Lögberg - 26.10.1939, Blaðsíða 6

ft
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 26. OKTÓBER, 1939
Leyndarmálið í turninum
Eftir ANTHONY HOPE
iaaillBMllllllll)lii)iilll)iiM»ililiiHluiliiiilliiiiiiiiiiiilliniiiiiiiHHiiiiiiiiiiiiiiHimi»miiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiHiiimi»iiuiiiiuii!iimiii;iiiiiM
Þannig var þá áhlaupsdagurinn fastsettur, og
ef aðeins hefði verið við hann staðið, þá gat alt
hafa farið á annan veg milli Doktor Mary og Mr.
Beaumaroys. Atburðirnir hefðu þá að líkindum
losað Mary við að setja skilyrði sín og hún hefði
þá, ef til vildi, aldrei heyrt hið vekjandi orð
“Morocco.” En stóri Neddy — eins og nánustu
vinirnir nefndu hann — var nautnamaður jafnt
og athafna; hann var enginn skrifstofubusi; hann
vildi hafa rúmgott umsvif til að lyfta sér upp um
jólin, og var nú í Brighton að njóta þess ásamt
hóp af kunningjum, sem allir voru í efstu rim
nautnastigans, lifðu samkvæmt því og jusu út fé
sínu (sem þeir áttu þó ekki) á báða bóga. Við
þennan félagsskap — sem ekki aðeins karlmenn
heyrðu til — neitaði Neddy að skilja. Mr. Ben-
nett, sem stiklaði eins og á glóðum út af drætt-
inum, varð að taka þessu, hvort sem honum
geðjaðist það betur eða ver; fyrirtækið var sam-
kvæmt Neddy skoðun (sem hann og lét í ljós
með góðlátlegri fyrirlitning eins og stór ofur-
menni telja sér heimilt) aðeins blindingaleikur;
hver vissi eiginlega hvað miklu gamla durgnum og
félaga hans hefði tekist að flytja í gömlu brúnu
töskunni út í Turnhúsið. Stundum virtist sem
taskan væri létt og stundum aftur þung; var þá
kannske full af tígulsteinum!
Þegar Neddy var í þessu skapi, varð að laga
sig eftir því, jafnvel þó hinn herramannlegi Mr.
Bennett sæti þá sem á þyrnum. Flokksforinginn
fann minna til þess þótt framkvæmdir drægist;
honum geðjaðist líka að aukatekjunum sem nýja
atvinnan færði honum, miklu fremur en að stöð-
unni sjálfri, þar sem honum stóð stöðugur ótti
af að rekast á Beaumaroy. Það olli honum því
fremur ama en ánægju, er hann fékk þær fréttir
frá Mr. Beaumaroy, að Neddy hefði tiltekið dag-
inn, sem hans mikilleik þóknaðist til heimsóknar-
innar í Turnhúsið — það var þriðjudagurinn 7.
janúar, og, af hendingu, einniitt sami dagurinn,
sem Mr. Beaumaroy átti að fara af stað áleiðis
lil Morocco! Nákvæmlega sagt skyldi áhlaupið
gert beinlínis á burtfarardegi hans — ef hann
færi. Hinn ákveðni tími þess tiltekinn kl. eitt
að morgni, þegar sennilega mætti búast við, að
engin umferð yrði á heiðarveginum. Þetta var
líka sérstaklega áríðandi, þar sem Turnhúss-
glugginn vissi út að götunni, er lá aðeins tólf eða
fimtán fet frá húsinu.
Eftir kátínuþrungna matarveizlu — sem að
dómi Mr. Bennetts var fremur um of, en það var
eina yfirsjónin hjá Neddy, að hann vildi blanda
gáska inn í gerðir sínar — lögðu þeir tveir á stað
í Overlands bíl. Mr. Bennett — sem á hinn bóg-
inn hans stóri vinur Neddy kallaði “Mike,” en
ekki “Percy,” eins og við hefði mátt búast — tók
á sig rauðbleiku hárkolluna og gula yfirskeggið
rétt eftir að þeir lögðu af stað; Neddy vildi ekkert
dulgerfi h»fa þá stundina, en hafði grímu i vasa
sínum, og í sama vasanum hafði hann líka ofur-
lítið ómjúkt barefli. En Bennett var vopnlaus —
hafði aðeins áhöld til iðju sinnar, sem hann var
mjög æfður í að nota. Þeir félagarnir höfðu
unnið saman áður; þó Neddy ávítaði Mike fyrir
að vera heigull, og Mike fullyrti með blótsyrðum
að Neddy myndi einhvern tíma koma þeim báðum
í gálgann, þá unnu þeir samt vel saman, báru
virðing hvor fyrir öðrum og sáu í gegnum fingur
við hvors annars dutlunga. Hinn rétti samvinnu-
andi ríkti hjá þeim. Með þeim eina hætti byggist
varanleg og heiðvirð framsókn!
