Lögberg - 27.10.1938, Blaðsíða 2

o
LÖGrBERG, FIMTUDAGINN 27. OKTÓBER, 1938
Bréfakaflar frá
Bólu-Hjálmari
að segja, að mér gekk hún vel, bæði
í tilliti til veðráttunnar en einkan-
lega þess góða fólks, sem fyrir mér
varð á leiðinni, eg þekti að kalla
Bréf þau sem hér hértast, hafa enSan mann- >ví mínir fornu reisu'
geymst í eigu Jóns bónda Jónatans- i bræSur voru dauÖir' ES fór ofan
sonar á öngulsstöðum í Eyjafiröi,! Mö8ruvallasókn °S hitti aðelns tv0
en hann mun hafa fengið þau eftir | Samla heiðursmenn af. þeim fornu
föður sinn, Jónatan Þorláksson j kunningjum, hverjir baðir konúuð-
fræðimann og handritasafnara frá| ust viÖ mi«0S SJorSu mér alúSle?*
Þórðarstöðum í Fnjóskadal. Bréfin
eru til Björns Jónssonar ritstjóra á
Akureyri. Ferðasögubrotið, sem
Hjálmar kallar bréfkafla úr Skaga-
ar velgjörðir. Þetta voru gömlu
bændurnir Sigurður á Ósi og Jón
á Syðri Bakka. Eg kom að bænum
Ásláksstöðum og hitti þar mót von
firði og undir ritar H. (með rúna- rninni bónda Odd Gunnarsson;
letri) hefir þó verið ætlað fleirum j kannaðist eg fljótt við ætt hans og
til lestrar og gerir Hjálmar sjálfur, hitti þar góðgjörn og örlát heiðurs-
grein fyrir því í
er prentað fyrst.
bréfinu, sem hér
I.
Háttvirti herra ritstjóri!
Þakklætis og vinsemdar heilsan.
Fyrst og fremst ber mér
að
hjón. Eg kom að Stóra Dunhaga
og saknaði míns fornkunningja, sál.
Jóns Flóventssonar, en hitti þar i
hans stað greindartegan og mann-
úðlegan búhöld, hjá hverjum eg
þáði skemtilega næturgisting. Eg
kom að bænum Þrihyrningi og hitti
þakka yður fyrir mannúðlegar við-: bóndann þar fyrir neðan tún að
tökur og velgerðir á næstliðnu. vatnsveitingarstungu. Eg hafði
sumri, sem eg bið guð innilega að hann aldrei fyrri séð, en kannaðist
launa yður þegar bezt gegnir. Yfir-
borðið af ferðasögu minni getið
við ætt hans. Hann dró mig ókend-
an heim í hús sitt til að gjöra mér
þér séð til gamans á opnu blaði sem allar þær velgjörðir, sem eg gat í
bréfberinn hefir í för með sér og : þag sjnn þegið. Eg kom að Skipa-
hver hefir mátt lesa sem vildi á ferð lóni og var þá svo óheppinn, að
hans, og er það párað mest til gam-
gamli kunningi minn Th. Daníelss.
