Lögberg - 21.03.1940, Blaðsíða 6

'
6
LÖGrBERG. FIMTUDAGINN 21. MARZ, 1940
Fannatöfrar
(Þýtt úr ensku)
Nú féll yfir þá ónotaleg þögn. Hvernig
gamli maÖurinn hefði unnið bug á óbeit
þeirra gagnvart sér, vissi hvorugTir þeirra.
En þarna stóðu þeir umvafðir töfrum hans
og fastbundnir loforðum sínum honum til
bjargar.
Lewis leit á úr sitt. “ Jæja,” sagði
hann við Steve, “okkur væri betra að kom-
ast sem fyrst niður í Gasthof. Þú átt að
leggja á stað þaðan eftir þrjár klukku-
stundir.”
Berfættur fylgdi gamli prófessorinn
þeim til dyra.
“Verið ])ið sælir, kæru drengir, og bless-
unaróskir mínar fylgja ykkur.”
“Við þurfum þeirra við,” sagði Steve
í grafartón. “Og reynið nú ekki að hafa í
frammi nein undanbrögð þangað til við hitt-
umst aftur í Breintzen, eða eg mun þá láta
yður í té eitthvað meira en blessun mína.”
Þeir voru komnir áleiðis meira en hálfa
leið' til Gasthof áður en Steve lét nokkuð til
sín lieyra.
Með þeim ])ungbúnasta andlitssvip er
hann átti ráð á, hrrsti hann nú höfuðið há-
tíðlega og mælti:
“Eins og við vitum. Lewis, þá er hann
líklega viðsjálsgripur, en það er þó eitthvað
í framkomu öldungsins, sem nær haldi á
manni.”
Lewis kinkaði kolli til samþykkis. En
Steve stanzaði nú alt í einu með skelfing-
arsvip á andlitinu.
“Heyrðu!” hrópaði hann, “eg glevmdi
að ná aftur af honum peningunum mínum !”
T x u rt d i Kapítuli
Tveim klukkustundum síðar var alt til
reiðu fyrir þau Connie, Sylvíu og Steve til
þess að leggja á stað frá Gasthof. Sleðinn
stóð við dyrnar; smá-máltíðar hafði verið
neytt; og Lewis var einnig albúinn til ferð-
ar. A seinustu stund hafði hann afráðið að
fylgja hópnum til Lachen. Varla hefði hann
þó getað með gildum rökum fært fram á-
stæður fyrir þeirri för sinni. Endurvaknað-
ar tilfinningar hans gagnvart Sylvíu voru í
æsingi, og hringiða andstæðra efasemda fylti
liuga hans. En ]k) var það blátt áfram löng-
unin til að vera nálægur henni nokkrar fleiri
klukkustundir, sem kom honum til að ráðast
í þessa örðugu för niður að járnbrautarstöð-
inni.
Er hann kom fram úr herbergi sínu,
allareiðu dúðaður hálstrefli sínum og yfir-
höfn til fararinnar, varð hann fyrir hindrun
í stiganum. Litli verzlunarerindrekinn,
Oberholler, sat í neðstu tröppunni. Þegar
hann sá Lewis koma niður brosti hann hæ-
versklega, eins og venja hans var, en hann
sýndi engin merki á sér um að víkja úr
vegi fyrir Lewis.
“Góðan daginn,” sagði hann. “Þér
eruð þó vissulega ekki að fara aftur héðan?”
“Jú, eg er að fara í dag,” Svaraði
Lewis.
“Þér hafið þó aliareiðu lokið löngum
leiðangri í fjöllunum, ” mælti Oberholler,
eins og í mótma-laskyni. “Hættufullri og,
að því er mér skilst, óánægjulegri för. Þér
ætlið þó áreiðaidega ekki að freista forsjón-
arinnar nú strax aftur?”
“Ef Lewis hefði ekki verið með allan
hugann á eigin burtför sinni, þá liefði hann
veitt því eftirtekt, hve áleitin framkoma
Oberhollers var. En eins og nú stóð á starði
hann bara á litla manninn eins og úr fjar-
lægð.
“Þér eruð álitlegur ungur maður,”
sagði Oberholler enn fremur einlægnislega.
“Þótt eg hafi ekki kynzt yður nema stutta
stund, þá ber eg nú hlýjan hug í hjarta til
yðar. Mér myndi falla það illa, ef eg yrði
þess vísari að eitthvert slys henti yður.”
