Lögberg - 16.07.1942, Blaðsíða 4

4
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 16. JÚLÍ. 1942
---------Högtjerg——
Geí'ið út hvern fimtudag af
THE COLUMBIA PRESS, LIMITED
695 Sargent Ave., Winnipeg, Manitoba
Utanáakrift ritstjórans:
KDITOR LOGBERG,
695 Sargent Ave., Winnipeg Man.
Editor: EINAR P. JÓNSSON
Verð $3.00 um árið — Borgist fyrirfram
The “Lögberg” is printed and published by
The Columbia Press, L,imited, 695 Sargent Avenue
Winnipeg, Manitoba
PHONE 86 327
Æskan og friðarmálin
Eldri mennirnir stofna stríð, en sjálfur
bardaginn fellur æskunni á herðar; slík hefir
verið reynsla aldanna; nú er réttilega athygli
leidd að því, að úr því að það sé æskan, sem
ber hita og þunga dagsins í sjálfri stríðssókn-
inni, væri ekki úr vegi, að röddum hennar
yrði nokkru nánar sint, er að borði friðar-
samninganna kemur, en raun hefir verið á í
liðinni tíð.
Mál þetta var nýlega til umræðu á fundi
kaþólskra forustumanna, sem haldinn var í
St. Paul borg í Minnesotaríkinu, en Minneota
Masot gerir að umtalsefni í röggsamlegri for-
ustugrein. *
Sá, er á áminstum fundi lét viðhorf æsk-
unnar til væntanlegra friðarsamninga mest til
sín taka, var séra Edward Dawling frá Saint
Louis, og lét hann meðal annars þannig um
mælt:
“Á þessu stigi málsins er oss ókunnugt um
það, hvort fulltrúar æskunnar sitja við samn-
ingaborð, er það að kemur, með sendiherrum,
æðstu herforingjum og stjórnmálaleiðtogum;
hitt dylst oss eigi, að æskan getur haft áhrif
á þúsundir stofnana, er að friðarsamningum
standa; það fólk, sem um þessar mundir má
miðaldra teljast, lætur æskunni í arf ríkulegan
sjóð blóðs, svita og tára; á hinn bóginn veitir
það einnig nokkur tækifæri til þess, að mynd-
breyta þannig veröldinni, að hún þokist nær
réttvísi og sönnu mannfrelsi. í ljósi þess, ætti
rödd æskunnar, vissulega alveg eins og rödd
Guðs, að takast til greina, er lagður skal
grundvöllur að nýrri og bjartari framtíð.”
Þetta eru djarfmannleg og drengileg orð, sem
holt er að leggja á minnið.
Hér skal engin tilraun til þess gerð, að
varpa skugga á þá, sem að Versalasamning-
unum síðustu stóðu, með því að ætla verður,
að þar hafi sérhver aðili lagt það eitt til mála,
er hann, eins og á stóð, taldi viturlegast; þó
mun æskan hafa verið þar lítt til ráða kvödd;
æskan, sem taka átti við rústum hruninna
halla, og hefja þar nýsköpunarstarf.
Stríðið frá 1914, átti að vera háð til þess
að binda enda á öll stríð, og veita mannkyninu
“nóttlausa voraldarveröld” ævarandi lýðfrelsis;
þessi fögru fyrirheit fóru út um þúfur, og í
stað þeirra komu kapphlaupin um aukinn víg-
búnað, að minsta kosjá hvað Þjóðverja og
Japani áhrærði; af þeim beizku staðreyndum
súpum vér nú seyðið í dag.
Versalasamningarnir hrundu af stokkun-
um Þjóðabandalaginu, einum alfegursta draum
mannkynsins; slíkt varð aðeins skammgóður
vermir, sakir undirhyggju og síngirni ýmissa
þeirra aðilja, er að stofnun þess stóðu; enda
var það í rauninni vitað, að engin slík alþjóða-
samtök fengi til lengdar staðist, án einlægs
og djarfmannlegs fulltingis af hálfu hinnar
voldugu Bandaríkjaþjóðar; sú þjóð situr ekki
hjá, er stofnað verður til hins næsta þjóða-
bandalags, og þess vegna má óhikað líta bjart-
ari vonaraugum í þá átt, en raun varð á í hið
fyrra skiftið; einstaklingar og þjóðir læra af
reynslunni, eða ættu að minsta kosti að læra
að meta það, hvað “lífið er dýrt, og dauðinn
þess borgun,” eins og Hannes Hafstein ein-
hverju sinni komst að orði í ljóðmáli.
