Lögberg - 03.08.1938, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 3. AGCST, 1938
---SKUGGINN—
Eftir GEORGE OWEN BAXTER
XXIV.
Tom Converse kemur til hjálpar.
Þegar hinar tvær erfiðustu girðingar
voru yfirunnar, fór Bláfótur að komast í gott
skap. Hann flaug yfir hverja girð'inguna á
fætur annari; það var altaf sama kappið í
Iionum þangað til hann var kominn niður fyrir
hæðina, sem Skugginn sá þau hverfa fyrir, þá
var eins og kappið hyrfi á ný, og hann fór
að naga mólin. Benn Plummer var utan við
sig af hrifningu.
“Gamli Bláfótur . . . gamli félagi!” hróp-
að'i hann slag í slag. “Hann flýgur eins og
fugl . . . alveg eins og fugl!”
Bláfótur setti annað eyrað aftur, eins og
hann vildi segja: “ Já, ungi maður, þú þekk-
ir mig ekki rétt. ”
Sylvíu fór að líða betur, þegar þau fóru
að hægja á sér. Aður þegar þau höfðu henst
yfir limgirð'ingarnar, hafði hún alveg verið
með lífið í lúkunum, og er þau þeystu upp
brattann yfir stokka og steina, hafði hún, eins
og hesturinn, staðið á öndinni. Það var held-
ur ekki við því að búast, að Captain léti ekk-
ert á sjá eftir tvær ferðir hvor annari hættu-
legri.
Af næstu hæðabrún sáu þau yfir lands-
lag, þar sem skógurinn breiddist út yfir land-
ið. Þau hleyptu því af stað yfir hið auða
svæði og inn í skóginn. Þá kom það að góðu
haldi fyrir þau, að Benn var vel kunnugur í
héraðinu. Hann sneri til hægri um leið og
þau voru komin úr augsýn þeirra, er eltu. Þar
lá örmjór .stígur, er þau gátu þrætt.
Bláfótur fór á undan, því gatan var svo
mjó, að eigi komst nema einn í einu, og oft
urðu þau að beygja sig niður til að reka sig
ekki á trjágreinarnar. Gatan var góð, með
föstum jarðvegi, svo kannske miðaði þeim
betur áfram en þeim, er á eftir voru. Captain
andaði mjög ótt, en þó léttilega, svo Benn gat*
sér ekki til, að hann vær eins þreyttur og
hann var í raun og veru.
“Captain er farinn að þreytast,” hvísl-
aði Benn eins hátt og hann þorði. “Nú verð-
um við að halda beint til Skuggans. Hann er
sá einasti, sem getur frelsað okkur, ef það
er mögulegt.”
“Er hann langt í burtuf ” spurði Sylvía.
“Nei, guði sé lof!”
Þau héldu áfram nokkra kílómetra. Þá
heyrðu þau aftur í þeim, sem á eftir voru.
Benn Plummer þreif skammbyssuna og skaut
þrisvar upp í loftið.
•Bak við þau heyrðust hrópin og köllin.
Hófadynurinn færðist einnig nær.
“Þeir vita, að þetta er merki!” hrópaði
Sylvía. ‘ ‘ Þeir taka okkur, Benn! ’ ’
Hann svaraði með því að' skjóta þrisvar
aftur og byrjaði svo að hlaða skammbyssuna
úr skotfærabeltinu.
Svo sneri hann eér við í hnakknum og
litaðist um á milli trjábolanna. Þá þurfti
Sylvía ekki að spyrja lengur. Nú sá hún.
hvað hann ætlaði að gera.
“Ef Skugginn kemur ekki á næstu mín-
útum, fer eg að lofa þeim að sjá eld. Þann
fyrsta, sem eg eygði, skýt eg niður og næsta
með-------”
“Nei, nei, Benn!” tók hún fram í fyrir
honum dauðskelkuð. “Það máttu ekkii. Það
er morð — —”
“Skift þú þér ekki að því,” svaraði hann
stuttur í spuna. “Nú er það eg, sem ræð.”
Hann tók þéttar í taumaua og hafð'i byss-
una tilbúna. Hún beið þess full örvæntingar,
að þeir byrjuðu að skjóta. Hún efaðist ekki
um alvöruna í orðum hans, og áreiðanlega
mundi hann reyna að hitta. Ein sekúnda
leið og önnur, og enginn hvellur kom.
Þau komust út í annað rjóður, og þegar
hún leit um öxl, sá hún þá fyrstu koma á milli
trjánna. Hún sá líka, að Benn hafði snúið
sér við í hnakknum og lyfti upp byssunni til
að skjóta.