“Segir flokksforinginn, að fyrir gluggann sé
neglt aðeins þunnum borðum?” spurði Neddy
eftir langa þögn, sem enda hafði varað þangað til
þeir voru komnir yfir Putney-brúna og voru að
fara^ upp ha*ðina sem þá tók við.
“Já, og það fúnum borðum lika. Að rífa
þau niður ætti ekki að taka nema tvær minútur,
og þá er bara glugginn sjálfur eftir til að taka úr,
og að komast inn. En við verðum auðvitað að
líta í kringum okkur. Og svo, ef ekkert er til
fyrirstöðu, smeygi eg mér inn og ýti einhverju
fyrir klefadyrnar og svo kemur þú á eftir. Flokks-
foringinn standi á verði við húsdyrnar, svo ekki
sé komist að baki okkar. Skilur þú það?”
“Já, það er ágætt.” '
“Og þá — nú, svo verðum við að leita hlut-
anna, og þegar við höfum fundið þá, verður þú
að bera þá burt, Neddy. Hefir þú nokkuð á móti
þvi, þó þetta kunni að vera nokkuð þungt?”
“Mér er nú ekki um að ofreyna mig,” sagði
Neddy með galsa, “en eg reyni alt sem eg get að
bera það, vona bara að eitthvað sé þarna!”
“Það hlýtur að vera þarna. Eða heldurðu
að það hafi vængi? Vængina fær það að minsta
kosti ekki fyr en maður hefir það í vasanum og
gerir sér glaða kveldstund með stúlkunum!”
Neddy svaraði þessu með hláturs hrynu en
svo hafði hann eina spurning um starfið enn
fram að bera:
“Hvar eigum við að koma því fyrir? Hvað
langt í burtu?
“Flokks foringinn hefir valið stóran trjá-
buska til þess, svo sem þrjú hundruð fet frá hús-
inu í áttina til Sportsfield og níutiu fet frá veg-
inum, þangað er býsna greiðfært, nema fyrir
burkna — en bíllinn fer hæglega yfir hann. Þar
er ágætt leyni og billinn bíður okkar þar. Þegar
við ökum svo til Sportsfield, þurfum við ekki að
fara fram hjá húsinu — sem er kostur — og að
bílnum þarf ekki langt að bera það, sem við
finnum.”
“Þetta hljómar nógu vel,” sagði Neddy ró-
lega og geyspaði um leið. “Viltu bragða dropa?”
“Nei, það vil eg ekki — og eg vildi að þú
gerðir það ekki heldur, Neddy. Það gerir mann
örgeðja, og maður má ekki vera bráðlyndur eða
óþolinmóður við svona verk.”
“Taktu við stýrishjólinu snöggvast, meðan
eg fæ mér sopa,” sagði Neddy, alveg eins og vinur
hans hefði ekkert sagt. Hann tók tappann úr
stórri flösku og slokaði í sig all-vænum “dropa.”
Eftir að hann gerði þetta gætilega og af ásettu
ráði, bætti hann við: “Og far þú í horngrýti,
Mike! Þar er dimt, er það ekki? En þetta hérna
er nógu geðugt.”
Neddy sagði svo ekkert fyr en þeir voru
komnir nálægt Sportsfield, en spurði þá: “Þessi
Beaumaroy — skrítið nafn, finst þér það ekki? —
mun vera stór kumpán, er það ekki, Mike.”
“Býsna vænn, en, hamingjan huggi þig, þó
eins og barn í sainanburði við þig.”
