Lögberg - 16.07.1942, Blaðsíða 2

2
LÖGBERG. FIMTUDAGINN 16. JÚLÍ, 1942
Arsskýrsla forseta 1 942
flull af séra K. K. Olafson á Kirkuþingi í Selkirk 27. júní
“Þá mun verða svo mikil þrenging, að engin hefir
þvílík verið frá upphafi heims alt til þessa, né heldur mun
verða. Og ef dagar þessir yrðu ekki styttir, kæmist enginn
maður af.” Þessi og þvílík orð ritningarinnar ættu auðveld-
lega að koma í huga kristinna manna þegar litið er yfir
hvert árið, sem nú er yfir oss að líða. í þriðja sinn komum
vér nú saman til kirkjuþings, síðan heimsófriðurinn yfir-
standandi tók að geysa, og við hvern áfanga á leið tímans
er það greinilegt að samtíð vor er að lifa við hækkandi
skelfingu frá degi til dags. “Engin hefir þvílík verið frá
upphafi” er ekki öfgar, heldur nákvæm staðreynd.
Fyrir tveimur árum mátti virðast að hátindi skelfing-
anna væri náð. Ljósin voru enn aftur að slokkna í Norður-
álfunni með ógnahraða. Ein menningarþjóðin af annari
varð hernumin við æstan hergný. . Friðsamar þjóðir er
stóðu í broddi fylkingar í allri siðmenning og þroska og
þráðu það eitt að fá að þræða leið sína í friði, voru bældar
með ofbeldi undir ánauðarok. Þar á meðal frændur vorir
Norðmenn og Danir. Það virtist gengið á röðina og áfram-
haldandi hrun blasa við. Þó var þetta sem smáræði í
samanburði við Armageddon þá er hófst meðan á kirkju-
þingi voru hinu síðasta stóð, er logandi eldrák ófriðarins
var dregin yfir þvert yfirborð Norðurálfunnar frá norðri
til suðurs, frá íshafinu til Svartahafsins. Aldrei áður í
mannkynssögunni hefir á jafn víðum vettvangi verið barist
eða með slíkum kyngikrafti. Hörmungarnar, sem af því
hafa leitt, eru eðlilega tilsvarandi. Þó var ekki hámarki
náð eins og áframhaldið ber vott um. Síðan má segja að
um heimshöfin öll og um megin þeirra landa er enn voru
ósnortin, hafi ófriðurinn færst út og magnast. Það er orð
og að sönnu að nefna þetta heimsstríð, því það áhrærir
ekki aðeins þá tugi þjóða er beint taka þátt í honum, heldur
alt mannkynið. Það innibindur alla í bræðralag eymdar
og hörmunga, sorgar og kvíða, án manngreinarálits. í full-
um mæli nær þetta nú til vor, sem að þessu kirkjufélagi
stöndum, síðan Bandaríkin urðu í stríðið dregin og ættland
vort ísland orðið fyrir ýmsum atverka af völdum þess við
að eiga þátt í hinni ægilegu blóðfórn samtíðarinnar. Hinn
logandi eldur ófriðarins er enn í sífeldum uppgangi og
enginn veit hvar eða’ hvenær honum verða nokkur tak-
mörk sett. “Ef þessir dagar ekki styttust, kæmist enginn
maður af.”
Það getur ekki dulist að slíkir atburðir minna ekki
einungis á orð ritningarinnar og þá fyrirboða er þar geym-
ast um það er yfir heiminn eigi að ganga, heldur hafa þeir
og ættu að hafa hin víðtækustu áhrif á hugsun og líf
kristninnar og alt andlegt líf mannanna. Það er ekki á-
stæðulaust fyrir kristinn lýð að hugsa með ugg og ótta
um áhrif ófriðarins mörg á velferðamál kristninnar og
viðhorf og þá siðferðilegu hættu er vofir yfir þjóðum og
einstaklingum í þeim staðháttum er slík feikna umbrot
hafa í för með sér. Neyðin og angistin er einn þáttur í
margþreyttum áhrifum er menn nú verða fyrir, en auk
þess steðja að hættur úr öllum áttum fyrir öll hin helgustu
verðmæti mannlegs lífs. Mér virðist að kirkjunni hafi
yfirleitt tekist betur að varðveita jafnvægi og forðast öfgar
í þessari styrjöld, en t. d. í heimsstyrjöldinni fyrri. Fyrir
það er hún að leggja þjóðunum meira lið í eldraun þeirri
er yfir stendur. Kunnugt er að í hinum hernumdu löndum
ýmsum er kirkjan og menn hennar aðalstoð þess að varð-
veita heilbrigði og sjálfstæði fólksins undir hinum erfiðustu
kringumstæðum. Hún mælir ekki aðeins með heilbrigðum
manndómi heldur sýnir hann. Menn hennar fórna og
leggja í sölurnar til að reynast trúir hugsjónum. Má þar
til nefna prestastétt og biskupa norsku kirkjunnar undir
forustu hins ótrauða Eyvind Berggrav biskups í Olso og
kennarastéttina, sem fylgt hefir dæmi þeirra ósleitilega.
