Lögberg - 07.09.1939, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 7. SEPTEMBER, 1939
3
Hafeteinn
tófuskinn
Eftir Forna Húlmgeirsson
Á Stöng á Mývatnsheiði bjó
eitt sinn maður, nefndur Hall-
steinn tófuskinn. Viðurnefni
sitt fekk hann af því, að hann
hafði fundið dauða tófu, drag-
úldna, fláði af henni skinnið,
þurkaði það og bar í það
krækiberjalyngslút, svo að
rotnunarlyktin hvarf í bili.
Síðan sveik hann það út í
kaupmann á Húsavík fyrir
okurverð og var búinn að eyða
andvirðinu fyrir kaffi og
brennivín, loks þegar kaup-
maðurinn uppgötvaði að béað
tófuskinnið var bráðónýtt.
Hallsteinn tófuskinn var
alla tíð ókvæntur. Gekk sú
saga ljósum logum meðal
manna, eins og draugur, að
Hallsteinn hefði eitt sinn beð-
ið sér konu og fengið afsvar.
Bjó hann sig betri klæðnaði,
labbaði á bæ, og gerði boð
fyrir vinnukonu. Kom hún til
dyra. Var þá Hallsteinn í
vandræðum með bónorðið og
stundi loks upp úr sér þessari
setningu: “Eg elska þig af
öllu minu hjarta!” “Það er
ekki til neins fyrir þig,” svar-
aði stúlkan. Fauk þá í Hall-
stein. “Jæja, þú um það!
Vertu sæl!” sagði hann og
rauk burt í fússi.
Hallsteinn ])óttist altaf vera
að fljúgast á við drauga. “Og
þegar eg kom inn í heytótt-
ina,” sagði hann eitt sinn, “þá
flaug 'á mig draugur. Eg rak
hann undir mig og hefi ekki
séð liann síðan!” öðru sinni
sagðist hann hafa náð í
“sperðilinn” á afturgöngu, “og
við það hvarf hún!”
Frægust er þó viðureign
Hallsteins við nágranna sína
fjóra, þá Hallgrím Valdimars-
son og Jón Þorsteinsson á
Víðum í Reykjadal, Boga Þor-
leifsson á Bjarnastöðum í Mý-
vatnssveit og Sigurð svonefnd-
an “Longfellow” á Græna-
vatni. Fóru þessir fimm
menn lestaferð saman, til
Húsavíkur. Fengu þeir sér
þar sameiginlega brennivín í
eitt kvartil. Skömmu áður en
leggja átti af stað heimleiðis
náði Hallsteinn í kvartilið,
saup vel á því og nestaði sig.
Síðan hökti hann af stað á
undan félögum sinum.
Þ e g a r fjórmenningarnir
komu að tómu kvartilinu þótt-
ust þeir heldur grátt leiknir
vera. Einkum þótti Boga
slæmt að missa vínið, sótti
vatn, skolaði kvartilið innati
og tók að þamba gutlið. Fanst
“Longfellow” þetfa óþarfi og
vildi taka kvartilið af Boga,
en gat ekki, og fóru þeir að
togast á. Náðu Hallgrímur
og Jón þá kvartilinu og sett-
ust klofvega á það, meðan var
að renna úr þvi. Eftir það
var hægt að komast af stað
og elta Hallstein. En hann
var þá kominn svo langt á
undan með trússahest sinn, að
hinir náðu honum ekki fyr
en við Máskot, inn af Reykja-
dal. Hallsteinn var reiðhests-
laus og hljóp hann frá trússa-
hestinum. Bogi var reiður og
stökk þegar á eftir honum.
Reiddist svo hver af öðrum
er þeir sáu Hallstein og hlupu
allir langan spöl á eftir hon-
um, en á meðan veltu trússa-
hestarnir sér og skemdu varn-
inginn.
Eltingaleiknum lauk þannig
að Hallsteinn stökk út í Más-
vatn, sem er þar á heiðinni
og fór svo djúpt að honum lá
við druknun, ósyndum mann-
inum. Þótti fjórmenningun-
um þá nóg komið og björguðu
Hallsteini, á handfæri.
Mikið hafði Hallsteinn síðan
þessa sögu i flimtingum, en
gerði þó aldrei grín að Más-
vatni.
—Lesbók.