Það er æskan, sem ber hita og þunga
dagsins á hinni miklu krossgöngu til verndar
lýðfrelsinu í mannheimi; andleg átök hennar
þurfa að takast að fullu til greina, er horn-
steinn verður lagður að friðarmusteri mann-
kynsins, og Ragnarökkri núverandi heims-
styrjaldar léttir af.
Tímaritið “Eimreiðin,,
Eflir prófessor Richard Beck.
Það er jafnan svipur festur og virðuleika
yfir “Eimreiðinni,” eins og sæmir riti, sem
skipað hefir áratugum saman heiðíirssesg í hópi
íslenzkra tímarita. Fyrsta hefti núverandi
árs, sem er 48. ár frá því að ritið hóf göngu
sína, er þar engin undantekning. Teikningin
nýja og kápumyndin auka á snyrtileik ritsins
að ytra frágangi og innihaldið meir en sæmir
slíkri umgerð.
Ritstjórinn sjálfur, Sveinn Sigurðsson, sem
er löngu kunnur að því að vera bæði prýðilega
ritfær maður og smekkvís að sama skapi,
leggur drýgstan skerf til lesmáls ritsins að
þessu sinni. Ber þar fyrst að nefna hina veiga-
miklu inngangsritgerð hans “Við þjóðveginn,”
sem fjallar um heimsmálin og afstöðu íslands
til þeirra. Ræðir höfundur ítarlega um hina
svokölluðu “nýskipun” í stjórnmálum Norður-
álfu, einkum eins og hún lýsir sér undir vald-
stjórn Þjóðverja í Noregi, og er sú mynd alt
annað en fögur, svo sem öllum þeim er kunn-
ugt, er nokkuð hafa fylgst með þeim málum.
Ér margt spaklega sagt í ritgerð þessari og
verður hún vonandi lesin af mörgum og með
verðugri athygli. Leynir þar sér ekki hlýhug-
ur höfundar til hinnar norsku fr-ændþjóðar
vorrar og aðdáun á ókúganlegum frelsisanda
hennar. Kemur það eigi síður fram í gagnorðri
og tímabærri grein hans um “Hetjuskáldið
Nordahl Grieg,” sem hefst á þessum sönnu og
orengilegum orðum:
“Noregur er og verður land frjálsborinna
manna og kvenna. Ekkert erlent kúgunar-
vald getur breytt þeirri ráðstöfun forsjónar-
innar. Sjálft landið, veðurþitið og vogskorið,
með firðina fögru og löngu, fjöllin himinhá,
klædd furu- og greniskógum upp fyrir miðjar
hlíðar, er ímynd frelsisins, ímynd þess þrótt-
mikla anda, sem leitar hátt og hristir af sér
alla hlekki. Þessi þróttmikli andi hefir ef til
vill hvérgi opinberað sig á stórfeldari og glæsi-
legri hátt en í ljóðum norsku skáldanna, þeirra
beztu. Eitt þeirra er Nordahl Grieg, skáldið,
sem nú kveður eldmóð og ofurdirfsku inn í
hug og hjörtu útlaganna norsku víðsvegar um
heim, Nordahl Grieg er herskáld þeirra fylk-
inga, sem nú berjast fyrir frelsi norsku þjóð-
arinnar.” \
Síðan lýsir greinarhöfundur hetjuljóðum
Nordahls Grieg, sem eru þrungin djúpri og
heitri föðurlands- og frelsisást, og dvelur sér-
staklega við kvæði hans “17. maí 1940,” en það
birtist nýlega í ágætri íslenzkri þýðingu eftir
Magnús Ásgeirsson í ársritinu “Norræn jól.”
Úr sama jarðvegi sprottin og greinar Sveins
ritstjóra um Noreg og Norðmenn er grein hans
“Frjáls Danmörk,” sem lýsir af innilegri sam-
úð með hinni dönsku þjóð, “tilraun Dana til að
halda uppi sjálfstæðri mótspyrnu gegn hertöku
Þjóðverja og þýzkri yfirdrotnan í hinu danska
ríki.”
