Lögberg - 27.03.1941, Blaðsíða 6

6
LÖGBEEO, FIMTl) D AGIN N 27. MARZ, 1941
I átt morgunroðans
(Þýtt úr ensku)
T í u n d i K a p í t n l i.
“Hvernig líður Jeremv? Okkur leið öll-
um býsna illa út af fréttinni um að hann
væri týndur, en glöddumst svo við að heyra
um afturfund hans.”
“íípnum líður vel. Eg átti að segja
þér, að hann hefði þig altaf í huganum — og
\ónu.”
“Þú hlýtur að hafa tekið nærri þér að
íara frá honum og úr Englandi.”
“Maður er býsna nálægt víti þar yfir
frá núna, eins og þú veizt.”
“Jæja, þú ert óhult hérna.”
“Loftið, sem maður andar hér að sér, er
alf annað. Við skulum ekki tala meira um
þetta, Merrík.”
“Vissulega ekki. Eg skil vel hvað þér
hlýtur að vera það ógeðfelt.”
“Ógeðfelt—” Það virtist svo sem hún
ætlaði að segja eitthvað meira. En í þess
stað tók hún vindling upp úr silfurdósum
sínum, kveikti í honum og stakk orðalaust
milli vara hans. Svo kveikti hún í öðrum
vindlingi handa sér sjálfri.
“Þakka þér fyrir,” sagði Merrik. Hon-
um virtist sem vindlingurinn færa sér sæt-
leiksbragð vara hennar. Hann fann nýjan,
örvandi og undraverðan unaðsstraum fara
um sig, og óskaði þess í huganum að gatan
heim að Clowes-setrinu væri mörgum mílum
lengri en hún var. Hann keyrði hægt og
gætilega vegna þess, sagði hann farþeganum,
að brautin væri ógreið og viðsjárverð, sem
hún í sannleika var, þótt hann aldrei áður
hefði látið J>að tefja för sína þar um.
“Og eg þori að veðja um það, að þú
hefir lagað til í nýja heimilinu mínu. Var
það ekki?” sagði hún.
Merrik varð alvarlegur á svipinn, er
hann svaraði :• “Eg gerði mitt bezta um
]>að, Evelyn.” Evelyn — hann hafði fyrst í
stað átt örðugt með að ávarpa hana svona.
En nú var honum það hugljúft, og endurtók
aftur og aftur í huga sínum — Evelyn —
Evelyn Arundel — “fremur fallegt nafn,”
Iiafði hann sagt við Hazel Byers. Já, það
var nafnið hennar, og það fór lienni undra-
vel, betur en nöfn venjulega fara fólki, sem
þau bera, fanst honum —Evelyn Arundel.
“Eg lad mér geðjast vel að þ\'í, Mer-
rik.”
“Jafnvel þótt svo væri ekki í raun og
veru? En svo hygg eg nú annars, að þér
muni ekki finnast það mjög óvistlegt. ' Eg
var svo heppinn að ná í ágæt hjón, Pearl og
Ira Linklaiter, til aðstoðar. Þau annast um
húshaldið fyrir þig. Að vísu er J>að nú
fornt og húsmunirnir með fyrri alda sniði.
En mér hefir ávalt fundist alt þar býsna til-
komumikið. Nóna hélt þó, að þér myndi
geðjast lítt að því. ”
“Hvernig gæti Nóna mögulega vitað
nokkuð um J»að, hvað mér geðjast eða geðjast
( kki að?”
“Það veit eg nú ekki. Nóna er dálítið
sálræn í því er eitthvað snertir Jeremy, eða
mig, eða okkur er tengt á einhvern hátt.”
“Ójá! Og geðjast þér vel að því að vera
giftur Nónu?”
Hann hikaði eitt augnablik, og í augum
liennar glampaði örskjótur brosgeisli, sem
orðið gat Merrik ráðgáta, hefði hann getað
veitt þessu athygli.
“ Já, mér geðjast J>að vel,” svaraði hann
hreinskilnislega. “Nóna er fremur undra-
verð, eins og þú líklega skilur.”
“Mér skilst að svo sé, eftir þv'í sem
Jermy hefir talað um hana. Hún hlýtur að
vera það — að geta átt tvo menn eins og
ykkur sem einlæga riddara sína. Eg vona
að hún fái einnig góðan hug til mín.”