Greinarkorn
öll leitum við gæfunnar,
hvert á sinn hátt. Þ^gar
menn hætta þeirri leit, er lifs-
starfi þeirra í raun og veru
lokið. En hvað er hamingja?
Því mun mega svara á ýmsan
hátt. I brezka stórblaðinu
News Chronicle var nýlega
gerð tilraun til að svara þessu
sem hér segir: Hamingja er
sálarástand, sem ekki verður
gerð nánari grein fyrir en svo
að segja, að það sé mitt á
milli ánægju og hrifningar.
Með þeirri skýrgreiningu vita
a. m. k. flestir, hvað við er
átt. Ánægður er sá maður,
sein hefir tækifæri til að beita
hæfileikum sínum eftir vild.
Hrifning er dularfyllra ástand,
en mannsandinn er líka dular-
fullur. Sumir menn haga lífi
sínu þannig, að þeir hafa það
jafnan fyrir augum, að verða
sem hamingjusamastir. Þeir
reyna sífelt að sigla milli
skers og háru. Þannig hög-
uðu Forn-Kínverjar og Forn-
Grikkir lífi sínu, og sama máli
gegnir að nokkru leyti um
Fralcka nú á tímum. En að
leita gæfunnar á þann hátt, að
lifa jafnan eftir setturn regl-
um, mundi sennilega verða til
þess, að flestir færu hamingj-
unnar algerlega á mis. Hér
er þá vitanlega átt við hina
sönnu lífshamingju. Hún er í
því fólgin, að menn gleyma
sjálfum sér, en hún fær ekki
sainrímst eintómri eigingirni
og ríkri sjálfsmeðvitund.
Aristóteles sagði: “Enginn
lofar hamingjuna í jafnríkum
mæli og menn lofa réttlætið.
En menn nefna hana blessun,
og slíkt er æðra og guðdóm-
legra en þeir hlutir, sem við
hrósum.” Lítum á Ameriku-
menn nú á tímum. Þrátt fyrir
kreppuna, mætti ætla að þeir
gætu lifað hamingjusömu lífi,
því að þeir lifa í mjög sæmi-
legu öryggi, eiga sér mikinn
auð, sem er tryggilega ráð-
stafað, njóta lífsins í ríkum
mæli. — En þeir eru alls elcki
hamingjusamir. Þeir eru and-
legir fátæklingar, og slíkt
hungur fær auðlegð efnisins
ekki mettað. Ef þeir væru
jafnmiklir efnishyggjumenn
og margir telja, mundi þeim
ekki finnast eins tómlegt i
heiminum og raun ber vitni.
En þeir eru hugsjónamenn,
sem farið hafa villur vegar.
Sumir menn eru þannig
gerðir, að þeir njóta ekki lífs-
ins nema með þvi móti, að
þeir fari á mis við ýms gæði
þess. Þannig er t. d. hið fræga
skáld, Aldous Huxley. Slíkir
menn fyrirlíta alt það, sem
hugur þeirra girnist, en þeir
eru lílca of miklir sjálfshyggju
menn til þess, að þeir geti
nolckru sinni höndlað gæfuna.
Meinlætamaðurinn huggar sig
við það, að hann sé allra
manna vammlausastur. Nei,
gleðjumst yfir veraldlegum
hlutum, en látum þá aldrei
verða að takmarki voru í líf-
inu. Kvenfólk kann þá list
miklu betur en karlmenn, að
finna hið rétta hlutfall milli
efnis og anda.
Vér lifum eklci á hamingju-
samlegri öld. Vér lifum á öld
hraðans, og hraðabrjálæðið er
sérkenni aldarinnar. Fólk lif-
ir í þeirri von, að ef það geys-
ist nógu hart áfram, muni það
hreppa eitthvað af gæðum lífs-
ins. Hver veit nema slikt
reynist rétt, en hitt er vist, að
gæfuna höndlar það aldrel
með því móti. “Hamingja
mannsins er í því fólgin að
lifa, og lifið er starf,” sagði
Tolstoy.
—Samtíðin.
Dánarminning
’Guðjón Hermannsson frá
Keewatin, Ont. lézt á sjúkra-
húsinu í Kenora, þriðjudaginn,
22. ágúst. Hann veiktist hast-
arlega föstudaginn næstan á
undan.
Guðjón var fæddur á Vatns-
leysuströnd í Gullbringusýslu
árið 1804, sonur hjónanna
Hermanns Jónssonar og Gróu
Bjarnadóttur. Hjá þeim ólst
hann upp til fermingarnldurs.