Tímabær er einnig hvatning hans til
heimaþjóðarinnar íslenzku: “Ojnið kirkjurn-
ar!” en hann hefir áður með fjölmörgum rit-
smíðum sínum sýnt, að hann ber einlæglega
fyrir brjósti andlegan hag hennar eigi síður
en verklegan. Góðhugur hans og þeilbrigður
þjóðarmetnaður nær einnig til íslendinga hérna
megin hafsins, eins og fram hefir komið í fjöl-
mörgum ritgerðum eftir hann og aðra í “Eim-
reiðinni” síðan hann tók við ritstjórn hennar.
Að þessu sinni flytur hún einkar vinsamleg
ummæli um Hjálmar Björnsson, fulltrúa Land-
búnaðar- og byrgðamálaráðuneytisins í Wash-
ington, og viðtal við hann.
Þá flytur þetta “Eimreiðar”-hefti mjög
fróðlegt yfirlit, “Isla^jd 1941,” ekki sízt fyrir
okkur af íslenzkum stofni, sem erlendis dvelj-
um, eftir Halldór Jónasson, og snjalla ritgerð
um “Systurnar Borg”, leiklistar-starf þeirra,
eftir Lárus Sigurbjörnsson rithöfund; er það
framhald af fyrri greinum hans um íslenzka
leikendur, og eru þær merkilegur skerfur til
leiksögu Islands. “Sólskin og sunnanvindur”
nefnist sérstaklega skemtilegt og vel ritað
ferðasygubrot eftir Hjört frá Rauðamýri, en
Helgi Valtýsson á hér fjörlega ritaða æsku-
minning frá Noregi, “Skógarbjörninn.”
Ritstjóri “Eimreiðarinnar” hefir mikinn á-
huga fyrir andlegum efnum og hugrænum.
I þessu hefti er framhald af ritinu “ósýnileg
áhrifaöfl,” eftir dr. Alexander Cannon, og tveir
merkilegir draumar og vottfestir vel.
Tvær smásögur eru í heftinu, og hvorug
af lakari endanum. Hin fyrri, “Forngripur,”
er eftir Þóri Bergsson, og ber hún gott vitni
viðurkendri tækni hans 5 í smásagnagerð og
innsæi hans í sálir sögupersóna sinna; síðari
sagan nefnist “Blóðsugan,” og er hún eftir
hinn kunna tékkneska rithöfund Jan Neruda;
er saga þessi löngu fræg, enda er hún snildar-
lega gerð; Emil Björnsson hefir snúið henni á
íslenzku.
Kvæði flytur “Eimreiðin” að þessu sinni
með færra móti. Sérkennilegt að ljóðformi
og all tilþrifamikið er kvæði Árna Jónssonar,
“Söngur hinna sigruðu.” Þá er hér allmargt
af vísum eftir Guðmund skáld Friðjónsson,
orðhagar eins og hans er von og vísa, og smá-
kvæði, “Vinur smælingjans,” eftir Richard
Beck. Fremst í heftinu er lag við “íslands-
vísur” Hannesar Hafstein eftir Sigvalda S.
Kaldalóns tónskáld, og má fyllliega ætla, að
það sé hið athyglisverðasta.
Auk þess eru í þessu hefti flokkurinn
“Raddir,” og kennir þar ýmsra grasa, og “Rit-
sjá,” eigi allfáir ritdómar eftir ritstjórann,
sanngjarnlega í letur færðir, eins og h'onum
er lagið. Hér kennir því eigi lítillar fjöl-
breytni, og skal því vði bætt, að málslokum,
að heftið er prýtt mörgum myndum, að ó-
gleymdum teikningunum eftir frú Barböru W.
Árnason, sem bregða birtu á lesmál það, sem
þær fylgja.
Magnús Peterson hefir með höndum útsölu
Eimreiðarinnar vestan hafs.
Kirkjuþingið lúterska
í Selkirk
Kirkjuþing er ávalt söguríkur
viðburður á meðal vor Vestur-
íslendinga. Þá koma menn sam-
an úr öllum áttum. Gamlir
menn gráhærðir, sem borið hafa
hita og þunga dagsins í þarfir
þings og þjóðar, ár fram af ári.