ans og jafnframt að sýna, hvort eg ] var ekki heima, en húsfreyja gjörði
bæri nokkurt skyn á að þekkja mér ei að siður mikinn greiða. Það-
greinarmun milli góðgjarnra heið- j an kom eg að Gæsum og þáði enn
ursmanna og óþokkamennis. Nemur góðgjörðir hjá þar búandi heiðar-
svo blaðið loksins staðar hjá yður; iegri ekkju. Þaðan fór eg að Dag-
er það þá komið eins langt og eg verðareyri. Var þá húsbóndinn,
fór. Nú er eg stöðugt i fletinu og | Oddur Jónsson, ekki heima, en eg
finst mér langt úr verða ljóslausum
og nú orðinn að kalla hreint heyrn-
arlaus. Ósjálfráður húskuldi fram-
ar venju ætlar að hafa mitt líf,
hendurnar máttlausar og kreptar,
þáði næturgisting að húsfreyju og
góðkvendislegar aðgjörðir. Þaðan
kom eg hvergi fyr en á staðinn Ak-
ureyri. Hafði eg ihér til skemtun-
ar á leiðinni að horfa upp í Hlíðina
svo eg ræð ekki við pennan. Eg gömlu og sýndist mér hún hafa tek-
læt fylgja hér með á blaði það litla jg ærin svipskifti síðan fyrrum að
þakklætisávarp til velgjörarans,
Gísla bónda að Flatatungu, er þér
sáuð hjá mér í sumar var og mælt-
ust til að fá, og jafnframt tvær
ættartöluskræður, sem eg ekki veit
eg við kyntist. Sá eg alls staðar
blanka á tvö og þrjú þil, þar sem
fyrrum var ei utan lágar og ljótar
kofadyn fyrir bæjardyr og fjós-
haugur fyrir bæjardyrum, frá
hvort maðurinn í Fnjóskadalnum, hverjum jafnan hallaði inn í bæinn.
sem þér gátuð um við mig, getur
nokkuð hent úr, mér þykir líkast til
Svo kom eg á Akureyri og stóð í
langri forundran yfir, hvað sá bær
ekki; það lítið eg á af ættartölu- , var orðinn útvíkkaður og húsmargur
rusli á sér stað um Vesturland, 0g sá eg mér ekkert færi á að rata
Húnavatns-, Skaga- og Eyjafjarð- í gegnum hann. Á heila staðnum
ar-sýslur. Skruddurnar eru léðar j þekti eg aðeins 5 manneskjur. Var
með þeim tilmælum, að ekki glatist þag fyrst að telja herra amtmaður
eða skemmist mikið úr því sem er. Qkkar Havsteen. Kom eg i hús
Jafnframt langar mig að fá nú til
baka mánaðaritmyndina, ef þér
mynduð eftir því, það er engin af-
skrift til af því, og langaði mig til
hefði eg getað afskrifað það og eitt-
hvað lítið endurbætt á sumum stöð-
um. Nú hefi eg ekkert ort i vetur
(ef yrki skyldi kalla) nema tvær
horaðar erfiljóðaófreskjur og ein-
staka volæðisstöku yfir sjálfum mér
og eymd minni. Ekkert er héðan að
frétta, sem eg veit nú, nema jarð-
leysis harðindi fyrir allar skepnur
síðafi um sólhvörf, en stöðug veðr-
átta nú langvarandi með bjartviðri,
logni og afarhörkum. Eg frétti
ekkert, því eg heyri ekki hvað talað
er. — Mig langar til að biðja yðar
heiðursemi að vera í útvegum fyrir
hans og fann hann sem ljúfan og
góðgjarnan höfðingja. Annar var
herra kaupmaður Havsteen gamli og
gerði hann mér vinsamlegar vel-
gjörðir. Síðan kom eg til ritstjóra
herra Bjarnar Jónssonar. Tók
hann mér með mestu alúð og gjörði
mér miklar velgjörðir. Hann sýndi
mér nákvæmlega kirkjuna, sem er
fagurt musteri, og prentsmiðjuna og
aðferð prentunarinnar. Þóttist eg
sjá að sumu leyti fátækt hennar og
undraði með sjálfum mér, að nokkr-
ir víkingar skyldu fá sig til að herja
þennan saklausa aumingja með laga-
vopnum. Síðan kom eg í hús hjá
Benedikt gamla járnsmið og tafði
hjá honum nokkuð, því eg þekti
hann fyrrum. Tók hann mér vel og
mig á staðnum Akureyri, ef fáan- ræddi margt skemtilega. Loksins
legt væri hjá einhverjum þetta nýj- lenti eg hjá Unu Jónsdóttur systur
asta unglingalærdómskver, eg hefi minni og þeim hjónum. Þar var eg
seð það og yfirlesið og þótti mér. um kyrt einn dag í góðgjörnustu
mikið til þess koma. En fáist það, atlotum og bezta greiða. Þar sá eg
bið eg yður svo vel gjöra að lána' að vísu náttúrlega fátækt, en stak-
mér verðið fyrir kverið, eg veit ekki legan þrifnað, sparsemi og hagsýni,
hve dýrt það er, þar til með næstu 0g þar hjá tvö börn þeirra hjóna.