Árið 1880 fluttist hann til
Seyðisfjarðar. Þar giftist
hann Magðalenu Sigurðardótt-
ur frá Reykjavík. Þau bjuggu
noklcur ár á Fornasteklc skamt
frá kaupstaðnum þar í firðin-
um. Árið 1904 fluttu þau
hjón ásamt börnum sínum til
Canada og settust að í Kee-
watin. Eftir nokkurra ára
dvöl þar fluttu þau til Win-
nipeg og þar misti Guðjón
konu sina’og skömmu seinna
einnig son sinn, Magdal, i
veraldarstríðinu mikla. Nokkru
seiniía flutti Guðjón með ungri
dóttur sinni, Gróu, aftur til
Keewatin. Hann var leystur
frá því starfi með eftirlaunum
þegar hann varð sjötugur, ár-
ið 1934. Hann settist samt
eklci í helgan stein. Alla æfi
var hann ötull og hagur starfs-
maður. Jafnvel í frístundum
sínum bygði hann hús og
seldi. Á þessum síðustu ár-
um og áður smíðaði hann
einnig báta. Hann var ein-
staklega nýtinn og smekk-
góður i öllu verki og hinn
inesti hirðumaður.
Hann var sann-kristinn
maður í hjarta og liferni og
með afbrigðum örlátur og
drenglyndur. Af itrasta megni
styrkti hann góð málefni, bæði
islenzk og hérlend. íslenzkum
verðmætum unni hann hug-
ástum. Tiltrú og virðingu
ineðborgara sinna í Keewatin
átti hann i fylsta mæli.
Börn hans á lífi eru: Mrs.
Sigriður Christianson og Mrs.
Gróa Conlon, báðar í Keewatin
og Sveinn, verzlunarmaður,
kvæntur, í Detroit í Michigan-
ríki í Bandaríkjunum.
Hann var jarðsunginn af
séra Rúnólfi Marteinssyni og
Rev. Shemilt föstudaginn 25.
ág. Aðalathöfnin fór fram á
heimili hins látna að við-
stöddu margmenni. Jarðnesku
leifarnar hvíla í hinum fagra
grafreit utanvert við Kenora-
bæ.
Blessuð sé minning þessa
hjálpfúsa, drenglynda kristin-
dóms- og mannvinar.
Á hinni norænu kynniviku
i Viggbyholm hefir verið á-
kveðið að setja á stofn nefnd,
sem vinni að því að koma á
sameiginlegri flóttamanna-
hjálp innan allra Norðurland-
anna.
Á nautgripasýningu í Dan-
mörku voru tveir tarfar meðal
^uðineöB
sýningardýranna. Hét annar
“Stauning,” en hinn “Kaos.”
Sá siðarnefndi fekk 1. verð-
laun, en Sauning varð að láta
sér nægja fjórðu verðlaun.
DR. B, J. BRANDSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone 21 834—Office timar 3-4.30
•
Heimili: 214 WAVERLBY ST.
Phone 403 288
Winnipeg, Manitoba
DR. ROBERT BLACk|
Sérfræðingur I eyrna, augna, nef !
og hálssjúkdómum
216-220 Medical Arts Bldg. j
Cor. Graham & Kennedy j
Viðtalstími — 11 til 1 og 2 til 5 |
Skrifstofusími 22 251
Heimilissími 401 991 !
Dr. S. J. Johannesson
806 BROADWAY
Talsími 30 877
•
Viðtalstími 3—5 e. h.
H. A. BERGMAN, K.C.
íslenzkur lögfrœöingur
Skrifstofa: Room 811 McArthur
Building, Portage Ave.
P.O. Box 1656
Phones 95 052 og 39 043
THORVALDSON &
EGGERTSON
íslenzkir lögfræöingar
G. S. THORVALDSON,
B.A., LL.B.
A. G. EGGERTSON, K.C., LL.B.
Skrifstofur:
705-706 Confederation Life Bldg.
SÍMl 97 024
A. S. BARDAL
848 SHERBROOOKE ST.
Selur líkkistur og annast um út-
farir. Allur útbúnaður sá bezti.
Ennfremur selur hann allskonar
minnisvarða og legsteina.
Skrifstofu talsími 86 607
Heimilis talsími 501 562