Lögberg - 18.06.1942, Qupperneq 6

6
LOGBEBG. FIMTUDAGINN 18. JÚNÍ. 1942
Á SKARÐSHEIÐUM
Þeir stóðu þarna allir starandi á Joan
með efandi augnaráði.
“Trúið þið því nú að eg viti um hvað eg
er að tala,” sagði hún.
Crew varð fyrstur til að átta sig. “Hve-
nær?” spurði hann. “Hvenær ætlið þið að
gera það?”
“Við ætluðum að fara út yfir heiðina í gær,
en þá skall óveðrið á, og við hugðumst því að
fara í dag, en eg var —. Við förum þá út með
póstinum á morgun — til að gifta okkur.'
Hún strauk hönd þreytulega um enni sér og
sagði svo enn: “Rídd þú, Slim, út eftir vegin
um, ef þú kynnir að hitta einhverja piltanna.
Þú ferð, Bob, beint héðan yfir að ánni, og þið
Les og Olof gætið riðið franl með girðingunni
milli þessa lands og Ivans. Philip —” Hún
hikaði sig.
“Hvert á eg að fara, Joan?” spurði Philip
“Ríðið meðfram landi Ivans niður að
sumarbrúnni.”
“Joan,” sagði Crew, “nú er aðeins um eitt
að gera: viltu sjá um að Ivan og hinir menn-
irnir taki ekki byssurnar með sér?”
“Já.”
“Geturðu það?”
“Já, það get eg,” fulyrti Joan og sneri sér
svo að Hector. “Haltu matnum bara heitum,
Hector, og við neytum hans, þegar við komum
attur. Gerið nú svo vel að söðla hestana,”
sagði hún við karlmennina, “ríðið eins hart
og ykkur er unt og gerið alt sertt ykkur er
mögulegt til að aftra þessu.”
Þau fóru svo öll út — Joan út í hlöðu eftir
h.esti sínum og karlmennirnir út í svefnklefann
til að klæðast hlýrri fatnaði.
Þegar þangað kom tók Philip segldúkspoka
undan rúmdýnu sinni, þar sem hann hafði á-
samt ýmsu öðru slíku verið breiddur til hlý-
inda á rúmbotninn, og fór að tína dót sitt
niður í hann. Er Crew hafði hnept að sér leð-
urkápuna, kom hann yfir til Philips.
“Nú veit eg hvers vegna þú ert að fara,”
sagði hann. “Mér fanst eitthvað bogið við hina
ástæðuna. Maður getur ekki átt samstarf við
náunga — Skil eg það rétt?”
Philip kinkaði kolli. “Sjáðu nú til, Bob.
f-g ætla ekki að bíða eftir því að geta farið með
póstsleðanum í fyrramálið. Joan hefir átt í
niiklu hugarstríði út af þessu áformi sínu,
og eg vil ekki bæta á þrautir hennar. Það
myndi bara valda þeim meiri óþæginda, sér-
staklega henni, ef eg yrði þeim samferða á
póstsleðanum. Eg ríð nú bara niður að brúnni,
eins og Joan mæltist til, verð þá líka kominn
nokkuð áleiðis, svo þegar leitinni er iokið og
hver sem árangurinn kann að verða, ríð eg
bara áfram út yfir skarðið. Hestinn skil eg
svo eftir hjá Steve Allison. í nótt verð eg
líklega um kyrt að Haights. Þenna poka skil
eg hér eftir hjá þér og læt þig seinna vita með
línu hvert eigi að senda hann. Vilt þú sjá
um það?”
“Vissulega, Philip. En mér fellur þetta
mjög illa — fæ ekkert skilið í því —”
“Mér fellur það mjög illa líka.”
“Eg get vel hugsað mér það. Þegar um
Joan er að ræða, þá verða henftar líkar ekki
daglega á vegi manns. Eg var að vona það að
hún og þú — eg fæ ekki gert mér grein fyrir
því hvað hún sér við þenna —”
“Eg hygg. hún hafi sínar ástæður fyrir
þessu, Bob. Og svo er hitt: Þetta er heppi-
legast alls hér vegna.” Philip lauk við að
troða dóti sínu niður í pokann, sem hann svo
kastaði upp í rúmið og sagði enn: “Nú skul-
um við leggja á stað og gera okkar bezta til
að hjálpa henni.”
♦ -f ♦
Joan reið eins hart og hesturinn gat farið
gegnum fönnina niður engið, út á veginn og
svo yfir að heimili Ivans. Hún stökk af baki
framan við húsið og hljóp tafarlaust inn í það
fyrirvaralaust.