Miðaldra menn og konur, sem
nú eru styttur og stoðir mála
og menningar vor á meðal —
menn, sem naumast er sprottin
grön og meyjar hljóðar og hæ-
verskar með rósrauðar kinnar,
annaðhvort af guðs náð, éða
fyrir náð farfa og fegurðarfræð-
inga nútímans; margir langt að
komnir á sinn eiginn kostnað,
um hásumar “þegar lauf skrýð-
ir björk, þegar ljósgul um mörk
rennur lifandi kornstanga
móða,” til þess að tala um og
vinna að velferðarmálum ís-
lenzks fólks. En það er reynd-
ar ekki ný saga. Vestur-íslend-
ingar hafa gert það í fimtíu og
átta ár, og er það efalaust áhrifa
mesti og róttækasti þátturinn í
menningarmálum vorum.
Eg hafði ekki komið á kirkju-
þing í mörg ár, en fyrir ein-
hverja slysni var eg kjörinn af
Fyrsta lúterska söfnuði til þess
að fara á þetta 58. þing, sem
nú er nýafstaðið, en þegar kosn-
ing mín var nýafstaðin kom
prestur safnaðarins, sem er virt-
ur og vel vakandi til mín og
bauð mér að sjá mér fyrir far-
kosti á þingið, því eg er nú
orðinn helzt til stirður og gam-
all til að vera með önnur eins
morðtól og bílar geta verið, á
almannafæri. Eg tók mér það
auðvitað til þakka, því með
höfðingjum hefir mér altaf þótt
gott að vera, og beið svo róleg-
ur.
Eins og menn muna þá var
26. júní þingsetningardagurinn,
eða réttara, þing átti að setja,
og var sett kl. 8 e. h. þann dag,
þurfti þv( að leggja á stað frá
Winnipeg svo sem einni stundu
fyrir hinn tiltekna tíma, því
vegalengdiri á þingstaðinn var
um 23 mílur.
Klukkan sex var eg tilbúinn,
hafði borðað léttan kveldverð,
því eg bjóst við að geta bætt
um hann þegar til Selkirk kæmi,
rakað mig, greitt og þvegið, og
farið í nýju fötin, tekið pjönk-
ur mínar saman í smátösku,
sem eg gat þægilega haldið á
og stafinn, því það sá eg heima
á Islandi, að það var í alla staði
viðeigandi að þingmenn gengu
við staf. Fleira sá eg þar og
lærði af þingmönnum, t. d. að
ganga á grænum morgunskóm
á götum úti um hádegi dags, en
eg var ekki viss um að það ætti
eins vel við hér hjá okkur og
stafurinn og tók því ekki grænu
skóna með mér, þó eg væri svo
lánsamur að eiga þá.
Klukkan rétt fyrir sjö kom
séra Valdimar Eylands. Hann
er sem sé einn af þeim mönn-
um nútímans, sem þykir van-
virða í því að halda ekki loforð
sín, og brýtur þau því aldrei
þegar nokkur leið er að standa
við þau — einn af þeim mönn-
um, sem Dr. Jón Þorkelsson
sagði um, að stæðu við sjálfa
sig.
Eg hypjaði mig upp í bifreið-
ina til séra Eylands og hélt að
hann mundi snúa við og halda í
norður, eins og Selkirkbær ligg-
ur frá mínu heimili, en hann
heldur hiklaust áfram í suður-
átt, og gat eg um við hann, að
við mundum seint til Selkirk
komast, ef að hann sneri bif-
reið sinni ekki við, og héldi í
norður. En séra Valdimar bað
mig rólegan vera, sagðist vera
glaðvakandi og vita hvað hann
væri að gera, og fann eg það,
að hann vildi einn öllu ráða
í sambandi við bifreið sína og
sig og þó mér falli aldrei vel í
geð, að hafa ekki eins mikið
um hlutina að segja eins og
hver annar, og það þó mér
komi þeir aldeilis ekkert við, þá
steinþagnaði eg og lét hann fara
sínu fram, og sá eg brátt að
mér var það óhætt, því á ör-
stuttum tíma var séra Valdimar
búinn að fá Jullfermi farþega í
bifreið sína og hafði snúið henni
til norðurs og hélt nú fullum
skrefum áleiðis til heimilis síns,
því það var í leiðinni, en þegar
þar kom var þar fyrir hópur
manna, sem auðsjáanlega ætl-
uðust til þess, að presturinn sæi
sér líka fyrir farkosti, og þótti
mér þá viðfangsefnin vera farin
að vandast fyrir honum; en rétt
í því kemur séra Egill Fáfnis
frá Argyle þeysandi á gandreið
sinni, sá víst að embættisbróðir
hans var í vanda staddur með
að innhýsa allan söfnuðinn, sem
í kringum hann var, og sökum
þess að séra Egill er hirðir góð-
ur, höfðingi í hinni frjósömu og
fögru Argylebygð, og þar á ofan
drengur hinn bezti, bauðst hann
til að leysa séra Valdimar út úr
þrengslum þeim og þrengingum,
sem góðvild hans hafði komið
honum í, með því að taka að
sér nokkra af farþegunum. Var
þá liðinu skift á milli fartækj-
anna og fékst þá nóg rúm fyrir
alla.