En í því heyrðist riffilskot nokkuð frá
þeim, eitt með þessum hörðu málmhljóðs-
drunum, gerólíkt hinu dimma gelti skamm-
byssunnar. Nú sá hún hendina á Benn síga
niður. Þegar hún leit aftur fram fyrir sig,
sá hún mann koma þeysandi á gráum hesti
fram úr skógarþykninu.
“Vertu rólegur, Benn!” kallaði hann.
“Rólegur!”
Þetta var ekki sú rödd, sem hún hafði
búist við að heyra, en það gat ekki verið neitt
vafamál, — þetta hlaut að vera Skugginn.
Hann flaug fram hjá eins og þar væri á ferð-
inni valur í vígahug, og hún gat ekki annað
ne dáðst að þessu hugrekki, að ríða fram
fyrir margar tylftir alvopnaðra manna, sem
allir óskuðu hann dauðan.
Hún heyrði aftur drunurnar í rifflinum,
þá keyrði liún sporana í hestinn og hlej'pti
af stað í gagnstæða átt við rjóðrið. Hún
reyndi að flýta sér sem mest hún mátti, þar
til hún heyrði Benn kalla.
“Stöðvaðu hestinn, Sylvia . . . stoppaðu,
stoppaðu!”
Hún hlýddi undrandi, og augnabliki síð-
ar nam hinn mæddi og þreytti Captain stað-
ar við hlið hennar. Benn stökk af baki og
tók að spretta af. Hún starði á hann alger-
lega forviða. Hann fleygði hnakknum á
jörðina.
“Ertu genginn af göflunum, Beiin?”
“Eg vona, að svo sé ekki. En Captain
getur ekki meir. Með engu móti vil eg hætta
á, að neitt hendi hann eða hann skaðist á einn
eða annan hátt, þótt það kosti mitt líf —
eða hinna.”
“Já, en Benn, þetta er vitleysa. Hvað
eigum við . . .?”
“Við getum ekki gert annað en beðið
iiér og vonað, að Skugganum takist að leiða
þá frá okkur. Hann er þegar byrjaður. Heyr-
irðu ?•”
Þau hevrðú riffilskotin skera úr hinum
mörgu dimmu skammbyssuskotum.
Hvað, skyldu margir menn falla núna
fyrir Skugganum? Sylvia draup höfði, og
það fór hrollur um hana. Og þó — þvílíkt
hugrekki, þvílíkur dugnaður af einum manni,
að mæta svo mörgum.
“Hvað ætlast hann fvrir ?” spurði liún.
“Það veit eg ekki,” sagði Benn frá sér
numinn af hrifningu. “Hlustaðu bara!
Heyrirðu, hvernig skotin færast lengra í
norður. Þeir elta hann. Þeir skjóta á hann
og hestinn hajns. Etn þesáir hundar, þeir
hitta hann aldrei. Þeir héldu, að eg væri
Skugginn, en þeir sáu, að þeim hafði skjátl-
ast, þegar sá rétti kom.”
Lengra og lengra í burtu færðust skotin,
og loks heyrðist aðeins ómurinn.
“Maður getur látið sér detta í hug, að
þeir séu að skjóta skóginn niður. Þú getur
reitt þig á, að þeir eru hvítglóandi, ” sagði
Benn og hló við'.
XXV.
/ birtu eldspýtnaljóssins.
Sylvia var steinhissa — og ekki að á-
stæðulausu. Benn hafði ekki verið í þvi
skapi, að gera að gamni sínu meðan á flótt-
anum stóð. Núna var hann svo rólegur og
hugsanir hans í fullu jafnvægi. Alveg eins
og hann hefði bjargast upp á einn skýjabólst-
urinn, og gæti svo setið þar og hent gaman
að heimsku-verkum mannanna. Hann hélt á-
fram að nudda Captain með mikilli um-
hyggjusemi. Þessi dásamlega skepna teygði
höfuðið fram og andaði djúpt.
“Þetta er voð'alegt, Benn,” hvíslaði hún.
“Þetta er hræðlegt!”
“Þetta með Captain? ó-nei, það er ekk-
ert hættulegt. Hann fær nú hvíldina, hann
gat ekki haldið lengra áfram, og það gengur
alt vel. Skugginn fullyrti, að menn mundu
veigra sér við að skjóta á hestinn hans, og
það lield eg líka. Sjáðu til, nú er hann að
jafna sig, hann reísir höfuðið. Þú ert af-
bragð, Captain.”