Ivan sat einn við borðið og las í bók.
“Ó! Halló, Joan,” sagði hann. “Jæja, eg
frétti að þú hefðir fundið þinn—”
“Ivan, hlustaðu á mig. Þeir ætla að brenna
heyin þín. í kvöld. Núna strax. Brenna heyin
og reka elgsdýrin —”
“Hverjir ætla að brenna heyin mín?”
spurði Ivan og ýtti frá sér bókinni.
“Margir piltanna, allsstaðar að úr dalnum.
Þeir ætla að reka dýrin upp í hæðirnar, út í
snjóskaflana og brenna ,heyið. Eg kom til að
láta þig vita um það, svo þú kæmist tafarlaust
út þangað—”
Ivan hló. “Joan, þú ert óð. Enginn fer
að—”
“Ó, Ivan, eg frétti það rétt núna og reið
yfir hingað eins hart og hesturinn gat farið. Þu
verður að fara strax og láta þá vita, að þú
ætlar ekki að selja landið þitt.” Hún horfði
umhverfis sig. “Hvar eru mennirnir, sem voru
hér hjá þér í dag?”
“Úti í hlöðu að gefa hestunum.” Ivan
stóð á fætur, gekk umhverfis í herberginu og
brá fingrunum gegnum hár sitt eins og. hálf-
hugsi. “Eg veit varla hvað eg má hugsa um—”
sagði hann, en hljóp svo inn í hitt herbergið
og kom jafnskjótt aftur með belti, sem hann
var að girða um sig og með marghlevpu í hönd.
Joan greip í handlegg honum. “Ó, Ivan!
Taktu ekki með þér neinar byssur. Farðu
bara og segðu þeim —”
“Eg segi þeim ekkert! Þetta land er mín
eign og heyið líka, og eg gef þeim engar skýr-
ingar. ' Óska engra hlunninda af nokkrum
manni eða ráðlegginga, máttu vita.”
“En eg lofaði piltunum —”
“Vertu ekki fyrir mér!”
Hann ýtti henni hranalega frá sér, greip
jakka sinn af snaga, klæddi sig í hann og
skelti hurðinni vonzkuléga á eftir sér, er hann
þaut út um dyrnar.
Joan, opnaði þá hurðina. “Ivan!” kallaði
hún á eftir honum. “Ivan, eg sagði þeim að
þú myndir ekki — Vertu svo vænn að hefja
enga skothríð! Heyrirðu það, Ivan!”
Hún fékk ekkert svar, en sá Ivan dauflega
er hann hljóp til hlöðunnar og þá ljósglampa
bregða fyrir þegar hann skauzt inn um hlöðu-
dyrnar. Hún hljóp nú líka eins fljótt og hún
gat þangað út.
Þá opnaðist hlöðuhurðin og þrír eða fjórir
menn komu út.
“Ivan!”
Hún hljóp til þeirra. “Ivan, eg gleymdi
að segja þér! Eg gleymdi — nokkrir hjarð-
sveinanna eru þarna útfrá líka! Eg ætlaði—”
En reiðmennirnir hurfu út í myrkrið og
hlöðuhurðin vingsaðist til og frá á hjörunum
svo að ljósglampinn þaðan að innan birtist
Joan og hvarf jafnskjótt á víxl nokkrum sinn-
um. Hún stóð þarna vandræðalega í fönninni
stundarkorn, þá fóru henni brátt að beras;;
skothvellir frá einu horni hjarðversins við ána,
og er hún leit þangað, sá hún litla eldsblossa
skjót§st út í næturhúmið og magnast fljótlega;
og fleiri og fleiri eldtungur lykkjuðu sig upp í
geiminn. Daufur ómur af mannamáli barst*
henni ásamt argi og köllum; þriðji heystakk-
urinn bálaði þá upp í náttmyrkrið.
Hún sneri sér og hljóp að hesti sínum og
reið eins hart og hún gat út að eldunum,
þangað sem hún taldi víst að Ivan og hinir
reiðmennirnir væri nú að halda.
Nítjándi kapítuli
Joan hafði ekki riðið langan spöl og án
þess að sjá nokkuð til ferða Ivans og reiðfélaga
hans, þegar hún kom auga á einhverja hreyf-
ingu bera við eldsglampann fram undan sér.