póstgöngu, að okkur gætu farið orð j mannvænleg og vel upp alin. Eg
á milli. Væri svo, að yður dytti í1 gjörði mér það til skemtunar um
hug, að eg gæti með eitthvert slags daginn, að eg gekk um nokkurn
verið yður til þénustu, þá er yður hluta bæjarins og kom inn í sumar
velkomið að láta mig það vita með sölubúðir, þvi þá verulega byrjað-
einni línu. Loksins bið eg yðar jst kauptíð. Allsstaðar var mér sýnt
heiðursemi vinsamlega forláts á vol-
æðisklóri þessu. Með vinsemd og
virðing er eg yðar heiðursemi
skuldbundinn og þakklátur sá aum-
asti kutmingi
Hjálmar Jónsson /
á Minniökrum 16. jan. 1867.
Kafli úr bréft úr Skagafirði.
Þú beiddir mig kunningi seinast
orða að skrifa þér línu um ýmislegt,
sem eg gæti til tínt, en einkum
hvernig mér hefði gengið ferðin
næstliðið sumar, þá eg skreið norð-
ur að Eyjafirði mjög vesæll í flóð-
um og vatnavöxtum, og er það fljótt
gott og mannúðlegt viðmót og boðn-
ar góðgjörðir. Mér þótti margt
skemtilegt, en einkum siðferðislegt.
Skipin hímdu við kakeri nær upp við
fjöru og spegluðu sig í sjávarlogn-
inu, sýndust þar tvö, er eitt var, og
stæði anjiað á höfði. Hanarnir
kyrjuðu fyrstir allra óttusönginn og
heykháfarnir spúðu árdegis hver í
kapp við annan, hvar af myfiduðust
skýstólpar yfir staðnum. Lestirnar
dundu að úr öllum áttum, hlaðnar
af landvörunni, en alt sýndist mér
siðferðilegt hjá því, er fyrrum var.
Loksins fór eg af stað frá Akureyri
í áttina til baka. Hafði eg jafn-
framt í hug, ef svo mætti til bera, að
ZIG-ZAG
5'
Orvals pappír í úrvals bók
5
SVÖRT KAPA
Hinn upprunalegi þ u n n i
vindlinga pappír, sem flestir,
er reykja “Roll Your Own”
nota. BitSjiS um
“ZIG-ZAG” Black Cover
BLÁ KAPA
“Egyptien” úrvals, h v 11 u r
vindlinga pappír — brennur
sjálfkrafa — og gerir vindl-
ingana eins og þeir væri
vafðir í verksmiSju. BiSjiS
um
“ZIG-ZAG” Blue Cover
eg gæti að gamni mínu hitt mann
einn, sem hafði þózt áður vilja vera
kunningi minn og eg hugsaði, að
ekki væri svo mannfælinn, að hann
mundi flýja hreysi sitt, þótt hann
yrði var um aumingja á leið. Eg
hafði þekt, að í honum mundi nokk-
ur maður liggja og brúkanleg sál,
eftir því sem látæðið og tilgerðin
vísaði. Þessi maður er nefndur
Jónas Gottskálksson söðlasmiður
og heyrði eg hann ætti heimilistil-
flugt að bæ þeim, er heitir á Skút-
um. Þangað hélt eg um kvöldið og
var þá Jónas ekki heima, en mönn-
um þótti hans von heim þá sömu
nótt. Húsfreyja lét mér til reiðu
gisting og var eg þar um nóttina við
bezta beina. Þótti mér húsfreyja
greindarleg og kannaðist eg við
kynferði hennar, þá hún sagði mér,
og sá eg hún átti mannvænlega sonu.