Það vona eg líka, hugsaði Merrik ein
læglega, eins og í Jægulli bæn. Svo sagði
hann: “Eg er viss um, að ykkur geðjast ve!
hv'orri að annari. ”
‘ ‘ Ertu það ? Eða stjórnast þessi orð
]>ín aðeins af því, sem í daglegu tali er nefnt
‘viljans þrá?’ ”
“Það er engin ástæða til þess að þið
Nóna séuð ekki einlægar vinkonur.”
Bifreiðin kastaðist nú hastarlega til á
hrautarbugnum neðan við kirkjuhólinn. Hann
lann mjúka öxlina á Evelyn þrýstast fast að
hlið sér og hana um leið grípa báðum hönd-
um um handlegg hans, og eitt augnablik
óskaði stóri Merrik J>ess, að hún aldrei slepti
aftur því handtaki. En sú hugarósk væri
J)ýðingarlaust — að því er Evelyn snerti.
Hún væri Jeremv bundin. Svo virtist, hugs-
aði hann, sem að alt það, er hann nokkurn
tíma langaði eftir, eða gæti óskað sér til
eignar, heyrði Jeremy til. Við þe§sa hugsun
setti hann hljóðan, og hann eins og faldi sig
inni í lokaðri skel eigin huga síns. Hann
varð þess nú næstum feginn er þau komu að
Clovves-setririu, þar sem ljósglampinn á
snjónum boðaði ]>au velkomin á vegarenda.
“Komin lieim!” sagði hann og sneri sér
að henni. “Þetta er í raun og veru unaðs-
iegur staður, Evelyn. Eg vona að þú verðir
ánægð hér.”
Hún brosti til lians, þar' sem þau sátu
enn þarna inni í hálfrökkri bifreiðarinnar,
og sagði: ‘ ‘ Eg veit að þú óskar þess — og
eg veit að eg verð hér ánægð. Þú hefir verið
mér góður, Merrik. Þú ert — öllum mjög
vænn og góður, er það ekki?”
“Eg veit það nú ekki. Hefi aldrei brot-
ið heilann mikið um slíkt.”
“Þú kemur inn og færð þér ofurlitla
hressingu með mér? Gerðu það fvrir mig.
Eða myndi Nóna hat'a nokkuð á móti því ?”
Nóna! hugsaði Merrik og klemdi ögn
saman varirnar. Sú myndi nú skeyta um
}>að. “Eg get kallað hana í símanum og
sagt henni að eg komi seint heim. Hún
hefði ekkert á móti því, fer enda hvoi't sem
vræri yfir til móður sinnar í kvöld. ”
“Vei’tu Jxá sv'o v'ænn að kalla til hennar.
Mig langar til þess að þú tefjir hér nokkra
stund. Það er svo margt, sem eg þarf að
fræðast um af þér.”
“ Eg er nú lélegur kennari.”
“Ekki lield eg það.”
Ira Linklater kom nú út til að annast
urxr farangurinn með Merrik. Pearl litla
stóð hnakkakert í dyrunum, með ofurlítið
Jióttafullan spurningarsvip á andlitinu. Þeg-
ar húri sá Bvelyn í björtu skini fordyraljóss-
ins, hvessti hún á hana augun. Aðeins á
strjálum ferðum sínum í hreyfimvndahús
bæjarins, hafði hún séð manneskju þessari
nokkuð svipaða. Evelyn virtist grípa þegar
hvað um væri að vera. Hún beindi töfrandi
brosi sínu til h-innar smávöxnu frú Linklater,
og maúti um leið:
“Eg er ekki að hálfu leyti eins fvrir-
hafnarfrek og virðast má — það er víst og
satt. Okkur mun koma vel saman.”
Hún leit um öxl sér til Merriks, er hún
fór með Pearl og Ira upp hringbygða stigann.
Hann stóð við símann og hringdi eftir sam-
bandinu v'ið Nónu. Hann leit upp og augu
J)eirra mættust með laðandi tilliti; eitt ó-
sjálfrátt augnablik óskaði hann þess, að hann
þyrfti ekki einu sinni að láta svo sem hann
yrði að tala við Nónu, og að hann vræri frjáls
og óbundinn. A þessu augnabliki sagði liann
í huganum við sjálfan sig: Líf mitt er stað-
bundið, dapurt og- hugsjónasnautt. Eg hefi
farið á mis við svo margt — svo undra
margt, og held Hklega áfram til enda að fara
þessa alls á mis.
Þá svaraði Nóna í símanum og rödd
hennar, skýr og mjúk, virtist sefa hann og
dreifa hugarmyndunum, er hin einkennilega
geislandi augu Fi/velyns höfðu þrýst inn í
huga hans.