Hún kallaði af öllum mætti og hvatti hestinn
afram alt sem hún gat, en varð þess þá vísari
að þetta væri elgsdýrahópur, er nálgaðist óðum
og stefndi beint að henni. Hún greip fast um
beizlistaumana og vék hestinum ögn afsíðis
rétt þegar fyrstu elgsdýrin þeystu fnæsandi
og másandi fram hjá henni. Hún reyndi því að
ríða í aðra átt, en sá þá enn elgsdýrahópana
stefna að sér á hraðri ferð og á svo breiðu
sviði, að hún yrði að ríða eins hart og hestur-
inn gæti farið til þess að komast úr vegi þeirra;
en þá mætti hún bara nýjum hópum dýranna,
og er hún leit í eldsáttina sá hún æðandi elgs-
hópa koma þaðan, og gerði sér þegar grein
fyrir því að í þá áttina kæmist hún ekkert
áleiðis.
Hún stöðvaði hest sinn. Þar sem dýra-
hjarðirnar öftruðu henni nú frá því að ná
heimili Ivans aftur, þá afréði hún að komast
heim sem fyrst með því að ríða þvers um engin
framan við elgsdýrahópana.
Ep þessi tilraun varð líka árangurslaus,
svo hún neyddist til að taka enn nýja stefnu, í
sömu átt og elgsdýrin, upp í hæðirnar. Af og
til dreifðust hóparnir, svo ofurlítið bil varð á
milli þeirra, og hún reyndi að grípa það tæki-
færi til að komast ögn áleiðis og út úr þvög-
unni. En þar ruddust þá fram fleiri dýranna
svo hún varð að fylgjast með þeim.
Þótt hún væri nú umkringd af hlaupandi
elgsdýrahópunum, reyndi hún að halda í við
stökkvandi hest sinn og stefn^ honum meir og
meir til vinstri hliðar þangað sem hún vissi af
hæð, sem naumast var meira en stór þúfa við
veginn. I daufri skímunni þarna frá b^lunum
að baki sá hún glampa á hólskoll þenna, sem
reyndist nú að vera fjær götunni, en hana hafði
mint. Hún reyndi að stefna hestinum þangað,
en elgshóparnir hröktu hana með sér lengra
áleiðis út með hagagirðingu, er þar tók við,
svo hún varð að snúa hestinum beint gegn
dýrahópnum og berjast við að komast aftur
fyrir girðingarhornið, og þaðan út á hólinn.
Með hljóðum, köllum og handávingsi dreif
hún óttaóðan reiðskjóta sinn beint gegn elgs-
dýrahóp, er fram hjá henni þaut með horna-
braki og straukst svo nærri hesthliðunum að
við sjálft lá að hún veltist af baki honum.
Joan smámjakaði hestinum áleiðis gegn dýra-
flóðinu, hraktist þó stundum ögn aftur á bak,
en vanst svo aftur dálítið á í áttina yfir á
hvíta hæðarkollinn.
En brátt sannfærðist hún um að ógerlegt
væri fyrir sig að knýja hest sinn lengra áfram
gegn þessu dýraflóði og var rétt að því kom-
in að snúa honum við, og láta hann hlaupa
með hjörðinni, þegar ofurlítil glufa opnaðist
alt í einu fram undán henni svo hesturinn náði
með heljar átaki að hæðinni, og eftir augna-
bliks hvíld að klifrast upp á hana.
Þarna hvíldi Joan sig og hestinn, og er
hrædd og æðandi dýrahjörðin rak sig á hól-
inn, skiftist hún í tvent og þaut fram hjá tálm-
aninni báðumegin.
Joan leit út yfir engjaflesjurnar á landi
Ivans.
Tólf heystakkanna stóðu þar í björtu báli.
Hrópandi mannaraddir bárust henni nú skýrar
en áður, og með hverjum skothvell brá fyrir
eldsleiftri út í næturhúmið; en yfir hossandi
hausa og horn elgsdýranna gat Joan við og
við greint reiðmenn þjótandi til og frá aftan
við dýrahjörðina.
Úr fjarlægðinni, niður við ána, langt að
baki hjarðsVeinanna og elgshjarðarinnar, er
undan þeim flúði, heyrðust tveir skothvellir,
og þrír aðrir þvínær jafnskjótt.
Joan gerði sér þegar grein fyrir því, að
reiðmennirnir reyndi að bægja hjörðinni til
vinstri handar henni, inn á milli hæðarinnar,
er hún stóð á, og heimahúsa Ivans, í áttina að
djúpu gljúfragili milli hæðanna, þar sem snjór-
inn hefði hlaðist í háa skafla, erfiðara væri
fyrir dýrin að brjótast um og mjög myndi
reyna á þol það er þeim var svo áríðandi að
eiga til lífsbaráttunnar allan veturinn fram á
næsta vor.