Maður gamall, greindur og réttorð-
ur, vakti um nóttina yfir túni og
auðræðum, og frétti eg um morgun-
inn,'að Jónas hefði komið heim um
nóttina, en þegar hann heyrði að
eg væri þar staddur í 'húsum, reið
hann sem skyndilegast á burt. Var
mér sagt, að kvenmaður hefði verið
í för með honum og kom mér fyrst
í hug sú forna afsökun; Konu hefi
eg mér festa, etc., því enn síður
hitt, að hann hefði keypt búgarð,
sem hann þyrfti að flýta sér að
skoða, og allra sízt fimm pör ak-
neyta, þar sem það mikla og hug-
myndalega mylnusmíði í sálu hans
(með hvert hún hefir ólétt gengið
nokkur ár) þarf ekki að þiggja
styrk frá sýnilegum hlutum, þar sem
ósýnilegur segulltraumur'skal drífa
gangverk hennar !! Eg hafði fyrir
fáum árum lítilf jörlega þénustu
gjört vesalmenni þessu, eftir bón
hans, og keypt mann um hávetur
eindregið frá mér norður til hans
að Arnarnesi, sem er hátt á tvær
þingmannaleiðir. Eg að vísu fékk
frá honum til baka falsbréf, sem alt
reyndist hrekkvisi og lýgi, sumt
með hræsnandi flaðurmælum. Ann-
að hefir hann mér ekki gott sýnt á
æfi sinni. Datt mér því í hug, þar
sem eg átti nú leið um heimili hans,
að ómennið mundi láta svo lítið að
lofa mér að heilsa sér og tjá sig sem
kunnuglega, til annars góðs vonaði
eg ekki, að því er við vissi úr jafn
óríflegum stað, og var eins og mér
gæti ekki annað en dottið í hug
orðskviðurinn; Altjend vita sepp-
arnir, hvað þeir hafa etið. Og hafi
þessi maður tjáð sig svona við
marga, þykir mér ekki svo að undra
þótt vinsæld og auðsæld hafi ekki
getað verið að elta hann innan um
veröldina. Og er þeSsi og annar eins
farmur varla flytjandi á assúreruðu
sálarskipi.' Við hvaða bryggju verð-
ur honum upp skipað að síðustu ?—
Allir í ferðinni voru mér góðir,
mannúðlegir og velgjörðasamir, sem
eg bið guð innilega að umbuna af
ríkdómi gæzku sinnar, enginn meiri
háttar né minni, sem forsmáði mig,
nema þetta eina ómenni.
Eg fór eftir Öxnadal og hitti þar
gott fólk og velgjörðasamt, en ekki
sízt heiðurs'hjónin á Steinstöðum,
hverjum eg var til forna lítið eitt
kunnugur. Allsstaðar þar sem eg
fór sá eg mikil nývirki á orðin, bæ-
irnir rifnir úr sínum gömlu rústum,
túnin grædd út og vel ræktuð, vatns -
veitingar komnar víða á engjar,
skorinn mór til eldiviðar, mann-
dómslegir ruðningar og vegabætur,
timburbrýr yfir vondar ár og kíla,
kirkjur úr timbri og yfir höfuð gott
og mannúðlegt greiðafólk. Þetta
er mikil ánægja að sjá fyrir þann,
sem einhverja ræktartilfinning hef-
ir til fósturjarðar sinnar. Loksins
komst eg klaklaust heim í fletið
mitt og er hér með reisusagan á
enda.
Skrifað í janúar á Pálsmessu.
3-
Greinargerðir þann 16. febrúar
1872.