“Þetta er Merrik,” sagði hann. “Eg er
kominn með konu Jeremys heim í hús
Jieirra. Hún býður mér til kvöldverðar með
sér. Sv'o eg kem ekki heim fyr en eftir svo
sem klukkutíma.”
“Það er ágætt, Merrik. . Er hún — er
hún mjög falleg?”
“Já, mjög.”
Þegar Evelvn kom niður af loftinu aft-
ur, stóð hann framan við arineldinn í setu-
stofunni. Hún stanzaði í dyrunum og sýnd-
ist þar eins og mynd í umgerð. Hár hennar
bar silfurbjarma glit, lá s'létt eins og málm-
hjálmur niður á axlirnar, þar sem það hring-
aði sig. víðsvegar í gljáandi lokkum. Hún
var í grænum, ermalöngum, hálsháum kjól,
sem um hana féll í mjúkum brotum og mót-
aðist á unaðslegum vexti hennar og mittis-
mjódd.
Hún gekk brosandi til hans með fram-
réttar hendurnar og sagði um leið:
“Nú getum við betur yfirvegað hvort
annað, Merrik.”
“ Það er eg hreint ekki viss um. Þú
glepur mér fremur sýn, Evelyn.”
“En ])ér þykir þó gaman að horfa á
m ig?”
“Eins og aldinreits-blóm, sem eg hefi
aldrei áður séð.” En Jietta rósamál frá mér,
hugsaði hann — frá Merrik, sem aldrei hefir
hugsað hærra en til gripahópa búgarðsins.
Eg^verð að gæta mín, eða eg fer, áður en eg
af veit, að senda henni sónötu-ljóð. Vind-
bylurinn hremmi Jeremy; hann leiðir mig
altaf út í einhværjar ógöngur. Þetta er eng-
irin staður fyrir mig. Hingað á eg ekkert
erindi.”
Þó var ]>að dásamlegt að vera þarna.
Það varð hann að játa, og honum varð lið-
ugra um mál, en honum hafði nokkurn tíma
áður verið. Hún sat gegnt honum liinu
megin við arineldinn, og hlustaði einlægnis-
lega á orð hans, með hökunni hvulandi á
handarbaki sínu og hálf-lygndum augum.
Er þau gengu inn í borðstofuna, hvíldi
hún hönd sína á handlegg- hans. Ug þegar
Jjann setti hana við borðið, var hár hennar
svo nálægt andliti hans, að hann gæti hafa
>nert ]>að með vörunum.
Freistingin hafði sótt að honum, og
hann var hræddur um að hún hefði lesið
það í tilliti hans, þegar hann settist, gegnt
henni við borðið. Hvað er komið yfir mig,
hugsaði liann gramur. Hún er bundin
Jeremy. Og hún gæti heldur ekki orðið mín,
jafnvel J)ótt hún væri ekki hans. Eg verð
að losa mig úr þessum læðingi.
En það var nú ekki svo auðvelt a|5 losna
við Jietta. Hún v'ar, eins og eitthvert höfugt
vín, sem deyfði dómgreind hans og kastaði
skugga á alt í kring um ]>au, svo hann sá
aðeins hana, silkimjúka hörundið hennar,
nefið með ögn þöndu nasaopin og augun með
stóru augasteinana einkennilega dökkbláa og
draumljúfa svipinn. ■
“Það var undur vel gert af þér að tefja
hér ögn, Merrik. Alt hefði verið hér svo
einmanalegt án þín. Nóna hefir ekkert haft
á móti því ? ’ ’
“Það amaði Nónu auðvitað ekkert. ”
“Hví auðv'itað?”
Hann ypti öxlum og óskaði með sjálfum
sér, að hún beindi ekki ávalt samræðum
þeirra að Nónu. “Við höfum aldrei gert
okkur ómak til að grenslast hvort eftir ann-
ars athöfnum.”
Evelyn hló og- sagði glaðlega: “Þið
eruð algerlega upp í móðinn hérna í Lyndon-
dal. Hvernig tekur það sig út í reyndinni?”
Merrik hugsaði sig um eitt augnablik
áður en hann svaraði: >‘Eg veit það eigin-
lega ekki. Þetta er í fyrsta skiftið síðan
við giftumst, sean eg hefi fjarlægt mig
Nónu. ”
“ En hún J>ó verið oft fjarlæg J)ér?”
“.Iá,” svaraði hann seinlega. “Nóna
hefir ánægju af dansi og gleðihófum, en eg
kæri mig ekki mikið um slíkt. Þér mun,
Ev'elyn, finnast eg fremur daufgerður fé-
lagi.”