Hópur hjarðsveinanna þeyttist nú til og
frá með skothríð og ópum að hægri hlið elgs-
dýranna og bægði hjörðinni á leið til hæðanna,
rétt framan við hólinn, sem Joan stóð á með
titrandi hesti sínum.
Stöku elgsdýr, sem dregist hafði aftur úr
æðandi hjörðinni, sást hér og þar á enginu,
berandi við bálsbjarmann, þar sem það hafði
numið staðar gónandi eins og áttavilt um-
hverfis sig, með brennandi heystakkana að
baki og gauragang reksturssveinanna fram
undan sér.
Joan reið svo niður af verndarþúfu sinni,
út á veginn og hélt í hægðum sínum heim á
leið, með augun á heysbálunum og dvínandi
gauragangs hávaða hjarðsveinanna í eyrum,
er elgsdýrareksturinn fjarlægðist meir og meir
upp í hæðirnar að baki henni. Hún fór af
baki við hlöðuna, lét inn hestinn, gekk heim
að húsinu og inn í eldhúsið.
Hector var þar alein.
“Er nokkur kominn heim aftur?” spurði
Joan.
Hector hristi höfuðið. “Á eg að færa þér
eitthvað að borða?”
“Nei, þakka þér fyrir.”
Joan fór upp í herbergi sitt. Hún stóð
þar í myrkrinu við gluggann, þaðan sem hún
sá eldsglæður heystakkanna, sem enn voru að
brenna, og bálið frá þeim hlaðanum er seinast
hafði verið kveikt í, teygja sig hátt upp í
dimman geiminn, og lýsa upp reykjarsvæluna
og snjóbreiðuna á alla vegu út í frá. Enginn
reiðmannanna var sjáanlegur; aðeins fáein
elgsdýr, rangluðu auðsjáanlega hálfringluð
hingað og þangað inn og út um glampasvið
bálsins. Hún opnaði gluggann og lagði við
hlustir, en enginn hljómur barst henni. Skjálf-
andi og óttaslegin, hugsjúk og sem þreki horfin
stóð hún þarna í kuldasúgnum, óróleg og
hrædd út af því, sem fyrir hafði komið og
gerst hafði. Með hugarangur vegna skothríð-
arinnar og eldanna og af því hún hefði gleymt
að geta þess í tæka tíð við Ivan, að eitthvað
af hennar eigin heimamönnum væri þarna út
frá líka.
Alt í einu datt henni faðir sinn í hug.
Hann hefði nú eða jafnvel fyr átt að vera
kominn heim. Ef til vildi hafði hann séð
eldana — gat naumast komist hjá því, ef
hann færi heim á leið um sumarbrúna — og
hefði svo riðið að eldinum til að komast eftir
hvað þar væri um að vera; ef til vildi hefði
hann hitt þar eitthvað af piltum sínum, og
slegist í förina með þeim.
Joan rankaði nú við sér, og leit aftur út
um gluggann, sneri sér þá skyndilega við, sett-
ist á rúm sitt og grét, kastaði sér svo endi-
langri ofan á rúmteppið og grét óaflátanlega
með þungum ekka þangað til hún var yfir-
komin af þreytu.
Philip lagði á stað frá Linden-heimilinu
með þeim Herron, Malmquist og Crew, og
riðu þeir áleiðis samhliða um hríð; þá fór
Crew sína leið, og hinir tveir bráðlega líka, svo
Philip hélt einn áfram út að sumarbrúnni.
Hann reið eins hart og hesturinn gat farið
gegnum kafaldið.
Hann reið gegnum girðingarhliðið skamt
frá brúnni og svo inn á land Ivans, sem á þessa
hliðina náði fast að ánni, og var þar því ógirt.
Eftir skammá reið upp með ánni hitti hann
fyrir sér nokkra heystakka, sem hann sá að
stæði þarna í hvirfing út af fyrir sig, um hálfr-
ar mílu leið frá öðrum og aðal-heyfengs-hrauk
um Bole-versins. Hann reið á hægagangi upp
að heyjunum og rakst þar á fáein elgsdýr, er
lötruðu silalega frá er hann nálgaðist þau.
Hann kallaði upp nokkrum sinnum, ef ske
kynni að einhverjir hjarðsveinahóps riddar-
anna leyndist þarna, en fékk ekkert svar.
Þá sá hann alt í einu all-langt framundan
sér daufan ljósglampa, og skærara skin, sem
brátt varð að sí-hækkandi báli, er húmtjald
næturinnar rauf hátt upp í geiminn. Skot-
hvellir bárust honum nú og óhljóð, er eldar
báluðu í öðrum, þriðja, fjórða og fleiri hey-
hraukanna — sem kveikt var auðsjáanlega í
frá tveimur eða þremur hliðum í senn og eld-
tungurnar skutust út úr upp í loftið á alla
vegu.
