapar. ^
Og jörðin er ekki búin að hrapa
nema 395 hringi umhverfis sólina
síðan ihann (Kópernikus) ýtti svo
við henni (jörðinni) að hún fór að
hreyfast i hugskoti kristinna manna.
Garnlar þjóðsögur halda því fram
að Grikkir hafi eitthvað verið búnir
að loka um jörðina, þá fyrir löngu.
Og Indverjar og Kínverjar á undan
þeim.
Jósúa “stríðsstólpi’ ’ Jafa og
ísraelsmanna tók mestu ferðina af
sólinni, á meðan hann var að yfir-
vinna óvini hans og þeirra, þó fáir
hafi kunnað að meta það og skilja
fram á. þennan dag; Og er það þó
fyrir löngu á daginn komið, þó ekki
haldi hún kyrru fyrir heldur.
Vinsamlegast,
Jak. J. Norman.
Hátíð í Markerville
29. júni var merkisdagur í sögu
islenzku bygðarinnar við Marker-
viLle, Alberta. Héldu bygðarbúar
þann dag fimtugs afmæli bygðar-
innar. Oft hefir það komið fyrir
áður, að votviðri og þar af leiðandi
slæmir vegir, hafa skemt fyrir há-
tiðahöldum þar.
Dagurinn rann upp bjartur og
sólríkur, ekkert ský á lofti, og allir
akvegir upp á það bezta, svo allir
voru glaðir og vongóðir, að nú fengi
þeir hagstætt veður fyrir hátíðar-
haldið. Alllra vegir láu til Marker-
ville þennan dag.
Laust fyrir rniðjan dag byrjaði
hátíðarhaldið, með því að öllum sem
til staðar voru var boðið til miðdags-
verðar í “glitfögrum laufgrænum
lundi,” rétt sunnan við þorpið.
Höfðu þar verið sett upp mörg
langborð og bekkir; voru borðin
þakin með snjóhvítum dúkum og
skreytt með blómum. Var það
kvenþjóðin sem auðsjáanlega hafði
þann vanda á hendi að sjá urn það,
Þegar fólk var sezt undir borð, kom
regnskúr; enginn virtist gefa því
gaurn, þvi fyrir framan þá voru
borðin þakin af óteljandi réttum,
sem þeim kom ekki til hugar að
flýja frá, hvað sem á gengi, fyr en
allir hefðu gért því góð skil.
Til allrar lukku varð þetta aðeins
dálítiLl skúr. Á miðju háborðinu
vari stór afmæliskaka, og er allir
höfðu matast, stóð upp Mrs. Thor-
björg Jónsson ( kona Bjarna Jóns-
sonar frá Auðnum) og skar hún af-
mæliskökuna, svo allir fengi að
smakka hana. Var Mrs. Jónsson
kjörin til að inna þetta verk af
hendi, því hún er eina konan sem er
á lífi, af þeim konum, sem komu i
fyrsta hópnum, sem kom og stofn-
aði bygðina.
Er allir höfðu matast, stóð upp
forseti dagsins, Mr. Ófeigur Sig-
urðsson, sem stýrði öllu hátíðahald-
inu með sinni velþektu röggsemi.
Skemtiskráin var sem fylgir:
1. Ávarp forseta—-
Ófeigur Sigurðsson.
2. Sungið — O Canada
3. Ræða—
John Johnson frá Edmonton.
4. Sungið — Hvað er svo glatt.
5. Ræða—
Dr. C. Marker frá Edmonton.