Selkirk er yfirlætislaus bær.
Það stóð einu sinni til að höfuð-
borg Manitobafylkis yrði sett
þar, sem sá bær stendur nú, en
úr því varð þó ekki sem betur
fór fyrir Selkirkinga, því þá
hefðu þeir aldrei þekt ró'þá, er
ríkir í Selkirk og hefir lengst
af ríkt, né frið þann, sem bless-
að hefir bygð landa vorra í bæ
þeim. *
Selkirk telur um 5000 íbúa.
Húsakynni í Selkirk eru yfir-
lætislaus eins og bæjarbragur-
inn. Rauðaráin rennur norður
við austurjaðar b æ j a r i n s
straumþung, breið og skolmó-
rauð á lit. Þó auðgar hún að
mun vinnukost bæjarbúa, því
hún er skipgeng og mikið af
auðæfum Winnipegvatns er
lent í Selkirk og þaðan send í
allar áttir. Einnig eykur áin
mjög útsýn og fegurð, og er
bærinn ekki of stór til þess, að
fólk geti notið þeirra þroska-
skilyrða alment.
Það var komið fast að guðs-
þjónustutíma þegar við komum
til Selkirk. Kirkjan íslenzka
var þegar nærri þétt setin af
heimafólki, kirkjuþingsfulltrú-
um og kirkj uþingsgestum, sem
til tíða og þingsetningar var
komið og fyltist alveg innan
stundar. Þingsetningarguðsþjón-
ustan fór prýðilega vel fram;
forseti kirkjufélagsins, séra K.
K. Ólafsson prédikaði skörulega
og myndarlega, eins og honum
er títt. Fjöldi fólks var til alt-
aris og að lokinni guðsþjónust-
unni setti forsetinn þingið og
með því var starfa fyrsta þing-
setukveldsins lokið. Heimafólk-
ið fór að tínast út úr kirkjunni,
sem er prýðilegt og aðlaðandi
hús, og þeir af aðkomumönnum,
sem komið höfðu í tíma og vist-
ráðnir voru yfir þingtímann, en
hinum, sem á síðustu stundu
höfðu komið, var vísað til vinstri
handar í kirkjunni, þar til eftir
þeim yrði litið, og var eg á
meðal þeirra. Ekki þurftum við
lengi að bíða unz að til móts
við okkur kom móttökunefnd
Selkirksafnaðar — fjórir menn,
viðmótsþíðir og brosleitir, og
tóku að skipa þeim, sem biðu í
vistir, en sökum þess að hóp-
urinn, sem beið var nokkuð
stór, tók það nokkurn tíma og
þar sem eg beið inst við vegg,
fanst mér að farið yrði vel að
kvelda þegar að röðin kæmi að
mér, þegar eg Sé mann mikinn
á velli, hermannlegan en þó
góðlegap, stefna, að mér og
mælti hann áður en hann komst
alveg þangað sem eg stóð: “Jón,
vilt þú ekki koma með mér?”
Mér leist mikið vel á manninn
og svaraði: “Jú.” Fór hann
með mig í bíl sínum eftir snið-
götum, þvergötum, langgötum
og krossgötum, unz að hann
staðnæmdist fyrir frarrtan hús
stórt og reisulegt með fallegum
gfasgarði í kring, sem var inn-
girtur, og sagði: “Hérna átt þú
að vera, Bíldfell.” Eg steig út
úr bílnum, opnaði hliðið á girð-
ingunni og gekk eftir steinstétt,
sem liggur upp að dyrum húss-
ins þar sem eftir mér beið ung
og glæsileg kona, til að bjóða
mig velkominn.
