Lögberg - 16.01.1941, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 16. JANÚAR, 1941
Sakleysið sigrar um síðir
Þýtt úr ensku
Rétt áÖur en hún hengdi upp talsíma-
tækið, horfði hún snögglega til Jlayles án
þess hann varaði sig á því. Andlit hans
var tryllingslegt og í augum hans var svip-
ur villidýrsins á flótta. Hilary var að tala
við Fowler og tók ekkert eftir þessu.
Dennis Fowler færði sig frá glugganum
og gekk framhjá rétt framan við stólinn,
sem Dayle sat á.
“Heyrið, Dayle lávarðtir,” sagði hann
í sínum hlægilega unglingslega raddblæ.
“Mér finst hálfvegis að eg hafi séð yður
áður. Eg meina ekki aðeins í fjölmenni. Eg
á við það, að við höfum þekt hvor annan
mjög vel.” Mjóa drengsröddin sveiflaðist
í titringstón um allan ganginn.
Dayle tók þessu önuglega.
“Mr. Fowler, eg neyðist til að geta þess
A'ið yður, að þér gangið heldur lengra en
gestum sa>mir að gera.”
Fowler sneri í burtu, liikaði ögn við, en
sneri sér svo aftur við og sagði:
“George!” Þetta var vinsamlegt ba'ii-
ar-óp.
“Svei þér — farðu út héðan!” urraði
Dayle æstur.
Dennis Fowler endurtók orðin með sama
raddblæ og Dayie viðhafði. Og jafnframt
kom dreymandi svipurinn aftur fram í aug-
um hans. “Þú sagðir þetta við mig kvöldið
utan við Jóhannesburg. Þú varst reiður
við mig, vegna þess eg sagðist ekki vilja
sk.jóta manninn, að mér va'ri illa við að
skjóta nokkurn mann. Og eg sagði að við
gætum fengið j>eninga, ef við færum inn í
Jóhannesburg. Og þá lamdir þú mig í
höfuðið með flöskunni.”
Bndurminningamar lentu nú í kvik-
skynjan og liinn lostni heili lians endurlék
hinar löngu frömdu athafnir og orðavið-
skiftin.
“Mér er ómögulegt að skjóta mann,
George. Hví lamdir þú mig með flöskunni!
Eg get ekkert hugsað. Útvegið mér ofur-
lítið meira kínín. Eg get ekki hugsað. Allar
hngsanir mínar eru á ringulreið. Eg er að
ærast. Gefið mér kínínið.”
Flowler kraup á gólfinu og grét eins og
barn. Hilary beygði sig vfir hann og reyndi
að telja um fyrir honum. Og bráðlega levfði
hann henni að leiða sig á burt.
Dayle lávarður og Mrs. Gondanza urðu
ein eftir í ganginum.
“Mér fanst þetta fremur sannfærandi,
Dayle lávarður.”
“ Sannfærandi! Um hvað ? ”
“Að ]>ér voruð trúnaðarvinur þessa
manns í Afríku. Að þér eggjuðuð hann til
ódæðisins, sem liann var fundinn sekur um.
Ránstilraun og morð, Dayle lávarður. Eða
þér frömduð sjálfur ódæðið í hans stað. Að
þér löskuðuð heila hans með því að berja
hann á liöfuðið með flösku.”
“Nokkuð fleira?” spurði Dayle.
“Þetta er nóg til að byrja með.”
“Það er ekki nóg tii að byrja með,”
svaraði hann aftur á móti. Það er ekki nóg
til þess þér fáið aðskilið okkur Hilary, eins
og þér ætlið vður. Hvað gerir það mér til,
þó þessi hálfviti blaðri um eitt og annað?
Um viðburði sem haldið er að skeð hafi fyrir
öllum þessum mörgu árum! Endurtaki
iiann þessar sögur um mig, þá stefni eg hon-
um að nafninu til fyrir rógburð. Þá láta
þeir hann ganga undir læknisskoðun hér og
loka hann svo inni í geðveikrahæli. ”
Hann hló hátt, tók upp vasahulstur sitt
og kveikti í vindlingi.”
Mrs. Gondanza ypti öxlum og mælti svo:
“Eg get ekki sannað ránstilraunina né at-
burðinn um flöskuhöggið. En eg get sann-
að það, að þið tveir voruð félagar í Afríku.”
“Hvernig ])á?”
