Lögberg - 07.01.1943, Blaðsíða 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 7. JANÚAR 1943.
7
Svertinginn þakkláti
Það bar við eitt sinn að skip-
stjóri nokkur af frönsku her-
skipi, var að ganga sér til skemt
unar fram með sjónum hjá
Pointle Potre, sem er smábær
á eyjunni Guadeloupe, og kom
á torg þar sem verið var að
selja þ'ræla. Það var búið að
selja marga þræla og afhenda
þá hinum nýju eigendum þeirra.
Skipstjórinn sá að á sölupallin-
um stóðu svertingjar og svert-
ingjakona með barn á geta 6
mánaða gamalt. Nokkrir lyst-
hafendur óskuðu eftir að þeir
fylgdust allir að í sölunni, og
vesalings svertingjarnir kvein-
uðu aumkvunarlega. Til þessar-
ar stundar höfðu þeir þó mátt
fylgjast að, er hafði verið sú
eina raunabót þeirra. — “Að
þurfa að skilja við foreldra
sína á þessum aldri”, datt skip-
stjóranum í hug og virti barnið
fyrir sér með innilegri við-
kvæmni og augu hans fyltust
tárum. “Seljið þau öll í einu,”
hrópaði hann. — “Já, öll í einu”
tóku fleiri upp eftir honum.
Það var svo ráðið að selja þau
öll í einu númeri. Þegar svert-
ingjarnir heyrðu það, rendu þau
þakklátum augum sínum til
himins, og móðirin faðmaði barr
sitt með meiri viðkvæmni. Guð
hafð heyrt bæn þeirra. Þá heyrð
ist fyrsta boð: “Fimtán hundruð
lírur. — Ein líra jafngildir ein-
um franka —. “Tvö þúsund.”
“Tvö þúsund og eitt hundrað”,
þá hrópaði uppboðshaldarinn:
“Tvö þúsund og eitt hundrað
fyrsta og annað sinn”.
“2200” kallaði skipstjórinn.
“2300” sagði annar, og bauð
skipstjórann frá.
“Fyrsta, annað og þriðja sinn”,
sagði uppboðshaldarinn. Bíður
enginn betur?”
“2400” kallaði skipstjórinn
aftur.
“2500” sagði sami maðurinn,
og leit út fyrir að hann ætlaði
sér svertingjana.
“Við skulum útkljá þetta ein-
hverntíma” kallaði skipstjórinn
með áherzlu. “2600.”
“2700” sagði hinn. “Þér ætlið
að halda á mér hitanum, fyrst
þér ætlið að kaupa þrælana
hvað dýrir sem þeir verða, bíð
eg ekki lengur.” sagði keppi-
nautur skipstjórans, og svert-
ingjarnir voru orðnir eign skip-
stjórans.
“Það veit hamingjan, að eg
held eg hafi gert góðverk,” sagði
skipstjórinn við sig á leiðinni
ofan að bátnum, sem beið hans
niður við höfnina. Sama kvöld-
ið voru svertingjarnir settir inn
í sína nýju stöðu. Svertingjan-
um var fenginn starfi hjá sjó-
mönnunum, en svertingjakonan
látin þvo og vinna í eldhúsinu
Fáum dögum eftir lét skipstjór-
inn í haf.
“Herra,” var svertinginn van-
ur að segja við skipstjórann —
“þér eruð góður við okkur eins
og guð, og við ætlum að elska
yður næst honum.”
Svo liðu mörg ár. Herskipið
var stöðugt á siglingu, ýmist
til Kyrrahafsins eða til Mada-
gaskar, eða eyjarinnar Bourbon
Peru eða Chile í Suður-Ameríku
Það var síður en svo að sk-ip-
stjórinn iðraðist eftir að hafa
keypt svertingjana, því þeir
voru svo þakklátir, og hann
veitti því eftirtekt hvernig villu-
ráfandi sálir þeirra sömdu sig
að háttum hvítra manna.
Ungi svertinginn hét Seril og
leit út fyrir að vera röskur
maður. Þegar hann komst til
þess aldurs, að hann gæti lært
eitthvað til sjómennsku, var
skipshöfnin samtaka í því að
kenna honum. Hann kom sér
mjög vel, var fjörugur piltur og
gamansamur.
Móðir hans lét heldur engann
dag svo líða hjá, að hún ekki
mintist velgerðamanns þeirra;
hlýddi pilturinn á það með mik-
illi eftirtekt, og það leið ekki
á löngu til þess að farið var
að segja að hrekkjatólið litla
léti glaður brytja sig í þúsund
stykki fyrir skipstjórann ef
þörf krefði.