Orð má hrekja en ekki slíka framkomu. Þessir menn
kjósa sult og seiru fremur en að bregðast því að reynast
trúir. Þeir eru ekki að sækjast eftir píslarvætti, en verður
heldur ekki með því ógnað til þess, sem er á móti boði
upplýstrar kristinnar samvizku. Þegar sagan verður skráð
af óháðum söguriturum, mun lýsa af dæmi þeirra um aldir
fram. Svipuð hefir verið sagan í öðrum hernumdum lönd-
um, einkum á Hollandi. Kirkjan er að reynast börnum
sínum sönn móðir með því að leggja þeim til hug og
hjartalag til að bera og þola án þess að bugast, en vitna
um leið um sigurmátt hins góða og sanna hvað lengi og
með hverjum hætti sem það er fótum troðið og hrjáð.
Kirkjan hefir á friðartímum haldið uppi merki þess sann-
leika er aldrei mundi bregðast, en meðan lítið hefir á reynt
hefir þetta fremur hljómað sem faguryrði en raunverulegur
boðskapur, sem staðfesta mætti í ástæðum lífsins. En nú
þegar í öll skjól er fokið fyrir þeim er hörmungin hefir
vitjað, kemur í Ijós hvílíkur sigurmáttur mannanna börn-
um er gefinn þegar þau halda dauðahaldi í fyrirheiti Guðs
og leyfa áhrifum hans að komast að til fullnustu. Fylgir
þessu ósegjanleg blessun fyrir þá er fá sjálfir að reyna
hina dásamlegu hjálp Guðs í öngþveitum lífs og dauða, en
er líka hin greinilegasta staðfesting þess fyrir öllum heimi,
ef hann einungis vildi gefa því gaum, að andleg áhrif orka
miklu fram yfir það er þeir ætla, sem ofbeldinu einu
treysta til úrslita og telja alt annað fásinnu en dýrkun
þess. Kristin kirkja hefir reynst hinum undirokuðu slík
hjálparhella í eldraun 'þeirri er yfir stendur, að ekkert
annað kemur til samanburðar.
Þá má einnig vitna til kirkjunnar og kristninnar í
þeim löndum, sem lengst hafa gengið í því að þjóna ofbeld-
inu. Við það verður að kannast að þar eins og víðar var
skortur á því meðan á aðdraganda þess stóð, sem yfir
heiminn hefir gengið, að kirkjan væri rödd smavizkunnar
hjá þjóðunum í þeim mæli, sem þörf hefði verið á. Hún
sætti sig of mjög við ástæður og anda er þá ríkti og var
ekki eins glöggskygn og við þurfti til að lesa úr táknum
þess er var að gerast eða mæla þau kröftugu varnaðarorð,
sem tímabær hefðu verið. En síðan í óefnið kom, hefir
verið greinilegt hve lítið hefir á því borið að hin ráðandi
völd gætu notað kirkjuna til að breiða blessun sína yfir
öll tiltæki þeirra eða fóðra það alt, er þeir hafa gripið til.
