Lögberg - 20.07.1939, Blaðsíða 6

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 20. JÚLÍ, 1939
fi
j Leyndarmálið í turninum j
Eftir ANTHONY HOPE
........................................iiiiiliiiiimin.|f)ip
Hann var lágur maður og þrekvaxinn, ráð-
vandur og hreinskilinn, hugaður og hraustur,
slægvitur og þrályndur, og þrunginn af fordóm-
um um trúarbrögð, pólitik og einstaklinga.
Allan þennan dag hafði hann smátt og smátt,
með miklu hugarangri, verið að rifja upp fyrir
sér það, sem hinn ungi vinur hans, Merman
ofursti (sem var tiltölulega ungur fyrir þá
hefðarstöðu) hafði sagt honum um Hector
Beaumaroy. Nafnið hafði gripið um sig í huga
hans um leið og klerkurinn bar það fram, en
hann var þó all-lengi að koma því fyrir sig,
hvar hann hefði áður heyrt það. Nú stóð það
á hinn bóginn ljóst fyrir honum; samtalið í
klúbbnum kom aftur skýrt fram í huga hans.
Og nú gæddi hann fólkinu þarna í Fornasetri
á þessum minningum sínum — í smáskömtum.
—Þægilegur náungi, þessi Beaumaroy;
mjög aðlaðandi í félagslifinu. Og hvað hug-
rekki snertir og hreysti hinn ákjósanlegasti.
Hefði jafnvel getað haft stafi aftan við nafnið
sitt, ef ekki hefði verið fyrir það, að hann —
ofurstinn — vildi aldrei mæla með manni nerna
að heragi hans væri jafn-góður eins og leiðslan,
og hegðun hans í herbúðunum jafn hrósverð
eins og í fylkingarbrjósti á vígvelli. (Alec Naylor
kinkaði fallega kollinum alvarlega til samþykk-
is; en ofurstinn gretti sig, eins og hann væri
að gleypa ramman — þó ágætan — sopa til
heilsubótar). Aðal áhugi hans — Beaumaroys
nefnilega — virtist vera á því að vernda mis-
gerðamenn, láta þá sleppa undan réttlátri refs-
ing, jafnvel að hughreysta þá og uppörva ó-
hlýðnisathafnir þeirra. Engin regla eða agi,
engin siðferðis tilfinning. Svo langt hafði
ofurstinn gengið. Uppfærsla í foringjatign ó-
hugsanleg eða meðmæli um viðurkenning fyrir
hraustlega framkomu, og helzt ómögulegt að
hafa hann í herdeildinni. Ef hann hefði sem
0
unglingur fengið strangan aga í hernaðarskól-
anum, þá auðvitað hefði hann ef til vill verið
alt annar. “Ef til vill,” endurtók ofurstinn
með áherzlu, en hvaðan hann kom og hver lífs-
ferill hans hafði verið, má hamingjan vita.
“Og hann virtist hafa þetta á tilfinningunni,”
hafð ofurstinn sagt hugsandi, og hrist portvíns
staupið sitt. “í hvert sinn sem eg fann að við
hann, bauðst hann til að fara; kvaðst kasta frá
sér foringjastöðunni og gerast óbreyttur liðs-
maður; sagðist kunna betur við sig í þeim
fylkingum. En eg var meinlaus, og gat ekki
fengið af mér að sleppa honum.” — Eftir að
hafa upp þessi orð vinar síns, bætti herfor-
inginn við: “Hann var vissulega meinlaus,
óafsakanlega meinlaus, og eg sagði honum
það.”
“Ofurstinn het'ði auðvitað átt að losa sig
við hann,” sagði Alec. “En þó er hér reyndar
ekki um neina smán að ræða.”
“Það er varla hægt að segja, að svo langt
hafi athæfi hans gengið,” svaraði herforinginn,
eins og ófús þó til að viðurkenna það.
“Alt þetta mæiir fremur með honum í inín-
um huga,” fullyrti Gertie með áherzlu.
“Eg held þegar á alt er litið, að okkur sé
óhætt að kynnast honum á friðartímum,” sagði
Mr. Naylor.
“Það er á þinni ábyrgð,” svaraði herfor-
inginn. “Eg hefi varað þig við honum. Þú
getur gert eins og þér þóknast.”
Delia Wall hafði hlustað þegjandi á sögu
herforingjans. En nú hóf hún aftur máls á
því, sem fyrir henni var aðal þungamiðja máls-
ins:
“I öllu þessu er alls ekkert, sem skýrir
það, hversvegna hann er nú hjá Mr. Saffron.”