‘ ‘ Hverskyns slys ?’ ’
“Hver veit það?” svaraði Oberlioller
eins og sér til afsökunar. “Loftslagið hérna
er einkar óstöðugt, hættuleiðir hvarvetna og
ekki hægt að reiða sig neitt á fólkið. Eg er í
sannleika mjög óttasleginn yðar vegna, minn
kæri ungi ameríkanski vinur.”
“Eg skal sjá urn sjélfan mig, ” madti
Lewis og bjóst til að stíga niður í tröppuna
og fram í ganginn.
En Oberholler stóð þá skyndilega upp
og varði honum leiðina. Er hann hafði nú
þannig breytt um aðstöðu sína, virtist hann
kasta frá sér allri auðmýkt og varkárni.
Augnaráðið bak við gleraugun varð hvasst
og skerandi. Þar sem hann stóð nú þarna
beint framan við og fast hjá Lewis, sagði
hann í lágum og alvöruþrungnum raddblæ:
“Eg er ekki að spauga, Mr. Merrid,
heldur með alvöru og einlægni að gefa yður
heilræði: Farið með systur yðar og vinkonu
burtu héðan tafarlaust til Parísar, Berlínar,
New York, eða til Timbuctoo, ef yður sýnist.
En tefjið ekki hér í Austurríki. Og verið
ekki ,að vasast í málefnum, sem ekki eru
yðar eigin.”
Um alvöruþungann í viðvörunarorðum
og ráðlegging herra Oberhollers var ekki að
villast. En Lewis var í of æstu skapi til
þess að fá metið þetta að verðugu. Svo
sagði hann eins glaðlega og honum var unt:
“Mér þykir leitt, herra Oberholler, að
Timbuotoo hefir ekkert aðdráttarafl fyrir
mig. Og eg er hræddur um, að íhlutunar-
semin sé mér ósjálfráð. En eg þakka yður
samt sem áður hugulsemina gagnvart mér.”
Svo smeygði hann sér niður úr stiganum og
gekk hvatlega út úr húsinu.
Hitt fólkið var þegar komið upp í sleð-
ann. Karl hallaði sér að Sylvíu og var að
kveðja hana með langdregnum vinarhótum,
eins og hann ætti í henni hvert bein og yrði
að heimta af henni umbun fyrir að leyfa
fjarveru hennar frá sér, þó ekki væri nema
um tvo stutta daga að ræða. Harðneskju-
glampi kom fram í augum Lewisar. Hann
gat ekki dæmt.um það, hvort henni væri
faðmlögin ljúf eða leið. En athöfnin ein
var nægileg til þess að gera sársaukann enn
meiri í hinum æstu tilfinningum hans.
Þau lögðu svo að lokum á stað í ferða-
lag sitt. Þótt Steve og Connie mösuðu lát-
laust alla hina löngu leið niður til Lachen,
þá sagði Lewis aldrei nokkurt orð. Og það
gerði Sylvía ekki heldur. Það virtist svo
sem ísfjötrar hefði lagt þau bæði í læðing.
Þungur vonleysishugur hertók Lewis. Hann
elskaði þessa stúlku. Hún var, að því er
hann hafði innilega ímyndað sér, sú hug-
sjónadís, er hann hafði alla sína daga leitað
að. En hver og hvað var hún svo? Dóttir
mjúkmálgs þjófs og brgðaref.s. Jafnvel sjálf
þögnin hennar vilti honum sjónar. Með
beiskum huga sagði hann nú við sjálfan sig,
eins og hann hafði áður gert, að hann yrði
að sigrast á þessari hörmulega blindu á-
stríðu hjarta síns, gleyma henni algerlega,
losa sjálfan sig að fullu og öllu úr fjötrum
hins sára hugarstríðs, er henni fylgdi.
Þannig var hugsunum hans háttað, þeg-
ar þau fóru niður seinustu brekkuna ofaU
við Lachen. Smár þótt bærinn væri. voru
það mkil umskifti í augum ferðafólksins ný-
komins ofan úr heiðaauðninni, að líta mann-
verur hreyfast á strætunum; heyra enn
hljómdiska sönginn út úr kaffisöluhúsinu, og
skarkalann í vörulestar vögnunum, þaðan
sem verið var að skila þeim; þarna stóð
líka stöðvarhúsið við járnbrautarteinana,
er teygðu sig út í f jarlægðina, þar sem menn-
ingin átti heima. Þau fóru af sleðanum
framan við hressingarstofuna, þar sem
Steve þrammaði þegar inn og heimtaði
drykki. Og þarna við borð húkti líka, með
sína óhjákva'mu bókarskruddu milli handa,
keyrslumaðurinn Heinrich, sem áður hafði
farið með Lewis upp til Gasthof.