Á því hefir borið svo þráfaldlega í liðnum styrjöldum að
kirkjan hefir verið einungis bergmál ríkisins og fegrað
málstað þess í hvívetna dómgreindarlítið. En þrátt fyrir
þá meir vakandi viðleitni að en nokkru sinni áður að
halda á lofti hverju því er gæti verið málstað hlutaðeig-
enda að liði, hefir aukheldur hinn alræmdi Göbbels haft
Jitlu frá að segja um það hve ánægð kirkjan á Þýzkalandi
sé með framferði Nazistanna yfirleitt eða einstök atriði
þess. Því hefði áreiðanlega verið veifað ef það hefði verið
til í ríkum mæli. Þvert á móti er kunnugt hve margir
málsmetandi leiðtogar kristninnar eru eins og Martin
Niemöller í varðhaldi fyrir það að mæla einarðlega gegn
réttlausum yfirgangi valdhafanna og tilraun þeirra að
svelgja undir sín yfirráð alt andlegt líf þjóðarinnar. Spé-
mynd sú af kristindómi, sem kend er við Alfred Rosenberg
og nefnd er þýzkur kristindómur, ber glögt vitni um að
Nazistarnir telja sér lítils liðs að vænta frá sögulegum
kristindómi eða boðberum hans. Það er að þakka trú-
mensku þeirra. er haldið hafa uppi merki með þeim at-
kvæðum að jafnvel miskunnarlaust ofbeldið hefir fundið til
hiks í vissum tilfellum að bæla þá niður. — í ítalíu er
rómversk-kaþólska kirkjan svo að segja einvöld, en það er
eftirtektavert áð hún blessar ekki lengur vopn Mussolinis
eins og í árás hans á Ethiópíu. Að einhverju leyti er hún
að átta sig á því að það er ekki samboðið kristinni kirkju.
Aukheldur í hinni fámennu kristni í Japan er leiðtogi eins
og Kagawa, sem ekki er blindaður svo af skammsýnni og
rangsýnni þjóðrækni að hann haldi taum hins æðisgengna
hervalds, sem þar ræður nú lögum og lofum. Að þar séu
fleiri, sem minna ber á, með sama hugsunarhætti er ekki
vafamál. Þessi dæmi nægja til að sýna að súrdeig lifandi
kristni er að verki í samtíð vorri með sjálfstæði- og heil-
brigði einnig þar sem afstaðan er erfiðust.
Síðast en ekki sízt er að minnast þess hlutverks, sem
að kirkjan er að leysa af hendi hjá sambandsþjóðum þeim
er vér tilheyrum, sem stöndum að þessu íslenzka og lút-
erska kirkjufélagi. Henni hefir skilist það betur en ofl
áður að á styrjaldartímum ekki síður en í friði er nauð-
syn þess að kirkjan sinni sínu sérstaka hlutverki með sjálf-
stæði, en láti sér ekki nægja að vera aðeins bergmál tíðar-
andans eða ambátt ríkisins. Þegar styrjöld geysar eins og
nú gegn tryltum leiðtogum hervaldsþjakaðra þjóða, sem
einkis svífast og engan rétt meta, er auðfarið inn á þá
leið fyrir kirkjuna að telja sér trú um að einkis við þurfi
nema að vinna stríðið. Þá sé fram úr öllu ráðið og engu
að kvíða. Bitur reynsla og nákvæm íhugun hafa leitt í
ljós veilurnar í þessari afstöðu. Kirkjan í hinum ensku-
talandi heimi Bandaríkjanna og brezka veldisins telur
yfirleitt stríð óhæfa aðferð til að skera úr vandamálum
mannanna. Sú skoðun hefif- ekkert veiklast við það að
hlutaðeigandi þjóðir hafa nú á ný dregist inn í hringiðu
hamslausrar heimsstyrjaldar. Fleiri en áður aðhyllast af-
stöðu Kvekara, en meirihluti kirkjudeildanna telur skyldu
að bera vopn eins og nú er ástatt til að bæla niður árásir
þess hervalds, sem drukkið er af mikilleik og engu skeytir,
svipað og þeir teldu sjálfsagt að bæla niður upphlaup í
borg á friðartímum. En engu að síður er þeim ljóst að
það að bæla upphlaupið eða vinna stríðið er engin fullnað-
arúrlausn. Það eina, sem af hverju fyrir sig getur hlotn-
ast, er nýtt tækifæri til að byggja upp mannlífið á heil-
brigðara grundvelli gegn því að slík óhæfa ekki endurtaki
sig. En til þessa meira, sem við þarf fram yfir það að
stríðið vinnist, finnur kirkjan til að hún ætti að leggja
ríkulegan skerf. Hún þarf að sinna hlutverki sínu að
vinna að sálarheill hvers einstaklings innan vébanda mann-
kynsins eftir því sem áhrif henhar og viðleitni frekast
