Lögberg - 06.10.1938, Qupperneq 6

o
LÖGBEEG, FIMTUDAGINN 6. OKTÓBER, 1938
—-SKUGGINN--------------------------1
Eftir GEORGE OWEN BAXTER |
XLII.
Svældur út.
Tom Converse stóð í útjaðri skógarins
og horfði á eftir Sylvíu, sem sneri sér við í
söðlinum og veifaði til hans með hendinni.
Þegar hún var horfin niður fyrir bakkann,
sneri hann við og gekk inn á milli trjánna.
H'onum fanst eins og þungum steini væri
létt af sér. Eftir nokkra daga myndi þetta
alt vera búið.
Ef þeir myndu veita henni þenna tveggja
daga frest, þá væri hann sloppinn, því að
þeim tíma liðnum myndi hún verða komin
aftur með nægaí sannanir fyrir því hver
hann var.
Nú, þegar hann hafði séð hana og talað
við hana, fanst honum það vera ómögulegt, að
hann ætti bráðum að deyja. Nei, lífið var
altof dýrmætt ifyrir hann og Sylvíu Rann.
Hve blátt áfram og einlæg hún hafði
verið gagnvárt honum. Hún elskaði hann og
hann elskaði hana, þau höfðu talað út um það
mál. Nú var það frelsi hans, sem mest reið
á að fengist, og þó fanst honum það vera lítils
virði samanborið við það að Sylvía elskaði
hann.
Hann hélt áfram inn í skóginn, það var
ekki lengur nauðsynlegt að vera eins var um
sig og áður. Ótvinir hans myndu ekki halda
áfram að elta hann, heldur láta sér nægja að
gæta þess, að hann slyppi ekki burt.
Hann þrengdi mittisólina til þess að
reyna að kæfa sultinn, sem farinn var að
kvelja hann. Síðan bjó hann sér til bæli úr
þurru laufi og lagðist niður og starði út í
myrkrið unz hann sofnaði.
Hann vaknaði við óp og læti í mörgu
fólki, sem var einhvers staðar í námunda við
hann. Að -vitum hans barst sætkendur eimur
af brennandi trjám. Þegar hann var farinn
að átta sig, tók hann eftir því, að það var al-
bjart í kringum hann.
Hann stökk af stað. Hann varð að flýja
vfir sig? Var sólin virkilegg komin upp?
Meðan hann stóð þarna ráðalaus, sá hann
þokumökk berast með vindinum út úr trján-
um og stefna beint á sig. Mökkurinn var svo
þéttur, að hann huldi trén og alt, sem bak við
var. Nú luktist mökkurinn útan um hann
sjálfan.
En hvað var þettaf Hann byrjaði að
hósta og svíða í augun. Þetta var þá ekki
þoka eins og hann hafði haldið, heldur reyk-
ur, og öll þessi birta í kringum hann var
eldur. Kjarrið var að brenna alt í kringum
hann.
Hannstökk af stað. Hann varð að flýja
frá þessum hræðilega dauðdaga, sem beið
hans þarna.
Skógurinn logaði. En hver hafði kveikt
í honum?
Það hafði reyndar oft verið gert, þegar
verið var að elta illræmda glæpamenn. En
hann skildi þetta ekki. Þeir, sem eltu hann,
höfðu fyrir stundu síðan lofað Sylvíu að gefa
honum tveggja daga frest. Hið glaðlega
vfirðragð hennar, þegar hún veifaði til hans,
hafði fært honum heim sanninn um það, að
hún hafði sigrað.
Hann hafði einnig heyrt drynjandi “já, ”
sem þeir svöruðu beiðni hennar með. En nú ?
Nú brann alt í kringum hann og reykskýin,
sem hlóðust utan um hann, höfðu aðeins eina
skýringu — dauðann.
Hann vissi, að um leið og hann kæmi á
bersvæði, væri honum dauðinn vís. Því þeir
mvndu ekki láta hannsleppa burt, þegar hann
kæmi svona beint í fang þeim, þeir höfðu að-
eins lofast að ráðast ekki á hann þessa tvo
daga — og meðal þeirra vorn>ínargir, sem
mist höfðu bróður, frænda eða góðan vin,
sökum hinnar djöfullegu morðfýsnar Skugg-
ans.
Hann vissi, að á sama augnabliki og þeir
sæju hann, myndu þeir lyfta rifflunum og
skjóta hann.