“Conray dró upp myndir af yður og af
Fowler í Afríku. Hg ætla mér að láta graf-
ast fyrir um athafnir yðar þar. Og innan
skamms munu umboðsmenn mínir hafa kom-
ist að sannlekianum um það, hvert sam-
bandið var milli Dennis Fowler, George
Litlaþorps og Mark Conray.”
Það var seinast nefnda nafnið, sem
gerði honum bilt við. Ilann neri höndunum
æðislega saman.
“Þér hafið mist niður vindlinginn yðar
og hann er að kveikja í gólfteppinu. Hreyfið
yður ekki, Dayle lávarður. Þér eigið sjúkl-
ingsins sjálfræði.” Hún tók upp vindlinginn
og eyðilagði hann.
“Eg held við ættum nú að halda heim-
leiðis aftur, Mr. Fowler!” sagði Mr-s. Gon-
danza. “Hilary ihín góð, eg efast um að
bónda yðar finnist nú nauðsynlegt að fara
burt úr landinu.”
Á leiðinni út rakst hún á Lenpile..
“Ef leynilögreglnmaðurinn bíður mín
enn, þá segið honum að eg skuli flýta för
hans með því að taka hann með mér í bif-
reiðinni heim til Marboume Tuma,” sagði
Mrs. Gondanza.
Hilary kyssti hana innileg og sneri svo
aftur inn í húsganginn til bónda síns.
“Kæra mín,” sagði Dayle og hepnaðist
að láta felast í þessum tveimur orðum hástig
háðsins, “þú getur haldið áfram með undir-
búninginn.”
“Hvaða undirbúning ? ”
Hann veifaði liönd að kistum þeirra.
“En Mrs. Gondanza sagði, að við mynd-
um eftir alt ekki fara til Noregs,” sagði
Hilary.
“Það var áður en hún Mrs. Gondanza
þín sendi með hraðskeyti fimm þúsund sterl.
punda innlegg í tekjudálk umboðsmanna
sinna í Afríku. ” Þegar undrunarsvipur
breiddist um andlit Hilary, bætti hann við:
“Gerðir þú þér ekki grein fyrir því, að þessi
lómslegi Fowler var að segja sannleikann?
Eg lenti í bobba og tók mér nafnið Litlaþorp
um hríð. Það er möguleg’t, að þessir um-
boðsmenn hennar fái sannað það. Og þegar
á alt er litið væri betra að vera þá farinn
burt úr landi hér. Og hefðir þú nokkuð á
móti því að við sleptum lávarðar-titlinum í
þessu ferðalagi og notuðum ættarnafnið —
séum aðeins óbrotin Mr. og Mrs. Hilton?”
“En eg hefi beðið um farrými sem
lávarður og lafði Dayle.”
“Það gerir ekkert til. Við getum skrif-
að okkur sem Hilton á farþegaskránni.”
Hilary félzt á þetta.
Um miðjan dag voru þau farin á stað
til London í Noregsförina.
Nítjándi Kapítuli
Þrunginn af gremju út af biðinni eftir
að ná fimdi Mrs. Gondanza, lét Marples
leynilögreglumaður leiguvagninn fara án sín
aftur til þorpsins, en settist sjálfur inn í
bifreiðina hjá Mrs. Gondanza samkvæmt
tilboði hennar.
“Þér eruð ungi maðurinn, sem hélt að
eg væri lafði Marbourne, er það ekki ?” sagði
Mrs. Gondanza. “Hvað er yður nú á hönd-
um?”
“Eg vildi fá að vita, Mrs. Gondanza,
hvort þér gætið veitt mér nokkrar upplýs-
ingar viðvíkjandi Senora Hortenzia?”
Mrs. Gondanza tók sér tíma til að hlæja
að þessu.
“Eg er Senora Hortenzia,” sagði hún
í ])eim raddblæ er bar með sér, að lienni
fyndist þetta ákaflega spaugilegt.
Lögregluþjónninn leit til hennar eins og
maður, sem fallið liefði um eigin fætur sína.
“Hortenzia er starfsmálanafn mitt —
það er ekki alls-óþekt í Mexico-borg,” bætti
liún við. ‘ ‘ Gondanza er mitt heimullega nafn
hæfilega ritað á bæjarskrána og að fullu
löglegt. 1 Englaudsbankanum hefi eg inn-
leggs-reikning með nafninu Gondanza —
innleggið staðfest með undirskriftinni Hor
tenzia. Hvað fleira viljið þér fá að vita?”
“Mig langar til að vita, Mrs. Gondanza,
hvort þér voruð eitt sinn Mademoiselle Hor-
tense Guye frá L’Amarat, nálægt París?