geta náð til. Því yll hún standa gegn öllu hatri á mönn-
um eða þjóðum, hvað mjög sem fyrirlitleg framkoma kann
að freista til hins gagnstæða. Hún vill aðhyllast þá hug-
sjón að hata syndina en ekki syndarann. Hún telur það
eitt hlutverki sínu samboðið að starfa í anda kærleikans,
reiðandi sig á vitnisburð orðsins studdan. af vitnisburði
upplýsts kærleika í verki og viðleitni. Þessi hugsunarhátt-
ur hefir auðkent mjög afstöðu kirkjunnar hér í Ameríku
og á Englandi í þessu stríði og verið hennar sómi. Hann
hefir þrýst að því að líkna fram yfir það, sem stjórnar-
völdin hafa viljað leyfa, og látið sér ant um að halda
vakandi ákveðnu kristilegu takmarki í sambandi við frið-
inn, sem þarf að vinnast. Malvern kirkjustefnan á Eng-
landi og Delaware stefnan í Bandaríkjunum ásamt því róti
er þær hafa komið á hugi manna og þeim frekari aðgjörð-
um er þær síðan hafa orðið tilefni til, eru glöggur vitnis-
burður um þá kristilegu framsýni innan kirkjunnar, sem
nú lætur á sér bera. Hún vill forðast allan hefndarhug
og miða að því að friðurinn, sem saminn verður stefni
ótvírætt að því að vernda heill allra eftir því sem frekast
verður við ráðið, en ekki eins aðila á kostnað annars. Húr.
vill ganga langt í því að hverfa frá því sem verið hefir, í
áttina til þess sem vera þarf, með það sífelt fyrir augum
að sönn mannleg velferð þarf ætíð að sitja í fyrirrúmi.
Kirkjan nálgast þetta hlutverk í anda sannrar auðmýktar,
finnandi til þess að hún og þjóðirnar, sem hún er þáttur
af, hafa með vanrækslu og verknaði átt hlut í því að leiða
yfir heiminn þær hörmungar er nú þjaka að á alla vegu,
án þess að þannig sé verið að leggja það að jöfnuði við
árásar hermdarverk ofbeldisþjóða samtíðarinnar. — En
jafnhliða því að kirkjan stefnir til hins ýtrasta í jafnaðar-
áttina í sambandi við friðinn og það, sem á eftir fylgir, og
vill gera sporin er tekin verða sem ákveðnust til verulegra
umbóta, vill hún ekki vera blind fyrir þeim hættum er
framundan eru. Því hærra sem markið er sett, því meiri
hætta að vonbrigði geti orðið nema viturlega sé á haldið.
Áttin þarf að vera ótvíræð og sporin, sem tekin eru, til
áframhalds en ekki til málamynda eða áningar á ný. Sönn
heilindi þurfa að liggja til grundvallar. Þetta vill kirkjan
vernda um og einnig að vaka yfir því að lengd stríðsins
ekki kæli og deyfi hugsjónirnar. Annars rætist að
Orð, orð innantóm,
fylla storð fölskum hljóm.
Ekkert styrkir fremur heilbrigða >afstöðu kirkjunnar en
það val á mönnum í atkvæðamestu stöður hennar, sem
orðið hefir á seinni árum og síðustu tíð. Er það sérstak-
lega eftirtektavert í ensku kirkjunni, sem venjulega hefir
verið talin fremur íhaldssöm. Þegar William Temple var
kjörinn erkibiskup í Canterbury á þessu ári og um leið
höfuð ensku kirkjunnar — en sú staða hefir oft í enskri
sögu gengið næst embætti stjórnarformenskunnar í áhrif-
um — var stórt spor stigið í þá átt að áhrif ensku kirkj-
unnar á friðinn yrðu heillavænleg. Hann hefir um langt
skeið verið í broddi fylkingar hinna framsæknustu manna
kirkjunnar í öllum löndum í því að útþýða merkingu
kristinnar kenningar í mannúð og jöfnuð í garð allra
manna án manngreinarálits. Mátti telja honum einnig
forustu í því alsherjar sambandi kirknanna (World Council
of Churches), sem er í myndun. Fáir menn njóta annarar
eins tiltrúar. Það er heldur ekki án merkingar að Hewlitt
Johnson er samtímis Dean of Canterbury. í sömu átt
miðar forysta kirkjusambanda Ameríku (Federal Council
of Churches). Jafnvel íhaldssömustu kirkjuleiðtogar ýmsir
hafa færst til skilnings á því að í lýðveldum þarf kirkjan
að vekja iðrun út af sameiginlegum syndum alveg eins
og hún fæst við einstaklingssyndir. Hún á að vera það súr-
deig er sýrir alt deigið.