Seril var 7 ára þegar hann
í fyrsta skifti hafði land undir
fótum. Honum þótti allir hlutir
svo óviðfeldnir, fór svo að skæla
og vildi áðara komast aftur
fram á skipið. Ef hann kom
inn í hús, fór hann tafarlausí.
að skygnast eftir seglur og varð
hissa þegar hann sá engar fall-
byssur hjá gluggunum. Hann
var 10 ára þegar skipstjóri fékk
skipun um að sigla frá Mada-
gaskar, sem hann þá var stadd-
ur við og vera á varðbergi fram
undan Havana og Mantazar.
Frakkar áttu þá í ófriði við
Spán og gjörðu Spánverskir
víkingar frönskum kaupskipum
hinn mesta óskunda svo að
herskip Frakka höfðu nóg að
starfa. Það skeði eitt sinn að
skipstjórinn kvaðst ætla að ráð-
ast á spánverskan víking, sem
hann vissi að faldi sig í leyni-
vogum með ströndinni, en með
því að þessu fylgdi nokkur
hætta, sagðist hann sjálfur ætla
að stýra ferðinni. Svertinginn
var einn þeirra manna, er áttu
að fara.
“Taktu við skammbyssum
þessum,” mælti skipstjóri við
Seril litla. “Eg ætla að hafa
þær með mér”.
“Já, herra.”
“Og hér er flaska. Fáðu svo
föður þínum hvorutveggja, og
segðu honum að leggja korðann
minn hjá því.”
“Já, herra.”
“Og svo ætlarðu að vera góð-
ur drengur meðan eg er í
burtu.”
“Já, herra. En fremur vildi
eg mega fara með yður ef þess
væri kostur.”
“Lofa þér að fara?”
“Já, herra.”
“Hvað ætlarðu að gera?”
“Eg ætla að berjast með yður
og drepa Sjánverjana,” mælti
pilturinn og reiddi upp þungt
sverð.
Pig marketings during 1943 must be substantially greater than in 1942 if Britain’s
needs and Canada’s requirements for bacon and pork are to be supplied.
If adequate care is given the sow and young litter one million pigs otherwise lost
each year can be added to this year’s marketings.
PIG PRODUCERS ARE ASKED TO MAKE EVERY EFFORT
TO REDUCE LOSS
The strength and health of little pigs at birth and for several weeks after farrowing
depends to a large extent on the care and feeding of the sow before farrowing.
START NOW to assure strong healthy pigs by providing the sow with:
1. Outdoor exercise every day if possible.
2. Dry, airy, draft free quarters.
3. Sufficient feed to build up a reserve for nursing.
4. Minerals, proteins and vitamins.
For Jurther injormation consult your Provincial Department of Agriculture, Agricultural
College, nearest Dominion Experimental Farm or Live Stock OJJice oj the Dominion
Department oj Agriculture.
X 174S
AGRICULTURAL SUPPLIES BOARD
Dominion Department of Agriculture, Ottawa
Honóurable James G. Gardiner, M inister
“Ekki að þessu sinni, heldur í
annan tíma”, sagði skipstjóri.
Svo leið tíminn til þess lagt
yrði af stað. Seril litli féll á
kné við fætur skipstjórans.
Svertinginn kvaddi konu sína.
Hún var mjög sorgbitin og leit
ýmist á skipstjórann eða mann
sinn.
Svo stigu menn á skipið, og
innan lítillar stundar var það
horfið. Sólin var að setjast, það
var blæjalogn, og alt hljótt
nema áraglamrið. Skipsbáturinn
hvarf út í myrkrið. Fyrri hluti
næturinnar leið í mikilli ó-
þreyju þeirra er eftir voru á
skipinu. Veslings svertingjakon-
an festi ekki svefn. Henni
heyrðist fallbyssuskot. Um
morguninn, jókst þó kvíði henn-
ar en meir er hún heyrði ára-
glamrið og sá skipsbátinn koma.
Hún horfði þangað er hún átti
von á að maður hennar væri.
Þegar hún hafði komið auga á
hann kallaði hún:
“Hann hefir bjargast.”
En það komu ekki allir aftur.
Skipstjórann vantaði. Hann
hafði lent í höndum ræningj-
anna, en hafði þó tekist að gefa
mönnum sínum tækifæri að
snúa aftur, sem bráðast til
skipsins og segja tíðindin. Skips-
höfninni hnykti við er hún
heyrði fréttirnar, og undirfor-
inginn var hvattur til að leita
foringjans á meðal víkinganna.
Víkingarnir léttu nú akkerum
og sigldu með endilangri strönd-
inni til Mantanrus, og herskip-
ið á eftir, en hélt sig fyrir utan
höfnina og gaf öllu gætur er
iór fram inni á höfninni. Vík-
ingaskipið hagði lagst fyrir akk-
erum á miðri skipalegunni. Nú
tóku menn á herskipinu að bera
ráð sín saman, en gátu ekki
orðið á einu máli, vegna þess
að óráðlegt þótTi að ráða til
atlögu á skip víkinganna, þar
sem það var í skjóli við varnar-
virkin.