Hann vissi að hann hafði aðeins hálfan
tíma til að búa sig undir dauðann. Hann
vissi að hann gat ekki vænst neinnar misk-
unnar hjá mönnunum, sem biðu hans þarna
fyrir utan, en hann vissi líka, að sú hönd,
sem kveikt, hafði í skóginum, var sú sama,
sem á svo örlagaríkan hátt hafði gripið inn í
líf hans daginn, sem hann hafði komið til
námabæjarins. Þetta var alt Skuggans verk.
En hann vildi ekki deyja. Hann mátti
ekki deyja. Hann ætlaði að nota þá litlu
krafta, sem hann átti eftir til að reyna að
komast hjá því óhjákvæmilega.
Hann braust í gegnum kjarrið, unz hann
sá ána, og á bakkanum hinum megin við ána
höfðu óvinir hans safnast saman. Hann sá
morfóf'ýsnina slcína út úr andlitum þeirra,
þegar bjarminn frá bálinu féll á þá. Hann
vissi að þessir menn áttu enga ósk heitari en
að fylla líkama hans með blýkúlum.
Hann varð gripinn af ofsareiði, og otaði
kreptum hnefanum í áttina til þeirra. Hvaða
rétt höfðu þeir til að elta hann svona og yfir-
vinna hann á þennan ómannlega hátt. Brenna
hann inni eins og ref í greni. Hitinn varð
óþolandi, hann greip báðum höndum um
hálmstráið. Þetta var síðasta vonin.
Hann braut langa, beina grein af tré, sem
stóð þar rétt hjá, tálgaði hana til, unz hún
varð sex til sjö þumlunga löng. Síðan sneri
liann henni á milli handa sinna á ýmsa vegu,
þangað til hann gat dregið tréð innan úr
berkinum, og nú hafði hann holt barkarrör
í hendi sér.
Síðan fór hann úr jakkanum ,lagði frá
sér riffilinn og skammbyssuna, læddist því
næst gegnum kjarrið og út á trjáflotann, <eins
langt og hann þorði, en reykurinn og smá-
kjarr huldi hann sjónum óvina hans. Hann
hafði barkarrörið í munni sér og stakk sér
síðan hljóðlega niður í vatnið.
Hann fann, að hann gat dregið andann
gegnum rörið, en hann varð að hugsa um að
lialda sér undir vatninu og láta sig berast með
straumnum.
Þetta gekk nú betur en hann hafði þorað
að vona. Hann blés frá sér loftinu gegnum
nefið, en dró það að sér gegnum rörið.
Hann vissi ekki, hve lengi hann hafði
borist svona með straumnum. Ef til vill
aðeins eina mínútu eða heila klukkustund,
tn alt í einu rakst rörið af miklu afli inn í
munn hans, hann hafði nærri því mist það,
hann reyndi að anda að sér, en það kom ekk-
ert loft. Hann vissi strax, hvers kyns var.
Rörið hafði rekist á trjábút, sem flaut á vatn-
inu. Það var ekki um annað að gera 'en að
kafa og synda undir vatninu meðan nokkur
kraftur var eftir, því nú var um lífið að tefla.
— flann synti og synti. Hann logsveið í
iungun af vöntun á súrefni, — hann gat ekki
meira. Þegar hann kom upp, sá hann, að
hann var kominn fram hjá trjáflotanum.
Hann sá höfuð við höfuð á fljótsbakkanum,
allir störðu þeir upp eftir straumnum. Ef
liann nú aðeins gæti blásið frá sér án þess
að þeir heyrðu. En það var nú ekki svo. Hið
innibyrgða loft braust út með áköfum há-
vaða, og síðan dró hann að sér loftið eins og
kafnandi maður. Hann sá, að allir snéru sér
við á augabragði.
“Skugginn!” æptu þeir.
Hann sá þá lyfta rifflunum. Hann stakk
sér aftur, en af ákafanum að komast sem
dýpst undir vatnið, sló hann fótunum upp úr
þ,ví. Engin kúlan hitti hann, en utan um ann-
an fótinn fann hann eitthvað hart, síðan var
hann dreginn að bakkanum. Þeir höfðu veitt
hann með slönguvaði.
Ótal hedur gripu í hann og héldu honum
íostum. Hann sá fyrir sér hóp af andlitum,
samanbitnum og ógnandi.
“Bindið þið þetta kvikindi, og hlustið
ekki á, hvað hann segir/' hrópaði einn.
Tom Converse leit upp og sá Joe Shriner
á meðal þeirra. Nei, hér var engrar mis-
kunnar að vænta, ef það var þessi maður, sem
átti að fella úrslitadóminn.