Lífsferill yðar hefir verið rakinn at' um-
boðsmönnum vorum í Mexico-borg. Þér
eruð talin sama konan, sem lenti í Mexico-
borg fyrir tuttugu og tveimur árum úr heim-
ullegri skemtisnekkju, er siglt hafði frá Le
Havre. Seinna voruð þér tekin föst vegaia
einhverra vaifdræða út af vegabréfsleysi.
Eftir að hafa verið leyst úr lialdi var staða
fengin handa yður í banka þar í bænum.”
Mrs. Gondanza tók sér nú ákveðna af-
stöðu:
Ef þeir höfðu rakið feril hennar aftur
til vegabréfsins og lystisnekkjunnar, þá væri
óhultast ef þeir tryði því, að hún væri Hor-
tense Guye. Eða þeir gæti annars rakið hina
réttu sögu hennar. “Já, Mr. Marples,”
sagði hún, “eg viðurkenni það, að vera eitt
sinn þekt sem Mademoiselle Hortense Guve. ”
“Kæra þökk, frú!” sagði Marples glað-
lega með feginsstunu. “Þér liittuð þá lafði
Marbourne í París, eftir flótta hennar héð-
an?”
“Já — eg mætti henni. Ferðalag henn-
ar var ekki í neinum skilningi flóttaför. Hún
kom í heimsókn til mín, á vanalegan hátt.
Ó, og eg minnist enn hvað þá var talað út
af hinum liörmulega atburði viðvíkjandi
Conray. Nú skulið þér í fyrsta sinni fá að
vita sannleikann í því efni. Þér megið trúa
því, að lafði Marbourne hneigðist aldrei til
ásta við Conrav — í þeim skilningi, sem
orðrómurinn vildi vera láta. Henni geðjað-
ist vel að honum sem aðlaðandi og skemti-
legum ungum manni. Og vafalaust var
framkoma hennar gagnvart honum meira en
lítið djörf eða hvatvísleg — sem maður hlýt-
ur að áfella hana fyrir. En hvað Conray
snertir, þá varð hann án efa ástfanginn
af henni — ef maður getur nefnt slíka hug-
arhrifning hinu göfuga nafni ástarinnar.
“Þegar hún lét hann skilja það, að hún
gæti aldrei orðið honum annað en góð'vin-
kona, varð hann — fjandsamlegur, hótaði að
skrifa manni hennar og segja honum að þau
ætluðu sér að strjúka. Og þá var það, Mr.
Marples, sem lafði Marbourne steig sitt
mesta misspor. Hún gerði sér í hugarlund,
að þetta væri ekkert nema bráðlyndis hjal,
sem engin alvara fylgdi. Takið þetta niður
hjá yður, gerið svo vel, og eg skal svo segja
yður frá öðrum athöfnum hennar, er þar
toru á eftir.”
Marples skrifaði hjá sér það sem hún
þá sagði honum.
Marples leynilögreglumaður var mjög
ánægður við sjálfan sig út af árangri far-
arinnar nú til Marbourne Turna, og skrifaði
skýrslu sína á lestinni til London.
Er hann kom í Skotland-garð, fór hann
beint inn á skrifstofu yfirmanns síns, leyni-
lögreglu umsjónarmannsins Jarman — sem
var rétt að fara út til máltíðar ásamt með
sjálfstæða leynirannsóknaranum Varlake.
Þegar þeir hittu Marples, sneru þeir
aftur við inn í skrifstofu umsjónarmannsins.
Eg er hér með skýrslu mína, herra um-
sjónarmaður,” sagði Marples. “Og eg —”
“Það er bezt þér geymið það í vasa
yðar, Marples,” sagði umsjónarmaðurinn, en
rödd hans bar þess vrott að honum gramdist
ekki við Marples út af töfinni.
Það var Varlake sem með úrlausnina
komu um þessa óskiljanlegu afstöðu um-
sjónarmannsins.
“Bg liefi orðið yður til hindrunar og
vilt yður sjónar við starfið. Marples.” sagði
Varlake í afsökunartón. “Og hið eina, sem
eg gat gert, var að fara beint til Mr. Jar-
mans og skýra honum hreinskilnislega frá
því, að töfin væri öll mér að kenna. Eg gaf
yður bending um að hún væri Mademoiselle
Hortense Guye. Það er bara afleiðing þess
að hafa ekki lesið skjölin nógu vandlega. A
þeim tíma, sem Conray-morðið átti sér stað,
var Mademoiselle Hortense Guye fimtíu og
átta ára að aldri. Þá er hún nú um áttrætt.