“Jæja, þá, en þú sagðir inér eitthvað um það,
að flokksforinginn teldi hann verulega stóran.”
“ó-já, en það var Naylor — kafteinninn.
Hann er ekki í Turnhúsinu; og, hamingjunni sé
lof, við erum ekki líklegir til að hitta hann þar.”
“Eg vildi gjarnan að hann væri þar! Þá gæti
eg fengið dálitla æfingu,” sagði Neddy.
“Jæja, en eg veit ekki nema Beaumaroy gæti
veitt þér hana. Flokksforinginn kann ýmsar sög-
ur af honum úr stríðinu.”
“Hugsum ekki um þessa hermenn — þeir
eru ekki til neins.” Þann tíma sólarhringsins, er
hann taldi sínar frístundir, það er að segja að
deginum til, þegar algengir menn eru að verkum,
vann Neddy sem snjall serfræðingur i iðn sinni,
en hafði þann galla, að vera seinn til vinnu á
morgnana og að verða lasinn um hátíðastundir
árstíðanna. Hann bjó til sjónpípu-gler, og þrátt
fyrir hylskni við iðnina, var verk hans talið al-
þjóðar nauðsyn, sem það líka var. En það var
honum engin afsökun fyrir hleypidóm hans gegn
hermönnunum.
Þeir óku í gegnum útjaðar Sportsfield-bæjar;
Mike — svo maður noti hið algengara nafn —
hafði kynt sér umhverfið nákvæmlega, og eftir
leiðsögn hans gat ökumaðurinn sneitt hjá þétt-
bygðari hlutanum. Svo komust þeir á heiðar-
veginn, fóru fram hjá Fornasetri og bráðlega —
svo sem hálfa mílu frá Turnhúsinu, ráku þeir sig
á Hooper flokksforingja, er beið þeirra þar við
veginn. Nú var komið fast að miðnætti — loft
mjög skýjað og þvi dimt, sem vel hæfði fyrirætlan
þeirra. Hann hneigði sig ögn í kveðjuskyni, steig
orðalaust upp í bílinn og hvíslaði með varúð að
þeim leiðbeiningum til hins afvikna staðar bak við
trjárunnann. Þangað náðu þeir eftir svo sem
þrjú hundruð feta leið á veginum og níutíu feta
krókinn um óslétt heiðadrögin. Þetta var ágætur
felustaður fyrir bílinn, sem ekki sást til af veg-
inum, og lengra út var heiðin og engin gata eða
troðningur að sjá þar í nánd.
Neddy steig út úr bílnum, en gleymdi ekki
sinni mætu flösku. Hann rétti hana að flokks-
foringjanum, eins og í viðurkenningar skyni, og
sagði: “Þetta er ágætur staður, og er þér til
heiðurs eins og viðvaningi. Hérna, félagi, en
farðu gtilega; það er auðséð, að þú ert ekki vanur
við að drekka vín úr staupi!”
“Þegar eg sit svona seint uppi, verð eg eins
og máttvana,” sagði flokksforinginn eins og sér
til afsökunar.
Mike brá eitt augnablik framan í hann vasa-
ljósinu. og sá í litlu rangeygðu glyrnunum svip, er
bar þess vott að honum leið einkar óþægilega.
“Flokksforingi,” sagði Mike þýðlega og í alvöru-
róm, “þessi vinur minn reiðir sig á þig. Og það
er ekki ráðlegt að láta hann verða fyrir vonbrigð-
um.” Svo brá hann Ijósinu á Neddy, sem virtist
nú, umkringdur af næturhúminu, all-dólgslegur
að sjá. “Er það, Neddy?” bætti hann við.
“Nei, eg er viðkvæmur drengur, já, það er
eg,” svaraði Neddy brosandi. “Varastu þó, flokks-
foringi, að skerða traust mitt á þér með því að
sýna hinn minsta þrekleysis vott.”
Flokksforinginn titraði ögn, en sagði hreysti-
lega: “Eg er ákveðinn í þessu og yfirgef það
ekki.”
“Það er líka hollara fyrir þig,” sagði Neddy.
“Var alt með kyrrum kjörum í húsinu, þegar
þú fórst þaðan?” spurði Mike.