Það fjölgaði altaf. Fólkið kom úr öllum
áttum og þyrptist utan iftn Tom. Þeir bundu
hann rækilega, lyftu honum upp og köstuðu
honum yfir hnakkinn á hesti einum, og reiddu
hann upp á bakk^nn.
Þar stóð Algie Thomas sheriffi og beið.
Tom létti við að sjá hið gamla og hrukk-
ótta andlit hans, en vonin hvarf, þegar Algie
ávarpaði hann.
“Tom,,? sagði hann, “ef það er.þitt rétta
nafn. Mér þykir leitt að sjá þig svona þræl-
bundinn, en þó er eg sánægður meþ, að þetta
verk mitt skuli hafa fengið svona góðan
enda.”
Allir, sem viðstaddir voru, rifu af sér
húfurnar og sveifluðu þeim og hrópuðu fer-
falt húrra fyrir Algie Thomas.
Það var ekkert að furða, þótt þeir væru
glaðir yfir að veTa nú loksins búnir að yfir-
vinna þenna erkióvin sinn, sem þeir voru
búnir að eiga í höggi við svo árum skifti.
Aldrei framar myndu þeir á fáförnum
vegum þurfa að óttast illgjaman, grímu-
klaiddan þorpara, sem einskis sveifst.
Baráttunni milli laga og lögbrjótsins var
lokið. Réttvísin hafði sigrað.
XLIII.
Dómsuppkvaðningin.
Himininn var þakinn gráum skýjum, sem
kaldur austanvindurinn hrakti til og fráí
Upp frá hinu brennandi kjarri stigu heit,
grá reykský. Eyðilegri staður gat varla
hugsast heldur en sá, sem nú upplýstist í hinni
gráu morgunskímu. Maður gæti vel hugsað
sér, að þannig væri umhorfs á þeim stað, þar
sem hinar fordæmdu sálir dvelja. Þar sem
menn varpa frá sér allri von.
Fólk var að hópast að úr öllum áttum.
Það kom hlaupandi niður hæðardrögin. Allir
stefndu að sama stað — þangað sem fang-
inn lá. Sumir höfðu ljósker með sér, og hinn
daufi bjarmi þeirra kastaði flöktandi birtu
á hið örvæntingarfulla andlit hans. Hann
mintist með skelfingu þeirrar stundar, er
hann sá fangelsið í Carlton fyrir sér, sú hugs-
un lá á honum eins og þungt bjarg. Það var
ekki hugsunin um dauðann, sem lamaði hann
iiú, það var vitneskjan um, að liann ætti bráð-
um að deyja án þess að fá að berjast hinni síð-
ustu baráttu fyrir lífinu. Hann leit á hin
ógnandi, sigri hrósandi andlit í kringum sig.
Hann vissi, að ekkert orð honum til varnar
eða skýringar á máli hans myndi komast
gegnum hinn þykka múr af hatri og hefndar-
þrá, sem þeir höfðu hlaðið milli hans og sín.
En hvert voru þeir nú að fara. Þeir
höfðu aftur lyft honum upp og lögðu af stað
niður hæðina. Hópur manna gekk á undan.
Þeir voru svo margir, að þeir huldu bjarm-
ann af eldinum fyrir sjónum hans.
Hann heyrði hróp og læti í kringum sig.
“Berið hann að hæsta trénu, sem þið
finnið, hann skal hengjast svo hátt, að allir
geti séð, hvað við höfum gert við hann. Fólk
skal ía að sjá, hvernig þorparar eins og
Skugginn enda líf sitt.”
Hópurinn stanzaði ekki fyr en þeir komu
að háu tré, sem stóð eitt sér, þar sem eldur-
inn ekki gat náð í það.
Tom Converse leit upp. Honum virtist
tréð svo hátt, eins og það næði beint upp í
himininn, og upp yfir höfði hans teygði vold-
ug grein sig út í lof’tið eins og ógnandi hand-
leggur. *
Það var enginn efi á því, hvað þeir ætl-
uðu að gera. Þeir ætluðu að hengja hann á
þessa grein. Hann sá, að þeir voru nú þegar
búnir að sveifla nokkrum snörum utan um
greinina, og hundrað hendur voru reiðubúnar
að kippa í reipið, sem átti að hengja Skugg-
ann í.
Á þessu augnabliki flugu hugsanir lians
til Sylvíu, sem hann vissi, að var að berjast
áfram ásamt Captain til að sækja sannanir
fyrir sakl»ysi hans. Ef hún vissi hvað hér
var að gerast ?