“Það er ekki hesturinn, sem eg er að
hugsa um, Benn. Það eru mennirnir. Hvað
heldur þú, að Skugginn hafi drepið marga.
Það er ekki að ástæðulausu, að menn hræðast
hann.”
“Bíðum bara róleg, þar til þetta er búið.
Ef þeir eru hræddir við að fá sín snotru and-
lit skrámuð, þá geta þeir haldið sig frá þeim
stöðum, sem Skugginn helzt dvelur á. Hann
er ekki neitt rádýr, sem hægt er að veiða í
skóginum, þegai^ dimma teki^r. Ileyrirðu,
hlustaðu — hann er nú þegar sloppinn frá
þeim.”
Skothvellirnir höfðu ekki einungis fjar-
lægst, heldur heyrðust þeir á því og dreif, þar
til þeir hættu alveg.
“Eða þeir hafa drepið hann,” sagði unga
stúlkan.
Henni fanst eins og fróun í því, að kann-
ske væri hann dauður. Hvernig átti hún að
taka á móti honum, þegar hann kæmi sem sig-
urvegari?
“Því trúi eg ekki,” sagði Benn Plummer
hægt. “Þeim veitir áreðánlega ekki af, að
hafa dagsljósíð til að geta hitt hann. —
Hlustaðu!”
En ekkert heyrðist, og Benn hélt áfram
við hestinn.
“Ef þeir koma nú aftur, þá finna þeir
okkur hér, ” sagði Sylvia með angistarróm.
“Ekki á meðan Skugginn heldur lífi og
limum,” svaraði Benn. Hann var svo örugg-
ur, að hann leit ekki upp úr því, sem hann
var að gera. “Skugginn mun áreiðanlega
leiða þá á villigötur. Þú heyrðir áðan, að
þ.eir voru farnir að ruglast. Þeir hafa sjálf-
sagt haldið, að við værum á undan honum,
en ekki látið sér detta í hug, að við hefðum
lialdið í aðra átt. Þú skalt bara vera róleg,
og þú mátt reiða þig á það, að hann kemur
bráðum ríðandi á móti okkur, rólegur, eins
og ekkert hefði í skorist.” Hann þagnaði
skyndilega. “Heyrirðu!” sagði hann.
0g nú heyrðu þau blístur innan úr skóg-
inum.
Sylvia starð hissa á fósturbróður sinn.
“Það getur ekki verið hann?”
‘i Jú, einmitt, þetta er hann,” sagði Benn
Plummer. “Ef þú ekki trúir því, þá líttu
bara á hestinn, hann þekkir blístrið.”
Er þetta daufa blístur heyrðist, lyfti
Captain strax upp liöfðinu og hneggjaði lágt.
Aður en Sylvia var búin að jafna sig, eftir
undrun sína, sá hún eitthvað hreyfast á milli
trjánna, og sá óðar, að það var maður, sem
reið fetið í áttina til þeirra.
“Halló,” sagði hann með röddu, sem var
bæði hljómmeiri og þýðari en Skuggans.
“Hvað á þetta að þýða, Benn? Hvers vegna
hefir þú haft stúlkuna með þér. hingað?”
“Það var ekki með mínum vilja. En liún
heimtaði, að eg tæki sig með. Eg gat ekki
lagt bann við því. Þeir sáu okkur og eltu
okkur, þegar við fórum að heiman.”
“Þú veist þó,” ságði Sylvía reiðilega,
“að þú fékst mig til að lofa því að koma, ef
þú bjargaðir Benn úr fangelsinu. Þú veizt
það ósköp vel, að þú þröngvaðir mér til að
lofa þessu. Hvað á þessi leikaraskapur að
þýða, hvers vegna þykist þú vera hissa?”
Benn Plummer hrópaði upp yfir sig.
“Hamingjan góða, var það þess vegna, sem
eg var frelsaður úr fangelsinu? Og þess
vegna krafðisu þess, Sylvia, að koma með
mér hingað?”
“Bíðið við,” sagði Tom Converse, “það
er dálítill misskilningur hér á ferðum.”
Hann kom nær þeim, kveikti á eldspýtu
og lét birtuna af henni skína á andlit sitt.
Það var alt annað andlit en Sylvia hafði bú-
st við að sjá. Og nú sá hún líka, að sá, sem
reið gráa hestinum, var hærri og herðabreið
arí en Skugginn. “Benn,” sagði hún skjálf-
andi af hræðslu, “þetta er — þetta er ekki
Jim Cochrane. Það er einhver af sveitung-
um okkar.”