Þegar hópurinn kom inn glápti Heinrich
á fólkið með uglulegu augnaráði, svo kom
ofurlítill brosblær á andlitið, er hann sá
Lewis.
“Þér eruð þá kominn hingað ofanað,”
sagði hann. “E'g sagði yður áður, að þér
munduð koma liingað niður aftur.”
Lewis kinkaði þegjandi kolli.
“Fáið yður drvkk,” sagði Steve vin-
gjarnlega. Hann var ætíð í essinu sínu við
bjórborðið.
Heinrich þáði bjórkollu, og svo aðra i
viðbót. Meðan hann drakk þetta yfirvegaði
hann með drungalegum undirhyggjusvip
fólkshópinn og alt umhverfið í stofunni, en
hafði sérstaklega nánar gætur á glugganum.
Hann masaði í sífellu, miklu meira en hann
átti að séi’, og í liærri tón, um veðrið, snjó-
inn, fónógrafinn, sem verið hefði endurbætt-
ur, og um fagra sönglagið er þessi fágaði og
umskapaði hljóðriti nú léki. En mitt í þess-
um fáfengilega hávaðavaðli sínum hallaði
hann sér snögglega að Lewis og sagði við
hann í höstum rómi, sem hvorki var hávær
né hjákátlegur:
“Verið varkár! Þeir sitja um yður!”
Á næsta augnabliki var hann með gjall-
anda farinn að hæla því, hversu ágætur bjór-
inn væri.
Við þessa óvæntu fregn um yfirvofandi
hættu, fann Lewis liugsanir sínar dragast
saman og stælast. Og hann hristi nú af sér
vonleysisdeyfðina sem bezt hann mátti.
Þegar nú Steve hafði borgað drykkina hrað-
aði hann sér út úr stofunni með Connie.
Eftir svo sem fimm mínútur, var von á lest-
inni. Nokkrum skrefum á eftir þeim gekk
Lewis einnig fram ásamt með Sylvíu. Við
útidyrnar, sem fram að götunni vissu, stanz-
aði hann ósjálfrátt og rétti út handlegginn í
veg fyrir Sylvíu til þess að varna henni frá
að stíga út úr skugganum bak við hurðina.
Alls ókunnugt um þetta gengu þau Steve
og Connie yfir strætið áleiðis til stöðvarinn-
ar. Þau stönzuðu við skrifstofudymar beint
þar á móti og Steve fór svo inn til þess að
ná í farbréfin handa þeim. Meðan þetta var
að ske komu tveir menn alt í einu fram und-
an næsta hliðarvegg, sem þeir höfðu auðsjá-
anlega hallað sér letilega upp að. Þeir
gengu rösklega yfir að farbréfasöluklefan-
um og liandtóku þau Steve og Connie.
Alt þetta fór fram með kyrð og vafn-
ingalaust.
Eina mínútuna voru þau Steve og Connie
að kaupa sér farbréf, en tekin í vörð þá
næstu. Nákvæmlega á sama augnablikinu
sem á handjárnin glampaði, komu fjórir lög-
reglumenn fram úr fylgsni sínu bak við
vegginn, tveir í einkennisbúningi en hinir
tveir í algengum klæðum, og lögðu leið síiia
beint að drykkjustofunni.
Lewis skildist þegar, að erindi þessa
sameiginlega lögregluliðs stæði í sambandi
við þau Sylvíu og sjálfan hann. Og á sama
augnablikinu tók hann líka eftir ferðbúinni
vörulest, sem farin var að hreyfast til burt-
farar út eftir aðalbrautinni. Nú vann hug-
ur hans með leifturhraða.
1 skyndilegum hvatningar-rómi, sem
benti á að nú væri mikið í húfi, sagði hann
við Sylvíu:
“Við verðum að hlaupa og ná í lestina!”
Svo greip hann um handlegg hennar og
þaut með hana þvert yfir opið stærtið út
að járnbrautinni. Þegar þau komu út úr
skugganum, sem þau höfðu staðið í, varð
lögreglumannahópurinn þeirra var og þaut
þegar á eftir þeim með sameiginlegum ó-
hljóðum. Að komast yfir á stöðvarstéttina
sá Lewis að væri þeirn ómögulegt, hann
leiddi Sylvíu því út að hliðarsporinu. Til
allrar liamingju var hliðið þangað opið, og
þau þutu út um það og þvert yfir brautar-
sporin. Sylvía var létt á sér og fljót á fæti,
en lestin var þegar komin á nokkra ferð.