Um kvöldið kom Seril litli til
undirforingjans, sem þá hafði
yfirstjórnina á skipinu, og
mælti:
“Við feðgarnir ætlum að
bjarga húsbónda okkar ef þér
leyfið.”
“Þið? Og hvernig?”
Þá tók svertinginn fram í
og talaði í hálfum hljóðum við
undirforingjann, þegar hann
hafði hlustað á mál hans um
hríð, tók foringinn í hendi hans
til merkis um að hann væri
samþykkur og sagði:
“Eg er viss um að fyrritækið
hepnast. Og það í kvöld vinur
minn.”
Svo var búist til bardaga.
Skipsbáturinn var skipaður
vopnuðum mönnum, en enginn
skyldi í hverjum tilgangi. Þegar
fulldimt var orðið færði her-
skipið sig nær landi, en bátur-
inn var á siglingu nokkuð frá.
Um nóttina hvesti. Vindurinn
stóð af landi ofan. Kyrð ríkti
yfir öllu bæði í Mantanzan og
á höfninni, að öldunum undan-
teknum, er þær skullu á grunn-
múrunum.
Hversu aðgætnir, sem varð-
mennirnir í virkinu hefðu ver-
ið, myndi þeim þó ekki auðió
að greina höfuð á tveimur svert-
ingjum, sem voru á sundi fram
á skipalegunni. Þeir syntu að
skipi víkinganna, þar voru allir
í fasta svefni. Svo sást svört
þúst vinda sig upp akkerisfest-
ina, og önnur hélt við skips-
bátinn er flaut við skipið. Litlu
seinna var dregið upp dálítð
segl á bugspjóti bátsins. Vina-
ur þandi seglið út og ekki leið
á löngu til þess skipið fór að
smámjakast út úr höfninni.
Akkerisfestin hafði verið skorin
í sundur.
Þegar varðmennirnir á hafn-
arskotvirkjunum sáu að skipið
lagði út úr höfninni, hugsuðu
þeir að það væri að leggja út
í nýja ránsferð.
Víkingaskipið var nú komið
út á rúmsjó. Þá var merki gef-
ið. Báturinn frá herskipinu lagði
tafarlaust að víkingaskipinu og
menn greiddu uppgöngu.
“Skipstjóranum er borgið,”
heyrðist kallað með gleðiópi
Herskipið stýrði nú þangað og
var viðbúið að skjóta skip vík-
ingana í kaf ef þeir veittu við-
nám.
“Skipstjóri,” mælti undirfor-
inginn. “Seril litli og faðir hans
hafa bjargað yður, þeir lögðu á
ráðin og við höfum farið eftir
þeim.”
Svo var skipstjóranum skýrt
frá hversu hugrakkir svertingj-
arnir voru, að hlaupa fyrir borð
í náttmyrkrinu, og hvernig Seril
hjó akkeristogið og faðir hans
dró seglið upp á skipsbátnum.
“Herra minn,” mælti eldri
svertinginn. “Við ætluðum að
bjarga yður eða láta lífið að
öðrum kosti, en guð hafði á-
kveðið að yður yrði bjargað.”
“Frá þessari stu»du”, svaraði
skipstjórinn, er eg ekki eigandi
yðar, heldur vinur yðar, því nú
eruð þér frjálsir menn og öllum
óháðir, og fylgja því 10.000 lírur
er eg skulda yður.”
“En við viljum ekki skilja við
yður, heldur þjóna yður og elska
yður, sem forðaði okkur frá að-
skilnaði.”
“Jæja, vinir mínir,” hélt skip-
stjórinn áfram. “Við skulum þá
fylgjast að, þér skuluð jafnan
vera þar sem eg er, og eg ætla
að verja yður fyrir hleypidóm-
um mannanna.”
“Svona hefi eg margreynt, að
góðverk ber ætíð góðan ávöxt,”
var skipstjórinn vanur að segja,
þegar hann sagði sögu þessa.
Góðverkin eru sem frækornin
er vindurinn feykir, þó að þau
lendi í grýttum jarðvegi, vaxa
þau samt upp og bera ávöxt.
Þýtt úr dönsku fyrir “Nemo”
á Gimli.
E. G.
yTVTVVTVymViYrWVYVVViWYYTYTYVTWiYlWiVVtVtX
\erzlunarskola
NÁMSSKEIÐ
Það borgar sig fyrir yður
að leita upplýsinga á
skrifátofu Lögbergs, við-
víkjandi námsskeiðum
við beztu verzlunarskól-
ana í Winnipeg ....
Veitið þessu athygli f
nú þegar/
vMWWMWMIAM‘M*MWA*AWM*A**A*A*M*>MAy