“Já, grafkyrð, að þvi er mér virtist,” svaraði
flokksforinginn.
“Alt er þá eins og það á að vera,” sagði
Neddy. “Og hvar eru brauðsneiðarnar, Mike. Mig
langar í bita. Svo var ein handa flokksforingj-
anum líka! En ekkert meira úr flöskunni — nei,
flokksforingi, ekkert meira! Hvenær eigum við
að byrja, Mike?”
“Eftir svo sem hálftíma.”
“Rétt mátulegur tíma fyrir ofurlítinn auka-
bita — ostur og svartöl handa þér, ástin inín?”
sagði hinn glaðlyndi Neddy. Svo sagði hann al-
varlega: “Það var jafngott að þetta fór ekki
frani hjá okkur!”
Frá götunni, sem þeir höfðu rétt skilið við,
heyrðist til bíls, sem stefndi i áttina til Turnhúss-
ins og ínkston. Naylor kafteinn var að flytja
ástmey sína heim, eftir unaðslega kveldstund
hamingjnóska og velþóknunar hjá foreldrum sin-
um.
XII. KAPÍTULI.
Leyndardómur turnsins.
Þegar Beaumaroy opnaði gætilega turndyra-
hurðina og vísaði Doktor Mary þar inn, blasti
vissulega við henni einkennileg og þó átakanlega
spaugileg eftirlíking konunglegs göfgis og skrauts.
Turnbyggingin var hringmynduð, um þrjátíu
og fimm fet á hæð og þvermálið tíu fet. Tjöld úr
rauðu og purpuralitu, grófgerðu efni huldu vegg-
ina alt i kring um tólf fet upp frá gólfi; þar fyrir
ofan skein í beran múrsteinsvegginn og þak-
sperrur. Á miðju gólfi voru tveir litlir, óvandaðir
bríkarstólar og sneru baki þangað sem Mary og
förunautur hennar stóðu. En gegnt þeim á
þriggja geta háum palli, er tvær tröppur lágu að,
stóð stór og djúpur, skrautlega útskorinn eikar-
stóll, sem einnig var fóðraður purpuraklæði á
sæti og bríkum, yfir honum var hvelfing og hengj-
ur umhverfis hvorttveggju úr purpuralitum dúk.
Þetta hásæti sneri baki að glugganum — sem Mr.
Saffron hafði látið negla fyrir bráðlega eftir komu
sína í Turnhúsið. Kertaljós lýsti upp klefann —
og voru þar tveir stjakar með kirkjulegri gerð,
sinn hvoru megin við stóra stólinn eða hásætið,
og sex kerti í hvorum, öll nú með logandi ljósi og
eydd hér um bil niður að miðju. Þarna djúpt
sokkinn í hásætisstólinn, sat hinn pervisalegi Mr.
Saffron, með fætur hvilandi á háum fótaskemli, í
hægri hendi hélt hann á sprota, sem auðsjáanlega
var leikhúss-áhald, úr dökkum viði og prýddur
gyltu skrauti; vinstri hönd þrýsti hann fast að
sér. Augun störðu út í herbergið, og varirnar
bærðust eins- og hann væri að tala, þó ekkert
hljóð heyrðist.
Eftir öllu þessu tók Doktor Mary strax og
hún kom inn í dyrnar; en á næsta augnabliki
beindist athygli hennar að öðru, engu minna
einkennilegu, vinstra megin við hásætið, til hægri
handar frá þar sem hún stóð i dyrunum, var eld-
stæði og ristin ber, þó svalt væri loftið inni sem
úti. Beint þar fram undan var áreiðanlega í
gólfinu gröfin, sem Mr. Penrose hafði sagt frá við
jóladags-máltíðina í Fornasetri — sex fet á lengd,
þrjú íet á breidd og um fjögur fet á dýpt. Upp að
veggnum fast hjá hallaðist steypijárns-þynna, sem
auðsjáanlega var notuð eins og hlemmur til að
hylja með gryfjuna, og þar rétt við hafði verið
fleygt í haug ræmu af daufrauðum ullardúk eins
og þeim er huldi turnklefa-gólfið. Nálægt járn-
hleminnum og teppisræmunni stóð gömul Ieður-
taska, brún að lit.