Háttvirti herra ritstjóri, veglyndi
velgjörðamaður minn, þakklætis og
vinsemdar heilsan,
Það fyrsta og helzta bréfsefnið
er að auðsýna yðar heiðursemi
skyldugt þakklæti fyrir allan yðar
óforþéntu velgjörðir mér auðsýnd-
ar, og seinast í fyrra vetur (nú að
segja) fyrir örlátlega og góðmann-
lega sendingu, hverja eg öðlaðist
með góðum skilum. Guð endur-
gjaldi yður af ríkdómi gæzku sinn-
ar allar yðar velgjörðir mér til
handa. En eg saknaði þess jafn-
framt’ í það sinn, að eg gat ekki
fengið frá yður neinn miða mér til
gamans vegna tímaskorts og ann-
ríkis yðar. — Ekkert er nú héðan
að frétta, alt hvað við^ber, gegnum
liðugri penna. Nú ganga hér iðug-
legar þýður, svo rauð er orðin jörð,
enda hefir hér um miðja sveit aldrei
komið snjór til muna í vetur, en
víða var hér fyrir þorrann að kalla
bjargarlaust fyrir allar skepnur
vegna storku og svella og renni-
gaddur á útsveitum. Allir kvarta
lim, að heyin reynist hörmulega létt
og skepnur haldist illa við og f jósin
eða kýrnar nytlitlar, kaupstaðir hér
vestra að kalla allslausir. Bráða-
pestin hefir nú í vetur geisað með
skæðasta móti hér vestra og er afar-
fjöldi fjár fallinn, svo eg veit fyrir
víst, að á öllu landinu hlýtur að
skifta þúsundum, þá tala sú kemur
saman.
Nú er skift um heimilisnafn fyrir
mér, hraktist eg á næstliðnu voru
frá Minniökrum eftir 27 ára þar-
veru og i kotgreni þetta, svo sem í
húsaskjóli hjá Guðrúnu dóttur
minni, 'ög hefi eg hér verið kvalinn
í óyndi og hlotið að þola hér flest ilt,
einkum í vetur, bæði óþreyju, hús-
kulda, ljósleysi og stundum at-
vinnuskort, en jafnan verið tóbaks-
laus. Eg kemst nú lítið úr rúminu
og má nú kallast hreint heyrnar-
laus. Hendur og fætur eru að deyja
upp og visna og minnið ^ð tapast,
—sjónin er enn þolanleg með gler-
augum, enda er nú aldurinn orðinn
ærið líár. Eg er nú búinn að dvelja
i Akrahreppi 54 ár og greiða honum
ærið mörg fiskvirði meðan eg gat,
en nú þekkir hann mig ekki aftur
og veitir mér enga hjálp í nokkurn
handa máta. Aleinasta dreg eg lífið
fyrir það sem guð uppvekur ein-
staka góða menn og það jafnvel í
öðrum landsfjórðungum, að gjöra
mér gott, og það þeir menn, sem eg
hefi aldrei séð né þekt, hvað sjálf-
ur guð virðist að launa. — Ekker!
hefi eg getað frétt greinilega af
aflabrögðum á Eyjafirði undanfarið
ár, en mikið langar mig í fisk, mill-
um rekkjuvoða — soltinn yfir sit eg
disk, senn fer grjót að hnoða. Mér
er sagt, að ekki fáist tóbak á Akur-
eyri, hamingjan hjálpi mér. — Jafn-
framt þessu bið eg yður að bera
þakklætis og ástarkveðju mína bless-
uðum karhnum mínum herra Hav-
steen höndlunarstjóra, en nú blygð-
ast eg við að láta hann sjá litlu
tunnuna mína. Guð launi honum
allar sínar velgjörðir mér auðsýnd-
ar óverðugum. Eg átti í vetur ljós
um jólin, svo eg gat ögn párað og
ort, þó nú láti stirt, en það er nú
ekki hreinskrifað enn. Eg skal senda
yður það þegar eg fæ ferð þessu
næst, kannske þér hefðuð gaman af.
Eg hefði margt að pára, farmaður-
inn vill ekki forsóma byrinn.
Loksins er nú mál að biðja yður
fyrirgefningar á þessu volæðisbulli.
Verið þér ætíð sælir og blessaðir,
guð launi yður fyrir mig um tima
og eilífð, þess óskar af hjarta
Hjálmar Jónsson.
Islendingar
menningarþjóð, en
siðfágun ábótavant
Eftir Halldór Jonasson.
