Lögberg - 07.09.1939, Blaðsíða 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN
7. SEPTEMBER, 1939
7
Klauátrið á
Sínaí
(Framh.)
Við kvöddumst með handa-
bandi, svo hélt hann norður
en við suður.
Skömmu eftir miðjan dag
fórum við i gegnum fjalla-
helti, sem liggur í ótal krók-
um meðfram brennheitum
foksands farvegi. Þó þessi
fjallgarður sé ljótur, bæði
hlykkjóttur og skörðóttur,
hefi eg aldrei séð aðra eins
lita margbreytni í nokkrum
fjöllum. Sumir tindarnir eru
rósrauðir, sumir ljósbláir,
sumir dimmbláir og sumir
sem næst fjólubláir. Þessir
marglitu klofnu tindar teygja
sig eins og ægilegir risafingur
upp úr tilbreytingarleysi þessa
ömurlega umhverfis.
Kl. 3 komum við að firði
eða vík, sem skerst inn úr
Suez-flóanum, og leit út sem
breiður blár borði, sem lagðiu
væri milli sandaldanna. Við
botn þessa fjarðar komum við
að litlu húsi, sem stóð hér um
bil 20 yards frá sjávarmálinu.
I kringum það voru sólskýli á
alla vegu, og meðfram því
steinlagðar gangstéttir. Inni
í þessu húsi var stór setustofa
og þrjú svefnherbergi, með
uppbúnum rúmum og öðru
nauðsynlegum húsgögnum.
Mr. Villenis sagði mér að hús
þetta hefði verið bygt fyrir
Fuad konung, en væri nú
notað sem sælu- eða gistihús
fyrir embættismenn stjórnar-
innar, er þeir þyrftu að fara
til Sínaí.
Þrátt fyrir það, þó eg hefði
getað komist til St. Catherine
klaustursins um kvöldið, þá
vildi eg ekki missa af að
dvelja það sem eftir var dags-
ins á þessum einkennilega
stað, sem er úmgirtur hinum
bláa sjó, gulum söndum og
marglitum fjöllum, sem eru
eins og varnarmúr í baksýn;
þessu algjörlega kyrra og ein-
verulega umhverfis og undar-
legu hyllingum i brunahita
kvöldsólarinnar; svo eg afréð
að dvelja í þessum álfheimum
um nóttina.
Yusurf, matreiðslumaðurinn
okkar, tilreiddi ágætan kvöld-
verð. Þann þakti borðið með
allslags vistum, svo sem súpu,
steiktum dúfum, sardínum,
köldu niðursneiddu svinslæri,
kalkúna- og nautkjöti, ásalnt
hi num beztu idýfum, kartöfl-
um og ávaxtamauki, Brie-osti,
frönsku brauði, smjöri og ís-
köldu Hamborgar-öli; og þetta
var kvöldverður framreiddur
inni í Sinaí-eyðimörkinni, þar
sem ekkert er umhverfis nema
dauði og allsleysi.
Eg eyddi kvöldinu i að
ganga meðfram víkinni og
safna saman hinum fáséðu og
fallegu skeljum, sem eru i
fjörunni; þær eru með alls-
lags litum og lögun, og sum-
ar líkari skrautblómum en
nokkru öðru, sumar eru perlu-
mæður.
Hér um bil hálfa milu frá
sæluhúsinu er Manganese-
náma, og kringum hana kop-
arnáma mannanna, það er hið
eina, sem teljast má til nú-
tíma starfs, í allri suður-
Sínaíeyðimörkinni.
Eg sat á svölum hússins
frain á nótt og horfði hug-
fanginn á hinar tindrandi
stjörnur, sem blikuðu á dimm-
bláum næturhimninum yfir
Sínaí, og endurspegluðust í
hinum kyrra vatnsfleti flóans,
eins langt og augað eygði.
Mér fanst eg bókstaflega vera
umvafinn þögninni og kyrð-
inni eins og mjúku líni, og
dimman lá yfir sem dúnmjúkt
áklæði.