“Heldur l>ú það? Eg verð að leiðrétta
þig í þessu efnt Ekki held eg það, að mér
rnyndi nokkurn tíma finnast þú leiðinlegur
daufingi. Og heldur þú að eg sé gefin fyrir
samkvæmislífið ? ’ ’
“ Hreinskilnislega sagt virðist mér svo,
sem þú munir vera sköpuð til dvalar á björt-
um stöðum, þar sem gnægð er glaðværðar og
söngs.”
“Eg hefi gaman af glaðværð og söng,
en hefi aldrei haft mikinn smekk fyrir há-
vært samkvæmislíf.”
‘ ‘ Hvað hafðist þú að — áður en þú gift-
ist Jeremy?”
“Veiztu það ekki? Eg var við flug-
æfingar. Kendi öðrum fluglistina.”
“Binmitt það!” sagði Merrik og teygði
úr orðunum. Þó hún hefði sagt honum, að
hún hefði sér til gamans klifrað upp flagg-
stengur, þá liefði það ekki valdið honum
meiri undrunar en þetta.
“Eg hafði mjög gaman að því,” sagði
hún. ‘ ‘ En svo rak eg mig á í þoku og hrap-
aði hatramlega á harða grund. Kastaðist
allmikið til og frá, en náði mér fljótlega aft-
ur, að öðru leyti en því, að eg — eg hafði
mist hugrekkið. Þegar maður steypist
þannig niður, þá er eina ráðið að fljúga upp
slrax aftur. Eg gerði það ekki. Eg hafði
(kki þrek til þess. Eg —”
Hún var orðin föl í andliti. Og fingur
hennar hreyfðust vandræðalega.
■ “Nú fer eg að skilja hingað komu þína,”
sagði Merrik hógværlega í mjúkum tón.
“Og nú, þegar eg gæti orðið að ein-
hverju liði, er eg fast fjötruð við mold jarð-
ar. Svona er það, Merrik. Bg er liugleys-
ingi. Eg er heigull — þróttlaus, lítill heig-
ull. Aðeins hvinurinn af flugvél uppi yfir
höfði mér gerir mig lafhrædda, og hugsunin
um það að þessi sprengjuför gæti hvolft
dauðanum vfir mig—”
Merrik stóð á fætur, gekk yfir til henn-
ar og lagði hönd sína á titrandi öxl henni.
“Vertu róleg, Evelyn. Þú gerðir rétt í því
að koma hingað yfir um. Þér er þörf á
kyrð og hv íld og—”
“Og samhygð og hluttekning og kær-
ieika.” — Hann sá einhvern dimman von-
leysissvip í augunum er hún leit nú upp til
hans. “Þessara hluta naut eg aldrei hjá
Jeremy Clowes — þegar hann varð Jiess á-
skynja, að eg væri fjötruð óttans viðjum.
E l l e f t i—K a p í t u l i.
Þegar Merrik hélt heimleiðis frá Clowes
J)etta kvöldið, var Ijóslifandi í huga hans
minningin um Bvelyn, þar sem hún stóð á
efstu dyratröppunni, og glampi frá opnum
dyrunum og stjarnljósið birtu hana í skugga-
myndar gerfi eða sem huldumær silfurgljáð-
um hárlokkum prýdda. Honum féll þungt að
fara frá henni, en þorði J>ó ekki að tefja leng-
ur. Það var honum svo auðvelít að sýna
samúð sína með Evelyn, en of örðugt að
spoma gegn löngun sinni til að fela hana í
langi sér. Hann skildi vel hvað hún átti við
um Jeremy, er hún sagði að hann hefði ekki
sýnt sér samhygð eða hluttekning eða ástar-
þel. Jeremy var harðlyndur. Stórhuga,
hraustur, óttalaus og óbilgjarn sjálfur, hefði
hann enga J)olinmæði gagnvart þrekleysinu.
Hann mvndi aldrei geta skilið í óttanum, seni
náð hefði að festa rætur í hjarta henni. Ef
til v’ildi hafði* hann hæðst að því, sagt henni
að útrýma öllu slíku úr huga sér og gleyma
þv'í, svo gramist vúð hana fyrir að geta það
(kki.
En Merrik vissi ekki livað hann ætti að
segja við Evelyn. Hann hafði staðið vand-
ræðalegur þarna hjá henni, gónandi niður á
gljáandi hár hennar og fundið sjálfan sig
hjálparvana og hálf-aulalegan. Hann lang-
aði sárt til ð hughreysta hana, en hafði enga
hugmynd um hvað hann gæti til þess gert.