Eg hefi af ásettu ráði lagt fyrir ykkur þessa drætti úr
almennu viðhorfi kirkjunnar í samtíðinni, því þó vor deild
kirkjunnar sé smá, þá er svo komið að kristnir menn hvar
sem þeir eru settir félagslega, verða að hugsa um kristi-
leg mál frá heildar sjónarmiði ef þau eiga að verða veru-
lega lífræn í nútíðarlífi. Þjóðirnar hafa viljað hugsa um
velferðamál sín hver fyrir sig, án tilits til annara, og
einmitt vegna þess er komið í það óefni, sem raun er á.
Nú eru þær neyddar til að hugsa frá heildar sjónarmiði
ef hag þeirra á að vera borgið. Að það verði að halda
áfram eftir að friður er saminn er álit hinna glöggustu
og beztu manna. Annars færist alt aftur í ómögulegt horf
— eða fremur: Annars helzt alt í ómögulegu horfi. Hið
sama gildir um kristlieg mál. Hvert félag eða heild getur
reynt að hugsa um kirkjulega heild sína sem sérmál, en
rekur sig á það að þeir af meðlimum þess, sem nokkuð
hugsa verða að hugsa um þetta sem heildarmál, sem snerti
alt mannkynið. Þannig þarf það ekki síður að vera ein-
staklingsmál — það hlýtur kristindómurinn ætíð að vera
ef hann á að ná haldi.' En það er einstaklingsmál þeirra,
er verða að nálgast kristilegar hugsjónir frá einingar
sjónarmiði. Hver einstaklingur óskiftur er í samfélagi við
óskertan Guð og föður er vér nálgumst í Jesú Kristi og
óskerta heild mannlífsins. Þannig eignast hann það við-
horf er þarf að koma til greina í smæsta verkahring í litl-
um félagsskap og í einstaklingslífi. Þegar afstaðan er
skert, bíður hann tjón á sál sinni. Mér virðist þannig að
alt kristilegt sé okkur viðkomandi. Félagsleg og kristileg
heill vor er undir því komin.
Það er þá í samræmi við hið ofangreinda að vort helzta
viðfangsefni á þessari tíð sem félag er að skipuleggja starf
vort þannig að það falli inn í þá stærri heild er vér nú
tilheyrum (U.L.C.A.) sem eðlilegast og þannig að það verði
okkur til sem mests þroska. Þetta er vitanlega ekki vanda-
laust. En með góðum vilja og staðfestu má miklu áorka.
Á þessu ári hefir orðið byrjun til þess að leggja skerf til
vorra sameiginlegu mála með frjálsum tillögum safnaðanna.
Að sjálfsögðu verður þetta ekki eins mikið eða eins útbreytt
og æskilegt væri, en ef haldið er í horfið af einlægni mun
framför verða með hverju ári. Aðal heildin (U.L.C.A.)
sýnir oss frábæra þollund, en það má ekki draga úr við-
leitni vorri heldur hvetja oss. Framkvæmdarnefnd vor
hefir til byrjunar talið heppilegast að beita sér sem allra
mest að sýna rækt við hin reglubundnu tillög fremur en
sérstakar innsafnanir. Fólk vort er enn svo ókunnugt
sögu og starfi hins liðna meðal feðra þessarar miklu heild-
ar, að afmæli sérstakra atburða sögunnar grípa ekki eins
hugann hjá oss eins og þeim, sem lifað hafa með sögunni.