Klukkan fjögur um morg-
uninn vakti varðmaður sælu-
hússins mig, og sagði mér að
bílarnir væru að öllu tilbúnir,
og alt í góðu lagi. Yusurf
færði mér eins góðan og lyst-
ugan morgunverð eins og bezt
verður á kosið í dýrustu hótel-
um í París eða New York.
Um sólaruppkomuna vorum
við tilbúnir að leggja á stað,
áleiðis til St. Cartherine
klaustursins.
Vegurinn lá eins og áður, til
s-uðurs gegnum óútyfirsjáan-
legar auðnir eyðimerkurinnar,
sumstaðar gegnum fjallaskörð
eða eftir gljúfrum, sem nóg
er af á sunnanverðri Sínaí-
eyðimörkinni. Við fórum hægt
og stönzuðum víða til að
skoða það, sem okkur þætti
markvert og fáséð, sem var
ærið margt.
Þegar kvölda tók og leið
nær sólarlagi varð all-svalt,
svo við þurftum að fara i
yfirhafnir okkar. Þessi fjalla-
skörð og dalir er við fórum
éftir, eru nokkur þúsund fet
yfir sjávarmál. Við höfðum
eytt tímanum ógætilega um
daginn, svo nú urðum við að
hraða ferðinni alt hvað við
gátum til að ná til klausturs-
ins, áður en myrkrið félli yfir
okkur. Eg var farinn að
verða vondaufur um að það
mundi lukkast, en alt í einu
er við beygðum fyrir fjalls-
öxl, blasti klaustrið við, inni í
skuggalegum, þröngum dal,
sein er umluktur hrilcalegum
snarbröttum fjöllum, svo ekki
sér nema upp í heiðan himin-
inn. Kvöldskuggarnir, sem
komnif voru langt upp eftir
hlíðunum, gerðu þau ennþá
drungalegri, en toppar og
tindar, er upp úr stóðu, litu
út sem fölnandi eldar í daufu
skini kvöldsólarinnar. Klaustr-
ið sjálft, með sínum ramgerða
varnarmúr, sýndist vesallegt
smásmíði, borið saman við
hina stórkostlegu og hrikalegu
fjallaumgerð, sem umkringir
það.
Utan við varnarmúrana,
sem umgirða klaustrið, voru
nokkur cyprus-tré, sem höfðu
verið gróðursett þar fyrir æfa-
löngu, og dálítill ræktaður
blettur við fjallsrótina.
Þegar við komum að
klaustrinu var myrkrið að
falla yfir, svo Mr. Villinis
kveikti á framljósum bílsins,
og rauf hina dauðu þögn, senv
alt um vafði, með þvi að blása
lúður bilsins eins .harkalega
og hægt var, til að gera munk-
unum aðvart um komu okkar,
og áður en þetta skerandi
hljóð hafði bergmálað frá
einni hlið þessa stórkostlega
gljúfurs’til annarar, sáum við
svartklædda veru koma fram
á virkisvegginn, svo komu
fleiri. Þeir horfðu niður til
okkar og gerðu allra handa
bendingar, eins og þeir vildu
gefa okkur einhverjar leið-
beiningar, en Villinis gaf því
engan gaum. Þeir voru allir
í svörtum kuflum og báru á
höfðum sér svarta uppmjóa
pípuhatta, að sið grískra
munka. Við sáum að þeir
höfðu mikið svart skegg og
langt hár. Þeir fóru því næst
að smá tínast ofan til að opna
hinar ramgjörðu dyr á virkis-
veggnum.
Meðan við biðum eftir að
þeir opnuðu hurðina, sem tók
þá æðilangan tima, féll myrkr-
ið yfir eins og svört gríma, alt
í einu og stjörnurnar blikuðu
sem tindrandi rafljós yfir
klaustrinu. Við gátum séð
við skin stjarnanna, að þessi
bygging, sem við vorum komn-
ir að, var hin furðulegasta.
Við vorum orðnir órólegir
að biða eftir að mnnkarnir
gætu opnað hliðið, það er eng-
inn val'i á því, að því hefir
verið lokað með öllum slám og
slagbrönduqi sem til voru,
eins og þeir byggjust við að
Serkir mundu þá og þegar
gera áhlaup á klaustrið.