Þessi Mrs. Gondanza er, að því er alt bendir
til, mjög fjörlegur kvenmaður, og að líkind-
um ekki einum degi eldri en fimtug. ”
“En hún segist vera Hortense,” sagði
Marples.
Varlake lagði til hina óhjákvæmilegu
ályktan um þetta.
“Ef að konan, sem lenti af skemtiskip-
inum, var ekki Mademoiselle Hortense,”
mælti hann seinlega, “þá er hérumbil áreið-
anlegt, að það hlýtur að hafa verið lafði
Marbourne.”
“En eg hefi náð fingraförum Mrs. Gon-
danza, og þau eru ekki hin sömu,” sagði
Marples.
“Þau eru ekki hin sömu og íingraförin
á skammbyssunni. En það sannar ekki að
hún sér ekki lafði Marbourne. Setjum svo
að lafði Marbourne hafi aldrei handleikið
byssuna,” mælti Varlake.
“Úr því verður kviðdómurinn að skera,”
sagði Marples.
“Hafið þér í liyggju, Mr. Jarman, að
handtaka hana?” spurði Varlake.
“Það er ekki um annað að gera,” svar-
aði Jarman. “Þér komið með mér út þang-
að, Marples, á lestinni kl. 3.20, og við fram-
kvæmum svo báðir handtökuna.”
♦ ♦ ♦
Eftir hádegisverðinn náði Walters gamli
tali af Mrs. Gondanza, er enginn var ná-
lægur er heyrt gæti á tal þeirra.
“Mér skilst, lieiðraða frú,” sagði gamli
þjónninn, “að þau lávarður og lafði Dayle
hafi lagt á stað frá Dayle-setrinu núna um
hádegið áleiðis til Noregs.”
“Ekki held eg það, Walters. Elg hygg
að Dayle lávarð langi nú ekki til að takast
þá ferð á hendur,” sagði frúin.
“Eg var látinn skilja það afdráttar-
laust, frú, að lávarður og lafði Dayle, hafi
þegar farið frá Dayle-setri. Fáum mínútum
eftir að þér yfirgáfuð þau í morgun. Á því
er eriginn vafi, frú, að þau séu á leið til
London. ’ ’
Mrs. Gondanza liorfði lengi framan í
gmala þjóninn, og sagði svo:
“Kæra þökk, Walters!”
“Svo Dayle var ]>á eftir alt illa skelk-
aður!” hugsaði hún með sér.
Mrs. Gondanza afréð þegar að fara til
London og hafa Fowler með sér. Og þannig
skeði það, að í annað sinn á þessum degi
slapp Mrs. Gondanza, sjálfri sér óafvitandi,
við heimsókn lögreglumannanna.
Hún hafði komist að því, að ef Dayles
ætluðu sér að taka far til Noregs næsta dag,
þá væri aðeins um eitt skip að ræða frá
London, Hildegondan, er þau gæti farið með,
og hún trygði sér tafarlaust farrými á því
skipi.
Þegar skipið lagði á stað úr höfn, sendi
hún Fowler til brytans með þau skilaboð,
að Mrs. Gondanza væri mikil ánægja að því
ef lávarður og lafði Dayle vildi koma til te-
drykkju með henni í herbergjum hennar þá
eftir miðjan daginn.
Þegar Fowler kom aftur sagði liann:
“Hann liefir aftur breytt um nafn, Mrs.
Gondanza. Þegar eg nefndi lávarð og lafði
Dayle, var mér sagt, að lávarður og lafði
Dayle hefði heldur viljað skrásetja sig sem
‘Mr. og Mrs. Hilton.’ Hilton!” endurtók
hann. “Hilton. Eg man nú líka eftir að
hafa lieyrt það nafn áður.”
Mrs. Gondanza hneígði sig ánaig-julega
við þessu. Það var heiti Dayles — áður en
hann gerðist Dayle lávarður.
Hún vissi að Dayle myndi koma í lijóla-
stólnum. En þrátt fyrir það, varð hún
meira en lítið forviða, er hann kom, ásamt
Hilary ögn vandræðalegri á eftir honum.
Það var klukkan liðlega f jögur er þau komu,
tveim klukkustundum eftir að skipið lagði
af stað áleiðis niður eftir fljótinu.