Herforinginn ypti öxluin uni leið og hann
svaraði: “ó, það- gerir hvorki til eða frá með
þennan Saffron! Um brezka herinn er alt öðru
máli að gegna.”
3. KAPfTULI
Herra Saffron heima hjá sér.
Hreinskilnislega sagt, hafði Hooper flokks-
foringi borið forustutitilinn aðeins einar þrjár
vikur í herþjónustunni, en notaði nafnbótina í
daglegu lífi allsstaðar þar sem hann gat örugg-
lega komið því við, og það gat hann i Inkston
— og Hooper flokksforingi var durgslegur ná-
ungi, með tuddalegan svip. Beaumaroy, sem
nýkominn var úr ánægjulegri heimsókn sinni
í Fornasetri og ekkert vissi um það, hvernig
herforinginn hafði tætt í sundur mannorð hans
og athafnir, en hugsaði ánægjulega um áform
sitt viðkomandi Dr. Mary, hafði aldrei fundið
ljósar til þess hve ógeðslegur samverkamaður
hans, flokksforinginn, var, en þegar hann
mætti honum í dyrunum er heim kom.
“Heyrðu, flokksforingi!” sagði Beaumaroy
í spaugsrómi, “eg gæti ómögulega ímyndað mér
nokkurn mann eins þrjótslegan eins og þú
sýnist vera. Og sú trú mín ber mig uppi.”
Flokksforinginn hjálpaði honum úr yfir-
höfninni og svaraði um leið: “Sumt fók hefir
lag á því, að sýnast betra en það er í raun og
veru, herra.” “Herra” — orðið loddi við af
eintómri hefð, en bar ekki, í hans munni, með
sér neinn virðingarhreim.
“Þú átb þar við mig!” sagði Beaumaroy
hlæjandi. “Hvernig liður gamla manninum í
kveld.”
“Hann hefir mjög kyrt um sig; er þarna í
Turninum — hefir verið þar/ meira en klukku-
stund.”
Dyr litla Turnhússins opnuðust inn að
mjóum gangi, er stigi lá upp úr öðru megin, en
á hina hliðina voru dyr að lítilli ferhyrndri
stofu, laglega búinni og vel lýstri af olíulampa.
Eldur logaði þar á arni og Beaumaroy kastaði
sér með feginsstunu i þægilegan söðulbaks-
bríkarstól, er við arininn stóð. Flokksforing-
inn sveigði kollinn í áttina að öðrum dyrum,
hægra megin við eldstæðið; en þær vissu að
turninum. Beauinaroy leit nú og þangað.
“Þú segir að hann sé búinn að vera þar
meira en klukkustund. Hefir þá heyrt nokkuð
til hans?”
“Hann var að halda ræðu þar inni fyrir
skemstu, síðan hefi eg ekkert til hans heyrt.”
“Engar fleiri kvartanir og hjartveiluköst,
eða neitt annað slíkt?”
“Ekki svo eg hafi heyrt. En hann segir
aldrei mikið við mig, Mrs. Wiles verður helzt
vör við sjúkdómseinkennin hans.”
“Þú ert ef til vill ekki næmur fyrir sjúk-
dómseinkennunum.”
Meðan á þessu samtali stóð, gekk Hooper
yfir að skápnum og blandaði brennivín og sóda
í glasi. Hann færði Beaumaroy þetta og setti
á lítið borð við hlið hans. — Beaumaroy yfir-
vegaði nú þessa lágu, vambvíðu inannsmynd,
með rauða andlitið, litlu augun (rangeygða á
öði u) og laukmyndaða nefið, með þolinmæði og
góðlegu umburðarlyndi.
“Þar eð inaður getur ekki vonast eftir því,
Hooper, að hafa dómarann og kviðdóminn á
sínu ináli strax og í vitnastúkuna kemur —”
“Hvað eigið þér við, herra?” greip Hooper
fram í.
“Það er mest um það vert fyrir þig, að
hafa það ávalt hugfast, að við erum að vinna í
þágu mannúðarinnar, frelsisins og réttlætisins,
nákvæmlega eins og sambandsþjóðirnar í strið-
inu gerðu, eins og þú veizt, flokksforingi. Haltu
þvi föstu i huga þínum! — Hann inun ekki
hafa ætlað þér neitt sérstakt verk í kveld, og
ekki spurt eftir mér?”
“Nei, herra. Hann er ánægður við — við
það sem þér nefnið leikföngin hans.”