1 hinni vonlausu örvæntingu var hann
forlögunum þakklátur fyrir, að liún var ekki
viðstödd. Hann vissi líka, að ein ástæðan
fyrir því, að þeir vildu flý’ta sér að hengja
hann, var sú, að þeir vildu vera búnir að því
áður en Sylvía kæmi til baka.
Og hún myndi koma með sannanir fyrir
því, að þeir höfðu hengt saklausan mann!
Þegar hann leit yfir þessi járnhörðu andlit,
kom hann auga á Skuggann. Hann stóð einn
sér og strauk hökuna og — brosti.
Tom leit til jarðar.
Hvílíkur djöfull var þessi maður, sem
stóð þarna og lagði hendina á öxlina á Chuck
Parker, úr fleiri hundruð manna hafði hann
valið Chuck Parker, og sýnt honum alúð, og
verið vingjarnlegur við hann í viðmóti. Þetta
var gleggsta sönnunin fyrir því, að æfi
Chucks Parkers myndi brátt vera lokið, og
þá myndi Skugginn hafa fullnægt þeirri
hefnd, sem hann hafði svarið þeim þremur.
Gamli sheriffinn tók til máls:
“Félagar,” sagði hann. “Ef ykkur
finst eg hafa leyst þetta verk sæmilega af
hendi, þá vil eg spyrja ykkur alla, hvort þið
viljið veita mér þá ósk, að bíða með að hengja
þennan unga mann, þangað til að þeim tveim
dögum liðnum, sem við höfum lofað ungfrú
Rann.”
Hfeitug mótmæli frá öllum var svarið.
“Er það ekki kvenmanni, sem við höfum
gefið þetta loforð?” spurði sheriffinn fyrst-
ur. “Og hvað haldið þið að fólk mundi yfir-
ieitt segja, þegar það fretti að við írá námu-
bænum Carlton og Curtin höfum svikið það
loforð, er við gáfum ungri stúlku?”
Þetta var svo öflug röksemd, að hún
hlaut jafnvel að hafa áhrif á þá, sem ákaf-
astir voru að ljúka þessu af. Jafnvel Joe
Shriner sheriff kærði sig ekki um að verða
minst sem þess manns, sem gerðist málsvari
þeirra svika, gagnvart konu.
Það var aðeins einn maður í öllum hópn-
um, sem var nægilega samvizkulaus til að
æsa og skerpa hefndarandann. Þessi maður
gekk nú fram, og allra augu beindust að hinu
gulgráa andliti Jim Cochranes. Hann hafði
mist konuna, sem hann elskaði. Hann hafði
mist vopnin, sem höfðu verið hans öruggu
áhöld, hann hafði mist sinn ómetanlega hest
— hann hafði mist alt í viðureign sinni við
Tom Converse. Það eina, sem hann átti eftir
fyrir þessar fórnir var það, að hann gæti ráð-
ið niðurlögum þess manns, er hafði verið hon-
um svo dýr óvinur. Og Skugginn hafði tekið
þá ákvörðun, að hvað svo sem það kostaði
hann, þá skyldi Tom Converse gjalda það
með lífi sínu.
“Félagar, eg hefi enga löngun til að
koma með mótmæli í þessu máli. Eg vil að-
eins spyrja um eitt: Hvar eigum við að hafa
hann þessa tvo daga? Eg á við, hvaða staður
er nægilega öruggur, nema gálginn þama?”
Ilann benti á tréð, þar sem kaðallinn dinglaði.
‘ ‘ Látið mig taka liann, ’ ’ ságði Joe Shrin
er, ‘ ‘ eg hefi klefa, sem hann skal ekki sleppa
út úr.”
“Hefir þú? Hve vel dugaði klefinn síðast?
Gekk hann ekki inn í hann og út aftur eins og
það væri vindlabúð?”
Við þessari athugasemd gat Joe Shriner
ckkert sagt. Nú létu nokkrir eldri menn í
hópnum álit sitt í ljósi.
I
“Algie,” sögðu þeir við gamla sheriff-
ann, “við berum mestu virðingu fyrir þér og
því, sem þú álítur rétt. Þú ert ávalt vanur
að hafa rétt fyrir þér. En nú spyrjum við
þig: Mundi það ekki vera hreinasta fjarstæða
að gefa þessu ógeðslega kvikindi möguleika á
*því að sleppa frá okkur aftur? Er nokkur
hér, sem ekki vildi heldur missa liandlegginn,
en missa af því að sjá Skuggann hengdan?