Þegar útlendingar eru spurðir,
hvað þeim finnist um íslenzka hióð-
menningu, verður svarið helzt þetta,
að -Islendingar hafi “kúltúr,” en þá
skorti “civilisation.” — Þeir hafi
gamla erfðamenningu, sem lýsi sér í
ýmsum siðvenjum og hátterni ein-
staklinga, þar á meðal í áhuga á
skáldskap og ýmis konar listum,
heimilissiðum, gestrisni, ættrækni o.
s. frv., en aftur sé framgöngu þeirra
og siðfágun oft mjög ábótavant.
Þeir séu reýndar venjulega kurteis-
ir, alúðlegir og greiðviknir jafnvel
út i öfgar, þegar átt sé við þá einn
og einn. En þessu hætti þeim við
að gleyma, þegar þeir komi fleiri
saman, að maður nú ekki tali um.
ef áfengi sé með í spili — gegu
þessari stóru staðreynd, víninu,
verði flest annað léttvægt fundið.
KUNNUM EKKI
AD HALDA UPPI REGLU
Nú er auðvitað þess að gæta, að
hér er oft dæmt eftir fáum tilfell
um, sem sérstaklega eru áberandi,
því að athyglin beinist ekki að öllum
þeitn fjölda manna, sem er sið-
prúður eða dregur sig í hlé. En
heildin verður jafnan að líða fyrir
uppivöðslu örfárra miður siðaðra,
og má reyndar segja, að það sé rétt-
mœtt, því að menn verða að læra að
hafa 'hemil á slíkum mönnum, eins
og aðrar þjóðir gera. En í þessu
efni er tómlætið eigi aðeins á háu
stigi, heldur verðtir með sanni sagt,
að óregla og óspektir einstakra
manna á samkomum og á almanna
færi njóti beinlínis verndar hinna,
sem að öðru leyti haga sér siðsam-
lega. — En þetta — hvað svall og
uppivaðsla eru enn þá rétthá á
mannamótum — eru vitanlega leyfar
frá fámenninu, fásinninu og ný-
ungahungrinu áður fyr, sem öllu
varð fegið, bara ef eitthvað gerðist.
Lá nærri, að fyllirí og áflog mættn
þá teljast til félagslegra verðmæta,
og er sízt að undra, þótt sá draslara-
bragur, sem af þessu leiddi, verði nú
nokkuð þungur í vöfunum, svo mjog
sem hann hafði mótað þjóðlífið og
sett mark sitt á 'háa og lága og
lærða sem leika í landinu.
ASÓKN A PERÐA-
MANNASKIPIN
Á útlendu ferðamannaskipunum,
sem hingað koma, er kvartað mjög
undan því, að varasamt sé að bjóða
fólki úti í skip, því að munurinn á
dónum og snyrtimennum sjáist ekki
fyr en ofseint — helzt ekki fyr en
matur og drykkur sé í boði. En þá
komi hann líka í ljós mjög tilfinn-
anlega.,
Það var vonað, að ásóknir óreglu-
rnanna á útlendu ferðamannaskipin
niundu hætta, þegar áfengisbatinið
væri afnumið, samfara bættum ör-
yggisráðstöfunum. En svo hefir
ekki reynst. Á síðastliðnu sunrri
hefir það komið fyrir oftar en einu
sinni, að fólk, sem boðið hafði ver-
ið út á skipin, var gert afturreka,
vegna þess að farþegar höfðu kært
yfir framferði nokkurra manna úr
landi. Sjálfsagt er þessum mónn-
um það alls ekki ljóst enn þá, að þeir
hafi valdið hneyksli, því að bæði
finst þeim ekki sjálfum, að þeir
hafi haft neitt ósæmilegt í frammi,
og svo athuga þeir ekki, að neitt sér-
stakt valdi því, þegar merki er gefið
og tilkynt, að nú verði allir, sem
ekki eru farþegar, að fara í land.