“Þetta er óvænt ánægja, sem okkur
hlotnast, Mrs. Gondanza.” sagði Dayle háðs-
lega, “Við .urðum mjög glöð við að fá boðin
frá yur. Við erum, er eg hræddur um, ögn
á eftir tímanum. En stönzuðum dálitla
stund á þilfarinu meðan skipið staldraði við
til að taka um borð tvo menn er í veg komu
fyrir það á báti úr landi. Mér skildist að
það myndi vera tveir sendisveinar frá Skot-
land-garði. Og eg hygg að öllum þeim hér
um borð, sem eitthvað liafa á samvizkunni,
líði ekki sem bezt. Þegar hafnsögumannin-
um verður skilað í Nore, þá fær maður að
sjá lögreglumennina taka fanga sinn með
sér,” sagði Dayle. “A-ha! Hérna eru þeir,
sýnist mér!”
Jarman leynilögreglu-eftirlitsmaður kom
inn í dyrnar á farrýminu. Fyrir aftan liann
stóð Marples leynilögregluþjónn.
Mrs. sGondanza leit á mennina með
gremjusvip.
“Þetta er fremur eftirtektarverð og ó-
vænt lieimsókn,” sagði hún hvatlega. “Hvað
er yður á höndum?”
“Eg er hræddur um, Mrs. Gondanza, að
við verðum að biðja um samfylgd yðar á
hafnsögumannsbátnum í land.”
“Hvers vegna?”
“ Við vildum heldur segja yður það eins
lega, Mrs. Gondanza,” svaraði Jarman.
“Nei, eg þakka. Hver sem ástæðan er,
þá megið þér segja liana í viðurvist lávarð-
arins og lafði Dayle,” svaraði liún.
‘‘ Sérílagi líka vegna þess eg sendi eftir
þeim, þegar eg frétti að þér værið á skipinu,”
greip Dayle með kátínu-rödd fram í. “Ó-já,
eg hefi einnig verið að geta mér ýmislegs til
um yður, lafði Marbourne. Aðeins getgátur,
skiljið þér! En þær virðast hafa ráðist á
rétta lund.”
“En fingraför mín—” bvrjaði Mrs.
Gondanza.
“Þrátt fyrir fingraför yðar, Mrs. Gon-
danza,” sagði Jarman, “trúum vér því, að
]>ér séuð ekki Mademoiselle Hortense Guye,
en að þér séuð lafði Marbourne. Vér verð-
um að setja yður fasta fyrir grun um að
hafa verið viðriðin dauða Marks Conray.”
“Þessi hlægilega flónska aftur!” sagði
Mrs. Gondana með fyrirlitningu. Hún leit
um leið áhyggjuþrungnu auga til Hilary,
sem nú var orðin náföl í andliti. En Jarman
eftirlitsmaður svaraði:
“Sé þetta misskilningur, Mrs. Gon-
danza, þá veitist yður létt að sanna það. En
eg er þess fullviss, að eg hefi enga lieimild
til að ræða hér um þetta. Eg hlýt að mælast
til þess, að þér fylgist með mér af skipinu,
er hafnsögumannsbáturinn fer í land, eftir
svo sem þrjá stundarfjórðunga. ”
Leynilögreglumennirnir fóru svo út úr
stofunni. En lágróma skríkjuhlátur heyrðist
frá Dajde.
“Eg finn það á mér, kæra lafði Mar-
bourne, að þér munið heldur vilja hætta við
tedrvkkjuveizluna. Það liefir verið mér
mikil ánægja að hitta tengdamóður mína.
Eins og sjálfsagður hlutur var, gat eg mér
þess til, alt frá byrjun, að þér værið tengda-
móðir mín. ”
“Mr. Fowler,” mælti Mrs. Gondanza,
“Dayle lávarður vill komast burt héðan.
Þér viljið ef til vill ýta honum í stólnum
yfir í farstofur hans? Vilt þú, kæra Hilarv,
aðstoða mig við undirbúning burtfararinn-
ar?”
Varir stúlkunnar hreyfðust, en ekkert
hljóð barst fram af þeim. Þegar þær voru
orðnar einar, leit hún upp.
“Er þetta satt?” hvíslaði liún.
Mrs. Gondanza settist í sófann lijá
henni.
“Veiztu ]>að ekki, elskan?” mælti hún
og beið við fáein augnablik áður en hún bætti
við: “Vegna hvers — heldur þú — eg hafi
verið svo hugsjúk út af gifting þinni og
þessa manns?”