“Hvað meinarðu, Sylvía — hverslags
þvæla er þetta!” sagði Benn aigerlega for-
viða á þessu öllu saman. “Það var þessi
maður, sem bjargaði mér úr fangelsinu.
Þetta er Skugginn. Hvað gengur eiginlega
að þér, Sylvía?
“Eg skil ekkert í þessu.”
“Lofið' mér að skýra samhengið í mál-
inu,” sagði Tom Converse. “Eg mundi hafa
sagt Benn það fyrir löngu, liefði mér dottið
í hug, að þér munduð fylgja honum hingað.”
Hann sagði þeim svo í fáum dráttum,
hvernig hann hefði komið til þorpsins og
hafði hitt manninn með föla andlitið, hvernig
hann hefði svo komist í hvert æfintýrið á fæt-
ur öðru, og hvernig hann hefði fengið bréfið
frá henni, sem fékk hann til að reyna að
brjótast inn í Carlton-fangelsi og frelsa Benn.
Þau hlustuðu forviða á þessa merkilegu
frásögn, og Benn Plummer varð meir og meir
hissa við' að sjá þenna hræðilega Skugga,
breytast í löghlýðinn borgara.
“Ástæðan fyrir því, að eg sagði ekki
Benn frá þéssu strax,” hélt Tom Converse
áfram, “var, að eg var hræddur um, að hann
vissi, að eg' væri ekki Skugginn. Helzt hefði
ég viljað fara með hann af landi burt, eitt-
hvað, þar sem hann gæti verið í ró og friði.
En nú eruð þér komin, ungfrú Rann, og eg
hefi tekið grímuna ofan og verð að viður-
kenna, að eg er einungis Tom Converse, er
bara eins og fólk gerist og gengur og hefi
aldréi gerst lögbrjótur fyr en um daginn, er
eg náði Benn út úr Carlton-fangelsi.”
“Og alt þetta hafið þér gert,” sagði
Sylvía, ‘ ‘ fyrir stúlku, sem þér ekki þektuð,’ og
sem þér hélduð að elskaði morðingja?”
“Vinur!” hrópað'i Benn Plummer alt í
einu. ‘ ‘ Þú ert meiri maður en Skugginn mun
nokkurn tíma verða. ”
“Ungfrú,” sagði Tom Converse, “eg má
til að segja yður allan sannleikann. Það var
bréfið yðar, sem kom mér til að brjótast inn í
Carlton, og eg verð að viðurkenna það, að
það var spennandi að leika Skuggann. Og
nú sé eg það einnig, að hægt er að brjótast
inn í fangelsi og leiða hóp af blóðþyrstum
sporhundum á villugötur, án þess að einum
einasta dropa af .mannsblóði væri úthelt. —
Hvað þá heldur að mannslífi væri fórnað.”
“Hefir enginn verið drepinn eða særður
í nótt?” spurði Sylvía steinhissa.
“Ekki einn einasti. Þeir héldu, að eg
riði á eftir yður og Benn. Þess vegna eltu
þeir. Eg gerði ekki annað en smjúga inn á
milli trjánna og skjóta upp í loftið öðruhvoru.
Það var svo mikið' myrkur, að þeir gátu alls
ekki hitt mig, þeir hefðu ekki séð, þótt það
hefði staðið hvítkalka hús í skógarþykkninu.
Þeir sáu hestinum bregða fyrir öðru hvom,
en hér erum við nú báðir komnir heilu og
höldnu.”
. Sylvía fyltist ósegjanlegri gleði, og
hjarta hennar fyltist takmarkalausri þakk-
lætistilfinningu.
“Það er himininn, sem hefir sent yður,”
sagði hún að lokum. “Drottinn hefir sent
yður okkur til hjálpar. Nú ætla eg að ríða
til baka og segja þeim sannleikann. ’ ’
“Þeir trúa yður ekki.”
“ Jú, þeir gera það. Þeir skulu trúa mér.
Eg er sá einasti, sem þeir geta trúað. Því
enginn hefir séð andlit Skuggans — morð-
ingjans — nema eg.”
Hræðslan, sem var í röddinni, fékk Tom
til að koma nær.
“Haldið þér, að hann sé það?” spurði
hann.
“Morðingi?” sagði hún. “Já, eg veit
það nú betur en nokkru sinni áður. Eg veit
líka, að hann hefði ekki þorað að leggja í
það, sem þér hafið unnið. Eg spurði liann
að því, og eg bað hann um að reyna, en hann
vildi ekki segja neitt ákveðið. En á meðan
hafði annar maður ákveðið sig og þeyst til
Carlton og unnið það, sem Jim Cochrane hik-
aði við að gera — maður, sem aldrei hafði
séð mig.”