Þetta var heimili Ágústs
Haraldar Johnson og konu hans
Guðrúnar Elíasdóttur Johnson.
Áður heimili merkishjónanna
Jóns Jónssonar og Guðlaugar
konu hans frá Ketilsstöðum í
Jökulsárhlíð í N.-Múlasýslu
á Islandi, foreldra Ágústs, Dr.
Eyjólfs Johnson í Selkirk og
þeirra systkina. Heimili það
er og hefir ávalt verið hið prýði-
legasta. Jón er nú fyrir nokkru
dáinn, en Guðlaug býr í húsinu
hjá syni sínum og er ern vel,
stálminnug og fróð um menn
og málefni; viðmótsþíð, fjörug
og skemtin í samræðum sem
ung væri. Naumást þarf að
taka fram, að allar viðgerðir
og viðmót var hið ákjósanleg-
asta, sem hægt var að hugsa
sér. Samtíða mér var annar
kirkjuþingsfulltrúi í kosti á
heimili þessu, Hermann bóndi
Bjarnason frá Milton, N.D., góð-
ur drengur og gagnger.
Á laugardag 27. júní byrjuðu
þingstörfin. Frá heim skal lítið
sagt hér væntanlega birtast þau
í heilu lagi í þingtíðindunum,
sem venja er að gefa út og Sig-
tryggur Bjerring selur fyrir
peninga. En þó get eg ekki set-
ið á mér að minnast á eitt mál,
sém minst var á, ásamt öðrum^
en það er sumarnámskeið það,
er Sameinaða kvenfélag kirkju-
félagsins hefir hrint af stokk-
unum og veitt forstöðu, þó að
frekar hafi verið hljótt um
þessa hreyfingu, er hún í sjálfri
sér stórmerkileg, og lofar meiru
um framtíðarþroska og fram-
tíðar vellíðan íslendinga, en
yfirborðið ber með sér.
Menn eru altaf að skilja betur
og betur hve hressandi og
heilsusamlegt það er fyrir menn
og konur að geta í næði notið
friðar, heilbrigði og fegurðar
úti í náttúrudýrð sumarsins, og
er það sjálfsagt einn liðurinn í
stefnuskrá þessa fyrirtækis.
Annar er að veita ungu fólki
sem þessi mót kvenfélagsins
sækja, kristilega fræðslu. Sá
þriðji þarf að verða allsherjar
hvíldar- og hressingarstaður
fyrir alla, sem af íslenzku bergi
eru brotnir, og borið hafa hita
og þunga ársins, en eiga kost á
nokkrum frídögum að sumrinu,
og geta þá átt vissan stað að
fara í, þar sem vinum og vel-
vild er að inæta. Þessu máli
ætti að vera meiri gaumur gef-
inn, en enn hefir gert verið.
Lugardagskveldið var helgað
æskufólkinu, fór þá fram skemt-
un í kirkjunni, sem vel hafði
verið undirbúin og hafði milli-
þinganefndin í ungmennamálun-
um ásamt fleirum, aðstoðað við
þann undirbúning, en samkom-
an fór fram undir stjórn forseta
ungmennafélags Selkirk-safnað-
ar og var honum og öllum þátt-
takendum til sóma.
Það er margt, sem mætti
segja um þá samkomu, en það
er sérstaklega þrent, sem þar
fór fram, sem ég ætla að minn-
ast á. Fyrst helgisýning (biblical
pageant), sem frú Ingibjörg
Ólafsson hafði undirbúið af
mestu snild. Ingibjörg er eins
og margir vita, fljúgandi gáfuð
kona og prýðilega pennafær,
bæði á íslenzka og enska tungu.
Hér var að vísu ekki um frum-
samið erindi að ræða, en þar
var að ræða um val á efni og
undirbúningi þess efnis fyrir
leiksvið, sem hvorttveggja bar
með sér vandvirkni og skilning.
Leikurinn fór vel fram og leik-
endurnir, sem allir voru úr ung-
mennafélagi Selkirksafnaðar,
leystu verkefni sín óaðfinnan-
lega af hendi. Þó var það eink-
anlega ein stúlkan, sem mér
fanst einna mest um. Fram-
burður hennar þótti mér ágæt-
ur. Málfærið skýrt og hreyfing-