SKIPIN ERU EKKI
OPINBER HÓTEL
Á íslenzkan mælikvarða er það
heldur ekki altaf mikilvægt, sem
veldur hneyksli hjá farþegum á
svona skipum. Aðeins örlítið merki
um skort á siðfágun er nóg til þess
að skipa heimsækjandanum í þann
flokk manna, sem farþeginn vill
hvorki heyra né sjá. Á þessum
skemtiskipum (eru menn mjög
heimtufrekir um alla reglu og kæra
viðstöðulaust allar misfellur. Far-
þegarnir skoða skipið eingöngu sem
sitt eigið heimili, en ekki sem neitt
opinbert hótel, á meðan þeir dvelja
þar. Á dýrustu skipunum er ekki
nema eitt farrými, til tryggingar
því, að ekki slæðist með neinn rusl-
aralýður, sem ekki þekkir eða virðir
neina mannasiði.—
Þessi hótfyndni, sem sumir munu
kalla svo, verður skiljanlegri, þegar
þess er gætt, að meðal farþeganna
eru altaf margir, sem eru að leita
hvildar frá ofreynslu og áhyggjum,
og eru meira eða minna taugaveikl-
aðir. Þeir taka oft dýrustu farrým-
in, og verða skipaútgerðirnar að
taka hið fylsta tillit til þeirra. —
Einn aðalósiður fslendinga er nú sá,
að tala hátt saman og láta eins og
þeir viti el^ki af neinum nærri sér.
Þetta er alment talið móðgandi við
þá, sem nærri eru staddir, og er rétt
líklegt, að þetta eitt hafi stundum
orðið að kæruefni á farþegaskipun-
EKKl TEKID
NÆGILEGT TILLIT
Sem dæmi þess, að ekki er tekið
nægilegt tillit til gestanna á gistihús-
um landsins, má minna á frásögn
þýzks mentamanns, sem ferðaðist
nýlega um landið. Hann hrósaði
yfirleitt viðtökutn og öllu atlæti
landsmanna, en hinn ríkjandi bragur
á gistihúsum fanst honum þannig,
að þar þyrfti vægðarlaust að taka í
taumana, ef leggja skyldi áherzlu á
að taka á móti útlendingum. — Al-
gengt kvað hann það vera, að fólk,
jafnvel á betri hótelum, væri með
tal og háreysti á hvaða tíma nætur
sem væri, og einu sinni hefði sjálf-
ur gestgjafinn haldið hávært
drykkjugildi heila nótt. Eitt sinn
hef ði einn landskunnur borgari kom-
ið inn til sín ölvaður um miðja nótt
og sezt á rúmstokkinn hjá sér, en
furðað sig mjög á því, þegar hann
mætti þar ekki neinni islenzkri
gestrisni.
ÚTLENDIR FERÐAMENN
SPILLA EKKI LANDSSIÐUM
Ekki væri það nú ólíkt sumum af
þeirn, setn hér er á deilt, að rjúka
upp með vonsku og spyrja, hvað
okkur varði um álit og aðfinslur
hinna og þessara flækinga utan úr
heimi, sem helzt ættu ekki að stíga
hér fæti á land. — Álíka stór-
menskuraddir heyrðust einnig í
Noregi áður fyr, og vildu margir
loka landinu fyrir ferðamanna-
straumnum. En skoðunin á þessu
hefir breyzt, því að ekki er vitað,
að Norðmenn, né heldur Svissar,
hafi haft annað en gott af ferða-
mönnunum, bæði beint og óbeint.
Sú kynning landsins út á við, sem
ferðamennirnir annast, er betri og
ódýrari en flest önnur kynning, sem
völ er á. Og svo reyndu þær þjóð,
ir, sem taka á móti ferðamönnum,
að sýna á sér betri hliðina og verð-
skulda gott umtal. Ef þær eru ekki
því stirðari og tornæmari, hreinsast
af þeim útkjálkabragurinn og þær
KAUPIÐ AVALT
LUMBER
hjá
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD.
HENRY AVENUE and ARGYLE STREET
Winnipeg, Man. - Phone 95 551