Höfum við ekki beðið nógu lengi eftir þeirri
sjón? Hefir liann ekki verið okkur nægilega
dýr? Það er svo sem nógu fallegt, sem þú
segir, að við eigum að halda loforðið, sem við
gáfum ungu stúlkunni — en það er vafamál,
hvort við á nokkurn hátt svíkjum loforð okk-
ar,- þótt við bindum enda á þetta nú. Það er
ckki okkar sök að kviknaði í skóginum. Við
höfum ekki rekið hann úr skóginum á þann
hátt, það var tilviljunin, sem færði oþkur
hann uppf í hendurnar, einmitt þegar hann
var á góðum vegi með að sleppa frá okkur, er
það ekki rétt?”
Sheriffinn virtist efablandinn og hinir
litu einnig út fyrir að vera á báðum áttum.
Þá gekk Skugginn enn fram og sagði það,
sem reið baggamuninn.
“Eg skal hvorki vera með né móti,”
byrjaði hann gætnislega, þar sem hann mint-
ist þess, hvernig ákafi hans fyr hafði eyðilagt
áform hans. “En sérhverjum okkar ber
skylda til að segja skoðun sína á málinu. Eg
vil því aðeins spyrja um þetta: Mundi Billy
Tompkins ekki hafa verið ánægður, ef Skugg-
inn hefði gefið honum tveggja tíma frest
áður en dóninn skar hann niður? Og hvernig
var það með hann bróður þinn, Steve Mac-
Intosh — voru honum gefnir tveir dagar? Og
þú, Chalmers, manst þú eftir þegar Skugg-
inn leitaði í vösum þínum og fann aðeins
fimm dollara og hann skaut þig í báðar fætur,
af því að þú hafðir ekki meira? Ef eg sé
rétt, þá gengur þú hálf álappalega síðan.”
Þessi upptalning af ógeðslegum verkum,
sem Skugginn sjálfur hafði framið — vakti
óhemju æsingu hjá áheyrendunum. Þeir
hnöppuðu sér saman. Frámkoma þeirra var
svo ógnandi, að gamli Algie Thomas sá ekki
annað úrræði en að láta undan. Hann hafði
raunverulega gert alt, sem í hans valdi stóð
fyrir vesalings stúlkuna. Það var kanske
betra að þetta væri alt búið, þegar hún kæmi.
Algie Thomas dró sig í hlé og vafði sér
vindling. Uppi * hallanum stóð hópur af kven-
fólki, fölt ásýndum. Heldur ekki hjá því var
neina meðaukun að sjá. Það beið aðeins eft-
ir, að mennirnir létu til skarar skríða. Það
beið eftir dauða Skuggans og krafðist hans.
Hvílíka óhemju frekju átti þessi maður
til! Rödd Tom Converse náði eyrum h^ns
með vonlausum róm.
“Ef þið liengið mig, mun Skugginn far-
inn að elta ykkur áður en vikan er liðin!
Hlustið þið á mig, hlustið þið á mig. Eg segi
ykkur satt, að Chuck Parker verður sá fyrsti,
er fellur fyrir liendi hans! Munið eftir, hvað
eg hefi sagt. Hvar er Parker?”
Þeir næstu viku lítið eitt til hliðar, og
Tom Oonverse kom auga á Chuck Parker.
Hann stóð við hliðina á hinum raunverulega
Skugga, sem studdi handleggnum á öxl hans.
Maðurinn, sem stendur við hliðina á þér,
Parker,” hrópaði Tom Converse, mun áður
en langt um líður skjóta kúlu í gegnum ennið
á þér! Þegar að því kemur, þá minstu mín.
Aheyrendur,” bætti hann við, og leit í kring-
um sig; “er nokkur ykkar, sem vill bera
Sylvíu Rann kveðju mína, þegar hún kemur
hingað^ aftur og finnur mig dauðann?”
“Já, já!” hrópuðu margir í einu, “það
skulum við gera. Hvað eigum við að segja,
en flýttu þér!”
* “Segið henni, að eg viti, að hún sé hug-
rakkasta stúlkaní heiminum. Segið henni,
að eg þakki henni fyrir alt„ sem hún hefir
gert fyrir mig og að eg viti, að hún muni ekki
gleyma mér fyrst um sinn! En gleymið ekki
að segja henni eitt enn. Segið, að eg viti, að
hún sé svo ágæt og hugrökk stúlka, að hún
láti ekki bugast, þótt það hafi skeð, sem nú
skeður. Eg hefi aðeins séð hana þrisvar
sinnum á æfinni, en eg mun sjá hana í anda á
síðasta augnabliki lífs míns. Guð fyrirgefi
ykkur það, sem þið nú gerið! Farið svo vel,
hér er eg!”