Og megn gremja gagnvart Jeremy Clowes
brauzt fram í liuga hans.
Hún rétti úr sér og greip um hönd hans
er hvíldi á öxl henni. Merrik til mikils léttis
hvarf nú líka á svipstundu kjökurskendin úr
svip hennar. Hann hafði enga hugmynd um
liværnig hann skyldi haga sér gagnvart grát-
andi kvenmanni. En nú fékk hann hug til að-
segja: “ Þú hefir gengið í gegnum of miklii
árevnslu, virðist mér, og tifað lífsins braut
með of hröðum skrefum. Nú getur þú aflagt
hraðaganginn og notið næðisins. Eftir stund
sér J)ú alt í nýju ljósi. Lífið líður hér áfram
með jöfnum og þægilegum hraða dag af
degi. Ef þér getur geðjast að því, J)á verður
J)ú glöð og ánægð.”
“Á sama liátt og þú, Merrik,” svaraði
hún í spurnartón og hristi höfuðið. “Glað-
værð ánægjunnar kemur, held eg, innan að
frá, en ekki fyrir ytri athafnir manna. En
það hlýtur þó, þrátt fyrir alt, að vera nyt-
samt líf og gott. Eg sé eftir Jiví að hafa
hagað mér svona, hlaðið öllum vandræðum
mínum á herðar þér, undir eins í fyrsta sinn
er við kyntumst.”
“Það virðist svo sem eg sé til slíks
skapaður. ”
“ Jæja, J)að er eins og þú laðir mann til
að gera þetta. Þú ert stór og sterkur, og
getur ekki láð þeim sem er ístöðulaus, þótt
hann leiti til J>ín.”
“Konur eru ekki þreklausar.”
“Ó, en þér er ókunnugt um það—”
“Bg er nú að kynnast því. Svona J)á,
nú verð eg að fara. En þér er bezt að kom-
ast í rúmið og reyna hvernig það er að geta
sofið langan og v'æran blund. Hvernig þókn-
ast þér húsið þitt? Þú hefir ekkert minst á
það við mig.” ,
“Þú hefir hlotið að taka eftir ánægju
minni með það. Mér. finst það unaðslegt.
Svo kyrlátt og svipmjúkt og þægilegt. En
hvemig gat Jeremy nokkurn tíma unað sér
hér ?”
Merrik lá við að segja — eins og satt
var, — “hann gerði það aldrei.” Jeremy
hafði aldrei dvalið lengi að Clowes. Hann
eyddi flestum lífsstundum sínum í bifreiðum
eða á bátum eða í flugförum. Friðar-kyrðin
og svipmýkt gamla hússins var eign eldri
kynslóðanna þar. Jeremy hafði algerlega
farið Jiessa á mis. “Ó, Jeremv var sífelt á
hraðri ferð út um alt,” sagði hann. “En
hafði ávalt þetta heimili sem stundarhæli,
Jiegar liann þá og þá í svipinn var orðinn
leiður á flöktinu. Nú getur þú hvílt þig
hér. * Húsið var reist til varanlegrar íbúðar,
en ekki sem áningarstaður einn.”
“Mér lízt vel á það. Hér er alt sem
nýtt fyrir mér og undravert. Kyrðin —
sem maður getur næstum þreifað á; þykku
steinveggirnir og stóru bjarkirnar virðast
inunu skýla manni gegn öllum stormsins
nöprum næðingum.”
Hann hinkraði nú við hjá henni aðeins
örfá augnablik. Hún stóð hjá lionum í for-
dyrinu meðan hann smeygði sér í sauð-
skinnsúlpuna — og leit á hann eins og með
undrandi barnsauga.
“Þú skýrir Nónu frá öllu mér viðvíkj-
andi, býst eg við. Hvað ætlarðu nú þá helzt
að segja henni?”
“Eg liefi allareiðu sagt henni, að J)ú
værir yndisfögur.”
“Það er nú sama og ekkert. Hvað ann-
að ætlar þú að segja henni? Að tala við
hana um okkur Jeremy — um það, sem eg
sagði við þig honum viðvíkjandi?”
“Nei,” svaraði hann og hristi höfuðið,
neitun sinni til frekari áherzlu. “Það kem-
ur aðeins þér einni við. Og ef þú kaust að
hafa orð á J>ví við mig, tek eg það sem trún-
aðarmál. Og eg mun geyma það sem slíkt.
Eg get sagt henni að þú hafir stundað flug'
feiðir. ”