Lewis herti nú í ofboði á seinustu tilraun-
inni að ná lestinni, og rétt þegar hún var að
skríða fram hjá þeim stökk hann að seinasta
vagninum, náði einhvern veginn í hand-
fangið og beitti öllum kröftum til að kippa
Sylvíu með sér upp í tröppurnar. Þarna
héngu þau og sveigðust til og frá í neðstu
riminni, en svo tókst Lewis að vippa Sylvíu
eins og böggli inn á vagnsgólfið með sér.
Þarna féllu þau bæði um í hrúgu og lágu
kyr nokkur augnablik í hlýjunni og skuggan-
um, aluppgefin og másandi eftir áreynsluna
og heyrðu æst hjartaslög sín jafnvel gegnum
skarkala eimreiðarinnar og högg vagnshjól-
anna er þau ultu yfir teinaskeytin áleiðis út
frá Lachen.
Lewis varð fyrri til að hreyfa sig. Hann
settist upp í hálmshrúgunni, er dreift var
um vagnsgólfið. Svo sagði hann stirðlega:
“Mér þykir slæmt að eg varð' að fara
svona að, en annars hefðum við lent í greip-
um lögreglunnar. ”
Sylvía strauk til hliðar hárlokk, sem
hangdi niður um aðra kinn hennar, leit til
lians yndislegu augunum sínum dökku og
sagði mjúklega í lágum hljóðum:
“Það er eg, sem ætti að biðja afsökunar.
Eg hefi valdið yður allra þessara óþæginda,”
Varir hennar titruðu er hún bætti við: “ Ó,
en þetta er nú alt til einskis og vonlaust, því
þeir hafa séð okkur. Við mættuð eins vel
gefast upp.”
Vandræðasvipurinn á andliti hennar
bræddi klakann úr huga hans og vakti hjá
honum hina ríku meðaumkunarkend, er hann
var alþektur fyrir.
“Þetta er nú ekki svona vonlaust. Við
erum enn frjáls, er það ekki? Steve og
Connie munu ekkert segja. Og’ ekkert er
til að liindra föður yðar frá að komast til
Breintzen, eins og við höfðum gert ráðstaf-
anir til. Ef við komumst einnig þangað í
bíl, geri eg ráð fyrir að' við getum skotist
með hann yfir landamærin.”
Það létti meir og meir yfir svip liennar.
“Ilaldið þér það?” sagði hún lágt, “að við
getum enn komið lionum út yfir landamær-
in?”
“Það er alls ekki óhugsandi. Við eig-
um þó erfiða leið í vændum, til þess að koma
því í framkvæmd, en ef við erum samtaka,
ætti okkur að hepnast þetta. Það fyrsta, sem
við verðum að gera, er að komast burt af
þessari lest, Þeir senda áreiðanlega fón-
skeyti til næstu járnbrautarstöðvar. Hitti
]>eir okkur þar, verður allerfitt að útskýra
það fyrir þeim, hversvegna við ferðuðumst
þangað með vörulestinni.”
Hún leit umhverfis sig í vagninum, sem
virtist svo óhult höfn gegn hinu óvinveitta
mannfélagi alt um kring, og saknaðarsvip brá
fyrir í augum hennar. Svo sagði hún hæg-
látlega:
“Eg skal haga mér nákvæmlega eins og
þér segið fyrir. ”
Þau sögðu ekkert meira. Lewis stóð á
fætur, gekk yfir að hurðinni, opnaði hana,
þótt óveðurs væri, og litaðist um úti. Um-
hverfið var dapurleg, snæviþakin flatneskja.
Enga hugmynd liafði hann um það, hvert
lestin væri að fara. En það varð honum til
hughreystingar, er hann sá að næturhúmið
var að færast yfir.
I eitthvað tuttugu mínútur stóð hann við
dyrnar, og leit óslitinni röð símastauranna
bregða fyrir meðfram brautinni. Alt í einu
tók hann eftir því, að lestin ha'gði á sér.
Þá sneri hann sér óðara við gagnvart Sylvíu,
með alvöruþrungnum svip á andlitinu, og
sagði hörkulega:
“Lestin er að því komin að stöðvast.
Gerið svo vel að veita þessu athygli. Alt er
undir því komið, að við gerum það sem við
á og það þá tafarlaust. Stökkvið út úr vagn-
inum strax á eftir mér. Skiljið þér það?”
Við þessu hneigði hún sig orðalaust og
færði sig óðara að hlið hans við dyrnar.