“Hvað er þetta annað en leiföng,” mælti
Beaumaroy brosandi og gretti sig ögn góðlát-
lega um leið og hann brá vínglasinu að vörum
sér.
“En eg vildi að þér væruð ekki að minnast
á dómara og kviðdóm,” sagði flokksforinginn,
eins og í kvörtunar skyni.
“Eg veit sannast að segja ekki hvort þetta
heyrir undir borgaralegan- eða glæpamála-dóm-
stól, eða þá báða — eða hvorugan,” sagði
Beaumaroy einlægnislega. “En það, vitum við,
Hooper, að það veitir okkur ágætis verustað og
matarskamt. Og auk þess mér það, sem þú
vissulega metur lítils; það seður þrá mína eftir
því, sem er leyndardómsfult.”
“Eg vona að eitthvað meira en það sé upp
úr þessu að hafa,” sagði flokksforinginn. “Það
er að segja, herra, ef við vinnum trúlega saman
að þvi!”
“O, það gerum við! En, í einum skilningi
ert þú mér ráðgáta, Hooper. Eg held eg hafi
ekki minst á þáð við þig áður. Stundum talar
þú næstum því eins og mentaður maður; á
öðrum stundum er málfæri þitt líkast, ja, al-
ómentaðs manns.”
“Jæja, herra, það er einskonar blendingur
frá móður minni, sem verið hafði í skóla;
blindinginn, sem kom á eftir föður mínum, og
fátækranefndarskólann—”
“Auðvitað! Þetta er það sem kallað er
mentunarstiginn, og er það góð skýring, hvað
þig snertir,” — mælti Beaumaroy, og sagði svo:
“En, meðal annara prða, eg er að hugsa um að
breyta um, hvað snertir læknirinn okkar.”
“Það er ágætt! Mér er ekkert um þennan
Irechester. Hann starir á mann, sá kumpáni.”
“Starir hann í augu þér?” spurði Beauma-
roy alvarlega.
“Eg veit nú ekki hvort hann starir sér-
staklega á augu mín. Það er ekkert ahuga-
vert við þau, eða hvað?” urraði Hooper frem-
ur hryssingslega.
“Kærðu þig ekkert um þetta; en eg var
að gera mér í hugarlund, að hann kannske
stari á Mr. Saffron. Og eg hefi lesið einhvers-
staðar, í bók eða öðru riti, að' læknar gætu séð
út, eða getið sér til um menn, gegnum augu
þeirra. Jæja, en slíkt er nú aðeins hugmynd
eða getgáta. Hvernig litist þér á að fá kven-
lækni, Hooper?”
“Eg mundi verða feiininn við hana,” sagði
flokksforinginn og gretti sig.
“Dónalegt! Dónalegt!” muldraði Beauma-
roy.
“Er Jiað þessi Dr. Mary Arkroyd?”
“Mér hafði dottið hún í hug.”
“Það ætti að verða mjög auðvelt að vinna
með henni, þó þér hafið sérstæðar áhyggjur og
skoðanir í ýmsu tilliti, herra.”
Beaumaroy teigði þriflega fótleggi sína i
áttina til hins seiðmagnaða varma af eikarkols-
glóðinni í eldstæðinu.
“Eg hefi í rauninni alls engar áhyggjur
fyrir lífinu,” sagði hann.
Svar flokksforingjans eða skýring hafði
freinur sundurleitan hreim: “Og eruð viss um
hiinnavistina? Það segir nú seki maðurinn
æfinlega við böðulinn.”
“Eg hefi aldrei ætlað mér að verða óbóta-
inaður, Hooper,” svaraði Beaumaroy og ypti
brúnum eins og til vægra mótmæla.
“Þegar inaður er eitt sinn farinn að taka
þátt í einhverjum verknaði, veit maður aldrei
hvað verða kann,” sagði flokksforinginn
drungalegur á svip.
Beaumaroy hló og sagði: “ó, svei þér; en
blandaðu mér annað staup af brennivíni og
sóda.” f andliti hans brá þó fyrir óljósum
kvíðasvip, er hann leit til tuddalega mannsins,
sem var að handleika flöskuna í skápnum.
Hann hreyfði óþolinmæðislega handleggina,
eins og hann væri að gera tilraun til að losa þá
úr læðingi. Svo stökk hann á sama augnabliki
upp úr stólnum og vinsamlegt gleðibros Ijóm-
aði á andliti hans; hann hneigði sig mjög
kurteislega og hrópaði: “ó! hér komið þér þá,
herra! Og eg vona* að yður liði nú vel!”