Þar til fyrir nokkrum árum,
voru engar dyr á virkisveggn-
um; allir sem komu til klaust-
ursins voru teknir upp á virk-
isvegginn í körfu, sem dregin
var upp með vindu, sem 'stóð
út af veggnum.
Loksins opnuðust dyrnar og
við ókum inn í forgarðinn.
Þar skildum við eftir bílaiia.
Þaðan var okkur vísað í gegn-
um lágar dyr inn á svæði, sem
var þéttsett hvitum, litlum
steinhúsum; frá því sviði lágu
margar og breiðar tröppur
upp til klaustursins.
Við fundum sterka reyk-
elsislykt, þegar við fórum
fram hjá klaustur-kirkjunni.
Loksins eftir langa göngu
komum við upp á breiðar
svalir, sem eru á framhlið
klausturbyggingarinnar. Það-
an var mér fylgt inn í litið
herbergi, skreytt að frönskum
hætti, frá síðustu öld. Þar
sátu sex aldraðir munkar við
borð, og logaði ljós á afar-
skrautlegum lampa yfir höfð-
um þeirra.
Virðulegur gráhærður munk-
ur stóð upp frá borðinu og
heilsaði mér vingjarnlega. Það
var erkibiskupinn yfir St.
Catherine klausturumdæminu.
Eg hafði mætt honum áður í
Cairo á Egyptalandi, er hann
bauð mér að heimsækja
klaustrið.
Við sátum góða stund og
töluðum um alla heima og
geima. Hann var með af-
brigðum fróður um alt merki-
KAUPIÐ ÁVALT
LUMBER
i
hj&
. THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD.
HENRY AVENUE and ARGYLE STREET
Winnipeg, Man. - Phone 95 551
ZIG-ZAG
5'
Orvals pappír í úrvals bók
5'
2 Tegundir
SVÖRT KÁPA
Hinn upprunalegi þunnl
vindlinga pappir, sem flestir,
er reykja “Roll Your Own”
nota. BiiSjiS um
“ZIG-ZAG” Black Cover
BLÁ KÁPA
“Egyptien’’ úrvals, h v 11 u r
vindlinga pappir — brennur
sjálfkrafa — og gerir vindl-
ingana eins og þeir væri
vaf8ir I verksmiSju. Bi8ji8
um
“ZIG-ZAG” Blue Cover
legt, sem var að gerast í heim-
inum, og hinn viðfeldnasti í
samræðu.
b)r við höfðum talast við um
stund kom ungur munkur
með bakka og glös ásamt vín-
flösku, og skál með ávaxta-
mauki. Vín þetta kölluðu
þeir “Arak.” Þeir búa það
til úr döðlum, og er það injög
Ijúffengt, en á sama tima á-
fengt. Við drukkum tvö glös
af því og átum ávaxtamaukið
með. Því næst var mér vísað
til svefnherbergis. í því var
stórt rúm, uppbúið með hin-
um skrautlegasta og dýrasta
rúmbúnaði sem eg hefi séð.
Ábreiður og teppi útsaumuð
með gulli og silfri, auk rúms-
ins var: skrautlegur legubekk-
ur úr íbenvið, yfirklæddur
með gullofnu skarlats-áklæði,
þar var og stóll og þvottaborð,
hvorutveggja skrautgripir hin-
ir mestu.
Á herberginu er einn gluggi,
og sézt útum hann ofan í
garðinn, þar sem cyprus-trén
eru, ásamt velhirtum rósa-
runnum og margslags blóm-
um.
Eg sofnaði vært, þreyttur
eftir eyðimerkurferðina. Eftir
að eg hafði sofið góða stund
vaknaði eg við dimt og hljóm-
laust hljóð, sem kom frá á-
haldi, sem slegið er á með
viðarkólf, og er slík hljóm-
laus klukka brúkuð í grísk-
um klaustrum til þess að
kalla munkana til bæna að
nóttunni til. Eg leit upp, en
það var koldimt í herberginu.