Þannig stóðu þau samhliða í dýpkandi kvöld-
húminu meðan lestin færðist seinlega áfram
og nam svo staðar við ofurlitla aukastöð hjá
brautinni. I huga sínum varð Lewis mjög
gramur út af því hvað þessi áfangastaður
væri smávaxinn — því þarna myndi erfitt
fyrir þau að dyljast fyrir lögreglunni, sem
væri að elta ]>au. En alt í einu hljóp æsing
í æðar hans. Þarna gagnvart þeim á fjar-
lægara brautarspori stóð fólksflutningalest
— er af gamaldags vögnum og háum reyk-
liáf einmreiðarinnar mátti ráða að væri að-
eins notu til innanlands ferðalags, — sem
virtist nú vera í þann veginn að halda áfram
ferð sinni. Lewis afréð óðara hvað gera
skyldi. Á sama augnabliki sem vörulestin
stanzaði gerði hann Sylvíu bendingTi, og þau
stukku út úr vagndyrunum þvínær jafnfætis.
Sameiginlega smeygðu þau sér inn á milli
hreyfingarlausra vöruvagnshjólanna og
stóðu svo upp aftur hinumegin við brautina.
Eftir nokkur augnablik voru þau komin upp
í fólkslestina og settust þar svo kyrlátlega
inn í rakan og lítt hirtan ferðafólksklefa.
Nokkur óttaþrungin biðstund leið svo og
Lewis nísti tönnum af gremju yfir töfinni.
Skyldi eimreiðarskriflið aldrei ætla að
hreyfa sig? hugsaði hann. Hvers augnabliks-
töf jók á hættuna fyrir þeim. Lestarþjónn
gekk um vagninn og leit inn í klefann til
þeirra. Lýsti sér nokkur tortryggni í augum
hans? Ef til vildi hafði hann tekið eftir
för þeirra yfir brautarsporin. Hann hikaði
nokkur augnablik við klefadyrnar eins og í
óvissu. En rétt þegar Lewis hélt að maður-
inn ætlaði að koma inn til að grenslast eftir
um veru þeirra þarna, blés eimreiðin alt í
einu og lestin hrökklaðist áleiðis. Þegar hún
valt út frá stöðinni gægðist Lewis með var-
kárni þangað sem vörulestin enn stóð. Það
sem hann sá þar, kom honum til að kasta
sér með feginsstunu niður í sæti sitt. Hópur
lögreglumanna var í óðaönn að leita þar í
vögnunum.
Sylvía. hafði auðsjáanlega líka tekið
eftir þessu og mælti lágt:
“Þér gripuð vissulega réttu augna-
bliksstundina til að komast burtu úr hinni
lestinni. ”
Nú þutu þau áfram gegnum næturliúmið.
Hvert förinni var stefnt, hafði Lewis ekki
hina minstu hugmynd um, og fanst ósegj-
anlega þreytandi að vera þannig í óvissu um
ferðarlokin. En ef þau skyldi nú vera í
Lachen? Það fór hrollur um hann við þá
hugsun.
Klukkuistund leið. Þá nálguðust þau
útjaðar einhvers bæjar. Af hinum mörgu
ljósum, er þar blikuðu, skildist Lewis að
þetta myndi vera allstór bær, og ánægju-
kend fylti huga hans. Er komið var inn í
stóra, þakihulda vagnstöð, sá hann þar nafn-
ið Innsbruck. Það var honum nægilegt. Um
leið og hann opnaði klefahurðina gaf hann
Sylvíu bendingu um að koma með sér og þau
stigu út á stöðvarstéttina, og nokkrir aðrir
farþegar komu einnig út úr lestinni. Lewis
greip nú aftur um handlegg Sylvíu og gætti
þess að fylgjast með straumnum út úr bið-
stöðinni.
Úti var mikil og kuldaleg slyddu-rigning.
Og þarna voru þau stödd á einskonar fer-
hyrningssvæði með stór gistihús á báðar
hliðar. Rigningin var verulega illvíg, og'
eftir fáar mínútur voru þau orðin holdvot.
En Lewis þorði ekki að stanza til að ná í
leignvagn, því hann óttaðist enn, að ef til
vildi væri einhver að elta þau. Áfram héldu
þau ])ví gangandi niður eftir einu aðalstært-
inu, þar sem allsstaðar glampaði ljósbirta
gegnum slyddumóðuna, út úr; búðargluggun-
um og frá kaffistofum. Brátt kom Lewis
auga á flöktandi nýmóðins ljósanafnspjald
fram af dyrum dálítils myndasýningarhúss
spölkorn frá hornil þverstrætis, er þau komu
að. Hann hraðaði sér með Sylvíu út eftir
þessari götu og eftir örstutta stund voru þaii
komin inn í leikhúsið.