Philip skildist nú Ijóst að engin von væri
um nokkurn árangur af ferð hans þarna, en
var þó óljúft að gefast alveg upp við svo-
búið. .
“Hæ!”
Philip nam staðar. Einhver að baki hon-
um hafði kallað. Og er hann leit aftur fyrir
sig sá hann eitthvað dökt hreyfast þar í skugg-
anum, og ríðandi maður birtist þar brátt.
“Hver fjqndinn gengur hér á?” var svo sagt
í málrómi er hann kannaðist við.
“Eruð þetta þér, Dale?” kallaði Philip.
“Já. Hver er þarna?”
“Philip.”
Linden stöðvaði móðan hest sinn rétt við
hlið Philips.
“Eg var rétt að koma yfir brúna þarna —
hvað hefir komið —”
“Þeir eru að brenna heyið.”
Svo sagði Philip hjarðbóndanum í snatri
hvernig á stæði.
Linden hreytti út úr sér blótsyrði og sagði:
“Jæja-þá, við skulum ríða þarna yfir um eins
hratt og við getum.”
Þeir stefndu svo samstundis för sinni á-
leiðis að eldunum. í svo sem kvartmílu fjar-
lægð frá næsta bálinu nam Linden staðar.
“Svo virðist, sem enginn maður sé nú
þarna,” sagði hann. “Þeir eru á austurleið.
Sjáðu, þarna er að kvikna í einum heyhlað-
anum, og enn öðrum þar efra. Okkur er bezt
að ríða sinn hvora leið. Eg skal fara þarna
yfir um og sjá hvers eg verð vísari, en þú
heldur beint í austur héðan og eg beygi svo
við og næ þér brátt aftur. Eg hygg við get-
um nú ekki gert mikið gagn úr þessu, en mætt-
um þó reyna eitthvað.”
Linden reið svo á stað beint yfir að eld-
unum, en Philip stefndi þvert um til austurs
í áttina, þaðan sem enn barst kliður frá æðis-
flótta elgshjarðarinnar og nýir bálsbjarmar
komu í ljós nær og nær austurfjalla hálendinu.
Skyndilegur ótti greip nú huga Philips.
Joan hafði sagt, að Ivan og mennirnir,
sem með honum fylgdust, bæru engin skotvopn,
en nú tjáði ekki að reiða sig á neitt annað en
blábera staðreyndina.
Hann sneri því jafnskjótt við og reið á eftir
Linden.
“Dale!” hrópaði hann.
En Linden reið áfram sína leið.
Philip knúði hest sinn alt sem hann gat
farið um nú margtroðnar elgshjarðarslóðirnar.
“Dale!” hrópaði hann, “þessir náungar
kannast ef til vill ekki — Dale!”
En ekkert svar kom og hjarðbóndinn reið
áfram alt hvað af tók.
Sá er næstur var hinna reiðmannanna, sem
allir voru Philip í augsýn, en Linden ekki,
sveigði ögn fjær félögum sínum og greip jafn-
skjótt um eitthvað við hlið sér.
“Dale!” hrópaði Philip eins hátt og hon-
um var mögulegt.
En hjarðbóndirtn heyrði það ekki, ellegar
skeytti engu kalli hans og hélt viðstöðulaust
beina leið, er hönd staka reiðmannsins hinu
megin bálsins hófst seinlega, en Philip lamdi
hest sinn með taum og hælum í seinustu tilraun
við að ná hjarðbóndanum, hrópandi enn til
hans með ofsalegri og óttahvellri rödd.
GEISLAKVEÐJA
I morgunsólar geislaglóð,
er grátna ljórann vermir þinn,
má finna skráð hið ljúfa ljóð,
er leynt þér sendir hugur minn.
Á breðans enni bjarmi skín,
er blik í vestri dvínar hljótt.
Sem geislakoss sé kveðjan mín
hvert kvöld, er býð eg góða nótt.
—Erla: Hclublám.
FAGURT SAMEININGARTÁKN
Víðkunnur Jesúítaprestur að nafni Max
Pribilla hefir stungið upp á því, að sálmur
Lúters: “Vor Guð er borg á bjargi traust,”
verði tekinn upp sem játningarsöngur allrar
kristninnar gegn æðandi öflum vantrúarinnar.
—(Kristel. Pressb.)—Bjarmi.