“Heyrið þér,” sagði Tom í mótmælandi
róm. “Skugginn hefir ef til vill verið for-
fallaður. Hann hefði kannske gert þetta
seinna. ”
Hún hristi höfuðið'. “Eg þekki hann of
vel. Nú held eg að minsta kosti, að eg þekki
hann. Hann hefði aldrei leikið þetta, Con-
verse. Þér hafið uunið gott verk með að
hjálpa Benn út og einnig með að opna augu
mín, svo eg sjái, hverslags maður hann er.
Eg mun hvorugu gleyma, og það minsta, sem
eg get gert, er að fara til baka og segja mönn-
unum, hver þér eruð'.”
Benn Plummer var alveg á sama máli og
Sylvía, en Converse hélt áfram að efast.
Hann sagði, að þeir mundu ekki trúa henni.
Að þeir mundu halda, að Skugginn væri bara
að leika á þá, svo að þeir hættu að leita. Það
einasta, sem mundi gera þá ánægða, væri að
sjá lík hans fyrir fótum sér.
En Sylvía sat við sinn keip. Það brann
í henni að geta gert eittlivað, sem sýndi
þakklæti hennar fyrir alt það, sem hann
liafði gert, og á meðan hann var að mótmæla,
sneri hún hesti sínum. Tom Converse fylgdi
henni á leið.
“Það er dálítið skrítið,” sagði hann,
“að liugsa til þess, að þér skuluð nú hverfa,
án þess eg hafi einu sinni séð vel framan í
yðar. Jú,” sagði hann svo, “eg hefi einu
sinni séð yður,” röddin (titrað'i ofur: lítið.
“Það var efst uppi á Mount Samson, þegar
þér írelsuðuð líf mitt. Verið þér sælar ung-
frú Rann, við sjáumst aftur.”
Hún sneri sér við í hnakknum og rétti
honum höndina í kveð'juskyni.
“Elftir eina klukkustund er eg komin til
þeirra,” sagði hún og var auðsjáanlega mik-
ið niðri fýrir, “og svo kem eg aftur með góð-
ar fréttir til yðar. Bíðið hérna, og þér megið
treysta því, að þetta gengur alt ágætlega.
Mennirnir geta ekki annað ep. trúað því, sem
eg segi.”
Hún beygði sig ofurlítið áfram, og
augnabliki síðar var hún horfin inn í skógar-
þyknið.
XXVI.
Frásögn Sylvíu.
Stuttu eftir að Tom Converse var horfinu
eltingamönnunum, skipaði Algie Thomas
sheriff mönnum sínum að nema staðar. Hann
fór með þá í dálítið rjóður, og þar kveiktu
þeir eld.
Sitjandi umhverfis eldinn hvíldu þeir sig
nú eftir áreynsluna og spjölluðu um, hvað
þeir gætu gert. Joe Shriner lagði til, að þeir
liéldu áfram veiðinni gegnum skóginn, og
látu skot sín ríða á alt lifandi, sem þeir kæmu
auga á. En meirihlutinn var sammála Algie
Thomas um, að þeir hefðu notað nægilega
mikið' af púðri og höglum; og að það væri
heimska að halda áfram þessum skollaleik.
Skugginn var genginn þeim úr greipum, og
það var ekki annað að gera en bíða rólegir
til dögunar. Þá gætu þeir aftur gert alvar-
lega tilraun til að komast á snoðir um, hvar
hann væri.
“Hann hefir farið kænlega að,” sagði
Algie Thomas gamli. “Enda þótt svo dimt
væri, að hann sæi ekkert, fór hann að skjóta,
til að fá okkur til að gera það líka. Þá vissi
hann hvar við vorum, og hávaðinn af vopnun-
um gerði honum mögulegt að hverfa, án þess
að við yrðum þess varir. Aiinars hefðum við
lieyrt, í hvaða átt hann fór. Takið eftir, hér
er svo mikil kyrð, að maður gæti jafnvel bú-
ist við að geta heyrt mann draga andann, í
mílu fjarlægð.”
Þarna ríkti sannarlega his djúpa þögn,
sem aðeins þektist í skóginum. Það hafði
rignt alveg nýlega, og í bjarmanum frá eld-
inum sáust næstu tr jástofnarnir votir og gljá-
andi á baktjaldi hins mikla myrkurs. And-
litin umhverfis eldinn voru álút og lilustandi;
þau voru einkennileg og forynjuleg, í liinum
öflugu andstæðum ljóss og skugga. Allstaðar
voru áköf, leiftrandi augu.