Þessi hringing var eitthvað
einkennilega óþægileg, hljóðið
djúpt og dimt. Eg kveikti og
leit á úrið mitt og það var á
inínútunni þrjú. Eg fór á
fætur og gekk út á svalirnar,
og sá eg þaðan, þó dimt væri,
hvar svartklæddar verur voru
að paufast ofan tröppurnar,
sem lágu niður að klaustur-
kirkjunni. Það voru munk-
arnir að fara til nætur-bæna.
Eg lagði mig aftur til svefns
og svaf vært þar til eg vaknaði
klukkan sjö við silfurskæran
klukknahljóm. Það var hring-
ing til morgun-guðsþjónustu,
sem byrjar kl. 7. Eg klæddi
mig sem bráðast og gekk út á
svalirnar að virða fyrir mér
klaustrið að utan, og þetta
afar einkennilega og stórkost-
Iega umhverfi.
Kl. 8 kom ungi munkurinn,
sem bar okkur vínið kvöldið
áður, og bar á borð hinn á-
kjósanlegasta morgunverð. Eg
settist einn að borði, því fé-
lagar mínir voru einhversstað-
ar í gestahúsunum út við
múrinn, sem eg sá kvöldið
áður. Er eg var seztur að
snæðingi, veit eg ekki fyr til
en inn kemur gríðarstór og
illilegur fresköttur, hann sýndi
enga hæversku, heldur hljóp
upp á borðið og hrifsaði með
klónni stórt fiskstykki og
hljóp svo út. Eg spurði siðar
um hvernig stæði á þessum
grimma og ljóta ketti, en þeir
sögðu mér að þeir hefðu
nokkra slíka, til að veiða og
drepa höggorma og anriað ill-
þýði, sem skriði inn í klaustr-
ið.
Eg fann eins og ósjálfrátt
til þess, að það var næstum
furðulegt að vera staddur í
þessu merkilega klaustri, ein-
hverri elztu stofnun sinnaé
tegundar í heiminum.
Það var þegar á annari og
þriðju öld, að helgir menn,
sem voru orðnir leiðir að á
siðleysi og spillingu sinnar
aldar, flúðu út úr mannfélag-
inu og leituðu sér næðis í ein-
veru út á eyðimörkum, eyjum
eða öðrum afskektum stöðum.
Margir leituðu út á Sinaí-eyði-
mörkina, sem var sérstaklega
heilög i hugum þeirra, sökum
sagnanna um flótta Gyðing-
anna, og allra þeirra krafta-
verka, er sagnirnar setja i
samband við það, og þá var
sá staður ekki sízt heilagur
þar sem Guð talaði við Móses
og gaf honum boðorðin. Þess-
ir helgu menn lifðu fyrst
framan af í hellum eða holum,
eða jafnvel uppi á eyðifjalla-
tindum.
Sínaí-fjallið, eða Jebel Musa
— Mósesfjallið — var þeirra
helgasti staður—St. Catherine
klaustrið stendur við rót þess.
■—- Annar helgur staður þar er
kendur við hinn brennandi
runn. Jivaðan Guð talaði til
Móses. Rringum þann stað
hafa munkarnir bygt sér
kapellur.
Á blómatíð Byzantiska rík-
isins voru Arabar mjög upp-
víðslusamir og gerðu þessum
Sínaí munkum margar skrá-
veifur; brutu og rændu þess-
ar kapellur þeirra, skemdu
sakramentið fyrir þeim, og
oft og einatt myrtu þá sjálfa.
Þegar Sínaí einsetumennirnir
voru svo hart leiknir af Aröb-
um, beiddu þeir Justinian
keisara í Konstantinopel ásjár
og sérstaklega að byggja þeim
klaustur svo öflug að þeir
gætu verið óhultir fyrir árás-
um Araba. (Framh.)
Nefnd hollenskra lækna,
sem dvalið hefir í Austur
Indíum, hefir gert merkilega
uppgötvun. Á smáeyjunni
Corontalo eru 90 af hverjum
100 íbúum örfhentir.