Á þessu ári hafa tvenn merk afmæli verið haldin innan
U.L.C.A. Annað er tveggja alda afmæli þess að hinn
merki frumherji lútersku kirkjunnar í Ameríku, Henry
Melchior Muhlenberg hóf starf sitt sem ungur prestur
nýkominn frá Norðurálfunni. Hitt er aldarafmæli þess
að hinn merki trúboði Father Heyer, sem ávann sér auk-
nefnið með föðurlegri umhyggju fyrir hinurh vanræktu,
byrjaði trúboð það á Indlandi, sem svo mjög hefir blessast
og nú er haldið uppi af U.L.C.A. Bæði þessi afmæli eru
mjög verðmæt, en að nota þau til að vekja áhuga meðal
fólks vors nú af nokkrum krafti virtist óráð. En þess
má geta að Muhlenberg afmælið var nægilega markvert
til þess að sjálfur forseti Bandaríkjanna tók þátt í því á
þessu vori ásamt virðulégri nefnd úr Sambandsþinginu,
vegna þess hve ríkan þátt Muhlenberg og synir hans og
afkomendur áttu í byrjunarsögu Bandaríkjanna. Þetta
eru aðeins dæmi þess marga í sambandi við U.L.C.A. bæði
í liðinni tíð og nútíð, sem bíður vor að kynnast. Einungis
hugur á að kynnast getur borið árangur, einkum ef félög
innan safnaðanna ljá því lið. Einnig mundi útbreiðsla
vikublaðsins Lutheran, sem er málgagn U.L.C.A., meðal
fólks vors koma að gagni. Nú má það heita óþekt. Sömu-
leiðis hin margþætta starfsemi U.L.C.A. Þetta opnar oss
nýjan heim, sem maður lifir sig ekki inn í á stuttum tíma.
Heimsóknir til vor á hverju þingi frá sendiboðum U.L.C.A.
munu styðja mjög að kynningu. Á þessu þingi verður
gesturinn einn af bezt þektu leikmönnum U.L.C.A. hr. J. K.
Jensen frá Janesville, Wisconsin, sem unnið hefir frábært
verk sem féhirðir um langt skeið í Synod of Ihe Noríhwest
Er eg þess fullviss að koma hans til vor verður oss til
fagnaðar og uppbyggingar. Með viðleitni frá beggja hálfu
getur mikið áunnist. — Fyrir þessu þingi liggur að kjósa
erindreka á þing U.L.C.A. í Louisville, Kentucky, á kom-
anda hausti.
Nokkrar breytingar hafa orðið í sambandi við starfs-
krafta og starfssvið á þessu ári innan kirkjufélagsins. Mest
af því kemur miklu nákvæmar í skýrslu trúboðsnefndar.
Skal því fljótt yfir sögu farið hér.
Séra B. Theodore Sigurðsson hefir komið til baka til
starfs í. kirkjufélagi voru. Er það mikið fagnaðarefni að
fá jafn hæfan og vinsælan starfsmann aftur á okkar víð-
tæka svið. Bjóðum vér hann velkominn og vonum að
samvinnan megi verða öllum hlutaðeigendum til ánægju
og blessunar. Annar nýr starfsmaður hefir oss bæst á
þessu vori er cand. theol. Lárus Sigurjónsson frá Chicago
hefir tekið starf yfir sumarið í Langruth. Er hann mörg-
um í kirkjufélaginu að góðu kunnur frá því liðna fyrir
ritverk, ljóð og persónulega viðkynningu. Er það gleðilegt
að hann eftir langvarandi heilsubilun treystir sér nú til
starfs. Bjóðum vér hann einnig velkominn. Tveir úr
kirkjufélagi voru eru við guðfræðinám. Harold Sigmar
á eitt ár eftir af námi við Mt. Airy prestaskólann í Phila-
delphia. En Skúli Sigurgeirsson hefir lokið námi í fyrsta
bekk við prestaskólann í Saskatoon. Verða þeir báðir
starfandi fyrir kirkjufélag vort í sumarfríinu. Er þar
mikil og góð viðbót starfskrafta í vændum. Séra Martin
Oygaard, af norskum ættum, hefir starfað að Lundar með
góðum árangri og nýtur þar vinsælda.
Of seint til meðferðar á síðasta kirkjuþingi barst mér
umsókn um inntöku í kirkjufélagið frá enskumælandi
söfnuði í Renton, Washington. Sömuleiðis beiðni um inn-
töku og vígslu frá guðfræðingnum Sven J. Ristesund, er
söfnuðinn hafði stofnað og hlotið hafði köllun þar ti)
þjónustu. Eg lagði hvorttveggja fyrir framkvæmdarnefnd
kirkjúfélagsins^ sem samþykti umsóknirnar báðar og legg-
ur þær nú fyrir kirkjuþing til fullnaðarsamþyktar. Sam-
kvæmt þessu vígði eg hr. Ristesund sunnudaginn 9. nóvem-
ber í kirkju Hallgrímssafnaðar í Seattle með aðstoð þeirra
séra Rúnólfs Marteinssonar og séra G. P. Johnson.